Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Η μετά την Κρήτη περίοδος ως διαπίστωση του κλίματος αντιδιαλόγου που επιβάλει ο ψευδής εθνικιστικός εγωισμός




Του Παναγιώτη Μπάρκα

Ανεξαρτήτως από τις προσπάθειες για την κάλυψη της πραγματικότητας, οι μέρες μετά την Κρήτη, προβάλουν τον πραγματικό προβληματισμό στις Ελληνοαλβανικές σχέσεις. Σχετίζεται με τον καθημερινό λόγο που καταναλώνουν τα ΜΜΕ, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και λοιποί παράγοντες. Ο λόγος αυτός αποτελεί την εκδήλωση της νοοτροπίας και της υπεροχής που αυτή η νοοτροπία κατάφερε να αποχτήσει επί των πραγματικών προβλημάτων και των δυνατοτήτων για την επίλυσή τους, παίρνοντάς τα όμηρους, σε εκείνο το βαθμό που η κάθε αντιπαραβολή με την πραγματικότητα παράγει κατά φρικτό τρόπο αρνητική ενέργεια και αντιδράσεις.  
Η ουσία της νοοτροπίας αυτής αφορά την τήρηση ζωντανών των ρομαντικών ιδεών που εξυπηρέτησαν τον εθνικιστικό εγωισμό  του ΧΙΧ αι. Εννοείται ότι σε κάθε λαό, είτε βαλκανικό, είτε ευρωπαίο, ανεξαρτήτως της απήχησης και του πολιτικού βάρους, δίνουν το παρόν τους οι φορείς του εθνικού εγωισμού.
 Στην περίπτωση της Αλβανίας, είτε ως συνέπεια της κομμουνιστικής παράδοσης, ή των διαδεχόμενων κρίσεων και της ανάγκης για την εκτροπή της κοινής γνώμης από αυτές, είτε λόγω έλλειψης εναλλακτικών ιδεών που προσεγγίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική, ή και της επένδυσης τρίτων προς την ίδια κατεύθυνση, η νοοτροπία του εθνικιστικού εγωισμού μεταγγίστηκε και επιβλήθηκε ως ζωτικό βίωμα στην επίσημη πολιτική και διπλωματία, όπως και στην κοινή γνώμη.   
Μιλάει γι΄αυτό η προσπάθεια για να παρουσιαστεί η συνάντηση της Κρήτης ως ιστορική, εξ ονόματος δήθεν του γεγονότος ότι η αλβανική διπλωματία για πρώτη φορά συγκέντρωσε σε ένα πακέτο τα προβλήματα της ιστορίας και του παρόντος και τα έθεσε επί τάπητος στην ελληνική πλευρά, χωρίς παραχωρήσεις, ή και λόγω της καλλιέργειας πριν από τη συνάντηση των αυταπατών για θριαμβευτικά αναμενόμενα αποτελέσματα σε όφελος της Αλβανίας. 
Αυτό αποτελεί την αναπόφευκτη λογική της συγκεκριμένης νοοτροπίας, που τροφοδοτούν οι χυδαίες θεωρίες ότι στα θεμέλια της Ελλάδας, του ελληνικού έθνους και των ιστορικών και πολιτιστικών επιτευγμάτων του, στέκουν οι Αλβανοί, η ανάρτηση χαρτών  με «αλβανικά εδάφη»  μέχρι την Πελοπόννησο, (τελευταία σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ελλάδα, που συντηρεί όμως ζωντανή την αλβανική κεντρόφυγη ισχύ της περιόδου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), η διεκδίκηση ως αλβανικά εθνικά εδάφη της γεωγραφίας της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας και πολιτισμού, οι αποτυχημένες Φαλμεραϋερικές θεωρίες, που αρνούνται  την συνέχεια των σύγχρονων Ελλήνων από τους αρχαίους Έλληνες, αποδίδοντας την κληρονομιά αυτή στους Αλβανούς, η παρουσίαση των Ελλήνων ως μόνιμους εχθρούς που αποσκοπούν στο διαμελισμό της Αλβανίας, δηλητηριάζοντας ως συνέπεια τις φιλικές σχέσεις μεταξύ των λαών και ιδιαίτερα την νέα γενιά.    
Όμως αυτός ο μαζικός και πολυδιάστατος λόγος, ο οποίος κατάφερε να πετύχει δημόσιο καθεστώς, που δεν μπορεί να τον αγγίξεις και που αρμόζει πλήρως στα ταμπού, αντιτίθεται σε κάθε αρχή καλής γειτονίας και στο ευρωπαϊκό πνεύμα.
Ακριβώς με το καθεστώς αυτό η συγκεκριμένη νοοτροπία επιβλήθηκε στις συνομιλίες της Κρήτης, αποτρέποντας κάθε αναμενόμενο αποτέλεσμα εκτός του πλαισίου λογικής της συγκεκριμένης νοοτροπίας. 
 (Ας τολμήσει να σκεφτεί κανείς για μια στιγμή τι πρόκειται να συμβεί σε περίπτωση που η αλβανική πλευρά θα δεχτεί να αφαιρεθούν από τα επίσημα σχολικά εγχειρίδια οι ισχυρισμοί για τα «αλβανικά εδάφη»  της Τσαμουριάς και όλης της Νότιας Ηπείρου) Το πρόβλημα, με βασικό υπαίτιο την πολιτική η οποία για εσωτερική κατανάλωση υπόθαλψε τη ρητορική αυτή, γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο, διότι έχει φθάσει πολύ μακριά, χωρίς να αφεθούν  περιθώρια για επιστροφή.  
Εννοείται ότι και η Ελληνική πλευρά, στις γνωστές οικονομικές, πολιτικές  και κοινωνικές καταστάσεις, δεν μπορεί να παρακάμψει τους φορείς του ελληνικού εθνικού εγωϊσμού, ανεξαρτήτως από την έλλειψη βαρύτητας στη διακυβέρνηση, αλλά με ιδιαίτερα υψηλές ευαισθησίες, ειδικά μετά τα γεγονότα στη Χιμάρα. (Στην Αλβανία εσκεμμένα συγχέονται οι ανεπίσημοι φορείς με τις επίσημες θέσεις του ελληνικού κράτους προς την Αλβανία) 
Από την άλλη πλευρά, το επιχείρημα της «Μεγάλης Αλβανίας» που αρθρώνεται επίσημα ή ανεπίσημα, αλλά που θίγει και την Ελλάδα, μετατρέπει τις ελληνικές ευαισθησίες και ανησυχίες τέτοιες που αποχτούν την κατανόηση του διεθνή παράγοντα.  Υπό το σκεπτικό αυτό ο Έλληνας Υπουργός Κοτζιάς, έπρεπε να ήταν προσεχτικός  στην Κρήτη. Υπαγόρευε μια τέτοια στάση και η πρότασή του, κατά την επίσκεψη στην Αλβανία τον Ιούνιο του 2016, την οποία απέρριψαν τα Τίρανα, για  μια συμμαχία με τον αλβανικό παράγοντα στην Βαλκανική με την προοπτική την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου στο μέλλον, γεγονός που στον ίδιο στοίχισε πολύ.  
Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι η Αθήνα στη συνάντηση αυτή θα έπρεπε να γίνει ολίγο Τσεχία, η οποία για μια ιδιωτική επιχείρηση δικών της συμφερόντων στην Αλβανία, απείλησε με βέτο στην Ε. Ένωση. Να γίνονταν ολίγο Βουλγαρία, η οποία μόνο μέσω μερικών μηνυμάτων αποκλεισμού της Αλβανίας στην ενδεχόμενη έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αλβανίας με την Ε. Ε, πέτυχε  την αναγνώριση εθνικής μειονότητας στην Αλβανία. Να γίνονταν λίγο Ιταλία, η οποία «ως ανταμοιβή» για το εσκεμμένο πνίξιμο στη θάλασσα μερικών εκατοντάδων Αλβανών, αποσπά τις ευχαριστίες των επίσημων Τιράνων επειδή η ίδια η Ιταλία αποφάσισε να βγάλει από το βυθό μέρος των θυμάτων της,…ή ολίγο Τουρκία κλπ. Να ξεφύγει λοιπόν, από την μέχρι τώρα πραχτική υποστήριξης της Αλβανίας για την ένταξή της στους Ευρωατλαντικούς οργανισμούς, χωρίς όρους και ανταλλάγματα και χωρίς ποτέ να λάβει  ένα ευχαριστώ.
 Υπό αυτή την οπτική γωνία η συνάντηση της Κρήτης επιβεβαίωσε όχι τόσο την ύπαρξη  του προβληματισμού στις σχέσεις  μεταξύ των δύο χωρών, όσο την μονομερή νοοτροπία που προκαλεί «περίπλοκο προβληματισμό» στις σχέσεις αυτές ανακυκλώνοντας ξεπερασμένα θέματα  και συχνά προς όφελος τρίτων, που σε οδηγούν ιστορικά προς τα πίσω. Το γεγονός ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι συμφώνησαν με την τήρηση της μυστικότητας όσον αφορά το περιεχόμενο των συνομιλιών, είναι αρκετό για την υποστήριξη της θέσης αυτής.  
Όμως, μετά από την εξέλιξη αυτή στην Κρήτη, η ανησυχία κορυφώνεται καθημερινά. Έσπευσε να τη δηλώσει πρώτος ο Πρωθυπουργός Ράμα, ο οποίος εντόπισε την επιτυχία της συνάντησης στο γεγονός ότι οι πλευρές μετά από χρόνια  εκτόξευσης εξ αποστάσεως δηλώσεων, κάθισαν στην τράπεζα των συνομιλιών. (!!). Παράλληλα, ισχυροί παράγοντες που διακρίνονται  στην καλλιέργεια της αλβανικής ανθελληνικής νοοτροπίας, έσπευσαν να καταπραΰνουν τις εντυπώσεις που οι ίδιοι είχαν καλλιεργήσει για εντυπωσιακά αποτελέσματα σε όφελος της αλβανικής πλευράς.  Από την άλλη η προώθηση των συνομιλιών προς λύσεις σε διμερές όφελος θέτει υπό αμφισβήτηση «τις θέσεις» της ανθελληνικής φατρίας, την στιγμή που η δικαιολογία ότι «ήταν η πρώτη συνάντηση και δεν αναμενότανε αποτελέσματα» δεν πείθει, διότι της συνάντησης της Κρήτης προηγήθηκαν οι διαβουλεύσεις εμπειρογνωμόνων που διήρκησαν δύο χρόνια.      

Το πιο χτυπητό παράδειγμα  αποτελεί ο συνταγματάρχης  Πασάι. Εκείνος όπου λίγο έλειψε να ανακηρυχτεί ήρωας διότι ανάφλεξε «τον πατριωτισμό» λόγω «της προδοσίας που διαπράχτηκε» με τη συμφωνία για τα χωρικά ύδατα, πριν λίγες ημέρες, σε μια ημερήσια εφημερίδα των Τιράνων δήλωσε ότι «ο ένοχος για τη συμφωνία αυτή είναι η αλβανική πλευρά». Δέχεται ότι η συμφωνία «δεν ήταν κατά της Αλβανίας». Επιρρίπτει ευθύνες στους Αλβανούς εμπειρογνώμονες, διότι έβλαψαν τις διμερείς σχέσεις και παραγγέλνει «να αποφευχθεί η διεθνής διαιτησία» (!!)  Στην ουσία ο  κύριος Πασάι αντιτάχτηκε στο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας, την απόφαση του οποίου ο ίδιος συμμερίστηκε και στήριξε. Η απόφαση αποδέχεται ότι οι διαπραγματευτές της αλβανικής πλευράς ακολούθησαν μια νομική οδό, προβλεπόμενη από τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις. Το Δικαστήριο υποστηρίζει την αντισυνταγματικότητα της συμφωνίας με το αίτημα για εφαρμογή  άλλων αρχών, «πιο συμφερουσών» για την Αλβανία, οι οποίες αρχές, πάντα σύμφωνα με το Συνταγματικό Δικαστήριο, σε κάθε περίπτωση είναι αποτέλεσμα αποφάσεων διεθνών δικαστηρίων και όχι διμερών διαβουλεύσεων. (Η διεθνής διαιτησία είναι η απλούστερη μορφή των αποφάσεων αυτών). Εδώ εντοπίζονται και μερικά άλλα ύποπτα σημεία. Γιατί δεν τιμωρήθηκε κανείς από την ομάδα των Αλβανών εμπειρογνωμόνων στη συμφωνία, «για εσχάτη προδοσία», αλλά μερικοί εξ αυτών προηγήθηκαν σε σημαντικότερες θέσεις!; Μετά, γιατί η κυβέρνηση θέλει μια «παραλυμένη» συμφωνία;  
Επίσης, και τ άλλα θέματα του αλβανικού πακέτου στην Κρήτη, αποσκοπούσαν στο αντίθετο των λύσεων και ήταν προκατειλημμένα από την νοοτροπία του εθνικιστικού ανθελληνικού εγωισμού. Λ.χ στο πακέτο περιλαμβάνονταν και το «τσάμικο θέμα».
Δε θέλουμε να αναφερθούμε στην αδιαπραγμάτευτη ελληνική θέση  για το θέμα αυτό, αλλά θα διεκδικούσαμε την απάντηση της αλβανικής πλευράς όταν για το θέμα αυτό θα είχε στο τραπέζι των συνομιλιών το βρετανικό έγγραφο PRO/FO 371/48094 R 18138, κατά το οποίο ο αρχηγός της αποστολή των συμμάχων στην Ήπειρο, Cris Woodhouse, δέχεται ότι στο Ζέρβα δόθηκε εντολή για την εκκαθάριση της Ηπείρου από τους Τσάμηδες. Τι θα πουν σε περίπτωση που θα έχουν μπροστά τους τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων που κατηγορούν τους Τσάμηδες και για τις ένοπλες ενέργειες με στόχο την προσβολή της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, για βίαιη ανατροπή της τοπικής αυτοδιοίκησης στη Θεσπρωτία, την οποία ούτε οι καταχτητές δεν άγγιξαν, για σκοτωμούς και διωγμούς κατά των άμαχων Ελλήνων πολιτών; Στη Θεσπρωτία ιδρύθηκε πρόσφατα ο Σύλλογος των Θυμάτων των Τσάμηδων συνεργατών των καταχτητών. Κυκλοφόρησε  το βιβλίο με τα έγγραφα από τα γερμανικά αρχεία σχετικά με τη ένοπλη συνεργασία με τους ναζιστές των περισσότερων από 3 200 Τσάμηδων. Στα ελληνικά αρχεία υπάρχουν  ιταλικά, τουρκικά ή και αυστροουγγρικά έγγραφα που επιβεβαιώνουν ότι το τσάμικο στοιχείο στην Θεσπρωτία χρησιμοποιήθηκε από το 1913 από τις δυνάμεις αυτές για την αποσταθεροποίηση της Ηπείρου. Το 1940 ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος είχε ως πρόσχημα τις προβοκάτσιες των Τσάμηδων και ως προϋπόθεση της ένωση της Τσαμουριάς με την Αλβανία.   
Όσον αφορά τους Έλληνες πεσόντες , οι οποίοι είναι πεσόντες της πρώτης νίκης κατά της φασιστικής μηχανής και είναι οι μόνοι νεκροί του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου που δεν έχουν ακόμα έναν τάφο. Ωστόσο, η αλβανική πλευρά, πριν εφαρμόσει μια διμερή συμφωνία και ένα διεθνές νομικό πλαίσιο, πρέπει να αποφανθεί, αν οι πεσόντες αυτοί κατά του φασισμού είναι απελευθερωτές των Ελλήνων και Αλβανών στα εδάφη αυτά από αυτούς τους καταχτητές.  Το σημειώνω αυτό διότι και η επίσημη θέση φαίνεται ότι ταυτίζεται με τη θέση εκείνη που θέλει τους Έλληνες πεσόντες να είναι καταχτητές. Σε περίπτωση που αυτό ισχύει, τότε προκύπτει και πραχτικά ότι η Αλβανία ήταν μέρος της φασιστικής αυτοκρατορίας του Β. Εμμανουήλ ΙΙΙ.
Τότε, σε περίπτωση που η Αλβανική πλευρά δεν αποδέχεται την κατάργηση του εμπολέμου, τουλάχιστον κατά την πραχτική που ακολουθήθηκε από την Αθήνα με την Ιταλία, τότε πρέπει εκείνη πρώτα να καταργήσει την απόφαση της αλβανικής Βουλής (εκλεγμένης πριν από την ιταλική κατοχή), της 15ης Ιουνίου 1940, απόφαση η οποία αναδεικνύει σε νόμο (με επευφημίες και όχι με τη βία) ένα διάταγμα του Β. Εμμανουήλ, κατά το οποίο η Αλβανία θα είναι σε πόλεμο με οποιοδήποτε κράτος θα είναι σε πόλεμο και η Ιταλία. (!)    
Είναι όμως πολύ δύσκολο ώστε ο εθνικιστικός εγωισμός της Αλβανίας να αποδεχτεί κάτι τέτοιο και σε περίπτωση που η Ελλάδα επιμείνει σθεναρά! Όμως, εξ ονόματος του εθνικιστικού αυτού εγωισμού, τολμάει να ζητήσει από την Ελλάδα την  κατάργηση της ίδιας αλλά μεταγενέστερης απόφασης, μέχρι επιβολής.  
Τέλος, κατά εμού το θετικό αποτέλεσμα στην Κρήτη θα πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός ότι επικράτησε η διδαχή της διπλωματίας του διαλόγου με σύμμαχο το χρόνο για μια καλύτερη ημέρα, με την ελπίδα ότι η νοοτροπία του εθνικιστικού εγωισμού του ΧΙΧ αιώνα θα επιτρέψει να πρυτανεύσει η θετική θέληση για καλή γειτονία στο πνεύμα της ευρωπαϊκής προοπτικής για τους δύο λαούς. ΤΕΛΟΣ !

16.11.2017
Δημοσιέυτηκε  την 16η Νομεβρίου 2017 στις  Ιστοσελίδες 

 http://www.gazetatema.net/2017/11/16/postkreta-si-verifikim-i-antidialogut-qe-imponon-pseudoegoizmi-nacionalist/  ΤΕΜΑ και  στην εκδοχή print της ίδιας εφημερίδας



Δεν υπάρχουν σχόλια: