Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

Shoqëria babilonike – Edison Ypi

 
Shqipëria është vendi më i rëndësishëm i botës, ai vend që përcakton fatet e planetit, dhe shqiptarët janë njerëzit më inteligjentë, më puntorë, më trima, më heroikë të rruzullit.
Ky pohim është budallallëk. Megjithatë në shoqërinë babilonike lejohet ta thuash sa herë të vjen ndërment dhe ta përsërisësh sa herë të intereson.
Do shpallen emrat e spiunëve. Të thuash se në listat përkatëse është, ta zemë, emri im që me Sigurimin kam qënë më i largët se toka me galaktikën e Andromedës, është e sigurtë se nënën motrën, gruan, dhe të gjitha femrat e fisit deri në 17 breza i ke karaputana, vet’ je kurv, fëmijët nuk i ke të tutë por të komshiut qefli dhe gruas tënde lavire. Mirpo në shoqërinë babilonike që po e ndërtojmë me sukses të madh, s’ka pse të mos thuhet edhe kjo.
Po thonë se shumica e spiunave kanë qënë nga të përsekutuarit. Çka nënkupton se ideatorët dhe ekzekutorët e vërtetë të persekutimit të Shqipërisë diktatoriale, nuk paskan qënë ata që dinim, çeta e vrasësve që morën pushtetin më ’44-ën, por viktimat e tyre, të internuarit, të burgosurit, të pushkaturit. Zbulimi befasues mund të jetë tmerrues në një shoqëri normale. Por është më se i mundur në shoqërinë babilonike.
Nga stili inekzistent, fjalori i varfër, klishetë e neveritëshme që të nxjerrin mallin e Zërit të Popullit, kuptohet se jo pak nga ata që sot hiqen për konservatorë janë ca qesharakë ngrehalucë pa asnjë impakt në publik për të cilët Shqipëria nuk është më e madhe se kafeneja ndër të cilët shquajnë ca gjydyrymë që llomotitin nga jashtë, ca gomerë që hiqen për gjenialë. Le të jenë. Shoqëria babilonike ua lejon.
Ka në Shqipëri treva me dhjetra fshatra ku mijëra shqiptarë punojnë, mbjellin, korrin, ndërtojnë shtëpi, kultivojnë vreshta, pinë raki, dehen, dashurohen, martohen, bëjnë kalamaj, trashëgohen. Por kanë një të keqe; Nuk vrasin njëri-tjetrin. Duke mos u vrarë me sho-shoq, nuk prodhojnë lajm. Duke mos prodhuar lajm nuk dalin në media. Duke mos dalë në media nuk ekzistojnë. Për shoqërinë babilonike është më se normale.
Rrjetat sociale po shërbejnë si një mundësi e mrekullueshme për tu mundësuar budallenjve të krijojnë një të dytë, të tretë, të katër, të pestë, të njëqintë, identitet të paqënë por të dëshiruar. Dëshmon krizë identitare me përmasa gjiganteske. Rëndësi ka që shoqëria babilonike, mes shumë të mirave të tjera, edhe këtë e mundëson.
Sa qef të jetosh në shoqërinë babilonike. Ku s’të lypset të shohësh realitetin e ashpër, por vetëm ëndërra të buta me sy hapur duke u ngutur të vdesësh këndshëm.

Προσκυνηματικό Ταξίδι σε Καστοριά - Βίτσι – Β. Ήπειρο, 25-28 Αυγούστου 2017






ΘΕΜΑ : Προσκυνηματικό Ταξίδι σε Καστοριά - Βίτσι – Β. Ήπειρο, 25-28 Αυγούστου 2017
Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ), διοργάνωσε και φέτος, όπως κάθε χρόνο, τα σεμνά Επετειακά Μνημόσυνα και εκδηλώσεις, στο Γράμμο και στο Βίτσι, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών και ταυτόχρονα απότιση φόρου τιμής στους ηρωικούς πεσόντες Αξιωματικούς και Οπλίτες του Εθνικού Στρατού και των άλλων Κλάδων των Ε.Δ, όπως και των αντίστοιχων των Σωμάτων Ασφαλείας και λοιπού πληθυσμού της χώρας μας, οι οποίοι έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι κατά τις επιχειρήσεις 1946 – 1949, πιστοί στο καθήκον και στο κάλεσμα των νόμιμων κυβερνήσεων, εξασφαλίζοντας με τη θυσία τους την την Εδαφική Ακεραιότητα και την Ελευθερία της Πατρίδος μας.
            Τις εκδηλώσεις παρακολούθησαν πλήθος κόσμου, μεταφερόμενοι με λεωφορεία που είχε μισθώσει η ΕΑΑΣ, αλλά και με δικά τους μέσα, από όλες τις περιοχές της Πατρίδος μας. Μεταξύ αυτών, δύο ξεχωριστές παρουσίες, δύο ηρωικές μορφές, που είχαν λάβει μέρος στις τότε επιχειρήσεις, οι Στρατηγοί ε. α. Κωνσταντίνος Κόρκας και Παπαμαρκάκης, αειθαλείς και οι δύο παρά το προχωρημένο της ηλικίας τους.
Την Επετειακή Ομιλία, μεστή περιεχομένου με ιστορικά στοιχεία από επίσημα έγγραφα, καθώς τις συνέπειες του σπαραγμού, εκφώνησε με συγκινητικό τρόπο ο Υπτγος ε.α Τζωρτζόπουλος Ηλίας, Πρόεδρος του Παραρτήματος ΕΑΑΣ του Ν. Καστοριάς.
Το Παράρτημα της ΕΑΑΣ του Ν. Ξάνθης, στη συνέχεια της αδιάλειπτης παρουσίας του, παραβρέθηκε και φέτος στο ΒΙΤΣΙ, με επικεφαλής τον πρόεδρο του Παραρτήματος, Υπτγο ε.α Γεώργιο Γεωργιάδη, 60 μέλη του Παραρτήματος με τις οικογένειες τους, αλλά και απλοί συμπολίτες μας που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μας, συνολικά 95 άτομα. μεταφερθήκαμε με 2 λεωφορεία στο χώρο του μνημείου, σε υψόμετρο 2.100 μ., παρακολουθήσαμε την θεία λειτουργία στο παρακείμενο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, προσευχόμενοι υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των πεσόντων Ηρώων μας και αποτίσαμε το οφειλόμενο φόρο τιμής. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για τους Ήρωες μας.  Μεταξύ των προσκυνητών και η πρόεδρος του Συνδέσμου Συνταξιούχων Πολιτικών Υπαλλήλων του Δημοσίου, του Νομού Ξάνθης, η κ. Άννα Μπαλτζοπούλου, η οποία κατέθεσε και στεφάνι.
            Το Προσκυνηματικό μας ταξίδι συνδυάστηκε, κατά την μετάβαση, με επίσκεψη-προσκύνημα στην Παναγία Σουμελά και στην επιστροφή με στάση στον Αγ. Νικόλαο Ναούσης. Διανυκτερεύσαμε δύο βράδια στην γραφική πόλη της Καστοριάς, την πόλη με τις 72 Βυζαντινές Εκκλησίες και είχαμε την ευκαιρία στο πλαίσιο της ξενάγησης μας στα αξιοθέατα της πόλης, να επισκεφθούμε κάποιες χαρακτηριστικές, όπως την «Κουμπελίδικη» και την «Παναγία τη Μαυριώτισσα»’’.
            Παράλληλα με τις παραπάνω δραστηριότητες, είχαμε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε ένα ολοήμερο προσκύνημα στα Άγια Χώματα της Β. Ηπείρου.
Πρωί της 27ης Αυγούστου φθάσαμε στην πολύπαθη Κορυτσά. Συναντηθήκαμε με τους άλλους συμπροσκυνητές του Παραρτήματος ΕΑΑΣ Ροδόπης και γίναμε πλέον μια ομάδα των 150 ατόμων. Εκεί μας περίμενε ο ξεναγός μας, υποδιευθυντής του 9χρονου Ελληνικού Σχολείου «ΟΜΗΡΟΣ», ο ομογενής κ. Θ Μπάμπουλας. Επισκεφτήκαμε τον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως της Μητροπόλεως Κορυτσάς. Μας υποδέχθηκαν ως εκπρόσωπος του Γενικού Ελληνικού Προξενείου Κορυτσάς, η κ. Γαβρίλη, όπως και ο κ. Μπάμπουλας, οι οποίοι μας ενημέρωσαν για τους εκεί ομογενείς μας, για τις δραστηριότητες τους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Στη συνέχεια μας ξενάγησε στην πόλη. Είδαμε μεταξύ άλλων, το Μητροπολιτικό μέγαρο, το σπίτι του νομπελίστα ποιητή μας Σεφέρη, Πρόξενος Κορυτσάς (1936-1938), όπως και τόσα άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν την Ελληνικότητα της πόλεως. Περπατήσαμε στο δρόμο που έκανε παρέλαση ο νικηφόρος Ελληνικός Στρατός μετά την κατάληψη της πόλεως το 1940, την πρώτη σημαντική επιτυχία των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων εκτός ελληνικών συνόρων, κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ακολούθως επισκεφθήκαμε το άλλοτε κραταιό Ελληνικό χωριό και κεφαλοχώρι της περιοχής, την «Νέα Αθήνα» ή τον «Νέο Μυστρά», την Μοσχόπολη. Μάρτυρες της μεγάλης ακμής της πόλης, οι επιβλητικοί Ναοί του Αγίου Νικολάου (1721), του Αγίου Αθανασίου (1721) και των Ταξιαρχών (1722) που κοσμούνται από πολλές και αξιόλογες αγιογραφίες. Ξεναγηθήκαμε στα αξιοθέατα, επισκεφθήκαμε τους Ναούς και επιστρέψαμε στην Κορυτσά.
Η επόμενη μας στάση, τα Ελληνικά Σχολεία. Το 9χρονο «ΟΜΗΡΟΣ» και το Λύκειο «ΠΛΑΤΩΝ» στα οποία φοιτούν αντιστοίχως 409 και 80 μαθητές, στην πλειοψηφία τους από οικογένειες ομογενών. Εκεί μας υποδέχθηκαν μερικές μαθήτριες των Σχολείων. Έγινε ξενάγηση στους χώρους του «ΟΜΗΡΟΣ» και στη συνέχεια ενημέρωση για την λειτουργία, την εκπαίδευση γενικά και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Τους παραδώσαμε όλα τα είδη που μας είχαν ενημερώσει ότι είχαν ανάγκη, καθώς και παραδοσιακά γλυκά Ξάνθης. Τα δώρα με πολύ ευγένεια και αγάπη, μας πρόσφεραν συμπολίτες μας, καθώς και οι Ομογενείς μας από τον Καναδά, που μας ενίσχυσαν με σημαντική οικονομική βοήθεια, ανταποκρινόμενοι με μεγάλη προθυμία στο κάλεσμα μας.
Τελευταίος μας προορισμός ήταν η Μπομποστίτσα, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κορυτσά, όπου υπάρχει Μνημείο των Ηρώων πεσόντων στις επιχειρήσεις του 1940/41, καθώς και οστεοφυλάκια με λείψανα από 9 άταφους Ήρωες μας. Πραγματοποιήσαμε Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών τους, κατάθεση στεφάνων από τους προέδρους των Παραρτημάτων της ΕΑΑΣ των Νομών Ξάνθης και Ροδόπης, κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή και ψάλαμε όλοι μαζί τον Εθνικό μας Ύμνο. Συγκινητική η παρουσία στο χώρο του μνημείου ενός 87χρονου ομογενή που μας περίμενε από το πρωί, ντυμένος με τα καλά του, με το χαρακτηριστικό του καβουράκι που φοράει μόνο στις Εθνικές Επετείους και μας διηγήθηκε ιστορίες που θυμάται από τις επιχειρήσεις στην περιοχή, όντας παιδί τότε.
Με ανάμικτα συναισθήματα, γεμάτοι αγαλλίαση και υπερηφάνεια για τους προγόνους μας αλλά και αγανάκτηση και θυμό που μετά από 77 χρόνια από τον πόλεμο του 1940, υπάρχουν άταφοι Ήρωες μας και δεν μπορούν να ησυχάσουν οι ψυχές τους, εγκαταλείψαμε, αργά το απόγευμα, τη Β. Ήπειρο, υποσχόμενοι στους ομογενείς μας ότι δεν τους ξεχνάμε και θα επανέλθουμε.
            Εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας, σε όσους και όσες ήταν μαζί μας, όπως και σε όλους που συνετέλεσαν στην επιτυχία αυτού του Προσκυνήματος.
Για το Παράρτημα ΕΑΑΣ Ξάνθης
Αργύριος Ανδριώτης
Ταξίαρχος ε.α.












Parashikimet e pabesueshme të Shën Kozmait për Shqipërinë dhe pse Ali Pasha e adhuronte profetin e krishterë

Fundi i viteve 1700 do të ishin të një rëndësie shumë të veçantë për sa i përket gjithë mbarëvajtjes së çështjeve shqiptare.
Historia e vrullshme e Ballkanit në shekullin e XVIII ka lënë gjurmë të pashmangshme edhe në ndërgjegjen popullore të këtij vendi të veçantë që zinte një sipërfaqe shumë të vogël krahasuar me atë që më parë ka pasur.
Në atë kohë do të spikasnin dy figura shumë të rëndësishme, ajo e Shën Kozamit të Kolkondasit, i cili lindi në 1714 dhe vdiq në 1779,  dhe pashait të madh, Ali Tepelena, lindur në 1740 dhe vdiq në 1822.
Ajo që të bën më shumë çudi është që ata ishin si nata me ditën për sa i përket mënyrës së mendimit, jetës që bënin, funksionit që kishin dhe veprës së jetës së tyre, por ja që jeta iu bashkua në një pikë, jo pak të rëndësishme.
At Kozmai ishte prift murg ortodoks shumë i respektuar dhe i dëgjuar në zonën e tij megjithëse ishte i varfër, por predikues i zjarrtë i dashurisë sublime për Zotin dhe familjen.
E në anën tjetër qëndronte krejt i kundërti i tij, Ali Pashai, kaçaku që u bë një pasha shumë i pasur, po kjo nuk i ndryshoi tiparet e tij për të cilat njihet tashmë, njeri i dhunshëm.
Gjakatar, lakmitar i papërmbajtshëm  dhe shkaktar i shumë krimeve makabre, vetëm e vetëm që të mund të mbante pushtetin e tij. Megjithatë jeta e martirit dhe kaçakut do të takoheshin në një ditë gushti të vitit 1779, vit i cili do të shënonte dhe vdekjen e Atit.
At Kozmai nga Etolia, i cili nderohet edhe sot si shenjt nga Kisha Orthodhokse, kishte që nga viti 1760 nën bekimin e patriarkut Serafimi i II-të, “shqiptarit” me origjinë nga Delvina, nga ku edhe ka bërë tre udhëtime ieroapostolike e radha ishte e të katërtit udhëtim, i cili kalonte nga Kostandinopuli (Stambolli), Greqia, Maqedonia, Epiri, Shqipëria duke arritur deri në Durrës e Tiranë, me qëllimin e vetëm, ndalimin e prozelitizmin islam tek rajat e munduar prej shekujsh nga perandoria Osmane, të cilët për t’i mbijetuar trysnisë të dhunës fizike, të taksave e çdo keqtrajtimi dhe përçudnimi të Perandorisë së madhe Osmane, detyroheshin të mohonin fenë e stërgjyshërve tyre.
At Kozmai duke predikuar dhe hapur shkolla, për të cilat duhet të themi se ishin gati 240 të tilla, ndaloi konvertimin e mëtejshëm në fenë islame dhe zgjoi ndërgjegjen e përgjumur dhe të frikësuar të rajas për të filluar kryengritjen popullore për fitoren e të dëshiruarës (çlirimin nga Turqia), ashtu siç ai predikonte me Profetsi: “E dëshiruara do të vij, kur do të vijnë dy Pashkë bashkë”.
Dhe në të vërtetë, në 1912-ën kur u shpall pavarësia ranë dy festa bashkë: Ungjillizimi dhe Pashka.
Në këtë kohë, Aliu që ishte biri i një familje feudalësh ushtarak nga Tepelena, i mbetur jetim nga vdekja e babait të tij u detyrua për mbijetesë të bashkohej me një grup grabitësish dhe të bënte jetën e kaçakut, duke qenë përgjegjës për bastisje të ndryshme. Në gusht të vitit 1779 at Kozmai udhëtonte nëpër Epirin Verior.
Ai kishte arritur afër Tepelenës. Në kohën kur u predikonte turmave të popullit, e sulmuan qehajallarët e koxhabashëve dhe hebrenjve.
Ata filluan të zihen me grushta me njerëzit. Aty u bë një përleshje e madhe, dhe shenjti shpëtoi duke u larguar. I ndjekur hyri në Tepelenë.
Atje në një rrugë pa derën e hapur të një shtëpie dhe një grua që i bëri me shenjë, që të hynte për ta fshehur.
Kur mbas pak arritën përndjekësit, duke iu marrë fryma nga lodhja, e pyetën gruan: “A e kishte parë Shën Kozmanë?” Ajo u tregoi rrugën duke thënë: “Po tani sa kaloi këtej, vraponi dhe do ta arrini”.
Ajo grua ishte Hankoja me famë, nëna e Aliut. Në mbrëmje erdhi Aliu, ishte rreth 35 vjeç, kusar dhe kryetar çete.
I vunë përpara një qengj të pjekur dhe bukë gruri. Në kohën e ngrënies at Kozmai i dha këshilla të mira. Ndërsa Hankoja që e dinte dhuratën profetike të shenjtit, e nxiti Aliun ta pyes at Kozman për rrugën e karrierës së tij.
“Do të ta marr Beratin?” – e pyeti Aliu? – “Do ta marrësh” – i tha at Kozmai. Aliu u kënaq, sytë e tij vetëtinë. Mbas pak ai pyeti përsëri. “Po Përmetin dhe Janinën a do t’i marr?” Siç e shihni oreksi vjen duke ngrënë.
Shën Kozmai e pa drejtë e në sy, dhe prapë iu përgjigj: “Dhe Përmetin dhe Janinën do t’i marrësh. Do të marrësh edhe Prevezën.” Por shenjti shtoi: “Të mbash mend gjithmonë, që t’i duash dhe t’i mbrosh të krishterët, po deshe që pushteti yt t’u mbetet trashëgimtarëve të tu.”
Ditën tjetër Aliu e përcolli shenjtin, që do të shkonte në veri. Por para se të ndaheshin, e pyeti përsëri për të ardhmen e tij. “A do të shkoj në qytet?” Shën Kozmai u përgjegj me sy të menduara.
“Edhe në Kostandinopojë do të shkosh, por me mjekër të kuqe”. Aliu mbeti i kënaqur, por nuk e kuptoi profetsinë që do të thoshte, se koka e tij do të shkonte e gjakosur, siç e dërguan me të vërtetë mbas vrasjes së tij, te sulltanit në Kostandinopojë.
Mbas pak ditësh at Kozmai u vra nga njerëzit e Kurt pashës të Beratit në Mujalli, fshat afër Fierit në 24 gusht 1779.
Aliu u hidhërua shumë dhe mori hak duke vrarë shumë njerëz. Më 1788 Aliu u bë komandant i rrethit të Janinës dhe zot i Beratit.
Atëherë kujtoi profecinë e at Kozmait dhe ngriti një manastir madhështor në vendin e vrasjes së tij. Ai vetë dha shumë para për manastirin, po gjithashtu bëri dhe fushatë ndihmash në Epir e në Etolo-Akarnani.
Në urdhrat përkatëse ai shkruante: “Nga unë më i larti vezir Ali Pashai”. Ju të krishterët të rrethit të Beratit, Myzeqarë dhe Vllehë, Grabovarë, fshatra dhe çifliqe, ju lajmëroj se vura një kujdestar që të më ndërtojë manastirin e at Kozmait, ndihmova edhe unë me aspra.
Të ndihmoni edhe ju siç do t’ju thotë dhespoti, që të ndërtojë këtë manastir. Dhe kush të mos ndihmojë, do të më mbetet hatri dhe pastaj do të kërkoj të paguani dyfish. Prandaj vazhdoni siç ju urdhëroj. Ali Pashai e shkroi këtë letër më 12 Shtator 1813 në Gjirokastër.
Më 1814 ai dha edhe një urdhër të dytë për Mitropolitin e Beratit, ku shkruante: “U gëzova shumë që u interesuat për plakun Kozma. Ja tani që vjen Igumeni bashkë me kryemjeshtrin, ta vini të ndërtojë dhomat dhe kubenë e manastirit, që do të mbetet e veçantë dhe më e bukur nga të gjithë manastiret.
Dhe me ardhjen time, dua ta gjej gati. Vetëm se duhet të mundoheni të gjithë për ta ndërtuar. Dhe të ndihmojnë gjithë të krishterët e Beratit, të vegjël dhe të mëdhenj. Po i shkruaj dhe Ibrahim Arapit që t’ju ndihmojë në çdo punë. Bëni siç ju shkruaj”. ( Në Janinë më 12 shtator 1814)
Ali Pashai ndërtoi gjithashtu një këllëf argjendi për kafkën e shenjtë të at Kozmait, të veshur me ar dhe me diamante të ngjitura përsipër. Vendosi gjithashtu edhe të kremten përkujtimore të Shën Kozmait.
E kremtja e Shën Kozmait filloi që në vitin 1815, sipas urdhrit të Vezir Ali Pashait, i cili i shkroi gjithë kryepriftërinjve që të urdhërojnë popullin, të mbyllet tregu ditën e 24 gushtit, dita e martirizimit të shenjtorit.
Biografi i Aliut Davenport na ka lënë shumë informata që kishte mbledhur nga njerëzit të cilët e kishin parë me sytë e tyre këtë nderim të madh që i kishte bërë pashai i tmerrshëm “plakut Kozma”.
Po më mirë na e ka përshkruar këtë litani francezi Jeraume de la Lance, i cili gjithashtu ka bërë biografinë e Aliut më 1822.
Aliu organizoi në Janinë një litani madhështore për nder të shenjtit. Ai solli nga Kolkondasi Lipsanet e tij të shenjta, të mbajtura nga murgjit, i priti gjithë kleri i Janinës, të veshur me petrahile të çmuara dhe me lambadhe.
Njerëz të panumërt djathtas e majtas rrugës bënin kryqin gjatë kalimit të proçesionit. Nga psaltët, kleri dhe populli, bashkë me temjanin e shumtë ngjitej në qiell një lutje me zë të lartë: “Mëshirona o Zot, mëshirona o Zot…”.
Kur Litania arriti në pallat afër sheshit të sotëm, njerëzit panë të vërshojë një re e bardhë nga largësia e shkallës së madhe. Ishin 150 fëmijë të veshur me të bardha që mbanin temjanica të argjenda.
Mbas tyre vinin 300 gra të pallatit me ferexhe të bardha. Së fundi u duk Ali Pashai me zonjën Vasiliqi të veshur me të zeza, që shikonte me turp përtokë. Dhe ndërsa murgjit ngrinin Lipsanet dhe ngjiteshin në shkallët prej guri, gjithë ai popull ra në gjunjë. I pari dha shembullin Aliu…
Mijëra njerëz të gjunjëzuar i faleshin shenjtorit. Atëherë zëri i priftit u dëgjua i qartë: “nga murtaja, nga sëmundja dhe nga lufta o Zot shpëtona”. Aliu dhe Vasiliqia u ngritën dhe puthën Lipsanet e Shenjta me respekt të thellë fetar.
Fëmijët tundnin temjanicat e tyre, që mbushnin atmosferën me re të bardha tymi. Nderin që Ali Pashë Tepelena, besimtar i një feje tjetër, i bëri të krishterit Kozma, disa myslimanë fanatik e kritikonin. Por Aliu mbrohej me guxim duke thënë: “Sillmëni një mysliman si ky i krishteri dhe do t’i puth këmbët”.
Një herë tjetër që puthi me respekt arkën me Kafkën e Shenjtit, një sheh fanatik e konsideroi mëkat dhe i thirri: “Bëre mëkat”!
Por Pashai pa u tronditur, iu përgjigj: “Po ti je i çmendur, o shehu i gjorë. Ta dije, nuk flisje kështu.
Ky murg ore haxhi, ishte profet i vërtetë. Erdhi në shtëpinë time në Tepelenë dhe më dha uratën dhe më tha të gjitha ato që bëra, sikur t’i kishte të shkruara në qitap. Por, për një gjë harrova ta pyes, dhe po ta kisha gjallë do ta pyesja dhe do t’i jepja 10.000 qese me flori. Por, nuk e kam…”
Aliu kishte harruar ta pyeste se ç’do të thoshte Shën Kozmai duke profetizuar se do të shkonte në Stamboll me mjekër të kuqe?
Ali Pashë Tepelena pavarësisht nderimit që i bëri shën Kozmait ai nuk ja mbajti këshillën që ju tha me profetsi “Të mbash mend gjithmonë që t’i duash dhe t’i mbrosh të krishterët, po deshe që pushteti yt t’i mbetet trashgimtarëve të tu”.
Pavarësisht se Aliu në oborrin e tij mbante të krishterë dhe u përpoq të zbatonte në shtetin e tij legjislacionin frëng të barazimit ku të krishterët të ndjeheshin të barabartë si myslimanët, po ashtu dhe gruaja e tij e fundit Vasiliqia që ishte e krishterë.
Ai nuk e detyroi atë të ndryshonte besimin, por përsëri ai dhe të afërmit dhe njerëzit e tij janë përgjegjës për shumë krime që u bënë në zona dhe fshatra të krishtera, duke bërë masakra në burra dhe gra dhe fëmijë të pafajshëm, dhe kështu duke i detyruar të largohen nga shtëpitë dhe pronat e tyre, ose të pranonin konvertimin në fenë islame, që disa herë bëhej me dëshirë për shkak të privilegjeve që fitonin në pashallëkun e Aliut.
Historianë vendas dhe të huaj na kujtojnë fakte tragjike dhe të trishtueshme të dhunës të urdhëruar nga Aliu dhe me vetë dorën e tij tek banorët e Hormovës, Kardhiqit, Libohovës, Picarit, Lazaratit, Sulit. Këta historian na kujtojnë për hakmarrjen me dredhi të Aliut tek burrat dhe gratë hormovite.
Burrat i poqi të gjallë në hell. Grave ia rrojti kokën, i çnderoi me ushtarët dhe i shiti skllave. Po ashtu në Kardhiq në atë kohë kishte 1000 shtëpi, të cilat u shkatërruan kur Aliu vrau 700 burra të krishterë dhe kur popullata u tkurr në 300 banorë.
Mbas këtyre masakrave, fshatrat dhe krahinat i nënshtroheshin pa asnjë pushkë pushtetit të tij. Aliu me të gjithë makinacionet, intrigat, ryshfetet, vrasjet, aleancat, por edhe me guxim të madh, arriti të bëj karrierë.
Në vitin 1784 fitoi gradën e pashait si komandat ushtarak pranë Valiut të Rumelisë në Sofie. Në këtë kohë fitoi me luftë qeverisjen e Sanxhakut të Delvinës dhe në vitin 1786-88 u bë derbendpash dhe qeveritar i Saxhakut të Thesalisë, shtriu pushtetin e vet mbi Epirin dhe një pjese të trojeve jugore shqiptare.
Rreth viteve 1787 u thirr në Stamboll si dervince Ali Pasha Tepelena, marshall për gjithë Thesalinë.
Ai u përpoq të mënjanote pushtetin qendror osman dhe duke rënë në bashkëpunim me çifligarë të rinj dhe borgjezinë tregtare, të shndërroj trevat e pashallëkut të tij në një formacion shtetëror në fakt autonom nga porta e lartë.
Për hir të së vërtetës këto vise që qeveriseshin prej tij me dorë të fortë, ku edhe dallonin nga rregulli, qetësia dhe zhvillimi ekonomiko-kulturor dhe duke nënshtruar me luftë qeveritarët, rivalë të sanxhaqeve fqinj, të vetëqeverisura të Sulit dhe të Himarës, ai arriti të zgjeronte pushtetin e vet nga gjiri i Prevezës deri në lumin Shkumbin.
Bëri aleancë me francezët, rusët, anglezët. Por me shumë kujdes për të mos krijuar konflikte të parakohshme me pushtetin qendror, Portën e Lartë.
Ai u përpoq për bashkimin e krahinave shqiptare në pashallëkun e Janinës duke i bërë rezistencë të hapur sulltanit dhe kështu u bë shkak për një lëvizje çlirimtare antiosmane të popullit shqiptar.
Por orvajtjet e tij për t’i bashkuar feudalët e Shqipërisë së Veriut nuk dhanë rezulatat dhe kështu në vitin 1820-1822 Ali Pashë Tepelena filloi luftën për mbrojtjen e pashallëkut nga forcat e Perandorisë Osmane dhe për ta shkëputur nga vartësia e Perandorisë.
Ali Pasha kërkonte të përfitonte dhe nga aleanca e kryengritjes greke të Etolisë dhe Akarnanisë, por kjo aleancë nuk mundi të zhvillohej më tej.
Aliu mbeti i vetëm, i tradhtuar nga fëmijët e tij, ushtria dhe aleatët e huaj. I bëri ballë rrethimit për një vit e gjysmë deri sa i ngujuar në një ishull të liqenit të Janinës u vra më në fund nga turqit me pabesë më 24 janar 1822.
Koka e tij u pre dhe u çua në tepsi në Stamboll dhe trupi ju varros në Janinë ku është edhe sot e kësaj dite dhe kështu u realizua profetsia e fundit që i tha shën Kozmai 43 vjet përpara se “Do të shkosh në qytet (Stamboll) me mjekër të kuqe.”
Dështimi i përpjekjeve të Aliut për të fituar pavarësinë e pashallëkut të tij e shtyu dhe për shumë kohe çlirimin e trevave të Shqipërisë nga robëria turke ndryshe nga ajo që ndodhi në vendet e tjera fqinje.
Fatkeqësisht jo vetëm Aliu, por dhe të tjerë që morën pushtetin për të qeverisur këtë vend nuk ju përmbajtën “aksiomës” profetike që Shën Kozmai i tha Aliut: “T’i duash dhe t’i trajtosh mirë të krishterët që pushteti yt të mbetet”.
Bazuar në shkrimin e Miron Çakos

Αρπάζουν τη γη των Ελλήνων στη Χειμάρρα – Όλο το αλβανικό σχέδιο για εθνοκάθαρση

Αρπάζουν τη γη των Ελλήνων στη Χειμάρρα – Όλο το αλβανικό σχέδιο για εθνοκάθαρση Δήμος Χειμάρρας, με δήμαρχο τον εξωμότη και ατιμασμένο Jorgo Goro, που η ελληνική κυβέρνηση αφαίρεσε την ελληνική υπηκοότητα, αποφάσισε -κατόπιν καλά οργανωμένου σχεδίου από το καθεστώς Ράμα και το παρακράτος των μαφιόζων ολιγαρχών με τους οποίους συνεργάζεται και τον υποστηρίζουν- να πραγματοποιήσει νέα συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου εκτός των ιστορικών ορίων της Χειμάρρας.
Η νέα συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, για να υιοθετηθεί το υποτιθέμενο «σχέδιο ανάπτυξης» για τη Χειμάρρα, στην πραγματικότητα ένα εγκληματικό σχέδιο για την αρπαγή της γης των Χειμαρριωτών από τους ολιγάρχες και το αλβανικό παρακράτος, θα πραγματοποιηθεί στις 30 Αυγούστου 2017, στο αλβανικό ανθελληνικό χωριό Kuc του Vranisht, σε απόσταση κάποιες ώρες μακριά από την Χειμάρρα!
Η επιλογή του συγκεκριμένου χωριού έγινε για δύο λόγους:
Πρώτον, να μην μπορέσουν να παρευρεθούν οι πολίτες της Χειμάρρας για να είναι παρόντες -σύμφωνα με το νόμο- για να ενημερωθούν αλλά και να ακουστούν οι απόψεις τους για το σχέδιο που αφορά τα εδάφη τους.
Και δεύτερον, το χωριό όπου αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί η συνάντηση, είναι ένα μουσουλμανικό χωριό, της επαρχίας Vranisht, πίσω απο τα Ακροκεραύνια Όρη, γνωστό ιστορικά και παραμένει και σήμερα για την εχθρική του συμπεριφορά προς την ελληνική Χειμάρρα και τους Έλληνες Χειμαρριώτες.
Το καθεστώς Ράμα με τους μουσουλμάνους ολιγάρχες, οι οποίοι διασυνδέονται με τουρκικά και μαφιόζικα κέντρα, θέλουν να αφανίσουν τους Χειμαρριώτες.
Το καθεστώς Ράμα αποκαλεί και «βαπτίζει» τους Αλβανούς ολιγάρχες και τους μαφιόζους «στρατηγικούς επενδυτές», ώστε να τους παραχωρήσει τα εδάφη-φιλέτα της Χειμάρρας προς ένα ευρώ το τετραγωνικό μέτρο.
Ο κρυμμένος σκοπός της αλβανικής κυβέρνησης είναι να εξαλείψει τη Χειμάρρα, η οποία, όπως και οι ίδιοι παραδέχονται, είναι «πρόβλημα» επειδή κατοικείται από Έλληνες και Χριστιανούς Ορθόδοξους.
Οι ολιγάρχες θα κάνουν πλιάτσικο, θα αρπάξουν ολόκληρη τη γη της Χειμάρρας προς ένα ευρώ το τετραγωνικό, όπως έχουν σχεδιάσει, για να χτίσουν νέους οικισμούς, προκειμένου να εποικίσουν την Χειμάρρα, και, κατά συνέπεια, οι Χριστιανοί αυτόχθονες Χειμαρριώτες να βρεθούν μειονότητα σε σχέση με το μουσουλμανικό πληθυσμό που θα εγκατασταθεί στη Χειμάρρα.
Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την πλήρη οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, θρησκευτική-εθνική ασφυξία της Χειμάρρας και τη δημογραφική της αλλοίωση.
Τα ίδια έκαναν προηγουμένως στους Αγίους Σαράντα τα τελευταία 25 χρόνια με τους δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνους Αλβανούς εποίκους που εγκατέστησαν εκεί, με επακόλουθο την εθνοκάθαρση και το εθνικό ξεριζωμό!
Δεδομένου ότι η αλβανική κυβέρνηση και οι ολιγάρχες συνεργάτες της, αντιμετώπισαν την ισχυρή αντίσταση των κατοίκων της Χειμάρρας, αποφάσισαν να «νομιμοποιήσουν» την εφαρμογή της αρπαγής της ελληνικής γης, στέλνοντας το δημοτικό συμβούλιο να συνεδριάσει στο αντιχριστιανικό χωριό Kuc του Vranisht!
Ήδη από χθες, Κυριακή, στο αλβανικό Kuc, προκλητικά (αυτό είναι επιβεβαιωμένο) έχουν ξεκινήσει τις προετοιμασίες για να υποδεχτούν τη συνεδρίαση του στημένου δημοτικού συμβουλίου και μάλιστα ετοιμάζονται να τη γιορτάσουν με ψήσιμο αρνιών και τραγουδώντας το τραγούδι «Η παλιά Χειμάρρα πέθανε, την κατακτήσαμε».
Όμως, το καθεστώς Ράμα και οι ολιγάρχες έχουν λογαριάσει λάθος.
Ήδη οι Χειμαρριώτες βλέπουν το κίνδυνο και την οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, θρησκευτική-εθνική ασφυξία και την εθνική κάθαρση της Χειμάρρας που έχει σχεδιάσει το βαθύ αλβανικό κράτος και παρακράτος τους όπως και τα ακραία ισλαμικά κέντρα, και έχουν αποφασίσει να υπερασπιστούν τη γη των προγόνων τους, όπως πάντα έπρατταν στη μακραίωνη δοξασμένη ιστορία τους.
Το αλβανικό καθεστώς φαίνεται ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι Ελλάδα και ο πολιτισμένος κόσμος, δεν θα εγκαταλείψουν τους Χειμαρριώτες στο έλεος των ολιγαρχών-μαφιόζων και των ακραίων ισλαμιστών που ονειρεύονται και σχεδιάζουν την αρπαγή της χειμαρριώτικης γης, των Ιερών Ναών και Μοναστηριών, και τον εποικισμό της Χειμάρρας με ισλαμιστές, όπως κάνουν στη Βοσνία με τους ισλαμικούς οικισμούς αποκλειστικά για Άραβες αλλά και τον εποικισμό των Αγίων Σαράντα.

Στις φωτογραφίες βλέπετε πώς εννοείται η «ανάπτυξη» στη Βόρεια Ήπειρο. Το αλβανικό καθεστώς αρπάζει παραθαλάσσια εδάφη και οικοδομεί οικισμούς σε φιλέτα γης. Τα σπίτια πωλούνται σε πλούσιους μουσουλμάνους.