Άλλο Αλβανοί - Σκιπετάρ και άλλο Έλληνες - Αρβανίτες - Tjetër Shqiptar dhe tjetër Grek - Arvanit.

 

Το αστείο με την αλβανική προπαγάνδα είναι ότι οι αρβανίτες έκαναν επανάσταση για μια ελεύθερη Ελλάς (και όχι για μια ελεύθερη Αλβανία όπου ούτε καν σαν ιδέα δεν υπήρχε εκείνη την εποχή) ενώ πολέμησαν πολλές φορές τους λεγόμενους τουρκαλβανούς. Άγνοια ή και διαστρέβλωση της ιστορίας προδίδει η καινοφανής άποψη που ακούσθηκε ότι δηλαδή μεγάλοι ήρωες του 1821 και των μετέπειτα εθνικών αγώνων υπήρξαν Αλβανοί. Γίνεται σύγχυση με τους Αρβανίτες, τους αρβανιτόφωνους Έλληνες. Άλλο, όμως, Αλβανοί - Σκιπετάρ και άλλο Αρβανίτες. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Και εξηγούμεθα: Ο Μάρκος Μπότσαρης, στην μνήμη του οποίου ασεβούν πολλοί, ήταν Έλλην αρβανιτόφωνος, όπως όλοι οι Σουλιώτες. Η Ελληνική του συνείδηση φαίνεται και από την περίφημη φράση που είπε όταν πρωτοπάτησε στα Επτάνησα: "Ο Έλλην δεν μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου κυματίζει η Βρεττανική σημαία". Το δε Λεξικό που έγραψε ήταν της αρβανίτικης - όχι αλβανικής - και νεοελληνικής απλής. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να έχει αλβανική εθνική συνείδηση, διότι κάτι τέτοιο εμφανίζεται μόλις το 1878 με την Λίγκα της Πριζρένης - Κοσσυφοπεδίου και μάλιστα ως τεχνιτό κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων και θρησκευτικών προπαγανδιστών. Κατά την Τουρκοκρατία δεν υπήρχε έθνος Αλβανών. Οι κάτοικοι της σημερινής Αλβανίας διεκρίνοντο με κριτήριο την θρησκεία τους. Οι Ορθόδοξοι ήσαν  Έλληνες, εντεταγμένοι στο ίδιο γένος με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι Μουσουλμάνοι ένοιωθαν πιο κοντά στους Τούρκους, εξ ου και ο όρος Τουρκαλβανοί. Εάν μιλούμε για αλβανική συμμετοχή στην Ελληνική Επανάσταση δεν πρέπει να αναφερόμαστε στους Μποτσαραίους, την Μπουμπουλίνα και τους Κουντουριώτηδες, αλλά στους Τουρκαλβανούς που χρησιμοποιήθηκαν από την άλλη πλευρά ως σφαγείς των Ελλήνων. Οι Έλληνο-Βυζαντινοί πρόγονοί μας δεν ανέφεραν ποτέ Αλβανούς στην Βαλκανική. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος ονομάζει Αλβανούς μία φυλή του Καυκάσου. Ο Γεώργιος Καστριώτης - Σκεντέρμπεης, που θεωρείται εθνικός ήρωας των σημερινών Αλβανών, ονόμαζε εαυτόν Ορθόδοξον Ηπειρώτη (15ο αιών). Σε έγγραφα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στα τέλη του 15ου αιώνος η λέξη "Αλβανός" ερμηνεύεται " Έλληνες από την Ήπειρο και την Πελοπόννησο" χωρίς να αμφισβητείται η Ελληνική συνείδησή τους. Η αλβανική συνείδηση είναι οπωσδήποτε ξενόφερτο κατασκεύασμα όπως αποδεικνύουν και μαρτυρίες των ιδίων των ενδιαφερομένων , τις οποίες κατέγραψε ο σύγχρονός μας διαπρεπής Βαλκανιολόγος Αχιλλεύς Λαζάρου. Όταν η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία για δικούς τους λόγους προσπαθούσαν να κατασκευάσουν αλβανικό κράτος ώστε να ελέγχουν την είσοδο της Αδριατικής, οι Τουρκαλβανοί ύψωναν στο Δυρράχιο την οθωμανική σημαία...! Οι μουσουλμάνοι της Ηπείρου προτιμούσαν την τουρκική παρά την άγνωστη σ' αυτούς αλβανική εθνική συνείδηση. Άλλωστε και στους Βαλκανικούς πολέμους οι Μουσουλμάνοι της Αλβανίας πολέμησαν, και μάλιστα δυναμικά, στις τάξεις του Οθωμανικού στρατού. Μετά το 1908 πολλά από τα μέλη του Νεοτουρκικού κομιτάτου, το οποίο σχεδίασε και ξεκίνησε τον διωγμό των Ελλήνων ήταν Τουρκαλβανοί. Η λέξη Αλβανία, σημαίνει Λευκή Χώρα από το λατινικό ΑΛΜΠΑ (λευκή). Είναι όρος με γεωγραφική και όχι εθνολογική σημασία. Ο όρος Αρβανίτης που αφορά τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Σπετσιώτες και πολλούς κατοίκους των Μεσογείων, προέρχονται από τελείως διαφορετική ρίζα. Συγκεκριμένα από τη λέξη "Άρβανον", τοπωνύμιο της Βορείου Ηπείρου, που το βρίσκουμε ήδη από τον 11ο αιώνα στα κείμενα της Άννας Κομνηνής. Από το Άρβανον, δηλαδή από την Ελληνικοτάτη Βόρειο Ήπειρο, κατέβηκαν σε πόλεις και νησιά της Νοτίου Ελλάδος Ελληνικοί πληθυσμοί που μιλούσαν αρβανίτικα. Δηλαδή μία διάλεκτο ανάμικτη με αρχαία ελληνικά, λατινικά, τουρκικά και εντόπια βαλκανικά γλωσσικά στοιχεία. Οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες ουδέποτε είχαν διαφορετική συνείδηση από τους υπόλοιπους Έλληνες. Παρεμφερές παράδειγμα μας δίδουν οι σλαβόφωνοι Μακεδονομάχοι Κώττας, Κύρου, Νταλίπης και άλλοι, οι οποίοι πολέμησαν υπέρ της Ελλάδος κατά των Βουλγάρων κομιτατζήδων. Καθώς και οι τουρκόφωνοι Ορθόδοξοι της Καππαδοκίας που κράτησαν μέσω της εκκλησίας την Ελληνικότητά τους αν και έχασαν την Ελληνική γλώσσα. Οι δίγλωσσοι Έλληνες αρβανιτόφωνοι, βλαχόφωνοι, σλαβόφωνοι, κ.λ.π. μας προσφέρουν χαρακτηριστικές αποδείξεις ότι στα Βαλκάνια κατά τους τελευταίους πέντε τουλάχιστον αιώνες η Ορθόδοξη πίστη - και γενικότερα η θρησκεία - διαμορφώνει την εθνική συνείδηση πολύ περισσότερο και από το γλωσσικό ιδίωμα. Η σύγχυση μεταξύ των λέξεων Αλβανός και Αρβανίτης δημιουργείται μόνον στην ελληνική γλώσσα, διότι φαίνονται να μοιάζουν οι δύο όροι ηχητικά. Η ομοιότης είναι μόνο επιφανειακή. Στην ουσία διαφέρουν κατά πολύ. Άλλωστε οι ίδιοι οι Αλβανοί αποκαλούν εαυτούς Σκιπετάρ και την χώρα τους Σκιπερία (χώρα των Αετών). Τι κοινό μπορούν να έχουν ένας Σκιπετάρ και ένα Έλλην αρβανιτόφωνος; Ίσως ο ένας να μπορεί να καταλαβαίνει κάποιες λέξεις από τον άλλο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είχαν η έχουν την ίδια εθνική συνείδηση...Μην ξεχνούμε ότι Σέρβοι, Κροάτες και Βοσνιομουσουλμάνοι μιλούν ακριβώς την ίδια γλώσσα, παρά ταύτα συγκρούσθηκαν μεταξύ τους με οδυνηρές συνέπειες. Σέβομαι και κατανοώ τις προσπάθειες πολιτικών και δημοσιογράφων να περιορίσουν τα ενδεχόμενα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας - αν και οι ρίζες των προβλημάτων δεν έχουν μελετηθεί σωστά - στην κοινωνία μας. Όμως κάτι τέτοιο δεν γίνεται με άγνοια η παραποίηση της ιστορικής αλήθειας. Ας μάθουμε καλά την Ιστορία μας ώστε και τους Έλληνες Αρβανίτες να τιμούμε για την εθνική τους προσφορά και με τον αλβανικό λαό να διατηρούμε σχέσεις καλής γειτονίας, χωρίς βεβαίως να λησμονούμε την Ελληνική κοινότητα της Βορείου Ηπείρου. Κων/νος Χολέβας Πολιτικός επισήμονας

Qesharakja me propagandën shqiptare është se arvanitët bënë kryengritje për një Greqi të lirë ( dhe jo për një Shqipëri të lirë gjë e cila as si ide nuk ekzistonte në atë kohë) ndërsa luftuan shumë herë të quajturit trukoshqiptarë. Injorancë apo shtrembërim i historisë, tregon ky opinon i ri i cili u dëgjua se heronj të mëdhenj të 1821-shit dhe të betejave të më pasme kombëtare ishin Shqiptarët. Ka një ngatërresë me Arvanitët, grekët arvanitofolës. Por tjetër gjë shqiptarët dhe tjetër arvanitët. Ka një ndryshim të madh dhe po e shpjegojmë. Marko Bocari, në kujtim të së cilit shumë bëjnë përdhosje, ishte grek arvanitofolës, si të gjithë Suliotët. Ndërgjegjia e tij Helene duket dhe nga fraza e njohur që ai tha kur shkeli për herë të parë në Ishujt Jonianë: “Heleni nuk mund të ndjehet i lirë atje ku valvitet flamuri Britanik”. Ndërsa Fjalori që ai shkroi ishte e arvanitishtes dhe jo i shqipes – në gjuhën e thjeshtë neohelene. Ndryshe nuk do të mundej që të kishte një ndërgjegjie kombëtare shqiptare, sepse diçka e tillë shfaqet për herë të parë në vitin 1878 me Lidhjen e Prizrenit – Fushëkosovës bile si një krijim i fuqive të huaja dhe propagandisëtve fetarë. Gjatë periudhës së mbizotërimit Osman nuk ekzistonte komb shqiptarësh. Banorët e sotëm të Shqipërisë dalloheshin me kriter fenë e tyre. Orthodhoksët ishin Helenë, të instaluar në vetë fisin e tyre me Helenët e tjerë. Myslymanët ndjeheshin më pranë me Turqit, prandaj dhe përkufizimi turkoshqiptarë. Nëse flasim për pjesmarrje shqiptare në Kryengritjen Helene nuk duhet të përmendim Boçarenjtë, Bubulinën dhe Kunduriotët, por TURKOSHQIPTARËT të cilët u përdorën nga krahu tjetër si masakrues të Helenëve. Paraardhësit tanë Heleno-Bizantinë nuk na përmendën kurrë shqiptarët në Ballkan. Konstandin Porfirogjeniti i quan shqiptarët fis i Kaukazit.Gjergj Kastriot – Skëndërbeu, i cili konsiderohet dhe hero kombëtar i shqiptarëve të sotëm, e quante veten Epirot Orthodhoks ( shek i 15-të). Në shkrimet e Republikës së Venecias në fund të shekullit të 15-të fjala “shqiptar” interpretohet “Helenë nga Epiri dhe Peloponezi” pa u vënë në diskutim ndërgjegjia e tyre HELENE. Ndërgjegjia shqiptare është me patjetër diçka e krijuar nga të huajt, ashtu siç tregojnë dhe vetë dëshmitë e të interesuarve, të cila i ka regjistruar dhe Ballkanologu i shquar dhe modern Ahileas Lazarou. Kur Italia dhe Austrohungaria për arsyet e tyre përpiqeshin që të ndërtonin një shtet shqiptar në mënyrë që të kontrrollonin  hyrjen në Adriatik, turkoshqiptarët ngritën në Durrës flamurin OSMAN....! Myslymanët e Epirit preferonin më tepër një ndërgjegjie turke sesa një ndërgjegjie kombëtare shqiptare që ishte plotësisht e panjohur për ta. Për më tepër dhe luftrat Ballkanike, myslymanët e Shqipërisë luftuan, dhe bile fort, në rradhët e ushtrisë Osmane. Pas 1908-ës, shumë anëtarë të komitetit Neoturk, i cili planifikoi dhe filloi përndjekjen e helenëve ishin turkoshqiptarë. Fjala Albania, do të thotë një Vend i Bardhë nga fjala latine  ALBA( E Bardhë). Është një përkufizim me kuptim gjeografik dhe jo kombëtar. Përkufizimi Arvanit që i referohet Suliotëve dhe Hidrenjëve, Speciotëve dhe shumë banorëve të Mesdheut, vjen nga një fjalë me rrënjë komplet të ndryshme. Më konkretisht nga fjala  “Arvanon”, një toponim i Epirit të Veriut, të cilin e gjejmë qënga shekulli i 11-të në tekstet e Ana Komninisë. Nga Arvanon, dmth nga Epiri Verior i cili është në mënyrë padiskutueshëm helen, zbritën në qytete dhe ishuj të Greqisë së Jugut, popullatat helene të cilat flisnin arvanitishten. Dmth një dialekt që pëfshinte elementë gjuhorë nga greqishtja, latinishtja, turqishtja dhe gjuhë të tjera lokale të ballkanit. Helenët arvanitofolës kurrë nuk kishin ndërgjegjie të ndryshme nga Helenët e tjerë. Një shembull të përafërt na japin luftëtarët për lirinë e Maqedonisë, sllavofonët Kotta, Kiru, Dalipi dhe të tjerë, të cilët luftuan për Greqinë kundër komitaxhinjëve bullgarë. Gjithashtu dhe turkofonët orthodhoksë të Kapadhokisë të cilët ruajtën nëpërmjet kishës ndërgjegjien e tyre helene ndërsa humbën gjuhën helene. Helenët dygjuhësh, arvanitofonë, vllahofonë, sllavofonë etj na ofrojnë vërtetime karakteristike se në Ballkan gjatë pesë shekujve të fundit besimi orthodhoks – dhe në përgjithësi feja- krijon ndërgjegjien kombëtare shumë më tepër nga dialektet gjuhore. Ngatërresa ndërmjet fjalëve Shqiptar dhe Arvanit krijohet vetëm në gjuhën helene, pasi duket sikur ngjasojnë si tingull të dyja përkufizimet. Por kjo ngjashmëri është vetëm sipërfaqësore. Në esencë ndryshojnë shumë. Vetë shqiptarët i thërrasin veten ndryshe dhe vendin e tyre Shqipëri ( vendi i shqiponjave). Por, çfarë të përbashkët mund të kenë një shqiptar dhe një helen arvanitofon? Ndoshta njëri mund të kuptojë disa fjalë nga tjetri. Kjo nuk do të thotë se kanë të njejtën ndërgjegjie kombëtare... Mos harrojmë se Serbë, Kroatët dhe Boshnjakët myslymanë flasin të njejtën gjuhë, por u përplasën ndërmjet tyre me rrjedhime të tmerrshme. I respektoj dhe i mirëkuptoj përpjekjet e politikanëve dhe gazetarëve që të izolojnë fenomenet e mundshme të racizmit dhe ksenofobisë – mgjth se rrënjet e problemëve nuk janë studiuar drejt- në shoqërinë tonë. Por diçka e tillë nuk bëhet pa ndërgjegjie ose shtrembërim të së vërtetës historike. Le të mësojmë mirë Historinë tonë në mënyrë që dhe Arvanitët Helenë  t’i nderojmë për kontributin e tyre kombëtar dhe me popullin shqiptar të ruajmë marrdhënie të fqinjësisë së mirë, pa harruar natyrisht komunitetin Helen që jeton në Epirin e Veriut. Konstandin Holeva Shkenca Politike Përgatiti, përktheu Pelasgos Koritsas.