Ο άγιος Ευθύμιος και οι σιτοκλέφτες - Shën Efthimi dhe hajdutët e grurit.

Ο άγιος Ευθύμιος και οι σιτοκλέφτες Ένα βράδυ, ενώ το φεγγάρι ήταν ολό­γιομο και έφεγγε μέσα στο σκοτάδι, ο άγιος Ευθύμιος, ο Μέγας, μόλις είχε τελειώσει τους μεσονυκτικούς ύμνους στο Ναό, και, όπως συ­νήθιζε, έκανε μια μικρή βόλτα στα παρεκκλή­σια της Μονής, για να αποτινάξει τον ύπνο από τα βλέφαρά του και να συνεχίσει έπειτα την αγρυπνία του. Ξαφνικά μέσα στη γλυκειά ηρεμία της αστροφεγγιάς, βλέπει δύο άνδρες να κλέβουν το σιτάρι της Μονής από τις υπόγειες αποθήκες. Ο ένας έβγαζε από το υπόγειο το σιτάρι και το τοποθετούσε μέσα σε σακιά, ενώ ο άλλος τα έπαιρνε και τα στοίβαζε σε μια γωνιά, που κανένας δεν μπορούσε να τα διακρίνει. Μόλις όμως ο μεταφορέας εκείνος σιτοκλέφτης είδε από μακριά τον Όσιο να έρχε­ται, έτρεξε να φύγει και άφησε τον σύντροφό του μέσα στο λάκκο χωρίς βοηθό. Ο Μέγας Ευθύμιος κατάλαβε τι συνέβαινε, πόνεσε τα πλάσματα του Θεού που βρίσκονταν σε τόση άθλια κατάσταση φτώχειας, ώστε να φθάνουν στη δολιότητα και στην κλεψιά, και πήρε την απόφαση να αναπληρώσει εκείνον που κρύ­φτηκε από φόβο. Πράγματι, ο σιτοκλέφτης που έμεινε στον λάκκο και άδειαζε την απο­θήκη , χωρίς να αντιληφθεί απολύτως τίποτε από όσα έγιναν, εξακολουθούσε να βγάζει ε­πάνω το σιτάρι, ο δε άγιος Ευθύμιος το παραλάμβανε και το μετέφερε. Αφού λοιπόν ο άνθρωπος αυτός έβγαλε από το υπόγειο αρκετό σιτάρι και ήθελε να ανέβη επάνω, του είπε ψιθυριστά στο αυτί ο Μέγας Ευθύμιος: —Θα φύγουμε και θα αφήσουμε εκείνα τα τυριά; Και συγχρόνως του έδειχνε με το δάκτυλο το σημείο που βρίσκονταν. Εκείνος από το φόβο του δεν είχε ακόμη καταλάβει τι συνέβαινε και του λέει: —Από πού το ξέρεις εσύ ότι έχει εκεί τυριά; Άκουσα, του λέει ο Άγιος, πριν από λί­γο τον Επίσκοπο να το λέει. Ο σιτοκλέφτης έψαξε αμέσως και βρή­κε τα τυριά. Πήρε όσα νόμιζε ότι του χρει­άζονται, τα έδωσε στα χέρια του βοηθού του, του Αγίου Ευθυμίου, και εκείνος τα στοίβαζε στην ίδια γωνιά που ήταν το σιτάρι. Τέλος του έδωσε και το χέρι και τον τράβηξε επάνω. Μόλις ο κλέφτης αντιλήφθηκε ποιός ή­ταν εκείνος που τον τράβηξε επάνω και τον βοηθούσε τόση ώρα, άρχισε να τρέμει, πάγωσε, κυριολεκτικά, κυριεύτηκε από φόβο, ντρο­πή και θαυμασμό, μέσα στην ψυχή του ένιω­σε υπερβολική συγκίνηση και έπεσε στα πό­δια του Αγίου, ζητώντας του συγνώμη. Ο Άγιος τον σήκωσε επάνω, τον χάιδεψε, τον αγκάλιασε και του είπε: Μη στε­νοχωριέσαι, παιδί μου, διότι τα πράγματα αυτά είναι και δικά σου και του Θεού. Και αν πήρες κάτι απ’ αυτά, απ’ τα δικά σου πήρες και όχι από τα ξένα. Και πάλι όταν έχεις ανά­γκη, έλα πάλι να πάρεις. Ο σιτοκλέφτης παρηγορήθηκε με τα λό­για του Αγίου και έμεινε θαυμάζοντας την ανεξικακία και τη φιλανθρωπία του. Άλλαξε εντελώς από τότε η ζωή του και δεν έπαυσε να διηγείται σε όλους τους φίλους του τι συνέ­βη. («Το ψέμα και η δολιότητα», εκδ. Ετοιμασία, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Καρέας)

Shën Efthimi dhe hajdutët e grurit. Një natë, ndërsa hëna ishte e plotë dhe ndriçonte në errësirë, Shën Efthimi i Madh, sapo kishte mbaruar lutjen e mbremjes në Kishë, dhe siç e kishte zakon, bëri një shëtitje të vogël në kishëzat e Manastritit, për të larguar gjumin nga sytë e tij të rënduar dhe vazhdoi më pas agripninë e tij. Pa pritur brenda qetësisë së ëmbël të ndriçimit të hënës, shikon dy burra që po vidhnin grurë nga depot e nëndheshme të Manastirit. Njëri i nxrirrte nga podrumi me thasë ndërsa tjetri i merrte dhe i vendoste në një qoshe, ku askush nuk mund t’i dallonte. Kur ai hajdut i grurit, që po e mbante jashte,  pa nga larg Oshënarin që po afrohej, u largua me vrap dhe la shokun e tij në podrum pa ndihmë. Shën Efthimi i madh, e kuptoi se çfarë po ndodhte, ju dhembsën këto krijesa të Zotit që gjendeshin në të tillë gjëndje të mjerushme varfërie, sa arritën që të vidhnin, dhe mori vendimin që të zinte vendin e atij që u largua nga frika. Me të vërtetë, hajduti që mbeti në podrum dhe po e zbraste atë, nuk kuptoi asgjë nga ato sa ndodhën dhe vazhdoi të nxirrte grurë, ndërsa Shën  Efthimi e merrte dhe e transportonte. Pasi ky person në podrum nxorri nga podrumi, mjaftueshëm grurë dhe donte të ngjitej, i tha duke i folur me zë të ulët Shën Efthimi: -         Do ikim dhe do t’i lemë ato djathrat? Dhe i tregoi me gisht ku ishin. Ai nga frika nuk e kishte marrë vesh se çfarë po ndodhte tha: -         Nga e di ti që atje ka djathra? Dëgjova, i tha Shenjtori, pak më parë Episkopin që po e thoshte. Hajduti kërkoi menjëherë e i gjeti djathrat. Mori ato sa i duheshin, dhe ia dha në duar ndihmësit të tij, Shën Efthimit, dhe ai i vendoste në një qoshe ku ndodhej dhe gruri. Në fund i dha dorën dhe e ngjiti sipër. Sapo hajduti kuptoi se kush ishte ai që e tërhoqi lart dhe po e ndihmonte  kaq shumë kohë, filloi që të dridhej, ngriu, dhe me kuptimin e plotë të fjalës u tmerrua, u turpërua dhe u mrekullua, sepse në shpirtin e tij ndjeu një mallëngjim të madh dhe ra në gjunjët e Shenjtorit, duke kërkuar të falur. Shenjtori e ngriti lart, e përkëdheli, e përqafoi dhe i tha: Mos u shqetëso, biri im, sepse këto gjëra janë dhe të tuat dhe të Zotit. Nëse more diçka nga këto, more nga të tuat dhe jo të huaja. Kur të kesh nevojë eja sërish të marrësh. Hajduti i grurit u ngushëllua nga fjalët e Shenjtorit dhe vazhdoi të çuditej nga mungesa e plotë e ligësisë dhe humanizimi i këtij njeriu. Ndryshoi që atëhere jetë dhe nuk ndali së treguari tek shokët për atë që i ndodhi. (Gënjeshtra dhe dashakeqësia, Botimet Etimasia, M. Shenjtë i Prodhromit Kareas) Përktheu, përgatiti Pelasgos Koritsas.