Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μαθήματα ζωής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μαθήματα ζωής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ - Bekimi i Kohës.




 ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
π. Δημητρίου Μπόκου
Μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ - λέει τὸ παραμύθι - ὁ Θεὸς ἔσκυψε απὸ τὸν οὐρανὸ κι ἔριξε ἕνα βλέμμα στὴ γῆ. Δὲν ἔμεινε όμως εὐχαριστημένος μὲ ὅσα εἶδε ἐκεῖ. Οἱ ανθρωποι, αν καὶ τοὺς εἶχε δώσει ὅλα τὰ καλά, εἶχαν γεμίσει τὴ ζωή τους μὲ προβλήματα. Ὁ Θεὸς στενοχωρήθηκε πολύ, γιατὶ τοὺς αγαποῦσε καὶ ἤθελε νὰ εἶναι ὅλοι καλά. Ἔπεσε σὲ βαθειὰ συλλογή. Τί άλλο θὰ μποροῦσε νὰ κάμει γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσει; Ποιὰ εὐλογία δὲν τοὺς ἔδωσε ακόμα; Σκέφθηκε τότε νὰ ἐπιστρατεύσει τὸν Χρόνο. Θὰ τὸν ἔστελνε στοὺς ανθρώπους, ὥστε νὰ ἔχουν κάθε εὐκαιρία μὲ ὅλη τους τὴν άνεση νὰ φτιάχνουν σωστὰ τὴ ζωή τους.
Τὸν φώναξε λοιπὸν αμέσως κοντά του, τὸν καθοδήγησε καὶ τὸν ἔστειλε στὴ γῆ γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς άνθρώπους. Ὁ Χρόνος, νεαρὸ παλληκάρι γεμάτος ὄρεξη, ξεκίνησε αμέσως τὸ ἔργο του. Δὲν εἶχε καιρὸ γιὰ χάσιμο. Ἔπρεπε νὰ γυρίσει ὅλη τὴ γῆ κι αὐτό, αν το καλοσκεφθείς, δὲν ἦταν καθόλου εὔκολη καὶ ξεκούραστη δουλειά.
Σταμάτησε στὴν πρώτη πόρτα ποὺ συνάντησε μπροστά του καὶ χτύπησε. Τοῦ άνοιξε ἕνας συνομήλικός του νεαρός. Ὁ Χρόνος τοῦ εἶπε:
- Εἶναι καιρὸς νὰ αρχίσεις.
- Ν᾿ αρχίσω τί; ρώτησε μὲ φανερὴ απορία ὁ νέος.
- Ὅλα τὰ σημαντικὰ ποὺ φτιάχνουν τὴ ζωή σου. Τὰ σχέδιά σου καὶ τὰ ὄνειρα ποὺ θὰ τῆς δώσουν ὀμορφιὰ καὶ νόημα.
- Μὰ εἶναι πολὺ νωρὶς ακόμα, απάντησε ὁ νέος. Ἔχω καιρό. Τὸ μέλλον εἶναι μπροστά μου.
- Δὲν ξέρεις κάν, όν θὰ ἔρθει ποτὲ τὸ μέλλον, απάντησε ὁ Χρόνος. Δικός σου χρόνος εἶναι μόνο αὐτὸς ποὺ τώρα ζεῖς. Αὐτὸ ποὺ κρατᾶς μὲ σιγουριὰ στὰ χέρια σου εἶναι μονάχα τὸ παρόν.
Μὰ ὁ νέος δὲν πείσθηκε.
- Ὄχι, εἶπε. Νοιώθω πὼς εἶναι πολὺ νωρὶς ακόμα γιὰ ὁτιδήποτε. Θὰ περιμένω τὸ μέλλον.
Ὁ Χρόνος δὲν μποροῦσε νὰ ἐπιμείνει περισσότερο. Εἶχε πολὺ δρόμο μπροστά του. Ἔφυγε στενοχωρημένος. Ἀπὸ πόλη σὲ πόλη, απὸ χωριὸ σὲ χωριό, απὸ σπίτι σὲ σπίτι, συνέχισε νὰ τρέχει πάνω στὴ γῆ, νὰ συναντήσει ὅλους τοὺς ανθρώπους. Ὅταν ἐπιτέλους συμπλήρωσε τὸ γύρο της, ὁ Χρόνος ἦταν πιὰ ἕνας γέρος μὲ χιονισμένα μαλλιά. Καὶ τότε βρέθηκε ξανὰ μιὰ νύχτα στὸ ἴδιο σημεῖο, απ᾿ ὅπου εἶχε ξεκινήσει: στὴν πόρτα τοῦ νεαροῦ ποὺ εἶχε πρωτοσυναντήσει. Μὰ τώρα τοῦ άνοιξε ἕνας ασπρομάλλης γέρος. - Πρόλαβες νὰ κάνεις κάτι σπουδαῖο στὴ ζωή σου; ρώτησε ὁ Χρόνος. - Δυστυχῶς ὄχι, απάντησε ὁ γέρος σκυθρωπός. Τὰ άφηνα πάντα ὅλα γιὰ τὸ μέλλον. Μὰ κάποτε κατάλαβα, πὼς εἶναι πιὰ πολὺ αργὰ γιὰ ὁτιδήποτε. Τὸ μέλλον δὲν ὑπῆρχε πιὰ γιὰ μένα. Μὲ εἶχε προσπεράσει. Χωρὶς νὰ τὸ αντιληφθῶ, ἡ ζωή μου ἔγινε σιγὰ - σιγὰ ἕνα παρελθόν. Δὲν περιμένω τίποτε πιά. - Σταμάτα νὰ κοιτᾶς αὐτὸ τὸ παρελθόν, εἶπε ὁ Χρόνος. Δὲν χάθηκε κάθε ἐλπίδα. Στὰ χέρια σου κρατᾶς ακόμα τὸ παρόν. Γιὰ ὅσο ζεῖς, αὐτὸ θὰ ὑπάρχει. Καὶ εἶναι δικό σου. Τὸ κάνεις ὅ,τι θέλεις ἐσύ. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ σοῦ τὸ πάρει. Τὸ παρόν, αὐτὸ μονάχα εἶχες πάντοτε δικό σου. Τὸ μέλλον δὲν ἤξερες ποτὲ αν θὰ σοῦ δινόταν. Τὸ παρελθόν σου πάλι δὲν γυρίζει πίσω. Μὰ τὸ παρόν σου, καὶ τώρα ακόμα, εἶναι ἐδῶ. Ἔχεις καιρό, ἐκμεταλλεύσου το. Ἔστω καὶ τώρα μπορεῖς νὰ κάνεις μιὰ αρχή, νὰ χτίσεις τουλάχιστον τὴ σχέση σου μὲ τὸν Θεό. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσεις μόνο. Μὰ ὁ γέρος μόρφασε απαισιόδοξα: - Πολὺ αργὰ πιὰ γιὰ ὁτιδήποτε. Τὸ ρολόι χτύπησε τρεῖς φορὲς μέσα στὴ νύχτα. - Νά, αὐτὴ ἡ ὥρα ἐκφράζει ὅλη τὴ ζωή μου, ξαναμίλησε ὁ γέρος μελαγχολικά. «Τρεῖς τὴ νύχτα: πολὺ νωρὶς καὶ συνάμα πολὺ αργὰ γιὰ ὁτιδήποτε» (Ζὰν-Πὼλ Σάρτρ). Ὁ Χρόνος τότε κίνησε νὰ φύγει. «Μυστήριο πράγμα ὁ άνθρωπος», σκεφτόταν. «Πῶς καταφέρνει νὰ χαραμίζει τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, μεταστρέφοντας τὴν εὐλογία σὲ κατάρα;» (ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 366, Ἰαν. 2014)
Bekimi i Kohës.

Atë Dhimitër Bokou.
Një herë e një kohë – thotë përralla- Zoti u përkul nga qielli dhe hodhi një sy në tokë. Nuk mbeti i kënaqur me ato sa pa atje. Njerëzit, mgjth se ju kishte dhënë të gjitha të mirat, kishin mbushur jetën me probleme. Zoti u shqetësua shumë, sepse  i donte dhe dëshironte që të ishin të gjithë mirë.
Ra në mendim të thellë. Çfarë tjetër do të mund të bënte që ti ndihmonte?
Çfarë bekimi nuk iu kishte dhënë akoma? Mendoi atëhere që të përdorte Kohën. Do ta dërgonte tek njerëzit në mënyrë që ata të kishin çdo mundësi me të gjthë rehatin që të ndërtonin drejt jetën e tyre.
E thirri menjëherë pranë tij, e udhëzoi dhe e dërgoi në tokë që të ndihmonte njerëzit. Koha një djalë i ri me oreks, filloi menjëherë veprën e tij. Nuk kishte kohë për të humbur. Duhej të shkonte në të gjithë botën për këtë dhe po ta mendosh mirë, nuk ishte një punë e lehtë dhe pa lodhje. Ndaloi në derën e parë që gjeti dhe trokiti. Ia hapi një bashkëmoshatar i tij në moshë. Koha i tha:
-          Është koha për të filluar.
-          Të filloj çfarë? Pyeti me çudi i riu.
-          Të gjitha ato sa janë të rëndësishme dhe që rregullojnë jetën tënde. Planet e tua dhe ëndërrat  që do t’i japin bukuri dhe kuptim.
-          Por është shumë shpejt, u përgjigj i riu. Kam kohë. E ardhmja është përpara meje.
-          Nuk e di aspak, nëse do të vijë e ardhmja, u përgjigj  Koha. Koha jote është vetëm ajo që jeton tani. Ajo që mban me siguri në duart e tua është vetëm e tashmja.
Por i riu nuk u bind
-          Jo, tha. Ndjej se është shumë shpejt akoma për çfarëdo. Do të pres të ardhmen.
Koha nuk mund të këmbëngulte më tepër. Kishte shumë rrugë përpara. U largua i shqetësuar. Nga qyteti në qytet, nga shtëpia në shtëpi, vazhdoi që të vraponte mbi tokë, që të takonte të gjithë njerzët. Kur më në fund e mbylli vërdallosjen e tij, Koha ishte tashmë një plak me flokë të bardha si borë. Dhe atëhere u gjend sërish një natë në të njejtën pikë ku dhe kishte filluar: në derën e të riut që kishte takuar për herë të parë. Por tani hapi derën një plak flokëbardhë. – Arrite që të bëje diçka të mirë në jetën tënde? Pyeti koha
-          Fatkeqësisht, jo,  u përgjigj plaku i vrenjtur. I lija të gjitha për të ardhmen. Por dikur kuptova, se është shumë vonë për gjithçka. E ardhmja nuk ekzistonte më për mua. Më kishte parakaluar. Pa e kuptuar, jeta ime u bë me ngadalë e ardhmja. Nuk pres asgjë më.
-          Ndalo së pari këtë të kaluar – i tha Koha.
Nuk ka humbur çdo shpresë. Në duart e tua të mbash akoma të tashmen. Për sa kohë jeton, kjo do të ekzistojë. Dhe është e jotja. E përdor për çfarë të duash ti. Asnjë nuk mundet të të marrë. Të tashmen vetëm kishe gjithmonë tënden. E ardhmja nuk e di kurrë nëse do të jepej. E shkuara tënde sërish nuk kthehet prapa. Me të tashmen e cila dhe tani është këtu. Ke kohë shfrytëzoje. Qoftë dhe tani mundesh të bësh një fillim, të ndërtosh të paktën  marrdhënien tënde me Zotin. Mjafton që ta duash vetëm. Por plaku   mblodhi fytyrën pesimist
-          Tepër vonë për çdo llojë gjëje.
Ora tregoi mesnatë duke goditur tre herë natën.
-          Ja kjo orë tregon të gjithë jetën time,- foli sërish plaku melankolik.
-          “Tre herë në natë: shumë shpejt dhe në të njejtën kohë shumë vonë për gjithçka” (Zan Pol Sartr). Koha atëhere u nis që të ikte.
“Sa i mistershëm është njeriu” mendonte. “Si ja del që të shpërdorojë dhuratat e Zotit, duke e kthyer bekimin në mallkim?” (Lihnia Nikopoleos, nr 366 Janar 2014)
Përktheu për Pelasgos.
T.