Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Ιστορία των τσάμηδων και των εγκλημάτων τους! - Historia e Çamëve dhe krimet e tyre!




ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

Ο υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας και πρώην υποδιευθυντής της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας Π. Λάγγαρης έχει γράψει μια εμπεριστατωμένη μελέτη για το ποιοι ήταν οι Τσάμηδες και ποια ήταν τα εγκλήματά τους. Σύμφωνα με τον Π. Λάγγαρη «Τσαμουριά» κατά την περίοδο της τρομοκρατίας ονομαζόταν η περιοχή της Ηπείρου, που περιελάμβανε τις επαρχίες Παραμυθιά, Φιλιατών, Πάργας και Μαργαριτίου (με την περιφέρεια του ποταμού Θυάμιδος δηλαδή Καλαμά), καθώς και μερικά χωριά των περιοχών της Β.Ηπείρου, Δελβίνου και Αγ. Σαράντα. Γεωγραφικά ο χώρος αυτός συμπίπτει με την κατά την αρχαιότητα χώρα της Ηπείρου Θεσπρωτία κατοικημένη από το ελληνικό φύλλο των Θεσπρωτών. Συναφές με την «Τσαμουριά» είναι και το όνομα «Τσάμης» - «Τσάμηδες» που προέρχεται κατά την επικρατήσασα άποψη από την παραφθορά του αρχαίου ονόματος του ποταμού Καλαμά (Θύαμις - Τσίαμις - Τσάμης). Οι Τσάμηδες λοιπόν, δεν ήταν ούτε Τουρκικής καταγωγής, ούτε Αλβανικής, αλλά προέκυψαν από το γηγενές στοιχείο της Τσαμουριάς, εξαιτίας του εξισλαμισμού που έλαβε χώρα στην Ήπειρο και στη Θεσπρωτία (Χριστιανοί από τον 6ο αιώνα), ο οποίος άρχισε μετά τον θάνατο του Σκερντέμπεη και ιδιαίτερα τον 17ο μ.Χ. αιώνα. Ειδικότερα :

Οι μεγάλοι Αλβανοί κτηματίες και οι Σπαχήδες (έφιπποι, μισθοφόροι) που είχαν εγκατασταθεί στη Θεσπρωτία από το 1700 εξαναγκάζονται να εξισλαμισθούν, για να διατηρήσουν τα τιμάριά τους, αξιοθέντες του τίτλου «μπέηδες» κληρονομικά.

Τούτους από ψυχολογικό εξαναγκασμό μιμήθηκαν και οι φτωχοί κολίγοι. Οι Τσάμηδες μουσουλμάνοι της Θεσπρωτίας ήταν απόγονοι των ανωτέρω εξωμοτών. Κατ΄αρχήν οι εξισλαμισθέντες αυτοί Χριστιανοί διατήρησαν την Ελληνική γλώσσα και συμπαθούσαν τους Χριστιανούς κατοίκους, με τους οποίους συνδέονταν και με δεσμά συγγενείας. Με την πάροδο του χρόνου οι σχέσεις τους με τους Αλβανούς μπέηδες (γαιοκτήμονες) τους ανάγκασαν να μάθουν και την Αλβανική γλώσσα δημιουργώντας ταυτόχρονα μια παράδοξη νοοτροπία πονηριάς, συκοφαντικής διάθεσης και μοχθηρίας.

Έτσι σιγά-σιγά απέβαλαν κάθε τι το Ελληνικό και η ονομασία «Τσάμης» κατάντησε συνώνυμη του πονηρού, του ανειλικρινούς, του άπιστου. Άρχισαν να υποβλέπουν το χριστιανικό στοιχείο, να μάχονται τούτο και να ζητούν την εξόντωσή του.

Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε η μικρή μουσουλμανική μειονότητα της Τσαμουριάς στη Θεσπρωτία, με καθαρά τουρκική φυλετική συνείδηση.

Ο αριθμός των Τουρκοτσάμηδων του νομού Θεσπρωτίας, σε σύνολο 61.300 κατοίκων, μόλις ανήρχετο στους 16.600, το 1940, δηλαδή το 27%. (Η Κοινωνία των Εθνών τους υπολόγιζε σε 20.000).

Οι Τουρκοτσάμηδες αυτοί με τη Συνθήκη των Αθηνών (1913) προστατεύονται σαν (θρησκευτική) μουσουλμανική μειονότητα, ενώ κατέστησαν Έλληνες υπήκοοι, αφού τον Φεβρουάριο του 1913 ελευθερώθηκε η Ήπειρος από τον Οθωμανικό ζυγό. Μέχρι τότε ήταν Τούρκοι υπήκοοι, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Είχαν δικά τους σχολεία για την εκμάθηση της γλώσσας τους και τεμένη, στα οποία δίδασκαν οι Χοτζάδες, που επληρώνοντο από το Ελληνικό Δημόσιο.

Κατά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913 η προπαγάνδα της Αυστρίας στρατολόγησε πολλούς πράκτορες μεταξύ των Τσάμηδων, τους οποίους εκίνησε κατά του Ελληνισμού.

Μόνο το 1924 οι Τσάμηδες άρχισαν να προσαρμόζουν τη συνείδησή τους προς την Αλβανία, οπότε για πρώτη φορά ανακινήθηκε ζήτημα Αλβανικής μειονότητας.

Επί δικτατορίας Θ. Παγκάλου αναγνωρίστηκαν (Αύγουστος 1926) με ελληνική πρωτοβουλία και προς εκδήλωση φιλικών αισθημάτων προς την Αλβανία οι Τσάμηδες σαν «Αλβανική» μειονότητα, για να αποφύγουν την ανταλλαγή, ενώ σύμφωνα με την Ελληνοτουρκική Σύμβαση ανταλλαγής της 30-1-1923, η Ελλάδα θα απαλλάσσονταν της παρουσίας αυτών, παρά το γεγονός ότι πολλοί από τους μουσουλμάνους της Τσαμουριάς ήταν υπέρ της ανταλλαγής και επιθυμούσαν να αναχωρήσουν για την Τουρκία (περί τους 5.000 τους οποίους είχε δεχθεί η Τουρκία).

Οι Ιταλοί εξ άλλου, από το 1923, γνωρίζοντες το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των Αλβανών για τη Θεσπρωτία, καθώς και τον πόθο τους να επεκταθούν προς αυτήν δεν άφηναν ευκαιρία ανεκμετάλλευτη από το να μην υποδαυλίζουν αυτούς και να τους κρατούν σε ψυχικό αναβρασμό, να τους φανατίζουν και να τους τροφοδοτούν με συνθήματα για την πραγματοποίηση των ονείρων τους.

Τσάμης ήταν ο ληστής Νταούτ Χότζα, τον οποίον ο Μουσολίνι χρησιμοποίησε ως έναυσμα για την κήρυξη πολέμου κατά της Ελλάδας τον Οκτώβριο του 1940, τάγματα δε Τσάμηδων σχηματίστηκαν και συμπολέμησαν με τους Ιταλούς στην αρχή, με Ιταλικές στολές και τους Γερμανούς αργότερα. Και στις δύο περιπτώσεις επικεφαλής των προπομπών ήταν πάντοτε Τσάμηδες. Τα τάγματα αυτά επιδόθηκαν με ανήκουστη θηριωδία στο «πλιάτσικο» των οικιών και καταστημάτων των Ελλήνων Χριστιανών. Σα να μην αρκούσαν όλα αυτά, υποχρέωσαν τους Έλληνες να φορούν το γνωστό Αλβανικό άσπρο σκούφο και διέπραξαν γενικά ανήκουστα εγκλήματα κατά των άτυχων Θεσπρωτών, τους οποίους βασάνιζαν και σκότωναν.

Τον Ιούλιο του 1941 η Ιταλική Κυβέρνηση διόριζε με Διάταγμα τον αρχηγό της εγκληματικής μαφίας από την Παραμυθιά Τζεμίλ Ντίνο, σαν Ύπατο Αρμοστή Θεσπρωτίας, ο οποίος μάλιστα δεν εμφανίστηκε για να αναλάβει τα καθήκοντά του.

Για να τρομοκρατήσουν ακόμη περισσότερο το Ελληνικό στοιχείο, και να επιδείξουν στην Ελληνική Κυβέρνηση τη θέλησή τους οι Τσάμηδες, ότι επιθυμούν την απόσπαση του Νομού Θεσπρωτίας από τον ελληνικό κορμό, δολοφονούν μπρος στο Νομαρχιακό κατάστημα τον αναπληρωτή Νομάρχη Γ. Βασιλάκο. Η δολοφονία αυτή υπήρξε το σύνθημα των ομαδικών εκτελέσεων σ΄ολόκληρο το Νομό, με κορύφωση την εκτέλεση των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς (29-9-1943).

Διευθύνων νους για την συστηματοποίηση του έργου της εξολοθρεύσεως του ελληνικού στοιχείου ήταν η διαβόητη τρομοκρατική οργάνωση K-S-I-L-I-A δηλαδή το «Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως» που συγκροτήθηκε προς τούτο τον Ιούλιο του 1942. Πλέον εναργής για το θέμα είναι η σχετική έκθεση ειδικής προς τούτο συσταθείσης και αμερόληπτης επιτροπής.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ «ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ (K.S.I.L.I.A.) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ»

1. Δολοφονηθέντες υπό Τσάμηδων μόνων ή εν συνεργασία με τα στρατεύματα κατοχής : 632

2. Εξαφανισθέντες και απαχθέντες ως όμηροι : 428

3. Βιασμοί γυναικών και κορασίδων : 209

4. Απαγωγαί : 31

5. Πυρποληθείσαι οικίαι : 2.332

6. Λεηλατηθέντα ολοσχερώς χωρία : 53

7. Διαρπαγέντα ζώα :

(α) Αιγοπρόβατα : 37556

(β) Βοοειδή : 9.285

(γ) Ιπποειδή : 4.185

(δ) Πουλερικά (ένα μέρος) : 30.000

(ε) Κυψέλαι : 742

Τα ανωτέρω είναι κατώτερα της πραγματικότητος.

Την άνοιξη του 1944, στα πλαίσια των επιχειρήσεων εναντίον των Γερμανών στην Ήπειρο, κρίθηκε αναγκαίο από την Βρετανική συμμαχική αποστολή να καταλάβει ο Ζέρβας τις Ηπειρωτικές ακτές στην περιοχή της Πάργας που ελέγχουν οι Τσάμηδες, προκειμένου να γίνεται πιο εύκολα ο εφοδιασμός του ΕΔΕΣ με πλοιάρια από την Ιταλία. Στις επιχειρήσεις αυτές στο πλευρό των Γερμανών πολέμησαν και ένοπλα σώματα Τσάμηδων, ιδιαίτερα στην περιοχή της Πάργας, της Παραμυθιάς και της Ηγουμενίτσας.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί η μάχη της Μενίνας (17/18-8-1944), όπου μαζί με τους 92 νεκρούς και 109 αιχμαλώτους Γερμανούς, είχαν και οι συμπολεμιστές τους Τσάμηδες 86 νεκρούς και 7 αιχμαλώτους, έναντι 6 ανδρών του ΕΔΕΣ και του Άγγλου Ταγματάρχου Δαβίδ Ουάλλας. Για τον ρόλο αυτό των Τσάμηδων η συμμαχική αποστολή διέταξε τον Ζέρβα να διαλύσει τα Σώματα αυτά, με αντικειμενικό σκοπό στο να διευκολυνθούν οι επιχειρήσεις ενάντια στους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους προς την Αλβανία (Οκτώβριος 1944).

Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 1944, αντιληφθέντες ότι θα λογοδοτούσαν στην Ελληνική Δικαιοσύνη, για την εν γένει εγκληματική και αντεθνική δράση τους, οι Τσάμηδες, μαζί με τους υποχωρούντες Γερμανούς που έχασαν τον πόλεμο, αποχωρούν για την Αλβανία οικειοθελώς περί τους 16.000-18.000. Μεγάλος αριθμός μάλιστα Τσάμηδων μεταφέρθηκε στην Αλβανία με Γερμανικά μεταφορικά μέσα, σύμφωνα με αναφορά Αμερικανού αξιωματικού. Στην Αλβανία, το καθεστώς του Εμβέρ Χότζα τους εγκατέστησε στην πεδιάδα της Μουζακιάς και τους διατήρησε ως Έλληνες υπηκόους με την ελπίδα τυχόν επιστροφής τους στην Ελλάδα ή επανάκτησης των περιουσιακών τους στοιχείων, τα οποία είχαν δεσμευθεί στο μεταξύ από το ελληνικό κράτος. Συγκεκριμένα, με την υπ΄αρ. 344/23-4-1945 απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου δοσιλόγων Ιωαννίνων και περί τις 1.700 σχετικές καταδικαστικές αποφάσεις ερήμην που επακολούθησαν καταδικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου, ενώ οι περιουσίες τους δημεύτηκαν (Β.Δ. 2185/1952 και Ν.27891/1954) και εκποιήθηκαν ή διανεμήθηκαν σε όλους, όσους έπεσαν θύματα της θηριωδίας τους. Παράλληλα, με την υπ΄αρ. Α.Π. 50862/1947 απόφαση του Υπουργείου Στρατιωτικών οι Τσάμηδες στερήθηκαν της ελληνικής ιθαγένειας.

Οι ελάχιστες δεκάδες Τσάμηδες που παρέμειναν στην Ελλάδα (όσοι εθεώρουν εαυτούς αθώους), παρέμειναν ανενόχλητοι, εκχριστιανίστηκαν και αφομοιώθηκαν από το ελληνικό στοιχείο, διάγοντας φιλησύχως και νομοταγώς.

Τέτοιοι υπήρξαν οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες οι οποίοι εμφανίζονται τώρα ως «αθώοι» και «αδικημένοι», επιχειρώντας να ανατρέψουν την σε βάρος τους πραγματικότητα, διαστρεβλώνοντας και παραχαράσσοντας την ιστορία.
πηγή: εδώ
CILËT ISHIN ÇAMËT DHE CILAT JANË KRIMET E TYRE.


Nëngjenerali i Policisë Greke dhe ish nëndrejtor i shërbimit anti-terrorist P. Lagari ka shkruar një studim të faktuar  mbi temën se çfarë ishin çamët dhe cilat ishin krimet e tyre. Sipas P Lagarit “Çamëria” gjatë kohës së terrorizmit quhej zona e Epirit, dhe përfshinte zonat e Paramithisë, Filatës, Pargës dhe Margaritiu (Margëlleçit) (me periferinë e lumit Thiamidho dmth   Kalama), por dhe disa fshatra të zonave të Epirit Verior, Delvinës dhe Sarandës. Gjeografikisht ky vënd përputhej në lashtësi me zonën e Epirit, Thesprotinë e banuar nga fiset helene të Thesprotëve. E përafërme me “Çamërinë” është dhe emërtimi “Çam” – “Çamët” që ka prejardhjen nga opinioni mbizotërues  që thotës se është shndërrim gjuhor i emërit të lashtë të lumit Kalama (Thiamis – Tsiamis – Tsamis). Çamët pra, nuk ishin me prejardhje Turke, as Shqiptare, por kanë prejardhjen nga elementi vendas i Çamërisë, për shkak të islamizimit që u zhvillua në Epir dhe në Thesproti (Të krishterë që prej shek të 6-të), i cili filloi me vdekjen e Skëndërbeut dhe në veçanti gjatë shek të 17. Më specifikisht:

Pronarët e mëdhenj të tokave që ishin Shqiptarë  dhe Spahinjtë (Kalorësit, mercenarë) që ishin vendosur, në Thesproti nga 1700 detyrohen të kthehen në myslymanë, për ruajtuar tokat e tyre, duke u dënjësuar kështu për titujt “Bej” por dhe për ta trashëguar titullin.
Këta, nga presioni psikologjik i imituan dhe  punëtorët e varfër. Myslymanët Çamë të Thesprotisë janë pasardhës të këtyre të kthyerve të fundit.  Si fillim këta të krishterë të islamizuar  ruajtën gjuhën Greke dhe simpatizonin banorët e Krishterë, me të cilët lidheshin dhe me marrdhënie familjare. Me kalimin e kohës marrdhëniet e tyre me Shqiptarët Bej (pronarë)  i detyruan që të mësojnë gjuhën shqipe duke krijuar në të njejtën kohë dhe mentalitetin e çuditshëm të dinakërisë, predispozitës shpifëse dhe ligësisë.



Kështu ngadalë – ngadalë shkarkuan gjithçka Helene dhe emërtimi “Çam” u katandis sinonim i dinakut, i të pasinqertit , të pabesit. Filluan të shohin me nënvleftësim elementin e krishte, ta luftojnë atë dhe të kërkojnë eliminimin e tyre.

Me këtë mënyrë u krijua komuniteti i vogël i Çamërisë në Thesproti, me një ndërgjegje të pastër fisnore Turke.


Numri i turkoçamëve në periferinë   e Thesprotisë, në total  61300 banorë,  mezi arrin 16600 më 1940 dmth 27%. (Komunitetit i Kombeve i llogarit në 20000 banorë).

Këta Turkoçamë me Marrveshjen e   Athinës më (1913)  mbroheshin si minoritet (fetar) myslyman, ndërsa u bënë nënshtetas Helenë, pasi në shkurt të 1913 u çlirua Epiri nga zgjedha Turke. Deri atëhere ishin nënshtetas turq, të Perandorisë Osmane.



Kishin shkollat e tyre për mësimin e gjuhës së tyre, xhami, në të cilat mësonin Hoxhat, që paguheshin prej Shtetit Grek.


Gjatë luftave Ballkanike 1912-1913 propaganda e Austriës, rradhiti shumë agjentë ndër Çamët, të cilët i motivoi kundër Greqisë.


Më 1924 Çamët filluan të përshtatin ndërgjegjien e tyre me Shqipërinë, kështu për herë të parë lëvizi çështja e minoritetit Shqiptar.


Gjatë diktaturës të Th. Pangalit u njohën, (Gusht 1926) me një nismë greke  dhe për të shprehur ndjenjat miqësore kundrejt Shqipërisë,  Çamët si një minoritet “Shqiptar”, për të shmangur këmbimin, ndërsa sipas Konventës Greko-Turke të këmbimit të popullatës më  30-1-1923,  Greqia do të çlriohej nga prezenca e atyre,   pavarësisht faktit që shumë nga myslymanët e Çamërisë ishin për këmbim dhe dëshironin që të shkonin për në Turqi (rreth 5000 prej të cilëve kishte pranuar Turqia).



Italianët nga ana tjetër, që prej 1923, duke njohur interesin e veçantë të Shqiptarëve mbi Thesprotinë, gjithashtu dhe pasionin për t’u shtrirë  drejt saj, nuk lanë pa shfrytëzuar  këtë rast duke i nxitur ata dhe duke i mbajtur në një gjëndje të trazuar psiqike, duke i fanatizuar  dhe duke i ushqyer me parulla për të realizuar ëndrat e tyre.



Çam ishte dhe  hajduti Daut Hoxha, të cilin Musolini e përdori si shkak për shpalljen e luftës, kundër Greqisë në Tetor të 1940, ndërsa batalione çamësh u formuan dhe luftuan bashkë me Italianët në fillim, me veshje italiane dhe me gjermanët më vonë. Në të dyja rastet udhëheqës të frontit ishin gjithmonë çamët. Këto batalione u hodhën në një  mizori të padëgjuar në “plaçkitje” të banesave dhe dyqaneve të grekëve të krishterë. Sikur të mos mjaftonin vetëm këto, detyruan Grekët të veshin  kapuçin e njohur, të bardhë, shqiptar dhe kryen krime të padëgjuara kundër Thesprotëve të pafat, të cilët  torturonin dhe vrisnin.




Në Korrik 1941 Qeveria Italiane caktoi me Urdhër udhëheqësin e mafies kriminale në Paramithi, Xhemil Dinon si Komisioneri më të Lartë të Thesprotisë,  i cili nuk u shfaq që të merrte detyrat e tij.



Që të terrorizonin akoma më tepër   elementin Helen, dhe që të tregonin në Qeveria Greke vullnetin e tyre, Çamët, të cilët dëshironin  që të shkëputnin Rrethin e Thesprotisë prej trupit helen, vranë para Prefekturës zëvëndës prefektin J. Vasilako. Kjo vrasje ishte fillimi e ekzekutimeve në grup në të gjithë Prefekturën, me kulm  ekzekutimin e 49 aristokratët e Paramithisë (29-9-1943).


Mendja drejtuese për organizimin e veprës së eliminimit të elementit helen e kishte organizata terroriset   K-S-I-L-I-A dmth “Sistemi Shqiptar i Udhëheqjes Politike”  që u krijua rreth Korrikut të 1942.

Tepër ndrçuese për këtë çështje është raporti i veçantë krijuar për këtë arsye nga një komision neutral.


TABELA E KRIMEVE TË “SISTEMIT SHQIPTAR TË UDHËHEQJES POLITIKE” (K-S-I-L-I-A) GJATË PUSHTIMIT NË THESPROTI.


1.       Të vrarë prej Çamëve vetëm ose në bashkëpunim me ushtritë pushtuese: 632.

2.     Të zhdukur ose pengje të rrëmbyer: 428.

3.     Përdhunime grash dhe vajzash: 209

4.     Rrëbmime: 31

5.     Shtëpi të djegura:2332

6.     Fshatra të plaçkitura me gjithësej: 53

7.     Kafshë të rrëmbyera:
a)    Dhi dhe dele : 37556

b)   Lopë, qe:  9285

c)    Kuaj: 4185

d)   Pula (një pjesë): 30000

e)    Koshere blete: 742



Këto që u përmendën më lart janë shumë më poshtë se realiteti.

Në Pranverë të 1944, në kontekstin   e operacioneve kundër Gjermanëve në Epir, u gjykua e nevojshme nga misioni aleat Bretanik që Zerva të merrte brigjet e Epirit në zonën e Pargës që kontrolloheshin prej Çamëve, në mënyrë që të bëhet më i lehtë furnizimi i ushtrisë L.K.D.H  (Lidhja Kombëtare Demokratike Helene- ushtria greke, çlrimtare gjatë pushtimit) së tyre me anije nga Italia. Gjatë këtyre operacioneve  në krah të gjermanëve luftuan dhe trupat Çame, në veçanti në zonën e Pargës, të Paramithisë dhe Igumenicës.


Në këtë pikë ja vlen të përmendet që beteja e Meninas (17/18 -8 -1944), ku bashkë me 92 të vdekur dhe 109 rrobër gjermanë, kishin dhe bashkëluftëtarët e tyre Çamë 86 të vdekur dhe 7 të burgosur, kundrejt 6 burrave të L.K.D.H dhe të Majorit Anglez Davdi Wallas. Për rolin e Çamëve  misioni aleat urdhëroi Zervën që të shpërbëjë këto Trupa, me synim kryesor që të lehtësohen operacionet kundër gjermanëve  gjatë tërheqjes së tyre drejt Shqipërisë. (Tetor 1944).

Kështu në Shtator të 1944, duke marrë parasysh që do të japin fjalë në Drejtësia Helene, për  aktivitetin e tyre antikombëtar dhe kriminal, çamët bashkë me Gjermanët në tërheqje, që u mundën në luftë,  shkuan drejt Shqipërisë me vullnetin e tyre të lirë, rreth 16.0000-18.000. Numër i madh i çamëve u transferua në Shqipëri nga mjetet luftarake Gjermane, sipas raportit të oficerit Amerikan. Në Shqipëri , pushteti i Enver Hoxhës i vendosi në fushën e Myzeqesë dhe i mbajti si Nënshtetas Helenë me shpresën se mos ktheheshin në Greqi ose marrjen e pasurive të tyre, të cilat ishin konfiskuar  nga shteti Helen.  Saktësish, me  nr. 344/23-4-1945 vendim të Gjykatës së Posaçme të tradhëtarëve të Janinës dhe rreth 1700 vendime dënuese në mungesë që pasuan u dënuan si kriminelë lufte , ndërsa pasuritë e tyre u konfiskuan (B.D 2185/1952 dhe L. 27891/1954) dhe u shitën ose shprëndanë në të tjerë që rranë viktima të mizorisë së tyre. Paralelisht me nr. 50862/1947 vendim të Ministrisë së Ushtrisë,  çamëve ju mohua dhe nështetësia helene.



Ata pak dhjetra çamë që qëndruan në Greqi (ata sa e konsideronin veten e tyre të pafajshëm) qëndruan dhe nuk i shqetësoi njeri u bënë të krishterë dhe u instaluan plotësisht brenda elementit helen, duke jetuar të qetë dhe të rregullt para ligjit.

Të tillë ishin Çamët myslymanë të cilët shfaqen sot si të “pafajshëm” duke tentuar që të përmbysin të vërtetën e cila i rëndon, duke shtrembëruar Historinë.

Ιστορικές εκπομπές σε σχέση με το παραπάνω θέμα! 
- Emisione, Dokumentarë në lidhjen me çështjen e mësipërme! 



Δεν υπάρχουν σχόλια: