Το «Τσάμικο» ξανά σε επικίνδυνη έξαρση!.. - "Çështja çame" sërish në rrjedhë rë rrezikshme..

Batalioni Nuri Dino i përbërë nga çamë në krahë të pushtuesve nazistë- Το τάγμα Νούρι Ντίνο

Από το διαδίκτυο πληροφορούμαστε ότι  οι Τσάμηδες προσέφυγαν  στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, που εξετάζει κυρίως εγκλήματα πολέμου. Εκεί κατατέθηκε ο φάκελος για τις διεκδικήσεις των από την Ελλάδα, ο οποίος έγινε δεκτός από τον Εισαγγελέα. Οι Τσάμηδες ζητούν πέρα από αποζημιώσεις πολλών δις, εδάφη της Ηπείρου, όπως της Ηγουμενίτσας, της Πάργας κι άλλων περιοχών. Το θέμα φυσικά δεν είναι κάτι νέο, αλλά δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορες τις αρμόδιες αρχές του κράτους μας. Είναι γνωστή η συμπεριφορά των Τσάμηδων  από την πρώτη ημέρα της κηρύξεως του πολέμου  της Ιταλίας εναντίον της χώρας μας. Ας ανακεφαλαιώσουμε  μερικές ενέργειές τους:  Το Καλοκαίρι του 1940, ομάδες Tσάμηδων από την Ήπειρο που  είχαν δραπετεύσει στην Αλβανία ενσωματώνονταν  στα  αλβανικά τάγματα στο πλευρό των  ιταλικών στρατευμάτων  που  εισέβαλαν στην  περιοχή των Φιλιατών μέχρι τον Καλαμά. Το σώμα του στρατού αυτού έφερε το όνομα «Σώμα Στρατού Τσαμουριάς». Εκεί είχαν ενσωματωθεί τρία αλβανικά τάγματα μελανοχιτώνων και χίλιοι περίπου άτακτοι υπό τον Αζίζ Τσάμη και χρησιμοποιήθηκαν κυρίως  ως οδηγοί των Ιταλών και δολιοφθορείς. Ομάδες από ένοπλους Τσάμηδες συνοδεύουν τους ιταλούς και εισέρχονται στις πόλεις της Θεσπρωτίας ως ελευθερωτές. Με την είσοδο των στρατευμάτων στη Θεσπρωτία οι Τσάμηδες με την ενθάρρυνση των Ιταλών προέβησαν σε δολοφονίες κάθε μέρα  φιλήσυχων πολιτών ξεκινώντας από τους άρχοντες. Το όργιο των δολοφονιών  που διέπραξαν οι Τσάμηδες συνεπικουρούμενοι  και από τα στρατεύματα κατοχής δεν περιγράφονται. Ξεκινώντας τις δολοφονίες τους από 27 Απριλίου 1941 με τον  Χρήστο Πιτούλη και το Δ/ντή Νομαρχίας Θεσπρωτίας  στην Ηγουμενίτσα μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου του ‘44 που η Θεσπρωτία και όλη η πατρίδα μας ελευθερώθηκε από τους κατακτητές,  εκατοντάδες αθώοι Θεσπρωτοί έπεσαν θύματα της εγκληματικής μανίας των Τσάμηδων. Καταμετρημένα τα θύματα των Θεσπρωτών από τους Τσάμηδες, με τη συνεργασία των Ιταλών  και Γερμανών ανέρχονται συνολικά στα 764.  Δε θα αναφερθούμε στις καταστροφές που διέπραξαν σε βάρος της περιουσίας των Θεσπρωτών οι Tσάμηδες στην περίοδο της κατοχής, ούτε στις αρπαγές ζώων και άλλων περιουσιακών στοιχείων, παρά μόνο δυο λόγια για την γενική καταστροφή της περιοχής του Φαναρίου. Στις 27 Ιουλίου 1943,  800 ένοπλοι Τσάμηδες υπό τον Νουρί Ντίνο, με τη βοήθεια  και γερμανικού τμήματος εισέβαλαν στα χωριά του Φαναρίου και πυρπόλησαν και τους 24 οικισμούς, απήγαγαν ομήρους 306, εφόνευσαν πλέον των 800, βίασαν γυναίκες και παρθένες  μπροστά στα μάτια των  οικείων τους, απήγαγαν 50 κορίτσια για τα χαρέμια τους και λεηλάτησαν όλον τον κινητό πλούτο της ευφοροτάτης περιοχής του  Φαναρίου. Φυσικά οι Τσάμηδες είχαν ιδρύσει κυβέρνηση Θεσπρωτίας με τον τίτλο ΞΙΛΙΑ και χωροφυλακή, τη ΤΖΕΝΤΑΡ ΜΕΡΙΑ. Πίεσαν τους κοινοτάρχες της περιοχής να υπογράψουν  προσχώρηση της περιοχής τους στην Αλβανία, κάτι που δεν το κατόρθωσαν, αλλά    συνεχώς προσπαθούσαν. Αποκορύφωμα της εγκληματικής τους δράσης ήταν και η εκτέλεση των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς, κάτι που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Αυτοί οι άνθρωποι αρνήθηκαν φιλίες, υποχρεώσεις, υπηκοότητα, γιατί υπήκοοι  Έλληνες ήταν και προσχώρησαν στα στρατεύματα κατοχής, τα βοήθησαν με ένοπλα τμήματά τους και πρόδωσαν τον τόπο όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Φεύγοντας οι κατακτητές τους ακολούθησαν οικογενειακώς και κατέφυγαν στην Αλβανία. Μάταια τους πρότεινε τότε ο Ν. Ζέρβας να παραδώσουν τα όπλα και να  αποχωρήσουν από τα κατοχικά στρατεύματα, αυτοί επέμεναν μέχρι τέλους. Ακόμα  και στη μάχη της Μενίνας (18-20 Αυγούστου 1944 ) πολεμούσαν με λύσσα τους αντάρτες του Ζέρβα. Μάταια λίγο μετά ο εκπρόσωπος του Δ. Ερυθρού Σταυρού τους συνιστούσε να επιστρέψουν στις εστίες τους και να μη φύγουν στην Αλβανία. Αυτοί επέμεναν μέχρι τέλους. Το 1971 που υπηρέτησα ως επιθεωρητής Δημ. Σχολείων, στις πρώτες μισθοδοτικές καταστάσεις που υπέγραψα ήταν και το όνομα του Αll ze Xarie,  ιεροδιδάσκαλου Πολυνερίου. Αυτόν τον Τσάμη ιεροδιδάσκαλο τον πλήρωνε   κανονικά το ελληνικό δημόσιο ως την ημέρα του θανάτου  του,  το 1973. Κανένας δεν τον δίωξε γιατί ο άνθρωπος δεν είχε διαπράξει κανένα έγκλημα και δεν ακολούθησε τους ομοθρήσκους του Τσάμηδες που  λιποτάκτησαν σε ξένη χώρα. Τώρα λοιπόν τι ζητάνε; Με την αποχώρηση των  Γερμανών από την Πατρίδα  μας πάνω από 18.000 Τσάμηδες συναισθανόμενοι τις συνέπειες  των εγκλημάτων που διέπραξαν στη διάρκεια της κατοχής, δραπέτευσαν μαζί τους στην Αλβανία. Στη συνέχεια κατηγορήθηκαν για εγκληματικές πράξεις και για συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις και πολλοί από αυτούς καταδικάστηκαν από το Εφετείο Δοσιλόγων ερήμην με την ποινή του θανάτου. Το 1952 οι περιουσίες τους δόθηκαν για αποκατάσταση ακτημόνων γεωργών και κτηνοτρόφων και φυσικά από το 1947 τους είχε αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα. Καθ’ όλη τα η διάρκεια της εγκαταστάσεώς των στην Αλβανία προέβαιναν σε ανθελληνικές εκδηλώσεις και παράνομες απαιτήσεις από τη Πατρίδα μας. Τώρα πλέον αντιπροσωπεία των Τσάμηδων που αποτελούνταν από εκπροσώπους κομμάτων δικηγόρους, καθηγητές πανεπιστήμιου, ιστορικούς και ιερείς, κατέθεσαν  πολυσέλιδο φάκελο σχετικό με τις διεκδικήσεις τους κυρίως στην Παραμυθιά, την Πρέβεζα την Άρτα, αλλά και σε άλλες περιοχές της Ηπείρου. Το θέμα, αν και είναι σοβαρό, έχει αποσιωπηθεί κατά περίεργο λόγο από τα Ελληνικά MME και είναι μια πρωτοφανής εξέλιξη για το Ελληνικό κράτος. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του «paramythia-online.gr», ο σχετικός φάκελος περιείχε τέσσερα αρχεία και πιο συγκεκριμένα: - Το πρώτο αφορά την αναγνώριση της υποτιθέμενης γενοκτονίας. - Το δεύτερο  αφορά αναφορές για τα υποτιθέμενα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από τις ελληνικές κυβερνήσεις από το 1913 μέχρι το 1945. - Το τρίτο αφορά την διεκδίκηση επαναπατρισμού των υποτιθέμενων εκτοπισμένων πληθυσμών. - Και το τέταρτο αρχείο αφορά την επιστροφή των ακινήτων που υποστηρίζει ότι ανήκουν σε Τσάμηδες. Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Χάγης (φωτό) είναι δεσμευτικές για τις εμπλεκόμενες χώρες και μπορεί οι διεκδικήσεις των Τσάμηδων να είναι γελοίες και ανυπόστατες, ωστόσο κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει το θέμα, αν συνυπολογίσουμε το… χάιδεμα στους Τσάμηδες από την Αμερική αλλά και Ευρωπαϊκές χώρες Ύστερα από τα παραπάνω είναι  καιρός να βρεθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες της χώρας μας σε εγρήγορση πριν να είναι αργά. Και  επί πλέον πρέπει  και οι κάτοικοι της μαρτυρικής Θεσπρωτίας  να  ξεσηκώσουν, αφού οι ίδιοι, άρχοντες και αρχόμενοι, κατανοήσουν τις θλιβερές συνέπειες μιας άτυχης απόφασης του Δικαστηρίου της Χάγης, κάθε παράγοντα εντός και εκτός της χώρας που μπορεί να διαφωτίσει με επιχειρήματα και αποδείξεις τις  ανυπόστατες διεκδικήσεις των Τσάμηδων. πηγή

Nëpërmjet internetin informohemi se Çamët depozituan në Gjykatën Penale Ndërkombëtare të Hagës një padi, e cila ka si temë ivestigimi krimet e luftës. Atje u depozitua një zarf për pretendimet e tyre ndaj Greqisë, i cili u pranua nga Prokurori. Çamët kërkojnë përtej dëmshpërblimeve të shumë miliardave, sipërfaqe të Epirit, si Igumenica, Parga dhe shumë zona të tjera. Natyrisht çështja nuk është  diçka e re, por nuk duhet që të lerë indiferente institucionet përkatëse të shtetit tonë. Është e njohur sjellja e çamëve nga dita e parë e shpalljes së luftës ndaj Italisë kundër shtetit tonë. Le të përmbledhim shkurtimisht disa prej veprimeve të tyre: Në verë të 1940ës, grupe Çamësh nga Epiri që ishin arratisur në Shqipëri u instaluan në batalionet shqiptare në krah të forcave ushtarake të italianëve që hynë në zonën e Filiatëve deri në Kalama. Trupi i kësaj ushtrie  mbante emrin “Korpusi Ushtarak i Çamërisë”.  Në këtë korpus bënin pjesë tre batalione shqiptare kamiçanera-këmishëzinj dhe një mijë afërsisht milicë nën udhëheqjen e Aziz Çamit dhe u përdorën kryesisht si udhërrëfyes të Italianëve dhe si sabotues. Grupe të armatosura me çamë shoqërojnë italianët dhe hyjnë në qytetet e Thesprotisë si çlirimtarë.  Me hyrjen e ushtrisë në Thesproti Çamët me inkurajimin e Italianëve kryen vrasje të përditëshme ndaj qytetarëve të thjeshtë dhe të qetë duke filluar nga ajka e shoqërisë. Orgjia e vrasjeve që kryen çamët të shoqëruar nga fuqitë pushtuese nuk përshkruhen dot. Duke filluar vrasjet e  tyre më 27 Prill të 1941 me Kristo Pitulin dhe Drejtuesin e Prefekturës së Thesprotisë në Igumenicë deri në fund të Shtatorit të 1944 ku dhe Thesprotia  dhe i gjithë atdheu tonë u çlirua nga pushtuesit, me qindra thesprotianë të pafajshëm ranë viktima të manisë vrasëse të çamëve. Të numëruar viktimat e Thesprotisë nga Çamët, me bashkëpunimin e Italianëve dhe Gjermanëve janë në total 764. Nuk do të përmendim këtu shkatërrimet që kryen në kurriz të pasurisë së thesprotianëve çamët gjatë periudhës së pushtimit  as rrëmbimet e kafshëve dhe pasurive të tjera, por vetëm dy fjalë për shkatërrimin e zonës së Fanarit. Më 27 Korrik të 1943, 800 çamë të armatosur nën udhëheqjen e Nuri Dino, me ndihmë të një grupi ushtarak gjerman hynë në fshatrat e Fanarit dhe dogjën që të 24 laget, rrëmbyen 306 pengje, vranë më tepër se 800, përdhunuan gra dhe vajza para syve të të afërmëve të tyre, rrëmbyen 50 vajza për haremet e tyre dhe plaçkitën të gjithë pasurinë e lëvizëshme të zonës pjellore të Fanarit. Natyrisht çamët kishin themeluar një qeveri të Thesprotisë me emirin KSILIA dhe Polici, Xhandarmarinë. Ushtruan presion ndaj kryepleqëve të zonës që të nënshkruanin dorëzimin e zonës së tyre ndaj Shqipërisë, diçka që nuk ja dolën dot mbanë mgjth se përpiqeshin vazhdimisht.  Kulmi i aktivitetit të tyre vrasës ishte  dhe ekzekutimi i 49 intelektualëve të Paramithiasë, diçka që tronditi opinionin publik grek. Këta njerëz mohuan miqësitë, detyrimet, nënshtetësinë, sepse ishin nënshtetas Grekë, dhe u instaluan në forcat pushtuese, të cilat i ndihmuan me grupimet e tyre të armatosura dhe tradhëtuan vendin ku u lindën dhe u rritën. Duke u larguar pushtuesit e tyre i ndoqën familjarisht dhe ikën në Shqipëri. Për më kot ju propozoi N Zerva që të dorëzonin armët dhe të largohen nga forcat pushtuese, ata këmbëngulnin deri në fund. Akoma dhe në betejën e Meninas (18-20 Gusht 1944) luftonin me tërbim partizanët e Zervës. Për më kot përfaqësuesi i Kryqit të Kuq Ndërkombëtar i takonte që të ktheheshin në shtëpitë e tyre dhe të mos largoheshin në Shqipëri. Ata këmbëngulnin deri në fund. Në vitin 1971 që unë personalisht kam shërbyer si inspektor i Shkollave Fillore, në listat e para të rrogave që nënshkrova ishte dhe emri Ali ze Xarie, klerik-mësonjës i Polinerit. Këtë mësonjës fetar Çam e paguante rregullisht shteti grek deri në ditën e fundit të jetës së tij më 1973. Asnjë nuk e dëboi sepse ky njeri nuk kishte kryer asnjë krim dhe nuk ndoqi bashkëfetarët e tij Çamë që braktisën vendin dhe shkuan në vend të huaj. Tani pra çfarë kërkojnë? Me ikjen e Gjermanëve nga atheu ynë Greqi, mbi 18 000 Çamë duke ndjerë rrjedhimet e krimeve që kryen gjatë kohës së pushtimit, ja mbathën së bashku me vetë pushtuesit  në Shqipëri. Në vazhdim u akuzuan  për vepra kriminale dhe për bashkëpunim me forcat pushtuese dhe shumë prej tyre u dënuan nga Apeli i Tradhëtarëve në mungesë dhe me dënim me vdekje. Më 1952 pasuritë e tyre u dhanë për të rregulluar me pasuri bujqit pa prona dhe blektorët dhe natyrisht që prej vitit 1947 ju ishte hequr nënshtetësia greke. Gjatë gjithë kohës së vendosjes së tyre në Shqipëri kryenin demostrime anti-greke dhe kërkesa të jashtëligjëshme nga Atdheu ynë. Tashmë përfaqësi e Çamëve që përbëhet nga përfaqësues partish avokatë, profesorë univeristeti, historianë dhe klerikë, dorëzuan një zarf me shumë faqe i cili ka lidhje me pretendimet e tyre kryesisht në Paramithia, Prevezë dhe Artë por dhe në zona të tjera të Epirit. Çështja mgjth se është serioze është mbytur nga mediat greke dhe përbën një zhvillim të papërsëritur  për shtetin Helen. Sipas informacioneve eksluzive të «paramythia-online.gr»,  zarfi në fjalë kishte katër arkiva dhe më konkretisht: -          Zarfi i parë ka lidhje me njohjen e genocidit të supozuar. -          Zarfi i dytë përmban të dhëna për krime të supozuara ndaj njerëzit nga qeveritë greke që prej vitit 1913 deri në vitin 1945. -          Zarfi i  tretë ka lidhje me pretendimin për riatdhesim të popullatave që supozohet se janë dëbuar. -          Zarfi i  katërt ka lidhje me rikthimin e pasurive të paluajtshme të cilat pretendohet se ju përkasin çamëve. Vendimet e Gjykatës së Hagës janë të detyrueshme për vendet ku drejtohen dhe mund që pretendimet e çamëve të jenë qesharake dhe të pabaza por askush nuk e di se ku do të përfundojë kjo çështje, nëse llogaritim dhe përkëdheljen ndaj çamëve nga Amerika dhe vendet Europiane. Pas atyre sa u përmendën më lart ka erdhur koha që të gjenden shërbimet përkatëse të vendit tonë në gadishmëri para se të jetë vonë. Për më tepër duhet që banorët e Thesprotisë së vuajtur të aktivizojnë, pasi ata vetë, udhëheqës dhe njerëz së thjeshtë, të kuptojnë rrjedhimet e thella të një vendimi të padrejtë të Gjykatës së Hagës,  çdo faktor brenda dhe jashtë vendit  i cili mund të ndirçojë me argumenta dhe vërtetime pretendimet e pabaza të çamëve.