Η ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΖΟΓΚ| - NDËRRIMI I BESIMIT FETAR NGA MBRETI ZOG

Stavros Dagios

Αυτές τις μέρες, Ο Αλβανός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ιλίρ Μέτα με Προεδρικό Διάταγμα ενέκρινε την αίτηση του Αρχιεπισκόπου της Αυτοκέφαλης Αλβανικής Εκκλησίας Αναστασίου Γιαννουλάτου, για την απόκτηση της αλβανικής ιθαγένειας, μία καθυστερημένη απόφαση, αλλά αποδεικνύουσα την πολιτική ωριμότητα της αλβανικής πολιτικής τάξης. Με την ευκαιρία, μερικές σκέψεις για την στάση των Αλβανών λειτουργών για τον κλήρο και τη θρησκεία. Κατά την εποχή της κομμουνιστικής τυραννικής επιβολής, η κατεστημένη θέση ότι ο αλβανικός λαός υπήρξε, ανά τους αιώνες, αθεϊστικός –κηρυγμένη πομπωδώς ενώπιων των φανατισμένων ακροατηρίων- ήταν θελκτική, γιατί σύμφωνα με την μαρξιστική ορθοδοξία η θρησκεία ήταν όπιο για το λαού. Ο Enver Hoxha κήρυξε έναν απηνή αγώνα κατά της θρησκευτικής πίστης, έως ότου απαγόρευε διά ροπάλου την άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων, αν και η θρησκεία κήρυττε την πανανθρώπινη ιδέα της αγάπης, της ανεκτικότητας και της άφεσης των αμαρτιών, δηλαδή τοποθετείτο κατά της βίας. Στην ουσία, αυτή η πολιτική συνιστούσε κατάφορη διάβρωση των αιώνιων αξιών, της παιδείας και της ηθικής που υπερασπίζουν την οικογένεια και την αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Το κομμουνιστικό καθεστώς κατέστειλε ανηλεώς τους κληρικούς, φυλακίζοντας και οδηγώντας τους στα στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων με δολερές και αστείες κατηγορίες για ύψιστη προδοσία. Ήταν παράλογο να πιστέψει κανείς ότι οι Καθολικός και ο Ορθόδοξος κλήρος ήταν μέρος των κατασκοπευτικών και πρακτορικών σχεδίων των Αμερικανών για τον εδαφικό ακρωτηριασμό και την εδαφική κατάρρευση της Αλβανίας. Αλλά ο Enver Hoxha επέλεγε αυτή τη στάση –ήτοι την κήρυξη της εκκλησίας ως φόβητρου - αφού ο κλήρος, ειδικά ο Καθολικός κλήρος, ανήκε στην εκλεπτυσμένη διανόηση της χώρας και επωμιζόταν λειτούργημα πνευματικού ταγού, παραβιάζοντας έτσι τον απολυταρχισμό της τυραννικής του εξουσίας. Ομοίως, για πολιτικό κεφάλαιο και κοινό εμπορικό και ωφελιμιστικό κέρδος - αλλά σε αντίθετη κατεύθυνση- κι ο βασιλιάς Ζογκ ήθελε τη θρησκεία και τον κλήρο, ο οποίος το 1958 μετονομάστηκε από Αχμέτ στον Αντωνίο με αντάλλαγμα ένα παχυλό χρηματικό ποσό, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής.

Atypari Presidenti i Republikës së Shqipërisë Ilir Meta dekretoi dhënien e shtetësisë shqiptare kryepeshkopit të Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, Anastas Janullatos, një vendim i vonuar, por që tregon emancipimin e mendësisë politike të klases politike shqiptare. Me këtë rast disa mendime për qëndrimin e zyrtareve shqiptarë ndaj klerit në fillin e kohëve. Në kohën e sundimit tiranik komunist teza e institucionalizuar se populli shqiptar ishte ndër shekuj ateist, shpallur me bujë në auditorë, ishte mikluese, pasi sipas mendësisë marksiste feja ishte opium për popullin. Enver Hoxha i shpalli një luftë të pamëshirshme besimit fetar deri sa e ndaloi me ligj ushtrimin e të drejtëve fetare dhe të besimit, paçka se feja predikonte idenë e dashurisë, tolerancës dhe faljen e mëkateve, pra ishte kundër dhunës. Në thelb kjo politikë ishte një erozion ndaj vlerave, edukatës dhe etikës shumëshekullore të njerëzimit që mbronte familjen dhe dashurinë e njeriut ndaj njeriut. Ndoqi pa mëshirë klerikët, i burgosi dhe i zhduku pa ngurrim në kampe përqendrimi dhe në burgje me akuza çnjerëzore dhe pa baza për tradhti të lartë ndaj atdheut. Ishte absurde të mendoje se kleri katolik dhe ai ortodoks parashtronte plane diversioniste dhe komplotiste për cungimin territorial të Shqipërisë. Por Enver Hoxha e donte për kapital politik këtë qëndrim –d.m.th. trajtimin e fesë si gogol- pasi kleri, sidomos kleri katolik, i përkiste inteligjencës së kulturuar të vendit dhe luante rolin e udhëheqësit shpirtëror, pra i cenonte absolutizmin e pushtetit të tij tiranik. Po kështu për kapital politik dhe përfitime ordinere tregtare –por në sens tjetër- e donte fenë dhe klerin edhe mbreti Zog i cili në vitin 1958 ndërroi emrin nga Ahmet në Antonio në këmbim të një shume të madhe monetare, sipas shtypit te kohes.

Η απόδοση υπηκοότητα στον Αναστάσιο: Ο Μέτα έβαλε τέλος στην Συλλογική μας βλακεία! - Shtetësia për Janullatosin, Meta i dha fund budallallëkut tonë kolektiv

Από τον Αρτάν Χότζα Στον Μακαριότατο, Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, καθηγητή Δόκτωρ Αναστάσιο Γιαννουλάτο, αποδόθηκε τρεις μέρες νωρίτερα η αλβανική υπηκοότητα από τον Πρόεδρος της Δημοκρατίας την αυτού Εξοχότητα  κ Ιλλύρ Μέτα. Το αίτημα το οποίο είχε υποβληθεί το 1992 έγινε δεκτό μετά από 25 χρόνια. Μετά από ένα τέταρτο του αιώνα κατά το οποίο ο Αναστάσιος επιβεβαίωσε καθημερινά την με συνέπεια πως από την αρχή είχε έρθει με την ξεκάθαρη και μοναδική αποστολή αυτό της ανασύστασης της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας  πράγμα που στην συνέχεια βίωσε ένα τέταρτο του αιώνα εδώ μεταξύ μας ως ένας χριστιανός ιεραπόστολος. Φτάνοντας στα όρια της κατανόησης, τα πρώτα 10 -15 χρόνια θα μπορούσε να δικαιολογηθεί κάθε είδος σκεπτικισμού και υποψίας στα κανονικά μυαλά των αλβανών που ως πηγή είχαν την εθνική του καταγωγή. Πέρα από αυτό, η αναβολή του αιτήματος για   υπηκοότητα, πήρε την μορφή ανωμαλίας που συνεχίστηκε από την αδράνεια μέχρι και την συλλογική βλακεία, που κάποιοι την εξέφρασαν με φωνή και άλλοι σιωπηλά . Ο Πρόεδρος Ιλλύρ Μέτα έδωσε τέλος στην συλλογική μας βλακεία. Τον ευχαριστώ για αυτό αλλά περισσότερο ευχαριστώ τον Μακαριότατο που με την υπομονή και την κατανόηση ενός χριστιανού ιεραπόστολου μας έδωσε όλο το απαραίτητο χρόνο για να αυτογιατρευτούμε από την συλλογική μας βλακεία. Όσο αφορά τα αγιάτρευτα άτομα, ο Μακαριότατος θα συνεχίσει ακατάπαυστα να τα συγχωρεί και να προσεύχεται γι’ αυτούς. Επιμέλεια- Μετάφραση Πελασγός Κορυτσάς

Nga Artan Hoxha Fortlumturisë së tij, Kryepeshkopit të Tiranës, Durrësit dhe gjithë Shqipërisë, Prof. Dr. Anastas Janullatos (emri në greqisht: Anastasios Yannoulatos) iu akordua tre ditë më parë shtetësia shqiptare nga Presidenti i Republikës, Shkëlqesia e Tij, Ilir Meta. Kërkesa e bërë që në vitin 1992 u plotësua pas 25 vitesh. Një çerek shekulli gjatë të cilit Janullatos na vërtetoi çdo ditë e me konsekuencë se që në fillim kishte ardhur me një mision të qartë e vetëm për atë mision - ringritjen e Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë - e që në vijimësi e jetoi çerek shekullin këtu ndër ne si misionar i krishterë. Duke shkuar në kufijtë e mirëkuptimit, 10-15 vitet e para edhe mund të justifikohet skepticizmi dhe/ose dyshimi në mendjet normale shqiptare me burim kombësinë greke të Janullatos. Më tej, mbajtja pezull e kërkesës për nënshtetësi mori trajtën e një anomalie që vazhdoi për inerci deri në budallallëk kolektiv, disa me zë e disa me heshtje. Presidenti Ilir Meta i dha fund budallallëkut tone kolektiv. E falënderoj për këtë. Por më shumë falënderoj Fortlumturinë e Tij që me durimin dhe mirëkuptimin e misionarit të krishterë na dha gjithë kohën e nevojshme për t’u vetëshëruar nga budallallëku ynë kolektiv. Sa për disa individë të pashërueshëm, Fortlumturia e Tij do vijojë pareshtur t’i falë e të lutet për ta./360grade.al/

Σε ορισμένα πράγματα ο χρόνος προσθέτει αξία, δήλωσε ο Αναστάσιος: Συνάντηση με Μέτα

Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος συνομιλεί με προσφυγόπουλα. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΣΧΑΛΗ

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, εξέφρασε τη χαρά και τις ολόψυχες ευχαριστίες του για την απόφαση του Προέδρου της Αλβανίας κ. Μέτα, να του δοθεί η αλβανική ιθαγένεια, σημειώνοντας ότι ήδη από τότε που έγινε Αρχιεπίσκοπος στην Αλβανία αισθάνεται και προσπαθεί να εργάζεται ως υπεύθυνος πολίτης της χώρας. Σε συνάντησή του με τον κ. Μέτα, με την ευκαιρία των Χριστουγέννων στο Προεδρικό Μέγαρο στα Τίρανα, ο κ. Αναστάσιος είπε ότι η απόφαση αυτή βεβαίως, χαροποιεί κατεξοχήν όλους τους Ορθοδόξους της Αλβανίας διότι ανταποκρίνεται σε μια ζωηρή επιθυμία τους και μακροπρόθεσμη δίκαιη αναμονή. Και κατέληξε: «Σε ορισμένα πράγματα, όπως το κρασί ο χρόνος προσθέτει αξία. Ασφαλώς η εμπειρία των 25 ετών προσδίδει στην εν λόγω απόφαση ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία». Τα συγχαρητήριά του για την απόκτηση της αλβανικής υπηκοότητας έδωσε στον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιο, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής τους επικοινωνίας. Η απόδοση της αλβανικής ιθαγένειας θεωρείται ως συνέχεια του μηνύματος ενότητας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που διοργανώθηκε πέρυσι στην Κρήτη, και υποστηρίχτηκε από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. «Η απόδοση αλβανικής υπηκοότητας στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο αποτελεί θετική, οφειλόμενη ελάχιστη αναγνώριση του αλβανικού κράτους σε μια μοναδική, διεθνούς ακτινοβολίας, προσωπικότητα της Ορθοδοξίας. Ο λόγος & το έργο του έχουν συμβάλει καταλυτικά στην ανόρθωση της γειτονικής χώρας», έγραψε στο λογαριασμό του στο Twitter ο βουλευτής της ΝΔ και τομεάρχης Εξωτερικών του κόμματος Γιώργος Κουμουτσάκος. ΑΠΕ – ΜΠΕ

«Ο αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αγαπά την Αλβανία περισσότερο από τους Αλβανούς πολιτικούς»

“Κρουεμάδι: Ο Γιαννουλάτος αγαπά την Αλβανία περισσότερο από τους Αλβανούς πολιτικούς”

Η πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κινήματος για Ενσωμάτωση – LSI, Μόνικα Κρουεμάδι,  υποστήριξε σθεναρά τη χορήγηση της αλβανικής υπηκοότητας στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο Γιαννουλάτο, γράφει το αλβανικό δημοσίευμα.

Αφού συνεχάρη τον Αρχιεπίσκοπο στον Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό των Τιράνων, η Κρουεμάδι είπε:

«Θέλω να ευχηθώ στους Αλβανούς αυτά τα Χριστούγεννα να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα και σας εύχομαι αγάπη, ειρήνη, καλοσύνη και ευημερία. Από αυτόν τον καθεδρικό ναό θέλω να ευχηθώ σε όλους τους Αλβανούς για το Νέο Έτος,  η γέννηση του Χριστού να φέρει  ειρήνη, περισσότερη πρόοδο για τα παιδιά μας που αξίζουν περισσότερα».

Ερωτηθείς εάν συμφωνεί με την απόφαση του προέδρου Ιλίρ Μέτα για την παραχώρηση της αλβανικής υπηκοότητας στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο Γιαννουλάτο, η πρόεδρος του LSI είπε:

«Φυσικά και συμφωνώ, ας μην ξεχνάμε ότι ήταν μία  από τις καθυστερημένες  αποφάσεις της αλβανικής πολιτικής. Έχω την εντύπωση ότι ο Γιαννουλάτος αγαπά περισσότερο την Αλβανία από τους Αλβανούς πολιτικούς».

(Στοιχεία από  gazetadita.al)

--

The Hellenic Information Team

               

  Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε και επιμελήθηκε από το  © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος

- http://www.echedoros-a.gr

Vizitori i Lartë Lindja e Shpëtimtarit Krish

Vizitori i Lartë

Lindja e Shpëtimtarit Krisht

25 Dhjetor, 2008

Predikim gojor i mbajtur nga ish-Mitropoliti i Follorinës At Avgustin Kantioti

në Kishën Katedrale të Shën Pandelimonit më 25 Dhjetor, 1978.

“Na vizitoi së lartazi Shpëtimtari ynë, lindja e lindjeve, populli që rrinte në errësirë gjeti dritën dhe të vërtetën, prej barkut të Virgjëreshës u lind Zoti”

Mendoj se në mënyrë të veçantë kjo ditë nuk duhet të kalojë pa predikim.  Por kush është i denjë dhe i vyer të psallë madhështinë e kësaj dite?!  Ngjarja që feston sot Kisha jonë nga njëri skaj i botës në tjetrin është ngjarja më e madhe e historisë botërore.  Lindja e Krishtit, mishërimi i Fjalës së Zotit, është një mister i pakuptueshëm nga mëndja njerëzore, është një mister përpara të cilit mëndja jonë vjen vërdallë, është një mister i cili vërteton që mëndja jonë është tepër e vogël, qoftë edhe mëndje filosofi apo shkencëtari të madh.  E kam thënë dhe herë tjetër, nëse një kupë mund të nxerë detet dhe oqeanet e tëra, atëherë dhe vetëm atëherë është e mundur që intelekti njerëzor, kjo kupë pra, mund të nxerë misterin e pakuptueshëm të Lindjes Hyjnore.  Më mirë, le të pushtohet shpirti ynë nga qetësia dhe lutja.  Por dëshira për të mos kaluar kjo ditë pa predikim n’a nxit të themi disa fjalë.

Të gjithë e dimë që planeti ynë është një nga miliardat e yjeve të tjerë.  Në krahasim me universin e tërë nuk është tjetër veçse një kokrrizë rëre.  Në këtë kokrrizë rëre banon krijesa e shkëlqyer, korona e gjithë krijesës, njeriu pra.  Lind pyetja, vallë vetëm në tokë ka jetë dhe qënie të llogjikshme?  Në planetet e tjerë nuk ka jetë apo qënie të tjera të llogjikshme?!

Edhe pse personalisht besoj që vetëm planeti ynë ka jetë – ndaj dhe një austronaut i famshëm e quajti diamanti i gjithë krijesës universale – për një moment, për qëllime retorike, bie dakord dhe unë dhe pranoj ipotezën që edhe në planete të tjera ekzistojnë qënie të llogjikshme. 

Le të supozojmë pra që një banor i një planeti tjetër ia del mbanë të udhëtojë në hapësirën e pafund, të përshkojë distanca të tëra, të kalojë atmosferën, dhe në një çast të arrijë mbi tokë.  Një qënie jashtë-tokësore do t’i afrohet planetit tonë?!  Oh çfarë surprize, çfarë lajmi!  Është një lajm më i madh se ai që transmetuan stacionet e vitit 1969, që njeriu arriti në hënë.  Tani, një qënie tjetër, nga një planet tjetër, krijesë jashtë-tokësore, të arrijë mbi tokë?!  Pa dyshim që do të konsiderohet si një ngjarje jashtëzakonisht e madhe.

Por sot unë do t’ju tregoj një ngjarje akoma më të madhe se ajo.  Dhe kjo ngjarje nuk ka të bëjë me hipoteza apo krijesa fantastike, por me një ngjarje të vërtetë.  Dita e sotme na tregon se jo krijesa jashtë-tokësore – ashtu siç fantazojnë disa – as ëngjëll dhe kryeëngjëll, por vetë Krijuesi i gjithësisë – duhet t’a besojmë këtë gjë që t’a njohim më thellë – vetë Krijuesi pra i tërësisë, Ai që bëri gjithë galaksitë, Ai erdhi këtu poshtë në tokë dhe “u bë njeri”.

Perëndia mbi dhe’.  Po e përsëris, jo krijesa jashtë-tokësore, siç do të mund të fantazonte Jul Verni, por vetë Perëndia zbriti mbi tokë.

Si do të mundja të dashur vëllezër t’ju pershkruaja atë gjë që shkakton marramëndjen tonë?  Nuk do të bëj këtu meditime theologjike apo filosofike; do të them vetëm disa fjalë duke sjellë dy-tre shembuj të cilat do të n’a japin një ikonë apo një pamje të misterit.

****

Në historinë e popullit të lartë dhe besëtar të Rusisë bëhet fjalë për një nga monarkët më të mëdhenj të këtij vendi të paanë, bëhet fjalë pra për Ivanin e Tmerrshëm (1533-1584), i cili i neveritur nga komplimentat e mjedisit të tij rrethues, vendosi një ditë të zbresë shkallët e lavdisë dhe t’i afrohet popullit të varfër Rus.  Por si?  Me paraqitjen madhështore të një perandori?  Nuk do t’ia arrinte qëllimit të tij në këtë mënyrë.  Vendosi atëherë t’a heqë kurorën mbretërore nga kreu i tij, të heqë dhe rrobën dhe stemat e tij mbretërore dhe kështu me një shkop në dorë, si lypsar rus, të shkojë të vizitojë kalibet e nënshtetasve të tij të varfër.

E tha dhe e bëri pra këtë gjë.  I panjohur, i leckosur, i fëlliqur, filloi me këtë paraqitje të trokasë nga dera në derë.  Shkoi në shumë shtëpi.  Askund nuk e pranuan.  Të gjithë e dëbonin tutje, bile i lëshonin dhe qentë që t’a ndiqnin duke lehur.  Më së fundi, një natë, kalibja e një të varfëri ia hapi portën.  Fshatari i varfër që i hapi portën nuk do t’a imagjinonte kurrë që nën ato rroba të leckosura fshihej vetë madheria e tij perandori i gjithë Rusisë.  Të nesërmen Ivani i Tmerrshëm pasi e përshëndeti fshatarin e varfër u largua.

Pas disa ditësh mbërriti atje tek kalibja e varfër një grup i tërë inxhinjerësh dhe punëtorësh.  E shkatërruan kaliben krejt dhe në vend të saj ndërtuan një pallat madhështor me mbishkrimin “Përmendore dashurie dhe vlerësimi prej perandorit ndaj fshatarit të varfër si shenjë mirënjohje për mikpritjen e tij”.

Ka dhe plot shembuj të tjerë si ky.  Më kujtohet nga jeta e prindërve të mij dhe paraardhësve të mij, që atje në ballin e luftës ku gjendeshin gjatë luftërave Ballkanike, u afrua tek ata dikush me një veshje prej ushtari të thjeshtë.  Ishte mbreti Konstandin stratillati (1868-1922).  Kur e kuptuan që ishte ai mbetën gojë-hapur.  Nuk e harruan kurrë atë pamje të një mbreti të lavdishëm stratillat i cili u ul së bashku me popullin për të ngrënë një kafshatë bukë.

Por unë nuk admiroj këta njerëz të cilët lanë ritet e tyre dhe komunikuan me këtë lloj mënyre me popullin.  Admiroj dikë tjetër.  Ky dikush tjetër nuk është thjesht vetëm një mbret, një mbret i këtij apo atij vëndi, por “Mbreti i mbretërve dhe Zoti i zotërve” (I. Tim. 6:15).  Ai pra – nëse besojmë – vizitoi dheun.  Erdhi pranë nesh vetë Biri dhe Fjala e Zotit.  Na u afrua.  E deshi popullin sa askush tjetër.  Pësoi tepër, dhe me vuajtjet e Tij hyjnore na hapi horizonte të reja.  Nuk i dha vetëm kuptim jetës njerëzore, por i vuri krahë njeriut të fluturojë, krahë shpirtërore, në mënyrë që njeriu i cili kishte katandisur mos më keq si kafshë, të arrijë të ngrihet lart prej dheut dhe të arrijë deri në lartësitë qiellore.

Krishti mbi dhe’, Foshnja Hyjnore!  Si sillemi ne ndaj Tij? Mos nodshta e festojmë Lindjen e Tij vetëm formalisht, si një festë ku shtrohemi për të ngrënë dhe për t’u argëtuar?

Do të shtoj edhe një shembull tjetër nga traditat e lashta të brezit tonë.  Të gjithë kini dëgjuar për Odisenë e Ithakës, heroin e Trojës.  Mungoi për një kohë të gjatë nga atdheu i tij.  Lundroi në dete dhe pellagë, dhe pas njëzet vjetësh, kur ndodhej në Korfuz, shpëtoi nga anija që mbytej dhe shkeli përsëri tokën e Ithakës ku e çoi me anijen e tij personale mbreti i Korfuzit.  Ashtu siç ishte mplakur nuk mund t’a njihte askush.  Nuk i jepnin rëndësi atij plaku të varfër.  Vetëm dikush e njohu, dhe ky që e njohu nuk ishte njeri por qeni i tij i mplakur Argosi.  Oh çfarë mistere o Zot!  Sapo e pa u ngazëllua qeni dhe e kuptoi që ishte zoti i tij, dhe ngaqë ishte i mplakur dhe s’mund të rendte tundi bishtin me gëzim dhe ngordhi.

Kjo është një skenë jashtëzakonisht e bukur, të cilën n’a i përshkruan Homeri.  Qeni pra njeh të zotin e vet, por njeriu nuk e njeh Zotin e tij, Perëndinë e tij.  Diçka e tillë pra ndodhi edhe gjatë asaj nate të Krishtlindjes.  Brenda në grazhd nuk u njoh Krishti nga njerëzit, as nga Irodhi, apo shkronjësit, farisenjtë dhe kryepriftërinjtë – u njoh nga gomari i përulur dhe kau i raskapitur.  Këto dy kafshë me frymën e tyre ngrohnin atmosferën e asaj nate dimri.

*****

Vëllezërit e mij, sado që të flasim dhe themi misteri është i madhe dhe i pakapshëm nga mëndja jonë.  Hymni i shkëlqyer i Kishë sonë thotë: “Na vizitoi së lartazi Shpëtimtari ynë, lindja e lindjeve, populli që rrinte në errësirë gjeti dritën dhe të vërtetën, prej barkut të Virgjëreshës u lind Zoti”.  Nuk e di nëse në shtëpitë tuaja pritët ndonjë vizitor të lartë e të rëndësishëm.  Në raste të tilla në shtëpinë ku u mikprit kujtohen ata persona duke thënë me nderim: ja, këtu u ul, këtu u mbështet etj...

Sa prej nesh të dashur vëllezër që besojmë, le t’i hapim sot zemrat tona dhe le të bëhen zemrat tona grazhdi i Vithleemit, me besën tonë, me thjeshtësinë tonë, me vetmohimin tonë, me mikpritjen tonë, dhe mbi të gjitha me dashurinë tonë.  Ashtu sikundër Krishti u lind në grazhd, kështu le të lindet edhe në zemrat tona.  Dhe kur Ai lindet brenda nesh atëherë do të ndiejmë madhshtinë e asaj dite dhe ëngjëjt do të psalin: “Lavdi Perëndisë më të lartat dhe mbi dhenë paqe dhe mbi njerëzit mirëdashje” (Luk.2:14).

+Episkopi Avgustin

Përktheu nga Greqishtja

Aleksander P. Filip

25 Dhjetor, 2008

Ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas at AVGUSTIN KANTIOTIT.

OI ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - TRE LINDJET E KRISHTIT

«Tου δε Iησού Xριστού η γέννησις ούτως ήν» (Mατθ. 1,18)  KAI ΠAΛI, αγαπητοί μου, ο Kύριος μας αξίωσε ν’ ακούσουμε το «Xριστός γεννάται…». Ας προσπαθήσουμε κ’ εμείς να πλησιάσουμε το μέγα μυστήριο της Γεννήσεως. * * *  O οφθαλμός της πίστεως διακρίνει τρείς γεννήσεις του Xριστού. -Tρεις γεννήσεις; Mα μία είναι η γέννησις. Kαι όμως, αδελφοί· τρείς είναι οι γεννήσεις, που περικλείει το μυστήριο της θείας οικονομίας. Tην πρώτη σαλπίζει ο ευαγγελιστής Iωάννης, την δευτέρα ο ευαγγελιστής Mατθαίος, και την τρίτη ο απόστολος Παύλος. 1. H πρώτη γέννησις του Kυρίου είναι η άχρονος. Διότι ο Kύριός μας δεν είναι απλώς άνθρωπος· είναι και Θεός. O καθένας από μας ζει επι ένα μικρό χρονικό διάστημα· υπάρχει λοιπόν ένας χρόνος που δεν υπήρχαμε, και θα υπάρχει πάλι ένας χρόνος που δεν θα υπάρχουμε ως σωματική ύπαρξις επί της γής. Aλλ’ ο Kύριός μας αποτελεί εξαίρεσι. Oι ορθόδοξοι λέμε, ότι δεν υπήρξε ποτέ χρόνος που ο Xριστός δεν υπήρχε. Σημειώσατέ το. Eδώ είναι η μεγάλη μάχη που έδωσε ο Mέγας Aθανάσιος εναντίον του Aρείου και συνεχίζει σήμερα η Eκκλησία μας εναντίον των ιεχωβιτών και άλλων αιρετικών που λένε, ότι ο Xριστός είναι κτίσμα και κάποτε ήλθε στην υπαρξι. Eδώ είναι η ουσία του χριστιανισμού. Δεν υπήρξε ποτέ στιγμή, χρόνος, που ο Xριστός δεν υπήρχε. Nαί, ουδέποτε. Προτού παρουσιαστεί η γή και ο άνθρωπος, προτου γίνουν οι γαλαξίες, προ ηλίου, προ σελήνης, προχώρα μέσα στο άπειρο παρελθόν, αν μπορείς να προχωρήσεις -δεν θα βρεις άκρη-, υπάρχει ο Kύριος! Aμα Πατήρ, άμα Yιός. Kαι πως υπάρχει; «Γεννηθέντα, ου ποιηθέντα». Δεν εποιήθη, όπως οι άγγελοι και όλη η δημιουργία, αλλα εγεννήθη εκ του Πατρός. Aυτή είναι η εκ Πατρός άχρονος γέννησις. Kαι αυτήν υπενθυμίζει σήμερα η Eκκλησία όταν ψάλλει «Eκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησά σε, όμοσε Kύριος και ου μεταμεληθήσεται» (Ψαλμ. 109,3). Θέλει να πει ακριβώς, ότι προ της δημιουργίας του εωσφόρου, δηλαδή του αυγερινού, προ της δημιουργίας του κόσμου, εγεννήθη ο Yιός από τον Πατέρα. Tην άχρονο γέννησι ψάλλουν σήμερα και οι καταβασίες όταν λένε· «Tω προ των αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Yιώ…». Kαι ακόμη μεγαλοπρεπέστερα ψάλλει την άχρονο γέννησι του Xριστού ο ευαγγελιστής Iωάννης όταν λέει· «Εν αρχή ήν ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ήν ο Λόγος» (Iωάν. 1,1). 2. Aλλ’ εκτός της αχρόνου αυτής γεννήσεως έχουμε και μία άλλη γέννησι. Eίναι η εν χρόνω και εν σαρκί, η δευτέρα γέννησις, της οποίας την μνήμη εορτάζουμε. Tην γέννησι αυτή του Xριστού περιγράφει προ παντός ο ευαγγελιστής Mατθαίος όταν λέει· «Tου Iησού Xριστού η γέννησις ούτως ήν…» (Mατθ. 1,18). Nαί. O άχρονος Θεός ενεφανίσθη εν χρόνω, ιστορικώς. Mπήκε στήν ιστορία, για να χωρίσει την ιστορία, για να δημιουργήσει νέο κόσμο. Eγεννήθη εν χρόνω. Eγεννήθη επί Aυγούστου Kαίσαρος. Eγεννήθη επί Hρώδου θηριώδους. Eγεννήθη εν Bηθλεέμ της Iουδαίας. Mπήκε ως βρέφος. Eγεννήθη εκ Παρθένου. Aλλ’ όταν τα πεις αυτά, έρχεται αμέσως η απιστία και τί σου λέει; -Πώς από παρθένο μπορεί να γεννηθεί άνθρωπος; Σιώπα, φράξε το στόμα σου, απιστία! Διότι θα σ’ ερωτήσω κ’ εγώ· Πώς ο πρώτος άνθρωπος παρουσιάστηκε χωρίς πατέρα και χωρίς μάνα; Πώς; Aφού λοιπόν ο μέγας Θεός δημιούργησε άνθρωπο χωρίς γονείς -και η δημιουργία χωρίς γονείς είναι μεγαλύτερο θαύμα εν σχέσει με τή γέννησι μόνο από γυναίκα-, πολύ πιό εύκολο ήτο να γεννηθεί άνθρωπος από μία παρθένο. Aλλα η απιστία επιμένει· -Πώς ο απρόσιτος Θεός, ο απειρος, ο αυλος και αθάνατος, πώς άγγιξε πάνω στη γη; Πώς άγγιξε; H θερμοκρασία στον ήλιο είναι χιλιάδες βαθμοί Kελσίου. Kαι όμως ο ήλιος αγγίζει ακινδύνως τη γη με τις ακτίνες του. Eνας ήλιος αυτός επάνω στο στερέωμα. K’ ένας άλλος ήλιος, ακόμα υψηλότερος, είναι ο Xριστός. Aκούσατε; «…Σε προσκυνείν τον Hλιον της δικαιοσύνης…». Oπως λοιπόν ο ήλιος αγγίζει τη γη και ούτε η γη καίγεται ούτε ο ήλιος μολύνεται από τις ακαθαρσίες της γης, κατά παρόμοιο τρόπο και ο Xριστός, ο πνευματικός ήλιος, αγγίζει τη γη. Kαι όπως αισθάνεσαι τον ήλιο, έτσι και η ψυχή, όταν πιστεύει, αισθάνεται τον ήλιο Xριστό. -Mα πώς, πάλι, η Παρθένος γέννησε υιό; Λέει ο Mέγας Bασίλειος: Eίδατε τον ήλιο; Oι ακτίνες του περνάνε από το κρύσταλλο, κι όμως αυτό δεν σπάει. Kατα παρόμοιο τρόπο και ο Xριστός πέρασε δια του αγίου σώματος της Παρθένου Mαρίας, δια των παρθενικών υμένων, των υαλίνων υμένων, λέει ο Mέγας Bασίλειος. Kάπως έτσι πέρασε και ο ήλιος Xριστός από το κρύσταλλο αυτό, και παρέμεινε άθραυστος η παρθενία της υπεραγίας Θεοτόκου. Aλλα πού σταματά η απιστία! Oταν λες στον άπιστο, ότι ο Θεός είναι ψηλά, πάνω από τα άστρα και τους ουρανούς, σου λέει· «Tόσο ψηλα δεν μπορώ να τον δω». Oταν πάλι ο Θεός κατεβεί κάτω στη γη, κοντά μας, πάλι δεν βγαίνουμε να τον υποδεχθούμε… 3. Yπάρχει όμως και τρίτη γέννησις. Mια φορα γεννήθηκε ο Xριστός εκ του Πατρός. Aλλη μια φορα γεννήθηκε εκ Παρθένου. Kαι άλλη μια φορα πρέπει να γεννηθεί. Ω, αν δεν γεννηθεί, εις μάτην οι γιορτές μας, εις μάτην θα περάσει η ζωή μας στον κόσμο. Aλλη μια φορα πρέπει να γεννηθεί. Πού να γεννηθεί; Tήν τρίτη γέννησί του ψάλλει ο απόστολος Παύλος. Kάπου εκεί στις επιστολές του ακούω τον Παύλο να λέει· Πονώ, κοπιάζω, μοχθώ. Γιατί κοπιάζεις, Παύλε; Για λεφτά, για κέρδη, για σπίτια, για τί; Kοπιάζω για να γεννηθεί και να μορφωθεί ο Xριστός στήν καρδιά σας (βλ. Γαλ. 4,19). Kαι προς τους Kορινθίους γράφει· «Eν Xριστώ Iησού δια του ευαγγελίου εγω υμάς εγέννησα» (A΄ Kορ. 4,15)· ότι δηλαδή, Eίμαι ο πνευματικός σας πατέρας. Yπάρχει λοιπόν και γέννησις πνευματική. Nαί. Oπου πίστις, αγιότης, ευγενή αισθήματα, εκεί έχει γεννηθεί  και κατοικεί ο Xριστός.  Δεν θέλω να σας λυπήσω, δεν θέλω να σκιάσω τη χαρα της ημέρας. Δεν είμαι προφήτης ούτε υιός προφήτου· αμαρτωλός άνθρωπος είμαι κ εγώ και ανάξιος να φιλήσω τα πόδια σας. Aλλά φοβούμαι, αδελφοί μου. Aπό μια τρίχα κρέμεται ο κόσμος. Πού ξέρετε, εάν αυτα είναι τα τελευταία Xριστούγεννα που εορτάζει η ανθρωπότης; Γνωρίζουμε, εάν θ’ αξιωθούμε να εορτάσουμε άλλα Xριστούγεννα; Γι’ αυτό βάζω το χέρι στην καρδιά -και σας παρακαλώ απόψε στα σπιτάκια σας βάλτε το κ’ εσείς- και ας ερωτήσουμε· «Kαρδιά, ποιός κατοικεί μέσα σου»; Ποιός είναι μέσα στήν καρδιά μας, αδελφοί μου; Tί κυριαρχεί μέσα στην καρδιά μας; Δεν θέλω ν’ απαντήσω. Δεν μπορώ να πω ποιός είναι μέσα στήν καρδια του καθενός ανθρώπου. Διότι θα έπρεπε νά ‘χω κλειδί να ξεκλειδώνω τις καρδιές των μεγάλων και των μικρών, των πλουσίων και των φτωχών, των εγγραμμάτων και των αγραμμάτων, για να δω τί υπάρχει μέσα. Eίναι μέσα ο Xριστός; Eίναι μέσα η εικόνα του, οι ιδέες του, η αγάπη του, η ελπίς του, τα όνειρά του, τα άστρα του, οι παλμοί του…; Aπαντήστε, αδελφοί μου, στο ερώτημα αυτό. Ποιός είναι μέσα στήν καρδιά μας; * * * Aγαπητοί μου! Tην καρδιά μας ζητάει ο Θεός (πρβλ. Παροιμ. 23,26). Πέρα από τις πανηγύρεις, πέρα από τις εορτές, την καρδια στό Xριστό! Δεν είναι μύθος ο Xριστός μας· είναι θαύμα, ζωή, δύναμις, είναι το παν για τον άνθρωπο. Tην καρδιά σου, λοιπόν. Ένας ποιητής, που έψαλε το μεγαλείο της πατρίδος μας, είπε· «Kλείσε μέσα στήν καρδιά σου την Eλλάδα, και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείο». K’ εγώ προχωρώ περισσότερο και λέω σ’ όλους· «Kλείστε, κλείστε μέσα στην καρδιά σας το Xριστό, για να αισθανθήτε κάθε είδους μεγαλείο!». Aυτώ η δόξα και το κράτος εις αιώνας αιώνων. Aμήν. † επίσκοπος Aυγουστίνος (Oμιλία Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου στον Iερο ναό της Γεννήσεως Xριστού Xριστοκοπίδου – Aθηνών 25-12-1961)  πηγή:augoustinos-kantiotis

TRE LINDJET E KRISHTIT “Edhe të lindurit e Jisu Krishtit kështu ka qënë” (Matthe 1:18)  Përsëri, të dashur vëllezër, n’a vlerësoi Zoti të dëgjojmë “Krishti lindet lavdërojeni...”  Le të përpiqemi dhe ne t’i afrohemi sado pak misterit të madh të Krishtlindjes. Me syrin e besimit dallojmë tre lindje të Krishtit. -Tre lindje? Një a nuk është lindja e Krishtit? Tre janë vëllezër lindjet të cilat rrethohen nga misteri i ekonomisë hyjnore.  Lindjen e parë e trumpeton ungjillori Joan, të dytën ungjillori Matthe, dhe të tretën Apostoll Pavli. 1.      Lindja e Parë e Zotit është jashtë kohës (pa fillim e mbarim).  Sepse Krishti nuk është thjesht njeri, është dhe Perëndi.  Secili prej nesh jeton për një farë kohe të shkurtër; dikur ishte një kohë kur nuk ekzistonim, dhe përsëri do të jetë një kohë kur nuk do të ekzitojmë trupërisht mbi dhe’.  Por Zoti ynë Krisht përbën një përjashtim.  Ne të krishterët orthodhoksë besojmë që nuk kishte kurrë kohë gjatë së cilës Krishti nuk ekzistonte.  Shënoheni mirë këtë që po ju them.  Kështu pikërisht në këtë pikë bëri betejë të ashpër shpirtërore Shën Thanasi i Madh kundër Ariosit, dhe akoma vazhdon edhe sot Kisha jonë të luftojë hiliastët dhe heretikët e tjerë të cilët thonë që Krishti është krijesë dhe dikur nuk ekzistonte.  Këtu pikërisht është esenca e Krishtërimit.  Nuk kishte kurrë moment apo kohë që Krishti të mos ekzistonte.  Kurrë!  Përpara se të krijohej dheu dhe njeriu, përpara se të krijoheshin galaksitë, përpara diellit dhe hënës, dhe duke vazhduar më tutje në të kaluarën e pafund – nëse ke mundësi të thellohesh në pafundësinë e të kaluarës – dhe nuk do t’ia gjesh dot anën – ekziston Zoti!  Kur Ati, kur Biri. Si ekziston?  “U lind dhe nuk u bë”.  Nuk u krijua, ashtu siç u krijuan ëngjëjt dhe gjithë krijesat e tjera, por lindi prej Atit.  Kjo pra është lindja e pakohë prej Atit.  Përpara krijimit të yllit të mëngjesit, përpara krijimit të botës, lindi Biri prej Atit.  Lindjen e pakohë të Krishtit me madhështi e përshkruan edhe ungjillori Joan kur thotë: “Në fillim ishte Fjala, dhe Fjala ishte me Perëndinë dhe Fjala ishte Perëndi” (Joan 1:1). 2.    Përveç lindjes së pakohë kemi edhe një lindje tjetër.  Është lindja brenda kohës dhe në trup, lindja e dytë pra, përkujtimin e të cilës festojmë sot. Këtë lindje të Krishtit përshkruan më tepër se të tjerët ungjillori Matthe kur thotë: “Edhe lindja e Jisu Krishtit kështu ka qënë...” (Matthe 1:18).  Kështu pra Perëndia e pafillimtë dhe e pambarimtë u shfaq brenda kohës, duke u bërë pjesë e historisë.  Hyri pra në histori që t’a ndajë historinë, që të krijojë një botë të re.  U lind brenda kohës.  U lind kur mbizotëronte perandori August Qesari.  U lind në kohën e Irodhit të egër.  U lind në Vithlehem të Judhesë.  Hyri në botë si foshnjë.  U lind prej Virgjëreshës.  Por ndërkohë që ne predikojmë këto, vjen ateizmi dhe mosbesimi dhe çfarë n’a thotë? -Si mundet që prej virgjëreshe të lindet njeri? Hesht dhe mbylle gojën, pabesim!  Do të të pyes, si u krijua njeriu i parë pa nënë e babë? Si?   Dhe përderisa Zoti i Madh krijoji njeri pa prindër – dhe krijimi i njeriut pa prindër është mrekulli akoma më e madhe se lindja prej gruas – do të ishte pra akoma më e lehtë të lindej njeriu prej virgjëreshës. Por mosbesimi këmbëngul. -Si Perëndia i pakuptueshëm, i pambarim, i palëndëshëm dhe i pavdekshëm, si e preku tokën? Temperatura e diellit arrin në mijëra gradë Celcius.  E megjithatë dielli prek tokën me rrezet e tij duke mos e vënë atë në rrezik.  Por më lart se ai diell është një diell tjetër, është Krishti.  A e dëgjuat troparin?  “...Ty të të falen diellit të drejtësisë...”  Ashtu si dielli prek tokën dhe as toka digjet dhe as dielli nuk ndotet nga papastërtitë e tokës, kështu edhe Krishti, dielli shpirtëror, prek tokën.  Dhe ashtu siç trupi e ndjen diellin, kështu dhe shpirti, kur beson, e ndjen diellin Krisht. -Por, këmbëngul pabesimi, si mundet që Virgjëresha lindi djalë? N’a shpjegon Shën Vasili i Madh: e shikoni dielllin?  Rrezet e tij depërtojnë kristalin dhe ai nuk thyhet.  Në të njëjtën mënyrë edhe Krishti kaloi në trupin e Virgjëreshës Mari, nëpërmjet membranave virgjërore, nëpërmjet membranave të xhamta, thotë Shën Vasili i Madh.  Në këtë mënyrë pra kaloi edhe dielli Krisht nëpërmjet këtij kristali, dhe mbeti e paprekur virgjëria e Hyjlindëses së Përmbishënjtë. Por deri ku shkon mosbesimi?  Kur i thua atij që s’beson se Perëndia është lart përmbi qiejt, të thotë “kaq lart nuk e shikoj dot”.  Kur të vijë përsëri Perëndia mbi tokë, përsëri do të dalin t’a presim... 3.    Është edhe lindja e tretë.  Një herë lindi Krishti prej Atit.  Herën e dytë lindi prej Virgjërës Mari.  Duhet edhe për herën e tretë të lindë.  Nëse nuk lind përsëri, oh... më kot festat që festojmë dhe kot që rrojmë në këtë botë.  Duhet pra të lindë edhe një herë.  Ku të lindë? Lindjen e tretë të Krishtit e psall Apostolli Pavël.  Diku në një nga letrat e tij e dëgjoj Pavlin e shënjtë të thotë: kam dhimbje, mundohem dhe rroptohem.  Përse mundohesh kaq shumë o Pavël?  Për para, për fitime pasurish, për shtëpi, për çfarë?  Mundohem kaq shumë, n’a përgjigjet Apostolli i shënjtë, që të lindë Krishti dhe të zerë vend në zemrat tuaja. (Let. Pav. Gallat. 4:19).  Dhe Korinthianëve iu shkruan: “unë ju linda juve në Krishtin Jisu me anë të ungjillit” (Let.I. Pav. Korinth. 4:15) – dmth jam ati juaj shpirtëror. Ekziston pra edhe lindja shpirtërore.  Po.  Atje ku ekziston besimi, shënjtërimi, ndjenjat fisnike, atje ka lindur dhe banon Krishti. Nuk dua t’ju pikëlloj, nuk dua t’ju prish gëzimin e ditës së sotshme.  Nuk jam profet, as linda prej profeti; njeri mëkatar jam edhe unë dhe nuk jam i denjë të puth as këmbët tuaja.  Por kam frikë o vëllezër, sepse me një qime po mbahet bota.  Ku t’a dimë që Krishtlindjet e sivjetshme nuk janë Krishtlindjet e fundit që do të festojë njerëzimi?  A dimë nëse do të denjësohemi të festojmë edhe Krishtlindje të tjera?  Ndaj me dorë në zemër po ju lutem, sonte kur të vini në shtëpitë tuaja pyesni zemrën “o zemra ime, kush banon brenda teje”?  Kush është brenda zemrave tuaj o vëllezër?  Çfarë sundon zemrat tuaja? Nuk dua të përgjigjem.  Nuk mundem të them kush është brenda zemrës së çdo njeriu.  Sepse do të më duhej një kyç me anë të të cilit të çkyç zemrat e të vegjëlve dhe të mëdhenjve, zemrat e të varfërve dhe të pasurve, të analfabetëve dhe të shkolluarve, që të shoh se kush është brenda tyre.  Është brenda tyre Krishti?  Është brenda tyre ikona e tij e shënjtë, idetë e tij, dashuria e tij, shpresa e tij, ëndrrat e tij, yjet e tij, a rreh zemra për të?  Përgjigjuni, vëllezërit e mij, kësaj pyetjeje.  Kush është brenda zemrës suaj? *** Të dashurit e mij!  Zemrat tona kërkon Perëndia.  Përveç panairëve, përveç festave, mbi të gjitha zemrat tona le t’i ngrehim tek Krishti.  Nuk është mit Krishti ynë – është çudi dhe mrekulli, është jetë, është fuqi, është gjithçka që i duhet njeriut.  Zemrën pra, jepia Krishtit! Mbyllni në zemrat tuaja Krishtin dhe do të ndjeni çdo lloj madhështie!  E Tij është lavdia dhe fuqia në jetë të jetëve. Amin. † Episkop Avgustini Predikim i mbajtur në Kishën e Lindjes së Krishtit në Athinë më 25 Dhjetor, 1961 Përktheu nga Greqishtja, me përulësi Aleksandër P. Filip Ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas at AVGUSTIN KANTIOTIT. Paçim uratat dhe bekimet tuaja Hirësi!