Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Η θρασύτητα της αμάθειας - Arroganca e paditurisë

RODIN

Είναι κατανοητό πως ό,τι δεν ξέρεις απλά δε σε απασχολεί. Αν ξέρεις όμως κάτι για ένα θέμα υπάρχουν δυο οδοί να ακολουθήσεις: είτε να μάθεις περισσότερο για αυτό, είτε να επαναπαυτείς στις πληροφορίες που έχεις, θεωρώντας πως είναι αρκετές.
Αυτή η ελλιπής πληροφόρηση είναι που διακρίνει τη σημερινή μας κοινωνία στο έπακρο. Η ημιμάθεια, οι «μισές γνώσεις», η τεμπελιά της αμάθειας. Γιατί σε έναν κόσμο ο οποίος κινείται πλέον με ψηφιακούς ρυθμούς, κανείς δεν έχει χρόνο για τίποτα - ούτε καν για σωστή ενημέρωση, πόσο μάλλον για εμπλουτισμό γνώσεων.
Μα το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ότι ανατρέφουμε πια μια γενιά που τόσο επιμελώς επιμένει να καταγράφει τα τόσα λίγα επιτεύγματά της. Το πρόβλημα αντανακλάται σε αυτό που τόσο εύγλωττα είχε πει ο Περικλής: πως «η αμάθεια προκαλεί το θράσος, ενώ ο συνετός υπολογισμός τον δισταγμό».
Έχουμε γεμίσει φωνές που επαναλαμβάνουν σχεδόν με αυθάδεια τα λίγα που ξέρουν, ασχέτως αν αυτά είναι ελλιπή, σε σημείο που αγγίζουν την παραπληροφόρηση. Από ρήσεις που αναπαράγονται λάθος, σε αβάσιμα επιχειρήματα, ανακριβείς στατιστικές και άγνοια για την άλλη όψη κάθε θέματος. Ίσως ισχύει τελικά πως «ο αμαθής είναι σαν το ντέφι: κάνει θόρυβο χάρη στην κενότητά του» (Ο. Μπέτλινγκ). Γιατί ενώ ο μορφωμένος διψάει για περαιτέρω γνώση, ο αμαθής προτιμάει να κηρύττει στους άλλους και να μην παραδέχεται τα λάθη του. Είναι οι άνθρωποι που έχουν τις «εύκολες λύσεις» στο τσεπάκι. Αυτοί που «αναλαμβάνουν πολιτικές ευθύνες» και νομίζουν πως ξεμπερδεύουν έτσι, ενώ στην ουσία δεν έχουν κάνει τίποτα. Αυτοί που κοιτάνε μόνο τους αριθμούς στην ευημερία μιας χώρας, αγνοώντας το πώς πραγματικά επιβιώνουν οι πολίτες της. Αυτοί που επιμένουν πως ξέρουν καλύτερα λόγω της θέσης που κατέχουν.
Είναι όμως αυτοί οι θρασείς, οι ημιμαθείς και οι επηρμένοι που καταλήγουν να μας διοικούν, και μάλλον φταίμε περισσότερο εμείς για αυτό. Γιατί δεν χρησιμοποιούμε τη μόρφωση που έχουμε ως την εξουσία που αυτή μας προσφέρει, και υποκύπτουμε στην αποχή από τη σύγκρουση ως πιο αξιοπρεπή λύση.
Όπως είπε και ο Ξενοφών όμως, «εκείνοι που φαίνονται ότι εκ φύσεως είναι άριστοι, χρειάζονται περισσότερο από τους άλλους την παιδεία», και ίσως εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε: να ξεχωρίζουμε τους αναιδείς αμαθείς, από τους θαρραλέους ελλόγιμους.
Περισσότερα στο Twitter: Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη:

Është e kuptueshme se ajo që nuk e di thjesht nuk të shqetëson. Por nëse di diçka për një çështje ka dy rrugë për të ndjekur: ose të mësosh më shumë për të, ose të mjaftohesh në informacionet që ke duke e konsideruar që janë të mjaftueshme.
Ky informacion i cunguar është ai që dallon shoqërinë tonë në mënyrë të skajshme.
Gjysmënjohuria, “njohuritë gjysmake”, dembelizmi i paditurisë. Sepse në një botë e cila lëviz pothuajse me ritme dixhitale askush nuk ka kohë për asgjë – as për informim të drejtë, aq më tepër për pasurimin e njohurive.
Por problemi nuk është vetëm se rritim tashmë një brez që kaq me kujdes këmbëngul që të rregistrojë kaq pak arritje të tij. Problemi reflektohet tek ajo që kaq bukur kishte thënë PERIKLIU: “padituria nxit arrogancën, ndërsa përllogaritja e mençur ngurimin”.

Jemi mbushur plot zëra që përsëritin pothuajse me arrogancë ato pak sa dinë, pavarësisht nëse ato janë të cunguara, në një pikë sa prekin disinformimin. Nga fjalë që riprodhohen gabim, në argumenta të pabazë, në pasaktësi statistikore dhe mosnjohje për anën tjetër të çdo çështje. Ndoshta si përfundim vlen për këtë rast “ i padituri është si dajrja: çdo zhurmë e bën për shkak të boshllëkut që ka” (O Beling). Sepse ndërsa i dituri ka etje për njohuri të mëtejshme, i padituri preferon të predikojë tek të tjerët dhe të mos pranojë gabimet e tij. Janë njerëzit që kanë “zgjidhje të lehta” në xhep. Ata që “mbajnë përgjegjësi politike” dhe kujtojnë se kështu shpëtojnë ndërsa në esencë nuk kanë bërë asgjë. Këta që shikojnë vetëm numërat në mirëqënien e një vendi, duke injoruar se si me të vërtetë mbijetojnë qytetarët e saj. Këta që këmbëngulin se i dinë më mirë gjërat për shkak të pozitës që ata kanë.
Qoftë janë ata guximtarët e tepruar, gjysmakët në dituri dhe të rrëmbyerit që arrijnë të na udhëheqin dhe me sa duket ne kemi fajin më të madh për këtë. Sepse nuk përdorim diturinë që kemi dhe pushtetin që ajo na ofron, dhe i nështrohemi mospjesmarrjes, nga përplasja si zgjidhjen më të mirë.
Por ashtu siç tha Ksenofoni “ata që duken nga natyra janë të shkëlqyer, iu duhet më tepër se të tjerëve edukimi” dhe ndoshta atje duhet të fillojmë: të dallojmë arrogantët e paditur nga guximtarët e llogjikshëm.
Për më tepër në twitter

Δεν υπάρχουν σχόλια: