Η πραγματική δόξα- Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου - Lavdia e Vërtetë- E Djela e Etërve të Shenjtë të Sinodhit të 1-rë Ekumenik!

Η πραγματική δόξα  Στο ιερό Ευαγγέλιο της Κυριακής των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου ακούμε ένα τμήμα της λεγομένης αρχιερατικής προσευχής του Κυρίου μας· μιας προσευχής συγκλονιστικής που έκανε ο Κύριος μπροστά στους μαθητές του τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ. Εκεί στο υπερώο της Ιερουσαλήμ μετά το Μυστικό Δείπνο ο Κύριος, αφού ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, είπε: Πάτερ, ήλθε η ώρα να θυσιασθώ για τη σωτηρία του κόσμου. Δέξου τη θυσία μου αυτή και δόξασε τον Υιό σου, για να Σε δοξάσει και ο Υιός σου· για να λυτρώσει όσους πίστεψαν σ’ Αυτόν και να τους προσφέρει την αιώνια ζωή. Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν οι πιστοί Εσένα τον μόνο αληθινό Θεό και εμένα που με έστειλες στον κόσμο. Εγώ Σε δόξασα πάνω στη γη. Και με τη θυσία που θα προσφέρω σε λίγο πάνω στο σταυρό, ολοκλήρωσα τελείως το έργο που μου έδωσες να επιτελέσω. Και τώρα που θα φύγω από τον κόσμο αυτό, δόξασέ με και ως άνθρωπο εσύ, Πάτερ, με την δόξα την οποία είχα κοντά σου πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος. Μέσα στη συγκλονιστική αυτή αρχιερατική προσευχή ακούμε τον Κύριο πολλές φορές να μιλάει για τη δόξα του. Σε ποια όμως δόξα αναφέρεται; Όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο, ο Κύριος αναφέρεται στη δόξα της σταυρικής του θυσίας που θα ακολουθήσει. Βέβαια ο Κύριος δοξάστηκε και με τα εκπληκτικά θαύματά του, με την αγία ζωή του, με την απαράμιλλη διδασκαλία του, με την Ανάστασή του και την Ανάληψή του. Όμως η μεγαλύτερη δόξα του Κυρίου μας δεν πραγματοποιήθηκε σ’ αυτές τις στιγμές του θριάμβου, αλλά στις τραγικότερες και πιο ταπεινωτικές στιγμές της ζωής του. Ο Κύριός μας ανήλθε στην κορυφή του μεγαλείου του όταν ανυψώθηκε στην κορυφή του Γολγοθά και αποκάλυψε στους ανθρώπους το ανυπέρβλητο ύψος της αρετής του. Μιας αρετής που ακτινοβόλησε στον ουρανό, στη γη και τα καταχθόνια. Διότι ο Κύριός μας πάνω στο σταυρό αποκάλυψε στο μεγαλύτερο βαθμό την τέλεια αγάπη του για τα πλάσματά του. Εκεί στην τρομερή αγωνία του Πάθους έδειξε τη βασιλική του μεγαλειότητα. Με ανεξικακία και υπομονή δοκίμασε όχι μόνο τους αφόρητους πόνους του μαρτυρίου, αλλά και σήκωσε με εγκαρτέρηση το αβάστακτο βάρος των αμαρτιών μας. Ο σταυρός του έγινε το υψηλότερο βήμα της ανθρωπότητας, που διακηρύττει μία δόξα άφθαστη. Σε τέτοιου είδους δόξα όμως ο Κύριος καλεί και όλους εμάς. Διότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι για τη δόξα. Δυστυχώς όμως αναζητούμε την καταξίωσή μας σε λάθος δρόμο: στη ματαιότητα, στα τάλαντα, στην εξουσία, στην αναγνώριση. Αυτή όμως η κοσμική καταξίωση είναι ψεύτικη, φευγαλέα. Η αληθινή δόξα βρίσκεται στο δρόμο της θυσίας, στην κοινωνία των παθημάτων του Κυρίου μας. Υψωνόμαστε όταν θυσιαζόμαστε· όταν υπομένουμε πειρασμούς, περιφρονήσεις, συκοφαντίες, αδικίες· όταν ξέρουμε να συγχωρούμε και να ευεργετούμε· όταν σταυρώνουμε καθημερινά τον εαυτό μας και τα πάθη του. Στην συνέχεια της αρχιερατικής του προσευχής ο Κύριος προσεύχεται για τους μαθητές του και για όλους του πιστούς. Πάτερ άγιε, λέει, εγώ φανέρωσα το όνομά σου στους ανθρώπους που μου εμπιστεύθηκες. Απεκάλυψα σ’ αυτούς τις αλήθειες που μου έδωσες. Και αυτοί δέχθηκαν τον λόγο σου και πίστεψαν ότι όλα όσα έχω από Σένα προέρχονται και ότι εγώ από Σένα γεννήθηκα. Τη στιγμή αυτή Σε παρακαλώ για εκείνους που μου έδωσες. Εγώ δεν θα είμαι πλέον σωματικώς στον κόσμο. Αυτοί όμως θα είναι. Όσο ήμουν μαζί τους τους φύλαξα. Πάτερ άγιε, φύλαξέ τους με την πατρική σου δύναμη, ώστε να παραμείνουν ενωμένοι μαζί μου και μεταξύ τους. Να είναι ενωμένοι, όπως κι εμείς είμαστε ένα. Στο δεύτερο αυτό τμήμα της αρχιερατικής προσευχής του ο Κύριος προσεύχεται για όλους τους μαθητές του, ώστε να έχουν μεταξύ τους ενότητα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιθυμία του Κυρίου κατά τη συγκλονιστική αυτή ώρα. Να μένουμε όλοι οι πιστοί ενωμένοι μαζί του και μεταξύ μας μέσα στην αγία του Εκκλησία. Και γιατί το επιθυμεί αυτό ο Κύριος τόσο πολύ; Διότι γνώριζε ότι οι αιρετικοί ως λύκοι άγριοι θα ορμήσουν να καταπληγώσουν το σώμα της και θα το κομματιάσουν. Και προσεύχεται για την ενότητα των πιστών, διότι γνωρίζει ότι όταν οι Χριστιανοί χάσουν την ενότητα της πίστεως, χάνουν και τη Χάρη του Θεού, συγκεκριμένα ότι όλοι οι αιρετικοί, Παπικοί, Προτεστάντες και τόσοι άλλοι, δεν είναι μέλη της μίας αγίας Εκκλησίας, και γι’ αυτό δεν έχουν τη Χάρη του Θεού, δεν έχουν πραγματικά Μυστήρια, δεν ανήκουν στην Εκκλησία, αλλά είναι αιρετικές ομάδες. Όλοι αυτοί έχουν απομακρυνθεί από τον Χριστό και την αλήθεια του. Και δεν μπορούν να φθάσουν στον αγιασμό και στη θέωση έξω από τη μία αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία. Την αλήθεια αυτή τη γνώριζαν πολύ καλά οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Γι’ αυτό και πολέμησαν δυναμικά τον αιρεσιάρχη Άρειο. Διότι κατανοούσαν ότι όποιος δεν είναι ενωμένος με την Εκκλησία, είναι στην πλάνη, είναι στο σκοτάδι, είναι επικίνδυνος. Αυτή την παρακαταθήκη άφησαν και σε μας: να μένουμε άρρηκτα ενωμένοι με τον Χριστό μας και την Εκκλησία του. Διότι ή είσαι ενωμένος με τον Χριστό και ανήκεις στη μία αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία ή είσαι αιρετικός, οπότε είσαι εκτός της Εκκλησίας. Ξεκάθαρα πράγματα! πηγή

Lavdia e Vërtetë  Në Ungjillin e së Djelës së Etërve të Shenjtë të Sinodhit të parë Ekumenik dëgjojmë një pjesë të ashtuquajturës lutje kryepriftërore të Zotit tonë, një lutje tronditëse që bëri Zoti para nxënësve të tij Të Enjten e Madhe në mbrëmje. Atje në katin e sipërm në Jerusalem pas Darkës Mistike Zoti pasi ngriti sytë e tij në qiell, tha: Atë, erdhi çasti që të sakrifikohem për shpëtimin e botës. Pranoje këtë sakrificë timen dhe lavdëroje Birin tënd, që të Të lavdërojë dhe Biri yt, që të shpëtojë të gjithë ata sa besuan tek Ai dhe t’iu ofrojë jetën e përjetëshme. Kjo është jeta e përjetëshme, që të të njohin Ty besimtarët, të vetmin Zot dhe mua që më dërgove në botë. Unë të lavdërova mbi tokë. Dhe me sakrificën që të ofroj pas pak në kryq, plotësova tërësisht veprën që më ngarkove të kryej. Dhe tani që do të iki nga kjo botë, lavdëromë dhe si njeri Ti, o Atë, me lavdinë të cilën kisha pranë teje para se të krijohej bota. Në këtë lutje tronditëse dhe impresionuese kryepriftërore dëgjojmë Zotin shumë herë të flasë për lavdinë e tij. Por cilës lavdi i rreferohet? Sado që të na duket e çuditëshme , Zoti i rreferohet lavdisë së sakrificës së tij kryqëzuese që do të pasonte. Sigurisht Zoti u lavdërua dhe me mrekullitë e tij të mëdha, me jetën e tij të shenjtë, me doktrinën e tij të padiskutueshme, me Ngjalljen e tij dhe Ngjitjen e Tij në qiell. Por lavdia më e madhe e Zotit tonë nuk u realizua në këto çaste të triumfit, por në çastet më tragjike dhe më përulëse të jetës së tij. Zoti ynë u ngjit në majën e madhështisë së tij kur u ngjit në majë të Golgothasë dhe zbuloi tek njerëzit lartësinë e pakapërcyeshme të virtytit të tij. Një virtyt që rrezatonte në qiell, në tokë dhe në thellësinë e errësirës. Sepse Zoti ynë mbi kryq zbuloi në nivelin më të lartë dashurinë e tij të përsosur për krijesat e tij. Atje në agoninë e tmerrshme të Pësimit tregoi madhështinë e tij mbretërore. Pa asnjë ligësi dhe durim provoi jo vetëm dhimbjet e padurueshme të martirizimit, por dhe ngriti me durim peshën e padurueshme të mëkateve tona. Kryqi i tij u bë podiumi më i lartë i njerëzimit, i cili shpall një lavdi të paaritëshme. Por në të tillë lloj lavdie Zoti na thërret dhe të gjithëve ne. Sepse të gjithë njerëzti jemi të krijuar për lavdinë. Fatkeqësisht kërkojmë vetëaktualizimin tonë në rrugë të gabuar: tek kotësia, tek paraja, tek pushteti, tek dëshira për tu qënë të njohur nga të gjithë. Por ky vetaktualizim është i gënjeshtër, i përkohëshëm. Lavdia e vërtetë gjendet në rrugën e sakrificës, në shoqërinë e pasimeve të Zotit tonë. Ngjitemi kur sakrifikohemi, kur durojmë ngasjet, përbuzjet, shpifjet, padrejtësitë, kur dimë të falim dhe të bëjmë mirë, kur kryqëzojmë çdo ditë veten tonë dhe pasionet tona. Në vazhdim të lutjes kryepriftërore Zoti lutet për nxënësit e tij dhe për të gjithë besimtarët. O Atë i Shenjtë thotë, unë tregova emrin tënd tek njerëzit që më besove. Ju zbulova atyre të vërtetat që më dhe. Dhe ata pranuan fjalën tënde dhe besuan se të gjitha sa kam nga Ty vijnë dhe se unë nga Ty u linda. Në këtë çast Të lutem për ata që më dhe. Unë nuk do të jem më me trup në botë. Por këta do të jenë. Për sa kohë isha me ata i mbrojta. O Atë i Shenjtë, ruaji ata me fuqinë tënde etërore, në mënyrë që të mbeten të bashkuar së bashku dhe ndëmjet tyre. Të jenë të bashkuar ashtu si ne që jemi një. Në pjesën e dytë të lutjes kryepriftërore të tij, Zoti lutet për të gjithë nxënësit e tij, në mënyrë që të kenë ndërmjet tyre unitet. Kjo është dëshira më e madhe e Zotit gjatë këtij çasti shumë tronditës. Të qëndrojmë të gjithë besimtarët të bashkuar me atë dhe ndërmjet nesh në Kishën e tij të Shenjtë. Por përse vallë e dëshiron këtë gjë Zoti kaq shumë? Sepse e di që heretikët si ujqër të egër do të sulmojnë që të lëndojnë me plagë të shumta trupin e saj dhe do ta coptojnë. Lutej për unitetin e besimtarëve sepse e di që kur të Krishterët do të humbasin unitetin e besimit, humbasin Hirin e Zotit, konkretisht të gjithë heretikët, Papikët (katolikët), protestantët, dhe të gjithë të tjerët, nuk janë anëtarë të Kishës së vetme të Shenjtë, dhe për këtë arsye nuk kanë Hirin e Zotit, nuk kanë Mistere të Vërteta, nuk i përkasin Kishës, por janë grupime heretike. Të gjithë ata janë larguar nga Krishti dhe e vërteta e tij. Nuk munden që të arrijnë në shenjtërim dhe në hyjnëzim jashtë nga Kisha e Vetme Orthodhokse . Këtë të vërtetë e njihnin shumë mirë Etërit e Shenjtë perëndimbajtës të Sinodhit të 1-rë Ekumenik. Për këtë dhe luftuan në mënyrë dinamike kryeheretikun Ario. Sepse kuptonin shumë mirë se ai i cili nuk është i bashkuar me Kishën , jeton në mashtrim, ndodhet në errësirë, është i rrezikshëm. Këtë porosi lanë dhe tek ne: të qëndrojmë në mënyrë të pandashme të bashkuar me Krishtin tonë dhe Kishën e tij. Sepse ose je i bashkuar me Krishtin dhe i përket Kishës Orthodhokse së vetme të vërtetë ose je heretik, dhe si rrjedhim ndodhesh jashtë Kishës. Gjërat pra janë të qarta. Të gjithë së bashku për të mirën tonë duhet të qëndrojmë dhe jetojmë brenda trupit të Krishtit që është Kisha duke ndjekur gjithmonë shembullin e Zotit tonë të mishëruar dhe të etërve të cilët jetuan sipas këtij shembulli dhe na treguan rrugën e jetës së vërtetë. Amin