Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

Μοναχός Αγλάιος Κωνσταμονίτης (1898-1984) από την Συνίτσα Κορυτσάς! - Murgu Aglaios Konstamonitis (1898-1984) nga Sinica e Korçës!


Μοναχός Αγλάιος Κωνσταμονίτης (1898-1984)

Γεννήθηκε στην ελληνική Βόρειο Ήπειρο ο κατά κόσμον Βασίλειος Γκέλιος, και συγκεκριμένα στο χωριό Συνίστα Κορυτσάς το 1898. Προσήλθε στη μονή Αγίου Στεφάνου-Κωνσταμονίτου το 1928. Εκάρη μοναχός το 1930. Διήλθε από διάφορα διακονήματα. Διακρινόταν για την εργατικότητα του. Όταν επιστατούσε τους εργάτες της μονής, προσευχόταν πολύ γι’ αυτούς και τις οικογένειες τους. Είχε ανιδιοτέλεια, φιλαδελφία, διάκριση, αγάπη, ταπείνωση καί κατάνυξη. Νηστευτής και θερμά προσευχόμενος. Σε μία αγρυπνία του Αγίου Στεφάνου, όλη τη νύχτα έμεινε όρθιος, ακατάπαυστα δεόμενος. Κρυμμένος πίσω από ένα προσκυνητάρι συμμετείχε στη θεία λατρεία ενεργά. Λέγοντας τους Χαιρετισμούς του αγίου έλαμπε όλος από χαρά, όπως αναφέρει ο Ιερομόναχος Αναστάσιος Καρυώτης.

Κάποτε ασθένησε από βαριάς μορφής φυματίωση. Οι πατέρες τον απήλλαξαν από τα διακονήματα και τον έστειλαν να μείνει στην αμπελάκια της μονής, του Αγίου Αντωνίου. Με την καρδιά του ευχαριστούσε και δοξολογούσε τον Θεό κι έλεγε να γίνει το θέλημα του Θεού. Μία μέρα προσευχόμενος είδε να τον πλησιάζει ένα μεγάλο ζαρκάδι, να του υποκλίνεται, να πέφτει κάτω και να σπαρταρά. Φώναξε τον λαϊκό κηπουρό, που το σκότωσε και με την ευλογία, του ηγουμένου και την παρότρυνση των πατέρων το έφαγε λίγο-λίγο, δίχως να χαλάσει τόσες μέρες, δίχως ψυγείο, και με τη βοήθεια της Παναγίας και του αγίου Στεφάνου έγινε τελείως καλά.
Ο ιερομόναχος Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης, πού έζησε μερικά χρόνια στην Κωνσταμανίτου. διηγείται πώς ήταν ευλογημένος και τρισχαριτωμένος, ευκατάνυκτος και ταπεινότατος. «Είχ’ ένα προσωπάκι σαν μικρού παιδιού! Φώναζε συνεχώς την Παναγία την Γοργοϋπήκοο για τις «αμαρτίες» του. Ποιες αμαρτίες είχε αυτός ο άνθρωπος … Επίσης είχ’ ένα κατάλογο τεσσάρων φύλλων με ονόματα αγίων και φώναζε: «Άγιε Πρόδρομε, άγιε Νικήτα, άγιε Βησσαρίων, άγιε Δημήτριε,/αγία Παρασκευή …». Όλους τους αγίους τους εφώναζε με την σειρά και κάποιους αγίους που δεν τους ξέρουμε ούτε κι εμείς πού διαβάζουμε συναξάρι. Αυτός τους είχε εκεί, γιατί είχε κάποια ιδιαίτερη προσωπική σχέση μαζί τους και τους Επεκαλείτο όλη τη νύκτα. Τη νύκτα, επίσης, την Παναγία φώναζε πολύ και ιδιαίτερα τη Γοργοϋπήκοο, όλη τη νύκτα, με πολλή ευλάβεια και άφθονα δάκρυα».
Είχε πλήρη συναίσθηση της αμαρτωλότητός του. Στα γεράματα του έκλαιγε συνεχώς επαναλαμβάνοντας: «Είμαι αμαρτωλός, είμαι αμαρτωλός…». Τον πείραζε ο δαίμονας. Κάποτε εμπιστεύθηκε τον λογισμό του ότι αξιώθηκε «ο τιποτένιος και τάλας», ως έλεγε, να δει το άχτιστο φως. Εκοιμήθη εν Κυρίω το 1984.
Πήγες – Βιβλιογραφία
Ανδρέου Αγιορείτου μονάχου. Γεροντικό του Αγίου Όρους, τ. Β’, Αθήναι 1981, σσ. 66-68. Αναστασίου ιερομ.. Αθωνικά Δίπτυχα, Άγιον Όρος 2000, σ. 126. Μανώλη Μελινού, Αγιορείτες ευλογείτε, Αθήνα 2004, σσ. 292-295.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων Αγιορειτών του εικοστού αιώνος, τόμ. Α΄ 1901-1955, εκδ. Μυγδονία, Άγιον Ορος 2011.
Murgu Aglaios Konstamonitis (1898-1984)


Lindi ne Vorio-Epirin helen  me emrin laik Vasilios Gjelios dhe konkretisht ne fshatin Sinice te Korces, ne vitin 1898. Erdhi ne Manastirin e Shen Stefanit-Konstamonitu ne vitin 1928.U be murg ne vitin 1930.
Kaloi  ndër  diakoni te ndryshme. Shquhej per aftesine per te punuar. Kur inspektonte punetoret qe punonin ne manastir, lutej shume per ata dhe per familjet e tyre. Kishte vetemohim, filadelfi, dallueshmëri, dashuri përulësi dhe devotshmeri.Ishte një kreshmues dhe lutes i zjarrtë. Ne nje agripni per Shen –Stefanin, gjithe naten qendroi me kembe,duke u lutur papushim. I fshehur prapa nje proskinitari, merrte pjese ne liturgjine e shenjte aktivisht. Duke thene Përshëndetjet (lutjen)  e Shenjtit ndriconte i gjithi nga gezimi, sic e thekson edhe hieromonaku  i shenjte, Anastasios Kariotis.


Dikur u semur ne mushkeri, nga nje e ftohur rende, tuberkuloz. Eterit e manastirit e larguan nga diakonite dhe e derguan që të qëndrojë ne vreshtat e manastirit te Shen –Andonit.Me gjithe zemer falenderonte dhe lavderonte Zotin dhe thoshte te behej deshira e Perendise. Nje dite duke u lutur pa ti afrohej nje zarkadhe e madhe, e cila iu përul, më pas ra dhe po përpëlitej.Thirri kopshtarin laik,   qe e vrau dhe me bekimin e kryemurgut dhe me nxitjen e eterve te manastirit e hengri pak nga pak, pa u prishur per shume dite e pa frigorifer dhe me ndihmen e Shen Merise dhe te Shen Stefanit u be krejtesisht mire, duke u sheruar plotesisht.
Hieromonaku Athanasios Simonopetritis, qe jetoi disa vjet ne manastirin e shenjte te Konstamonitou, tregon se ishte i bekuar dhe tejet i këndshëm, i ngrysur dhe i perulur. ”Kishte nje fytyrë, si    te nje femije te vogel! Therriste gjithmone Shen Mërine-Gorgoipikoo, per “mekatet” e tij. Cfare mekate kishte ky njeri……..Gjithashtu kishte nje katalog me kater flete me emrat e  shenjtoreve dhe therriste: ” Shen Prodhom, Shen Nikita, Shen Visarion, Shen Dhimiter, Shen e Premte….” Te gjithe shenjtoret I therriste me radhe,dhe disa shenjtore qe nuk I dime as ne qe lexojme sinaksarin. Ai i kishte atje sepse kishte disa marredhenie te vecanta me ta dhe iu lutej gjithe naten. Gjithashtu naten, therriste shume Shen Merine, e vecanerisht Gorgoipikone,gjithe naten me shume adhurim e me lot të pafund”.
Kishte vetedije te plote te mekatueshmerise se tij. Ne pleqerine e tij qante vazhdimisht duke perseritur:  ”Jam mekatar, jam mekatar”…… E ngacmonte djalli. Dikur besoi arsyetimin e tij se u denjësua  “I pavleri dhe I mjeri”, sic thoshte, te shohe  driten e pa krijuar. Fjeti  ne Zot me 1984.

Burime – Bibliografia

Andrea Agjioriti murgu. Jerondiko i Malit të Shenjtë, Athinë 1981, fq 66-68.
Hieromonaku Anastas Athonika Dyptiha Mali i Shenjtë, fq 126. Manoli Melinu, Agjiorites Bekoni, Athinë 204, fq 292-295.

Burimi:
Murgu Mosi Agjiorit
Jerondiko e Madhe e Agjioritëve të virtytshëm të shek të 20-et. Vëllimi i 1-rë 1901-1955, botimet Migdhonia, Mali i Shenjtë 2011
Përktheu për Pelasgos L.K

Δεν υπάρχουν σχόλια: