Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος στην ΕΡΤ - Kryepishkopi Anastas në një intervistë në Televizionin Publik Grek!

Φωτο: Φιρμάνι του Αλή Πασά, 1810, γραμμένο σε δημοτική γλώσσα.- Fotografia Firman i Ali Pashës 1810, i shkruar në gjuhën popullore greke

[Φωτο: Φιρμάνι του Αλή Πασά, 1810, γραμμένο σε δημοτική γλώσσα. Όλες οι διαταγές και συμφωνίες του Αλή διατυπώνονταν στην καθομιλουμένη Ελληνική.] Αλή Πασάς Τεπελενλής Γενάρχης της οικογένειάς του, ή ο πρώτος που έγινε ονομαστός από την οικογένειά του ήταν κάποιος Τούρκος ονόματι Μουσταφά ή Μούτζο Χούσσος, προπάππους του Αλή, αρχηγός ληστρικών ομάδων που δρούσε στην Ανατολία, περί τα τέλη του 17ου αιώνα που εξ αυτού και η οικογένειά του λεγόταν Μουτζοχουσσάτες, η οποία και εγκαταστάθηκε στην Αλβανία, προερχόμενη από τη Μικρά Ασία, περίπου 80 χρόνια πριν τη γέννηση του Αλή Πασά. Γιος του Μουσταφά (Μουτζοχουσσάτη) ήταν ο Μουχτάρ (Μουτζοχουσσάτης) που λέγεται πως είχε λάβει μέρος στην πολιορκία της Κέρκυρας κατά τον πόλεμο με του Ενετούς το 1716. Από αυτή την ενέργεια η Υψηλή Πύλη τον αμνήστευσε για τις πρότερες ληστρικές δράσεις του, που όμως επανέλαβε αργότερα. Ο γιος του Μουχτάρ εκείνου, ο λεγόμενος Βελής, ήταν ο πατέρας του Αλή Πασά. Ο Βελής ακολουθώντας τα χνάρια του παππού του αλλά και του πατέρα του ήταν αρχηγός συμμοριών και είχε υπό την προστασία του τα χωριά Λέκλη και Χόρμοβο της Βορείας Ηπείρου, όπου αφού σκότωσε τους αδελφούς του και τον εξάδελφό του Ισλάμπεη, είχε αναγνωρισθεί από την Πύλη πασάς δύο μικρών περιοχών λαμβάνοντας και τη θέση του Μουτασερίφη του Δελβίνου, για μικρό όμως διάστημα μέχρι το θάνατό του. Ο Αλής γεννήθηκε στο Τεπελένι ένα μικρό χωριό τότε της σημερινής Αλβανίας το 1744 (κατά νεότερες έρευνες, αντί 1740 ή 1750, ή 1752 που είχαν υποστηρίξει παλιότεροι βιογράφοι). Η μητέρα του λεγόταν Χάμκω, ήταν ελληνίδα στην καταγωγή και ελληνόγλωση - δεύτερη γυναίκα του Βελή, κόρη του Μπέη της Κόνιτσας. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1753, που επηρέασε δραματικά την εφηβική του ηλικία, οι κάτοικοι των χωριών που δυνάστευε ο πατέρας του εξεγέρθηκαν, και οι Γαρδικιώτες συνέλαβαν την Χάμκω και κακοποιώντας την, την υπέβαλαν σε εξευτελιστικά βασανιστήρια, προτού την αφήσουν τελικά ελεύθερη. Σύμφωνα με συχνές εκμυστηρεύσεις του Αλή, ο πατέρας του, ο Βελής, τα μόνα περιουσιακά στοιχεία που άφησε στη γυναίκα του, Χάμκω, και στα δύο παιδιά του, τον Αλή και την αδελφή του Χαϊνίτσα, ήταν "μιά άθλια τρύπα και λίγα χωράφια"

(Fotografia Firman i Ali Pashës 1810, i shkruar në gjuhën popullore greke. Të gjitha urdhëresat dhe kontratat e Ali Pashës shkurheshin në Greqishten e folur) Ali Pashë Tepelena. Më i madhi i familjes së tij, ose i pari që u bë i njohur nga familja e tij ishte një Turk i  quajtur Mustafa ose Muço (Muxho) Hyso, stërgjysh i Aliut, udhëheqës i grupeve të hajdutëve që vepronin në Anadoll, rreth fundit të shek të 17-të dhe prej këtij familja quhej Muçohysen- Muxhohysenët (sipas shqiptimit) , e cila u vendos në Shqipëri pasi kishte erdhur nga Azia e Vogël rreth 80 vjet para lindjes së Ali Pashës. I Biri i tij Mustafa (Muxhahysat- Muçahysat) ishte Myhtar (Muçahysati) që thuhet se kishte marrë pjesë në luftën e pushtimit të Korfuzit nga Venecianët në vitin 1716. Nga ky veprim Porta e Lartë i dha amnisti për aktivitetet e tij si hajdut, të cilat i përsëriti më vonë. I biri i tij Muhtar apo Myhtar i quajturi Veli, ishte i ati i Ali Pashës. Veliu duke ndjekur gjurmët e gjyshti të tij por dhe të atit të tij ishte udhëheqës i bandave dhe kishte nën mbrojtjen e tij fshatrat Lekli, Hormovë të Epirit të Veriut, ku pasi vrau vëllezërit dhe kushërinjtë e Islabeut, u njoh nga Porta si Pasha i dy zonave të vogla duke zënë vendin e e Mytasherifit të Delvinës, por për kohë të shkurtër deri në vdekjen e tij. Ali Pasha u lind në Tepelenë në një fshat të vogël të Shqipërisë së sotme më 1744 (sipas studimeve më të reja, në vend të 1740 ose 1750 ose 1752 siç thonë disa biografë më të vjetër). Nëna e tij quhej Hamko dhe ishte me origjinë greke dhe fliste greqisht- gruaja e dytë e Velut, vajza e Beut të Konicës. Pas vdekjes së të atit më 1753, që ndikoi në mënyrë dramatike në adoleshencën e saj, banorëtë e fshatrave që dhunonte i ati u rrebeluan, dhe Gardhikiotët arrestuan Hamkon duke e keqtrajtuar dhe e torturuan në mënyrë poshtëruese, para se ta linin të lirë. Sipas tregimeve të shpeshta të Aliut, i ati i tij, Veliu, pasuritë e vetme që i la të shoqes së tij  Hamkos dhe dy fëmijëve të tij, Aliun dhe motrën e tij Hajnicën,  ishte një “vrimë e mjeruar dhe pak toka”.

Marrëdhëniet e mosbesimit shqiptaro-greke

Theoklitou Rousaki

Është e qartë se marrëdhëniet e çdo vendi me fqinjët ndikohen drejtpërdrejt nga interesat e tij jetike, veçanërisht në fushën e ekonomisë dhe të sigurisë. Në rastin e vendit tonë, marrëdhëniet me vendet fqinje garantojnë ose kërcënojnë interesat tona jetike në rajon, duke krijuar  premisat ose për një domino zhvillimesh të papëlqyeshme, ose për përcaktimin si një faktor sigurie duke shfrytëzuar përparësitë tona gjeopolitike.

 Për ta sqaruar që në fillim duhet thënë se marrëdhëniet greko-shqiptare nënkuptojnë marrëdhënie të Greqisë, veçanërisht me  shqiptarët e Shqipërisë, Kosovës dhe Maqedonisë. Ne besojmë se këto marrëdhënie duhet të trajtohen së bashku përmes një rrjeti marrëdhëniesh që përfshin, përveç vendeve të lartpërmendura, Fuqitë e Mëdha (kryesisht SHBA dhe Rusia), NATO, BE , por edhe  Turqinë që po përpiqet të bëhet një lojtar kyç me kthimin e saj dinamik dhe praninë gjeostrategjike në Ballkan.

Në këtë mjedis gjeostrategjik, arsyet që kanë prodhuar historikisht faktorë destabiliteti  janë të ndryshme dhe ne mund të përmbledhim në kryesoret si vijon:

•             Përplasja historike e interesave të fuqive të mëdha dhe atyre në rajon.

•             Mënyra në të cilën u përcaktuan kufijtë e shteteve bazuar në marrëveshjet e fuqive të mëdha dhe interesat e tyre në kohë të caktuara.

•             Ekzistenca e një apo më shumë minoriteti me komponentët e tyre, në pothuajse të gjitha vendet e Ballkanit.

•             Tendenca e dokumentuar historikisht e popujve të Ballkanit për konflikt dhe jo për negociata për të zgjidhur mosmarrëveshjet e tyre.

Nëse Bullgaria u rilind në vitin 1878 për t’i shërbyer planeve të Carit rus përmes pansllavizmit, në të njëjtin vit Lidhja Shqiptare e Prizrenit, i kushtoi pjesën më të madhe të deklaratës antigreqizmit, frymë që për 100 vjet ka dominuar të gjitha qeveritë e Tiranës.

Po si mund të shpjegohet fenomeni i “shpërthimit” të nacionalizimit shqiptar?

Nga studimi i historisë së popujve të Ballkanit  kuptojmë se ideja e krijimit të një shteti të madh dhe të fortë, ishte një stacion i rëndësishëm në kohë për çdo shtet të rajonit, përveç Shqipërisë. Dështimi i “Megalo Idesë” dhe pasojat negative që pasuan për çdo shtet ballkanik, arritën të krijojnë  reflekset kombëtare që shërbyen për të braktisur idenë e krijimit të një “Atdheu të Madh”, me përjashtim të shtetit shqiptar.

Shqiptarët, pas disa vitesh izolimi dhe shekujsh të tërë identiteti të paspecifikuar, kërkojnë me ngulm mite që të vërtetojnë pastërtinë e tyre rracore, njësoj siç vepruan në të shkuarën edhe popuj të tjerë të Ballkanit.  I vetmi ndryshim është se lindja e nacionalizmave ballkanike përkoi  me krijimin e një modus vivendi të veçantë në rajon, ndërsa shqiptarët e zbulojnë "lojën" e rrezikshme e të nacionalizmit tani.

Rreziku për vendin tonë natyrisht nuk është i drejtpërdrejtë, por indirekt dhe lidhet me margjinalizimin dhe zhdukjen graduale të minoritetit grek në Epirin e Veriut apo destabilizimin e plotë të shtetit të Maqedonisë. Të dyja janë të rënda edhe për të ardhmen e rajonit.

 Rreziku më i rëndësishëm për Ballkanin është i ashtuquajturi “irlandizim” i irredentizmit shqiptar. D.m.th shtrirja e veprimtarisë së një lloj UÇK-je apo nëngrupeve të saj në brendësi të Ballkanit në formën e luftës urbane.

Mund të tingëllojë si skenar pak i çuditshëm dhe ndoshta dikush mendon se rrethanat kohore mund të mos e favorizojnë një sipërmarrje të tillë. Siç e përmenda më parë nacionalizmi shqiptar nuk e ka provuar akoma, si popujt e tjerë të Ballkanit, një humbje të madhe kombëtare  për shkak të ndjenjave irredentiste dhe manipulimit.

 Kthimi i Turqisë në Ballkan

Por ky rrezik nacionalist duhet të konsiderohet së bashku me kthimin gjithnjë e më të zgjeruar të neo-otomanizmit turk në Ballkan, një ndërhyrje komplekse dhe në shprehjen e saj veçanërisht sfiduese.

Në mënyrë të veçantë, Turqia shfrytëzoi dobësitë ekonomike të Bullgarisë, Maqedonisë dhe sidomos të Shqipërisë për të hyrë në rajon.  Për fat të keq, politika që Greqia zbatoi apo nuk zbatoi në Ballkan dhe  veçanërisht në vendet fqinje si Shqipëria, Maqedonia dhe Kosova nuk çoi në shrytëzimin e mundësive historike, por e çoi Greqinë në falimentim ekonomik dhe politik.

Kështu Turqia arrin të shfrytëzojë faktorin shqiptar (Tiranë, Shkup dhe Prishtinë) në të gjitha fushat, duke përdorur si kalë troje, marrëdhëniet gjoja historike të otomanizmit në rajon, besimin fetar, nevojën e tyre për zhvillim, por kryesisht nevojën për mbështetjen e qëndrimeve nacionaliste dhe objektivave të përmendura më lart.

Qëllimet e Turqisë me këto lëvizje, nuk i imagjinojmë apo vlerësojmë, por i lexojmë në të menduarit  strategjik të Ahmet Davutoglu, siç shtjellohet gjerësisht në librin e famshëm me titull “Thellësia Strategjike- Pozicioni Ndërkombëtar i Turqisë". Në faqet 440-485 (dhe gjetiu) autori i referohet veçanërisht Ballkanit dhe flet qartë për nevojën e Turqisë për të rrethuar zonën, duke përdorur vendet muslimane dhe minoritetet. Një harku musliman që të vihet në shërbim të neo-otomanizmit, përshkruar fjalë për fjalë në faqen 477, si vijon: "Zona që nis nga veriperëndimi dhe përmes boshtit Bihac- Bosnja Qëndrore dhe Lindore, Sanxhaku, Kosova, Shqipëria, Maqedonia deri në Trakën Lindore, ka për Turqinë karakteristikat e një arterie jetike në planin gjeopolitik dhe gjeokultural”.

Z .Davutoglu në fjalimin e tij, (18-20 tetor 2009) në Sarajevë thotë: "Ne duam një Ballkan të ri, që është i bazuar në vlera politike, ndërvarësinë ekonomike, bashkëpunimin dhe harmoninë politike. Të gjitha këto garantoheshin në Ballkanin e Perandorisë Osmane. Ne do të ringjallim këtë epokë kur Ballkani ka qenë një histori suksesi dhe që tani duhet të rilindë”.

Le të përqendrojmë vëmendjen tonë në Forcat e Armatosura dhe Diplomacinë Ushtarake. Në bazë të Marrëveshjes së Bashkëpunimit me Shqipërinë, në mars të vitit 1998, Turqia arriti  që në bazat kryesore ushtarake të Forcave të Armatosura Shqiptare të shërbejnë në mënyrë të përhershme 60 ushtarakë aktivë, të cilët janë të shpërndarë në:

(1)          Në Bazën Detare të( Pashalimanit) në Vlorë, e cila në thelb është një bazë detare turke në bazën detare të shqiptarëve.

(2)          Në Bazën Ajrore të Kuçovës  (110 km në jug të Tiranës), e  modernizuar nga një kompani inxhinierike turke me financim nga forcat ajrore turke në vlerën e 5 milionë dollarëve dhe 1.3 milionë dollarë armatim.

(3)          Në trajnimin e Forcave Speciale dhe Batalionit Komando me standardet e forcave speciale turke.

(4)          Si dhe në Komitetin e Përhershëm turk për Bashkëpunim dhe Koordinim në Tiranë, i cili koordinon tërë projektin e ashkëpunimit të tyre ushtarak.

Forcat e armatosura turke në një mënyrë shumë të zgjuar, kanë vendosur si një prioritet të parë formimin e kulturës neootomane për personelin ushtarak të Ushtrisë Shqiptare. Rreth 100 zyrtarë shqiptarë trajnohen çdo vit në shkollat ushtarake turke në të gjitha nivelet, duke formuar kështu një perceptim të ngjashëm në favor të interesave dhe  objektivave të Turqisë në rajon. Prej këtij grupi do të konfigurohet në të ardhmen udhëheqja ushtarake e Shqipërisë, e cila mund të jetë vetëm pro-turke.

Në kontrast me këtë bashkëpunim, bashkëpunimi dypalësh ushtarak midis Greqisë dhe Shqipërisë është në rënie, dhe marrëveshja e vetme që ende funksion janë bursat ushtarake për  10 persona në vit. Nga viti 1998 e mbrapa nga shkollat ushtarake greke janë diplomuar rreth 210 ushtarakë,  në krahasim me  2500- 3000 të diplomuar në shkollat ushtarake turke.

Në këto kushte konstatojmë se:

Që nga themelimi i shtetit shqiptar dhe deri pak vitesh Shqipëria e shihte me frikë dhe mosbesim Greqinë, ndërsa tani frika është shndërruar në arrogancë, e inkurajuar nga pranimi që SHBA e ndjekur nga Turqia e Italia i kanë bërë kësaj sjelljeje.

Ky shtet u themelua mbi një ideologji anti-helene, dhe nën mantelin stalinist dhe maoist  të komunizmit ushqehu dy breza me ndjenja anti-greke, ku si pasojë edhe   fantazia e "Shqipërisë së Madhe", të përfshijë edhe Greqinë.

Në marrëdhëniet tona të përbashkëta, shqiptarët kanë kryer gabime serioze kundër grekëve, por edhe ne duhet të pranojmë se kemi bërë shumë gabime dhe se kemi  gjithashtu përgjegjësi për marrëdhëniet e ftohta.

 Marrëdhëniet e ngrohta diplomatike Tiranë - Ankara përmirësohen çdo vit me koordinim shumë të mirë mes dy Ministrive të Jashtme në zonat kritike dhe kundër Greqisë.

 Duke vlerësuar lehtësitë që ka siguruar  tashmë Turqia në Shqipëri për Forcat e saj të Marinës dhe Flotën Ajrore parashikohet se në kohë krize trupat e saj mund të dislokohen në shumicë në fqinjin tonë. Kërkesat operacionale që do të rezultojnë për Forcat tona të Armatosura për t’u përballur me këtë kërcënim nga veriu dhe nga lindja do të krijojnë një situatë shumë të vështirë, e cila mund të shfaqet ose si një kërcënim konvencional nga një drejtim tjetër, ose si kërcënim asimetrik që do të jetë skenari më i keq.

Disa pyetje retorike

Mos vallë arsyeja e vërtetë që qeveria Rama adoptoi parrulla pseudo-irredentiste të të ashtuquajturve çamë kanë të bëjnë me naftën dhe gazin në detin Jon? A mos bën Shqipëria përpjekje për të krijuar kushte sfiduese të sovranitetit kombëtar grek në detin Jon për të ndërtuar atje "zona gri", në shembullin e  Turqisë në Egje pas krizës në Imia në vitin 1996?

Në anën tjetër, natyrisht ne duhet të pranojmë edhe ato pak lëvizje simbolike urtësie nga shumë faktorë të Shqipërisë.  Përderisa marrëdhëniet tona me faktorin shqiptar në Ballkan janë praktikisht në vend numëro më  vjen në mendje Machiavelli, i cili tha se që të përparojë një shtet duhet të ketë aleatë të fortë dhe ushtri të fortë. Asnjë prej këtyre dy faktorëve nuk është i mjaftueshëm. Parandaj duhet të kuptojmë se ne para së gjithash kemi një kërcënim të pamohueshëm nga Turqia, nuk na intereson që ta kemi faktorin shqiptar kundër nesh, por ta kemi atë krah nesh.

Bilanci i paqes është në interesin e përbashkët të grekëve dhe shqiptarëve, serbëve dhe kosovarëve që do të vazhdojnë të jenë fqinjë në përjetësi dhe çështjet që i bashkojnë, ata duhet të veprojnë si ura për bashkëpunimi. Duke pasur parasysh këtë situatë dhe duke pasur parasysh “finlandizimin” e marrëdhënieve, e vetmja mënyrë për të dalë nga kriza është që të veprojmë së bashku me Shqipërinë dhe me vendet e tjera të Ballkanit, në një përpjekje të madhe dhe të organizuar për rindërtimin e historisë  dhe hapësirës ku  jetojnë popujt e Ballkanit.

***

Shënim: Analiza e mësipërme ka për autor ish-shefin e Forcave Speciale të Ushtrisë greke, i cili e ka lexuar atë gjatë një seminari të zhvilluar në Ministrinë e Jashtme greke, më 10 dhjetor të këtij viti. Seminari i kushtohej pikërisht vlerësimit të raporteve greko-shqiptare dhe në të merrnin pjesë edhe ish-europarlamentarë.

Analiza ofron një pikëpamje greke për zhvillimet në rajon dhe dinamikat që kanë përfshirë botën shqiptare, me fokus kryesor Turqinë si aktor strategjik që po imponohet. Vlerësimi se bota shqiptare po kërkon të konsumojë projektin nacionalist me mbështetjen e Ankarasë, është realist dhe duhet lexuar me vëmendje. Pasi perceptimi se faktori shqiptar kërkon të destabilizojë rajonin në këtë drejtim ka zënë vend jo pak. Dhe duhet thënë se ka bazë reale. Nga ana tjetër, analizën, që është e shkurtër, e ofrojmë për lexuesin edhe sepse rrallë ndeshen materiale të tilla nga njerëz që janë pjesë e stafeve dhe që nuk përdorin thjesht një gjuhë politike të përgjithshme. Në Shqipëri edhe revistat especializuara të ushtrisë nuk ofrojnë asnjë analizë reale mbi gjendjen në Ballkan dhe perspektivat, ndaj leximi i autorëve të huaj, është një mënyrë për të kuptuar diçka më shumë.  

respublica.al

Ευχετήριο μήνυμα του Γενικού Προέδρου της Ομόνοιας προς τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Εύχομαι το μεθυστικό άρωμα των εορτών των Χριστουγέννων και του νέου έτους να σκορπίσει χαρά και αγάπη σε κάθε σπίτι σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Αφήνουμε πίσω μας μια δύσκολη χρονιά. Ενα έτος με απρόσμενα και σημαντικά γεγονότα στον τόπο μας αλλά και σε όλο τον κόσμο.

Αναμφίβολα και το νέο έτος θα μας έχει δυσκολίες, να θυμόμαστε όμως ότι είναι απλά δυσκολίες και όχι εμπόδια στον αγώνα για την επίτευξη προσωπικών και κοινών στόχων.

Αυτές οι γιορτές είναι μια πρόκληση για μια νέα ματιά στις βασικές ανθρώπινες αξίες, την ειρήνη, την αγάπη και την πίστη στο Θεό.

Το 2016 να μας φέρει νέα ελπίδα, νέες προσδοκίες και να αφήσει στο παρελθόν τις πίκρες. Μια χρονιά δημιουργική και χαρούμενη για όλους μας.

Λεωνίδας Παππάς

Γενικός Πρόεδρος της ΔΕΕΕΜ «ΟΜΟΝΟΙΑ»

Η ομάδα βουλευτών Αργυροκάστρου, Χιμάρας και Κορυτσάς στην ελληνική βουλή το 1915 - Grupi i deputetëve nga Korça e Gjirokastra i zgjedhur në 1915 për në Parlamentin Grek

1915: Διεξάγονται εκλογές στην Ελλάδα. 

Από την Βόρειο Ήπειρο εκλέγονται 19 Βουλευτές για την Ελληνική Βουλή, 

11 στο Νομό Αργυροκάστρου και Χιμάρας και 8 στο Νομό Κορυτσάς.

Ομάδα Βουλευτών:

Καθήμενοι εξ αριστερών: Β. Κόνδης, Κυρίτσης, 

Σεβ. Μητροπολίτης Δριϋνουπόλεως Βασίλειος, Εφ. Γκίνης, Ιω. Δάρδας.

Όρθιοι εξ' αριστερών: Ηλ. Μουζίνας, Β. Σωτηριάδης, 

Λέζος, Κ. Σκενδέρης και Θ. Αδαμίδης.

........................................................................................................

1915 U Kryen votimet në Greqi. 

Nga Epirit i Veriut, zgjidhen 19 Deputetë për në Parlamentin Grek, 

11 në Prefekturën e Gjirokastrës dhe 8 në Prefekturën e Korçës. 

Grupi i deputetëve:

Të ulur nga e majta: V. Kondis, Kiritsis, Hirësia Mitropoliti i Dropullit Vasili, Ef. Gjinis, Joani Dardha, 

Më këmbë nga e Majta: Il Muzina, V Sotiriadhi, Lezos, K Skenderi dhe TH. Adhamidhi

ΣΚΟΠΙΜΗ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΗ Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ,ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που μία οργανωμένη επίθεση των αλβανικών ΜΜΕ με ταυτοποιημένους ή αφανείς  προτεργάτες στοχεύει να στιγματίσει και καταστείλει τολμηρές πρωτοβουλίες των διανοουμένων της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας που σχετίζονται με την εφαρμογή των δικαιωμάτων που παρέχουν οι  εγχώριοι και διεθνή  νόμοι περί μειονοτήτων.

Και η πρόσφατη επίθεση κατά του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο «Εκερέμ Τσαμπέϊ»  Αργυροκάστρου έχει τους ίδιους  εμπνευστές, το ίδιο σενάριο και τον ίδιο σκοπό: να διαλύσει και εκείνον τον μικρό επιστημονικό πυρήνα σε αυτό το ίδρυμα που πρόσφατα ανέλαβε πρωτοβουλίες να ασκήσει όλο το κύρος του στον τομέα της Ελληνικής  παιδείας και πολιτισμού  στην Αλβανία.

Οι καθηγητές του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο «Εκερέμ Τσαμπέϊ»  Αργυροκάστρου και ο προϊστάμενός του Παναγιώτης Μπάρκας παρέχουν καθημερινά πνοή σ’ αυτό το ίδρυμα και το κατευθύνουν στο ρόλο που αρμόζει αναλαμβάνοντας τη λύση σοβαρών προβλημάτων της παιδείας στην Εθνική Ελληνική μειονότητα όπως η πιστοποίηση των διδασκόντων , τη σύνταξη προγραμμάτων και σχολικών κειμένων, τη διαπίστωση και προβολή των πολιτιστικών, κοινωνικών  και ιστορικών αξιών από πραγματική επιστημονική σκοπιά. Όπως διαπιστώνεται, αυτή η θετική πορεία δε βολεύει τους ψευτοπατριώτες που βλέπουν τα πάντα με  τα μαύρα γυαλιά του στενού εθνικισμού και όχι με εκείνα της συμβίωσης σε ομαλές και ισότιμες συνθήκες.

Κανείς από τους «αποκαλυπτές των σκανδάλων», κανείς απ’ τους  κήρυκες του κακού δεν τόλμησαν να αναφερθούν  στα πολύχρονα σκάλνδαλα της έλλειψης των σχολικών προγραμμάτων και κειμένων στα μειονοτικά σχολεία, της ανυπαρξίας της δοικητικής, ελεγκτικής ή συμβουλευτικής  δομής για τη μειονότητα σε όλη την κρατική πυραμίδα της παιδείας ή στο γεγονός της παραποίησης του εκπαιδευτικού περιεχομένου στα σχολεία όπου αντιπαιδαγωγικά προκαλεί συναισθήματα κατωτερότητας, φοβίας και ανασφάλειας των μαθητών για την παραμονή τους σ’ αυτή τη χώρα, κλπ,κλπ.

Το Τμήμα Ελληνικής  Γλώσσας,Λογοτεχνίας και Πολιτισμού έχει  εξουσιοδοτηθεί πλέον από το σύνολο των εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων  της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας να αναπτύξει επιστημονικά αρκετά από τα προβλήματά της σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας της Αλβανίας.Και αυτή η συνεργασία φαίνεται να εξελίσσεται. Κάποιοι όμως δεν επιθυμούν ώστε τα πράγματα να πάνε καλά σ’ αυτή τη χώρα.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ       Άγιοι Σαράντα 24/12/2015

Χριστουγεννιάτικη επίσκεψη σε Πολένα και Μπομποστίτσα

Πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του Θεού και φέτος η Χριστουγεννιάτικη επίσκεψή μας στα μέρη της Κορυτσάς. Μέλη της ΣΦΕΒΑ, μαζί με πολυμελή κλιμάκια των Συνεργαζομένων Γυναικείων Σωματείων Θεσσαλονίκης και των Δεσμών Ελλήνων, επισκεφθήκαμε την Πολένα και την Μπομποστίτσα. Στην Πολένα, τα παιδιά του κατηχητικού και του φροντιστηρίου ελληνικής γλώσσας (θυμίζουμε ότι το αλβανικό κράτος απαγορεύει σε αυτό και παρόμοια ελληνικά χωριά τη διδασκαλία των ελληνικών στα δημόσια σχολεία) είχαν ετοιμάσει μία όμορφη σχολική γιορτή, την οποία τίμησε με την παρουσία του και ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Κορυτσά. Στο τέλος, προσφέρθηκαν πλούσια δώρα σε όλα τα παιδιά.

ΣΦΕΒΑ, 20-12-2015

Πηγή