Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος στην ΕΡΤ - Kryepishkopi Anastas në një intervistë në Televizionin Publik Grek!


Φωτο: Φιρμάνι του Αλή Πασά, 1810, γραμμένο σε δημοτική γλώσσα.- Fotografia Firman i Ali Pashës 1810, i shkruar në gjuhën popullore greke

[Φωτο: Φιρμάνι του Αλή Πασά, 1810, γραμμένο σε δημοτική γλώσσα. Όλες οι διαταγές και συμφωνίες του Αλή διατυπώνονταν στην καθομιλουμένη Ελληνική.]
Αλή Πασάς Τεπελενλής
Γενάρχης της οικογένειάς του, ή ο πρώτος που έγινε ονομαστός από την οικογένειά του ήταν κάποιος Τούρκος ονόματι Μουσταφά ή Μούτζο Χούσσος, προπάππους του Αλή, αρχηγός ληστρικών ομάδων που δρούσε στην Ανατολία, περί τα τέλη του 17ου αιώνα που εξ αυτού και η οικογένειά του λεγόταν Μουτζοχουσσάτες, η οποία και εγκαταστάθηκε στην Αλβανία, προερχόμενη από τη Μικρά Ασία, περίπου 80 χρόνια πριν τη γέννηση του Αλή Πασά. Γιος του Μουσταφά (Μουτζοχουσσάτη) ήταν ο Μουχτάρ (Μουτζοχουσσάτης) που λέγεται πως είχε λάβει μέρος στην πολιορκία της Κέρκυρας κατά τον πόλεμο με του Ενετούς το 1716. Από αυτή την ενέργεια η Υψηλή Πύλη τον αμνήστευσε για τις πρότερες ληστρικές δράσεις του, που όμως επανέλαβε αργότερα. Ο γιος του Μουχτάρ εκείνου, ο λεγόμενος Βελής, ήταν ο πατέρας του Αλή Πασά.
Ο Βελής ακολουθώντας τα χνάρια του παππού του αλλά και του πατέρα του ήταν αρχηγός συμμοριών και είχε υπό την προστασία του τα χωριά Λέκλη και Χόρμοβο της Βορείας Ηπείρου, όπου αφού σκότωσε τους αδελφούς του και τον εξάδελφό του Ισλάμπεη, είχε αναγνωρισθεί από την Πύλη πασάς δύο μικρών περιοχών λαμβάνοντας και τη θέση του Μουτασερίφη του Δελβίνου, για μικρό όμως διάστημα μέχρι το θάνατό του.
Ο Αλής γεννήθηκε στο Τεπελένι ένα μικρό χωριό τότε της σημερινής Αλβανίας το 1744 (κατά νεότερες έρευνες, αντί 1740 ή 1750, ή 1752 που είχαν υποστηρίξει παλιότεροι βιογράφοι). Η μητέρα του λεγόταν Χάμκω, ήταν ελληνίδα στην καταγωγή και ελληνόγλωση - δεύτερη γυναίκα του Βελή, κόρη του Μπέη της Κόνιτσας. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1753, που επηρέασε δραματικά την εφηβική του ηλικία, οι κάτοικοι των χωριών που δυνάστευε ο πατέρας του εξεγέρθηκαν, και οι Γαρδικιώτες συνέλαβαν την Χάμκω και κακοποιώντας την, την υπέβαλαν σε εξευτελιστικά βασανιστήρια, προτού την αφήσουν τελικά ελεύθερη.
Σύμφωνα με συχνές εκμυστηρεύσεις του Αλή, ο πατέρας του, ο Βελής, τα μόνα περιουσιακά στοιχεία που άφησε στη γυναίκα του, Χάμκω, και στα δύο παιδιά του, τον Αλή και την αδελφή του Χαϊνίτσα, ήταν "μιά άθλια τρύπα και λίγα χωράφια"


(Fotografia Firman i Ali Pashës 1810, i shkruar në gjuhën popullore greke. Të gjitha urdhëresat dhe kontratat e Ali Pashës shkurheshin në Greqishten e folur)

Ali Pashë Tepelena.
Më i madhi i familjes së tij, ose i pari që u bë i njohur nga familja e tij ishte një Turk i  quajtur Mustafa ose Muço (Muxho) Hyso, stërgjysh i Aliut, udhëheqës i grupeve të hajdutëve që vepronin në Anadoll, rreth fundit të shek të 17-të dhe prej këtij familja quhej Muçohysen- Muxhohysenët (sipas shqiptimit) , e cila u vendos në Shqipëri pasi kishte erdhur nga Azia e Vogël rreth 80 vjet para lindjes së Ali Pashës. I Biri i tij Mustafa (Muxhahysat- Muçahysat) ishte Myhtar (Muçahysati) që thuhet se kishte marrë pjesë në luftën e pushtimit të Korfuzit nga Venecianët në vitin 1716. Nga ky veprim Porta e Lartë i dha amnisti për aktivitetet e tij si hajdut, të cilat i përsëriti më vonë. I biri i tij Muhtar apo Myhtar i quajturi Veli, ishte i ati i Ali Pashës.
Veliu duke ndjekur gjurmët e gjyshti të tij por dhe të atit të tij ishte udhëheqës i bandave dhe kishte nën mbrojtjen e tij fshatrat Lekli, Hormovë të Epirit të Veriut, ku pasi vrau vëllezërit dhe kushërinjtë e Islabeut, u njoh nga Porta si Pasha i dy zonave të vogla duke zënë vendin e e Mytasherifit të Delvinës, por për kohë të shkurtër deri në vdekjen e tij.

Ali Pasha u lind në Tepelenë në një fshat të vogël të Shqipërisë së sotme më 1744 (sipas studimeve më të reja, në vend të 1740 ose 1750 ose 1752 siç thonë disa biografë më të vjetër). Nëna e tij quhej Hamko dhe ishte me origjinë greke dhe fliste greqisht- gruaja e dytë e Velut, vajza e Beut të Konicës. Pas vdekjes së të atit më 1753, që ndikoi në mënyrë dramatike në adoleshencën e saj, banorëtë e fshatrave që dhunonte i ati u rrebeluan, dhe Gardhikiotët arrestuan Hamkon duke e keqtrajtuar dhe e torturuan në mënyrë poshtëruese, para se ta linin të lirë. Sipas tregimeve të shpeshta të Aliut, i ati i tij, Veliu, pasuritë e vetme që i la të shoqes së tij  Hamkos dhe dy fëmijëve të tij, Aliun dhe motrën e tij Hajnicën,  ishte një “vrimë e mjeruar dhe pak toka”.


Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Marrëdhëniet e mosbesimit shqiptaro-greke

Theoklitou Rousaki
Është e qartë se marrëdhëniet e çdo vendi me fqinjët ndikohen drejtpërdrejt nga interesat e tij jetike, veçanërisht në fushën e ekonomisë dhe të sigurisë. Në rastin e vendit tonë, marrëdhëniet me vendet fqinje garantojnë ose kërcënojnë interesat tona jetike në rajon, duke krijuar  premisat ose për një domino zhvillimesh të papëlqyeshme, ose për përcaktimin si një faktor sigurie duke shfrytëzuar përparësitë tona gjeopolitike.
 Për ta sqaruar që në fillim duhet thënë se marrëdhëniet greko-shqiptare nënkuptojnë marrëdhënie të Greqisë, veçanërisht me  shqiptarët e Shqipërisë, Kosovës dhe Maqedonisë. Ne besojmë se këto marrëdhënie duhet të trajtohen së bashku përmes një rrjeti marrëdhëniesh që përfshin, përveç vendeve të lartpërmendura, Fuqitë e Mëdha (kryesisht SHBA dhe Rusia), NATO, BE , por edhe  Turqinë që po përpiqet të bëhet një lojtar kyç me kthimin e saj dinamik dhe praninë gjeostrategjike në Ballkan.
Në këtë mjedis gjeostrategjik, arsyet që kanë prodhuar historikisht faktorë destabiliteti  janë të ndryshme dhe ne mund të përmbledhim në kryesoret si vijon:

•             Përplasja historike e interesave të fuqive të mëdha dhe atyre në rajon.
•             Mënyra në të cilën u përcaktuan kufijtë e shteteve bazuar në marrëveshjet e fuqive të mëdha dhe interesat e tyre në kohë të caktuara.
•             Ekzistenca e një apo më shumë minoriteti me komponentët e tyre, në pothuajse të gjitha vendet e Ballkanit.
•             Tendenca e dokumentuar historikisht e popujve të Ballkanit për konflikt dhe jo për negociata për të zgjidhur mosmarrëveshjet e tyre.
Nëse Bullgaria u rilind në vitin 1878 për t’i shërbyer planeve të Carit rus përmes pansllavizmit, në të njëjtin vit Lidhja Shqiptare e Prizrenit, i kushtoi pjesën më të madhe të deklaratës antigreqizmit, frymë që për 100 vjet ka dominuar të gjitha qeveritë e Tiranës.
Po si mund të shpjegohet fenomeni i “shpërthimit” të nacionalizimit shqiptar?
Nga studimi i historisë së popujve të Ballkanit  kuptojmë se ideja e krijimit të një shteti të madh dhe të fortë, ishte një stacion i rëndësishëm në kohë për çdo shtet të rajonit, përveç Shqipërisë. Dështimi i “Megalo Idesë” dhe pasojat negative që pasuan për çdo shtet ballkanik, arritën të krijojnë  reflekset kombëtare që shërbyen për të braktisur idenë e krijimit të një “Atdheu të Madh”, me përjashtim të shtetit shqiptar.
Shqiptarët, pas disa vitesh izolimi dhe shekujsh të tërë identiteti të paspecifikuar, kërkojnë me ngulm mite që të vërtetojnë pastërtinë e tyre rracore, njësoj siç vepruan në të shkuarën edhe popuj të tjerë të Ballkanit.  I vetmi ndryshim është se lindja e nacionalizmave ballkanike përkoi  me krijimin e një modus vivendi të veçantë në rajon, ndërsa shqiptarët e zbulojnë "lojën" e rrezikshme e të nacionalizmit tani.
Rreziku për vendin tonë natyrisht nuk është i drejtpërdrejtë, por indirekt dhe lidhet me margjinalizimin dhe zhdukjen graduale të minoritetit grek në Epirin e Veriut apo destabilizimin e plotë të shtetit të Maqedonisë. Të dyja janë të rënda edhe për të ardhmen e rajonit.
 Rreziku më i rëndësishëm për Ballkanin është i ashtuquajturi “irlandizim” i irredentizmit shqiptar. D.m.th shtrirja e veprimtarisë së një lloj UÇK-je apo nëngrupeve të saj në brendësi të Ballkanit në formën e luftës urbane.
Mund të tingëllojë si skenar pak i çuditshëm dhe ndoshta dikush mendon se rrethanat kohore mund të mos e favorizojnë një sipërmarrje të tillë. Siç e përmenda më parë nacionalizmi shqiptar nuk e ka provuar akoma, si popujt e tjerë të Ballkanit, një humbje të madhe kombëtare  për shkak të ndjenjave irredentiste dhe manipulimit.

 Kthimi i Turqisë në Ballkan
Por ky rrezik nacionalist duhet të konsiderohet së bashku me kthimin gjithnjë e më të zgjeruar të neo-otomanizmit turk në Ballkan, një ndërhyrje komplekse dhe në shprehjen e saj veçanërisht sfiduese.
Në mënyrë të veçantë, Turqia shfrytëzoi dobësitë ekonomike të Bullgarisë, Maqedonisë dhe sidomos të Shqipërisë për të hyrë në rajon.  Për fat të keq, politika që Greqia zbatoi apo nuk zbatoi në Ballkan dhe  veçanërisht në vendet fqinje si Shqipëria, Maqedonia dhe Kosova nuk çoi në shrytëzimin e mundësive historike, por e çoi Greqinë në falimentim ekonomik dhe politik.
Kështu Turqia arrin të shfrytëzojë faktorin shqiptar (Tiranë, Shkup dhe Prishtinë) në të gjitha fushat, duke përdorur si kalë troje, marrëdhëniet gjoja historike të otomanizmit në rajon, besimin fetar, nevojën e tyre për zhvillim, por kryesisht nevojën për mbështetjen e qëndrimeve nacionaliste dhe objektivave të përmendura më lart.
Qëllimet e Turqisë me këto lëvizje, nuk i imagjinojmë apo vlerësojmë, por i lexojmë në të menduarit  strategjik të Ahmet Davutoglu, siç shtjellohet gjerësisht në librin e famshëm me titull “Thellësia Strategjike- Pozicioni Ndërkombëtar i Turqisë". Në faqet 440-485 (dhe gjetiu) autori i referohet veçanërisht Ballkanit dhe flet qartë për nevojën e Turqisë për të rrethuar zonën, duke përdorur vendet muslimane dhe minoritetet. Një harku musliman që të vihet në shërbim të neo-otomanizmit, përshkruar fjalë për fjalë në faqen 477, si vijon: "Zona që nis nga veriperëndimi dhe përmes boshtit Bihac- Bosnja Qëndrore dhe Lindore, Sanxhaku, Kosova, Shqipëria, Maqedonia deri në Trakën Lindore, ka për Turqinë karakteristikat e një arterie jetike në planin gjeopolitik dhe gjeokultural”.
Z .Davutoglu në fjalimin e tij, (18-20 tetor 2009) në Sarajevë thotë: "Ne duam një Ballkan të ri, që është i bazuar në vlera politike, ndërvarësinë ekonomike, bashkëpunimin dhe harmoninë politike. Të gjitha këto garantoheshin në Ballkanin e Perandorisë Osmane. Ne do të ringjallim këtë epokë kur Ballkani ka qenë një histori suksesi dhe që tani duhet të rilindë”.
Le të përqendrojmë vëmendjen tonë në Forcat e Armatosura dhe Diplomacinë Ushtarake. Në bazë të Marrëveshjes së Bashkëpunimit me Shqipërinë, në mars të vitit 1998, Turqia arriti  që në bazat kryesore ushtarake të Forcave të Armatosura Shqiptare të shërbejnë në mënyrë të përhershme 60 ushtarakë aktivë, të cilët janë të shpërndarë në:
(1)          Në Bazën Detare të( Pashalimanit) në Vlorë, e cila në thelb është një bazë detare turke në bazën detare të shqiptarëve.
(2)          Në Bazën Ajrore të Kuçovës  (110 km në jug të Tiranës), e  modernizuar nga një kompani inxhinierike turke me financim nga forcat ajrore turke në vlerën e 5 milionë dollarëve dhe 1.3 milionë dollarë armatim.
(3)          Në trajnimin e Forcave Speciale dhe Batalionit Komando me standardet e forcave speciale turke.
(4)          Si dhe në Komitetin e Përhershëm turk për Bashkëpunim dhe Koordinim në Tiranë, i cili koordinon tërë projektin e ashkëpunimit të tyre ushtarak.

Forcat e armatosura turke në një mënyrë shumë të zgjuar, kanë vendosur si një prioritet të parë formimin e kulturës neootomane për personelin ushtarak të Ushtrisë Shqiptare. Rreth 100 zyrtarë shqiptarë trajnohen çdo vit në shkollat ushtarake turke në të gjitha nivelet, duke formuar kështu një perceptim të ngjashëm në favor të interesave dhe  objektivave të Turqisë në rajon. Prej këtij grupi do të konfigurohet në të ardhmen udhëheqja ushtarake e Shqipërisë, e cila mund të jetë vetëm pro-turke.
Në kontrast me këtë bashkëpunim, bashkëpunimi dypalësh ushtarak midis Greqisë dhe Shqipërisë është në rënie, dhe marrëveshja e vetme që ende funksion janë bursat ushtarake për  10 persona në vit. Nga viti 1998 e mbrapa nga shkollat ushtarake greke janë diplomuar rreth 210 ushtarakë,  në krahasim me  2500- 3000 të diplomuar në shkollat ushtarake turke.

Në këto kushte konstatojmë se:
Që nga themelimi i shtetit shqiptar dhe deri pak vitesh Shqipëria e shihte me frikë dhe mosbesim Greqinë, ndërsa tani frika është shndërruar në arrogancë, e inkurajuar nga pranimi që SHBA e ndjekur nga Turqia e Italia i kanë bërë kësaj sjelljeje.
Ky shtet u themelua mbi një ideologji anti-helene, dhe nën mantelin stalinist dhe maoist  të komunizmit ushqehu dy breza me ndjenja anti-greke, ku si pasojë edhe   fantazia e "Shqipërisë së Madhe", të përfshijë edhe Greqinë.
Në marrëdhëniet tona të përbashkëta, shqiptarët kanë kryer gabime serioze kundër grekëve, por edhe ne duhet të pranojmë se kemi bërë shumë gabime dhe se kemi  gjithashtu përgjegjësi për marrëdhëniet e ftohta.
 Marrëdhëniet e ngrohta diplomatike Tiranë - Ankara përmirësohen çdo vit me koordinim shumë të mirë mes dy Ministrive të Jashtme në zonat kritike dhe kundër Greqisë.
 Duke vlerësuar lehtësitë që ka siguruar  tashmë Turqia në Shqipëri për Forcat e saj të Marinës dhe Flotën Ajrore parashikohet se në kohë krize trupat e saj mund të dislokohen në shumicë në fqinjin tonë. Kërkesat operacionale që do të rezultojnë për Forcat tona të Armatosura për t’u përballur me këtë kërcënim nga veriu dhe nga lindja do të krijojnë një situatë shumë të vështirë, e cila mund të shfaqet ose si një kërcënim konvencional nga një drejtim tjetër, ose si kërcënim asimetrik që do të jetë skenari më i keq.
Disa pyetje retorike
Mos vallë arsyeja e vërtetë që qeveria Rama adoptoi parrulla pseudo-irredentiste të të ashtuquajturve çamë kanë të bëjnë me naftën dhe gazin në detin Jon? A mos bën Shqipëria përpjekje për të krijuar kushte sfiduese të sovranitetit kombëtar grek në detin Jon për të ndërtuar atje "zona gri", në shembullin e  Turqisë në Egje pas krizës në Imia në vitin 1996?
Në anën tjetër, natyrisht ne duhet të pranojmë edhe ato pak lëvizje simbolike urtësie nga shumë faktorë të Shqipërisë.  Përderisa marrëdhëniet tona me faktorin shqiptar në Ballkan janë praktikisht në vend numëro më  vjen në mendje Machiavelli, i cili tha se që të përparojë një shtet duhet të ketë aleatë të fortë dhe ushtri të fortë. Asnjë prej këtyre dy faktorëve nuk është i mjaftueshëm. Parandaj duhet të kuptojmë se ne para së gjithash kemi një kërcënim të pamohueshëm nga Turqia, nuk na intereson që ta kemi faktorin shqiptar kundër nesh, por ta kemi atë krah nesh.
Bilanci i paqes është në interesin e përbashkët të grekëve dhe shqiptarëve, serbëve dhe kosovarëve që do të vazhdojnë të jenë fqinjë në përjetësi dhe çështjet që i bashkojnë, ata duhet të veprojnë si ura për bashkëpunimi. Duke pasur parasysh këtë situatë dhe duke pasur parasysh “finlandizimin” e marrëdhënieve, e vetmja mënyrë për të dalë nga kriza është që të veprojmë së bashku me Shqipërinë dhe me vendet e tjera të Ballkanit, në një përpjekje të madhe dhe të organizuar për rindërtimin e historisë  dhe hapësirës ku  jetojnë popujt e Ballkanit.
***
Shënim: Analiza e mësipërme ka për autor ish-shefin e Forcave Speciale të Ushtrisë greke, i cili e ka lexuar atë gjatë një seminari të zhvilluar në Ministrinë e Jashtme greke, më 10 dhjetor të këtij viti. Seminari i kushtohej pikërisht vlerësimit të raporteve greko-shqiptare dhe në të merrnin pjesë edhe ish-europarlamentarë.
Analiza ofron një pikëpamje greke për zhvillimet në rajon dhe dinamikat që kanë përfshirë botën shqiptare, me fokus kryesor Turqinë si aktor strategjik që po imponohet. Vlerësimi se bota shqiptare po kërkon të konsumojë projektin nacionalist me mbështetjen e Ankarasë, është realist dhe duhet lexuar me vëmendje. Pasi perceptimi se faktori shqiptar kërkon të destabilizojë rajonin në këtë drejtim ka zënë vend jo pak. Dhe duhet thënë se ka bazë reale. Nga ana tjetër, analizën, që është e shkurtër, e ofrojmë për lexuesin edhe sepse rrallë ndeshen materiale të tilla nga njerëz që janë pjesë e stafeve dhe që nuk përdorin thjesht një gjuhë politike të përgjithshme. Në Shqipëri edhe revistat especializuara të ushtrisë nuk ofrojnë asnjë analizë reale mbi gjendjen në Ballkan dhe perspektivat, ndaj leximi i autorëve të huaj, është një mënyrë për të kuptuar diçka më shumë.  

Ευχετήριο μήνυμα του Γενικού Προέδρου της Ομόνοιας προς τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Εύχομαι το μεθυστικό άρωμα των εορτών των Χριστουγέννων και του νέου έτους να σκορπίσει χαρά και αγάπη σε κάθε σπίτι σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Αφήνουμε πίσω μας μια δύσκολη χρονιά. Ενα έτος με απρόσμενα και σημαντικά γεγονότα στον τόπο μας αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Αναμφίβολα και το νέο έτος θα μας έχει δυσκολίες, να θυμόμαστε όμως ότι είναι απλά δυσκολίες και όχι εμπόδια στον αγώνα για την επίτευξη προσωπικών και κοινών στόχων.
Αυτές οι γιορτές είναι μια πρόκληση για μια νέα ματιά στις βασικές ανθρώπινες αξίες, την ειρήνη, την αγάπη και την πίστη στο Θεό.
Το 2016 να μας φέρει νέα ελπίδα, νέες προσδοκίες και να αφήσει στο παρελθόν τις πίκρες. Μια χρονιά δημιουργική και χαρούμενη για όλους μας.
Λεωνίδας Παππάς
Γενικός Πρόεδρος της ΔΕΕΕΜ «ΟΜΟΝΟΙΑ»

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Η ομάδα βουλευτών Αργυροκάστρου, Χιμάρας και Κορυτσάς στην ελληνική βουλή το 1915 - Grupi i deputetëve nga Korça e Gjirokastra i zgjedhur në 1915 për në Parlamentin Grek


1915: Διεξάγονται εκλογές στην Ελλάδα. 
Από την Βόρειο Ήπειρο εκλέγονται 19 Βουλευτές για την Ελληνική Βουλή, 
11 στο Νομό Αργυροκάστρου και Χιμάρας και 8 στο Νομό Κορυτσάς.

Ομάδα Βουλευτών:
Καθήμενοι εξ αριστερών: Β. Κόνδης, Κυρίτσης, 
Σεβ. Μητροπολίτης Δριϋνουπόλεως Βασίλειος, Εφ. Γκίνης, Ιω. Δάρδας.
Όρθιοι εξ' αριστερών: Ηλ. Μουζίνας, Β. Σωτηριάδης, 
Λέζος, Κ. Σκενδέρης και Θ. Αδαμίδης.
........................................................................................................
1915 U Kryen votimet në Greqi. 
Nga Epirit i Veriut, zgjidhen 19 Deputetë për në Parlamentin Grek, 
11 në Prefekturën e Gjirokastrës dhe 8 në Prefekturën e Korçës. 

Grupi i deputetëve:
Të ulur nga e majta: V. Kondis, Kiritsis, Hirësia Mitropoliti i Dropullit Vasili, Ef. Gjinis, Joani Dardha, 
Më këmbë nga e Majta: Il Muzina, V Sotiriadhi, Lezos, K Skenderi dhe TH. Adhamidhi

ΣΚΟΠΙΜΗ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΗ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ,ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ

515
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που μία οργανωμένη επίθεση των αλβανικών ΜΜΕ με ταυτοποιημένους ή αφανείς  προτεργάτες στοχεύει να στιγματίσει και καταστείλει τολμηρές πρωτοβουλίες των διανοουμένων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας που σχετίζονται με την εφαρμογή των δικαιωμάτων που παρέχουν οι  εγχώριοι και διεθνή  νόμοι περί μειονοτήτων.

Και η πρόσφατη επίθεση κατά του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο «Εκερέμ Τσαμπέϊ»  Αργυροκάστρου έχει τους ίδιους  εμπνευστές, το ίδιο σενάριο και τον ίδιο σκοπό: να διαλύσει και εκείνον τον μικρό επιστημονικό πυρήνα σε αυτό το ίδρυμα που πρόσφατα ανέλαβε πρωτοβουλίες να ασκήσει όλο το κύρος του στον τομέα της Ελληνικής  παιδείας και πολιτισμού  στην Αλβανία.
Οι καθηγητές του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο «Εκερέμ Τσαμπέϊ»  Αργυροκάστρου και ο προϊστάμενός του Παναγιώτης Μπάρκας παρέχουν καθημερινά πνοή σ’ αυτό το ίδρυμα και το κατευθύνουν στο ρόλο που αρμόζει αναλαμβάνοντας τη λύση σοβαρών προβλημάτων της παιδείας στην Εθνική Ελληνική μειονότητα όπως η πιστοποίηση των διδασκόντων , τη σύνταξη προγραμμάτων και σχολικών κειμένων, τη διαπίστωση και προβολή των πολιτιστικών, κοινωνικών  και ιστορικών αξιών από πραγματική επιστημονική σκοπιά. Όπως διαπιστώνεται, αυτή η θετική πορεία δε βολεύει τους ψευτοπατριώτες που βλέπουν τα πάντα με  τα μαύρα γυαλιά του στενού εθνικισμού και όχι με εκείνα της συμβίωσης σε ομαλές και ισότιμες συνθήκες.
Κανείς από τους «αποκαλυπτές των σκανδάλων», κανείς απ’ τους  κήρυκες του κακού δεν τόλμησαν να αναφερθούν  στα πολύχρονα σκάλνδαλα της έλλειψης των σχολικών προγραμμάτων και κειμένων στα μειονοτικά σχολεία, της ανυπαρξίας της δοικητικής, ελεγκτικής ή συμβουλευτικής  δομής για τη μειονότητα σε όλη την κρατική πυραμίδα της παιδείας ή στο γεγονός της παραποίησης του εκπαιδευτικού περιεχομένου στα σχολεία όπου αντιπαιδαγωγικά προκαλεί συναισθήματα κατωτερότητας, φοβίας και ανασφάλειας των μαθητών για την παραμονή τους σ’ αυτή τη χώρα, κλπ,κλπ.
Το Τμήμα Ελληνικής  Γλώσσας,Λογοτεχνίας και Πολιτισμού έχει  εξουσιοδοτηθεί πλέον από το σύνολο των εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων  της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας να αναπτύξει επιστημονικά αρκετά από τα προβλήματά της σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας της Αλβανίας.Και αυτή η συνεργασία φαίνεται να εξελίσσεται. Κάποιοι όμως δεν επιθυμούν ώστε τα πράγματα να πάνε καλά σ’ αυτή τη χώρα.
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ       Άγιοι Σαράντα 24/12/2015

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Χριστουγεννιάτικη επίσκεψη σε Πολένα και Μπομποστίτσα

Πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του Θεού και φέτος η Χριστουγεννιάτικη επίσκεψή μας στα μέρη της Κορυτσάς. Μέλη της ΣΦΕΒΑ, μαζί με πολυμελή κλιμάκια των Συνεργαζομένων Γυναικείων Σωματείων Θεσσαλονίκης και των Δεσμών Ελλήνων, επισκεφθήκαμε την Πολένα και την Μπομποστίτσα. Στην Πολένα, τα παιδιά του κατηχητικού και του φροντιστηρίου ελληνικής γλώσσας (θυμίζουμε ότι το αλβανικό κράτος απαγορεύει σε αυτό και παρόμοια ελληνικά χωριά τη διδασκαλία των ελληνικών στα δημόσια σχολεία) είχαν ετοιμάσει μία όμορφη σχολική γιορτή, την οποία τίμησε με την παρουσία του και ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Κορυτσά. Στο τέλος, προσφέρθηκαν πλούσια δώρα σε όλα τα παιδιά.
ΣΦΕΒΑ, 20-12-2015
Χριστουγεννιάτικη επίσκεψη σε Πολένα και Μπομποστίτσα
Χριστουγεννιάτικη επίσκεψη σε Πολένα και Μπομποστίτσα

Μήνυμα Υφυπουργού Εξωτερικών, Γιάννη Αμανατίδη, προ τις Ελληνίδες και τους Έλληνες της Διασποράς.


Η πρώτη Πανορθόδοξος Σύνοδος εδώ και 1200 χρόνια ενδέχεται να ακυρωθεί στην Τουρκία



 Η Σύνοδος πρόκειται να συγκληθεί στην ιστορική εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, στον τόπο όπου το 381 μ.Χ. εγράφη το Σύμβολο της Πίστεως



Εδώ και πενήντα χρόνια, η πρώτη Πανορθόδοξος  Σύνοδος, βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας, ενώ η τελευταία πραγματοποιήθηκε πριν από πάνω από χίλια χρόνια.


Η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας» ή «Πανορθόδοξος Σύνοδος 2016» που έχει προγραμματισθεί να συγκληθεί τον Μάιο του 2016, ενδέχεται να απειληθεί από την τρέχουσα διεθνή πολιτική.

Η άνευ προηγουμένου, ιερατική σύγκληση,  έχει ως στόχο να φέρει σε επαφή τους επικεφαλής των 14 Αυτοκέφαλων Ορθόδοξων  Εκκλησιών του Κόσμου, στην Κωνσταντινούπολη, στην Τουρκία, στην έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και έδρα της οικίας του Βαρθολομαίου, του «Πρώτου μεταξύ των Ίσων» των Ορθόδοξων ηγετών.

«Απλώς, για να φθάσουμε σε αυτό το σημείο, χρειάσθηκαν δεκαετίες για την επίτευξη της συναίνεσης σχετικά με τα θέματα της ημερήσιας διάταξης» είπε ανώτερος κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ζητώντας να διατηρηθεί η ανωνυμία του, προσθέτοντας ότι « Υπάρχουν πολλές ίντριγκες και πολιτικές διεργασίες».

«Οι Ρώσοι δεν εμπιστεύονται τον Πάπα, οι Έλληνες θέλουν καλύτερες σχέσεις με τη Ρώμη, στη συνέχεια, υπάρχει το όλο πρόβλημα της Ουκρανίας… είναι περίπλοκα» κατέληξε σε ένα μήνυμά του στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.

Όποια και αν ήταν εσωτερική ορθόδοξη πολιτική που μαστίζει επί χρόνια την Ορθοδοξία και δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει μια Σύνοδο, τώρα τα πράγματα  με τη  διεθνή πολιτική και τη γεωπολιτική απειλούν την πραγματοποίηση της Συνόδου, που επρόκειτο να συγκληθεί στην ιστορική εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, στον τόπο όπου το 381 μ.Χ. έγινε εγράφη το Σύμβολο της Πίστεως.

Ο πρωθιερέας Ίγκορ Γιακούμτσουκ, αξιωματούχος στις διορθόδοξες σχέσεις του Πατριαρχείου της Μόσχας, υπαινίχθηκε μια πιθανή αναβολή και επιπλέον και μια αλλαγή του τόπου (της χώρας για τη Σύνοδο).

«Δεν είναι γνωστό πότε θα λάβει χώρα», είπε στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης στις αρχές Δεκεμβρίου. «Αν η κατάσταση επιδεινωθεί (με την Τουρκία) είναι πολύ πιθανόν η Σύνοδος να γίνει αλλού. Είναι δύσκολο να μιλήσουμε από τώρα», είπε.

Η αλυσίδα των γεγονότων που απειλούν τη Σύνοδο άρχισε από την Τουρκία, όταν κατέρριψε το ρωσικό μαχητικό, που οδήγησε στη διπλωματική κρίση μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας.

Το Κρεμλίνο ξεκίνησε μια σειρά από κυρώσεις, αναστολές έργων, απαγορεύσεις τουρκικών εισαγωγών και ακυρώσεις ταξιδιών χωρίς βίζα για τους Ρώσους στην Τουρκία κ.ά.

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία διατηρεί στενούς δεσμούς με το Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν και το Κρεμλίνο,  αντέδρασε επίσης, ανακαλώντας από ένα ταξίδι στην Τουρκία ενός υψηλού επιπέδου Ρώσου Μητροπολίτη, ο οποίος επρόκειτο να επισκεφθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο για συνομιλίες προετοιμασίας για το επερχόμενο Συμβούλιο των Εκκλησιών.

Paul Antonopoulos on December 24, 2015 in  ‘Al Masdar’

Δοκιμασίες καί παρουσία τοῦ Θεοῦ-Sprovat dhe prania e Perëndisë

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2015
Δοκιμασίες καί παρουσία τοῦ Θεοῦ
 
    Πρός τόν εὐλαβῆ κλῆρο καί λαό,
    Τέκνα ἐν Κυρίω προσφιλέστατα,

«Πιστεύω... εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ
τόν μονογενῆ,... σαρκωθέντα... καί ἐνανθρωπήσαντα».
    1. Ανησυχία, πόνος και φόβος απλώνονται αυτό τον καιρό στη ζωή μας. Πολύμορφη ανέχεια, ξενιτεμοί, δυσβάστακτες στερήσεις ˙ τρομοκρατικά ξεσπάσματα επιθετικότητας και μίσους. Και μέσα στη θολή αναταραχή, η εορτή των Χριστουγέννων έρχεται σαν ολοφώτεινη δέσμη παρηγοριάς, ειρήνης και ελπίδας.
    Τα γεγονότα σχετικά με τη Γέννηση του Χριστού, όπως τα περιγράφουν οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς, τονίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός από βρέφος ακόμη αντιμετωπίζει σειρά δυσκολιών. Γεννιέται ύστερα από ένα μακρύ ταξίδι της Παναγίας μητέρας Του, σε χώρο φτωχικό της Βηθλεέμ, οι κάτοικοι της οποίας μένουν ψυχροί και αδιάφοροι. Ακολουθεί το μίσος των ισχυρών, το διαβολικό σχέδιο του Ηρώδη, ένας παράλογος και άδικος διωγμός, που Τον αναγκάζει να καταφύγει στην Αίγυπτο. Σε όλες όμως, τις δύσκολες συνθήκες της ζωής του μικρού Ιησού δεσπόζει η παρουσία του Θεού Πατρός.
    Μην απορούμε, λοιπόν, και μην τα χάνουμε, όταν βρισκόμαστε εμπρός σε κακουχίες, εχθρότητες, αδικίες, φτώχεια, αδιαφορία και αδιέξοδα. Οι δοκιμασίες είναι αναπόσπαστα στοιχεία του ανθρώπινου βίου. Ας μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε ειρηνικά. Κυρίως με πίστη και εμπιστοσύνη στην πρόνοια και την παρουσία του Θεού. Ακόμη και στις σκοτεινές φάσεις του βίου μας, όταν απειλές, στερήσεις, ασθένειες, αποτυχίες μας συνθλίβουν, αντηχεί παρηγορητικά ο στίχος του Ψαλμωδού: «Ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσω σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σύ μέτ’ ἐμοῦ εἶ˙» (Ψάλμ. 22:4).Η αίσθηση της πανταχού και πάντοτε παρουσίας του Θεού παρηγορεί, ενισχύει και εξασφαλίζει αντοχή και ειρήνη στον πόνο και τις θλίψεις. Γεμίζει επίσης την ψυχή με φως αγαλλιάσεως σε ώρες επιτυχίας και δημιουργίας.
    2. Η γνώση της παρουσίας και προνοίας του Θεού στον κόσμο ήταν μία αλήθεια αποδεκτή ήδη από την αποκάλυψη της Π. Διαθήκης. Το συγκλονιστικό Νέο που τονίζει η εορτή των Χριστουγέννων είναι ότι ο Θεός όχι απλώς είναι παρών στον κόσμο μας, αλλά ότι ο Υιός και Λόγος Τού «σαρκώθηκε», προσέλαβε την ανθρώπινη φύση. Αυτή η αποκάλυψη διαφοροποιεί τη χριστιανική πίστη από τα ποικίλα θρησκεύματα. Το σύμβολο της χριστιανικής πίστεως υπογραμμίζει: «Πιστεύω... εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενῆ,... σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα». Έκτοτε, όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν και βαπτίζονται στο όνομα της Αγίας Τριάδος γίνονται μέλη του μυστικού σώματος του Χριστού «ὅ ἐστιν ἡ Ἐκκλησία» (Κόλ.1:24). Λαμβάνουν τη Χάρη και τη δύναμη να μένουν «ἐν αὐτῷ», να βρίσκονται σε προσωπική κοινωνία με τον Χριστό.
    Το βίωμα που γαληνεύει τον πιστό Χριστιανό είναι κάτι ακόμα εντονώτερο από την απλή θεϊκή παρουσία. Είναι η υπαρξιακή «κοινωνία» με τον ενανθρωπήσαντα Λόγο του Θεού, με τον Ιησού Χριστό. «Ὁ φανερωθεῖς Λόγος διά τοῦτο κατέμειξεν ἐαυτόν τῇ ἐπικήρῳ τῶν ἀνθρώπων φύσει, ἴνα τῇ τῆς θεότητος κοινωνίᾳ συναποθεωθῇ τό ἀνθρώπινον», (Αγ. Γρηγόριος Νύσσης: Ο φανερωθείς Λόγος, γι´ αυτό έσμιξε τον εαυτό Του με τη θνητή φύση των ανθρώπων, για να συναποθεωθεί το ανθρώπινο μέσω της κοινωνίας με τη Θεότητα). Με τη «σάρκωσή» Του, ο Υιός του Θεού μας προσέφερε το ασύλληπτο δικαίωμα να «μένωμε ἐν Αὐτῷ», να μετέχουμε μυστικά στη ζωή αγάπης της Αγίας Τριάδος. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διατύπωσε λακωνικά την εκπληκτική αλήθεια που συνοψίζει την Καινή Διαθήκη: «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ.» (Ἅ’ Ἰω. 4:16).
    Ο Χριστός επανειλημμένως αναφέρθηκε στο μυστήριο της σχέσεώς Του με τον Ουράνιο Πατέρα. «Πιστεύετε μοί ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί»(Ἰω. 14:11), «Καί ὁ πέμψας με μετ' ἐμοῦ ἑστιν˙ οὐκ ἀφῆκε μέ μόνον ὁ πατήρ, ὅτι ἐγώ τά ἀρεστά αὐτῷ ποιῶ πάντοτε» (Ἰω. 8:29). Σ’ αυτή τη σχέση κοινωνίας μαζί Του καλεί όλους τους μαθητές και αποστόλους Του. Με σαφήνεια δήλωσε: «Ἐάν τίς ἀγαπᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ' αὐτῷ ποιήσομεν.»(Ἰω. 14:23). Προαπαιτούμενο λοιπόν για την «κοινωνία» μαζί Του είναι η συμμόρφωση της συμπεριφοράς μας με τον λόγο Του, με το θέλημά Του, με τις αρχές που Εκείνος καθόρισε: τη δικαιοσύνη, τη φιλαλήθεια, τη μακροθυμία, τη συγχωρητικότητα, την αγνότητα, την ταπεινοφροσύνη και την αυτοθυσία.
**
    Το μεγαλύτερο δώρο, αδελφοί μου, που μας προσφέρουν τα Χριστούγεννα είναι η βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι «μεθ’ ἡμῶν». Ο άπειρος και παντοδύναμος Θεός, ο άχρονος και αχώρητος, ο Οποίος «Ἀγάπη ἐστί», εισήλθε στον χρόνο και τον χώρο τον δικό μας. «Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Ἅ’ Ἰω. 4:16). Όποιος αγαπά και νιώθει διαρκώς την παρουσία του Θεού, την κοινωνία με τον ἐνανθρωπήσαντα Λόγο Του, δεν φοβάται κανέναν και τίποτε. «Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἄλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον,» (Ἅ’ Ἰω. 4:18) κάθε μορφής φόβο.
    Ας δεηθούμε, ο εν Τριάδι Θεός να μας δίνει τη δύναμη Του για να μη λυγίζουμε από τις θλίψεις, τις αδικίες, τις κακουχίες που ορθώνονται στον δρόμο μας. Για να ενισχύει την αίσθηση της παρουσίας του ουρανίου Πατρός, τη βεβαιότητα ότι στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας δεσπόζει ο Εμμανουήλ - ο Χριστός. Και με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, οι δοκιμασίες να μεταμορφώνονται σε ευκαιρίες πνευματικής ωριμότητας και αγιασμού.
    Ειρηνοφόρα Χριστούγεννα, ευλογημένος και δημιουργικός ο νέος χρόνος.

Με ολόψυχη αγάπη εν Χριστώ,
+ Αναστάσιος
Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας
 
KISHA ORTHODHOKSE AUTOQEFALE E SHQIPËRISË
KRISHTLINDJE 2015
† Anastasi
Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë

Sprovat dhe prania e Perëndisë

    Klerit dhe popullit shpresëtar,
    Bij fort të shtrenjtë më Zotin,

«Besoj në një Zot, Jisu Krishtin, Birin e Perëndisë, të vetëmlindurin,... që u trupëzua prej Shpirtit të Shenjtë dhe Virgjëreshës Mari dhe u bë njeri.»
    1. Shqetësim, dhimbje dhe frikë shtrihen sot në jetën tonë. Varfëri shumëformëshe, emigrime, privime të vështira për t’u përballuar. Shpërthime terroriste agresiviteti e dhune. Dhe pikërisht brenda kësaj trazire, e kremtja e Krishtlindjes vjen si dritë e tërëshkëlqyer ngushëllimi, paqeje dhe shprese.
    Ngjarjet në lidhje me Lindjen e Krishtit, siç i përshkruajnë ungjillorët Matthe dhe Lluka, theksojnë se Jisu Krishti, ende foshnjë, përballet me një sërë vështirësish. Lindet pas një udhëtimi të gjatë të së Tërëshenjtës, Nënës së Tij, në një vend të varfër në Bethlehem, banorët e të cilit sillen ftohtë dhe indiferentë. Pason urrejtja e të fuqishmëve, plani djallëzor i Herodit, një persekutim i palogjikshëm dhe i padrejtë, që E detyron të gjejë strehë në Egjipt. Por, në çdo hap të vështirë të jetës së Jisuit të vogël mbizotëron prania e Perëndisë Atë.
    Pra, le të mos çuditemi dhe të mos e humbasim mendjen kur gjendemi para vuajtjeve, armiqësive, padrejtësive, varfërisë, indiferencës dhe rrugëve pa krye. Sprovat janë pjesë e jetës njerëzore. Le të mësojmë të përballemi paqësisht me to. Mbi të gjitha, me besim dhe shpresë në përkujdesjen dhe praninë e Perëndisë. Madje edhe në fazat e errëta të jetës sonë, kur na shtrëngojnë kërcënime, privime, sëmundje, dështime, kumbon në mënyrë ngushëlluese vargu i Psalmistit: “Nëse eci në mes të hijes së vdekjes, nuk do të kem frikë nga të këqijat, se ti me mua je” (Ps. 22:4).
   Ndjesia e pranisë së kudondodhur dhe të përhershme të Perëndisë na ngushëllon, na fuqizon dhe na siguron rezistencë e paqe në dhimbje dhe në hidhërime. Gjithashtu, e mbush shpirtin me dritë ngazëllimi në kohë suksesi e krijimi.
    2. Njohja e pranisë dhe e përkujdesjes së Perëndisë në botë ishte një e vërtetë e pranuar qysh nga zbulesa e Dhiatës së Vjetër. E Reja tronditëse që thekson e kremtja e Krishtlindjes është, se Perëndia jo vetëm që është i pranishëm në botë, por se Biri dhe Fjala e Tij “u mishërua”, mori natyrën njerëzore. Kjo zbulesë e dallon besimin e krishterë nga besimet e tjera fetare. Simboli i besimit të krishterë nënvizon: “Besoj në një Zot, Jisu Krishtin, Birin e Perëndisë, të vetëmlindurin,... që u trupëzua prej Shpirtit të Shenjtë dhe Virgjëreshës Mari dhe u bë njeri”.
    Që nga ai çast, të gjithë sa besojnë në Atë dhe pagëzohen në emrin e Trinisë së Shenjtë bëhen gjymtyrë të trupit mistik të Krishtit “që është Kisha” (Kol. 1:24). Marrin Hirin dhe fuqinë për të qëndruar “në Atë”, të gjenden në një kungim personal me Krishtin.
    Përjetimi që e paqëson besimtarin e krishterë është diçka më intensive sesa prania e thjeshtë hyjnore. Është “kungimi” ekzistencial me Fjalën e Perëndisë të bërë njeri, me Jisu Krishtin. “Fjala e Shfaqur, për këtë arsye e bashkoi veten e tij me natyrën e vdekshme të njerëzve, që ta bashkëhyjnizojë njeriun nëpërmjet kungimit me Hyjninë”, siç na e shpjegon shën Grigori i Nisës. Me “mishërimin” e Tij, Biri i Perëndisë na ofroi të drejtën e pakonceptueshme “për të qëndruar në Atë”, për të marrë pjesë mistikisht në jetën e dashurisë së Trinisë së Shenjtë. Ungjillori Joan e formuloi në mënyrë lakonike të vërtetën e mrekullueshme, që e përmbledh në Dhiatën e Re: “Perëndia është dashuri; dhe ai që qëndron në dashuri, qëndron në Perëndinë, dhe Perëndia në atë” (1Jn. 4:16).
    Krishti në mënyrë të përsëritur iu referua misterit të marrëdhënies së Tij me Atin e Tij Qiellor. “Besomëni se unë jam tek Ati, dhe Ati tek unë” (Jn. 14:11). Dhe “ai që më dërgoi është bashkë me mua. Ati nuk më la vetëm, sepse unë bëj përherë ato që i pëlqejnë” (Jn. 8:29). Në këtë marrëdhënie kungimi me Atë i fton të gjithë nxënësit dhe apostujt e Tij, ku me qartësi deklaroi: “Në më do ndonjë, fjalën time do ta ruajë, dhe Ati im do ta dojë, dhe do të vijmë tek ai, dhe do të bëjmë banesë tek ai” (Jn. 14:23). Pra, parakusht për “kungimin” me Perëndinë është përshtatja e sjelljes sonë me fjalën e Tij, me vullnetin e Tij, me parimet që Ai përcaktoi: me drejtësinë, dashurinë për të vërtetën, zemërgjerësinë, faljen, dëlirësinë, përulësinë dhe vetësakrifikimin.
* * *
    Vëllezërit e mi, dhurata më e madhe që na ofrojnë Krishtlindjet, është siguria se Perëndia “është me ne”. Perëndia i pafund dhe i tërëfuqishëm, i pakohshëm dhe i panxënshëm, Ai që është Dashuri, hyri në kohën dhe në hapësirën tonë. “Dhe ai që qëndron në dashuri, qëndron në Perëndinë, dhe Perëndia në atë” (1Jn. 4:16). Ai që do dhe ndien vazhdimisht praninë e Perëndisë, kungimin me Fjalën e Tij të bërë njeri, nuk ka frikë askënd dhe asgjë. “Frikë nuk ka në dashuri, por dashuria e përsosur e nxjerr jashtë frikën” (1Jn. 4:18), çdo formë frike.
    Le të lutemi që Perëndia në Trini të na japë Fuqinë e Tij, që të mos përkulemi nga hidhërimet, padrejtësitë, vuajtjet që ngrihen në rrugën tonë; që të mbështesë ndjesinë e pranisë së Atit qiellor, sigurinë se në qendër të historisë njerëzore mbizotëron Emanueli- Krishti. Dhe me Hirin e Shpirtit të Shenjtë, sprovat të transformohen në mundësi pjekurie shpirtërore dhe shenjtërimi.
    Krishtlindjet le të na sjellin paqe, Viti i Ri qoftë i bekuar dhe krijues!

Me dashuri të thellë më Krishtin,
† Anastasi
Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë

Αλβανία: Απειλές για τη ζωή του δέχεται ομογενής καθηγητής από εθνικιστές

Τίρανα 
Στο στόχαστρο αλβανικών ακραίων εθνικιστικών κύκλων έχει περιέλθει το τμήμα Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Ελληνικού Πολιτισμού στο πανεπιστήμιο του Αργυροκάστρου με αφορμή δυο ντοκιμαντέρ που αφορούν στην ιστορία και τον πολιτισμό της Ηπείρου και τον ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Οι επικριτές -ανάμεσά τους ΜΜΕ, τσάμηδες πολιτικοί-, το περιεχόμενό τους, αποτέλεσμα ακαδημαϊκής έρευνας, ξεφεύγει από τα όρια των «εθνικών γραμμών», και ως εκ τούτου ο υπεύθυνος καθηγητής και δημοσιογράφος Παναγιώτης Μπάρκας, πρέπει να διωχθεί, ακόμα και ποινικά.
Ο κ. Μπάρκας δέχεται απειλές κατά της ζωής του και χυδαίες ύβρεις, γεγονός που προκαλεί αντιδράσεις τόσο στους κόλπους της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, όσο και στην Αθήνα.
Σε ανακοίνωσή της, η μειονοτική οργάνωση «Ομόνοια» κάνει λόγο για «οργανωμένη επίθεση κατά του ανώτατου δημοσίου εκπαιδευτικού ιδρύματος της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία», «διαστρέβλωση των αληθειών των ντοκιμαντέρ» καθώς επίσης και για «αρρωστημένο εθνικισμό».
Ταυτόχρονα, η ελληνική διπλωματική αποστολή στα Τίρανα και το Αργυρόκαστρο προέβη, κατόπιν εντολής του ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά, στις προβλεπόμενες ενέργειες για να εκφράσει αρμοδίως το ενδιαφέρον και τις ανησυχίες της Αθήνας για τις εναντίον του καθηγητή κ. Μπάρκα επιθέσεις, που μπορεί να οδηγήσουν στη στοχοποίησή του.
Όσον αφορά στα ντοκιμαντέρ, το ένα εξ αυτών, υπό τον τίτλο «Ήπειρος, ο μύθος στην πραγματικότητα», αφορά στον διαχρονικό πολιτισμό της Ηπείρου με επίκεντρο το αρχαίο θέατρο και το μαντείο της Δωδώνης.
Το άλλο, «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», είναι ένα αφιέρωμα στη νίκη των Ελλήνων στον πόλεμο εναντίον των Ιταλών το 1940, που αποτέλεσε και την πρώτη αντιφασιστική νίκη των λαών, στην εμπόλεμη Ευρώπη. Στηρίζεται μάλιστα εξ ολοκλήρου σε στοιχεία που ο ερευνητής άντλησε από τα αλβανικά, ιταλικά και ελληνικά αρχεία.
Ο πρύτανης του πανεπιστημίου του Αργυρόκαστρου κ. Γκρζίμ Σάλια, χαρακτήρισε αντιαλβανικού περιεχομένου και αντίθετα με το νόμο τα ντοκιμαντέρ υποστηρίζοντας πως «ξεφεύγουν από την εθνική γραμμή» και γι' αυτό «οι αρμόδιοι θα απαντήσουν με βάση το νόμο».
Ο αντιπρόεδρος του αλβανικού κοινοβουλίου και πρόεδρος του κόμματος των Τσάμηδων Εσκντίμ Ιντρίζι ζήτησε την ποινική δίωξη του κ. Μπάρκα ισχυριζόμενος ότι τα ντοκιμαντέρ «υποδαυλίζουν εθνικά μίση».
Ο ίδιος ο καθηγητής δηλώνει πως «η εθνικιστική επίθεση κατά του Τμήματος Ελληνικών Σπουδών γίνεται από κύκλους, τους οποίους ενοχλεί ιδιαίτερα η αντικειμενική αλήθεια και δεν μπορούν να σεβαστούν τη διαφορετική άποψη και το δικαίωμα ελεύθερου ακαδημαϊκού λόγου».
Όπως καταγγέλλει, οι επιθέσεις αυτές μέσω έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ έχουν ωθήσει πολλούς αλβανούς εξτρεμιστές εθνικιστές σε απειλές κατά την σωματικής τους ακεραιότητας. Για τον λόγο αυτό, μιλώντας σε αλβανικό τηλεοπτικό κανάλι, ανέφερε πως είναι αναγκασμένος να προσφύγει στα αρμόδια όργανα για προστασία από τις απειλές.