Προς Τον Προεδρο Συντονιστικης Επιτροπης Ν.Θεσσαλονικης.
1.- Κυριε Προεδρε, με την παρουσα
επιστολη μου επιθυμω να σας δηλωσω οτι παραιτουμαι οριστικα απο
μελος-πολιτευτρια του Κινηματος των Ανεξαρτητων Ελληνων διοτι: α.- Ως γνωστον
προσχωρησα στο Κινημα των ΑΝ-ΕΛ υστερα απο προταση του αρμοδιου συντονιστικου
οργανου καθοσον εκπροσωπουσα τους συμπολιτες μου Βορειοηπειρωτες και ημουν
Εκδότρια της εφημεριδας "ΛΑΙΚΟ ΒΗΜΑ" που εκδιδεται στο Αργυροκαστρο
και Πρόεδρος του παραρτήματος" Ομόνοιας" Χαλκιδικης για να βοηθησω
μεσω του Κινηματος στη λυση των προβληματων τους για τα οποια ειχα ενημερωσει
προφορικα και γραπτα ολους τους αρμοδιους. β.- Στη συνεχεια για το λογο αυτο
ειχα λαβει σχετικες υποσχεσεις-διαβεβαιωσεις οτι θα αξιοποιηθω αμεσα σε
καταλληλη θεση ωστε να πετυχουμε τον επιδιωκομενο σκοπο. γ.- Ακολουθως σας
υπενθυμιζω οτι τον μηνα Απρίλιο 2017 ειχα υποβαλει την πρωτη παραιτηση μου στον
Γραμματεα του Κινηματος κ. Δροσο οταν επισκεφθηκε τα γραφεια μας στη
Θεσσαλονικη για το λογο οτι δεν προχωρησαν τα σχετικα θεματα που αφορουσαν την
λυση προβληματων των Βορειοηπειρωτων και δεν εγινε δεκτη με την αιτιολογια οτι
θα κινηθουν ολες οι απαιτουμενες διαδικασιες για την επιτευξη θετικων
αποτελεσματων.
2.- Τελος κ. Προεδρε υστερα απο
ολα αυτα και επειδη μεχρι και σημερα δεν υπηρξε καμμια απολυτως προσπαθεια προς
την κατευθυνση επιλυσης των προβληματων με αποτελεσμα να βρεθω στην πλεον
δυσαρεστη θεση και να εχω εκτεθει ανεπανορθωτα και ως εκ τουτου εκρινα οτι υπο
τις παρουσες συνθηκες ειναι πιο εντιμο, πιο ηθικο, πιο ειλικρινες και πιο
αξιοπρεπες να παραιτηθω οριστικα πλεον απο μελος-πολιτευτρια του Κινηματος.
Αν νηστεύεις, κάνε το με ταπείνωση. Αν τρως, μην προκαλείς. Αν εσύ
θες ταχινόσουπα, καν’ του παιδιού σου μια κοτόσουπα. Και δως του ένα φιλί
σοκολατένιο.
Αν πας εκκλησία, κάνε ησυχία. Εγώ κοιμάμαι. Αν προσεύχεσαι, δείξε μου
τη γαλήνη σου.
Αν είσαι του Χριστού, άσε να μυρίσω τη γλύκα των χνώτων Του στα χείλη
σου.
Αν μετάνιωσες, πάρε ρίσκα και τόλμησε καινούργια πράγματα.
Αν αγαπάς το Θεό, χάιδεψε τον άνθρωπό σου στο
λαιμό. Αν διαβάζεις πνευματικά, δείξε ένθεη ανθρωπιά.
Αν είσαι δυνατός, πες ¨συγγνώμη¨.
Αν είσαι άγιος, αγκάλιασε τους αμαρτωλούς. Αν
σηκώνεις Σταυρό, κάνε τον πόνο σου τραγούδιστο Χριστό. Και σταμάτα την κλάψα.
Αν σε λίγες βδομάδες περιμένεις Ανάσταση,
χαμογέλα.
Από σήμερα!
Atë Andrea Konano
Nëse kreshmon, bëje me përulësi. Nëse ha, mos
provoko. Nëse ti ha supë tahini, bëji fëmijës supë pule dhe jepi një puthje
prej çokollate.
Nëse shkon në kishë, bëj qetësi. Unë po fle.
Nëse lutesh, tregoe me qetësinë tënde.
Nëse je i Krishtit, më ler që të ndjej aromën e
ëmbël të Tij në buzët e tua.
Nëse je penduar, risko dhe guxo gjëra të reja.
Nëse e do Zotin, përkëdhele njeriun tënd në
qafë. Nëse lexon në mënyrë shpirtërore, trego një humanizëm hyjnor.
Nëse je i fortë, thuaj “më fal”.
Nëse je shënjtor, përqafo mëkatarët. Nëse ngre
Kryq, ktheje dhimbjen në një Krisht që këndon. Ndalo së qari.
Nëse për pak javë pret Ngjalljen, buzëqesh që
sot!
Δεκαεπτά Τούρκοι πολίτες αποβιβάστηκαν το απόγευμα της Κυριακής στις
Οινούσσες και ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Πρόκειται σύμφωνα με πληροφορίες κυρίως
για δημοσίους υπαλλήλους. Προς το παρόν μεταφέρθηκαν στο hotspot της Χίου στη
ΒΙΑΛ για να καταγραφούν και να ταυτοποιηθούν.
Για το χθεσινό περιστατικό στις Οινούσσες εξέδωσε σχετική ανακοίνωση
το Λιμενικό Σώμα, στην οποία αναφέρεται: «Στον εντοπισμό και τη διάσωση
δεκαεπτά αλλοδαπών προέβησαν στελέχη του Λιμενικού Σώματος - Ελληνικής
Ακτοφυλακής. Ειδικότερα, οι ανωτέρω εντοπίστηκαν σε αμμώδη παραλία στην
περιοχή Πούντα Οινουσσών. Υπό τον συντονισμό του Ενιαίου Κέντρου Συντονισμού
Έρευνας και Διάσωσης, το πλήρωμα περιπολικού σκάφους Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ. προέβη στην
ασφαλή περισυλλογή των εν λόγω αλλοδαπών, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στον λιμένα
Χίου. Προανάκριση διενεργείται από το Κεντρικό Λιμεναρχείο Χίου».
«Το 2017 είχαμε 1.800 αιτούντες άσυλο από την Τουρκία. Ηταν αρκετά
αυξημένος ο αριθμός σε σχέση με το 2016 και θα δούμε τι θα γίνει από εδώ και
πέρα» είχε επισημάνει στην «Κ» η πρώην διευθύντρια της υπηρεσίας Ασύλου κ.
Μαρία Σταυροπούλου σε συνέντευξή της στην «Κ» την προηγούμενη Κυριακή.
Υπενθυμίζεται ότι μόλις πριν μια εβδομάδα μια τριανταεφτάχρονη μάνα
και τα δύο της παιδιά, αγόρια 11 και 3 ετών πνίγηκαν στην προσπάθεια τους να
διασχίσουν τον ποταμό Εβρο και να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα. Η
οικογένεια επιχείρησε να φύγει απο την Τουρκία καθώς κινδύνευε από τις
διώξεις του Ερντογάν, σύμφωνα με μαρτυρίες http://www.kathimerini.gr/
Shtatëmbëdhjet qytetarë Turq zbarkuan mbasditen
e së Dielës në Inuses dhe kërkuan azil politik. Bëhet fjalë, sipas
informacioneve krysisht për nënpunës të administratës publike. Për momentin u
çuan në hotspots të Hios që të rregjistrohen dhe të identifikohen.
Për këtë rast vetë Trupa e Marinës nxorri një
deklaratë në të cilën shkruhet: “Anëtarët e Marinës Helene gjetën dhe
shpëtuan 17 qytetarë të huaj. Më konkretisht, qytetarët e mësipërm u gjetën
në bregun ranor të zonës Punta Inouses. Duke u koordinuar me Qëndrën e
Përbashkët të Kërkimit dhe Shpëtimit, skafi ushtarak në patrullim L.S – El .Akt
kreu me sukses gjetjen dhe përkujdesjen e të huajve në fjalë, të cilët u
transpurtuan në limanin e Hios. Po kryhet investigim nga Qëndra e Marinës Hio”.
“Më 2017 ka pasur 1800 kërkesa për azil nga
Turqia. Ishte mjaft i lartë numri në lidhje me 2016 dhe do të shohim se si do
të zhvillohet që këtej e tutje” tha për gazetën Kathimerini drejtoresha e
Azilit znj Maria Stavropoulou në intervistën që dha.
Po ju kujtojmë se para një jave një nënë 37
vjeçare dhe dy fëmijët e saj, 11 dhe 3 vjeç u mbytën në përpjekjen e tyre për
të kaluar lumin e Evros dhe të kalonin nga Turqia në Greqi pasi, sipas
dëshmive, rrezikohej nga përndjekjet e Erdoganit.
Rritja e kontakteve diplomatike kohët e fundit midis Athinës nga
njëra anë dhe Shkupit e Tiranës nga ana tjetër mund të sjellin këtë vit
mbylljen e një sërë problemesh dypalëshe, të cilat përbëjnë prej shumë
kohësh kratere të heshtura tensioni në Ballkan. Problemi kryesor me
karakter rajonal është ai i emrit të I.R.J. të Maqedonisë dhe si
rezultat marrëdhëniet e saj me aktorë globalë, si Bashkimi Evropian,
O.K.B. dhe N.A.T.O. Nëse do të analizojmë politikën e jashtme greke në
çështjen e emrit nevojitet të veçohen të paktën katër kolona kryesore.
Kolona e parë lidhet me kontekstin historik të cilit grekët i
mëshojnë më së shumti. Për ta Maqedonia e antikitetit përbën pjesë të
pandarë e themelore të civilizimit grek, me kulminacion periudhën e
Aleksandrit të Madh. Ardhja dhe shkrirja e Perandorisë Osmane shekuj më
vonë, ndikoi në “ndarjen” e krahinës së Maqedonisë antike në tre
vilajete kryesore, atij të Selanikut, të Monastirit dhe të Kosovës. Ky
proces vazhdoi më tej me krijimin dhe konsolidimin e shteteve-kombe në
shekullin e 19-të dhe 20-të, ku molla e ndaluar u bë themelimi i
Republikës Popullore të Maqedonisë në vitin 1945 si një nga gjashtë
republikat federale të Jugosllavisë. Si rrjedhojë, ndërtimi i
identitetit kombëtar të këtij vendi gjatë periudhës së Luftës së Ftohtë,
por edhe pas saj, forcoi ndërgjegjen kolektive të banorëve në lidhje me
pjesën e tyre të historisë, ku kjo e fundit vendosej tashme përballë
antikitetit të referuar nga Grekët
Kolona e dytë është rezultat i kontributit akademik që ka dhënë
inteligjenca tek të dyja vendet. Nëse në Shkup pedagogët i kanë mëshuar
ndërtimit të identitetit kombëtar, ose nën-kombëtar në rastin e
Jugosllavisë, në vendin fqinj ekzistonte një situatë tjetër për një
periudhë pothuajse dyshekullore. Kështu, kryesisht gjatë shekullit të
19-të dhe atij të 20-të Grekët i kundërviheshin identitetit bullgar si
“armiku” kryesor dhe irredentist që kërkonte të shtrihej deri në brigjet
e Selanikut. Vetëm pas viteve 1990 dhe kryesisht pas hyrjes së
Bullgarisë në Bashkimin Evropian shënjestra e inteligjencës greke u
zhvendos nga Bullgaria tek ajo që njihet sot si I.R.J. e Maqedonisë.
Kolona e tretë përbëhet nga retorika politike. Qeverisja
dhjetëvjeçare e Nikola Gruevskit në Shkup kombinoi retorikën e politikës
së brendshme nga njëra anë me mitizimin e Maqedonisë antike si pjesë e
identitetit kolektiv të këtij vendi nga ana tjetër. Kështu, pamë
vendosjen e emrit dhe figurës së Aleksandrit të Madh në aeroportin e
Shkupit, por edhe mbushjen e shesheve me statuja dhe emra rrugësh.
Përdorimi i mitit në politikën e brendshme duket se po ndryshon sot
tek lidershipi i ri dhe kjo vihet re në gatishmërinë që po tregon
kryeministri Zoran Zaev për uljen e karakterit nacionalist të politikës
së brendshme në favor të negociatave me Greqinë, ndonëse me koston e
dobësimit të popullaritetit të tij tek votuesit. Nga ana tjetër e
kufirit, politika greke e ka më të vështirë ndërmarrjen e hapave
politikë që prekin identitetin e opinionit publik grek, sepse ky i
fundit në pjesën më të madhe të tij vazhdon ti mëshojë historisë së
antikitetit dhe nuk pranon të përditësohet me realitetin që ekziston
aktualisht. Manifestimet gjigante të Grekëve në Selanik dhe Athinë, edhe
pse indirekt shprehin pakënaqësinë e qytetarëve ndaj qeverisjes dhe
masave shtrënguese financiare, nuk ndihmojnë në kapërcimin e problemeve
të vjetra në rajon dhe paralelisht mund t’i hedhin benzinë nacionalizmit
të vendeve të tjera të Ballkanit. Ngatërrimi i politikës së jashtme me
atë të brendshme e komplikon akoma më shumë çështjen e emrit dhe
negociatat dypalëshe.
Kolona e katërt dhe me një rëndësi primare në analizë lidhet me
koniukturat globale dhe ato që vihen re në rajonin e Ballkanit e
Mesdheut. Dobësia e brendshme që po tregon sot Bashkimi Evropian po i lë
vendin ndikimit të forcave të tjera në Ballkan, siç janë Turqia, Rusia
dhe Kina. Destabiliteti i Bosnjë-Hercegovinës dhe Kosovës, si dhe
mungesa e shtetit të së drejtës në Shqipëri, shihet nga Athina si
shqetësim për aspiratën evropiane të këtyre vendeve. Si rrjedhojë,
politika e jashtme greke kërkon të mbyllë sa më parë probleme dypalëshe
me Shkupin dhe Tiranën, duke e bërë më të lehtë integrimin e tyre në
NATO dhe Bashkimin Evropian. Megjithatë, vonesat e mundshme në zgjidhjen
e problemeve të vjetra mund të fusin në lojë aktorë të tjerë dhe për
pasojë të dobësojnë lidhjet e vendeve të Ballkanit perëndimor me
Brukselin. Zgjidhja e përkohshme që iu dha konfliktit të çështjes së
emrit në vitin 1995 me ndërmjetësimin e diplomacisë amerikane, apo
veto-ja kolektive e shtatë vendeve në Samitin e N.A.T.O.s në Bukuresht
në vitin 2008, duket se do të pasohet nga një marrëveshje e re midis
Athinës dhe Shkupit. Propozimi për një emër të përbërë, me karakter
gjeografik dhe “erga omnes” synohet të mbyllë një herë e mirë konfliktin
e emrit, gjithmonë në kushtet e paqes dhe normalitetit në Ballkan dhe
Evropë.
Απίστευτο και όμως αληθινό! Την ώρα που οι σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας
είναι ιδιαίτερα τεταμένες μετά από το θερμό επεισόδιο στα Ίμια, χιλιάδες
Τούρκοι πολίτες ψάχνουν τρόπο για να αποκτήσουν ελληνική υπηκοότητα.
Όλα ξεκίνησαν πριν από λίγο καιρό με μία ηλεκτρονική εφαρμογή η οποία
αποκαλύπτει σε όποιον θέλει το γενεαλογικό δέντρο του που φτάνει μέχρι το
1800. Έτσι, πολλοί ανακάλυψαν ότι έχουν ρίζες από την Ελλάδα.
Για αυτό και άρχισαν να επικοινωνούν με ελληνικές αρχές και προξενεία
με σκοπό να πάρουν ελληνική υπηκοότητα και να ανοίξει ο δρόμος της Ευρώπης
για αυτούς. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί αφού η συνθήκη της
Λωζάνης παραμένει σε ισχύ.
E
pabesueshme por e vërtetë! Në momentet që marrdhëniet Greqi- Turqi janë në
veçanti të tendosura nga episodi në Imia, me mijëra qytetarë turq kërkojnë të
gjejnë mënyrë që të marrin nënshtetësinë greke.
Të gjitha filluan kur para pak kohësh një
aplikacion i cili i zbulon, kujtdo që dëshiron, pemën gjenalogjike të tij
deri në vitin 1800. Kështu shumë zbuluan, se kishin rrënjë nga Greqia.
Për këtë arsye filluan që të komunikojnë me
zyrat greke, konsullatat si dhe ambasadat duke dashur të marrin nënshtetësinë
greke dhe kështu të mund të lëvizin të lirë në Europë. Ndërkaq diçka e tillë
nuk mund të ndodhë pasi Marrveshja e Lozanës është akoma e vlefshme.
Ο Πρωθυπουργός Ράμα αποκάλυψε την αλήθεια για τις τεταμένες σχέσεις με την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της πρώτης τετραετίας της διακυβέρνησής του, φτάνοντας στο σημεία να τον καταραστεί ορθόδοξος ιερέας .
Βάσει της ερμηνείας του πρωθυπουργού ήταν όλα καλομελετημένα, και φυσικά υποβεβλημένα για να φτάσουμε στο σημερινό επίπεδο όπου η Αθήνα είναι υποχρεωμένη να καθίσει στην τράπεζα συνομιλιών με τα Τίρανα, για την κατάρτιση μιας άλλης συμφωνία για τα θαλάσσια χωρικά ύδατα ή για να άρει το εμπόλεμο.
Κι όλα αυτά, σύμφωνα με το Ράμα, συμπίπτουν με μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με την απόφαση της Ελλάδας για να κάνει έρευνες για υδρογονάνθρακες στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ των δύο χωρών, κάπου εκεί γύρω στο 2015.
Ο Ράμα είπε πως μέχρι εκείνη τη στιγμή όταν η κυβέρνησή του αντίδρασε μέσω διπλωματικής νότας, η ελληνική κυβέρνηση ούτε που ήθελε να ξέρει για την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Τις διευκρινίσεις αυτές ο Ράμα τις έκανε κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στην εκπομπή στην εκπομπή Ζώνη Αντιπαράθεσης στο Klan Kosova.
«Εμείς βρισκόμαστε εδώ και μερικά χρόνια σε κατάσταση αδιεξόδου με την Ελλάδα, ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι μια υπογεγραμμένη συμφωνία, της προηγούμενης κυβερνήσεώς μας με την προηγούμενη κυβέρνηση της Ελλάδας, έχει θεωρηθεί αντισυνταγματική.
Ήταν το έτος 2015, όταν, αφού η ελληνική πλευρά άνοιξε μια διαδικασία πλειστηριασμού και υπογραφής συμβολαίου με δυο εταιρείες για γεωτρύσεις στην πετρελαιοφόρου περιοχής, εμείς απατήσαμε με διπλωματική νότα του Υπουργείου Εξωτερικών την άμεση αναβολή αυτής της διαδικασίας, βάσει τους διεθνούς δικαίου που προϋποθέτει ότι για όσο χρονικό διάστημα υπάρχει διαφορά για τα θαλάσσια χωρικά ύδατα μεταξύ δυο χωρών, καμιά πλευρά δεν δικαιούται να κάνει έρευνες για δικό της λογαριασμό.
Κι αυτή ήταν η στιγμή κατά την άποψή μας, όταν η ελληνική πλευρά άρχισε να συμμορφώνεται με το γεγονός ότι δεν θα μπορούσε να υποβάλλει μονομερώς την ύπαρξη μιας συμφωνία η οποία για μας ήταν και είναι άκυρη.
Τότε, αυτό που εμείς κάναμε ήταν μια διαδικασία δύσκολη: εμείς αυξήσαμε την ένταση με την ελληνική πλευρά, όχι γιατί είχαμε ως αυτοσκοπό την αύξηση της έντασης, αλλά γιατί δεν αποδεχτήκαμε να κλείσουμε τα μάτια ή να σιωπήσουμε, και ενώπιον αυτού του σοβαρού προβλήματος που σχετίζεται με την εδαφική ακεραιότητα της Αλβανικής Δημοκρατίας, ακόμη και απέναντι από το πρόβλημα που σχετίζεται με το τσάμικο θέμα και των δικαιωμάτων των αλβανών που ανήκουν σ’ αυτή την κοινότητα. Ακόμη και με το θέμα του εμπόλεμου που είναι σοβαρό θέμα το οποίο εδώ και πολλά χρόνια έχει άμεση σχέση με τα περιουσιακά δικαιώματα, κοκ…» δήλωσε ο επικεφαλής της αλβανικής κυβέρνησης.
Άρα, αυτό που θα μπορούσαμε να καταλάβουμε από όσα επισημαίνει ο Ράμα, όλες οι κινήσεις ομολογούν ότι πρόκειται για διπλωματική στρατηγική που πήρε χρόνο, για να υποχρεωθεί η Αθήνα να καθίσει στο τραπέζι. Η αλβανική κοινή γνώμη έμεινε άναυδη από την αλλαγή της γλώσσας και της γραμμής των Τιράνων με την Αθήνα από πλευράς Ράμα, αλλά σύμφωνα με τις διευκρινίσεις του, αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξει τα πράγματα: αρχικά με το μαστίγιο και μετά με την κουλούρα!
Δείτε δύο ομιλίες του προέδρου της ΣΦΕΒΑ Θεσσαλονίκης τον Φεβρουάριο του 2014 με πολλά άγνωστα ιστορικά στοιχεία για τον Αυτονομιακό Αγώνα των Βορειοηπειρωτών:
Ο Αυτονομιακός Αγών στη Βόρειο Ηπειρο (1914)
Η δημιουργία του Αλβανικού κράτους το 1912 δεν ήταν αποτέλεσμα αγώνων ενός λαού που ζητούσε την απελευθέρωση του και την ανεξαρτησία του από τον Οθωμανικό ζυγό, αλλά επινόηση της Αυστροουγγαρίας και της Ιταλίας οι οποίες ενεργούσαν η κάθε μία για ίδιο συμφέρον.
Το εθνικό συναίσθημα ήταν άγνωστο στους Αλβανούς μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα . Οι πιστοί στο Ισλάμ Αλβανοί του Βορρά ένιωθαν Τούρκοι, ενώ οι Ορθόδοξοι του Νότου, όπου υπήρχαν συμπαγείς Ελληνικοί πληθυσμοί καθώς επίσης και αρκετοί μουσουλμάνοι, Ελληνες κάτοικοι της Ηπείρου. Ετσι, με την έναρξη του Α' Βαλκανικού πολέμου τον Οκτώβριο του 1912, ενώ όλα τα Βαλκανικά κράτη: Ελλάδα, Μαυροβούνιο, Σερβία, Βουλγαρία συμμάχησαν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Αλβανοί με απόφαση των αρχηγών των εθνικιστικών τους ομάδων πήραν μέρος στον πόλεμο, στο πλευρό των Τούρκων. Βλέποντας οι Αλβανοί την ατυχή γι' αυτούς έκβαση του πολέμου και διαπιστώνοντας, μετά από επίσκεψη του Ισμαήλ Κεμάλ Βλιώρα στη Βιέννη, ότι πιθανή ίδρυση Αλβανικού κράτους δεν ήταν αντίθετη με την πολιτική θέληση της Αυστροουγγαρίας, προχώρησαν στην ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αλβανίας. Το γεγονός αυτό έγινε στις 28 Νοεμβρίου 1912 στον Αυλώνα και ήταν απόφαση εθνοσυνέλευσης, που συγκλήθηκε εκεί από τον Ισμαήλ Κεμάλ Βλιώρα αμέσως μετά την αποβίβαση του από Αυστριακό αντιτορπιλικό, που τον μετέφερε στον Αυλώνα, από την Τεργέστη της Ιταλίας. Στη συνέχεια οι Αλβανοί ζήτησαν από τις Μεγάλες Δυνάμεις και την Τουρκία τη διεθνή αναγνώριση του κράτους τους και η οποία τελικά επετεύχθη στις 7 Δεκεμβρίου 1912 από την Πρεσβευτική Συνδιάσκεψη του Λονδίνου.
Την ίδια στιγμή ο ελληνικός στρατός με τη νικηφόρα προέλαση του ελευθέρωνε τους Αγ. Σαράντα, την Κορυτσά, τα Ιωάννινα, το Αργυρόκαστρο , την Κλεισούρα, το Τεπελένι. Η Χειμάρρα είχε ελευθερωθεί νωρίτερα από εθελοντές με αρχηγό τον Χειμαρριώτη μακεδονομάχο Σπύρο Σπυρομήλιο. Ο πληθυσμός των περιοχών αυτών με απερίγραπτο εθνουσιασμό εκδήλωνε τα ακραιφνή Ελληνικά του αισθήματα προς τον ελευθερωτή Ελληνικό στρατό, και συνέτασσε ψηφίσματα και υπομνήματα μετά από πάνδημα συλλαλητήρια πίστης και αφοσίωσης προς τον Διάδοχο.Το περιεχόμενο των ψηφισμάτων και των υπομνημάτων αυτών αποτελεί αδιάψευστο ιστορικό ντοκουμέντο της Ελληνικότητας της Βορείου Ηπείρου ιδιαίτερα περιοχών, που δεν αναγνωρίζονται από τους Αλβανούς ότι κατοικούνται από Βορειοηπειρώτες.
Καταπληκτικό είναι το γεγονός ότι οι Μουσουλμάνοι της περιοχής δεν διαφοροποιούνται στα αισθήματα προς την Ελλάδα από τους Χριστιανούς. Και αυτό, γιατί στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν Ελληνες στην καταγωγή, εξισλαμισθέντες κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.Μικρά παιδιά, γυναίκες και άνδρες μέχρι τα κατάλευκα γηρατειά, εκδήλωναν την Ελληνικότητα τους με τρόπο, που δεν αφήνει ασυγκίνητο και τον πιο ψύχραιμο ερευνητή.Πόθος όλων η ένωση με τη μητέρα Ελλάδα και πρόθεση τους ο αγώνας μέχρις εσχάτων για την ελευθερία.
Δυστυχώς, με τη λήξη του Α' Βαλκανικού πολέμου και με την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης του Λονδίνου στις 17 Μαΐου 1913, συναρτήθηκε η τύχη της Βορείου Ηπείρου με αυτή των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου - σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης-. Τα νησιά του Αιγαίου θα δίνονταν στην Ελλάδα μόνο εάν η χώρα μας θα " εδέχετο άνευ αντιρρήσεων, όπως η Βόρειος Ηπειρος περιληφθή εντός των Αλβανικών συνόρων".
Πληροφορούμενοι οι Βορειοηπειρώτες του Αργυροκάστρου, της Πρεμετής, του Τεπελενίου, του Δελβίνου και της Χειμμάρας ότι σχεδιάζεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις η προσάρτηση τους στο Αλβανικό κράτος, διοργάνωσαν στις 5 Ιουνίου μεγάλο συλλαλητήριο στο Αργυρόκαστρο και στις 17 Ιουνίου συνέταξαν πληρεξούσιο σε αντιπροσώπους τους προκειμένου να τους εκπροσωπήσουν με παράστασή τους ενώπιον της Πρεσβευτικής Συνδιάσκεψης του Λονδίνου. Με το κείμενο τους στους Πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων, οι πληρεξούσιοι των Βορειοηπειρωτών ζήτησαν την αποστολή "Ειδικής Επιτροπής" στη Βόρειο Ηπειρο για να εξακριβώσει τον εθνολογικό χαρακτήρα του τόπου και τη θέληση των κατοίκων και αυτόχρονααποκάλυψαν, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, την απόφασή τους να πολεμήσουν για την ελευθερία τους.
Εμενε όμως εκκρεμές το θέμα του καθορισμού των Ελληνο-Αλβανικών συνόρων, που ανατέθηκε σε Διεθνή Επιτροπή αποτελούμενη από εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων. Αμέσως μετά το διορισμό της Διεθνούς Επιτροπής για τον καθορισμό του εθνολογικού χαρακτήρα της Βορείου Ηπείρου, οι Ελληνες της Κορυτσάς, απέστειλαν υπόμνημα προς τη Διεθνή Επιτροπή τονίζοντας την Ελληνικότητα της περιοχής και καταλήγοντας: "εν εκ των δύο λοιπόν υπολείπεται ημίν, ή ένωσις μετά της μητρός Ελλάδος, συμφώνως τη καταγωγή, τη ιστορία, ταις παραδόσεσι και τοις εθίμοις ημών, ή μεταβολή των πάντων είς ερείπια και τέφραν". Η Διεθνής Επιτροπή "χρησιμοποίησε ως μοναδικό κριτήριο για τον χαρακτηρισμό των κατοίκων ως Ελλήνων, την Ελληνική μονογλωσσία και κατάταξε στους Αλβανούς τους χρήστες του Αλβανικού γλωσσικού ιδιώματος ακόμη και μέσα στην οικογένεια".Μόνο οι αντιπρόσωποι της Γαλλίας και της Αγγλίας δεν αρκούνταν στην εξέταση της γλώσσας ως μοναδικού κριτηρίου, αλλά υποστήριζαν ότι έπρεπε να λάβουν υπόψη τους την εκπαιδευτική και θρησκευτική άποψη των κατοίκων καθώς επίσης και το φρόνημα τους.
Στο μεταξύ η Πρεσβευτική Συνδιάσκεψη του Λονδίνου της 26ης Αυγούστου 1913 αποφάσισε να δοθεί στην Αλβανία παραλιακή λωρίδα μέχρι Φτελιάς, η νήσος Σάσων καθώς και η επαρχία (πρώην Καζάς) Κορυτσάς. Μάταια η Ελληνική κυβέρνηση στις 13 Οκτωβρίου διαμαρτυρήθηκε τόσο για την παραπάνω εδαφική ρύθμιση όσο και για τη λήψη ως μοναδικού κριτηρίου της εθνικότητας, το γλωσσικό ιδίωμα των κατοίκων στο χώρο της οικογενείας. Οι προτάσεις της Διεθνούς Επιτροπής υιοθετήθηκαν από τις Μεγάλες Δυνάμεις στη Φλωρεντία στις 17 Δεκεμβρίου 1913, όπου υπογράφηκε πρωτόκολλο με το οποίο επιδικάστηκε στο νεοσύστατο Αλβανικό κράτος η περιοχή της Βορείου Ηπείρου.
Από τη στιγμή, που η Ελληνική Κυβέρνηση "κατ' ανάγκην" αποδέχθηκε τον εκβιασμό των Μεγάλων Δυνάμεων και δεσμεύθηκε με την υπογραφή της, θα ήταν αντίθετη σε κάθε μορφή αντίστασης ή διεξαγωγής αυτονομιακού αγώνα στα εδάφη, που είχαν επιδικασθεί στην Αλβανία. Στο μεταξύ οι Βορειοηπειρώτες, που πληροφορούνταν τα τεκταινόμενα σε βάρος τους, οργανώνονταν με τη σύσταση Επιτροπών Εθνικής Αμύνης και Επιμελητειών. Κύριος στόχος των ανωτέρω επιτροπών ήταν η στρατολόγηση εθελοντών και η ένταξη τους σε ιερούς λόχους καθώς και η εξεύρεση οικονομικών πόρων για τη διεξαγωγή ένοπλου αγώνα. Ηδη οι Χειμαρριώτες διαμαρτυρήθηκαν και γνωστοποίησαν ταυτόχρονα με την τελευταία πρόταση της επιστολής τους προς τους υπουργούς των εξωτερικών των Μεγάλων Δυνάμεων στις 24 Νοεμβρίου 1913, την αμετάκλητη απόφασή τους να αγωνισθούν για την ελευθερία, που με τόσους αγώνες είχαν κερδίσει: "θα φονευθώμεν πάντες, αλλ' η Χειμάρρα ενωθείσα μετά της Ελλάδος δεν θα λεχθή ότι υπεδουλώθη εις Αλβανούς". Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1913 οι Ελληνες φοιτητές έκαμαν έκκληση προς τους συναδέλφους τους της Ευρώπης και της Αμερικής να διακηρύξουν "εν ονόματι της διεθνούς φοιτητικής αδελφότητας τα προς το δίκαιον και την ελευθερίαν των άλλων καθήκοντα των λαών των". Διετράνωσαν δε, στην έκκλησή τους, την απόφασή τους να υπερασπισθούν "βήμα προς βήμα το έδαφος, όπερ δια ποταμού αιμάτων επί έτος όλον μαχόμενοι ανεκτήσαμεν, και νά μη επιτρέψωμεν την βεβήλωσιν αυτού και την αυθαίρετον αρπαγήν του".
Οι απόγονοι των ιερολοχιτών του Δραγατσανίου δεν σταμάτησαν εδώ. Σχημάτισαν φάλαγγα, που πήγε στην Ηπειρο, για να υπερασπισθούν με το αίμα τους το Δίκαιο και την Ελευθερία. Προτού αναχωρήσουν από την Αθήνα εξέδωσαν μνημειώδη προκήρυξη που κατέληγε ως εξής: "Λαός ελευθερωθείς δια του ξίφους δεν δουλούται δια του καλάμου".
Στις 10 Ιανουαρίου 1914 ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος με την ιδιότητα του προέδρου της Επίτροπής Εθνικής Αμύνης Αργυροκάστρου, Τεπελενίου συγκάλεσε Πανηπειρωτικό Συνέδριο στο Αργυρόκαστρο, για τις 30 Ιανουαρίου.
Εξέτασε όλες τις δυνατότητες για ειρηνική λύση του προβλήματος. Μη έχοντας όμως δυνατότητα για πολιτική λύση ένεκα του γεγονότος ότι η Ελληνική κυβέρνηση θα ήταν υποχρεωμένη να δεχθεί τις θέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων για την τύχη των νησιών του Αιγαίου, αποφάσισε στη Β'συνεδρία της τη σύσταση αρμοδίου οργάνου, που θα αναλάμβανε ένοπλο αγώνα με σκοπό την Ανεξαρτησία.Προς τούτο συγκρότησε "Οργανωτική Επιτροπή", που μέχρι να συμπληρωθεί θα αποτελούνταν από τους μητροπολίτες Δρυϊνουπόλεως Βασίλειο, Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδωνα και Κορυτσάς Γερμανό. Στο εξής αποφάσεις για τον Αγώνα θα έπαιρνε μόνο η "Οργανωτική Επιτροπή". Στην Ε" συνεδρία της η Πανηπειρωτική Συνέλευση αποφάσισε να ανακηρύξει την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου. Η "Οργανωτική Επιτροπή", ως το όργανο λήψεως αποφάσεως για τη διεξαγωγή του Αγώνα, στις 10 Φεβρουαρίου 1914 ανακήρυξε τη Βόρειο Ηπειρο, "Αυτόνομη Πολιτεία". Ο δε Γεώργιος Χρηστάκη Ζωγράφος φθάνοντας στο Αργυρόκαστρο στις 15 Φεβρουαρίου σχημάτισε υπό την προεδρία του προσωρινή κυβέρνηση με πρώτα μέλη, τα μέλη της "Οργανωτικής Επιτροπής" . Την ίδια μέρα κυκλοφόρησε προς τον Ηπειρωτικό λαό η πρώτη προκήρυξη της Προσωρινής Κυβερνήσεως. Στις 17 Φεβρουαρίου ανακηρύχθηκε επίσημα και μάλισα με πανηγυρικό χαρακτήρα για την τόνωση του ηθικού του λαού, η Ανεξαρτησία της Βορείου Ηπείρου.
Η Ελληνική κυβέρνηση είχε δώσει διαταγές προς τις αρχές της Βορείου Ηπείρου, για την παρεμπόδιση των εκδηλώσεων. Παρ'όλα αυτά ο πληθυσμός της πόλεως και της ευρύτερης περιοχής Αργυροκάστρου συγκεντρώθηκε στις όχθες του Δρίνου ποταμού από τις πρωινές ώρες πάνοπλος. Οι αστυνομικές αρχές βρέθηκαν σε αδυναμία να παρέμβουν καθώς επίσης και ο στρατός για να αποφευχθεί αιματοκύλισμα. Στις 3 μ.μ. άρχισε ο αγιασμός. Παρόντες ήταν επτά χιλιάδες ένοπλοι.Ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν τους παρευρισκομένους όταν σε στιγμές κατάνυξης υψώθηκε η σημαία της "Αυτονόμου" και υποστάλθηκε η Γαλανόλευκη. Ο μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος την άγια εκείνη ώρα προχώρησε λίγα βήματα και ατενίζοντας την Ελληνική σημαία, με παλόμενη από λυγμούς φωνή την αποχαιρέτησε εκ μέρους του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου. "Χάριν της υπέρτατης Εθνικής ανάγκης κατεβιβάσθης, ω θείον όνειρον, ημών τε και των πατέρων μας γαλανόλευκη μας, εθνική μας Σημαία. Αλλά αντί Σου δεν ανυψώνομεν ξένην αλλά την θυγατέρα σου, Ηπειρωτικήν προωρισμένην να κατησχίση κατά της αλβανικής ημισελήνου!"
Μετά την τελετή το πλήθος κατευθύνθηκε στο Αργυρόκαστρο όπου και ύψωσε στο διοικητήριο τη σημαία της Αυτονόμου Πολιτείας της Βορείου Ηπείρου.
Η Χειμάρρα στο μεταξύ είχε ανακηρύξει την Αυτονομία από τις 10 Φεβρουαρίου, ημέρα κατά την οποία ανακηρύχθηκε η Βόρειος Ηπειρος σε "Αυτόνομη Πολιτεία" από την "Οργανωτική Επιτροπή". Η ανακήρυξη της Αυτονομίας στους Αγ. Σαράντα και το Δέλβινο έγινε στις 16 Φεβρουαρίου. Στο Λεσκοβίκι στις 20 και στην Πρεμετή στις 23 Φεβρουαρίου.
Κοινό στοιχείο σε όλες τις περιοχές της Βορείου Ηπείρου ήταν η θέληση και η αποφασιστικότητα των κατοίκων να πολεμήσουν για τη σωτηρία της Βορείου Ηπείρου έστω και μόνοι. Ο τιτάνιος αγώνας των Βορειοηπειρωτών στέφθηκε με επιτυχία στα πεδία των μαχών παρά τα προβλήματα που δημιούργησε η Ελληνική κυβέρνηση. Οι Μεγάλες Δυνάμεις ζήτησαν την έναρξη διαπραγματεύσεων με τους Βορειοηπειρώτες. Η προσωρινή κυβέρνηση της Αυτονόμου Πολιτείας της Βορείου Ηπείρου ήρθε σε συνενόηοη με τη Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου, στην οποία είχε ανατεθεί ο έλεγχος της πολιτικής διοικήσεως και των οικονομικών του Αλβανικού κράτους. "Σκοπός της προσωρινής κυβερνήσεως ήταν να επιτύχη χάριν των Βορειοηπειρωτών προνόμια, ισοδυναμούντα προς αυτονομίαν ".
Οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν κατέληξαν στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας στις 17 Μαΐου 1914.
Με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας αναγνωρίσθηκε ο Ελληνικός χαρακτήρας της Βορείου Ηπείρου και εδόθησαν στους κατοίκους των επαρχιών Αργυροκάστρου και Κορυτσάς "εκτεταμένα προνόμια διοικητικά, εκκλησιαστικά, σχολικά και γλωσσικά ισοδυναμούντα προς πραγματικήν αυτονομίαν".
Το Πανηπειρωτικό Συνέδριο, που συνήλθε στο Δέλβινο στις 23 Ιουνίου 1914, ενέκρινε το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας καθώς επίσης οι Μεγάλες Δυνάμεις και η Αλβανία , που το δέχθηκε και το προσυπέγραψε άνευ όρων στις 12 Ιουνίου 1914.
Η Ελλάδα είχε κατακτήσει τον πρώτο επίσημο διεθνή τίτλο επί της Βορείου Ηπείρου.
Η εκατέρωθεν όμως δυσπιστία των αντιμαχομένων, οδήγησε σε νέες συγκρούσεις, οι οποίες αποτελούν τη Β' φάση του Αυτονομιακού Αγώνα. Οι στρατιωτικές δυνάμεις της Αυτόνομης Πολιτείας της Βορείου Ηπείρου, όχι μόνο απώθησαν τους επιτιθέμενους Αλβανούς αλλά προχώρησαν και πέραν της οροθετικής γραμμής Τεπελενίου - Κλεισούρας κλπ., μέχρι του Βερατίου. Στο μεταξύ στην Αλβανία η πολιτική κατάσταση χειροτέρευε επικίνδυνα. Παντού επικρατούσε αβεβαιότητα και αναρχία.Γι αυτό στις 14 Οκτωβρίου 1914 οι Μεγάλες Δυνάμεις με τη συγκατάθεση της Ιταλίας ζήτησαν από την Ελλάδα να ανακαταλάβει στρατιωτικά τη Βόρειο Ηπειρο, προκειμένου να επιβάλλει την τάξη και την ασφάλεια στο αναρχοκρατούμενο κράτος της Αλβανίας.
Κατά τον Ελευθέριο Βενιζέλο η πρόσκληση αποτελούσε "την επισημοτέραν διεθνή αναγνώρισιν του ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος το οποίον έχει και δικαιούται να έχη η Ελλάς δια τους ομοεθνείς πληθυσμούς της περιφερείας ταύτης". Με την ανακατάληψη της Βορείου Ηπείρου από τον Ελληνικό στρατό έληξε η Α' φάση του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, του Αγώνα της Ανεξαρτησίας της Βορείου Ηπείρου.
Αφού έγινε η παράδοση της Χώρας στον Ελληνικό στρατό μέσα σε γιορταστική ατμόσφαιρα, η κυβέρνηση της Αυτονόμου Πολιτείας της Βορείου Ηπείρου παραιτήθηκε, εκδίδοντας την τελευταία εμπνευσμένη εγκύκλιό της. Ο Βορειοηπειρωτικός Αγώνας είχε δικαιωθεί. Τα εδάφη της Βορείου Ηπείρου αποτελούσαν αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνικού κράτους. Οι Βορειοηπειρώτες εκπροσωπήθηκαν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο με δέκα έξι βουλευτές. Ομως ο πολιτικός διχασμός, η μικροκομματική πολιτική, οι σκοπιμότητες και η έλλειψη εθνικής ομοψυχίας στην Ελλάδα, ήρθαν αρωγοί στις αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, που είχαν χαράξει διαφορετικά τη μοίρα του τόπου.
Η ιστορική εξέλιξη επιφύλαξε έκτοτε ποικίλα στάδια στο Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα, χωρίς όμως να οδηγήσει ακόμη στη δίκαιη λύση του.Οι νέες πολιτικές ανακατατάξεις στη Βαλκανική πρέπει να οδηγήσουν ανεπιφύλακτα σε ένα νέο καθεστώς και για τη Βόρειο Ηπειρο, σε μια νέα Αυτονομία μέσα στα πλαίσια της γείτονος, ενέργεια την οποία το αλβανικό κράτος όχι μονάχα πρέπει να σεβαστεί και υιοθετήσει – κάτι που δεν έκανε στο παρελθόν – αλλά και να υποστηρίξει. Εχει βαρύνουσα σημασία η άποψη του Γεν. Γραμματέα του UNPO (UNREPRESENTED NATIONS AND PEOPLES ORGANIZATION) στις 18/4/94 στη Χάγη ότι, «εάν μια μειονότητα αγωνισθεί αποφασιστικά και δημιουργήσει ακόμα και ταραχές, τότε γίνεται γνωστή και μπορεί να αγωνίζεται για τα δίκαιά της με πιθανότητα επιτυχίας. Εάν μείνει σε μια ειρηνική συμπεριφορά μόνο, τότε θα εξαφανιστεί, με τις μεθοδεύσεις καταπίεσης, εθνικής εκκαθάρισης με αμφίδρομες μεταφορές πληθυσμών και με άλλες μεθόδους του κυρίαρχου κράτους».Υποστήριξη όμως που πρέπει να έχει το δίκαιο αίτημα της Αυτονομίας και από την Ελληνική πλευρά, κάτι το οποίο δεν βλέπουμε με σαφήνεια στις δηλώσεις – ούτε λόγος για πράξεις - των πολιτικών.
Και επειδή το εθνικό αυτό θέμα είναι και πολιτικό,και του οποίου ηλύση θα πρέπει να δρομολογηθεί μέσα από τα διεθνή fora και με βάσει τις διεθνείς συνθήκες που υπαγορεύουν το μέλλον των εθνικών μειονοτήτων, καλό θα ήταν τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα να συμπεριλάβουν στην αντζέντα των εξωτερικών θεμάτων και το Βορειοηπειρωτικό, πριν είναι αργά.
Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός έχει “χορτάσει” από παχιά λόγια, από “επιθέσεις φιλίας”, από συνθηματολογία «περί γέφυρας φιλίας» της μειονότητας, από πολιτικάντικη και ξύλινη γλώσσα που δεν διστάζει, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας να εκμεταλλεύεται το πολύπαθο αυτό κομμάτι του ελληνισμού, χωρίς όμως να δεσμεύεται για το πρακτέον.
του Χρύσανθου Σιχλιμοίρη (πρόεδρου ΣΦΕΒΑ ΕΕ Ιωαννίνων) - έχει δημοσιευτεί και στο www.antibaro.gr
17 Φεβρουαρίου 1914. Ιστορική μέρα για τον Βορειοηπειρωτικό αγώνα. Για άλλη μια φορά ξαναζωντανεύει ο ηρωϊσμός κι η φιλοπατρία, που πριν 90 τόσα χρόνια οι Ιερολοχίτες στο Δραγατσάνι την υπέγραψαν με το αίμα και τη θυσία τους.
Έτσι και τώρα. Στις 4 το απόγευμα πάνω από 2000 Ιερολοχίτες, έχοντας επί κεφαλής τον Πρόεδρο και τα μέλη της Κυβερνήσεως, κήρυξαν επίσημα την αυτονομία ολόκληρης της Βορείου Ηπείρου, στο Αργυρόκαστρο.
Στη μεγάλη τούτη ώρα ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος, γεμάτος συγκίνηση μίλησε στα πλήθη : «Αδελφοί Ηπειρώτες ..., η Ήπειρος... έχοντας την ελπίδα της στο Θεό και στηριγμένη στη δύναμη των παιδιών της και στη βοήθεια όλου του Ελληνισμού, με αρχηγό τον Γεώργιο Ζωγράφο ρίχνεται στον αγώνα κι ανυψώνει, σαν σημαία της αυτονομίας, την παλιά βυζαντινή σημαία...
Η Ήπειρος είναι αποφασισμένη να την διατηρήσει απρόσβλητη και μόνο αν θα πατήσουν στο πτώμα και του τελευταίου Ηπειρώτη, θα μπορέσουν οι εχθροί ν’ απλώσουν πάνω της βέβηλο χέρι. Ηπειρώτες ! ... Εμπρός για την πίστη και την Πατρίδα ! Ζήτω η ανεξάρτητη Ήπειρος ! ...».
Την άλλη μέρα, στις 18 Φεβρουαρίου, η Κυβέρνηση της αυτόνομης Ηπείρου κυκλοφορεί μια προκήρυξη, με την οποία προσκαλεί όλους τους Ηπειρώτες να δώσουν το παρών στο μεγάλο αγώνα.
«Ηπειρώτες,
... Η απόφαση για την «αυτόνομη πολιτεία της Βορείου Ηπείρου» πάρθηκε, γιατί η πατρίδα μας κινδυνεύει ... Μας αποσπούν απ’ την αγκαλιά της μητέρας μας Ελλάδας. Μας αρνούνται την αυτοδιοίκηση στο αλβανικό κράτος. Μας αρνούνται ακόμα και τις εγγυήσεις, που θα μας περιφρουρούσαν τη ζωή, τη θρησκεία, την περιουσία, την εθνική μας ύπαρξη ...
Γι’ αυτούς τους λόγους,
Κ η ρ ύ σ σ ε ι
Η Βόρειος Ήπειρος την ανεξαρτησία της και προσκαλεί τους πολίτες της, με κάθε θυσία, να υπερασπίσουν την ακεραιότητα του εδάφους και τις ελευθερίες της εναντίον κάθε προσβολής.
Η προσωρινή Κυβέρνηση
Ο Πρόεδρος
Γεώργιος Χρ. Ζωγράφος
Τα μέλη
Ο Δρυϊνουπόλεως, Βασίλειος
Ο Κορυτσάς, Γερμανός
Ο Βελλάς και Κονίτσης, Σπυρίδων».
****
Λίγες μέρες αργότερα, στις 27 Φεβρουαρίου, βγαίνει το διάταγμα της επιστρατεύσεως που καλεί στα όπλα όλους τους μάχιμους, από 18 μέχρι και 40 χρόνων.
Ημέρα επιστράτευσης ορίστηκε η 1η Μαρτίου. Μέσα σε τρεις μέρες όλοι έπρεπε να παρουσιαστούν, όπου όριζε το διάταγμα.
****
Η ανταπόκριση που είχε σ’ όλη τη Βόρειο Ήπειρο το απελευθερωτικό κίνημα, φαίνεται κι απ’ την προκήρυξη του προέδρου της αυτόνομης Πολιτείας της Ηπείρου, στις 21 Φεβρουαρίου 1914.
«... Γεμάτος ευγνωμοσύνη βλέπω την αφοσίωση και την εμπιστοσύνη του Ηπειρωτικού λαού προς τους αρχηγούς της αμυνόμενης πατρίδας μας. Γεμάτος από ελπίδα και θάρρος βλέπω τον ενθουσιώδη πατριωτισμό σας πάνω στον οποίο στηρίζεται η τύχη της χώρας. Κανένα μίσος εναντίον της Αλβανίας δεν «οπλίζει το χέρι μας... Άμυνα, μέχρις εσχάτων, είναι το μόνο μέσο σωτηρίας που μας απομένει. Άμυνα, όμως, ενός ευγενικού και πολιτισμένου λαού..., που σέβεται τα δίκαια όλων των πολιτών, Χριστιανών η Μωαμεθανών...»
*****
Φτάνει η μέρα της επιστράτευσης, 1 Μαρτίου 1914. Το Αργυρόκαστρο, όπως κι άλλες πόλεις, γεμίζουν από Ιερολοχίτες, που ολοπρόθυμα είναι αποφασισμένοι να δώσουν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας τους. Μήνες τώρα ζούσαν μ’ αυτό το όνειρο. Και, να, που ’φτασε η ώρα να ριχτούν στη μάχη.
Ανάμεσα στους φλογερούς Ιερολοχίτες, κι οι σπουδαστές του Διδασκαλείου της Ζωσιμαίας Σχολής των Ιωαννίνων.
Την άλλη μέρα, στις 2 Μαρτίου το πρωϊ, στη Μητρόπολη Αργυροκάστρου τελέστηκε κατανυκτική Θεία Λειτουργία. Και μετά, ένας νεαρός Ιερολοχίτης, σπουδαστής του Διδασκαλείου προσφώνησε τον Πρόεδρο Γ. Ζωγράφο :
«Εξοχώτατε,
Όταν ακούσαμε την πρόσκλησή Σας, χωρίς κανένα δισταγμό εγκαταλείψαμε τα σχολικά θρανία, με την απόφαση, Ηπειρώτες κι εμείς, να τρέξουμε στη φωνή της σφαγιαζομένης Ηπείρου. Αυτής της πατρίδας, που συνεχίζει τους εθνικούς άθλους των ηρωϊκών Σουλιωτών κι είναι αποφασισμένη να ταφεί κάτω απ’ τα ερείπιά της παρά να παραδοθεί σε δολοφόνους σφαγιαστές. Το δίκιο κι η ιερότητα του αγώνα μας αλλά κι η έμπρακτη αλληλεγγύη των συμπατριωτών μας, όπου κι αν βρίσκονται, θα πρέπει σ’ όλους μας να δυναμώνει την πεποίθηση, ότι ο ευγενέστατος αυτός αγώνας μας, στο τέλος θα ευοδωθεί...».
*****
Χαρακτηριστικός είναι κι ο διάλογος ανάμεσα σ’ ένα Ηπειρώτη Ιερολοχίτη της Δερβιτσάνης που είχε τότε ορισθεί σαν ένα από τα στρατολογικά κέντρα και στον Άγγλο απεσταλμένο, μέλος της Διεθνούς Επιτροπής Ελέγχου. Το αντιγράψαμε απ’ την Εφημερίδα «Πυρσός Βορείου Ηπείρου», Φεβρουάριος 1980.
-Πόσα φυσίγγια έχεις ; ρωτάει ο Άγγλος.
-Αυτά που ’χω στις θήκες μου, του απαντάει ο Ιερολοχίτης.
-Πόσα είναι ;
-Εξήντα.
-Αυτά μόνο έχεις ;
-Έχω και σαράντα στο κατάλυμά μου.
-Δηλαδή, εκατό. Άλλα δεν έχεις ;
-Όχι, αποκρίνεται ο Δερβιτσιώτης.
-Με εκατό φυσίγγια θα πολεμήσεις ; Γίνεται πόλεμος με εκατό φυσίγγια ; Κι άμα σωθούν αυτά, τι θα κάνεις ;
-Και την Κυβέρνηση γιατί τη σχηματίσαμε, μυλόρδε, παρά για να φροντίσει, τι θα κάνουμε, όταν σωθούν τα 100 φυσίγγια. Και τα χρήματα που δίνουν οι Ηπειρώτες, γιατί άλλο παρά για φυσίγγια τα δίνουν...
-Έχετε, λοιπόν, χρήματα ;
-Στέλνουν οι Ηπειρώτες κάθε μέρα.
-Έχουν στείλει πολλά ;
-Ως δύο-τρία εκατομμύρια για πρώτη δόση. Και στέλνουν καθημερινά και δέκα έξι σωστά χρόνια μπορούμε να κρατήσουμε πόλεμο με στρατό 50.000 στο πόδι , μιλόρδε.
-Αλλά ο Βηδ (ο Αλβανός ηγεμόνας) θα σας δώσει όσα προνόμια κι εγγυήσεις θέλετε. Γιατί είσαστε τόσο αδιάλλαχτοι ;
-Αν οι Γάλλοι, μιλόρδε, σας έδιναν όλων των ειδών τα προνόμια και σας έπαιρναν την Αγγλία, τι γνώμη θα δίνατε, Άγγλοι σεις ;
-Αυτό είναι άλλο, είπε νευρικά.
-Είναι κάτι περισσότερο από όμοιο, μιλόρδε. Στο σπίτι του νοικοκύρη δε δίνει προνόμια ο φιλοξενούμενος αλλ’ ο νοικοκύρης, αν θέλει, δίνει, όσα του αρέσει. Κι εμείς μέσα τώρα στην Αυτόνομη Ήπειρο δεν έχουμε άλλο σκοπό παρά να τους θεωρήσουμε όλους ίσους κι ελεύθερους, να δώσουμε εγγυήσεις, και προνόμια κι ο,τι θέλουν, αλλά να ’μαστε εμείς οι νοικοκυραίοι και να μη μας δώσουν σαν να ’μαστε νοικάτορες. Αυτή είναι η ουσία, μιλόρδε, και τα τουφέκια γι’ αυτή κι όχι για καμιά άλλη δουλειά έχουν το φουσέκι.
****
Μ’ αυτή τη δύναμη της ψυχής, με τη θερμή πίστη, ότι ο Θεός θα ευλογήσει το δίκαιο αγώνα τους και με τη συνείδηση, ότι εκτελούν
χρέος ιερό προς την πατρίδα τους, ρίχνονται στη μάχη.
Ξέρουν, βέβαια, ότι ο εχθρός είναι και σε αριθμό και σε όπλα και σε ξένη βοήθεια, σε πολύ καλύτερη θέση απ’ αυτούς.
Κι όμως, οι Ηπειρώτες δε λιποψυχούν. Γιατί ξέρουν κάτι άλλο, πολύ σημαντικό. Ότι, όταν κανείς αγωνίζεται για τα ιερά και τα όσια της φυλής του, εκείνο που μετράει πάνω από υλικό εξοπλισμό κι αριθμητική δύναμη, είναι της ψυχής η φλόγα κι η αντοχή.
Γι’ αυτό και προχωρούν αποφασιστικά, γενναία. Όπως ταιριάζει στους Έλληνες κάθε εποχής , όταν η πατρίδα τους καλεί να υπερασπιστούν την τιμή και τη λευτεριά της.
Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ
Πεντακόσια χρόνια σκλάβοι,κάτω απ’ άγριο ζυγό,ζούσαμε με μιαν ελπίδα,η Ήπειρός μας πως θα γίνειμιαν ημέρα Ελληνική.******Και μιαν αυγινή του Μάρτη,σπάνε ξάφνου τα δεσμάκαι με περισσή λαχτάραχαιρετάμε δακρυσμένατην πανώρια Ελευθεριά.******Τη χαρήκαμε ένα χρόνομ’ όλη της την ομορφιά...Τώρα φεύγουν, μας αφήνουνσε μιαν άκρη απελπισιά...******Μ’ από κάτω απ’ τη σκιά τηςόποιος έμαθε να ζειξέρει πως και να πεθάνειπριν την αποχωρισθεί.******- Στάσου αντρίκεια Ηπειρώτηκαι δεν είσαι μοναχός.Τον ιερό σου τον αγώναπαραστέκει ο Ελληνισμός !
(Από το βιβλίο «Αξέχαστες Ελληνικές Πατρίδες»Τεύχος Β :Βόρεια ΉπειροςΕκδόσεων «Ζωής του Παιδιού»)
