Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Η Χρυσή Τσεπέτη, αλέστηκε ζωντανή(!) με μια βαριά μυλόπετρα από τους Τούρκους...

ΧΡΥΣΗ ΤΣΕΠΕΤΗ
Κατακαλόκαιρο του 2013 βρεθήκαμε για πρώτη φορά στα Χανιά της Κρήτης για ολιγοήμερες διακοπές, αναμένοντας να δούμε όμορφους τόπους και να ζήσουμε πρωτόγνωρες ταξιδιωτικές εμπειρίες. Και ζήσαμε… Όλες οι αισθήσεις της ανθρώπινης ύπαρξης βρίσκονται σε ένταση στο νησί. Πέρα όμως από το “αισθητό”, σ” αυτή την ευλογημένη γη σε κάθε βήμα σου νιώθεις στο βαθύ σου “είναι” να πάλλεται κάτι ιδιαίτερο και δυνατό που αρχικά δεν μπορείς να το προσδιορίσεις.
Όμως γρήγορα η ιστορία αυτού του τόπου σαν ιδανική οικοδέσποινα σε ξεναγεί και στο φανερώνει αθόρυβα και μυστικά εκεί που δεν το περιμένεις…

Έτσι κάπως και εμείς γίναμε αρχικά έμπλεοι χαράς και ενθουσιασμού από τη μαγεία της φύσης ανεβαίνοντας προς την εξερεύνηση ενός μικρού ορεινού χωριού του Δήμου Χανίων, του Θερίσου (εικ.1) Διαβάζοντας στο διαδύκτιο, μάθαμε πως παλαιότερα ονομαζόταν: “η Θέρισσος” και ότι η ιστορία του είναι μεγάλη (γνωστότερο το ομώνυμο επαναστατικό κίνημα του 1905 με αρχηγό τον Ελ. Βενιζέλο εναντίον της αρμοστείας του πρίγκηπα Γεωργίου). Οι κάτοικοι σήμερα είναι μια εκατοντάδα περίπου και το καλοκαίρι περισσότεροι (απογραφή του 2011: 113 κάτοικοι). Ακολουθώντας τον φιδίσιο δρόμο ανεβήκαμε στους βορειοδυτικούς πρόποδες των Λευκών Ορέων σε ένα ύψος 580μ., αφήνοντας πίσω τα Χανιά στα 16χλμ. Φύση αρχέγονη, βλάστηση και νερά και λιθάρια …και αέρας καθαρός… κι η ψυχή ανασαίνει και ξάφνου …το αυτοκίνητο σταματά απότομα μπρος σε έναν πέτρινο όγκο και… κάτι γράφει εκεί… Και τότε το βλέμμα παγώνει, το σώμα μουδιάζει και στο μυαλό πισωγυρίζουν σκέψεις που δεν βρίσκουν διέξοδο.mulopetra
Σύμφωνα με τις επιγραφές, μπροστά μας είναι ο τόπος στον οποίο μια νεαρή κοπέλα, η Χρυσή Τσεπέτη, αλέστηκε ζωντανή(!) με μια βαριά μυλόπετρα από τους Τούρκους γιατί αρνήθηκε να παραδοθεί και ταμπουρώθηκε στο σπίτι της. (εικ.2)
Η χάλκινη πινακίδα πάνω στη μυλόπετρα γράφει:

[Η ΜΥΛΟΠΕΤΡΑ ΑΥΤΗ
ΣΕ ΧΡΗΣΗ ΣΤΟ ΕΛΑΙΟΤΡΙΒΕΙΟ
ΘΕΡΙΣΣΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΕ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ
ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΤΟΥ 1821 ΓΙΑ ΝΑ
ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΑΛΕΘΟΝΤΑΣ ΤΗΝ
ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΧΡΥΣΗ ΤΣΕΠΕΤΗ
ΓΕΜΑΤΗ ΝΙΑΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΙΑ]

Με το φρικτό μαρτύριο, ξεπέρασε την αδυναμία της γυναίκας και υψώθηκε μάρτυρας γεμάτη ανδρείο φρόνημα. Ποιος άραγε δεν ανατριχιάζει διαβάζοντας τη θυσία της; Το αδούλωτο φρόνημά της μας συγκλονίζει κατάβαθα.
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, στα 1821, το χωριό έγινε πεδίο σκληρών μαχών μεταξύ των Ελλήνων επαναστατών και των οθωμανικών στρατευμάτων. Ονομαστοί αγωνιστές του Θερίσου τότε ήταν οι αδερφοί Χάλη (Βασίλειος, Ιωάννης και Στέφανος) οι οποίοι με ορμητήριο το χωριό τους, μάχονταν συνεχώς τους Τούρκους. Οι Τούρκοι έχασαν τότε 500 άνδρες. Τον Αύγουστο του 1822, καταστράφηκε από δυνάμεις. Τουρκοκρητικών κι ακολούθως από τον Αιγυπτιακό στρατό, οι Κρητικοί όμως πεισματάρηδες συνέχισαν τον αγώνα.
Κατά την επανάσταση του 1866-1869 οι Τούρκοι επανέρχονται δριμύτεροι και υπό τις διαταγές του Μουσταφά Ναϊλή Πασά καταστρέφουν συθέμελα το Θέρισο. Εκκενώνουν τον οικισμό από τον άμαχο πληθυσμό. Σφάζουν, πυρπολούν, ρημάζουν τα πάντα υπακούοντας στις διαταγές του. Στην ευρύτερη Κρήτη κρεμούν επισκόπους, λεηλατούν σπίτια και μοναστήρια, σφαγιάζουν μοναχούς, κάνουν στάχτη ολόκληρα οροπέδια, στήνουν πυραμίδες από τα κεφάλια των Χριστιανών.
Σ” αυτές τις τραγικές συνθήκες ζει και αναπνέει η Χρυσή, αγνό και περήφανο πλάσμα των βουνών της Κρήτης. Δεν γνωρίζουμε πολλά στοιχεία για τη ζωή της κι αυτά που υπάρχουν είναι από την προφορική παράδοση. Όμορφη στο σώμα μα πιότερο στην καρδιά. Πιθανολογείται να ήταν κάτω των 20 ετών. Ανήκε στις Ελληνίδες εκείνες που από βρέφη γαλουχήθηκαν στην πίστη του Χριστού που μόνο ημερεύει και σώζει τον άνθρωπο. Θα έμαθε τα “ιερά” του Θεού και της πατρίδας της απλά κι ανεπιτήδευτα από την οικογένειά της. Οι συμβουλές και οι άγραφοι κανόνες της μικρής κοινότητας των συγχωριανών της εντυπώθηκαν ανεξίτηλα στο νου της και αποτέλεσαν τα θεμέλια της προσωπικότητάς της. Οι εκκλησιές, τα τοπικά πανηγύρια, τα έθιμα της Κρητικής παράδοσης καθώς και οι δυνατές μνήμες μπροστά στους τάφους των ηρώων του χωριού ατσάλωσαν τη μικρή Χρυσή και σμίλεψαν το χαρακτήρα της. Θεατής του καθημερινού μόχθου των σκλαβωμένων μπήκε από νωρίς στο πνεύμα της επανάστασης για ελευθερία. Οι ιστορίες που άκουγε παιδούλα θα ήταν για μάχες κι αντρειωμένους, για άγουρα κοπέλια και θαρραλέες κόρες, απροσκύνητα νιάτα της λεβεντογέννας Κρήτης.
Έτσι όταν ήρθε η τραγική στιγμή, στάθηκε εξαίσιο άγαλμα ομορφιάς και ανδρείας, αρνούμενη να παραδοθεί αλλάζοντας την πίστη της και πουλώντας την καταγωγή της. Στο χαρέμι του Μουσταφά Πασά δεν θα έμπαινε ποτέ! Έμεινε αγνή και ασυμβίβαστη στις βδελυρές επιθυμίες του, με κόστος την ίδια της τη ζωή. Η μυλόπετρα που συνέθλιβε τις ελιές του χωριού μετατράπηκε σε φρικτό όργανο βασανιστηρίου για να σκοτώσει μαρτυρικά το παρθενικό σώμα. Ομολογούμε ότι τέτοια “εφευρετικότητα”, επιεικώς μόνο παρανοϊκή μπορεί να χαρακτηριστεί…Το φθαρτό σώμα διαλύθηκε… όμως το άλικο αίμα πότισε τη γη και έγινε λίπασμα στο χώμα της λευτεριάς. Μαρτύριο και μαρτυρία για την πίστη και την πατρίδα από ένα μικρό κορίτσι που αγνόησε τα νιάτα, τις ηδονές του κόσμου,το φόβο, τη δειλία,τον θάνατο…Διαβάζουμε τους λίγους στίχους στο μνημείο της και θαρρούμε πως ζωντανεύει μπροστά μας:

ΚαταγραφήΈγινε φωτεινό σύμβολο ηρωισμού στο Θέρισο και σέρνει το χορό της λευτεριάς αντάμα με την αδάμαστη αγωνίστρια Χαρίκλεια Δασκαλάκη (μάχη μονής Αρκαδίου, Νοέμβριος 1864) και την γενναία Οπλαρχηγό Αντωνούσα Καστανάκη ή Καστανοπούλου, (Κερά Κισσάμου 1866, 22 ετών)
Επίσης συν-μάρτυρες της Χρυσής Τσεπέτη στον ιστορικό χρόνο ήταν:
• η Αγία Αναστασία Νεομάρτυρας των Πατρών (Τρίτη της Διακαινησίμου, 1821)
• η Aγία Χάϊδω Νεομάρτυρας του Στανού Χαλκιδικής, (19ος αι., 1η Σεμπτεμβρίου)
• η Αγία Ελένη Νεομάρτυρας της Σινώπης (18ος αι., 1η Νοεμβρίου) και πλήθος ακόμη ανωνύμων και επωνύμων νεομαρτύρων της περιόδου της Τουρκοκρατίας. Τους τιμούμε όλους στα ετήσια μνημόσυνα, είτε έχουν επίσημα αναγνωριστεί ως άγιοι είτε δεν έχουν λόγω των δυσκολιών που αντιμετώπιζε το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκείνη την εποχή.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο πολύτιμο βιβλίο του “Νέον Μαρτυρολόγιον” αναφέρει για τους νεομάρτυρες:
“Είναι ένα θαύμα παρόμοιο ωσάν να βλέπει τις εις την καρδίαν του χειμώνος εαρινά άνθη και τριαντάφυλλα, μέσα εις την βαθυτάτην νύκτα ημέραν και ήλιον, μέσα εις το ψηλαφητόν σκότος φώτα λαμπρότατα, εν τω καιρώ της αιχμαλωσίας να βλέπει ελευθερίαν και εν τω καιρώ της τωρινής ασθενείας υπερφυσικήν δύναμιν”.

Άγιος_Γεώργιος,_Θέρισο_4420Επιθυμία και ευχή μας: η γνωριμία των μαθητών μας, με τα συναξάρια των εθνομαρτύρων, νεομαρτύρων, αγίων γυναικών και ανδρών, ηρωικών φυσιογνωμιών που ξεχώρισαν δίνοντας τα πάντα για τα μεγάλα ιδανικά. Παιδαγωγοί, γονείς, ανάδοχοι, ιερείς, μοναχοί, ταπεινά αλλά και με θάρρος, ας αναψηλαφήσουμε μαζί με τα παιδιά την ιστορία κι ας εμπνευστούμε από τις ιερές μορφές της. Οι πνευματικές βιταμίνες που θα πάρουμε από τη μελέτη των κατορθωμάτων τους, θα μας δυναμώσουν στις μεγάλες δοκιμασίες που περνούμε και μας περιμένουν.
Φωνάζει ακόμα ο Στρατηγός Μακρυγιάννης:
“Αν θέλωμεν το λίγο νά γένη μεγάλον, πρέπει
να λατρεύωμεν Θεόν,
ν’ αγαπάμε πατρίδα,
νάχωμεν αρετή
τα παιδιά μας να τα μαθαίνωμεν γράμματα κι’ ηθική.”

Μαρία Χούμου, Νηπιαγωγός

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Κυριακή Γ΄ Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως) Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα (3-4-2016)


Το ΔΝΤ πιάστηκε, με τα αιματοβαμμένα χέρια. - FMN kapet me duart e gjakosura nga gjaku i një populli

"UNË DO TË SHKOJ NGA SHKALLËT TAKOHEMI POSHTË"


Το ΔΝΤ πιάστηκε, με τα αιματοβαμμένα χέρια, να συνωμοτεί για να οργανώσει «πιστωτικό γεγονός» στην Ελλάδα και να την οδηγήσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, χρησιμοποιώντας το πρόσχημα του δημοψηφίσματος για την έξοδο ή την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, επισημαίνει ο γνωστός δημοσιογράφος Πολ Μέισον.
«΄Όχι» γράφει ο δημοσιογράφος, «αυτό δεν είναι το σενάριο της επόμενης ταινίας του James Bond, είναι η απομαγνητοφώνηση μιας συνομιλίας, ανάμεσα στους επικεφαλής των διαπραγματεύσεων του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν και Ντέλια Βελκουλέσκου.
Η αποκάλυψη έγινε από το WikiLeaks για μια συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, λίγο πριν από την αποχώρηση της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ από την Ελλάδα που είχε δώσει το πράσινο φως για το επόμενο στάδιο των διαπραγματεύσεων. Η ουσία είναι, γράφει ο Μέισον, ότι το ΔΝΤ δεν
πιστεύει τα νούμερα που χρησιμοποιούνται από την Ελλάδα και την Ευρώπη ώστε να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις στο επόμενο στάδιο. 
Την ίδια ώρα η Ευρώπη δεν μπορεί να προχωρήσει στη συμφωνία χωρίς το ΔΝΤ γιατί το γερμανικό κοινοβούλιο δεν θα το επιτρέψει. 
Καθώς τσακώνονται για τους αριθμούς, οι Τόμσεν και Βελκουλέσκου ακούγονται να εξετάζουν το ενδεχόμενο εάν θα «μαγειρέψουν» την επόμενη έκθεση του ΔΝΤ σχετικά με το εάν το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Αυτό είναι σημαντικό γιατί το ΔΝΤ θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα μόνο εάν υπάρξει ελάφρυνση χρέους και αυτός είναι ο λόγος που δεν αποδέχονται οι Γερμανοί. 
H "βόμβα" Τόμσεν
Τότε γράφει ο Μέισον, ο Τομσεν έριξε την βόμβα: «Τι πρέπει να γίνει για να έρθουν όλοι στο σημείο να λάβουν μία απόφαση; Στο παρελθόν υπήρξε μόνο μία στιγμή όπου λήφθηκε μία σοβαρή απόφαση και ήταν όταν η Ελλάδα έμενε χωρίς χρήματα και ήταν υπό την απειλή της χρεοκοπίας. Σωστά;». Η Βελκουλέσκου του απαντά «σωστά». 
Τότε ο Τόμσεν συμπληρώνει «Πιθανώς αυτό πρέπει να γίνει ξανά. Σε αυτή την περίπτωση (του πιστωτικού γεγονότος και εάν είναι να ξαναγίνει) θα μας πάρει αρκετό χρόνο μέχρι τον Ιούλιο και είναι σαφές ότι οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται να κάνουν καμία συζήτηση για ένα μήνα πριν από το Brexit, έτσι σε κάποιο βαθμό θα θέλουν ένα διάλειμμα (για την Ελλάδα) και θα ξεκινήσουν ξανά μετά το Ευρωπαϊκό δημοψήφισμα. Η Βελκουλέσκου είπε ότι θα πρέπει να κάνουν κάτι μέσα στον Απρίλιο. Για να λάβει την απάντηση από τον Τόμσεν «αλλά αυτό δεν θα είναι ένα γεγονός. Αυτό δεν πρόκειται να τους…». 
Και ο διάλογος συνεχίζεται, γράφει ο Μέισον. Η Βελκουλέσκου συμφωνεί ότι χρειάζεται ένα γεγονός, αλλά λέει ότι δεν ξέρει ποιο μπορεί να είναι. Αφήστε με να αποκωδικοποιήσω, συμπληρώνει ο Μέισον. Το «γεγονός» είναι μία οικονομική κρίση που θα φέρει την Ελλάδα πιο κοντά στη χρεοκοπία. Όπως ακριβώς συνέβη τον περασμένο χρόνο όταν έκλεισαν οι τράπεζες και εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν αντιμέτωποι με οικονομική και ψυχολογική καταστροφή. Με τη μόνη διαφορά ότι το ΔΝΤ θέλει να επιβάλλει αυτή την καταστροφή την ώρα που το ελληνικό έθνος φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και η χώρα είναι επιφορτισμένη με μία από τις πιο περίπλοκες και νομικά αμφίβολες επιχειρήσεις φύλαξης των συνόρων στην σύγχρονη ιστορία. 
Η ελληνική κυβέρνηση είναι εξαγριωμένη, «δεν θα αφήσουμε το ΔΝΤ να παίζει με τη φωτιά» ανέφερε κυβερνητική πηγή στον Μέισον. 
Αλλά το θέμα δεν βρίσκεται στα χέρια της Ελλάδας, γράφει ο Μέισον. Στο τέλος, ο Τόμσεν υπαινίσσεται, σύμφωνα με το κείμενο του διαλόγου, ότι μόνο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και πάνω από όλους η Γερμανική κυβέρνηση μπορεί να αποφασίσει εάν θα τηρηθούν οι όροι της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου.
Το κείμενο της απομαγνητοφώνησης, που αντιμετωπίστηκε με οργή και δυσπιστία από την Αθήνα, θα πέσει σαν βόμβα στην Κομισιόν και την ΕΚΤ. Είναι αυτοί που διακρατούν το χρέος των 300 δισ. της Ελλάδας Είναι ολόκληρη η Ευρώπη, με άλλα λόγια, την οποία το ΔΝΤ συνωμοτεί να χτυπήσει με το δόγμα του σοκ.
Οι νεοφιλελεύθερες φαντασιώσεις του ΔΝΤ
Γίνεται καθαρό από το διάλογο, συμπληρώνει ο Μέισον, ότι το ΔΝΤ έχει γίνει η παιδική χαρά για τις νεοφιλελεύθερες φαντασιώσεις. 
Το να φαντασιώνονται την επιβολή ακόμη ενός γεγονότος που είναι πιο κοντά στη χρεοκοπία, αποκαλύπτει τα επίπεδα της αδιαφορίας τους για την επιβίωση και την ευημερία των ανθρώπων, την κυριαρχία των κρατών και των δημοκρατικών δομών. 
Αποδεικνύει επίσης για άλλη μία φορά ότι ο πυρήνας του οικονομικού δόγματος που καθοδηγεί τις οικονομικές ελίτ δεν δίνει καμία σημασία για τους ανθρώπους, ακόμη και αν η επιβολή του δόγματος τους γίνει με το κόστος μιας αποτυχίας ενός κράτους, καταλήγει ο γνωστός δημοσιογράφος.

FMN u kap me duart e gjakosur, duke përgatitur konspiracion dhe duke organizuar “ngjarje kreditore” në Greqi dhe kështu ta udhëzonte atë në falimentim duke përdorur si vegël referendumin e Britanisë për të qëndruar në KE, duke thekson gazetari Pol Meison.

“Jo” shkruan gazetari , “ky skenar nuk është nga filmi i ri i James Bondit, është rregjistrimi i një bashkëbisedimi ndërmjet negociatorit kryesor të FMN-së Pol Tomsen dhe Delia Velkuleskut.
Zbulimi u bë nga Wikileaks për një bisedë që u krye në Athinë, para pak largimit të përfaqësisë së FMN-së nga Greqia e cila kishte dhënë dhe dritën jeshile për fazën tjetër të negocimeve. Esenciale është shkruan Meison, se FMN nuk iu beson numrave që përdoren nga Greqia dhe Europa në mënyrë që të çojë negociatat në fazën tjetër.
Në të njejtën kohë Europa nuk mund të shkojë në  marrveshje pa FMN sepse parlamenti gjerman nuk do ta lejojë.
Pasi diskutojnë për numrat, Tomsen dhe Velkulesku dëgjohen të analizojnë një mundësi nëse “gatuajnë” raportin e ri të FMN në lidhje me faktin nëse borxhi grek është i përballueshëm. Kjo është e rëndësishme për FMN sepse do të marrë pjesë në program vetëm nëse do të ketë lehtësim të borxhit dhe kjo është arsyeja që nuk pranojnë Gjermanët.

“Bomba” Tomsen

Atëhere shkruan Meison, Tomseni  hedh bombën: “ Çfarë duhet të bëhet që të vijnë të gjithë në atë pikë që të marrin një vendim? Në të kaluarën ekzistonte vetëm një çast ku u mor një vendim serioz dhe isthe vetëm kur Greqia mbeti pa para dhe ishte nën kërcënimin e falimentimit. Apo jo?”. Velkulesku përgjigjet “po drejt”.
Atëhere Tomsen plotëson “Ka mundësi që kjo të ndodhë sërish. Në këtë rast (të një ngjarje kreditore) do të na marrë mjaft kohë deri në Korrik dhe është e qartë që Europianët nuk do të bëjnë asnjë diskutim për një muaj para Brexit, kështu që në një farë mënyre do të duan një pushim (për Greqinë) dhe do të fillojnë sërish pas referendumit Europian. Velkuleseku tha se do të duhet të bëjnë diçka brenda Prillit. Që të merrte përgjigjen nga Tomsen “por kjo nuk do të jetë një ndodhi. Kjo nuk do të mund që ti.....”

Dhe dialogu vazhdon shkruan Meison. Velkulesku bie dakort që duhet një ngjarje tronditëse por thotë se nuk di se çfarë mund të jetë.
Më lini që të dëshifroj thotë Meison. Ngjarja është një krizë ekonomike që do të sjellë Greqinë më afër falimentit. Ashtu siç ndodhi vitin e kaluar kur u mbyllën bankat dhe miliona njerëz u gjendën përballë e shkatërrimin ekonomik dhe psikologjik. Me ndryshimin e vetëm se FMN dëshiron që të krijojë dhe të detyrojë këtë shkatërrim në çastin kur kombi grek ka mirëpritur mijëra rrefugjatë dhe vendi është i ngarkuar me një prej askioneve më të dyshimta nga ana ligjore të mbrojtjes së kufijve në historinë moderne.
Qeveria Greke është e zemëruar  në maksimum, “nuk do të lejojmë FMN që të luajë me zjarrin” përmendi një prej burimeve shtetërore tek Meison.
Por çështja nuk është në duart e Greqisë shkruan Meison. Në fund, Tomsen nënkupton, sipas tekstit të dialogut se vetëm Këshilli Europian dhe mbi të gjitha qeveria Gjermane mund të vendosë nëse do të ruhen kushtet e Korrikut të kaluar.
Teksti i  rregistrimit që u përballua me zemërim dhe dyshim nga vetë Athina, do të bjerë si bombë në Komision dhe në BQE.
Janë vetë ata që kanë në duar borxhin prej 300 miliardësh të shteti Helen. Është në esencë, me fjalë të tjera.,  e gjithë Europa ajo të cilën FMN dëshiron të godasë me dogmën e shok-ut.


Fantazitë Neoliberaliste të FMN-së.

Bëhet e qartë nga dialogu, plotëson Meison se FMN është bërë një kopësht për fantazitë neoliberaliste.
Të fantazojë krijimin dhe detyrimin akoma të një ngjarje kreditore e cila është më afër falimentit, zbulon nivelet e indiferencës së tyre për mbijetesën dhe mirëqënien e njerëzve mbizotërimin e shteteve dhe të konstruktit demokratik.
Vërteton gjithasht dhe njëherë tjerë se bërthama e dogmës ekonomike që udhëzon elitat ekonomike nuk i bëhet vonë për njerëzit, akoma dhe nëse vendosja e dogmës së tyre bëhet me koston e një dështimi të një vendi, përfundon gazetari i njohur.

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως. - E Djela e faljes tek Kryqi!


Καθώς βρισκόμαστε στο μέσο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας προβάλλει στους ιερούς Ναούς μας τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου και μας καλεί να τον προσκυνήσουμε με δέος και πίστη και να πάρουμε χάρη πολλή και δύναμη για τον πνευματικό αγώνα που διεξάγουμε την περίοδο αυτή.
Τι θα πει αυταπάρνηση
Λίγες εβδομάδες πριν από το πάθος του ο Κύριος κάλεσε τους μαθητές του και τα πλήθη του λαού για να τους πει λόγια βαρυσήμαντα για τη ζωή τους και τη ζωή όλων μας. Όποιος θέλει, είπε, να με ακολουθήσει και να γίνει μαθητής μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο κάθε θλίψη και δοκιμασία αλλά και θάνατο σταυρικό, και τότε ας με ακολουθεί.
Τι σημαίνει όμως «απαρνούμαι τον εαυτό μου»; Σημαίνει δυο πράγματα. Πρώτα ότι νεκρώνω τον παλαιό εαυτό που κρύβω μέσα μου, τον διαγράφω από τη ζωή μου. Παύω να υπάρχω γι’ αυτόν. Αρνούμαι δηλαδή και νεκρώνω τα θελήματα, τις επιθυμίες και τις ροπές του παλαιού ανθρώπου. Ακόμη κι αν τον δω να επαναστατεί, να αντιδρά, να επιζητεί με μανία και επιμονή καθετί αμαρτωλό, εγώ δεν υποκύπτω, δεν του δίνω σημασία. Έχω αρνηθεί όχι μόνο κάτι από τον εαυτό μου αλλά όλο τον παλαιό εαυτό μου.
Αρνούμαι τον παλαιό εαυτό μου σημαίνει ταυτόχρονα ότι υποτάσσομαι στο άγιο θέλημα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ακολουθώ τον Κύριο όπου με οδηγεί. Και υπομένω όλες τις θλίψεις που επιτρέπει στη ζωή μου για τον εξαγιασμό μου. Μέχρι του σημείου να περιφρονώ ακόμη και το θάνατο. Διότι αυτό σημαίνει να σηκώνω διαρκώς τον σταυρό των θλίψεων και της θυσίας. Όπως κάθε κατάδικος σήκωνε ως μελλοθάνατος τον σταυρό του, έτσι κι εγώ πρέπει να σηκώνω τον δικό μου σταυρό περιμένοντας το μαρτύριο. Με την απόφαση να είμαι έτοιμος σε κάθε στιγμή, αργά ή γρήγορα, να πεθάνω, αν μου το ζητήσει ο Κύριος. Και να προχωρώ με τέτοια διάθεση όχι για λίγο αλλά σε όλη μου τη ζωή. Να σηκώνω τον σταυρό των θλίψεων όχι αναγκαστικά, επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, αλλά με χαρά κι ελπίδα, με τη συναίσθηση ότι ο δρόμος της υποταγής στο θέλημα του Θεού, τον οποίο βαδίζω σηκώνοντας τον σταυρό των θλίψεων, είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στη σωτηρία μου, στον Παράδεισο.
Όλη η ζωή του Κυρίου άλλωστε ήταν μία διαρκής αυταπάρνηση, προσφορά και θυσία, που κορυφώθηκε και ολοκληρώθηκε στη σταυρική θυσία. Κι επειδή αυτός πρώτος εφάρμοσε την τέλεια αυταπάρνηση, ζητά κι από μας ν’ ακολουθήσουμε ολόψυχα το παράδειγμά του.
Πόσο αξίζει μια ψυχή
Ο Κύριος συνέχισε τη διδασκαλία του λέγοντας: όποιος θέλει να σώσει την επίγεια ζωή του, θα χάσει την αιώνια. Όποιος όμως θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του. Διότι τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του; Και τι μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για να την εξαγοράσει; Όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους μου επειδή φοβάται τους χλευασμούς των ανθρώπων της αποστατημένης και αμαρτωλής αυτής γενιάς, αυτόν θα τον αποκηρύξω κι εγώ όταν θα έλθω μέσα στη θεϊκή δόξα μου μαζί με τους αγίους αγγέλους.
Και ο Κύριος επισφράγισε τους λόγους του λέγοντας: Πολλοί από σας, πριν πεθάνουν, θα δουν να θεμελιώνεται με δύναμη ακαταγώνιστη η Βασιλεία του Θεού στη γη, δηλαδή η Εκκλησία μου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σ’ όλη αυτή τη διδασκαλία του ο Κύριος τονίζει την αξία της ψυχής μας. Και τι λέει; Πόσο αξίζει η ψυχή μας; Ανυπολόγιστα. Δεν συγκρίνεται με όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού. Έχει ασυγκρίτως ανώτερη αξία από όλα τα πλούτη, τις τιμές και τις απολαύσεις αυτής της ζωής. Γι’ αυτήν ο Θεός έγινε άνθρωπος, γι’ αυτήν έχυσε το αίμα του επάνω στο σταυρό και μας εξαγόρασε με το τίμιο Αίμα του. Κι αν εμείς περιφρονήσουμε το πολυτιμότατο αυτό λύτρο που έδωσε ο Χριστός για την ψυχή μας, η καταστροφή μας θα είναι ανεπανόρθωτη. Διότι, όταν εμείς αμαρτάνουμε συστηματικά και ασύστολα, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ψυχή μας για πάντα στην αιώνια κόλαση. Εκεί η ψυχή θα χωρισθεί αιωνίως από τον Θεό, τη χάρη του και την αγάπη του και θα βυθισθεί στο αιώνιο σκοτάδι. Γι’ αυτό λέει ο Κύριος ότι το χειρότερο κακό που μπορούμε να πάθουμε οι άνθρωποι, είναι το να χάσουμε την ψυχή μας. Και αν χάσουμε την ψυχή μας, χάσαμε τον Θεό, χάσαμε τον εαυτό μας, χάσαμε τα πάντα. Κι αυτή η απώλεια είναι αμετάκλητη. Μήπως έχουμε και άλλη ψυχή, ώστε να δώσουμε μία στον σατανά και μία στον Θεό; Ή να δώσουμε τη μία αντάλλαγμα για την απώλεια της άλλης; Τα χρήματα και τα κτήματα και τα σπίτια μπορούμε να τα ανταλλάξουμε. Την ψυχή όμως ποτέ.
Και δεν είναι δύσκολο να τη χάσουμε. Σ’ αυτή τη ζωή φοβερός πόλεμος διεξάγεται. Με λύσσα οι δαίμονες ζητούν να αρπάξουν και να κατασπαράξουν την ψυχή μας. Ας αντισταθούμε λοιπόν κι ας αγωνισθούμε. Ώστε, όταν κλείσουμε τα μάτια μας, να παραλάβουν την ψυχή μας οι παμφώτεινοι άγγελοι στην αγκαλιά του Θεού.

Pasi ndodhemi në mes të Kreshmës së Madhe, Kisha jonë nxjerr në Kishat tona të shenjtaë Kryqin e Nderuar të Zotit dhe na thërret që të falemi me frikë dhe besim dhe të marrim shumë hir dhe forcë për betejën tonë shpirtërore që po bëjmë në këtë kohë
Çdo të thotë vetëmohimi.
Pak javë para pësimit të tij, Zoti thirri nxënësit e tij dhe shumë popull që t’iu thoshte fjalë të rëndësishme për jetën e tyre dhe jetën e të gjithëve ne. Ai që do , tha, që të më ndjekë dhe të bëhet nxënësi im, le të mohojë veten e tij dhe le të marrë vendimin stabël  që të pësojë për mua jo vetëm çdo hidhërim dhe provë por dhe një vdekje në kryq, dhe atëhere le të më ndjekë.
Por çdo të thotë “të mohoj veten time”? Do të thotë dy gjëra. Në fillim që vdes veten time të vjetër që kam fshehur brenda meje ta fshij nga  jeta ime. Pushoj së ekzistuari për atë. Dmth  i mohoj dhe i çoj në vdekje dëshirat dhe tendencat e njeriut të vjetër. Akoma dhe nëse e shikoj që të ngrerë krye, të reagojë, të kërkojë me mani dhe këmbëngulje çdo gjë mëkatare, unë nuk nënshtrohem, nuk i jap rëndësi. Kam mohuar jo vetëm diçka nga vetja ime por gjithë veten time të vjetër.
Mohoj veten time do të thotë që në të njejtën kohë i nënshtrohem vullnetit të shenjtë të Zotit. Kjo do të thotë se ndjek Zotin kudo që të më udhëzojë. Duroj të gjitha hidhërimet që lejon të kem në jetën time me qëllim shenjtërimin tim. Deri në atë pikë sa të injoroj akoma dhe vetë vdekjen. Sepse kjo do të thotë që të ngre vazhdimisht kryqin e hidhërimeve dhe të sakrificës. Ashtu si çdo i dënuar do të ngrinte në pritje të vdekjes kryqin e tij, kështu dhe unë duhet që të ngrej kryqin tim duke pritur martirizimin. Me vendimin që të jem i gatshëm në çdo moment, herët a vonë, të vdes, nëse ma kërkon Zoti dhe të vazhdoj me të tillë predispozitë jo për pak por për të gjithë jetën time. Të mbart kryqin e hidhërimeve jo me detyrim, sepse nuk mund të bëj ndryshe,  por me gëzim dhe shpresë, me ndjesinë se rruga e durimit në vullnetin e Zotit, në të cilën ec duke ngritur kryqin e hidhërimeve, është rruga e vetme  që më çon drejt shpëtimit tim, më çon në Parajsë.
E gjithë jeta e Zotit ishte një vetëmohim i vazhdueshëm që u kulmua dhe u plotësua me sakrificën mbi kryq. Mqs ai i pari e praktikoi vetëmohimin e përsosur kërkon nga ne që të ndjekim me gjithë shpirt shembullin e tij.

Sa vlen një shpirt.

Zoti e vazhdoi doktrinën e tij duke thënë: Ai i cili do që të shpëtoj jetën tokësore të tij, do të humbasë jetën e përjetëshme. Por ai i cili do të sakrifikojë jetën e tij për mua dhe Ungjillin tim, ai do të shpëtojë shpirtin e tij. Sepse çfarë dobie do t’i sjellë njeriut nëse fiton të gjithë botën dhe humbet shpirtin e tij? Dhe çfarë mund të japë për këmbim që ta blerë? Ai i cili do të ketë turp për mua dhe për fjalët e mia sepse ka frikë përqeshjet e njerëzve e këtij brezi të larguar dhe mëkatar, atë do ta mohoj dhe unë kur të vij  në lavdinë time hyjnore së bashku me ëngjëjt e shenjtë.
Dhe Zoti vulosi fjalët e tij duke thënë: Shumë prej jush, para se të vdesin, do të shikojnë që të themelohet me fuqi të pakonkurrueshme Mbretëria e Zotit në tokë, dmth Kisha ime.

.........................

Në të gjithë këtë doktrinë të tij Zoti thekson vlerën e shpirtit tonë. Dhe çfarë thotë? Sa vlen shpirti ynë? Nuk llogaritet. Nuk krahasohet me të gjitha të mirat e kësaj bote. Ka vlerë në mënyrë të pakrahasueshme më të lartë nga të gjitha pasuritë, nderimet dhe kënaqësitë e kësaj jete. Për këtë Zoti u bë njeri, dhe për këtë derdhi gjakun e tij mbi kryq dhe na bleu me Gjakun e tij të nderuar. Dhe nëse ne injorojmë këtë shpagim të çmuar që dha Krishti për shpirtin tonë, shkatërrimi ynë është i pakorrigjueshëm. Sepse, kur ne mëkatojmë në mënyrë sistematike dhe pa ndalim, rrezikohemi që të humbasim shpirtin tonë për gjithmonë në ferrin e përjetshëm. Atje shpirti do të ndahet përjetësisht nga Zoti, nga hiri i tij dhe dashuria e tij dhe do të zhytet në errësirën totale. Për këtë thotë Zoti se më e keqja që mund të pësojmë ne njerëzit është që të humbasim shpirtin tonë. Dhe nëse humbasim shpirtin humbëm Zotin, humbën veten tonë, humbëm gjithçka. Kjo humbje është e pakthyeshme. Se mos kemi shpirt tjetër, në mënyrë që një t’ia jepnim shejtanit dhe një Zotit? Apo të japim një këmbim për humbjen e tjetrës? Paratë dhe pronat dhe shtëpitë mund ti këmbejmë. Shpirtin kurrë. Nuk është e vështirë që ta humbasim. Në këtë jetë një luftë e tmerrshme po bëhet. Me tërbim demonët kërkojnë që të shqyejnë shpirtin tonë. Le të rrezistojmë pra dhe le të luftojmë. Në mënyrë që kur të mbyllim sytë tanë, të marrin shpirtin tonë ëngjëj të ndriçuar tek krahët e Zotit.

Σάββατο 2 Απριλίου 2016

Η διήγηση του Κ. Σκενδέρη για ένα γεγονός στο Βούνο της Χιμάρας

Τέτοιες μέρες του 1914 συνεχίζονταν οι μάχες των Ηπειρωτών Χριστιανών στα μέρη τούτα και στα πλαίσια της Αυτονόμου Κυβερνήσεως του Ζωγράφου με στόχο τη διασφάλιση πλαισίου δικαιωμάτων και εγγυήσεων κατόπιν της ίδρυσης του αλβανικού κράτους. Επειδή ακόμη πολλοί μην γνωρίζοντας τις λεπτομέρειες της ιστορίας και υπό την πίεση της παραχάραξης της ιστορίας και της προπαγάνδας πιστεύουν ότι άλλα μεν χωριά της Χιμάρας έχουν ελληνικούς πληθυσμούς και άλλα όχι, επιλέξαμε απ’ το βιβλίο του Κωνσταντίνου Σκενδέρη, εκ Κορυτσάς, πρωταγωνιστής των ηρωικών εκείνων ημερών, «Ο Βορειοηπειρωτικός Αγών (1914)» να αναφερθούμε σε δύο σημειώσεις στις σελίδες 106-109, με αναφορά στο Πύλιουρι και το Βούνο.
«… Την δε μάχην της Πύλιουρης (Χειμάρρας) ως εξής περιγράφει αυτόπτης μάρτυρας:
Θεωρώ τον εαυτό μου περήφανο διότι έλαβα μέρος εις την πρώτη μάχη των μερών τούτων όπου τα όπλα μας ήραν νίκη αφάνταστη εδώ επάνω εις απότομα Ακροκεραύνια και ειδικά εις το σκαρφαλωμένο στους βράχους, Πύλιουρι, κατά των Τουρκαλβανών, με τους οποίους πρόκειται να εκστρατεύσει ο Βηδ δια να καθυποτάξει την Β. Ήπειρο.
Την Τρίτη της Διακαινησίμου οι γείτονες Κουτσιώται, Καλλαριατιανοί και Μπολανάται μετά ιλίγων χωροφυλάκων, νομίζοντας ότι λόγω των ημερών του Πάσχα είμαστε απασχολημένοι με γλέντια, εξέδραμαν μέχρι της υπεράνω  της Πύλιουρι οροσειράς Τσίπθι το οποίο κατείχαν υπό μικρής ομάδας Πυλιουριωτών. Το θάρρος μετά του οποίου επεξηδύθημεν εις τον κοινό ιερό αγώνα και το μίσος κατά των άξεστων αυτών, εις τους οποίους θέλουν να μας υποδουλώσουν οι ισχυροί της γης, τόσον πολύ έχει φανατίσει τα εδώ παλικάρια ώστε οι λίγοι εκείνοι φρουροί του Πύλιουρι, μόνο 30 στον αριθμό, άφησαν τους 300 αρβανίτες να πλησιάσουν εις απόσταση των 100 μέτρων και τότε τους χαιρέτησαν με ομοβροντία εύστοχων πυρών. Εις τους πρώτους πυροβολισμύς, σαν ξεφτέρια επέταξαν στο βουνό τα Πυλιουριωτόπουλα, που νομίζεις πως γεννήθηκαν μονάχα δια να πετούν και ανεβάσαμε πολυβόλο προς ενίσχυση τους. Η μικρή κατ αρχάς συμπλοκή έλαβε προϊούσης της ημέρας ζωηρή φάση, διότι και οι εχθροί ενισχύθηκαν και είναι πείσμονες εις την επίθεση τους…»
Και στη συνέχεια ακόμη ένα συνταρακτικό γεγονός όπως του το περιγράφει σε επιστολή αξιωματικός:
«Αγαπητέ φίλε κ. Σκενδέρη,
… Μια εποχή του αγώνος στάλθηκα εις την περιοχή της Χιμάρας δια τον καταρτισμό στρατολογικών πινάκων, προκειμένου να στρατολογηθούν κανονικών και άλλες ηλικίες, εκτός των προσελθόντων εθελοντών. Έφθασα εις το χωρίο Βούνο και συνεκάλεσα του κατοίκους, οι οποίοι έσπευσαν  να με υποδεχτούν και τους ανακοίνωσα το σκοπό μου.
Ο σεβάσμιος πρόεδρος μου παρουσίασε τους κατάλογους, αλλά βλέπω με έκπληξη μου όλους του νέους – πρωτοστατούντος ενός Σπύρου στο επώνυμο – να πάρουν τα χαρτιά από την τράπεζα του γέροντος προέδρου και να φωνάζουν:
–          Σκίσ’  τα αυτά τα χαρτιά. Αυτά τα είχες για τους Τούρκους. Δεν υπάρχουν κατάλογοι για την ελληνική ιδέα, αλλά υπάρχουν άνδρες ασχέτως ηλικίας. Είμαστε όλοι στρατεύσιμοι και από σήμερα είμαστε 23-ετείς όλοι, έτοιμοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας!». Και απευθυνόμενοι σε μένα που ήμουν έκπληκτος και μου λέγουν: « Κύριες λοχαγέ, γράψε μας όλους ως ανήκοντας εις τον στρατό και γράψε και τ’ αδέρφια μου που είναι ξενιτεμένα και έρχονται!». Τότε ο πρεσβύτης πρόεδρος εν ενθουσιασμό λέγει: «Γράψετε  και μένα, που θα θεωρήσω τιμή μου να πεθάνω από βόλι».
–          Όταν συνήλθα, εννόησα γιατί αυτή η ελληνική φυλή η κατοικούσα όλη της ζώνη της Β. Ηπείρου, διατήρησε όλη τη φλόγα της απελευθέρωσης και τον ανδρισμό στη ζωτικότητα, που μόνο εις επικούς χρόνους ανεύρισκε κανείς…».
πηγή 

Παρασκευή 1 Απριλίου 2016

Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ;


Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959:
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ;
Δρ. Χρήστος Μητσάκης

   Αν για κάτι πραγματικά σπουδαίο και μεγάλο μπορούμε όλοι εμείς οι όπου γης Έλληνες να καυχώμαστε, από τα όσα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πράξαμε ως έθνος, αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά ο ηρωικός και ένδοξος, αλλά και προδωμένος και σκοπίμως παραγνωρισμένος και υποτιμημένος αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. Ο αγώνας της Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών. Το τελευταίο – ας ελπίσουμε όχι ιστορικά τελευταίο, αλλά μόνον μέχρι τώρα – απελευθερωτικό επαναστατικό κίνημα του Ελληνισμού.

Η Ε.Ο.Κ.Α. στα τέσσερα σχεδόν χρόνια που έδρασε (1η Απριλίου 1956 – Δεκέμβριος 1959), όχι μόνον αγωνίστηκε με επιτυχία κατά ενός πολύ ισχυρότερου αντιπάλου, της Βρετανικής αποικιοκρατίας συγκεκριμένα, επιφέροντάς του καίρια πλήγματα, αλλά και εμπλούτισε την Ελληνική ιστορία με νέες σελίδες δόξας και ηρωισμού, δωρίζοντας στο έθνος μιαν ακόμη γενιά ηρώων και εθνομαρτύρων.

Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. πρέπει να λογίζεται φυσική και αντάξια συνέχεια και τελευταία πράξη της επαναστάσεως της 25ης Μαρτίου του 1821, αφού τα ίδια ιδανικά και οράματα τον γαλούχησαν και τον εξέθρεψαν, και αφού τους ίδιους με αυτήν στόχους υπηρέτησε με πίστη, αφοσίωση και αυταπάρνηση. Ο αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. Γεώργιος Γρίβας (κωδικό όνομα: Διγενής) στην προκήρυξή του της 1ης Απριλίου 1956, με την οποία και κηρύσσει την έναρξη του αγώνα, κάνει σαφή αναφορά στο 1821 και στο παράδειγμά του, ο δε όρκος των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. φαίνεται να είναι εμπνευσμένος από τον όρκο της Φιλικής Εταιρείας.

Άλλωστε, το 1821 ο υπόδουλος Κυπριακός Ελληνισμός, που είχε επαναστατήσει και μόνος του το 1804, συμπαρατάχθηκε με το υπόλοιπο Γένος. Και πλήρωσε πολύ ακριβά την συμπαράταξή του αυτή και την υλική βοήθεια σε χρήμα και εφόδια, την οποία συνεισέφερε, καθώς σε αντίποινα οι Τούρκοι δυνάστες εκτέλεσαν δια απαγχονισμού τον Ιούλιο του 1821 περί τους 500 αρχιερείς και προκρίτους της Κύπρου, μεταξύ των οποίων και τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου και στέλεχος της Φιλικής Εταιρείας Κυπριανό.

Γιατί όμως οφείλεται και πρέπει αναγνώριση, τιμή, δόξα και ευγνωμοσύνη στους αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α., έστω και αν ο στόχος τους, η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, δεν επιτεύχθηκε;

Γιατί το ένοπλο βάρος του αγώνα το σήκωσαν λίγες εκατοντάδες μαχητών μόνον, οι οποίοι διέθεταν περιορισμένους πόρους και ελάχιστα μέσα, ενώ οι αποικιοκρατικές κατοχικές δυνάμεις ήταν υπερπολλαπλάσιες, εμπειροπόλεμες και είχαν στην διάθεσή τους απεριόριστους πόρους και πλήθος μέσων.

Γιατί ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. ήταν αγώνας τριμέτωπος. Εναντίον των Βρετανών αποικιοκρατών κατακτητών. Εναντίον των Τούρκων επηλύδων κατοίκων της Κύπρου, οι οποίοι συμπαρατάχθηκαν και συνεργάστηκαν με τους Βρετανούς. Και εναντίον των Ελλήνων δοσιλόγων και συνεργατών των Βρετανών.

Γιατί ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. διεξήχθη στα στενά γεωγραφικά όρια μιάς νήσου μέσου μεγέθους και ομαλού γενικώς εδάφους, παράγοντες οι οποίοι και δεν ευνοούν την δράση ένοπλου αγώνα και ανταρτικών κινημάτων.

Γιατί η Αθήνα, το θεωρούμενο και υποτιθέμενο εθνικό κέντρο, δεν μπορούσε λόγω αδυναμίας, αβουλίας ή και απροθυμίας, να παράσχει την αναγκαία άμεση, πλήρη και ισχυρή υλική, ηθική και διπλωματική υποστήριξη και να προωθήσει το βασικό αίτημα της Ε.Ο.Κ.Α., το οποίο δεν ήταν άλλο από την ένωση της Κύπρου με τον εθνικό κορμό.

Γιατί το κύριο βάρος του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. τό σήκωσε η χριστιανική Κυπριακή νεολαία. Αγόρια και κορίτσια γυμνασιακής ηλικίας τα περισσότερα, που παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες ούτε πτοήθηκαν, ούτε δείλιασαν, ούτε βρήκαν ως δικαιολογία το νεαρό της ηλικίας τους, αλλά με γενναιότητα και φρόνημα υψηλό όρθωσαν το ανάστημά τους, γενόμενα επαξίως ισότιμα με τις προγενέστερες γενιές αγωνιστών του Ελληνισμού.

Γιατί, τέλος, οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. δεν ήταν απλώς ένοπλοι ή έστω ικανοί μαχητές, αλλά όπως απέδειξαν στο πεδίο της μάχης, την ώρα των βασανιστηρίων τους ή την ώρα της εκτέλεσής τους, διέθεταν ακλόνητο φρόνημα και υψηλό ηθικό ανάστημα. Ο ηρωικός θάνατος του Γρηγόρη Αυξεντίου και του Μάρκου Δράκου στο πεδίο της μάχης και η περήφανη και λεβέντικη στάση των Ευαγόρα Παλληκαρίδη, Μιχάλη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου μπροστά στην αγχόνη, είναι ένα μικρό δείγμα μόνον του πλήθους των εξαιρέτων και αξιομνημόνευτων πράξεων των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. Δικαιούνται, λοιπόν, να τούς αναγνωρίσουμε ως αντάξιους και ισότιμους συνεχιστές της χορείας των μεγάλων ηρώων και εθνομαρτύρων του Ελληνισμού, οι οποίοι στην ανά τους αιώνες πορεία του υπερασπίστηκαν τις πνευματικές, πολιτιστικές και γεωγραφικές Θερμοπύλες του έθνους.

Βλέποντας, όμως, τον Ελληνισμό να υποχωρεί συνεχώς τις τελευταίες δεκαετίες, χωρίς όχι μόνον να αγωνίζεται για να αποκτήσει αυτά που δικαίως θα έπρεπε να κατέχει, αλλά ούτε και να αμύνεται για να προστατεύσει και να διατηρήσει αυτά που με τόσο αίμα και τόσες θυσίες έχει αποκτήσει, αναρωτιέται κανείς δικαιολογημένα, μήπως ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. είναι η τελευταία αγωνιστική και ηρωική αναλαμπή του έθνους μας, το τελευταίο μας καύχημα και καμάρι.

Αναρωτιέται κανείς, μήπως οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. είναι οι τελευταίοι Έλληνες ήρωες και πως δεν θα υπάρξουν άλλοι σαν και αυτούς ή τους κλέφτες του 1821 ή τους Βυζαντινούς Ακρίτες.

Αναρωτιέται κανείς, μήπως οι μαχητές της Ε.Ο.Κ.Α. είναι οι τελευταίοι στην μακραίωνη χορεία όλων εκείνων που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία, την τιμή και την ανεξαρτησία του Ελληνισμού.

Αναρωτιέται κανείς, μήπως με την Ε.Ο.Κ.Α. τελειώνει η παράδοση των ηρωικών αγώνων των Ελλήνων, μία παράδοση η απαρχή της οποίας ανάγεται στην εποχή του Ομήρου, οπότε και διαμορφώνεται το ηρωικό ιδεώδες, ένα ιδεώδες καθαρά ελληνικό.

Υπάρχουν άραγε σήμερα χέρια στιβαρά, που θα ανεμίσουνε ψηλά τις παρατημένες στο χώμα σημαίες των εθνικών μας οραμάτων;

Υπάρχουν άραγε σήμερα ώμοι δυνατοί, που θα μπορέσουν να σηκώσουν το βάρος μιάς Ελλάδας γονατισμένης και ενός έθνους ταπεινωμένου;

Υπάρχουν άραγε σήμερα καρδιές, οι οποίες παλλόμενες από φιλοπατρία και αίσθημα καθήκοντος, θα τεθούν στην υπηρεσία των εθνικών μας στόχων και δικαίων;

Υπάρχουν άραγε σήμερα Ελληνίδες και Έλληνες, που προτάσσοντας το εθνικό ΕΜΕΙΣ, θα θυσιάσουν το ατομικό ΕΓΩ και θα αγωνιστούν για την πραγματική ανεξαρτησία της θεωρητικά ελεύθερης Ελλάδας και για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων και αλύτρωτων πατρίδων της Βορείου Ηπείρου, της Βορείου Μακεδονίας, της Ανατολικής Θράκης, της Κύπρου, της Ιωνίας, της Καππαδοκίας και του Πόντου;

Ναι! Υπάρχουν! Όπως έχουν υπάρξει πάντα, ακόμη και στις πιο δύσκολες και στις πιο σκοτεινές για το έθνος και τον Ελληνισμό ιστορικές περιόδους.

Ναι! Υπάρχουν! Υπάρχουν και σήμερα Ελληνίδες και Έλληνες, που έχουν την διάθεση να αγωνιστούν με ανιδιοτέλεια για τα εθνικά μας δίκαια, για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας και την λαϊκή κυριαρχία. Άλλωστε, η αγάπη για την πατρίδα και ο πόθος για την ελευθερία αποτελούν διαχρονικώς, μαζί με την πίστη στον Θεό και την αγάπη για την οικογένεια, τα κύρια συστατικά στοιχεία της Ελληνικής ταυτότητας, τα οποία και δεν απωλέσαμε ποτέ στην διάρκεια του εθνικού μας βίου.

Ναι! Υπάρχουν! Αλλά δεν αρκεί η ατομική διάθεση του καθενός ξεχωριστά για να αγωνιστεί για την πατρίδα, την ελευθερία της και την προκοπή της. Γιατί οι αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία και την ελευθερία είναι αγώνες που απαιτούν συλλογική και συντονισμένη δράση, η οποία με την σειρά της προϋποθέτει οργάνωση, πνευματική καθοδήγηση, και ηθική και υλική υποστήριξη. Προϋποθέτει, δηλαδή, στιβαρή και εμπνευσμένη ηγεσία, η οποία θα είναι και αυτή απολύτως προσηλωμένη και ταγμένη στην υπηρεσία της πατρίδας και του έθνους. Ρόλο που είχε αναλάβει, άλλοτε σε μικρότερο και άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό η Ορθόδοξη Εκκλησία στην περίπτωση της Ε.Ο.Κ.Α., του Μακεδονικού Αγώνα και της Επανάστασης του 1821.

Ναι! Υπάρχουν, αλλά είναι στο περιθώριο, γιατί οι πολιτικοί ηγέτες, η άρχουσα τάξη και οι επίσημες κρατικές δομές έχουν σε προτεραιότητα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των παγκόσμιων πολιτικο-οικονομικών ιερατείων και όχι αυτών της πατρίδας και του έθνους, και καταπνίγουν ή εκφυλίζουν την αγωνιστική διάθεση του λαού, όπως για παράδειγμα συνέβη, όταν αυτός κινητοποιήθηκε για να αποτρέψει την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας σε έναν πληθυσμό προϊόν επιμειξίας Σλάβων, Αθιγγάνων και Αλβανών.

Ναι! Υπάρχουν, αλλά είναι αδρανείς, γιατί ο λαός στερείται όχι μόνον άξιων και ικανών πολιτικών ηγετών που θα τον κυβερνήσουν με κριτήριο τα συμφέροντα της Ελλάδας και του Ελληνισμού, αλλά και πνευματικών ανθρώπων που θα τον ενώσουν, θα τον εμπνεύσουν, θα γιγαντώσουν το φρόνημά του, θα σφυρηλατήσουν την εθνική ομοψυχία, και θα τον καθοδηγήσουν.

Αναπαυμένοι στα «Φυλακισμένα Μνήματα» οι εκτελεσθέντες από τους Βρετανούς αποικιοκράτες και οι πεσόντες στο πεδίο της μάχης αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α., έχοντας πράξει αυτοί και οι επιζήσαντες σύντροφοί τους ακέραιο το καθήκον τους τόσο απέναντι στην ιδιαίτερή τους πατρίδα όσο και στον Ελληνισμό ολόκληρο, προσμένουν τους συνεχιστές της μακραίωνης αγωνιστικής και ηρωικής παράδοσης του έθνους μας.

Προσμένουν εκείνους που θα συνεχίσουν στον δρόμο τους και θα ορθώσουν με θάρρος και αυταπάρνηση το ανάστημά τους απέναντι στους κάθε είδους και λογής εχθρούς, κατακτητές και δυνάστες, αλλά και προδότες του Ελληνισμού.

Προσμένουν εκείνους που θα αγωνιστούν όχι μόνον για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του Κυπριακού Ελληνισμού, αλλά και για την ελευθερία και την ανεξαρτησία όλων των σκλαβωμένων και κατεχομένων Ελληνικών Πατρίδων. Και αυτών ακόμη των υποτιθέμενων ελευθέρων περιοχών του Ελλαδικού και Κυπριακού κράτους.

Προσμένουν την επόμενη γενιά Ελλήνων, η οποία με αρετή και τόλμη θα αγωνιστεί, υπερασπιζόμενη όχι μόνον τα γεωγραφικά όρια του ελεύθερου και του σκλαβωμένου Ελληνισμού, αλλά και αυτήν ακόμη την πνευματική και πολιτιστική του ταυτότητα και ιδιοπροσωπία.

Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε αυτή η επόμενη γενιά των αγωνιζόμενων Ελλήνων να μην αργήσει. Αλλά ας μην μείνουμε μοναχά σε ευχολόγια και ελπίδες, χωρίς να συμβάλλουμε και εμείς στον ερχομό της.

Ας επιλέγουμε με αίσθημα ευθύνης τους αιρετούς αξιωματούχους οποιασδήποτε βαθμίδας του κράτους, χρησιμοποιώντας ως κριτήρια την φιλοπατρία και την ορθόδοξή τους πίστη, το ήθος και την εντιμότητά τους, τις γνώσεις και την κατάρτισή τους, την ικανότητα και την εργατικότητά τους.

Ας αναδεικνύουμε, στηρίζουμε και ενισχύουμε εκείνους τους εκκλησιαστικούς ηγέτες, πνευματικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες, οι οποίοι συνεχίζουν να διατηρούν ανόθευτη την Ελληνοχριστιανική μας παράδοση, διαθέτοντας την ικανότητα να την εμπλουτίζουν και να την επικαιροποιούν, και παραμένουν πιστοί στα ιδανικά και στα οράματα του έθνους μας, έχοντας το θάρρος να τα υπηρετήσουν και να τα υπερασπιστούν πρώτοι αυτοί, όποτε το επιβάλλει η ιστορική ανάγκη.

Ας συνεχίσουμε να διατηρούμε και να θεριεύουμε στην συλλογική μας μνήμη και στην ψυχή του έθνους μας τα οράματα, τα ιδανικά, τους πόθους και τους καημούς του Ελληνισμού και της Ρωμιοσύνης, προετοιμάζοντας ιδεολογικά τον ερχομό της γενιάς εκείνης, η οποία και θα αξιωθεί να ολοκληρώσει και να δικαιώσει και τον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και την πνευματική της μητέρα και τροφό, την Επανάσταση της 25ης Μαρτίου του 1821.

Χρήστος Μητσάκης Δρ. Ψυχολογίας


ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ ΜΕ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ


ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
ΜΕ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

   Στις 15 Ιανουαρίου 1950 στην Κύπρο συνέβαινε ένα γεγονός μεγάλης ιστορικής σημασίας. Ύστερα από πολλές και μάταιες προσπάθειες των Κυπρίων να πετύχουν την απόδοση του νησιού τους στην Ελλάδα, η Εθναρχούσα Εκκλησία αποφάσισε να κάμει το Ενωτικό Δημοψήφισμα. Τη μέρα αυτή οι Κύπριοι πήγαν, μέσα σε θύελλα εθνικού ενθουσιασμού, στις εκκλησιές και έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από το Αξιούμεν Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα. Συνολικά 95,7% ψήφισαν για την Ένωση, παρά τα αυστηρά και εκβιαστικά μέτρα που είχαν πάρει οι Άγγλοι και παρά το ότι πολλοί παρεμποδίστηκαν να ψηφίσουν. Ακόμα και Τουρκοκύπριοι πήγαν κι αυτοί κι υπόγραψαν τον κοινό πόθο!
 Ένα ηφαίστειο πατριωτικού αναβρασμού είναι ολόκληρη η Κύπρος. Ένας φίλος του Γρηγόρη του γράφει τα νέα και του περιγράφει με τα πιο ζωηρά χρώματα όσα διαδραματίστηκαν στο Δημοψήφισμα. Εκείνος διαβάζει και ξαναδιαβάζει το γράμμα και τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα από συγκίνηση. Μέσα του κάτι του λέει μυστικά, ότι αυτό το ηφαίστειο δεν πρόκειται να κοιμάται για πολύ, αλλά θα ξεσπάσει κάποτε και θα συντρίψει τα σίδερα της σκλαβιάς. Στους νεαρούς συναδέλφους του, δόκιμους αξιωματικούς, διαβάζει το γράμμα και ύστερα σε μια κατάσταση εθνικής έξαρσης τους μιλά για τη μακρυνή μικρή του πατρίδα και, θαυμαστής καθώς ήταν του Παλαμά, τους λέει ότι η Κύπρος του δεν χάνεται στα τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνει!!
 Ύστερα κάθεται και γράφει μια απαντητική επιστολή στο φίλο του. Είναι ένα κείμενο υψηλής, πράγματι έμπνευσης, γραμμένο στις 19 Φεβρουαρίου 1950. Να τι γράφει ο Αυξεντίου στον Σωτήρη Έλληνα.
Αγαπητέ μου φίλε,
Πήρα το γράμμα σου το γραμμένο με την θέρμη της καρδιάς σου σε στιγμές έξαλλου ενθουσιασμού, στιγμές ή καλύτερα μέρες που τις έζησα κι εγώ με την ίδια θέρμη, με το ίδιο πύρωμα της καρδιάς. Την Λευτεριά μας, το ιδανικό των ιδανικών μας, την υπόγραψα κι εγώ, όχι μόνο σε χαρτί, μα φορώντας τη τιμημένη στολή του Έλληνα φαντάρου και θα την υπογράψω οποιαδήποτε στιγμή το ζητήση η Κύπρος μας και με το αίμα μου, όπως και κάθε Κύπριος. 
Δεν είναι θαύμα η εξύψωσις των ταπεινών, των χωρίς ιδανικά ανθρώπων σε αγωνιστάς. Αυτός είναι ο Έλληνας.
Τη Λευτεριά την έχει μέσα του. Την έχει στο υποσυνείδητό του μπορεί να πη κανείς, μα σαν έλθη η κρίσιμη στιγμή, τότε ξεπετάγεται, την κάνει συνείδησή του και ζωή του, κι ο ταπεινός ο μικρόχαρος μεταβάλλεται σε μαχητή ακατάβλητο.
Ο νικημένος αυτός στον αγώνα της ζωής από το χρήμα και την ταπεινότητα, γίνεται στις στιγμές του εθνικού συναγερμού νικητής του θανάτου. Έτσι γίνηκαν όλα τα Ελληνικά θαύματα. Οι άλλοι, οι άνθρωποι με ιδανικά, αυτοί που προσπαθούσαν να δώσουν από πριν ένα νόημα στη ζωή τους, την ώρα τούτη τη μεγάλη γίνονται το προζύμι και γίνονται οι οδηγοί που κρατούν πάντα αναμμένη τη λαμπάδα των ιδανικών.
Θα 'θελα τις ώρες αυτές να τις ζούσαμε μαζί και πιασμένοι χέρι χέρι να προχωρούσαμε προς τις ψηλότερες κορφές των Κυπριακών βουνών για να το πούμε και ν' ακουσθή σ' όλο τον κόσμο, πως: Γεφύρωμα θα γίνουμε στο πέρασμα της Νίκης της Αφτέρουγης της Λευτεριάς της Λαμπροφόρας. Θα 'θελα να 'μουν κι εγώ εκεί κοντά σου για να χαρώ αυτό που χρόνια αγωνιζόμαστε και λαχταρούσαμε να δούμε.
Να χαρώ τη νεολαία να πιστεύη σ' ένα ιδανικό και ν' αγωνίζεται για το Μεγάλο, το Καλό και τ' Αληθινό. Τώρα που αυτό έγινε, πιστεύω πως τη Λευτεριά μας θα την κερδίσουμε.
Από το βιβλίο: «Ζήδρος» του Σπύρου Παπαγεωργίου-Εκδόσεις ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ.

ΕΟΚΑ - Γιατί ήθελαν να πεθάνουν;


 
«ΓIATI ήθελαν να πεθάνουν;»
10 Μαΐου 1956

     «ΓIATI ήθελαν να πεθάνουν;», με ρώτησε καθώς κουλουριαζόταν στο ζεστό της κρεβατάκι, κοιτάζοντας με τα γεμάτα απορία ματάκια της. Δέκα μόλις χρονών η Ειρήνη έφυγε γεμάτη απορίες από την επίσκεψη της τάξης της στα Φυλακισμένα Μνήματα. «Δεν φοβόντουσαν κλεισμένοι σε εκείνες τις φυλακές;», «Η μητέρα τους δεν έκλαιγε;», «Δεν πονούσαν όταν απαγχονίζονταν;»
Της εξήγησα ότι οι ήρωες βάζουν πάνω από όλα την πατρίδα και της μίλησα για τα κρατητήρια, για τους μαθητές που ξεχύνονταν στους δρόμους για να διεκδικήσουν την ελευθερία.
«Θα ήθελα να ζω εκείνη την εποχή». Η απάντησή της με σόκαρε. Της είπα ότι οι ήρωες δεν γίνονται πάντα με τα όπλα και τους σκοτωμούς, ότι σήμερα, εποχή του διαλόγου και του σεβασμού μας βοηθά να διεκδικήσουμε με άλλο τρόπο την ελευθερία. Δεν το κατάλαβε.

«Απεδείχθη πλέον ότι, αι ίδιαι δυνάμεις της βαρβαρότητος, αι οποίαι οργίασαν κατά τον προηγούμενον πόλεμον υπό τας στολάς των Ναζί, οργιάζουν και σήμερον κατά τον ίδιον τρόπον υπό τας στολάς και τα διακριτικά του αγγλικού στέμματος»
(Εφημερίδα «Τα Νέα», των Αθηνών, 10 Μαΐου 1956).

νρ καττν φύσεως νόμον τν νδρα κλαίω·
δν χύνονται τδάκρυα ματαίως πτν τάφον τν εδοκίμων.
ΚΑΛΒΟΣ
      ...τα μεσάνυχτα το μήνυμα διαδίδεται από θάλαμο σε θάλαμο. Οι Άγγλοι στρατιώτες άνοιξαν το κελί του μελλοθανάτου και τον μεταφέρουν στην αγχόνη. Είναι ο Μιχαλάκης Καραολής, ο πρωτομάρτυρας του Κυπριακού Αγώνος. Αγέρωχος και ψύχραιμος οδηγείται προς το μαρτύριο. Λίγο πριν είχε εξομολογηθεί στον ιερέα των Φυλακών και είχε κοινωνήσει. Την ώρα που ο Τουρκοκύπριος δήμιος ανοίγει την μακάβρια καταπακτή οι Φυλακές σείονται από συνθήματα και από τον Εθνικό μας Ύμνο. Λίγο αργότερα η διαδικασία επαναλαμβάνεται. Νέα αγωνία, νέα συνθήματα, πάλι ο Εθνικός Ύμνος. Αυτή την φορά το παλικάρι που οδηγείται στην αγχόνη λέγεται Ανδρέας Δημητρίου. Από τότε οι δύο τους αποτελούν αχώριστο δίδυμο στην ιστορική μνήμη και στην καρδιά των Νεοελλήνων. Η Ελλάδα και η Κύπρος γέμισαν δρόμους κι πλατείες με το όνομα Καραολή και Δημητρίου. Κι ο Αγώνας φούντωσε. Το παράδειγμα των δύο νέων που έδωσαν την ζωή τους για την Ελευθερία και την Αυτοδιάθεση-Ένωση χαλύβδωσε πολλούς άλλους. Ο Ελληνισμός ολόκληρος οφείλει ευγνωμοσύνη σ' αυτά τα παιδιά και σε όλη την γενιά των αγωνιστών της ΕΟΚΑ του 1955-59. Μας χάρισαν την τελευταία ένδοξη σελίδα της Ελληνικής Ιστορίας. Ανεδείχθησαν πρότυπα ηρώων για τις παρούσες και τις μέλλουσες γενεές.



Δεν τον τρομάζουν τα κελιά
δεν τον τρομάζει ο χάρος
μονάχα στη μανούλα του
ζητά να δώσουν θάρρος

Τόσο ο Καραολής όσο και ο Δημητρίου υπήρξαν γόνοι φτωχών και άσημων οικογενειών. Οι γονείς τους πάλευαν για την επιβίωση της οικογένειάς τους, μέσα σε πολύ δύσκολες και αντίξοες συνθήκες. Όσοι έζησαν τη δεκαετία του 1950, αλλά και πιο πριν, ξέρουν τι σημαίνει πείνα και δυστυχία. Ο αγώνας για το μεροκάματο από το πρωί μέχρι το βράδυ ήταν το καθημερινό, ολόχρονο πρόγραμμα της μεγάλης πλειοψηφίας του κυπριακού λαού. Στο χωράφι, στο αμπέλι, στο κουτσοδούλι .
Παρ' όλες, όμως, τις δυσκολίες της ζωής, οι γονείς των δυο ηρώων, έβαλαν τα παιδιά τους στο δρόμο της πίστεως και της πατρίδας. Πιο δύσκολος υπήρξε ο ρόλος της μητέρας του Δημητρίου, Ευδοκίας, αφού ο πατέρας του είχε πεθάνει όταν ο ήρωας ήταν πέντε χρονών. Με βάση την αγωγή των γονιών, λοιπόν, αλλά και τη μάθηση στο σχολείο, στις καρδιές των δυο ηρώων σιγόκαιε πάντα η λαμπάδα της λευτεριάς και αυτό που χρειαζόταν για να εκραγούν, να επαναστατήσουν, ήταν να τους δώσουν το μεγάλο πυρσό κάποιοι άλλοι. Πράγματι, αυτό έγινε πολύ πριν από την 1η Απριλίου '55. Μυήθηκαν οι ήρωες στον αγώνα και άρχισαν να εργάζονται εντατικά γι' αυτόν, ώστε την ώρα έναρξης της απελευθερωτικής προσπάθειας αποτελούσαν σημαντικά κλειδιά στους μηχανισμούς του μεγάλου κινήματος.

Ο Μιχαλάκης Καραολής
Ο Μιχαλάκης Καραολής γεννήθηκε στο Παλαιχώρι Ορεινής το 1933, οι δε προετοιμασίες για τον απελευθερωτικό αγώνα το 1954, τον βρήκαν να εργάζεται στο Γραφείο του Φόρου Εισοδήματος, στη Λευκωσία. Τον Ιούνιο του 1955, ο Καραολής ανατίναξε το Γραφείο, τοποθετώντας ωρολογιακή βόμβα σ' αυτό μέρα Κυριακή, για να μην υπάρξουν θύματα. Ο ήρωας, μαζί με άλλους συναγωνιστές του, υπό την επίβλεψη του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, προέβη επίσης σε σειρά άλλων ενεργειών στην πρωτεύουσα, μεταξύ των οποίων και η εκτέλεση εχθρών του αγώνα. Σε μια τέτοια περίπτωση, την Κυριακή 28 Αυγούστου '55, τριμελής ομάδα, από τους Καραολή, Ανδρέα Παναγιώτου και Γιώργο Ιωάννου, εκτέλεσε στην Οδό Λήδρας Έλληνα συνεργάτη των Άγγλων, λοχία του Σπέσιαλ Μπραντς (Ειδικού Κλάδου), που ήταν ένας από πλέον σκληρούς διώκτες της ΕΟΚΑ.
Την ώρα εκείνη γινόταν συγκέντρωση του ΑΚΕΛ στη διπλανή αίθουσα της «Αλάμπρας» - το γνωστό γυναικοπάζαρο της Λευκωσίας. Από τους πυροβολισμούς των αγωνιστών προκλήθηκε σύγχυση μεταξύ πολλών αριστερών που βρίσκονταν στην περιοχή. Ενώ, λοιπόν, ο Καραολής και ο Παναγιώτου, που χρησιμοποίησαν τα πιστόλια τους, έτρεχαν σε σημείο της Λήδρας για να πάρουν τα ποδήλατά τους και να φύγουν, παριστάμενοι, μη γνωρίζοντας ακριβώς τι συνέβαινε, προσπάθησαν να τους εμποδίσουν. Ο Παναγιώτου, προτάσσοντας το πιστόλι του κατόρθωσε να απομακρυνθεί, ο Καραολής, όμως, δεν το πέτυχε ακριβώς, αφού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το ποδήλατο και να απομακρυνθεί τρέχοντας. Εξ αιτίας αυτού, οι Άγγλοι βρήκαν στα αρχεία του Τμήματος Οδικών Μεταφορών ότι το ποδήλατο ανήκε σ' αυτόν, αφού τότε οι αριθμοί κατασκευής των ποδηλάτων ήταν καταγραμμένοι στα βιβλία του Τμήματος. Έτσι ο Καραολής καταζητήθηκε και έπρεπε, με βάση την τακτική του Διγενή, να καταφύγει στο αντάρτικο.
Ενώ, λοιπόν, οι Άγγλοι τον καταζητούσαν, ο Καραολής ετοιμαζόταν να πάει στην ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου, στον Πενταδάκτυλο, αφού, στο μεταξύ, έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια από την ΕΟΚΑ να καταστρέψει με βόμβα το ποδήλατο του αγωνιστή, σε αποθήκη της Αστυνομίας. Αρχές Σεπτεμβρίου '55, ο Καραολής ξεκινούσε με αυτοκίνητο, που οδηγούσε ο Ανδρέας Χριστούδης, για να πάει στην ομάδα Αυξεντίου, έχοντας στην τσέπη του συστατικό σημείωμα της ΕΟΚΑ προς τον Αυξεντίου. Το σημείωμα ήταν χειρόγραφο, γραμμένο από τον Αβέρωφ της ΕΟΚΑ, Γιαννάκη Δρουσιώτη, βοηθό του Διγενή στα πρώτα στάδια του αγώνα.
Στο δρόμο προς το Λευκόνοικο, στο τουρκικό χωριό Τζάος, ο Καραολής συνελήφθη από Τούρκους αστυνομικούς σε οδόφραγμα. Ακολούθησε η δίκη του στο Έκτακτο Κακουργιοδικείο της Λευκωσίας, το οποίο και τον καταδίκασε σε θάνατο. Η καταδίκη του ήταν αποτέλεσμα δυο καταθέσεων Τούρκων ψευδομαρτύρων, αλλά και της φανερής προκατάληψης των Άγγλων δικαστών και του «δικηγόρου του Στέμματος», που δεν ήταν άλλος από το γνωστό Ραούφ Ντενκτάς.
Κατά το διάστημα της δίκης του Καραολή και μέχρι την καταδίκη του, τα τέλη Νοεμβρίου '55, η ΕΟΚΑ κατέβαλε πολλές προσπάθειες για απόδρασή του από τις Κεντρικές Φυλακές. Ούτε αυτό πέτυχε, για διάφορους λόγους, για ν' ακολουθήσει η απόρριψη της έφεσης του Καραολή και η απόρριψη της αίτησης των δικηγόρων του από το Ανακτοσυμβούλιο της Αγγλίας, τον Απρίλη του 1956. Με βάση αυτά, δυστυχώς για τον Καραολή, άλλος δρόμος δεν έμεινε παρά να μαρτυρήσει στην αγχόνη των αποικιοκρατών.
 
Ο Αντρέας Δημητρίου
Ο Ανδρέας Δημητρίου καταγόταν από τον Άγιο Μάμα Λεμεσού. Γεννήθηκε το 1934 και καταδικάστηκε σε θάνατο, με την κατηγορία ότι πυροβόλησε και σκότωσε Άγγλο στην Αμμόχωστο, στις 28 Νοεμβρίου 1955. Δικάστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο, έκανε έφεση, απορρίφθηκε, όπως απορρίφθηκε και η αίτηση για χάρη, την οποία υπέβαλαν οι δικηγόροι στον Κυβέρνητη Χάρνιγκ. Η δράση του Δημητρίου στην ΕΟΚΑ ήταν πολυσήμαντη. Ήταν δραστήριος και θαρραλέος και δεν δίσταζε να ρισκάρει ακόμα και τη ζωή του, για να πετύχει η όποια επιχείρηση αναλάμβανε. Μια από τις επιχειρήσεις στις οποίες πρωταγωνίστησε ήταν και η αρπαγή όπλων από τις στρατιωτικές αποθήκες Αμμοχώστου, στις οποίες εργαζόταν. Η επιχείρηση πέτυχε απόλυτα και η ΕΟΚΑ ενισχύθηκε σημαντικά.
Σκληρά αντίποινα
Τον απαγχονισμό των Καραολή και Δημητρίου ακολούθησαν σκληρά αντίποινα της ΕΟΚΑ, που ήταν η εκτέλεση δυο Άγγλων στρατιωτών - των Γκόρντον Χιλ και Ρόναλντ Σίλτον - τους οποίους η Οργάνωση είχε απαγάγει και κρατούσε. Τα πτώματα των στρατιωτών αυτών βρέθηκαν αργότερα, στην περιοχή Πενταδακτύλου και στο Πραστειό Μεσαορίας, αντίστοιχα. Η ΕΟΚΑ σχεδίασε επίσης επίθεση κατά του αστυνομικού σταθμού Παλαιχωρίου, που θα γινόταν την ημέρα του απαγχονισμού των δυο ηρώων. Λόγω του ότι, όμως, οι Άγγλοι είχαν ενισχύσει σε μεγάλο βαθμό τη φρουρά του σταθμού, η ομάδα που σχεδίασε την επιχείρηση δεν ρίσκαρε και το ανέβαλε. Στην Ελλάδα, βίαιες συγκρούσεις μεταξύ αστυνομίας και χιλιάδων διαδηλωτών, που διαμαρτύρονταν για τον απαγχονισμό των Καραολή και Δημητρίου, είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο τεσσάρων ατόμων και των τραυματισμό πέραν των 200.
Στην Αγγλία, η κοινή γνώμη αντιμετώπισε με αίσθημα φρίκης τους απαγχονισμούς. Η εφημερίδα «Ντέιλι Χέραλντ», εκφραστικό όργανο του Εργατικού Κόμματος, επέκρινε την απόφαση για τους απαγχονισμούς και πρόσθετε: «Πρόκειται περί επαναλήψεως των σφαλμάτων, τα οποία διαπράχθηκαν στην Ιρλανδία. Η Κύπρος έχει εξεγερθεί και η ειρήνη δεν είναι δυνατό να αποκατασταθεί στη νήσο, παρά με την υποστήριξη του κυπριακού λαού. Η σημερινή πολιτική δεν είναι δυνατό να οδηγήσει σε οτιδήποτε άλλο, παρά στη συμφορά».
Οδηγήθηκε στην αγχόνη στις 10 Μαΐου 1956 τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο μαζί με τον Ανδρέα Δημητρίου. Εκτελέστηκε πρώτος λέγοντας: "Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε.
Οι Άγγλοι δεν επέτρεψαν στην οικογένειά του να πάρει το σώμα του και να το θάψει, αλλά αντ' αυτού το έθαψαν οι ίδιοι σε ένα περιφραγμένο χώρο εντός των φυλακών, τα λεγόμενα Φυλακισμένα Μνήματα. Η εκτέλεση αυτών των Κυπρίων αγωνιστών προκάλεσε εντονότατο ρεύμα αγανάκτησης σ΄ ολόκληρο τον κόσμο. Στην Αθήνα πραγματοποιήθηκαν πολλές συγκεντρώσεις και πορείες. Τιμής ένεκεν ο Δήμος Αθηναίων μετονόμασε την οδό Λουκιανού όπου και το οίκημα της Αγγλικής Πρεσβείας σε οδό Καραολή και Δημητρίου, το ίδιο έπραξε και ο Δήμος Πειραιά μετονομάζοντας την οδό Ναυάρχου Μπητ στη σημερινή οδό Καραολή και Δημητρίου.
Ο Μιχαλάκης Καραολής κατά την διάρκεια της κράτησης του ανέφερε σε ένα γράμμα προς τους φίλους του τα παρακάτω:
Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πως πρέπει να ζουν.
Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν και πως την πατρίδα να τιμούν.

Σας ευχαριστούμε! Αιωνία σας η μνήμη.