Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα λαογραφία- laografi. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα λαογραφία- laografi. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2019

Κρίστοφερ Κινγκ: Οι Ηπειρώτες είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει. -Kristofer King: Epirotët janë njerëzit më të lumtur që kam njohur.

 


Ο βραβευμένος με Γκράμι μουσικός παραγωγός μιλάει για το βιβλίο του «Ηπειρώτικο μοιρολόι» και εξηγεί γιατί σχεδιάζει να ζήσει στην Ελλάδα. 


Με τον Κρίστοφερ Κινγκ συναντιόµαστε στο Μετς ένα µεσηµέρι που έχουν ανοίξει οι ουρανοί και οι δρόµοι έχουν γίνει ποτάµια. Αυτός ο µουντός και βαρύς καιρός αποδεικνύεται ιδανικός για µια κουβέντα σχετικά µε την αγάπη του Αµερικανού συγγραφέα για την Ηπειρο, τη µουσική και τους ανθρώπους της. 

Ο βραβευµένος µε Γκράµι µουσικός παραγωγός δεν έρχεται σαν παντογνώστης να µιλήσει για την ιστορία και την κουλτούρα τής τόσο γοητευτικής γωνιάς της δυτικής Ελλάδας και αυτό είναι προς τιµήν του. Ερχεται ως άνθρωπος που ζητάει να ενωθεί µε µια δύναµη που αιχµαλώτισε την ψυχή του µέσα στα άγρια βουνά. 

Οπως γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου «Ηπειρώτικο µοιρολόι» (Εκδόσεις ∆ώµα), κάποιοι κριτικοί το αντιµετωπίζουν σαν φιλοσοφικό έργο, άλλοι σαν µουσικολογική µελέτη, σαν ιστορικό πόνηµα, ταξιδιωτικό χρονογράφηµα ή προσωπικές αναµνήσεις. Κι όλοι έχουν δίκιο. Είναι όλα αυτά µαζί. Ενα βιβλίο που εξετάζει την Ηπειρο σε όλα τα επίπεδα από την πλευρά του ξένου παρατηρητή. Στις σελίδες του θα βρει κανείς αναφορές στη µουσική, στο τσίπουρο, στα πανηγύρια, αλλά και στον Αλή Πασά, τον Αχέροντα, στα Τζουµέρκα. Η πένα του Κινγκ, γοητευµένη από το βιολί του Αλέξη Ζούµπα και το κλαρίνο του Κίτσου Χαρισιάδη, αφήνεται στη γοητεία των προσωπικών τους ιστοριών και στο µεγαλείο της µουσικής τους. Το πρώτο πράγµα που µου λέει όταν βρισκόµαστε είναι ότι ετοιµάζεται να ζήσει µόνιµα στην Ηπειρο. 

Είναι πολύ µεγάλο βήµα να αφήσετε την Αµερική και να εγκατασταθείτε µόνιµα στην Ελλάδα. Πώς το αποφασίσατε; 

Πώς θα µπορούσα να µην αποφασίσω κάτι τέτοιο; Εσάς σας αρέσει εδώ, έτσι δεν είναι; 

Ναι, µου αρέσει πολύ. 

Γιατί τότε να µην αρέσει και σ’ εµένα; Ηταν απολύτως φυσιολογική απόφαση. Πνευµατικά ήµουν εδώ όλον αυτό τον καιρό. Νιώθω ότι ανήκω εδώ, ακόµη κι αν τυχαία γεννήθηκα στην Αµερική. 

Πώς νιώσατε την πρώτη φορά που επισκεφτήκατε την Ηπειρο, την πρώτη φορά δηλαδή που βρεθήκατε στο λιµάνι της Ηγουµενίτσας; 

Ενιωσα σαν να επέστρεψα σπίτι µου. Τα βουνά της Ηπείρου δεν είναι τόσο διαφορετικά από εκείνα που υπάρχουν στην περιοχή όπου µεγάλωσα στη Βιρτζίνια. Στην Ηπειρο ένιωσα σαν να γύριζε πίσω ο χρόνος. ∆υστυχώς τα πράγµατα στη Βιρτζίνια έχουν αλλάξει πολύ µε τα χρόνια, όπου κι αν γυρίσεις βλέπεις malls. 

Χαρακτηρίζετε το βιβλίο σας ερωτική επιστολή προς τη µουσική και τους ανθρώπους της Ηπείρου. Ως Ηπειρώτισσα σας καταλαβαίνω, γιατί κάθε φορά που ακούω κλαρίνο νιώθω την καρδιά µου να χτυπάει σαν να είµαι ερωτευµένη. Μόνο που την ίδια στιγµή νιώθω σαν ο άνθρωπος που αγαπώ να έχει φύγει. 

Μου συµβαίνει το ίδιο. Ακριβώς αυτό είναι η ηπειρώτικη µουσική. Ενας έρωτας που πονάει. Ενας έρωτας που εµπεριέχει την απώλεια. Ακόµη και τα µικρά παιδιά όταν ακούν ηπειρώτικη µουσική συννεφιάζουν και δακρύζουν. Αναρωτιέµαι αν αυτό έχει να κάνει µε την πεντατονική κλίµακα και µε το πωγωνίσιο ύφος, το οποίο µε συγκινεί πολύ. Πήγαινες µε τον πατέρα σου µικρή στα πανηγύρια; 

Ναι. 

Πώς προσπαθούσε να σου εξηγήσει τι εκφράζει αυτή η µουσική; Πώς σε έκανε να νιώσεις τον πόνο που κρύβεται σε αυτήν; 

∆εν το συζητήσαµε ποτέ. Απλώς ακούγαµε παρέα και νιώθαµε ο ένας τον πόνο του άλλου. Μας φαινόταν απολύτως φυσιολογικό. 

∆εν είναι περίεργο όµως; Να µη σου το εξηγήσουν όταν είσαι παιδί αλλά να νιώθεις ότι αυτό περιγράφει τη θλίψη; Πώς το µαθαίνουν τα παιδιά µόνα τους; Πώς το νιώθουν; Είναι εγκεφαλικό το θέµα άραγε; Εχει να κάνει µε τη χηµεία µας; ∆εν ξέρω. Θα είχε µεγάλο ενδιαφέρον να φέρναµε παιδιά από όλο τον κόσµο για να δούµε πώς θα νιώσουν ακούγοντας αυτό το είδος µουσικής. 

Γράφετε στο βιβλίο σας ότι προτού η µουσική γίνει εµπόρευµα ήταν τροφή για την ψυχή. ∆εν είναι πλέον; 

Σε κάποια µέρη ναι. Στην Αµερική δεν είναι πια. ∆εν µοιάζει µε καλοµαγειρεµένο και θρεπτικό φαγητό αλλά µε φαστ φουντ. Ευτυχώς στην Ελλάδα ακόµη η µουσική είναι τροφή για την ψυχή, λειτουργεί σαν γιατρικό. 

Η µουσική έγινε εµπόρευµα από την εποχή που προσπαθήσαµε να τη χωρέσουµε σε δίσκους; 

Ναι, προτού τη βάλουµε σε δίσκους η µουσική ήταν µέσο ελεύθερης έκφρασης, είχε θεραπευτική αξία. Στη συνέχεια έγινε το µέσο για το κέρδος. Πέρα από την έκφραση, η µουσική ήταν παλιότερα ο τρόπος να ενωθείς µε τους άλλους. Στην Ηπειρο, για παράδειγµα, όταν χορεύεις κινείσαι µε τον ρυθµό των µουσικών. Αγοράζοντας έναν δίσκο προσπαθείς να ζήσεις ακριβώς αυτό, όµως το πράγµα δεν λειτουργεί τόσο απλά. 
Μια ακροάτρια απολαμβάνει τη μουσική του κλαριτζή Γιάννη Χαλδούπη (φωτογραφία από το βιβλίο)
Një dëgjuese shijon muzikën e klarinistit Jani Haldhupi ( Foto nga Libri) 
Προσπάθησα να σας βρω στο Facebook αλλά δεν έχετε προφίλ. Γιατί; 

∆εν θέλω να σπαταλάω χρόνο στα social media. Θεωρώ ότι είναι πηγή απόσπασης της προσοχής, γιατί όλοι παθαίνουν εµµονή όταν ανεβάζουν κάτι στο Facebook. Ασχολούνται συνεχώς µε το πόσοι έκαναν λάικ σε αυτό που ανέβασαν, πόση ώρα τους πήρε να µαζέψουν είκοσι λάικ και χάνουν τον έλεγχο. Ξαφνικά βρίσκονται να ζουν σε έναν κόσµο µη ρεαλιστικό, στον οποίο δεν έχει σηµασία πώς είναι κανείς πραγµατικά και πώς νιώθει, αλλά ποια είναι η εικόνα που δίνει στους άλλους. Ολοι έχουν ανάγκη να προσελκύουν την προσοχή και το Facebook είναι από τα σύγχρονα µέσα που χρησιµοποιεί πολύς κόσµος για να γίνεται αρεστός. Ευτυχώς δεν µε ενδιαφέρει αν αρέσω στους άλλους. 

Εχετε ιδιαίτερη αγάπη στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Τι σας γοητεύει σε εκείνη την εποχή; 

Σήµερα όλα είναι πιο εύκολα. Πριν από λίγες ηµέρες απέκτησα για πρώτη φορά κινητό, ένα smartphone. Μου πήρε µόλις λίγα λεπτά για να καταλάβω πώς λειτουργεί. Αυτό που µου αρέσει στη γη της Ηπείρου είναι ότι τα πράγµατα δεν ήταν ποτέ εύκολα. Πριν από εβδοµήντα χρόνια ο παππούς και η γιαγιά σας έπρεπε να καλλιεργήσουν τη γη για να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Φύτευαν τις ντοµατιές και περίµεναν να περάσουν µήνες για να φάνε τις ντοµάτες. Ισως δεν είχαν ηλεκτρικό ρεύµα ή τρεχούµενο νερό. Τα πράγµατα ήταν πολύ δύσκολα και ίσως γι’ αυτό τον λόγο οι µικρές χαρές να τους έκαναν πιο χαρούµενους από ό,τι σήµερα. Ετσι θέλω να σκέφτοµαι τα πράγµατα. ∆εν ξέρω αν η ζωή ήταν καλύτερη δύο γενιές πίσω, ίσως να µην υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Η µητέρα µου γεννήθηκε σε µια οικογένεια µε δώδεκα αδέρφια. Ηταν τόσο φτωχοί που κανένα από τα παιδιά δεν είχε δική του κούκλα. Υπήρχε µία την οποία µοιράζονταν όλα τα αδέρφια. Κι όµως βίωσε βαθιά την ευτυχία. 

Οι Ηπειρώτες είναι ευτυχισµένοι άνθρωποι; 

Πλάκα έχει αυτό γιατί όλοι πιστεύουν ότι οι Ηπειρώτες είναι σκυθρωποί. Και ίσως σε έναν βαθµό να ισχύει αυτό, αρκεί να ξύσεις λιγάκι την επιφάνεια. Απέξω φαίνονται σκληροί, µόλις όµως σε γνωρίσουν καλύτερα αποκαλύπτεται ένας πλούτος συναισθηµάτων που δεν περιµένεις να συναντήσεις. Ακούω κόσµο να µιλάει για την Ικαρία. Λένε ότι οι κάτοικοί της ζουν 120 χρόνια. Βασικά πιστεύω ότι είναι πιο σηµαντικό να είσαι χαρούµενος από το να ζήσεις πολύ. Οι Ηπειρώτες είναι οι πιο ευτυχισµένοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει. 

Ο Κίτσος Χαρισιάδης (φωτογραφία από το βιβλίο) 
- Kiço Harisiadhi (foto nga Libri)



Πώς βιώνετε τα πανηγύρια; 

Σαν φάση µετασχηµατισµού. Από τη φύση µου δεν είµαι πολύ κοινωνικός. Καθόλου, θα έλεγα. Εδώ στην Ελλάδα όµως κάτι συµβαίνει και είµαι συνεχώς µε κόσµο, µε φίλους που θεωρώ οικογένεια. Γι’ αυτό µου αρέσει. Παρότι δεν γεννήθηκα εδώ, στα πανηγύρια νιώθω ότι περιβάλλοµαι από την οικογένειά µου. Νιώθω τους πάντες γύρω µου σαν µια µεγάλη αγκαλιά. Κι όλο αυτό δεν έχει να κάνει µε τη θρησκεία αλλά µε την ανθρωπιά. 

Τα ηπειρώτικα πανηγύρια σάς θυµίζουν τα παιδικά σας χρόνια στη δυτική Βιρτζίνια; 

Ναι, µου θυµίζουν τη γιορτή του Church Homecoming, τότε που όλοι πήγαιναν στην εκκλησία και έπειτα συγκεντρώνονταν για να µοιραστούν κεράσµατα, να παίξουν µουσική και να χορέψουν. Αυτό δεν συµβαίνει πια όµως, γιατί όλα άλλαξαν λόγω του εκµοντερνισµού και της παγκοσµιοποίησης. Οι άνθρωποι δεν µένουν σταθεροί σε ένα µέρος, µετακινούνται πολύ και οι παλιοί πέθαναν. Στο µέρος όπου µεγάλωσα τώρα βρίσκεται ένα µοντέρνο θέρετρο. Πλέον δεν γνωρίζω τους γείτονές µου. Στην Ηπειρο η οικογένεια ζει στην ίδια γη για πολλές γενιές. Είναι ακόµη ζωντανή η µνήµη. Οι άνθρωποι στην Αµερική την έχασαν στην προσπάθειά τους να κάνουν λεφτά. 



Ο Γρηγόρης Καψάλης και ο Θωμάς Χαλιγιάννης (φωτογραφία από το βιβλίο) 
Grigor Kapsali dhe Thoma Haligianni ( Foto nga libri) 





Είναι κακό να κάνει κανείς λεφτά; ∆εν πιστεύετε αυτό που λένε ότι συµβάλλουν στην ευτυχία; 

Οχι. Πολύ ευχαρίστως θα αντάλλασσα τη ζωή µου στην Αµερική –που όπως είπα και πριν θα το κάνω σύντοµα– µε τη ζωή στην Ηπειρο. Ακόµη και αν ζω φτωχικά τρώγοντας φασόλια κάθε µέρα για το υπόλοιπο της ζωής µου. 

Κάποιοι αντέδρασαν όταν έµαθαν ότι ο Βασίλης Μπαρούνης σας πούλησε όλη τη συλλογή ηπειρώτικης µουσικής που κρατούσε µε τον αδερφό του, µε αποτέλεσµα αυτήν τη στιγµή ένα σηµαντικό µέρος των παλιών ηχογραφήσεων να βρίσκεται εκτός Ελλάδας. 

Θα έλεγα ότι είναι πολύ περίεργο να υπάρχει αυτήν τη στιγµή σε ένα δωµάτιο κάπου στη Βιρτζίνια η µεγαλύτερη συλλογή δίσκων 78 στροφών. Γι’ αυτό το µόνο σωστό είναι να τους επαναπατρίσω, ώστε να τους αξιοποιήσουν τόσο νεότεροι µελετητές όσο και µουσικοί. Αυτό είναι το πλάνο, γι’ αυτό έρχοµαι να ζήσω εδώ. 

Τον Μάρτιο σκοπεύετε να επισκεφτείτε τον τάφο του Αλέξη Ζούµπα στο Ντιτρόιτ. Τι σχεδιάζετε να κάνετε εκεί; 

Θα τοποθετήσω µια ταφόπλακα γιατί όλα αυτά τα χρόνια ο τάφος είναι παραµεληµένος. Θέλω να βρεθώ εκεί και να πω µερικά πράγµατα για εκείνον. 

INFΟ 

Το βιβλίο του Κρίστοφερ Κινγκ «Ηπειρώτικο μοιρολόι» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Δώμα 




πηγή: documentonews.gr/article/kristofer

-kingk-oi-hpeirwtes-einai-oi-pio-eytyxismeno

i-anthrwpoi-poy-exw-gnwrisei 


 I vlerësuar me çmimin Grami, producenti muzikor flet për librin e tij "Miroloi Epirot" (Vajtimet Epirote)  dhe shpjegon arsyet për të cilat po planifikon që të jetojë në Greqi.

Me Kristofer Kingun takohemi në Mets një mesditë që qiejtë janë  hapur dhe rrugët janë bërë lumenj. Ky mot i rëndë dhe i errët është ideal për një bisedë në lidhje me dashurinë e këtij shkrimtari Amerikan për Epirin, muzikën dhe njerëzit e saj.


I vlerësuar me çmimin Grami, producenti nuk vjen si një person që di gjithçka që të flasë për historinë dhe kulturën e  këtij këndi kaq shumë tërheqës të Greqisë Perendimore dhe kjo është për nder të tij. Vjen si një njeri i cili kërkon që të bashkohet me një fuqi që rrobëroi shpirtin e tij në malet e egra.
Ashtu siç shkruan në hyrje të librit të tij:"Mirolojet Epirote" (Botimet Dhoma), disa kritikë e shikojnë si një vepër filozofike, të tjerë si një studim muzikologjik, si një krijim historik, kronografi udhëtimi ose si kujtime personale. Të gjithë kanë të drejtë. Është të gjitha këto sëbashku. Një libër që analizon Epirin në të gjitha nivelet nga pikëpamja e vëzhguesit të huaj. në faqet e tij do të gjejë dikush referata mbi muzikën, cipuron,  panairet, por dhe për Ali Pashain, Aherontin, Xhumerkën. Pena e Kingut, e magjepsur  nga violina e Aleksi Zumbës dhe klarinën e Kiço Harisiadhit, dorëzohet në tërheqjen e historive të tyre personale dhe madhështinë e tyre muzikore. Gjëja e parë që më thotë kur takohemi është që po përgatitet të jetojë përgjithmonë në Epir.

Është një hap shumë i madh që të lini Amerikën dhe të vendoseni përgjithmonë në Greqi. Si e vendosët?

Si do të mundesha që të mos vendosja diçka të tillë? Juve ju pëlqen këtu , kështu nuk është?

Po më pëlqen shumë.

Atëhere përse të mos më pëlqejë dhe mua? Ishte një vendim plotësisht i natyrshëm. Nga pikëpamja shpirtërore isha këtu gjatë gjithë kësaj kohe. Ndjej se i përkas këtij vendi edhe megjithëse u linda rastësisht në Amerikë.
Si u ndjetë për herë të parë kur vizituat Epirin, herën e parë pra që  gjendët në portin e Igumenicës?

U ndjeva sikur u ktheva në shtëpinë time. Malet e Epirit nuk janë kaq të ndryshme nga ato që ka në zonën ku unë jam rritur në Virxhinia. Në Epir u ndjeva sikur kthehej prapa koha. Fatkeqësisht gjërat në Virxhinia kanë ndryshuar shumë me vitet, kudo që të kthesh kokën shikon qëndra tregëtare.


E cilësoni librin tuaj një letër erotike drejtuar muzikës dhe njerëzve të Epirit. Si epirote ju kuptoj, sepse sa herë që dëgjoj klarinetë e ndjej zemrën time që godet sikur të jem e dashuruar. Vetëm që në të njejtën kohë ndjej sikur njeriu që dua ka ikur.


Më ndodh dhe mua e njejta gjë. Pikërisht kjo është muzika Epirote. Një dashuri që dhemb. Një dashuri që përmban humbjen. Akoma dhe fëmijët e vegjël kur dëgjojnë muzikë epirote mallëngjehen dhe lotojnë. Pyes veten nëse kjo ka të bëjë me shkallën pentatonike dhe me stilin pogonisht, i cili prek kaq shumë. Shkoje me babain tënd kur ishe e vogël nëpër panaire.
Po.

Si përpiqej që të të shpjegonte se çfarë shpreh kjo muzikë? Si të bënte që të ndjeje dhimbjen që fshehej tek ajo?
Nuk e diskutuam kurrë. Thjesht dëgjonim në shoqëri dhe ndjenim njëri dhimbjen e tjetrit. Na dukej plotësisht e natyrshme.
Por, a nuk është e çuditëshme? Të mos të të shpjegojnë asgjë kur je fëmijë por dhe të ndjesh se ajo përshkruan mërzinë? Si e mësojnë këtë fëmijët vetë? Si e ndjejnë? Është vallë një proces mendor? Ka të bëjë me kiminë tonë? Nuk e di. Do të ishte me interes të madh që të sillnim fëmijët nga e gjithë bota dhe të shikonim si do të ndjehen duke dëgjuar këtë lloj muzike.
Keni shkruar në librin tuaj se para se muzika të bëhej tregëti ishte ushqim për shpirtin. Nuk është më?

Në disa vende po. Në Amerikë nuk është më. Nuk ngjason me gjellën e gatuar mirë dhe të ushqyeshme por me një fast food. Fatmirësisht në Greqi muzika është akoma ushqim për shpirtin, funksionon si një ilaç.

Muzika u kthye në mall për tregëti që prej kohës që u përpoqëm që ta nxinim nëpër disqe?

Po, para se ta vendosnim nëpër disqe muzika ishte një mjet i shprehjes së lirë, kishte vlerë ushqyese.
Në vazhdim u bë mjet për fitim. Përtej  shprehjes, muzika ishte më parë mënyra që të bashkoheshe me të tjerët. Në Epir psh, kur kërcen lëviz me rritmin e muzikantëve. Duke blerë një disk përpiqesh që të jetosh pikërisht këtë por, kjo nuk funksionon kaq thjesht.

U përpoqa të të gjej në Facebook por nuk keni profil. Pse?

Nuk dua që të konsumoj kohën në mediat sociale. E konsideroj se është burim i zhvendosjes së vëmendjes, sepse të gjithë fiksohen kur publikojnë diçka në Facebook. Merren vazhdimisht me sa njerëz bënë like tek ajo që kanë vendosur, sa kohë ju mori që të mbledhin 20 like dhe humbin kontrrollin. Papritur gjenden në një botë jo reale, në të cilën nuk ka rëndësi se si është dikush realisht dhe se si ndjehet por, cili është imazhi që ju jep të tjerëve. Të gjithë kanë nevojë që të tërheqin vëmendjen dhe Facebook-u është një nga mjetet moderne që e përdorin shumë njerëz që të bëhen të pëlqyeshëm. Fatmirësisht nuk më intereson që t'iu pëlqej të tjerëve.
Keni një dashuri të veçantë për dhjetëvjeçarët e parë të shek të 20-të. Çfarë ju tërheq në atë periudhë?

Sot të gjitha janë më të lehta. Para pak ditësh mora për herë të parë një celular, një smartphone. Mu deshën vetëm pak minuta që të kuptoj se si funksionon. Ajo që më pëlqen në tokën e Epirit është se gjërat nuk ishin kaq të thjeshta. Para shtatëdhjetë vjetëve gjyshi dhe gjyshja juaj do të duhej që të punonte tokën që të siguronin ushqimin e tyre. Mbillnin domate dhe prisnin që të kalonin muajt që të hanin domaten. Ndoshta nuk kishin as energji elektrike ose ujë të rrjedhshëm. Gjërat ishin shumë të vështira dhe ndoshta për këtë arsye gjërat e vogla i gëzonin më shumë se sa sot. Kështu dua që ti mendoj gjërat. Nuk e di nëse jeta ishte më e mirë dy breza më parë, ndoshta mund të mos ekzistojë një përgjigje e qartë. Nëna ime u lind në një familje me 12 fëmijë. Ishin kaq të varfër  sa asnjë prej fëmijëve nuk kishte një kukëll të tijën.
Kishin një që e ndanin të gjithë sëbashku. Por, ja që ajo përjetoi një lumturi të madhe.

Epirotët janë njerëz të lumtur?

Kjo është e lezetshme sepse të gjithë besojnë se Epirotët janë njerëz seriozë. Ndoshta deri në një farë mase kjo mund të jetë e vlefshme, mjafton që të gërvishtësh pak sipërfaqen. Nga jashtë duken të ashpër por, sapo të njohin më mirë hapet para teje pasuria e ndjenjave që nuk pret që t'i zbulosh. Dëgjoj njerëz që flasin për Ikarinë. Thonë që banorët e saj jetojnë 120 vjet. Kryesisht besoj se është me e rëndësishme  që të jesh i lumtur se sa të jetosh shumë. Epirotët janë njerëzit më të lumtur që kam njohur.


Si i përjetoni panairet?

Si një fazë rifromimi. Unë nga natyra nuk jam shumë shoqëror. Aspak, do të thosha. Por, këtu në Greqi diçka ndodh dhe jam vazhdimisht me njerëz, me miq që i konsideroj familje. Për këtë arsye më pëlqen. Mgjth se nuk u linda këtu, në panairte ndjehem sikur rrethohem nga familja ime. Ndjej të gjithë sa janë përreth si një përqafim të madh. E gjitha kjo nuk ka të bëjë me fenë por me njerëzillëkun.

Panairet epirote ju kujtojnë vitet tuaja të fëmijrisë në Virxhinia?

Po më kujtojnë festën e Church Homecoming, atëhere kur të gjithë shkonin në Kishë dhe më pas mblidheshin që të ndanin të qërasurat, të luanin muzikë dhe të kërcenin. Por, kjo nuk ndodh më sepse të gjitha ndryshojnë për shkak të modernizimit dhe të globalizmit. Njerëzit nuk qëndrojnë stabël në një vend, lëvizin shumë dhe të vjetërit kanë ndërruar jetë. Në vendin ku unë jam rritur tani ka një vend pushimi modern. Tashmë nuk i njoh më fqinjët e mi. Në Epir familja jeton në të njejtën tokë për shumë breza. Memorja është akoma e gjallë. Njerëzit në Amerikë e humbën gjatë përpjekjes për të bërë para.


Është gjë e keqe që të bëjë dikush para? Nuk besoni tek ajo që thuhet se ato të bëjnë të lumtur?

Jo. Me shumë kënaqësi do ta ndërroja jetën time në Amerikë - që siç thashë më lart do ta bëj shumë shpejt- me jetën në Epir. Edhe sikur të jetoja në mënyrë të varfër duke konsumuar fasule çdo ditë për pjesën tjetër të jetës sime.


Disa reaguan kur mësuan se Vasil Baruni ju shiti të gjithë koleksionin me muzikë epirote që e ruante me vëllain e tij me rezultat në këto momente një pjesë e mirë e regjistrimeve të vjetra të jetë jashtë Greqisë.


Do të thoja se është shumë e çuditëshme që në këto momente në një dhomë diku në Virxhinia të ekzistojë koleksioni më i madh me disqe 78 xhirosh. Për këtë e vetmja gjë e drejtë është që ta rikthej në atdhe, në mënyrë që t'i shfrytëzojnë sa studiuesit më të rinj sa dhe muzikantët. Ky është plani, prandaj po vij që të jetoj këtu.

Në mars keni si qëllim që të vizitoni varrin e Aleksi Zumbës në Detroit. Çfarë keni planfikuar që ta bëni atje?


Do të vendos një gur varri sepse të gjitha këto vite varri është i braktisur. Dua që të jem atje që të them disa gjëra për atë.

Info

Libri i Christopher King "Miroloi Epirot"  ka dalë në qarkullim nga Botimet Dhoma.


Përktheu, përgatiti Pelasgos