Γεννεαλογία Ευθυμίου . Κ. Ι. Μήτκου. - Gjenealogjia e Efthim (Thimi) . K. J. Mitkos

Γεννεαλογία Ευθ. Κ. Ι. Μήτκου.       “Ο ιερεύς από Δέλβινον μετῴκησεν εις Μπόριαν, μεγαλούπολιν ούσαν τότε. Εγέννησεν τούτος τον Αθανάσιον, ο δε Αθανάσιος τον Δημήτριον (Μήτκον) και ο Δημήτριος τον Ιωάννην και Αναστάσιον, Αικατερίναν, και Λήναν, ο δε Ιωάννης τον Κωνσταντίνον, Ναούμ, Πέτρον, Χρήστον, Δημήτριον, και Αθανάσιον. Και τέλος ο Κωνσταντίνος τον Ευθύμιον, Φίλιππον, Ιωσήφ, Ιωάννην, Αικατερίναν, Μαρίαν, και Θεμιστοκλέα. Εκ των αδελφών του Κωνσταντίνου οι μεν Ναούμ, Πέτρος και Δημήτριος, έμειναν άτεκνοι διόλου καίτοι νυμφευθέντες (δεν ετεκνοποίησαν) ο δε Χρήστος επήγεν εις την Επανάστασιν της Ελλάδος του 1821, ως αγωνιστής, και εφονεύθη, ως και ο Αθανάσιος απέθανεν άγαμος. Εκ δε των αδελφών του Ευθυμίου, ο μεν Φίλιππος απέθανε τριετής, ο δε Ιωσήφ 32 ετών νυμφευμένος καταλιπών μόνον ένα υιόν τον Ιωάννην. Ο δε έτερος Ιωάννης απέθανε 13 ετών, και οι λοιποί κόρη και ο Θεμιστοκλής απέθανον νήπια όντα ακόμη. Η δε Αικατερίνη υπανδρεύθη τον Δημ. Ν. Τόλκον, και εχήρευσε το 1859 έχουσα ένα υιόν τον Νικολάκην. Ο προπάτωρ μου Ιωάννης Μήτκος νυμφευθείς την Αικατερίναν του Θεοδώρου Παύλη, έζησεν ως έμπορος της Ευρώπης, 65 ετών, εν μεγίστῃ ομονοίᾳ και έρωτι μετά της γυναικός του, ώστε εκάτεροι ηύχοντο ν’ αποθάνη πρώτος αυτός. Ότε λοιπόν απέθανε πρώτη η σύζυγός  του, τόσον ελυπήθη και τοι γέρων ήδη ων, ώστε ενώ το λείψανόν της εκείτο εις την οικίαν την πρώτην εσπέραν, οι δε συγγενείς άπαντες εδειπνούσαν όλοι μαζί κατ’ έθος, εγερθείς εκ της τραπέζης ο Ιωάννης επήγεν εις το λείψανον επάνω εκφωνών τους πόνους του, και εκείθεν εξήλθε του δωματίου ίνα υπάγῃ, φαίνεται, εις την χρείαν. Κυριευθείς όμως αίφνης υπό λειποθυμίας, χωρίς να παρατηρηθῇ παρά τινος, έπεσεν από την υψηλήν κλίμακα κάτω εις τον λιθόστρωτον, και έμεινεν ημιθανής. Ούτω λοιπόν μετά 24 ώρες απέθανεν και ο ίδιος, και ενταφιάσθη πλησίον της συζύγου την αυριανήν του ενταφιασμού αυτής.  Ο ρηθείς προπάτωρ μου έλαβε πολλάς αλλεπαλλήλους καταδρομάς των κατά καιρούς διοικητών του τόπου και μάλιστα ένεκα του υιού του Χρήστου, πολεμούντος εις τον αγώνα της Ελλάδος κατά των Τούρκων εν γνώσει αυτών. Ο διοικητής της πατρίδος λοιπόν απεκάλει τον πάππον μου αντάρτην, και παρ’ ολίγον να τον καταστρέψη οικογενειακώς, αν δεν είχεν υποστήριγμα άλλων Τούρκων πατριωτών. Τοιαύτας καταδρομάς ποτέ ποτέ δεν του έλειψαν του μακαρίτου. Παρομοίας καταδρομάς έλαβον κι εγώ κατά το 1860 έτος υπό του Διοικητού Κοριτσάς Χαϊδάρ Βέη Κρητικού, χαρακτηρίσαντος εμέ ως απόστολον της Ελλάδος, και επάλαισα πέντε έτη εις τα Δικαστήρια με μεγάλην μου ικανοποίησιν, ουχ ήττον όμως με θυσίαν μου χρηματικήν μεγάλην. Φαίνεται ήσαν πεπρωμένα αυτά εις την οικογένειάν μας. Μυστήρια ην τα του θεού βουλεύματα. Τούτου ένεκα ήλθον πάλιν εις Αίγυπτον, την γην της ελευθερίας διά τους ξένους, να πνέω ελεύθερον αέρα, να διατηρήσω δε αξιοπρεπώς της κοινωνικής μου θέσεως και τη πολυμελή απορφανευμένην μου οικογένειαν.   Ότε περιπλανώμην εις την Τάχταν προς αποσύνταξιν παλαιών βερεσεδίων του μακαρίτου γαμβρού μου, μετά τόσας καταδρομάς, όσας έλαβον εν τῇ πατρίδι, μετά τόσην λύπην, όσην είχε ποτισθή η οικογένειά μου δι’ αυτάς, εσυλλογιζόμην δε και την παρούσαν θλίψιν αυτής διά την μακράν μου απουσίαν, να πονῇ εκείνη δι’ εμέ, και εγώ δι’ εκείνην, τόσον εθλιβόμην, ώστε ησθανόμην παλμούς εντός του στήθους μου. Αλλά τέλος πάντων έστρεφον βλέμμα προς πάσαν εν γένει την κοινωνίαν, πάσχουσαν πολυειδώς και πολυτρόπως και ως εκ του διοικητικού, και του κοινωνικού τρόπου, όπως γράφει ο περίφημος Βίκτωρ Ουγώ, εσκεφτόμην δε φιλοσοφικώς το άστατον εν γένει της φύσεως, και το ατελές της ανθρωπότητος, επομένως ότι οι μεγάλοι και αγαθοί άνδρες πάσχουν προ πάντων, παρηγορούμην τα μέγιστα. Και ως φαίνεται, η θεία αγαθότης και πρόνοια με ενεθάρρυνεν, επάνω εις το δίκαιόν μου, διότι και εις την πλέον μεγίστην δοκιμασίαν μου δεν απηλπίσθην ποτέ, αλλά πάντοτε ήμουν εύθυμος και θαρραλέος, ώστε ηπόρουν οι εχθροί μου βλέποντες την γενναιότητά μου [και] το θάρρος μου.”   Πηγή Ευθύμιος Μήτκος Λεξικογραφία Αλβανό-Ελληνική, Ελλήνο-Αλβανική Δώρις Κυριαζής Τίρανα 2014 σελ 78

Gjenealogjia e Th. K. J. Mitkos       Urata u zhvendos prej Delvine [të Leskovikut] në Mborje, asokohe qytet i madh. Ky lindi Thanasin, Thanasi Dhimitrin (Mitkon) dhe Dhimitri Janin dhe Anastasin, Katerinën, dhe Linën, ndërsa Jani Kostandinin, Naumin, Petron, Kriston, Dhimitrin, dhe Thanasin. Dhe, fundi, Kostandini [lindi] Efthimin, Filipin, Josifin, Janin, Katerinën, Marien, dhe Themistokliun. Prej vëllezërve të Kostandinit, Naumi, Petroja dhe Dhimitri mbetën pa asnjë trashëgimtar edhe pse u martuan (nuk bënë fëmijë) ndërsa Kristoja shkoi në Kryengritjen e Greqisë të 1821-së, si luftëtar, dhe u vra, kurse Thanasi vdiq pa vënë kurorë. Prej vëllezërve të Efthimit, Filipi vdiq në moshë tre vjeç, kurse Josifi ndërroi jetë 32-vjeçar, i martuar, dhe la vetëm një djalë, Janin. Jani tjetër vdiq 13 vjeç, kurse të tjerët, njëra vajzë dhe Themistokliu vdiqën në moshë të vogël. Katerina u martua me Dhim. N. Tolkon, dhe mbeti e ve më 1859, me një djalë, Nikollaqin. Stërgjyshi im Jani Mitkoja u martua me Katerinën e Theodhor Pavlit dhe e shkoi jetën si tregtar i Europës, 65 vjeç, në mirëkuptim dhe dashuri të plotë me gruan e vet, saqë çdonjëri uronte të vdiste i pari. Kur qëlloi dhe vdiq e para e shoqja, kaq shumë u pikëllua edhe pse tashmë i plakur, saqë ndërsa lipsana e saj ndodhej në shtëpi mbrëmjen e parë, kurse të afërmit po darkonin pas zakonit, Jani u ngrit prej tryezës dhe iu afrua kufomës me thirrje plot dhembje, dhe prej aty doli nga dhoma për të shkuar, duket, që të derdhte ujët. Por papritur i ra të fikët, pa u vënë re nga askush, dhe u rrëzua nga shkalla e lartë drejt e në kalldrëm, duke mbetur gjysmë i vdekur. Kësisoj, pas 24 orësh vdiq edhe ai vetë dhe e kallën pranë së shoqes të nesërmen e varrimit të saj  Gjyshi im, për të cilin po flasim, mori goditje të njëpasnjëshme prej mydyrëve të vendit, sidomos për shkak të të birit Kristos, që luftonte në kryengritjen e Greqisë kundër turqve, dhe ata e njihnin këtë gjë. Mydyri i Korçës pra e quante gjyshin tim rebel dhe sa nuk e shkatërroi me gjithë familje, po të mos kish mbështetjen e patriotëve të tjerë myslimanë. Të tilla goditje kurrë nuk iu ndanë të ndjerit. Goditje të ngjashme mora edhe unë gjatë vitit 1860 prej mydyrit të Korçës Hajdar Bej Gjiritlliut, që më quajti të dërguar të Greqisë, dhe m’u desh të përplasem gjyqeve për pesë vjet, me të madhe kënaqësi, por edhe me dëm jo të vogël e pará të madhe. Duket se kështu ish e shkruar t’i ndodhte derës sonë. Tekat e Perëndisë nuk i njeh kurrkush. Paskëtaj erdha gjene në Egjipt, të mbushesha me ajër lirie, e, siç i kish hije sërës sime,të kujdesesha për familjen time me shumë gojë e me jo pak morte. Tek endesha rrugëve të Tahtas për të mbledhur paratë e dhëna veresé qëmoti prej të ndjerit dhëndrit tim, pas kaq goditjesh që mora në vendlindje, pas kaq hidhërimesh, që kishte provuar familja ime nga shkaku i tyre, mendja më shkonte edhe te brenga e saj shkaktuar prej mungesës sime të zgjatur, teksa i dhimbsesha unë asaj e më dhimbsej ajo mua, dhe vrerosesha aq shumë, saqë më dukej se do më çahej kraharori. Prapëseprapë i ktheja sytë nga vegjëlia mbarë, që vuante prej gjithfarë plagësh e gjithësosh mënyrash për shkak të organizimit [të keq] të shtetit e të shoqërisë, sikurse shkruan edhe i famshmi Viktor Hygo; rrekesha të kuptoja thelbin e paqëndrueshmërisë së natyrës në përgjithësi dhe të papërsosmërisë së njerëzimit, e, për rrjedhojë – mendoja– burrat e mëdhenj dhe fisnikë heqin më shumë se të tjerët, e kësisoj ndihesha mjaft i ngushëlluar. Dhe me sa duket, mirësia dhe providenca hyjnore më jepnin zemër, për të drejtën time, ngaqë edhe në çastin më të vështirë nuk i humba shpresat kurrë, por ngaherë kam qenë gazmor dhe kurajoz, aq sa edhe armiqtë e mi çuditeshin me trimërinë dhe guximin tim.   Burimi. Thimi Mitko Fjalëtore Shqip -Greqisht, Greqisht – Shqip, Dhori Qirjazi Tiranë 2014