Από όλες τις -σχεδόν σοκαριστικές- εικόνες που κυκλοφόρησαν μετά το περιβόητο Σερβία - Αλβανία, περισσότερο μου έκανε εντύπωση η εξής: Ο Μίτροβιτς κατεβάζει ήρεμα το λάβαρο της "Μεγάλης Αλβανίας", με κινήσεις που φανέρωναν ότι το πρώτο του μέλημα ήταν να συνεχιστεί το ματς. Μέσα σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα του την έχουν πέσει οι μισοί Αλβανοί διεθνείς! Και κάπου εκεί το πράγμα ξεφεύγει.

Να τι με εξέπληξε: Το πόσο "κουρδισμένοι", πόσο "μπριζωμένοι" φάνηκαν οι παίκτες της Αλβανίας. Δίχως να γνωρίζουν αν ο Μίτροβιτς σκόπευε να διπλώσει το πανί ή να το πατήσει κάτω, εκείνοι έσπευσαν να τον πολιορκήσουν για να του το πάρουν πίσω. Αν μιλούσαμε για τη σημαία της χώρας τους, σε κάποιο βαθμό θα το καταλάβαινα. Αλλά δεν μιλάμε για αυτό. Μιλάμε για ένα σύμβολο εθνικισμού. Το ήξεραν άραγε οι παίκτες της Αλβανίας; Ήξεραν τι έσπευσαν να προστατέψουν; Βλέποντας την υποδοχή ηρώων που τους επιφυλάχτηκε όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους, νομίζω ήξεραν.

Όλα τα παραπάνω είναι εξόχως ανησυχητικά διότι, όσο κι αν πηγάζουν από την περίπλοκη ιστορική διαμάχη Σέρβων και Αλβανών (σαφώς πιο περίπλοκη από το "Οι Σέρβοι, τα αδέλφια μας έχουν δίκιο"), φανερώνουν ότι ο εθνικισμός στη γειτονιά μας, τα Βαλκάνια, ζει και βασιλεύει. Όχι μόνο στη γειτονιά μας, βέβαια, ωστόσο επειδή εδώ υπάρχει τεράστια προϊστορία συγκρούσεων, υπάρχει πάντα και πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια επικίνδυνων μορφών πατριωτισμού.

Περί... ελληνικής ψυχής

Το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να μείνει αλώβητο από το συγκεκριμένο "δηλητήριο". Ειδικά σε επίπεδο εθνικών ομάδων, εκεί όπου πάρα πολλοί επενδύουν τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους για μεγάλες νίκες επιβεβαίωσης της "ανωτερότητας" του λαού τους.

Έχουμε γράψει άπειρες φορές τους κινδύνους που κρύβονται σε τέτοιες αναγωγές. Κι ωστόσο επιμένουμε να τις κάνουμε. Κάθε  -έστω καλοπροαίρετη- αναφορά στην "ελληνική ψυχή" ως σημείο υπεροχής απέναντι στους αντιπάλους μας, κατά τη γνώμη μου ρίχνει νερό στο μύλο της μισαλλοδοξίας. Συνειδητά ή όχι.

Δεν ξέρω πόσο μακρινά ή ηθικοπλαστικά σας ακούγονται τούτα. Δεν είναι. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός βρίσκονται δίπλα μας, στο κοινοβούλιο μας. Ως κοινωνία, βέβαια, ευτυχώς δεν έχουμε γεμίσει ακόμα τα κεφάλια των ποδοσφαιριστών μας με ό,τι ήταν αυτό που έκανε τους Αλβανούς να αντιδράσουν όπως αντέδρασαν. Ή έτσι νομίζουμε.

Σκέφτομαι ένα παιχνίδι με την Τουρκία. Στην Άγκυρα. Και ένα λάβαρο να πετάει πάνω από το γήπεδο, στο οποίο ο χάρτης της Ελλάδας περιλαμβάνει και τη Σμύρνη. Ο Αρντά Τουράν το κατεβάζει. Τι θα συμβεί μετά; Είτε κάτι αντίστοιχο με το Σερβία – Αλβανία, σε όλα τα επίπεδα (παίκτες, οπαδοί, κλωτσοπατινάδα) είτε τίποτα. Ο αγώνας συνεχίζεται κανονικά. Κι έπειτα η Εθνική γυρίζει στην Ελλάδα και βρίσκεται μπροστά σε ένα ορυμαγδό: Κασιδιάρηδες, Καμμένοι, τηλεπαράθυρα, σχόλια, πρωτοσέλιδα, μας ντροπιάσατε, κατεβάσανε τη σημαία μας και δεν κάνατε τίποτα, ουστ απ΄εδώ κότες, προσκυνημένοι, γενίτσαροι κ.ο.κ.

Όχι; Κάνω λάθος; Μακάρι...