Όταν καλοπερνάς στο κόσμο- Kur kalon mirë në këtë botë.

Παρά τα φαινόμενα και την αναξιότητα των μοναχών και κληρικών, η Εκκλησία είναι ακένωτη πηγή θαυμάτων. Παίρνει νερό και το κάνει Αγιασμό· παίρνει ψωμί και κρασί και το κάνει Θεία Ευχαριστία· παίρνει τον άνθρωπο χώμα και τον κάνει Θεό! Αλλά τα θαύματα πολλοί δεν τα βλέπουν. Γιατί, αν τα έβλεπαν, δεν θα περιφρονούσαν ή μισούσαν την Εκκλησία του Χριστού, αλλά θα την αγαπούσαν, θα την τιμούσαν και δεν θα μιλούσαν γι’ αυτή με περιφρόνηση, όπως μιλούν. Ο χριστιανός έχει προορισμό να σηκώνει βαρύ σταυρό στη ζωή τον. Είναι δύσκολο πράγμα να λες ότι πιστεύεις στον Κύριο και καλοπερνάς σ’ αυτήν εδώ τη ζωή. Γιατί, όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου, ενδιαφέρεσαι για το χρυσάφι της γης και όχι για τους θησαυρούς του ουρανού. Αλλά όταν σκέφτεσαι έτσι, βρίσκεσαι μακριά από το θέλημα του Θεού. Χριστιανική ζωή και καλοπέραση δεν πηγαίνουν μαζί, είναι διαφορετικά πράγματα Κάποτε ήλθε εδώ ένας πολύ γνωστός γιατρός για να μιλήσουμε. Ήταν και η γυναίκα του γιατρός, θρησκευόμενοι άνθρωποι και οι δύο. Παραπονιόταν ότι τα παιδιά του ζούσαν κοσμική ζωή και όχι μόνο δεν τηρούσαν τις εκκλησιαστικές παραδόσεις της οικογένειας τους, αλλά και τις ειρωνεύονταν. Χαρακτήριζαν τους χριστιανούς καθυστερημένους, βολεμένους, ανειλικρινείς, υποκριτές και θεομπαίχτες, επειδή η ζωή τους -έλεγαν- δεν συμβαδίζει με τα λόγια τους και τα έργα τους δεν είναι χριστιανικά. Ακόμη και στο ευχέλαιο, που οι γονείς κάνουν μία φορά το χρόνο στο σπίτι τους και τα παιδιά, όσο ήταν μικρά συμμετείχαν, τώρα αντιδρούν και δεν παρευρίσκονται. Ο γιατρός έδειχνε πολύ κουρασμένος και απελπισμένος για την πνευματική αδράνεια των παιδιών του. Και νόμιζε ότι όλες οι προσπάθειες, οι δικές του και της γυναίκας του πήγαν χαμένες, δεν έπιασαν τόπο, δεν άγγιξαν τα παιδιά. Σε κάποια στιγμή ο γιατρός, βάζοντας το κεφάλι μέσα στις δυό του παλάμες, σαν να ήθελε να καλύψει το πρόσωπό του από ντροπή, μου είπε: Φοβάμαι πως το πολύ χρήμα μας έχει κάνει ζημιά. Τον ρώτησα να μου πει, τί εννοούσε και εκείνος με απόλυτη ειλικρίνεια παραδέχτηκε ότι είχαν ξεφύγει από το μέτρο κι είχαν αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία απολύτως μη αναγκαία. Έχουμε τρία μεγάλα σπίτια, μου είπε. Ένα για μας και από ένα για το κάθε παιδί. Επίσης, δυό εξοχικά, τέσσερα ακριβά αυτοκίνητα, ένα σκάφος, καταθέσεις, πολλά υλικά. Και συνέχισε: τα παιδιά κακόμαθαν και τώρα μας κατηγορούν ότι προκαλούμε. Επίσης, μας λένε ότι έχουμε παντρέψει πολύ όμορφα τον πλούτο και τον Χριστιανισμό. Και με παρακάλεσε να του πω τί πρέπει να κάνει για να βρουν πάλι την ειρήνη και την ενότητα στην οικογένεια τους. Του είπα να τα δώσουν όλα στους φτωχούς και να κρατήσουν μόνο ένα σπίτι, ένα εξοχικό και τους μισθούς τους. Τρόμαξε, άλλαξε χρώμα, φοβήθηκε, απογοητεύθηκε από την απάντηση που του έδωσα. Έφυγε και δεν ξαναήλθε. Είχε δεθεί με τα εδώ, όχι τα Άνω. Γι’ αυτό και τα παιδιά του αναζήτησαν άλλο τρόπο ζωής, διαφορετικό από αυτόν που οι γονείς τους είχαν προτείνει. Όταν ακούω ότι υπάρχει μεγάλη φτώχεια, ανέχεια, πονάω πολύ και δεν μπορώ να προσευχηθώ. Δεν λέω, όταν έχεις δυό χιτώνες να δώσεις τον ένα. Αυτό είναι ασυνήθιστο και δύσκολο για τους πολλούς. Αλλά, αν θέλεις να λέγεσαι χριστιανός και κατέχεις όλα τα αγαθά του Θεού, γιατί ιδρώνεις και αγωνιάς για το παραπάνω και δεν κάνεις ελεημοσύνες και καλά έργα; Να ξέρεις, ότι θεμελιώνει στην άμμο, όποιος έχει πολλά χρήματα και τα διαχειρίζεται εγωιστικά, αδιαφορώντας για τη φτώχεια και τη δυστυχία των συνανθρώπων του. Είδες ποτέ σάβανο με τσέπες; Όλα εδώ μένουν. Μόνο οι αγαθοεργίες πηγαίνουν στον ουρανό. Ξέρεις γιατί γίνονται οι πόλεμοι; Για το χρήμα.. Γιατί οι πλούσιοι δεν μπορούν να βάλουν χαλινάρι στη λαιμαργία τους και οι φτωχοί δεν εύχονται να αποκτήσουν τα αναγκαία, αλλά ζηλεύουν τα πλούτη και τη δόξα των πλουσίων. Οι τσέπες σας πρέπει να είναι ανοιχτές, ώστε να φεύγουν τα χρήματα για φιλανθρωπίες. Είναι σκάνδαλο να υπάρχουν τσέπες γεμάτες λεφτά και να είναι ραμμένες. πηγή:  Τάσου Μιχαλά, «Τέσσερις ώρες με τον π. Παΐσιο»

Me gjithë   pameritueshmërinë e dukshme të disa  murgjëve dhe të klerikëve, Kisha është një burim i pashtershëm mrekullish. Merr ujën dhe e bën agjiazmo, merr bukën dhe verën e i bën Falenderim Hyjnor, merr njeriun prej dheri dhe e bën Perëndi! Por shumë njerëz nuk i shikojnë mrekullitë. Po ti shikonin nuk do të injoronin apo urrenin Kishën e Krishtit, por do ta deshin, do ta nderonin dhe nuk do të flisnin për të me mospërfillje ashtu siç flasin tani. I krishteri ka si destinacion të ngrerë kryq të rëndë në jetën  e tij. Është e vështirë të thuash që besoj tek Zoti dhe të kalosh mirë në këtë jetë. Sepse, kur kalon mirë në tokë, diçka nuk shkon mirë me ty, interesohesh për floririn e tokës dhe jo për thesaret në qiell. Por ku mendon kështu, je shumë larg nga vullneti i Zotit.  Jetë e krishterë dhe komoditet nuk shkojnë bashkë, janë gjëra të ndryshme. Dikur erdhi këtu një doktor shumë i njohur që të flisnim. Ishte dhe gruaja e doktorit, besimtarë që të dy. Ankoheshin për fëmijët të cilët jetonin një jetë moderne dhe jo vetëm që nuk ruanin traditat kishtare  tek familjet e tyre por edhe ishin ironikë. I quanin të krishterët, të vonuar, të rehatuar, të pasinqertë, hipokrtitë dhe njerëz që talleshin me Zotin sepse jeta e tyre – thoshin- nuk ecën me fjalët e tyre dhe veprat e tyre nuk janë të krishtera. Akoma dhe kur prindërit bënin efqeli (Misteri i Vajisjes) një herë në vit në shtëpinë e tyre  fëmijët sa ishin të vegjël merrnin pjesë tani reagojnë dhe nuk marrin pjesë. Doktori dukej shumë i lodhur dhe i dëshpëruar me inercinë shpirtërore  të fëmijëve të tij. Kujtoi që të gjitha përpjekjet e tij dhe të bashkëshortes shkuan për kot, nuk zunë vend, nuk i prekën fëmijët. Në një moment doktori, duke vënë kokën në mes të të dy pëllëmbëve, sikur donte të mbulonte fytyrën nga turpi më tha: Kam shumë frikë se paraja e  shumtë na ka bërë dëm. E pyeta të më shpjegonte së çfarë donte të thoshte dhe ai me sinqeritet absolut pranoi që kishin tejkaluar masën dhe kishin krijuar pasuri e cila ishte absolutisht  e panevojshme. Kemi tre shtëpi të mëdha më tha. Një për ne e një për çdo fëmijë. Gjithashtu dy shtëpi pushimi, katër makina të shtrenjta, një skaf, depozita në bankë, shumë të mira materiale. Vazhdoi dhe tha: fëmijët u mësuan keq dhe tani na akuzojnë se sfidojmë, shtiem të tjerët në ngasje. Gjithashtu thonë se kemi martuar shumë bukur krishtërimin me pasurinë. Dhe më sfidoi ti thosha çfarë duhet të bëjë që të gjejnë përsëri paqe dhe unitet në familjen e tij. I thashë ti japin të gjitha tek të varfërit dhe të mbajnë vetëm një shtëpi, një shtëpi pushimi dhe rrogat e tyre. U tremb, ndroi ngjyrë, u frikësua, u zhgënjye nga përgjigjja që i dhashë. Iku dhe nuk erdhi më. Ishte lidhur me të këtushmet dhe jo me të Lartmet. Për këtë arsye dhe fëmijët e tij kërkonin mënyrë tjetër jetese, të ndryshme nga ajo që iu kishin propozuar prindërit e tyre. Kur dëgjoj që ka varfëri të madhe, skamje ndjej dhimbje të mëdha sa s’ mundem të lutem. Nuk them që kur ke dy palë rroba të japësh njërën. Kjo është e jashtëzakonshme për më të shumtët. Por, nqs do të quhesh i krishter të kesh të gjitha të mirat e Perëndisë, pse djersitesh dhe stresohesh dhe nuk bën bamirësi dhe vepra të mira? Ta dish, që bën themele në rërë, ai që ka shumë të ardhura dhe i përdor në mënyrë egoiste, duke mos u interesuar për varfërinë dhe fatkeqësitë e  njerzve të tjerë.  Pe ndonjëherë savan me xhepa? Të gjitha këtu mbeten. Vetëm veprat e mira shkojnë në qiell. E di pse bëhen luftrat? Për paratë... Sepse të pasurit nuk mund të vendosin kapistall  në pangopësia e tyre dhe të varfërit nuk urojnë të kenë të nevojshmet por janë xhelozë  për pasurinë dhe lavdinë e të pasurve. Xhepat tuaj duhet të jenë të hapura që të ikin paratë për bamirësi. Është skandal të ketë xhepa plot me para e të jenë të qepur. Burimi: Tasu Mihala, “Katër orë me At Paisin”. Përgatiti Përktheu Pelasgos Koritsas