Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Η Δοξολογία της Σημαίας για τις Αλβανικές Εθνικές Εορτές και η "απαραίτητη" απουσία του Γ.Π.Ελλάδος κ Ιωάννη Πεδιώτη.


Όπως  κάθε χρόνο στο Καθεδρικό ναό της Αναστάσεως στην Κορυτσά, τελέστηκε η Δοξολογία της Σημαίας για τις Αλβανικές Εθνικές εορτές. Εμάς δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτή η εορτή η οποία η πρώτη συνδέεται με την έναρξη της αποκοπής μας από την μητέρα Ελλάδα και η δεύτερη με την έναρξη της δικτατορίας που ήταν η έναρξη του άγριου διωγμού εκ μέρους του κομμουνισμού όλων των ορθοδόξων. Απλώς ενημερώνουμε πως έλαβαν μέρος διάφοροι εκπρόσωποι τοπικών αλβανικών αρχών, έλληνες  και ορθόδοξοι που έχουν χάσει την συνείδηση, όπως ο Νομάρχης Ιλύρ Κονόμη και ο Δήμαρχος Σωτηράκη Φίλο αλλά με πρώτο και καλύτερο δίπλα τους, τον Διευθυντή του Μεντρεσέ Κορυτσάς Σαμί Ικίζ (ο Ράμα παρέδωσε σε «οθωμανικού» τύπου παράδοσης φιρμανιού του πιστοποιητικού ανέγερσης του νέου τζαμιού στα Τίρανα) . Ενημερώνουμε επίσης πως,  αυτό που μας ενδιαφέρει  κυρίως, είναι πως φέτος, κατά την τελετή,  ήταν απών ο Γενικός Πρόξενος Κορυτσάς κ Ιωάννης Πεδιώτης. Δεν ξέρουμε τους πραγματικούς λόγους  για τους οποίους δεν ήταν παρών,  αλλά θεωρούμε πως η απουσία του ήταν απαραίτητη και μάλιστα μας κάνει υπερήφανους γιατί βάζει στην θέση τους όλους αυτούς που δεν τίμησαν την εθνική μας εορτή. Δίνει μια απάντηση στην αναίδεια και την αχαριστία τους. Ο κ Ιωάννης Πεδιώτης για μας αποτελεί παράδειγμα διπλωμάτη που ξέρει να χειρίζεται και να εκτιμά κάθε κατάσταση, να περνά με υπομονή και σεβασμό της θέσεις μας, αλλά και να έχει την απαραίτητη δύναμη για αντίδραση όταν χρειάζεται. Όλοι οι πολιτικοί και διπλωμάτες πρέπει να πράξουν το ίδιο με αυτή την χώρα. Να βρουν την πυγμή να αποκαταστήσουν την αξιοπρέπεια μας και να απαντούν ανάλογα σε κάθε έκφραση αχαριστίας σε όλα έπραξε η Ελλάδα και οι Έλληνες γι’ αυτούς. 
Στα δεξιά δίπλα στον Νομάρχη ο Σαμί Ικίζ Διευθυντής Μεντρεσή Κορυτσάς. 

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Από τον εορτασμό των Αλβανικών Εθνικών Εορτών στο Ελληνοαλβανικό Σχολείο Όμηρος Κορυτσά (Φωτογραφίες+Βίντεο) - Nga festimi i festave të Nëntorit në Shkollën Greko-Shqiptare Omiros. (fotografi+video)

Στο Βίντεο: Ανοίγει την εκδήλωση ο Διευθυντής....!!!











Πελασγός 

Μπουτάρης: Οι Σκοπιανοί είναι Βούλγαροι, δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα

Δελτίο Τύπου
Θα ήθελα προοιμιακώς να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας την Πρόεδρο της Unesco Τ.Λ.Ε.Ε. ερίτιμη και εκλεκτή κα Νίνα Διακοβασίλη και το Δ.Σ. του ομίλου για την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο μου και την αδιάσειστη επιθυμία τους να πραγματοποιηθεί αυτή η εκδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ανακήρυξη της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου.
Η διάλεξη μου με τίτλο ''Η Ισχύς του Ελληνικού Πολιτισμού της Ηπείρου'' είναι αφιερωμένη στους Ηπειρώτες ευεργέτες και στην υπερβάλλουσα σε κάλλος Ήπειρο, στην ιερή γη της Ελλοπίας και της πανάρχαιας Δωδώνης, την εθελοθυσιασθείσα ηρωίδα και ευεργετομάνα πατρίδα που συνετέλεσε με το αίμα της στην ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Ως εκ τούτου έρχομαι σαν ένας απλός προσκυνητής να αποτίσω ελάχιστο φόρο τιμής για τις αναρίθμητες θυσίες της και στέκομαι ενώπιον της γονυκλινείς.
Η Ισχύς του Ελληνικού πολιτισμού της Ηπείρου είναι ένα θέμα ιδιαίτερα σημαντικό και πολυδιάστατο και αν αξιοποιηθεί επαρκώς μπορεί να αποφέρει πολλαπλά οφέλη για την ελληνική εξωτερική πολιτική και να ενισχύσει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Ο αδιάκοπος ελληνικός βίος τριών και πλέον χιλιετιών, η συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, ο πολιτισμός και η ιστορία των αρχαίων πόλεων της Αντιγόνειας, της Νικόπολης, της Βερενίκης, του Βουθρωτού και της Φοινίκης καθώς επίσης και το πολιτιστικό και αναγεννησιακό μήνυμα που αυτές οι πόλεις μπορούν να κομίσουν στην ανθρωπότητα αποτελούν στρατηγική ήπιας ισχύος για την Ελληνική εξωτερική πολιτική στην περιοχή της Χερσονήσου του Αίμου.
Πέτρος Δ. Καψάσκης
To Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014, ώρα 18:00 στο ξενοδοχείο Intercontinental




Πηγή: www.himara.gr

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Ιστορία του Ελληνισμού σε 10 λεπτά - Historia e Greqisë në një video 10 min


2039 έτη η «ηλικία» του Μηχανισμού των Αντικυθήρων - 2039 vjeçare është “mosha” e Mekanizmit të Antikitherës.

2039 έτη η «ηλικία» του Μηχανισμού των Αντικυθήρων



Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, ο διάσημος αστρονομικός υπολογιστής που ανακαλύφθηκε το 1900 σε ένα αρχαίο ναυάγιο, είναι πιθανώς ακόμη πιο αρχαίος από τις έως τώρα εκτιμήσεις, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική μελέτη, ενός Αργεντινού και ενός Αμερικανού ερευνητή.
Το ναυάγιο πιστεύεται ότι συνέβη τον πρώτο αιώνα π.Χ. (μεταξύ 85 και 60 π.Χ.), ενώ ο μηχανισμός εκτιμάται ότι κατασκευάστηκε μεταξύ του 100 και 150 π.Χ. Όμως η νέα εκτίμηση τοποθετεί την έναρξη του ημερολογίου του μηχανισμού στο 205 π.Χ., μόλις επτά χρόνια μετά τον θάνατο του Αρχιμήδη.
Ο ιστορικός της επιστήμης Κρίστιαν Κάρμαν του Εθνικού Πανεπιστημίου του Κίλμες στην Αργεντινή και ο φυσικός Τζέημς Έβανς του Πανεπιστημίου του Πάτζετ Σάουντ της Ουάσιγκτον, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ιστορίας της επιστήμης «Archive for History of Exact Sciences», σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η εναρκτήρια χρονολόγηση των εποχών από το ημερολόγιο του Μηχανισμού γίνεται 50 έως 100 χρόνια νωρίτερα από τις έως τώρα εκτιμήσεις των επιστημόνων.
Ο αινιγματικός μηχανισμός που βρέθηκε στα νερά του Αιγαίου θεωρείται ένα τεχνολογικό θαύμα για την εποχή του και πολλοί επιστήμονες τον χαρακτηρίζουν τον αρχαιότερο αναλογικό υπολογιστή στον κόσμο. Μηχανήματα ανάλογης τεχνολογίας δεν εμφανίστηκαν παρά τουλάχιστον 1.000 χρόνια αργότερα. Ο μηχανισμός, μεταξύ άλλων, προβλέπει με ακρίβεια τις σεληνιακές και ηλιακές εκλείψεις, καθώς και τις ημερομηνίες των Ολυμπιακών Αγώνων.
Οι δύο ερευνητές εκτιμούν ότι η πρόβλεψη των εκλείψεων από τον μηχανισμό βασίζεται σε βαβυλωνιακές αριθμητικές μεθόδους, που είχαν δανειστεί οι αρχαίοι Έλληνες.
Αλλοι επιστήμονες έχουν συσχετίσει τον μηχανισμό με τον διάσημο μαθηματικό και εφευρέτη Αρχιμήδη, ο οποίος πέθανε το 212 π.Χ. Το 2008 μια ερευνητική ομάδα, αναλύοντας τις επιγραφές που βρίσκονται πάνω στον μηχανισμό, έκανε την εκτίμηση ότι αυτός κατασκευάστηκε στην Κόρινθο ή στις Συρακούσες, όπου ο Αρχιμήδης ζούσε.
Ο ειδικός στην ιστορία των αρχαίων μαθηματικών Αλεξάντερ Τζόουνς του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης δήλωσε πάντως ότι η πιθανότερη περιοχή κατασκευής του μηχανισμού είναι η Ρόδος.
Ο ένας από τους δύο ερευνητές, ο δρ Έβανς, εμφανίστηκε επιφυλακτικός για την ταυτότητα του κατασκευαστή του αξιοθαύμαστου μηχανήματος. «Γνωρίζουμε τόσο λίγα πράγματα για την αρχαία ελληνική αστρονομία. Μόνο μικρά αποσπάσματα έργων έχουν διασωθεί. Θα ήταν μάλλον ασφαλέστερο να μην προσπαθήσουμε να αποδώσουμε τον μηχανισμό σε κάποιο συγκεκριμένο διάσημο πρόσωπο», όπως είπε.
Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί το διεθνές ενδιαφέρον για την εξήγηση του μυστηρίου του Μηχανισμού των Αντικυθήρων, με νέα βιβλία να προστίθενται στα υπάρχοντα, καθώς επίσης όλο και καλύτερες υπολογιστικές προσομοιώσεις, ακόμη και ένα μοντέλο του από «λέγκο». Ένας μεγάλος αριθμός αρχαιολόγων, ιστορικών, αστρονόμων, μαθηματικών και άλλων ερευνητών πασχίζει να φωτίσει το αίνιγμα.
Παράλληλα, πρόσφατα έγινε στη θάλασσα των Αντικυθήρων, στην τοποθεσία του ναυαγίου, μια νέα ελληνο-αμερικανική επιστημονική αποστολή κατάδυσης με υπερσύγχρονο εξοπλισμό, με την ελπίδα ανακάλυψης και άλλων ευρημάτων. Η αποστολή, που διακόπηκε πρόωρα λόγω κακοκαιρίας, θα συνεχιστεί του χρόνου.
2039 vjeçare është “mosha” e Mekanizmit të Antikitherës.


Mekanizmi i Antikitherës, kompjuteri i famshëm astronomik që u zbulua më 1900 në mbytje anije të lashtësisë, ka mundësi që të jetë akoma më i vjetër nga ato sa kanë llogaritur deri më sot shkencëtarët, sipas një vlerësimi , studimi të ri shkencor, të një studiuesi Argjentinas dhe Amerikan.

Kjo fundosje besohet se ndodhi në shek e parë para Krishtit, (ndërmjet 85 dhe 60 para Krishtit),  ndërsa mekanizmi vlerësohet se u ndërtua ndërmjet 100 dhe 150 para Krishtit. Por vlerësimi i ri e vendos fillimin e kalendarit të mekanizmit më 205 p. K vetëm 7 vjet pas vdekjes së Arkimedit.

Historiani i Shkencës Kristian Karman i Universitetit Kombëtar të Quilmesi në Argjentinë dhe Fizikanti Xheims Evans i Universitetit të Paget Sound të Ushingtonit, që bënë këtë publikim në revistën historike të shkencës «Archive for History of Exact Sciences», sipas “Times” New York, përfunduan në rezultatin  se matja e kohës së epokave nga kalendari i  Mekanizmit të Atikiterës bëhet 50 deri 100 vjet më herët nga sa sot kanë vlerësuar shkencëtarët.

Mekanizmi enigmatik që u gjend në ujrat e Egjeut  konsiderohet një mrekulli teknologjike për periudhën e tij dhe shumë shkencëtarë e karakterizojnë si kompjuterin më të lashtë analogjik në botë.
Mekanizmat e teknologjisë respektive nuk u shfaqën të paktën deri 1000 vjet më vonë. Mekanizmi, ndër të tjera, parashikon me saktësi eklipset djellore dhe hënore, si dhe datat e Lojërave Olimpike.

Dy studiuesit vlerësojnë se parashikimi i eklipseve nga mekanizmi bazohet në metodat aritmetike babilioniane, që kishin huazuar Grekët e Lashtë.


Të tjerë shkencëtarë kanë lidhur mekanizmin me matematicienin dhe shpikësin Arkimedit, i cili vdiq më 212 p K. Më 2008 një grup investigues, duke analizuar mbishkrimet që gjenden mbi mekanizëm, vlerësoi se ai u ndërtua në Korinth ose në Sirakuzë ku Arkimedi jetonte.

Specialisti në historinë e matematikës së lashtë, Aleksandër Xhouns i universitetit të New Yorkut deklaroi se periudha më e mundur e ndërtimit të mekanizmit është Rodhoja.
Njëri nga dy kërkuesit doc. Evans ishte ngurrues për identitetin e mekanizmit të mrekullueshëm.
“Njohim kaq pak gjëra për astronominë e lashtë. Vetëm pjesë të vogla veprash janë shpëtuar. Do të ishte më e sigurt të mos përpiqemi t’ia  atribojmë mekanizmin tek një personi të lashtë të famshëm”, siç tha.
Vitet e fundit është shtuar interesimi ndërkombëtar për Mekanizmin e Antikiterës, me libra të rinj që shtohen tek ato sa janë, pasi gjithashtu dhe simulimet më të mira llogaritëe, akoma dhe një model nga “lego”. Një numër i madh i arkeologëve, historianëve, astronomëve, matematicienëve dhe kërkuesve të tjerë mundohen që të ndriçojnë enigmën.
Në të njejtën kohë, kohët e fundit u bë  në detin e Antikiterës, në vendin e përmbytjes, një mision greko-amerikan, me mjete supermoderne, me shpresën e zbulimit të diçkaje të re. Misioni, që u ndëpre parakohe për shkak të kohës së keqe, do të vazhdohet vitin që vjen.

Το αλβανικό κράτος του Καυκάσου - Ekziston edhe një Shqipëri në Kaukaz (Foto)


Mund të tingëllojë e çuditshme, por është fakt se ekziston edhe një Shqipëri në Kaukaz dhe që ndërkombëtarisht njihet si "Caucasian Albania".
Albania Kaukaziane si shtet shtrihej në Kaukazin lindor, në territorin e Azerbajxhanit të sotëm, në Dagestanin jugor dhe në Gjeorgji. Në vitin 387 pas Krishtit, gjatë ndarjes së Armenisë në mes të Perandorisë Sasaniane dhe Perandorisë Romake, territori i Albanisë Kaukaziane u nda në dy zona: Aghuak dhe Utik , të cilat iu dhanë Armenisë.
Pas luftërave të shumta që pasuan ato u aneksua krejtësisht nga Perandoria Sasaniane deri në shekullin VIII-të. Kryeqyteti i Albanisë Kaukaziane deri në shekullin e VI-të ishte Kabala. Më pas u bë kryeqytet Partavi. Albania Kaukaziane deri në shekullin e XIII-të njihej me emrin Persian Arran (Ardhan), shkruan Shekulli.
Grupet etnike të Albanisë Kaukaziane
Popullsia e Albanisë Kaukaziane ishte e përbërë nga 26 grupe etnike. Grupi etnik më i madh ishte grupi i shqiptarëve dhe për këtë arsye emri i shtetit të tyre u quajt Albania. Këto grupe etnike kishin gjuhën e tyre të përbashkët.
Grupet e tjera etnike përveç shqiptarëve ishin: gargarët, utitë, gelët, lezginët, silvitë etj. Hapësira gjeografike ku jetonin shtrihej në mes të Iberisë, detit Kaspik, maleve të Kaukazit dhe lumit Kur. Këto grupe etnike jetonin në fillim të maleve të Kaukazit deri në jug të Dagestanit të sotëm. Kur gjeografët e lashtë dhe historianët filluan të flisnin për popullsinë e Albanisë Kaukaziane, ata e kishin fjalën gjithnjë vetëm për popullsitë e pastra shqiptare në zonë.
Disa prej ekspertëve mendojnë se ka pasur vetëm një grup etnik të madh, atë të quajtur shqiptarët, i cili kishte jetuar përgjatë bregut të majtë të lumit Kur. Pikërisht, ky grup, sipas tyre, bashkoi dhe asimiloi nëngrupet e tjera etnike përreth dhe kështu u krijua shteti dhe mbretëria me emrin Albania e Kaukazit, i cili u përhap me pas në një territor të gjerë.
Armenizimi i shqiptarëve të Kaukazit
Në librat e historisë nuk arrijmë dot të gjejmë gjithë strukturën e plotë etnike të popullsive shqiptare të Kaukazit. Pjesa më e madhe e tyre, edhe pse fliste në dialekte të ndryshme të largëta mes tyre, ruante fenë e krishterë. Por pas luftërave të mëdha dhe pas shembjes së mbretërisë së shqiptarëve, një pjesë e madhe e tyre u detyrua të flasë gjuhën e pushtuesit armen dhe kjo shkaktoj armenizimin në masë të shqiptarëve.
Gjuha armene u fut shpejt sidomos në qytetet Arran dhe Shirvan. Vetëm popullsitë rurale shqiptare e ruajtën shumë më gjatë gjuhën e tyre të vjetër. Janë gjetur gjuhë të lidhura ngushtë me gjuhën e shqiptarëve të Albanisë Kaukaziane edhe në Dagestanin e sotëm.
Shqiptarët që jetonin në pjesët lindore të Albanisë Kaukaziane, e gjetën më vonë vetën nën sundimin e Perandorisë Persiane. Arabët i konvertuan ata me forcë në fenë islame. Më pas këtu erdhën turqit dhe kjo çoi në krijimin e Azerbajxhanit të sotëm.
Në shekullin XII-të dhe XV-të filluan dërgimet masive në trojet shqiptare të turqve të pasur, të familjeve aristokrate apo të ushtarëve të moshuar që të jetoni atje, pasi vendi bregdetar kishte klimë të mirë, peizazhi ishte i mrekullueshëm dhe i begatë dhe ngjanë aq shumë me brigjet e Adriatikut, ku jeton pjesa tjetër e shqiptarëve sot. Kjo ngjarje e ndryshoj emrin Arranit në Karabak.
Në gjuhën turke ose në gjuhën iraniane kjo do të thotë kopshti i gjelbër. Mirëpo shqiptarët në pjesët e sipërme të Karabakut nuk u zhduken dhe nuk u asimiluan dot nga muslimanët.
Kjo çoi në krijimin e aleancën së tyre më pas me Armenët, të cilët ishin të krishterë si shqiptarët. Në epokën e mesjetës së hershme në kufirin mes Albanisë Kaukaziane dhe Gjeorgjisë, grupet shqiptare nga perëndimi u bënë pjesë e kombit gjeorgjian dhe bashkimi i tyre njihet me emrin Erti. Rajoni më i vjetër i Albanisë Kaukaziane ka qenë pjesa veriore e luginës së lumit Kur dhe e lumit Alazani. Pikërisht këtu filluan zhvillimin komunitetet urbane, duke përfshirë dhe kryeqytetin e Albanisë Kaukaziane, Kabala.
Faktet e ekzistencës së Albanisë Kaukaziane
Ekzistenca e Albanisë Kaukaziane është e vërtetuar edhe falë artefakteve. Ekzistojnë zbulime arkeologjike të cilat tregojnë se Albania Kaukaziane ka pasur shkrimin dhe gjuhën e vet popullore. Por nga shekulli i III-të edhe gjuhën zyrtare. Në territorin e Azerbajxhanit dhe në Gjeorgjinë e sotme janë ende në këmbë kishat e shqiptarëve të Albanisë Kaukaziane, të cilat thirrën edhe sot si të tilla dhe dallohen qartë nga arkitektura, edhe pse mund t’u kenë ndërruar ndonjë simbol.
Mbretërit shqiptarë në Albaninë e Kaukazit
Mbreti i parë shqiptar quhej, Arranshahu. Ai u bë mbret kur pushtuesit e Albanisë Kaukaziane (Armenët dhe Persianët) deshën të vinin mbret të shqiptarëve njeriun e tyre, (një nga shqiptarët lokal).
Pas luftërave të egra çlirimtare kundër pushtuesve, njeriu që çliroi Arranin, u bë mbret i gjithë Albanisë Kaukaziane dhe u thirr me emrin, Arranshah. Kështu u krijua familja e parë mbretërore e Albanisë Kaukaziane.
Pas aleancës me Armeninë, mbreti shqiptar Urnair i Albanisë Kaukazian, i rikthyer në fenë e krishterë, u pagëzua në Armeni në vitin 370 para Krishtit. Ai u bë më pas një partner besnik edhe i Perandorisë Persiane, e cila si dhuratë, i dha Urnairit krahinat: Aghuak, Utik dhe Shakashen gjatë copëtimit të Armenisë në mes të Romës dhe Persisë.
Më pas në territorin e Utikëve mbreti pasues i shqiptarëve Vaqe ndërtoi një qytet, të cilin, në nderim të Mbretit Persian,i dha emrin Peroz, që më vonë ndryshoi në Partav.
Pushtuesit Arabë dhe Armenë filluan më pas të kacafyteshin me njëri-tjetrin për territorin e Albanisë Kaukaziane Pas luftërave të shumta të historisë një pjesë e popullsive të Albanisë Kaukaziane, siç thamë më lart, mbeti gjatë nën qeverisjen e Armenisë dhe u detyruan të përdornin gjuhën Armene. Një pjesë tjetër e popullsive mbeti nën qeverinë e Iranit. Ndërsa një pjesë e tretë mbeti nën qeverinë e Turqisë.
Megjithatë deri në shekullin të VII-të në Albaninë Kaukaziane kishte shumë territore shqiptare që përdornin masivisht gjuhën e tyre të vjetër dhe dalloheshin lehtësisht nga popujt e racat e tjera, që mbetën në vendin e shqiptarëve siç janë popullsitë armene, iraniane, turke etj.
Kështu nga shekulli i IX-të dhe i X-të Albanisë Kaukaziane i mbeti vetëm emri i shteti që nuk ekziston më. Por popullsitë shqiptare nuk u shfarosen.
Ato jetojnë edhe sot në Gjeorgji, në Azerbajxhan dhe në Karabak dhe dallohen shumë mirë nga popujt e tjerë jo vetëm nga karakteristikat e racës, por dhe ato të kulturës, nga zakonet e doket, nga gjuha etj. Ata nuk ngjajnë me ju shqiptarët e Shqipërisë së Adriatikut, por janë njësoj si ju.

Αλβανία δεν υπάρχει μόνο μία, στην παγκόσμια ιστορία. Υπήρχε και πριν από τον δέκατο αιώνα στον Καύκασο η «Καυκασιανή Αλβανία», όπως σημειώνει η αλβανική εφημερίδα «Telegrafi».

Η Αλβανία του Καυκάσου είναι η πρώτη που υπήρξε και βρισκόταν στον ανατολικό Καύκασο, όπου σήμερα είναι το Αζερμπαϊτζάν, το νότιο Νταγκεστάν και η Γεωργία.


Στα 387 μ.Χ. διαμοιράστηκε η Αλβανία μεταξύ της αυτοκρατορίας των Σασσανιδών και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η Αλβανία του Καυκάσου χωρίστηκε σε δύο ζώνες που ονομάστηκαν Aghuak και Utik, τα οποία παραχωρήθηκαν στην Αρμενία.

Μετά από πολλούς πολέμους  η περιοχή της Αλβανίας του Καυκάσου προσαρτήθηκε στην Αυτοκρατορία των Σασσανιδών έως τον 8ο αιώνα. Πρωτεύουσα της Αλβανίας ήταν η Καμπάλα. Αργότερα πρωτεύουσα έγινε η Παρτάβι.

Η Αλβανία του Καυκάσου κατά τον 13ο αιώνα ήταν γνωστή περσικά ως Arran (Ardhan).

Οι Αλβανοί ως καυκασιανή εθνοτική ομάδα

Ο πληθυσμός των Αλβανών του Καυκάσου αποτελούνταν από 26 εθνοτικές ομάδες . Η μεγαλύτερη φυλή ήταν των Αλβανών και ως εκ τούτου αναφέρονται με το όνομα Αλβανία. Αυτές οι εθνικές ομάδες είχαν μια κοινή γλώσσα, την αλβανική.

Οι Αλβανοί ζούσαν κατ’ αρχήν σε ορεινές περιοχές στα νότια του Καυκάσου, όπου σήμερα είναι το Νταγκεστάν. Οι αρχαίοι γεωγράφοι και ιστορικοί όταν αναφέρονταν στους Αλβανούς του Καυκάσου, σημείωναν ότι είναι ένας ως αμιγής πληθυσμός στην περιοχή.

Ορισμένοι ειδικοί –σημειώνει το δημοσίευμα- πιστεύουν ότι υπήρχε μία μεγάλη εθνοτική ομάδα, που ονομάζονταν Αλβανοί, και οι οποίοι ζούσαν κατά μήκος της αριστερής όχθης του ποταμού Κουρ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η ομάδα, κατά τη γνώμη τους, αφομοίωσε άλλες εθνοτικές υποομάδες, και έτσι έγινε ένα έθνος και κράτος που ονομάστηκε Αλβανία στην περιοχή του Καυκάσου, η οποία στα μετέπειτα χρόνια εξαπλώθηκε σε μια ευρεία περιοχή.

Ο εξαρμενισμός των Αλβανών

Δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία για την πλήρη δομή του αλβανόφωνου πληθυσμού στον Καύκασο, αλλά είναι γνωστό ότι ήταν χριστιανικός πληθυσμός. Μετά από τους μεγάλους πολέμους και την πτώση του βασιλείου της Αλβανίας, ένα μεγάλο μέρος των Αλβανών αναγκάστηκε να μιλά τη γλώσσα των εισβολέων Αρμενίων και αυτό προκάλεσε τον μαζικό εξαρμενισμό των Αλβανών, σημειώνει το δημοσίευμα.

Μετέπειτα αναφέρεται ότι η περιοχή είχε καταληφθεί από τους Άραβες και αργότερα από τους Τούρκους από τους οποίους δημιουργήθηκε, κατόπιν, το σημερινό Αζερμπαϊτζάν.

Γύρω στον 12ο  αιώνα ως τον 15ο  στα αλβανικά εδάφη του Καυκάσου άρχισαν να έρχονται πλούσιες αριστοκρατικές οικογένειες Τούρκων, κυρίως ανώτεροι στρατιωτικοί που ήρθαν στην περιοχή λόγω του καλού κλίματος στην παράκτια περιοχή της Κασπίας, που ομοιάζει με τα παράκτια της σημερινής Αλβανίας με την Αδριατική , όπου ζει το υπόλοιπο των Αλβανών σήμερα. Κατά τους χρόνους αυτούς στην περιοχή του Καραμπάχ αναφέρονταν ως Arranit και συνυπήρχαν με τους Τούρκους.

Μέχρι τον 12ο αιώνα στην Αλβανία του Καυκάσου  χρησιμοποιούνταν η παλιά γλώσσα και διακρίνονταν εύκολα από τις άλλες φυλές που ήρθαν στην περιοχή που ήταν οι κυρίως οι Αρμένιοι και οι Τούρκοι.

Έτσι, από τον 9ο αιώνα και τον 10ο αιώνα, μπορεί να μην υπήρχε κρατική υπόσταση αλβανική αλλά οι αλβανικοί πληθυσμοί υπήρχαν στην περιοχή.