Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κομμουνισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κομμουνισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Εμβέρ Χότζα, ο Κιμ Γιονγκ Ουν της Αλβανίας

Εμβέρ Χότζα, ο Κιμ Γιονγκ Ουν της Αλβανίας
Γεννήθηκε στο Αργυρόκαστρο στις 16 Οκτωβρίου 1908 και κατάγονταν από τη μεσαία τάξη ο πατέρας του ήταν έμπορος υφασμάτων και ταξίδευε συχνά στις ΗΠΑ, για αυτό και ανετράφη από τον θείο του. Από πολύ νωρίς ξεκίνησε την αγωνιστική του δράση κατά του καπιταλισμού και του Αλβανού βασιλιά Ζόγου Α', φοίτησε σε γαλλικό γυμνάσιο.
Κατά τη διάρκεια αυτών των μαθητικών χρόνων διάβασε για πρώτη φορά το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο", παράλληλα έμαθε Γαλλικά, Ιταλικά, Σέρβικα και Ρώσικα. Στα 22 του κέρδισε υποτροφία για να σπουδάσει φυσικές επιστήμες στο Μονπελιέ της Γαλλίας.
Μετά από ένα χρόνο εγκατέλειψε της σπουδές του και μετακόμισε στο Παρίσι για να σπουδάσει φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης, ωστόσο για μια ακόμη φορά τα παράτησε, εκεί προσχωρεί στο Γαλλικό Κομμουνιστικό κόμμα και παράλληλα αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Λ΄Ουμανιτέ".

Το 1934 έως το 1936 διατέλεσε γραμματέας του αλβανικού προξενείου στις Βρυξέλλες, μέχρι που απολύθηκε καθώς στο γραφείο του εντοπίστηκαν μαρξιστικά βιβλία. Αποφάσισε να επιστρέψει στην Αλβανία, όπου στην αρχή εργάστηκε ως καθηγητής στην Κορυτσά, ωστόσο στις 7 Απριλίου του 1936, έμελλε να γίνει μάρτυρας της Ιταλικής εισβολής στην χώρα και έχοντας αρνηθεί να γίνει μέλος του Αλβανικού Φασιστικού Κόμματος έχασε την δουλεία του. Λίγο καιρό αργότερα άνοιξε ένα καπνοπωλείο στα Τίρανα, το οποίο αποτέλεσε και μυστικό τόπο συνάντησης των Αλβανών κομμουνιστών.
Ανέλαβε πρόεδρος της Εθνικής Αντιφασιστικής Επιτροπής Απελευθέρωσης της Αλβανίας το 1944, η οποία αποτέλεσε και την πρώτη ανεπίσημη κυβέρνηση μετά τη γερμανική κατοχή. Ωστόσο πάντα το όραμά του ήταν η τέλεια κομμουνιστική χώρα πρότυπο, που θα λειτουργούσε σαν καλολαδωμένη μηχανή και θα εφάρμοζε κατά γράμμα τις ιδεολογίες του Στάλιν και του Μαρξ.
Στα πλαίσια της σύνταξής του κράτους δημιουργεί ένα μονολιθικό καθεστώς, όπου ο ίδιος ασκεί κάθε εξουσία και λαμβάνει κάθε απόφαση, προωθεί προγράμματα για την εκβιομηχάνιση της χώρας και την εκμηχάνιση της γεωργίας. Παράλληλα, καταπολεμά τον αναλφαβητισμό, όπως και τη θρησκεία, καθώς αποφάσισε να γκρεμίσει κάθε εκκλησία, είτε καθολική, είτε ορθόδοξη και κάθε τζαμί , ενώ την ίδια στιγμή απαγόρευσε τη χρήση κάθε θρησκευτικού συμβόλου, κάνοντας την Αλβανία το πρώτο αθεϊστικό κράτος στον κόσμο.
Ο Χότζα και η εξωτερική πολιτική του
Το 1948 τυφλωμένος από την υποταγή του στον Στάλιν καταδίκασε επίσημα το τιτοϊκό καθεστώς της Γιουγκοσλαβίας ενώ διέκοψε οποιαδήποτε διπλωματική σχέση με αυτή. Παράλληλα, δέχεται από τους συμμάχους και φίλους του έντονη κριτική για την ανάμειξή του στον Ελληνικό εμφύλιο πόλεμο στηρίζοντας το "αδελφό" κομμουνιστικό κόμμα Ελλάδος.
Μέχρι το 1961 οι σχέσεις του με την "πατρίδα" του κομμουνισμού, τη Ρωσία ήταν άριστες και οι συνεργασία μεταξύ των δυο χωρών πολύ στενή,ωστόσο τότε ο Αλβανός ηγέτης, που είχε παραχωρήσει τη πρωθυπουργία της χώρας στο στενό συνεργάτη του Μεχμέτ Σέχου, παραμένοντας ωστόσο στην ηγεσία του κομουνιστικού κόμματος και ελέγχοντας τα πάντα, κατηγορεί τη Μόσχα για προδοσία των σοσιαλιστικών ιδεών και συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό. 
Λίγα χρόνια αργότερα και μετά από την εισβολή των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στη Τσεχοσλοβακία απέσυρε την χώρα από τη στρατιωτική συμμαχία και κατήγγειλε, για μια ακόμη φορά, την ΕΣΣΔ για προδοσία. Αυτή το η στάση τον οδήγησε στον πλευρό της Λαϊκής Κίνας και του Μαο, μέχρι το 1978 όταν οι σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών άρχισαν να ψυχραίνονται, καθώς για άλλη μια φορά ο, πιστός στις ιδέες του Μαρξ, Χότζα έκρινε πως ο σύμμαχός του καλλιεργούσε ένα "αντιμαρξιστικό ιδεολογικό ρεύμα".Μετά από αυτή την εξέλιξη ανακηρύσσει τον εαυτό του ως μοναδικό θεματοφύλακα των μαρξιστικών ιδεολογιών και του κομουνισμού.
Σκληρά ήταν τα μέτρα που έλαβε ο Χότζα και κατά του ελληνόφωνου πληθυσμού της Βόρειας Ηπείρου, που είδε και αυτό τις περιουσίες του να δημεύονται και οι προσπάθειες για διαφυγή στην Ελλάδα να τιμωρούνται με θάνατο. Ωστόσο, ο Χότζα προσέγγισε αρκετούς αντιπροσώπους των Βορειοηπειρωτών και τους ενέταξε στην κυβέρνησή του, σε περίοπτες πολιτικές θέσεις. Παρόλα αυτά, το 1960 όταν ο Σοβιετικός Γενικός Γραμματέας Νικίτα Χρουστσώφ, του ζήτησε να δώσει αυτονομία στην περιοχή το απέρριψε αμέσως.
Παράλληλα, μαίνονταν οι συγκρούσεις μεταξύ Αλβανίας και Σερβίας για τον αλβανόφωνο πληθυσμό του Κοσόβου, οι οποίες συνεχίστηκαν και μετά το θάνατό του.
Οι δαίμονες και οι εμμονές του ηγέτη
Ο Εμβέρ Χότζα είναι παγκόσμια γνωστός όχι μόνο για την πολιτική του δράση, αλλά και για τις εμμονές και τις παράλογες απαιτήσεις και αποφάσεις κατά την ηγεσία του.
Ήταν ένα εξαιρετικός χρήστης της προπαγάνδας καθώς κατάφερε να πείσει τον αλβανικό λαό ότι απειλούνται από τις γειτονικές χώρες με εισβολή, εκμεταλλευόμενος τη γερμανική κατοχή του 1940. Έτσι τους έπεισε ότι ήταν ασφαλείς μόνο εντός των συνόρων του κράτους, ενός κράτους που είχε "πλήρη αυτάρκεια γεωργικών και βιομηχανικών προϊόντων, την ώρα που οι υπόλοιποι λαοί πάθαιναν από την πείνα".
Μάλιστα, για να προστατευθεί ο λαός σε περίπτωση εισβολής ξένων εχθρικών δυνάμεων έχτισε περισσότερα από 600.000 πολυβολεία σε όλη την χώρα και για τον εαυτό του ένα πολυτελές καταφύγιο στα Τίρανα. Τα σκορπισμένα πολυβολεία σε όλη την Αλβανία αποτελούν το "ζωντανό" απομεινάρι της κομμουνιστικής δικτατορίας.
Την ίδια στιγμή, έκλεισε τα σύνορα και απαγόρευσε την έξοδο από τη χώρα, αλλά και τη είσοδο σε αυτή, με αποτέλεσμα όσοι αναζητούσαν την τύχη τους στο εξωτερικό να ανακηρύσσονται εχθροί της πατρίδας και να θανατώνονται, ενώ οι οικογένειές τους που έμεναν πίσω πλήρωναν τη "προδοσία" με φυλακίσεις και εξορίσεις.
Όσον αφορά τους πολιτικούς αντιπάλους ή όσους είχαν διαφορετικές ιδεολογίες από τη κυβέρνηση, ακόμη και αν δεν το δήλωναν, βρίσκονταν αντιμέτωποι με εκκαθαρίσεις. Έτσι, πολύ σύντομα ολόκληρες περιοχές της χώρας βρέθηκαν στο στόχαστρο, όπως και ολόκληρες οικογένειες που αντιμετώπισαν φυλακίσεις και βασανισμούς, εξορίσεις και καταναγκαστική εργασία.
Άλλωστε, ήταν η εποχή που όλα και όλοι ελέγχονταν από το κράτος, τη προπαγάνδα και τους καλοθελητές που δεν δίσταζαν να καταδώσουν στην ασφάλεια τον γείτονα ή ακόμη και τον συγγενή τους προκειμένου να τύχουν μιας καλύτερης αντιμετώπισης από το κομμουνιστικό καθεστώς. Με αποτέλεσμα ολόκληρες οικογένειες να ξεκληρίστουν για τάχα συνωμοσίες κατά του κράτους, ενώ άλλες διαλύθηκαν με τους γονείς ή και τα μεγαλύτερα παιδιά να βρίσκονται στις φυλακές ή εξόριστοι μακριά από τον τόπο τους, δακτυλοδεικτούμενοι και αβοήθητοι.
Ακόμη, ο Χότζα δεν δίστασε να προχωρήσει σε εκκαθαρίσεις ακόμη και μέσα στο κόμμα προκειμένου να αποδείξει την αντικειμενικότητα της κυβέρνησης, που στόχο είχε την ευημερία του λαού. Κάπως έτσι, το 1981 ο επί 27 χρόνια πρωθυπουργός της Αλβανίας Μεχμέτ Σέχου που "αυτοκτόνησε" πυροβολώντας τον εαυτό του στην καρδία΄, με αποτέλεσμα ένα πέπλο μυστηρίου να καλύπτει τον θάνατό του.
Ήταν εκείνος ο ηγέτης που από τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του ανάγκασε τους Αλβανούς να μάθουν Ρώσικα, γιατί πραγματικά πίστευε στη βαθιά φιλία και συμμαχία των δυο λαών, με αποτέλεσμα ολόκληρες γενιές του αλβανικού λαού όχι μόνο να καταλαβαίνουν, αλλά και να μιλούν άπταιστα ρώσικα.
Παράλληλα, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας προχώρησε στη δήμευση περιουσιών και την οργάνωση κολχόζ κατά τα σοβιετικά πρότυπα, με αποτέλεσμα ο λαός να εργάζεται πολύ αλλά να αμείβεται με ψίχουλα "για να είναι όλοι ίσοι".
Στο στόχαστρο της κυβέρνησης, όπως ήδη αναφέρθηκε, βρέθηκαν και οι τρεις θρησκείες του Αλβανικού κράτους, που καταργήθηκαν και ο κλήρος φυλακίστηκε, στόχος του Χότζα ήταν να απαλλάξει τον λαό από την πίστη, άλλωστε έπρεπε να έχουν πίστη μόνο στο Κόμμα.
Ο θάνατος του Εμβέρ Χότζα
Ο Χότζα πέθανε στα Τίρανα στις 11 Απριλίου του 1985, καθώς αντιμετώπιζες σοβαρά προβλήματα υγείας μετά από 2 εμφράγματα και παράλυση, βυθίζοντας το κράτος στο πένθος. Η προπαγάνδα που είχε ριζώσει στο μυαλό της πλειοψηφίας του λαού, το έκανε να πιστεύει πως μαζί με το τέλος του Χότζα είχε έρθει και το τέλος της χώρας.
Τη διακυβέρνηση της χώρας αναλαμβάνει ο Ραμίζ Αλία, στενός συνεργάτης και ευνοούμενος του Εμβέρ, που διοργανώνει μια μεγαλοπρεπή κηδεία στην πρωτεύουσα ανακηρύσσοντας τη χώρα σε πένθος και "απαιτώντας" από τους πολίτες να δείξουν τη θλίψη τους για  το χαμό του ηγέτη.
Στην κηδεία, που πραγματοποιήθηκε στις 15 Απριλίου, δεν έδωσε το παρών κανένας από τους συμμάχους και συνεργάτες από το εξωτερικό, μόνο από τη Μόσχα εστάλη συλληπτήρια επιστολή, η οποία επιστράφηκε στους αποστολείς καθώς θεωρήθηκε "απαράδεκτη".
Τα ηνία της χώρας ανέλαβε ο Αλία, που χαρακτηρίστηκε ακόμη πιο επικίνδυνος από τον Χότζα, καθώς παρά τις μικρές μεταρρυθμίσεις που έκανε συνέχισε την ίδια πολιτική που είχε πια εξαντλήσει τον λαό. Με αποτέλεσμα σύντομα να αρχίσουν οι εξεγέρσεις που οδήγησαν στην πτώση του καθεστώτος το 1989, που σφραγίστηκε με την καταστροφή του αγάλματος του Στάλιν.
Οι πληγές που άφησε πίσω της η κομμουνιστική δικτατορία
Οι επίσημες καταγραφές από το τέλος της κομμουνιστικής δικτατορίας κάνουν λόγο για 5.000 άνδρες και 450 γυναίκες νεκρούς, 35.135 φυλακισμένους, εκ των οποίων περισσότεροι από 1.000 έχασαν τη ζωή τους και για πολλές χιλιάδες εξόριστους. Μάλιστα, όπως αναφέρεται μέχρι και σήμερα πολλές οικογένειες δεν γνωρίζουν που είναι θαμμένοι οι σοροί των δικών τους ανθρώπων.
Παράλληλα, ο κομμουνισμός άφησε πίσω του ένα κράτος οικονομικά κατεστραμμένο, οπισθοδρομικό και απομονωμένο από τον κόσμο.

Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Η δολοφονία νέων από Κορυτσά και Ερσέκα που περνούσαν τα σύνορα με την Ελλάδα από το κομμουνιστικό καθεστώς! - Vrasja e të rinjve korçarë dhe kolonjarë në kufi më 23 gusht 1990 (pamje të rënda)



Από τον  Καστριώτ Ντερβίση

Στις πρώτες πρωινές ώρες της 23 Αυγούστου τοθ 1990, οι νέοι από την Κορυτσά απομακρύνονται από το ξενοδοχείο (στην Ερσέκα) όπου διέμεναν και μαζί με άλλους φίλους από την Ερσέκα κατευθύνονται προς τα Ελληνικά σύνορα προς το συνοριακό φυλάκιο του Ρεχόβου. Οι ομάδα τον νέον δέχτηκε πυροβολισμούς στην προσπάθεια τους να μπουν στην Ελλάδα. Τελικά
Σκοτώθηκαν:

Πετρίτ Μπασκίμ Χαϊντήνη  από την Κορυτσά 26 ετών
Αρτούρ Τζεβαχίρ Κερτσέλη από την Κορυτσά, 25 ετών
Νίκο Στεφάν Γιώτη από την Ερσέκα 24 ετών
Σαφέτ Ιρφάν Ράπο από την Ερσέκα 31 ετών.

Συνελήφθη Αβνή Σαμή Ρούμη 27 ετών από την Κολόνια ο οποίος καταδικάστηκε με 4 χρόνια φυλάκισης. Κατάφερε να ξεφύγει μόνο ο Παντούς Θανάση Νίτσα 29 ετών από την Κορυτσά.

Το πτώμα του Σαφέτ Ράπο βρέθηκε αργότερα αφού είχε χτυπήσει από την πτώση του από βράχο. Πολύ σπάνια τα σώματα τα έδιναν στις οικογενείας τους και αυτή την φορά τα έδωσαν.
Η τελετή της ταφής των δύο νέων στην Κορυτσά μετατράπηκε σε αντι- κομμουνιστική διαδήλωση όπου συνελήφθησαν 12 άτομα και καταδικάστηκαν.
 Το άρθρο αυτό αφιερώνετε στην μνήμη των νέων που σκοτώθηκαν με τραγικό τρόπο, όταν σκέφτηκαν πως η Αλβανία άλλαζε και κατά την αναζήτηση της ελευθερίας.
Οι φωτογραφίες είναι από το τραγικό αυτό γεγονός.  
Nga Kastriot Dervishi

Në orët e para të mëngjesit të datës 23 gushtit 1990, të rinjtë nga Korça largohen nga hoteli (në Ersekë) ku qëndronin dhe bashkë me shokët e tjerë nga Erseka i drejtohen kufirit me Greqinë në postën kufitare të Rehovës. Grupi i të rinjve qëllohet nga njësiti i postës kufitare. Si përfundim,

U vranë:

Petrit Bashkim Ajdini nga Korça, 26 vjeç

Artur Xhevahir Kërcelli nga Korça, 25 vjeç

Niko Stefan Joti nga Erseka, 24 vjeç

Safet Irfan Rrapo nga Erseka, 31 vjeç

U arrestua Avni Sami Rumi, 27 vjeç nga Kolonja, i cili u dënua me 4 vjet burgim. Realizoi arratisjen vetëm Pandush Thanas Nica, 29 vjeç nga Korça.

Kufoma e Safet Rrapos u gjet më vonë pasi kishte marrë edhe dëmtimet e rënies nga shkëmbi. Si rrallë herë, trupat e pajetë të të rinjve iu kthyen familjeve.

Ceremonia e varrimit në Korçë ndaj dy të rinjve u kthye në një demonstratë të fuqishme antikomuniste.

Për këtë arsye u ndaluan 12 persona, të cilët janë dënuar.

Ky postim u kushtohet kujtimet të këtyre të rinjve të humbën jetën në moshë të re në mënyrë tragjike, pikërisht atëherë kur mendonin se Shqipëria po ndryshonte. Fotografitë janë të ngjarjes së 23 gushtit 1990.

Οι σχέσεις του ΚΚΕ με το σταλινικό κόμμα του Ενβέρ Χότζα (1945-1970) - Marrëdhëniet e Partise Komuniste Greke (PKG) me partinë staliniste (PPSH) të Enver Hoxhës (1945-1970)

 Φωτογραφία του Stavros Dagios.

Οι σχέσεις του ΚΚΕ με το σταλινικό κόμμα του Ενβέρ Χότζα (1945-1970) θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και συνωμοτικές, διακατεχόμενες από εικασίες, καχυποψία, αγάπη και αλληλοϋπονόμευση. Παρά ταύτα, το Κόμμα Εργασία Αλβανίας χρηματοδοτούσε το ΚΚΕ και καλούσε τους ταγούς του στην Αλβανία να παραθερίσουν, με όλες τις ανέσεις της εποχής. Φυσικά… με το αζημίωτο (στη συνέχεια θα παραθέσουμε σχετικά τεκμήρια). Υπό αυτές τις παραδοχές, θα μπορούσε ο Ζαχαριάδης, ο Κολιγιάννης και οι υπόλοιποι κουκουέδες να αρθρώσουν λόγο για τις συστηματικές εξοντώσεις του ελληνικού στοιχείου στη Βόρειο Ήπειρο από τους Αλβανούς ερυθρούς δικτάτορες;
.............................
Marrëdhëniet e Partise Komuniste Greke (PKG) me partinë staliniste (PPSH) të Enver Hoxhës (1945-1970) mund të cilësohen dhe si konspirative, përshkuar nga dyshimi, hamendësimet, mosbesimi, dashuria dhe sabotimi i ndërsjellë. Megjithatë, Partia e Punës e Shqipërisë financonte vijimisht PKG dhe ftonte krerët udhëheqës të tij për të kaluar pushimet verore në Shqipëri, me gjithë luksin e kohës. Sigurisht ... me shpagim (në vijim do të japim dokumente respektive). Nën këto rrethana, mundej Zahariadis, Koligiannis e komuniste te tjere udheheqes të artikulonin ankesa për eliminimin sistematik të elementit grek në Epirin e Veriut nga diktatorët e kuq shqiptarë?

Φωτογραφία του Stavros Dagios.

Τρίτη 11 Ιουλίου 2017

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ- ΔΣΕ ΚΑΙ Ο ΑΛΒΑΝΟΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ

,
……….Στὶς 2 Ἰουλίου 1949, σὲ μία ἄκρως μυστικὴ συνάντηση στὴν Κορυτσᾶ μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Στάλιν, ὁ Ζαχαριάδης συναντᾶ τὸν Ἐνβὲρ Χότζα, μὲ σκοπὸ περαιτέρω ἐνίσχυση σὲ ὁπλισμό, καὶ ἀνοικτὰ σύνορα γιὰ τοὺς ταξικοὺς συντρόφους, ἔτσι ὥστε νὰ ἀνασυνταχθοῦν ἀπέναντι στοὺς Ἕλληνες.
……….Στὴν ἀλβανία ἦταν ἐγκατεστημένος μεγάλος ἀριθμὸς σοβιετικῶν ἀξιωματούχων, ἐνῶ σοβιετικὰ πλοῖα τὴν ἐφοδίαζαν, καί, μέσῳ αὐτῆς τοὺς κομμουνιστὲς στὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἀλβανία ἐξακολουθοῦσε νὰ ἀποτελῇ τὴν κύρια βάση ἀνεφοδιασμοῦ τοῦ «Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ». Ἡ ἡγεσία τοῦ ΚΚΕ μάλιστα, ζητοῦσε τὴν ἐπαναπροώθηση τῶν Τσάμηδων στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν ἐπιστράτευσή τους στὸν «Δημοκρατικὸ Στρατό»…
……….Τὸ ὑπόμνημα τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως ἀπὸ τὶς άρχὲς Ἀπριλίου 1949 πρὸς τὶς Δυτικὲς Δυνάμεις μὲ τὸ ὁποῖο αἰτιολογοῦσε τὴν ἀνάγκη κοινῆς συμμαχικῆς ναυτικῆς ἀποβάσεως στὴν ἀλβανία μὲ στόχο τὴν ἐξόντωση τῶν βάσεων τῶν κατσαπλιάδων στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας, δὲν ἔγινε δεκτό. Ὅταν ἡ 9η Μεραρχία τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ ἀπέκοψε τὴν κύρια πύλη ἐπικοινωνίας τοῦ Γράμμου μὲ τὴν ἀλβανία καὶ πέρασε τὰ σύνορα, ὁ Ζαχαριάδης διέταξε στὶς 28 Αὐγούστου γενικὴ ὑποχώρηση στὴν ἀλβανία ἀπὸ ἄλλη διάβαση.
***
……….Ἡ μὴ εὐνοϊκὴ γιὰ τοὺς κομμουνιστὲς ἔκβαση τοῦ ἀνταρτοπολέμου τὸ 1948, τοὺς δημιούργησε πολλὰ προβλήματα. Κατάλαβαν πὼς ὁ χρόνος πιὰ δούλευε ἐναντίον τους. Οἱ ἐσωτερικὲς διαμάχες γιὰ τὸ ποιὸς φταίει γιὰ τὸ ὅτι ὁ «ΔΣΕ» δὲν κατορθώνει νὰ κερδίσῃ τὸν πόλεμο καὶ οἱ ἀντιζηλίες, ἔφεραν τὴν καθαίρεση τοῦ στρατηγοῦ Μάρκου Βαφειάδη καὶ τὴν ἀνάληψη τῆς ἡγεσίας ἀπὸ τὸν Νῖκο Ζαχαριάδη καὶ στὴν συνέχεια τὸν σχηματισμὸ «ἑ λ λ η ν ο β ο υ λ  – γ α ρ ι κ ῆ ς κυβερνήσεως». Τρεῖς βούλγαροι καταλάμβαναν θέσεις πρώτης γραμμῆς: ὁ Πάσκαλ Μιτρόφσκυ, Πρόεδρος τοῦ ΝΟΦ (τοῦ «Σλαβομακεδονικοῦ Μετώπου Ἐθνικῆς Ἀπελευθερώσεως»),ἀναλάμβανε τὸ Ὑπουργεῖο Ἐπισιτισμοῦ, ὁ Στάβρο Γκότσεφ, τοῦ ΝΟΦ, ὁριζόταν Διευθυντὴς Μειονοτήτων στὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν καὶ ὁ Βαββέλη Κότσιεφ γινόταν τακτικὸ μέλος τοῦ Ἀνωτάτου Πολεμικοῦ Συμβουλίου. Φυσικὰ ἡ ὑποστήριξη αὐτὴ δὲν ἦταν χωρὶς ἀνταλλάγματα, διότι ἤδη ἡ 5η Ὁλομέλεια ὑποστήριξε τὴν δημιουργία μιᾶς «ἀνεξάρτητης Μακεδονίας». Αὐτὸ κάθε ἄλλο παρὰ μποροῦσε νὰ ἐξυψώσῃ τὸ Κ.Κ.Ε. στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας. Ἀντιθέτως, ἄνοιγε τὰ μάτια καὶ τῶν ἀφελῶν ἀκόμα.
……….Ἀπὸ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1948, ὁ Ν. Ζαχαριάδης εἶχε οὐσιαστικὰ παραμερίσει τὸν Βαφειάδη καὶ εἶχε αὐτὸς ἀναλάβει τὴν στρατιωτικὴ ἡγεσία τοῦ ἀντάρτικου. Ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στοὺς δύο κομμουνιστὲς ἦταν πὼς ὁ Ζαχαριάδης πίστευε στὴν νίκη τῶν ἀνταρτῶν μὲ «τακτικὲς» μάχες, ἐνῶ ὁ Βαφειάδης πὼς οἱ δυνατότητες τῶν ἀνταρτῶν ἦταν μόνο ἡ διενέργεια «παρτιζάνικων» ἐπιδρομῶν. Νίκη μὲ «τακτικὸ» ἀνταρτικὸ στρατὸ καὶ κατάληψη τῆς ἐξουσίας μποροῦσε νὰ γίνῃ μόνο μὲ τὴν στρατιωτικὴ ἐνίσχυση τῶν κομμουνιστικῶν χωρῶν.
……….Τὰ πράγματα γιὰ τὸν Ζαχαριάδη δυσκόλεψαν ἀκόμα περισσότερο, ὅταν στὶς 10 Ἰουλίου 1949, ὁ Τίτο ἀνακοίνωσε πὼς κλείνει τὰ ἑλληνογιουγκοσλαβικὰ σύνορα. Ἀφοῦ ὁ Ἐθνικὸς στρατὸς ξεκαθάρισε τὰ ἐδάφη τῆς Πελοποννήσου, τῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος καὶ τῆς Θεσσαλίας, σὲ μία ἀμείλικτη καὶ χωρὶς διακοπὴ καταδίωξη οἱ ἐθνικὲς δυνάμεις στράφηκαν ἐναντίον τῶν ὀχυρῶν καταφυγίων τῶν κομμουνιστῶν στὸν Γράμμο καὶ τὸ Βίτσι. Στὶς 4 Ἰουλίου 1949 ξεκαθαρίστηκε τὸ γειτονικὸ Καϊμακτσαλάν, ὅπου βρίσκονταν 1300 ἀντάρτες. Πάνω ἀπὸ 400 ἐξοντώθηκαν, ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι κατέφυγαν στὴν Γιουγκοσλαυία ὅπου καὶ ἀφοπλίστηκαν.
……….Ἀπὸ τὶς 2 ὥς τὶς 30 Αὐγούστου 1949, ἐφαρμόσθηκε τὸ σχέδιο «Πυρσός» σὲ τρεῖς φάσεις. Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ σχεδίου ἀνατέθηκε στὴν Α΄Στρατιὰ ὑπὸ τὸν ἀντιστράτηγο Κ. Βεντήρη. (Α΄Σῶμα: Τσακαλῶτος, Β΄Σῶμα: Μανιδάκης, Γ΄Σῶμα: Γρηγορόπουλος), μὲ πλήρη ἐξοπλισμὸ καὶ ἀεροπορικὴ κάλυψη. Οἱ κομμουνιστὲς στὸν Γράμμο καὶ στὸ Βίτσι εἶχαν πάνω ἀπὸ 12 χιλιάδες ἄντρες, ἐνῶ κοντὰ (μέσα στὰ ἀλβανικὰ σύνορα) ὑπῆρχαν ἐφεδρεῖες ἀπὸ 2.500 θεραπευμένους τραυματίες. Εἶχαν στὴν διάθεσή τους σύγχρονο ὁπλισμὸ ἀπὸ ὅλμους καὶ ἀντιαρματικὰ (Α/Α) καὶ ἀντιαρματικὰ (Α/Τ) πυροβόλα. Μὲ τὸ μέρος τῶν ἀνταρτῶν πολέμησε κι ἕνας λόχος ἀλβανῶν (βρέθηκαν 20 νεκροὶ ἀλβανοὶ στρατιῶτες).
……….Τὸ πολεμικὸ συμβούλιο τοῦ «Δ.Σ.Ε.» ἀσφαλισμένο στὴν ἀλβανία, μολονότι ἔβλεπε τὴν τρομερὴ θύελλα νὰ ξεσπάῃ, ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες του «ἅμυνα ἐπὶ τόπου, χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἰδέα ἐγκαταλείψεως θέσεως». Πίστευαν, ὅπως γράφει καὶ ὁ Ἐνβὲρ Χότζα στὰ ἀπομνημονεύματά του, ὅτι «ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ μεταφέρῃ τοὺς βαριοὺς ὁπλισμούς του ἀπ’ αὐτὴ τὴν ζώνη, καὶ ἡ νίκη θὰ μᾶς ἀνήκει».
……….Μὲ τὶς ἐπιχειρήσεις τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1949, ὁ πόλεμος οὐσιαστικὰ εἶχε λήξει μὲ τὴν πλήρη ἧττα τῶν κομμουνιστῶν. Ἡ ἑκατόμβη κι ἀπὸ τὰ δύο μέρη ἦταν μεγάλη.
……….Ὅσοι κομμουνιστὲς ἐπέζησαν (περίπου 16.000), 8.000 κατέφυγαν στὴν ἀλβανία, 5000 στὴν Γιουγκοσλαυία καὶ 3000 στὴν βουργαρία. Ὁ Ζαχαριάδης ἀργότερα ἰσχυρίσθηκε ὅτι οἱ μόνοι ποὺ τοὺς δέχθηκαν ἦταν οἱ ἀλβανοί, ἐνῶ οἱ Γιουγκοσλαύοι ὄχι μόνο δὲν τοὺς ἐπέτρεψαν νὰ περάσουν, ἀλλὰ τοὺς κτυπούσαν πισώπλατα.
……….Ὁ Ζαχαριάδης θὰ πλήρωνε ἐπὶ τόπου τὴν προδοσία καὶ τὸ ἔγκλημα κατὰ τῆς Ἑλλάδος ἐὰν ἔλειπε ἀπὸ τὸ ἐπίσημο Κράτος ἡ ἀντίληψη ὄτι ἔπρεπε νὰ σεβασθοῦν ξένα ἐδάφη.
……….Σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ Ἀντιστρατήγου Πετζόπουλου: «….ποιὰ ἐδάφη ἐπρόκειτο νὰ καταπατήσουμε καὶ ποιὰ σύνορα νὰ παραβιάσουμε; Έπρόκειτο νὰ κινηθοῦμε ἐπὶ ἐδάφους Ἑλληνικοῦ, τῆς σκλαβωμένης Βορείου Ἠπείρου. Δὲν τὰ περάσαμε ὅμως τὰ «σύνορα» αὐτά, γιὰ νὰ μὴν θιγοῦν συμφέροντα μεγάλων Συμμάχων μὲ τοὺς ὁποίους πάντοτε θὰ εἴμαστε μαζί μόνο στὸν πόλεμο. Τὰ πέρασε ὅμως ὁ Ζαχαριάδης γιὰ νὰ μολύνῃ τοὺς τάφους τῶν νεκρῶν μας. Καὶ αὐτὴν τὴν φορὰ ἡ Ἑλλὰς χάρις στὰ «σύνορα», πρόσθετε στὶς ἑκατόμβες τῶν θυσιῶν της καὶ νέες.
……….37 νεκροὶ ἀξιωματικοί καὶ 350 τραυματίες, 342 νεκροὶ στρατιῶτες καὶ 2628 τραυματίες, εἶναι τὸ τίμημα ἐξαγορᾶς τῆς νίκης κατὰ τῶν κομμουνιστῶν στὸ Βίτσι καὶ τὸν Γράμμο τὸ 1949. Μὲ τὰ κόκκαλα τῶν ἡρώων καὶ τὸ αἷμα τους, ἀνέτειλε ἡ 29 Αὐγούστου 1949».
Εἰς μνήμην λοχαγοῦ Ἠλιόπουλου
***
Πηγές:
  1. Τὸ βιβλίο «1946-1949-Τὰ χρόνια τῆς κρίσης (Β΄)» Νίκου Ροδίτσα
  2. Τὸ βιβλίο «1941-1950 -Τραγικὴ πορεία» Ἀντιστρατήγου Θ. ΠΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
Ἐπιμέλεια κειμένου καὶ είκόνας:  Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο
Copyright (©) «Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο»

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

Όταν ο Ραμίζ Αλία ξεδίπλωνε το σατανικό του σχέδιο


 

Του Παναγιώτη Αποστόλου 
Όπως σας υποσχέθηκα τη Δευτέρα, σήμερα κατ΄ αποκλειστικότητα η εφημερίδα μας φέρνει στο φως της δημοσιότητας, την ομιλία του Ραμίζ Αλία στο πολιτικό Γραφείο του κομμουνιστικού κόμματος της Αλβανίας, τον Οκτώβριο του 1989. Ως συνέχεια του ευρύτερου Αλβανικού σχεδίου για τη δημιουργία της “Μεγάλης Αλβανίας”, που σας αναπτύξαμε στο άρθρο μου της Δευτέρας 30 Ιανουαρίου 2017: Η γέννηση της ιδέας της “Μεγάλης Αλβανίας”!! Διαβάζοντας προσεχτικά τον λόγο του προς τους συντρόφους του, είναι όσα ακριβώς βιώσαμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε στις ημέρες μας στην Πατρίδα μας. Η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των νεοσυλλέκτων στρατιωτών του Μεσολογγίου, που σχημάτιζαν με τα χέρια τους τον αλυτρωτικό “αετό” ήταν μέρος του τελευταίου σχεδίου του Αλβανικού αλυτρωτισμού της κυβερνήσεως της γείτονας χώρας, πριν από την πραγματοποίηση γεγονότων που δεν θα είναι καθόλου ευχάριστα για τον Ελληνισμό!! Οι ιδιαίτερες σημειώσεις στο παρακάτω κείμενο, αποτελούν επεξηγήσεις της αδιαμφισβήτητης και φερέγγυας πηγής μας, λόγω και των υψηλών και υπεύθυνων θέσεων που κατείχε… 

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

O σταλινισμός στην δημοσιογραφία


Και το πιο ιλαροτραγικό: θα έπρεπε να διαγράψουν και τον ίδιο τον κ. Τσίπρα αν ήταν δημοσιογράφος, αφού και αυτός αγνόησε την πλειοψηφία του «ΟΧΙ» και προσχώρησε αμέσως μετά το δημοψήφισμα στην αποδοχή του «ΝΑΙ», δηλαδή την αποδοχή των μνημονίων.

του Γιάννη Μαρίνου*

«Στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού οι διανοούμενοι, αν δεν εξοντώθηκαν, παραμερίστηκαν, ενώ οι αμφισβητίες και οι διαφωνούντες χαρακτηρίζονται ως προδότες και αντιμετωπίζονται με την ηθική και βιολογική εξόντωσή τους». Αυτά παραδέχθηκε με παρρησία ο πρώην γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Γρηγόρης Φαράκος όταν στας δυσμάς του βίου του πήρε απόσταση από όσα και ο ίδιος πίστευε και για τα οποία είχε αγωνισθεί και υποφέρει, προτού ανοίξει επιτέλους τα μάτια του. Μπόρεσε έτσι να δει για ποια εγκληματική ουτοπία αγωνίστηκε, όπως και όλοι εκείνοι που ακόμη και σήμερα πασχίζουν εν ονόματι της δημοκρατίας και της λαϊκής εξουσίας να απεργάζονται την επικράτηση του ερυθρού ολοκληρωτισμού, που ως μόνη αλήθεια επικαλείται τη δική του αλήθεια και φίμωνε κάθε άλλη άποψη.

«Αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει το κόμμα» είχε υποστηρίξει ένας άλλος κομμουνιστής ηγέτης μέσα μάλιστα στον χώρο της Ένωσης Συντακτών, το πειθαρχικό συμβούλιο της οποίας, ανταποκρινόμενο κατά πλειοψηφίαν σε αυτήν προφανώς την ιδεολογία, επέβαλε την ποινή της προσωρινής διαγραφής σε διακεκριμένους συναδέλφους επειδή υποστήριξαν το «ΝΑΙ» στο διαβόητο δημοψήφισμα που οργάνωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όπου εκείνη και τα φερέφωνά της έπεισαν την πλειοψηφία να ψηφίσει υπέρ του «ΟΧΙ». Αυτοί οι δημοσιογράφοι-δικαστές τιμώρησαν κάποιους συναδέλφους τους που είχαν διαφορετική άποψη από αυτούς. Παρέλειψαν όμως οι εν λόγω δημοσιογράφοι-δικαστές να διαγράψουν για την ταυτότητα του λόγου και τους πολύ περισσότερους συναδέλφους τους που έδωσαν τα ρέστα τους υπέρ του «ΟΧΙ».

Και το πιο ιλαροτραγικό: θα έπρεπε να διαγράψουν και τον ίδιο τον κ. Τσίπρα αν ήταν δημοσιογράφος, αφού και αυτός αγνόησε την πλειοψηφία του «ΟΧΙ» και προσχώρησε αμέσως μετά το δημοψήφισμα στην αποδοχή του «ΝΑΙ», δηλαδή την αποδοχή των μνημονίων.

«Χωρίς εξουσία οι ιδεολογίες δεν εφαρμόζονται. Με εξουσία δεν επιβιώνουν» είχε διαπιστώσει ο γενικά θαυμαζόμενος Τσε Γκεβάρα. Αν ζούσε τώρα θα έβλεπε να επιβεβαιώνεται σε αυτό από τους συντρόφους του αδερφούς Κάστρο στην Κούβα, κάπως αργά και με δεκάδες χιλιάδες θύματα.

Οι βολεμένοι αριστεροί διανοούμενοι στη Δύση, απολαμβάνοντες την ελευθερία του λόγου και γενικά τα αγαθά της δημοκρατίας, αγωνίστηκαν, και μερικοί αγωνίζονται ακόμη, για να επικρατήσει το ολοκληρωτικό καθεστώς που επαγγέλθηκε ο Μαρξ και εφάρμοσαν ο Λένιν και οι μαθητές του, μολονότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα ήθελαν να ζήσουν ούτε ένα εικοσιτετράωρο υπό ένα τέτοιο καθεστώς, όπως είχε παραδεχθεί αναίσχυντα ο επίσης ευρύτερα θαυμαζόμενος Γάλλος αριστεριστής Ζαν-Πολ Σαρτρ.

Ο κ. Τσίπρας και πολλοί άλλοι σύντροφοί του εκπαιδεύτηκαν εξ απαλών ονύχων να υπηρετήσουν μια τέτοια ολοκληρωτική ουτοπία. Δείγματα αυτής της επιρροής είναι τα όσα απεργάζονται για τη φίμωση κάθε αντίθετης άποψης, χωρίς ίσως να συνειδητοποιούν ότι τα περισσότερα θύματα τέτοιων ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι τελικά οι περισσότεροι από όσους αγωνίστηκαν για την επικράτησή τους.

Το θυμίζουν τα κομμένα από την καρμανιόλα κεφάλια των Ροβεσπιέρου, Δαντόν, Σαιν Ζυστ, κ.λπ. και οι εκτελέσεις του Τρότσκι και των περισσοτέρων άλλων πρωταγωνιστών της Ρωσικής Επανάστασης από τον πονηρότερο και πιο αδίστακτο απ' όλους, τον Στάλιν.

*Πρώην διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου και αρθρογράφος στο Βήμα της Κυριακής