Όταν έρθει ο πειρασμός, ο πόνος και η δυσκολία... - Kur vjen ngasja, dhimbja dhe vështirësia....

Όταν έρθει ο πειρασμός, ο πόνος και η δυσκολία τότε δοκιμάζεται η πνευματικότητα και η ενότητά μας. Κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός πλέον έχει και μία άποψη σαν να είναι ξεχωριστή εκκλησία. Κάθε επίσκοπος λέει τα δικά του. Για άσκηση, μετάνοια και προσευχή δεν μιλάει κανείς. Άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες, επαγγελματίες δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο και στην Εκκλησία ο καθένας λέει ότι του κατέβει για να διεκδικήσει κάποιο μετάλλιο στο πάνθεο των likes και της ιστορίας. Επίσκοποι τσακώνονται στα κανάλια, παπάδες έχουν γίνει κομμάτια, ψάλτες, επίτροποι, φίλοι και συγγενείς έχουν τσακωθεί για το τί πρέπει να γίνει με τη Θεία Κοινωνία και τις ακολουθίες. Ήρθε ο πειρασμός, ήρθε ο διάβολος και αντί να μας βρει μία γροθιά μας βρήκε ακρωτηριασμένα μέλη. Μήπως τελικά παραχωρεί ο Θεός να κάνουμε το Πάσχα στο σπίτι ως το καλύτερο Πάσχα της ζωής μας; Μήπως τελικά αυτό το Πάσχα μπορεί να μην έχει Θεία Κοινωνία αλλά θα έχει αναστημένη εσωτερική μετάνοια μετά απο τόσες Πασχαλιές υποκρισίας και “φαίνεσθαι”; Μήπως τελικά ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε πόσες φορές τελικά έχουμε Κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού αλλά μέσα μας παραμένουμε ακοινώνητοι με τον Κύριο και τον συνάνθρωπο; Μήπως απλά βλέπουμε το Άγιο Ποτήριο ως μία μορφή μετοχής αυτοδικαίωσης του εαυτού μας και όχι μετοχής στο Ποτήριο της Ζωής; Τελικά αυτή η περίοδος είναι μια γερή σφαλιάρα ... Μια σφαλιάρα που μας λέει : “Σύνελθε”, “ξύπνα επιτέλους!”, “Άσε τον χρυσό και δες τον Χριστό, τον συνάνθρωπο και τον εαυτό σου!”. Μήπως τελικά αυτή την περίοδο για όσους κάνουν υπομονή, προσευχή, υπακοή και άσκηση ο Κύριος υφαίνει τον δρόμο της Βασιλείας; Η χειρότερη φράση που άκουσα αυτές τις μέρες είναι : “Δεν με νοιάζει αν πεθαίνει κόσμος και αιμορραγεί ο πλανήτης, εγώ να κοινωνήσω θέλω!!”. Τρέχουμε στα super market να πάρουμε προμήθειες χωρίς να υπάρχει αύριο με την λογική "να ζήσω εγώ και ας πεθάνουν οι άλλοι" αλλά θέλουμε να κοινωνήσουμε το Πάσχα. Να θυμήσω ότι ο πραγματικά Ορθόδοξος Χριστιανός βλέπει μυρμήγκι να τραυματίζεται και κομματιάζεται η καρδιά του. Λέμε ότι πιστεύουμε στον Χριστό και είμαστε Ορθόδοξοι αλλά τελικά πιστεύουμε σε ένα είδωλο του Κυρίου και όχι σε αυτόν τον ζώντα και αναστάντα Θεό. Μιλάμε και τσακωνόμαστε σαν τα κοκκόρια σαν να είμαστε το κέντρο του Κόσμου και τον Θεό τον έχουμε στην άκρη. Μας αρέσουν τα βολέματα, και οι ευκολίες. Τρέχουμε να πιστέψουμε σε ψεύτικες ειδήσεις με λαδωμένες πόρτες και παράθυρα αλλά δεν ξέρω πότε θα λαδώσουμε τα γρανάζια της μετανοίας που έχουμε μέσα μας. Στις μέρες μας δυστυχώς έχουμε καταλήξει όταν λέμε τη λέξη "ταλιμπάν" να παραπέμπει περισσότερο σε φανατικούς Ορθοδόξους παρά σε ακραίους μουσουλμάνους. Το καταφέραμε και αυτό !!!! Οι συμπεριφορές μας πρέπει να είναι αγκαλιά και όχι καρφιά. Κάθε μέρα μοιάζει με τη Μεγάλη Πέμπτη. Σταυρώνουμε τον Χριστό και τους πάντες στο όνομα της προσωπική μας , εγωϊστικής δικαιοσύνης και αυτοδικαίωσης.  Πέρασαν σκέψεις μέσα μας πως θα βοηθήσουμε ανθρώπους που πονούν έστω και με την προσευχή μας ; Θέλουμε να γίνουμε σωτήρες της Εκκλησίας και αφήνουμε τον Σωτήρα του κόσμου έξω απο την ζωή μας. Γιατί ο Κύριος, η Παναγία μας, οι Άγιοι δεν το σταματούν και το επέτρεψαν όλο αυτό; Αυτό από μόνο του δεν μας προβληματίζει λίγο; Επισκόπους; Κληρικούς και λαϊκούς; Κάτι έχει να μας πει και ο Απόστολος Παύλος (Εβραίους 12,11-13) "Η διαπαιδαγώγηση ποτέ δεν φαίνεται στην αρχή να προξενεί χαρά αλλά λύπη, αργότερα όμως, αποφέρει ειρήνη και δικαιοσύνη σ'αυτούς που διαπαιδαγωγήθηκαν". Να γίνουν τα σπίτια μας μοναστήρια και οι καρδιές μας καντήλια, να κάνουμε τις προσευχές θυμίαμα και σε κάθε θλίψη να απαντάμε με χαμόγελο προσευχής. Να ασπαστούμε τις εικόνες στο προσκυνητάρι μας, να αγκαλιάσουμε τα μέλη της οικογένεια μας. Να κάνουμε όλοι μαζί προσευχή και να Του μιλήσουμε. Να κάνουμε κοσμποσχοίνι όχι μόνο για εμάς αλλά για και τους παπάδες , τους δεσποτάδες, τους μοναχούς, τους νοσηλευτές, τους ασθενείς και όλο το κόσμο. Τελικά αυτή την περίοδο θα την σφραγίσουν οι άνθρωποι της προσευχής και της σιωπής. Τόσα χρόνια κάναμε πνευματικές προπονήσεις τώρα ο Θεός παραχωρεί και μας καλεί να κατέβουμε στη μάχη. Ας αφήσουμε επιτέλους τον Θεό να μιλήσει και ας σιωπήσουμε εμείς... π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr

Kur vjen ngasja, dhimbja dhe vështirësia atëhere provohet dhe spiritualiteti dhe uniteti ynë. Çdo i krishter orthodhoks tashmë ka një opinion sikur të ishte një Kishë më vete. Çdo peshkop thotë opinionin e tij. Për ushtrime shpirtërore, pendim dhe lutje nuk flet askush. Njerëzit po vdesin me mijëra, profesionistët nuk dinë se çfarë do të gëdhihet nesër dhe në Kishë secili thotë ç’i del nga mendja që të përfitojë një farë medaljeje në panteonin e like-ve në facebook dhe të historisë. Peshkopët grinden nëpër televizione, priftërinjtë janë bërë copa, psaltët, epitropët, miqtë e të afërmit  janë grindur se çfarë do të duhet të bëhet me Meshën Hyjnore dhe shërbesat. Erdhi ngacmimi, erdhi djalli dhe në vend që të na gjejë një grusht na gjeti si pjesë të prera e të ndara. Mos vallë e lejon Zoti që të bëjmë Pashkë në shtëpi si Pashkën më të mirë të jetës sonë? Mos ndoshta Pashka mund të mos ketë Kungatë por të ketë një pendim të brendshëm të ngjallur nga kaq shumë Pashkë hipokrizie dhe “për tu dukur”? Mos vallë erdhi ora që të mendojmë sa herë si përfundim kemi Kunguar Trupin dhe Gjakun e Krishtit por nga brenda nesh mbeteshim të pakunguar me Zotin dhe të afërmin tonë? Mos thjesht shikojmë Kupën e Shenjtë si një farë pjesmarrje vetëdrejtësimi të vetes sonë dhe jo si një pjesmarrje të Kupës së Jetës? Si përfundim kjo periudhë është një shpullë e fortë... Një shpullë që na thotë: “Hajde në vete”, “zgjohu më në fund!”, “Lere floririn dhe shiko Krishtin, të afërmin tënd dhe veten tënde!”. Mos ndoshta si përfundim kjo periudhë për të gjithë ata që bëjnë durim, lutje, bindje dhe ushtrim Zoti i thurr rrugën e Mbretërisë? Fraza më e keqe që dëgjova këto ditë është: “Nuk më bëhet vonë nëse vdes bota apo planeti humbet gjak, unë dua thjesht të kungoj!!”. Vrapojmë në super market që të marrim furnizime, pa pasur të ardhme me llogjikën “të jetoj unë dhe le të vdesin të tjerët” por duam që të kungojmë për Pashkë. T’iu kujtoj se Orthodhoksi i Krishter i vërtetë shikon milingonën që lëndohet dhe i dërrmohet zemra. Themi që besojmë tek Krishti dhe jemi Orthodhoksë por si përfundim besojmë në një idhull të Zotit dhe jo tek ai Zoti i ngjallur e i gjallë. Flasim dhe grindemi si këndezat sikur të jemi qendra e botës dhe Zotin e kemi lënë mënjanë. Na pëlqen rehati dhe lehtësimet. Nxitojmë që të besojmë në lajmë të gënjeshtra për dyer dhe dritare të vajisura por nuk e di se kur do të vajisim ingranazhet e pendimit që kemi brenda nesh. Në ditët e sotme, fatkeqësisht kemi katandisur që kur themi fjalën “taliban”  më shumë të lidhet me Orthodhoksët fanatikë se sa me myslymanë ekstremistë. Ja dolëm mbanë dhe e arritëm dhe këtë!!! Sjelljet tona duhet të jenë një përqafim dhe jo gozhdë. Çdo ditë ngjason me të Enjten e Madhe. Kryqëzojmë Krishtin dhe të gjithë të tjerët në emër të vetëdrejtësimit, drejtësisë tonë egoiste personale. Brenda nesh kaluan mendime se si  do të ndihmojmë njerëzit që ndjejnë dhimbje qoftë dhe me lutjen tonë? Duam që të bëhemi shpëtimtarë të Kishës dhe e lemë Shpëtimtarin e botës jashtë jetës sonë. Përse Zoti, e Tërëshenjta jonë, Shenjtorët tanë nuk e ndaluan dhe e lejuan këtë? Kjo dhe vetëm kjo nuk ju bën të mendoheni pak? Peshkopë, klerikë e laikë? Diçka ka për të thënë dhe Apostull Pavlli (Hebrenjtë 12, 11-13)  “ Edukimi në fillim kurrë nuk shkakton gëzim por hidhërim, më vonë sjellë paqe e drejtësi tek ata që u edukuan” Të bëhen shtëpitë tona manastire dhe zemrat tona kandile, të bëjmë lutjet temian dhe çdo hidhërimi t’i përgjigjemi me buzëqeshjen e lutjes. T’iu falemi ikonave në faltoren e shtëpisë. Të përqafojmë anëtarët e familjes sonë. Të bëjmë të gjithë sëbashku lutjen dhe T’i flasim. Të bëjmë komboskin jo vetëm për ne por dhe për priftërinjtë, dhespotllerët, murgjit, mjekët e infermierët, të sëmurët e të gjithë botës. Si përfundim këtë periudhë do ta vulosin njerëzit e lutjes dhe të heshtjes. Kaq vite bëmë stërvitje shpirtërore tani Zoti lejon dhe na thërret në betejë. Le t’a lemë si përfundim Zotin që të flasë dhe le të heshtim ne.... Atë Spiridhon Skuti- euxh.gr. Përktheu B, për Pelasgos Koritsas