Μεγάλη Πέμπτη στην Κορυτσά! - E Enjtja e Madhe në Korçë

Εκατοντάδες πιστοί παρακολούθησαν την Ακολουθία των Παθών στον Καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως στην Κορυτσά. Αυτό όμως που μας χαροποίησε ιδιαίτερα και μας έκανε υπερήφανους είναι το γεγονός πως στην Ακολουθία συμμετείχε και Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Κορυτσά κ Γιώργος  Αλαμάνος. Είναι πολύ σημαντικό για όλους μας ο εκπρόσωπος της πατρίδας μας να είναι κοντά μας αυτές τις ιερές στιγμές. Τον ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας. Χρόνια Πολλά και Καλή Ανάσταση σε όλους. 

mitropoliaeshenjtekorce.org

Το Πανάγιο Τάφο - Συγκλονιστικές εικόνες και περιγραφές - Varri i Tërshenjtë i Krishtit - Pamje dhe përshkrime tronditëse!

Χριστιανοί, συρρέουν κάθε χρόνο από κάθε γωνιά του πλανήτη στους Άγιους Τόπους για να λάβουν τη Θεία Χάρη στο μέρος όπου ετάφη και αναστήθηκε ο Χριστός Ιεροσόλυμα, Παλαιά Πόλη, 6 το πρωί. Οι πιστοί που περπατούν στα μικρά πλακόστρωτα σοκάκια της Νέας Πύλης, έχουν μόνο έναν προορισμό. Τον Ναό της Αναστάσεως, τον Τάφο του Χριστού. Όσοι καταφέρνουν να σηκωθούν από νωρίς το πρωί, στέκονται με ευλάβεια έξω από την μεγάλη πόρτα του Ναού της Αναστάσεως καρτερώντας τους Αγιοταφίτες, που θα ανοίξουν την πόρτα του Πανάγιου Τάφου. Όμως η αποφυγή της πολυκοσμίας στους Αγίους Τόπους είναι ανέφικτη, τουλάχιστον την περίοδο της Μ. Εβδομάδας. Τις ώρες αιχμής, ακόμα και οι πιο ήρεμοι χάνουν την ψυχραιμία τους, ενώ το πρόσωπο τους ξαφνικά αποκτά τα πιο «σκληρά» χαρακτηριστικά. Γίνονται ένα με το πλήθος, σπρώχνουν και εκείνοι μέσα σε αυτό και παρόλο που μιλούν στη γλώσσα τους, εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει τι λένε. Η κούραση από την ορθοστασία προκαλεί τον ίδιο εκνευρισμό σε όλους τους ανθρώπους. Όλοι επιθυμούν να φτάσουν έστω και λίγα λεπτά νωρίτερα στον Πανάγιο Τάφο για να προσκυνήσουν. Όταν όμως φτάσουν εκεί, αμέσως το πρόσωπο τους γαληνεύει ενώ κοιτούν ικετευτικά προς την εικόνα του Χριστού. Χριστιανοί, συρρέουν κάθε χρόνο από κάθε γωνιά του πλανήτη στους Άγιους Τόπους για να λάβουν τη Θεία Χάρη στο μέρος όπου ετάφη και αναστήθηκε ο Χριστός. Έλληνες, Ρώσοι, Ρουμάνοι, Λατίνοι, Αρμένιοι είναι ως επί το πλείστον οι χριστιανικές μάζες που επισκέπτονται τον τάφο του Γιου του Θεού. Μόλις οι πιστοί εισέλθουν στο εσωτερικό του Ναού της Αναστάσεως αντικρίζουν την πλάκα όπου ξάπλωσαν τον Χριστό μετά την Σταύρωση του. Εκεί, οι πιστοί προσκυνούν και προσεύχονται χαμηλόφωνα, ενώ πολλοί από αυτούς έχουν μαζί τους κάποιο ρούχο είτε δικό τους είτε κάποιου αγαπημένου προσώπου και το σταυρώνουν για να ευλογηθεί. Η ιστορία του Πανάγιου Τάφου είναι συγκλονιστική όσες φορές και αν διαβαστεί από το κοινό. Όπως περιγράφει ο σκευοφύλακας Σεβασμιότατος Ισίδωρος στο protothema.gr, σύμφωνα με το εβραϊκό έθιμο, ο Χριστός που σταυρώθηκε ημέρα Παρασκευή, δεν επιτρεπόταν να παραμείνει σταυρωμένος το Σάββατο. Για αυτό το λόγο δόθηκε στο Χριστό ο τάφος του Ιωσήφ ο οποίος τον είχε φτιάξει για τον ίδιο μέσα στο κτήμα του. Ο πρώτος τάφος ήταν ένας λαξευμένος βράχος. Το 70, όταν ο Τίτο κατέστρεψε την παλιά πόλη, ανάγκασε τους χριστιανικούς πληθυσμούς να  την εγκαταλείψουν και να μετοικήσουν στην Ιορδανία. Όταν το 135 ο Αδριανός κατέλαβε τα Ιεροσόλυμα, επέστρεψαν και πάλι οι χριστιανοί, όμως επειδή ο ίδιος δεν επιθυμούσε να γίνονται προσκυνήματα στον τάφο του Ιησού, τον σκέπασε με χώμα και έχτισε πάνω του τον βωμό του Διός. Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα να προστατέψει τα Άγια προσκυνήματα μέχρι και την εποχή του Αγίου Κωνσταντίνου το 325 μ.Χ όταν ο ίδιος έδωσε την εντολή στην μητέρα του, Αγία Ελένη, να επισκεφτεί τους Αγίους Τόπους και να βρει τον τάφο του Χριστού. Εκεί έπρεπε να χτίσει τον Ναό της Αναστάσεως. Όταν η ίδια έφτασε στην Ιερουσαλήμ, βρήκε τον τάφο αφού  αφαίρεσε τον βωμό και το χώμα. Στη συνέχεια, έκοψε το βράχο κατακόρυφα και γύρω γύρω καθώς και την πίσω πλευρά του Πανάγιου τάφου και μετά έχτισε το κουβούκλιό του. 614 μ.Χ Η διέλευση των Περσών από τα Ιεροσόλυμα είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή της Παλιάς Πόλης καθώς και τον Ναό της Αναστάσεως, ο οποίος χτίστηκε εξ ολοκλήρου από τον Πατριάρχη Μόδεστο. Όμως μέχρι και τον 11 αιώνα οι καταστροφές στην περιοχή υπήρξαν αλλεπάλληλες εξαιτίας των σεισμών και των πυρκαγιών. Τον 11 αιώνα όμως ο χαλίφης της ερήμου, Χακίμ, καταστρέφει εκ νέου τον Πανάγιο Τάφο. Η ανακαίνιση του γίνεται εκ νέου την Βυζαντινή περίοδο επί Κωνσταντίνου Μονομάχου ενώ το έργο του αναλαμβάνουν να ολοκληρώσουν οι Σταυροφόροι. Μετά τον διαμελισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από μουσουλμανικά φύλα, όπως είναι οι Μαμελούκοι, Σελτζούκοι και Τούρκοι, ο Πανάγιος Τάφος δεν αντιμετωπίζει τον σεβασμό που έχει σήμερα. Όμως καθ όλη την διάρκεια αυτών των αιώνων και παρά την υποδούλωση των Ελλήνων, ο Τάφος ήταν πάντοτε σε ελληνορθόδοξα χέρια. Σήμερα, υπάρχουν και άλλα δόγματα όπως εκείνα των Φραγκισκανών, Αρμένιων, Κοπτών, Συριανών. Θαύματα στον Πανάγιο Τάφο Τα θαύματα του Χριστού δεν είναι μόνο εκείνα που αναφέρονται στα Ευαγγέλια, λέει ο Γέροντας Σκευοφύλακας Ισίδωρος. Στο παρακάτω βίντεο θα ακούσετε μερικά από τα θαύματα που βίωσε ο ίδιος. Το 1808 ο Πανάγιος Τάφος δεν υπέστη μόνο ζημιές από την φωτιά που ξέσπασε από το παρεκκλήσι των Αρμενίων. Εκείνη τη χρονιά οι Αρμένιοι διεκδικούσαν μερίδιο στον Πανάγιο Τάφο. Στην πραγματικότητα η φωτιά ξέσπασε προκειμένου οι Αρμένιοι να λάβουν δικαιώματα κατά την επισκευή του και στη συνέχεια να αποκτήσουν και τα αντίστοιχα δικαιώματα επάνω του. Την ίδια χρονιά εξεδόθη το σουλτανικό φιρμάνι για την αναστήλωση του, η οποία έγινε από τον αρχιτέκτονα Κάλφα. Το 1810 το κουβούκλιο του τάφου αποκτά τη μορφή που έχει σήμερα με μοναδική προσθήκη έναν προθάλαμο του Αγίου Τάφου, τον Άγιο Λίθο ή αλλιώς το Δωμάτιο του Αγγέλου. Η χρήση ασβεστίου για γρήγορη αναστήλωση του τάφου είχε σαν αποτέλεσμα να φουσκώσουν τα μάρμαρα και σχεδόν να ξεκολλήσουν. Ο καταστροφικός σεισμός το 1927 στα Ιεροσόλυμα που άγγιξε τα 7 Ρίχτερ προκάλεσε μεγάλες ζημιές στον Τάφο του Χριστού με αποτέλεσμα ο τότε Πατριάρχης να ζητήσει βοήθεια για την αναστήλωση του, από τον Βρετανικό στρατό που βρισκόταν στην περιοχή. Η καλής ποιότητας εργασίες του Βρετανικού στρατού κράτησαν μέχρι τις μέρες μας και συγκεκριμένα μέχρι το 2015. Πέρυσι συνέβη ένα ανεπάντεχο περιστατικό που προκάλεσε αναστάτωση και θλίψη στο ελληνικό Πατριαρχείο. Γιατί σφραγίστηκε ο Πανάγιος Τάφος Τον Μάρτιο του 2015 η Ισραηλινή Αρχαιολογία μαζί με την Δημαρχία, χωρίς να ενημερώσουν το ελληνικό Πατριαρχείο, προχώρησαν σε έρευνα, όπως επικαλέστηκαν οι αρμόδιοι, και με απόφαση της Ισραηλίτικης αστυνομίας, σφραγίστηκε ο Τάφος του Χριστού, με την αιτιολογία της επικινδυνότητας κατάρρευσης του κουβουκλίου. Το σφράγισμα του Τάφου προκάλεσε οργή στο χριστιανικό κόσμο, φέρνοντας τον ίδιο τον Πατριάρχη Θεόφιλο Γ’ σε αμηχανία καθώς δεν είχε ενημερωθεί για την όποια έρευνα είχε πραγματοποιηθεί το χώρο. Η μάχη για την άμεση λύση ξεκίνησε την ίδια μέρα, με το ελληνικό Πατριαρχείο να διεκδικεί την άρση της απόφασης του παράνομου σφραγίσματος από τις αρμόδιες Αρχές. Πράγματι, ο Τάφος δόθηκε και πάλι στη διάθεση των πιστών, αφού όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια δεν υπήρχε κανένα ίχνος επικινδυνότητας. Το επόμενο διάστημα πραγματοποιήθηκαν απανωτές συσκέψεις μεταξύ του ελληνικού Πατριαρχείου και των Κοινοτήτων των υπολοίπων δογμάτων ώστε να συναποφασίσουν για τις περαιτέρω εργασίες στον Πανάγιο Τάφο. Την έρευνα και την αναστήλωση του Τάφου ανέλαβε, χωρίς κόστος, η Δρ. Τώνια Μοροπούλου, καθηγήτρια στο ΕΜΠ η οποία μετά τις μελέτες και τις απαραίτητες δειγματοληψίες, θα ξεκινήσει τις απαραίτητες διεργασίες μετά το Πάσχα. Αξίζει να αναφέρουμε ότι για πρώτη φορά επί θητεία Θεοφίλου Γ’ αποφασίζεται η αναστήλωση του Παναγίου Τάφου και με την υποστήριξη των Λατίνων και Αρμενίων, έπειτα από παρότρυνση του. Για την εξέλιξη της μελέτης ενημερώθηκε και ο Έλληνας Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας όταν επισκέφθηκε προ ολίγων μηνών, το Ισραήλ ενώ η επίσημη παρουσίαση έγινε στο Ζάππειο Μέγαρο πριν από περίπου ενάμιση μήνα. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι αποφασίστηκε από τις υπόλοιπες κοινότητες να μην αλλοιωθεί το καθεστώς των Αγίων Τόπων και να παραμείνει ο καθένας στα δικαιώματα που κατέχει.

Të krishterë nxitojnë çdo vit nga çdo cep i planetit në Vendet e Shenjta për të marrë Hirin Hyjnore në vendet ku u varros dhe u Ngjall Krishti. Jeruzalem, Qyteti i Vjetër, 6 e mëngjesit. Besimtarët ecin në sokaket e ngushta prej guri të Hyrjes së Re, kanë vetëm një destinacion. Kishën e Ngjalljes, Varrin e Krishtit. Të gjithë sa ja dalin që të ngrihen herët në mëngjes qëndrojnë me besim jashtë derës së madhe të Tempullit të Ngjalljes duke pritur Agjiotafitët, që do të hapin derën e Varrit të Shenjtë. Por shmangia e njerëzve të shumtë në Vendet e Shenjta është e pamundur, të paktën gjatë Javës së Madhe. Në orët e ngarkesës, akoma dhe më të qetët e humbin durimin, ndërsa fytyra e tyre paparitur merr karakteristika të “egra”. Bëhen një me popullin, shtyjnë dhe ata brenda saj dhe mgjth se flasin gjuhën e tye, lehtësisht i kupton dikush se çfarë thonë. Lodhja nga qëndrimi më këmbë shkakton të njejtin acarim tek të gjithë njerëzit. Të gjithë dëshirojnë që të arrijnë qoftë dhe disa minuta më shpejt në Varrin e Shenjtë që të falen. Por kur arrijnë atje, menjëherë fytyra e tyre qetësohet ndërsa shikojnë me përgjërim drejt ikonës së Krishtit. Të krishterët nxitojnë çdo vit nga çdo kënd i planetit në Vendet e Shentja që të marrin Hirin Hyjnor në vendin që u varros dhe u ngjall Krishti. Grekë, Rusë, Rumunë, Latinë, Armenë janë në më të shumtët e rasteve masat e krishtera që vizitojnë varrin e Birit të Zotit. Sapo besimtarët hyjnë në brendësi të tempullit të Ngjalljes, vijnë në kontakt me pllakën ku shtrinë Krishtin pas Kryqëzimit të Tij. Atje besimtarët falen  dhe luten me zë të ulët, ndërsa shumë nga ata kanë me vete ndonjë rrobë ose personale ose të ndonjë personi të dashur që të bekohet. Historia e Varrit të shenjtë është tronditëse sa herë që ta lexosh dhe nëse lexohet nga publiku. Siç na përshkruan ruajtësi i vendit Hirësia e Tij Isidori në protothema.gr, sipas zakonit hebraik, Krishti u kryqëzuan ditën e Premte, nuk lejohej që të qëndronte i kryqëzuar të Shtunën. Për këtë arsye ju dha Krishtit varri i Josifit  i cili e ksihte bërë brenda pronës së tij. Varri i parë ishte një shkemb i skalitur. Më 70-ën kur Titoja shkatërroi qytetin e vjetër, i detyroi popullata e krishtera që të braktisin vendin dhe të transferohen në Jordani. Kur më 135-ën Adriani pushtoi Jerusalemin u kthyen përsëri të krishterët, por mqs ai nuk dëshironte që të shkonin për peligrinazh tek varri i Krishtit, e mbuloi me dhe, dhe ndërtoi mbi të altarin e Zeusit.  Por kjo kishte si rezultat të mbrojë vendin e Shenjtë deri në kohën e Konstandinit të Madh më 325 pas Krishtit,  kur ai vetë me urdhër të nënës së tij, Shën Elenës të vizitonte Vendet e Shenjta dhe të gjente varrin e Krishtit. Atje duhet të ndërtonte Kishën e Ngjalljes. Kur ajo vetë arriti në Jerusalem, gjeti varrin pasi hoqi altarin nga dheu. Në vazhdim preu shkembin pingul dhe rreth e rrotull si dhe pjesën e prapme të Varrit të Tërëshenjtë dhe më pas ndërtoi  kuvuklin (ndërtesën e vogël). Më 614 pas Krishtit, kalimi i Persianëve nga Jerusalemi kishte si rezultat shkatërrimin e Qytetit të Vjetër si dhe Kishën e Ngjalljes, e cila u ndërtua nga fillimi nga Patriku Modhesto. Por deri në shek e 11-të shkatërrimet në zonë ishin të njëpasnjëshme për shkak të tërmeteve dhe të zjarreve. Në shekullin e 11-të halifi i shkretëtirrës , Hakim, shkatërron sërish Varrin e Tërëshenjtë. Rindërtimi i tij u bë nga fillimi gjatë periudhës Bizantine në kohën e Konstandin Monomahut ndërsa këtë vepër e morën përsipër ta mbaronin kryqëtarët. Pas shpërbërje së Perandorisë Bizantine nga fiset myslymane, siç janë Mamelukët, Selxhukët dhe Turqit, Varri i Tërëshenjtë nuk përballon respektin që ka sot. Por gjatë gjithë periudhës së këtyre shekujve  dhe pavarësisht nënshtrimit të Helenëve, Varri ishte gjithmonë në duar greko-orthodhokse. Sot ekzistojnë dhe dogma të tjera si ato të Françeskanëve, Armenëve, Koptëve, Sirianëve. Mrekulli në Varrin e Tërëshenjtë. Mrekullitë e Krishtit nuk janë vetëm ato sa përmenden në Ungjij, thotë Jerondi mbrojtës Isidor. Në videon e mëposhtëme do të dëgjoni disa prej mrekullive (në greqisht) që i përjetoi ai vetë. Më 1808 Varri i Tërëshenjtë nuk pësoi vetëm dëmtime nga zjarri që plasi  nga kishëza e Armenëve. Në atë vit Armenët pretendonin të merrni Varrin e Tërëshenjtë. Në realitet zjarri plasi në mënyrë që Armenët të merrnin të drejtat për rregullimin e tij dhe në vazhdim të merrin dhe të drejtat respektive mbi të. Në të njejtën kohë doli një firman nga sulltani për rindërtimin e tij, i cili u bë nga arkitekti Kalfa. Më 1810 kuvukli i varrit mori formën që ka sot me të vetmen shtesë një paradhomë në Varrin e Shenjtë, Gurrin e Shenjtë ose ndryshe Dhomën e Ëngjëjve. Përdorimi i gëlqeres për një rindërtim të shpejtë të varrit solli si rrjedhim  që të fryheshin mermeret dhe pothuajse të binin. Tërmeti shkatërrues i 1927 në Jerusalem  që preku 7 ballë shkakëtoi dëmtime të mëdha në Varrin e Krishtit me rezultat Patriku i atëhershëm të kërkonte ndihmë  për rindërtimin e tij nga ushtria Britanike që ndodhej në atë zonë. Punimet e cilësisë së lartë të ushtrisë Britanike mbajtën deri në ditët e sotme dhe më konkretisht deri në vitin 2015. Vjet ndodhi diçka e papritur që shkakëtoi probleme dhe hidhërim tek Patriarkana helene. Përse u vulos Varri i Tërëshenjtë. Në Mars të 2015-ës shërbimi Arkeologjik Izraelit së bashku me Bashkinë pa informuar Patriarkanën kryen kërkime, siç thanë përgjegjësit, dhe më vendim të policisë Izraelite, u vulos Varri i Krishtit me justifikimin e rrezikut të madh që kishte për t’u shembur kuvukli. Vulosja e Varrit shkakëtoi indinjatën e botës së krishterë, duke sjellë Patrikun Theofil të III-të në pozitë të vështirë pasi nuk ishte informuar për asnjë lloj kërkimi që ishte kryer në atë ambient. Beteja për zgjidhje të menjëhershme filloi po atë ditë, me Patriarkanën Helene që kërkonte të anullohej vendimi i jashtëligjshëm i vulosjes nga institucionet përgjegjëse. Kështu ndodhi, Varri u dha menjëherë në dispozicion të besimtarëve, pasi siç u vërtetua në vazhdim nuk kishte asnjë gjurmë rrezikshmërie. Periudhën tjetër u realizuan mbledhje të njëpasnjëshme të Patriarkanës greke dhe të Komuniteteve të dogmave të tjera në mënyrë që të bashkëvendosnin për Varrin e Tërëshenjtë. Kërkimin për rikonstruktimin e Varrit të Shenjtë e mori pa asnjë shpërblim, Doc. Tonia Moropulu, pedagoge e Fakultetit të Inxhinierisë e cila pas studimeve dhe marrjen e mostrave të nevojshme, do të fillojnë dhe punimet pas Pashkës. Ja vlen që të përmendet se për herë të parë në kohën e Theofilit të III-të u vendos rikonstruksion i Varrit të Tërëshenjtë dhe me mbështetjen e Latinëve dhe të Armenëve, pas propozimit të tij. Për zhvillimin e studimit u informua Kryeministri Grek Aleksi Tsipra kur vizitoi para pak muajsh Izraelin, ndërsa prezantimi zyrtar u bë në Zappeio Megaro para një muaji e gjysëm. Gjithashtu është i rëndësishëm fakti që u vendos me të gjitha komunitetet e tjera që të mos tjetërsohet   statusi i Vendeve të Shenjta dhe të mbetet secili në të drejtat që ka.

Αλβανία: Νομοθετικές ρυθμίσεις για να φιμώσουν την ενημέρωση στο διαδίκτυο

Τη συζήτηση για το νομοσχέδιο που θα αλλάξει το νόμο 10128 της 11.05.2009 "Για το ηλεκτρονικό εμπόριο" έχει αρχίσει η αλβανική Κυβέρνηση. Στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο προβλέπονται και ρήτρες σχετικά με τη διαχείριση και τη διάδοση πληροφοριών μέσω διαδικτύου. Πρόκειται για την προσθήκη 5 άρθρων στο σχετικό νόμο, σύμφωνα με τα οποία δημιουργείται ένας νέος φορέας που σκοπό θα έχει την "αστυνόμευση" των ιστοσελίδων. Το όνομα του φορέα αυτού, σύμφωνα πάντα με το υπό συζήτηση σχέδιο νόμου, θα είναι "Ο Επίτροπος για το δικαίωμα στην ενημέρωση και για την προστασία των δεδομένων" και θα λειτουργεί σαν λογοκριτής του διαδικτύου έχοντας το δικαίωμα να απαιτεί και να επιβάλει την αφαίρεση από τις ιστοσελίδες όλων των πληροφοριών, των δεδομένων, των σχολίων και των συνδέσμων που κατά την κρίση του δεν θα πρέπει να δημοσιεύονται.

Ο Επίτροπος υποκαθιστά έτσι τη δικαστική εξουσία καθώς θα έχει το δικαίωμα να διατάζει την αφαίρεση μιας δημοσίευσης εντός 48 ωρών και να επιβάλει ακόμη και ολοκληρωτική φραγή στην ιστοσελίδα χωρίς δικαστική απόφαση. Έως τώρα προβλέπεται η αφαίρεση ενός δημοσιεύματος εντός 24 ωρών ύστερα από δικαστική απόφαση.

Αν και ο νόμος αυτός είναι μέρος της νομοθεσίας που αφορά το ηλεκτρονικό εμπόριο, εντός αυτού έχουν ενταχθεί διατάξεις που αφορούν την ενημέρωση και την πληροφόρηση με τη δικαιολογία ότι οι ιστοσελίδες που προσφέρουν πληροφόρηση πουλάνε διαφημιστικό χώρο!

Το όλο εγχείρημα δικαιολογείται από την αλβανική Κυβέρνηση ως εναρμόνιση της νομοθεσίας με αυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έως τώρα, όμως, οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν εκφραστεί επί του θέματος και φυσικά δεν γνωρίζουμε αντίστοιχες περιπτώσεις λειτουργίας θεσμών αυθαίρετης λογοκρισίας του διαδικτύου στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εάν στο μέλλον μερικά από τα link του Himara.gr δεν θα ανοίγουν για τους αναγνώστες μας στην Αλβανία, θα σημαίνει πως ο Επίτροπος για το δικαίωμα στην ενημέρωση έπιασε δουλειά.

Ο Εκσκαφέας

Πηγή: http://www.himara.gr

Μεγάλη Τετάρτη: Ιερό Ευχέλαιο στην Ιερά Μητρόπολη Κορυτσάς 27 04 2016 - E Mërkura e Madhe: Misteri i Efqelisë (Mirosja) në Mitropolinë e Shenjtë Korçë 27 04 2016

mitropoliaeshenjtekorce.org

Στον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο το βραβείο «Παναγιώτης Φωτέας»- Kryepiskopit të Shqipërisë Anastas çmimi “Panagiotis Foteas”.

Στον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο το βραβείο «Παναγιώτης Φωτέας» Το βραβείο «Παναγιώτης Φωτέας» που έχει θεσπιστεί στην μνήμη του πρώτου αιρετού νομάρχη Μεσσηνίας, φέτος απονέμεται στον μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιο, για δοκίμια που περιέχονται στο βιβλίο του «Συνύπαρξη» των εκδόσεων Αρμός. Αυτό αποφάσισε παμψηφεί η επιτροπή απονομής, μεταξύ δεκαεννέα βιβλίων που είχαν κατατεθεί, ενώ ακόμη τέσσερα αποκλείστηκαν γιατί δεν πληρούσαν τους όρους τους διαγωνισμού. Στο σκεπτικό της επιτροπής για την επιλογή του βιβλίου «Συνύπαρξη», αναφέρεται ότι «το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει δοκίμια, τα οποία πραγματεύονται θέματα οικουμενικά μεγάλων διαστάσεων, όπως ειρήνη, φυσικό περιβάλλον, φτώχεια, τρομοκρατία, πανανθρώπινες αξίες, με τρόπο πρωτότυπο και αυθεντικό, από θεολογική και θρησκειολογική οπτική γωνία. Η επιτροπή επισημαίνει ως κύριο χαρακτηριστικό των κειμένων αυτών τον υψηλό στοχασμό, την βαθιά πνευματικότητα, την υψηλή πνοή και τον μεστό, διαυγή και κυρίως αφυπνιστικό λόγο του συγγραφέα, ενάντια στον εφησυχασμό και την συνειδησιακή ύπνωση του σύγχρονου ανθρώπου. Παραλλήλως, η επιτροπή τιμά και το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου κ. Αναστασίου, ως καταξιωμένη προσωπικότητα διεθνούς κύρους, για την πολυσχιδή δράση του, την ανασύσταση από τα ερείπια της διαλυμένης Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας, καθώς και για το ευρύτατο ιεραποστολικό και κοινωνικό του έργο».

Kryepiskopit të Shqipërisë Anastas çmimi “Panagiotis Foteas”. Çmimi “Panagiotis Foteas” që është vendosur në kujtim të Prefektit të parë të Mesinias, sivjet i jepet Fortlumturisë së Tij Kryepiskopit Anastas të Tiranës, Durrësit dhe gjithë Shqipërisë z Anastas, për esetë që përfshihen në librin e tij “Bashkëjetesë” të botimeve Armos. Këtë vendosi me një zë këshilli i cili vendos për çmimet, ndërsa katër të tjerë u përjashtuan sepse nuk plotësonin të gjitha kushtet e këtij konkursi. Në mendimin që formuloi vetë këshilli për zgjedhjen e librit “Bashkëjetesë”, përmendet se “libri përmbledh ese, të cilat zhvillojnë tema ekumenike dhe të dimensioneve të mëdha, si paqja, natyra, varfëria, terrorizmi, vlera panhumane në mënyrë unikale dhe origjinale, nga pikpamja teologjike dhe thriskeologjike. Këshilli thekson si karakteristikë bazë të këtyre teksteve mendimin e lartë, spiritualitetin e thellë, frymën e lartë dhe fjalë e matur, të qartë dhe kryesisht zgjuese të shkrimtarit, kundrejt qetësisë letargjike dhe gjumit të ndërgjegjshëm të njeriut modern”. Paralelisht, ky këshill nderon dhe vetë Kryepiskopin z Anastas, si një personalitet të vlerësuar me një reputacion ndërkombëtar, por aktivitetin e tij të gjithëanëshëm, ringritjen nga gërmadhat të Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë  si dhe vepërn e tij të gjërë misionare dhe shoqërore”. Përktheu Pelasgos

Ethnos.gr

Ευχετήριο μήνυμα ΥΦΥΠΕΞ, Γ. Αμανατίδη, για την εορτή του Πάσχα

«Στην ατμόσφαιρα της πνευματικότητας της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας, αλλά και της ελπίδας για τη νίκη του φωτός πάνω στο σκότος και της ζωής πάνω στο θάνατο, εύχομαι, σε όλες και όλους σας, υγεία, οικογενειακή ευτυχία και προκοπή.

Ας αποτελέσει το ελπιδοφόρο και χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης πηγή έμπνευσης και πίστης στην κοινή μας προσπάθεια για την αναγέννηση της Πατρίδας μας.

Ενωμένοι μπορούμε να δώσουμε νικηφόρα τη μάχη για τη δημιουργία της Ελλάδας, που αξίζουμε.

Χρόνια Πολλά και Καλή Ανάσταση».

Skandal provokues i Bashkisë së Korçës: Sulmon traditën mijëravjeçare orthodhokse të Korçës! - Σκάνδαλο από το Δήμο Κορυτσάς: Επίθεση εναντίων της Ορθοδοξίας και της Παράδοσης της.

Gafa e rradhës (do të donim të mos ishte e qëllimshme por thjesht nga padituria) ose më mirë skanadli i rradhës i Bashkisë së Qytetit të Korçës dhe të Kryetarit të saj Sotiraq Filo, është eventi që organizon në Pazarin e Korçës me rastin e “Pashkës” . Me sa duket ideatorët e këtij eventi ecin me ritmin e Kryeministrit ateist i cili kërkon që çdo gjë orthodhokse ta sulmojë apo ta tjetërsojë. Në fillim shkatërroi kishat tani do të shkatërrojë traditën. Nuk e di Kryetari i Bashkisë Korçë z Sotiraq Filo (gjoja Orthodhoksi) që Java e Madhe për Orthodhoksët është e Shenjtë, që mbahet zi, që nuk mund të festohet, që nuk ka lidhje me festime të këtij lloji, e sidomos disa orë para se të psalet Krishti u Ngjall. Orari i organizmit është sërish i çuditshëm, me qëllim komercializimin e kësaj feste dhe heqjen e vemendjes nga Kisha këta ideatorë të “ndritur” menduan që ti mbajnë njerëzit deri më 12 të natës të harbohen tek Pazari e të mos shkojnë tek Katedralja për të marrë pjesë në ceremoninë e Ngjalljes. Pra nëse nuk është e qëllimëshme do të thotë që paskan rrjedhur totalisht. Godasin drejtpërdrjet traditën mijëravjeçare orthodhokse të qytetit ku akoma dhe besimtarë të besimeve të tjera marrin pjesë me qëllime shumë të errëta. Largojnë vemendjen e rinisë dhe korruptojnë moralin e tyre duke i larguar nga mesazhi dritëdhënës dhe shërues i Pashkës. Injoranca është guximtare për të menduar gjëra “inovative” të cilat në thelb shkatërrojnë traditat dhe kulturën e një qyteti me tradita të forta Orthodhokse. Ku janë orthodhoksët kanë vdekur xhanëm? Flisni o njerëz se ky është vetëm fillimi. Po na shkatërrojnë gjithçka të degjeneruarit të cilët le që nuk shkojnë në Kishë por dhe të tjerët duan ti mbajnë larg saj në festën më të madhe të Krishtërimit që është Ngjallja. Flisni dhe revoltohuni sa  nuk është tepër vonë. Këto janë plane të errëta në dukje të ndritëshme që çojnë në zhdukje traditat tona të herëshme dhe më pas dhe në zhdukje të vetë vetes sonë.

Η επόμενη γκάφα η καλύτερο το επόμενο σκάνδαλο του Δήμου Κορυτσάς (το οποίο ελπίζουμε να προέρχεται από την αμάθεια) είναι το πάρτι που διοργανώνει ο Δήμος από τις 12 το μεσημέρι μέχρι και στις 12 τα μεσάνυχτα στο Παζάρι της Κορυτσάς με την ευκαιρία της Ανάστασης. Από τι φαίνεται οι εφευρέτες αυτής της γιορτής περπατάνε με το ρυθμό του Πρωθυπουργού ο οποίος προσπαθεί να εξαφανίσει κάθε τι το ορθόδοξο ή να  αλλοιώσει με κάθε τρόπο  την παράδοση. Δεν γνωρίζει ο δήθεν ορθόδοξος Δήμαρχος Σωτηράκης Φίλος πως κατά την Μεγάλη Εβδομάδα οι ορθόδοξοι πενθούν, πως δεν γιορτάζουν, πως δεν συμμετέχουν σε τέτοιου είδους γιορτές, ιδιαίτερα πριν ακούσουν το Χριστός Ανέστη. Οι ώρες διοργάνωσης είναι εξίσου περίεργες. Με στόχο την εμπορευματοποίηση της γιορτής και την απομάκρυνση της προσοχής από την Εκκλησία, οι «φωτισμένοι» αυτοί εφευρέτες σκέφτηκαν να κρατήσουν τον κόσμο στο παζάρι μέχρι στις 12 τα μεσάνυχτα για να γιορτάσουν και για να μην πάνε στο Καθεδρικό για να πάρουν μέρος στην τελετή της Ανάστασης. Αρά εάν δεν είναι σκόπιμο όλο αυτό σημαίνει πως τα έχουν παίξει εντελώς. Χτυπούν την παράδοση χιλιάδων ετών της ορθοδοξίας στην πόλη μια παράδοση στην οποία συμμετέχουν ακόμη και οι αλλόθρησκοι, με στόχους πολύ σκοτεινούς. Απομακρύνουν την προσοχή της νεολαίας από το φωτισμένο και ευεργετικό μήνυμα της Ανάστασης  και διαφθείρουν την ηθική τους αποκόπτοντας τους από την παράδοση. Η άγνοια έχει υπέρμετρο θάρρος για να σκεφτεί «σύγχρονα» πράγματα που στην ουσία καταστρέφουν την παράδοση και το πολιτισμό μιας πόλης με έντονη ορθόδοξη παράδοση. Που είναι οι ορθόδοξοι, πέθαναν; Μιλήστε, ξεσηκωθείτε γιατί είναι μόνο η αρχή. Μας καταστρέφουν οι διεφθαρμένοι, που αν και οι ίδιοι δεν πατάνε στην εκκλησία, κρατάνε και τους άλλους μακριά από αυτήν την μεγαλύτερη μέρα της Χριστιανοσύνης όπως είναι η ημέρα της Αναστάσεως. Μιλήστε και ξεσηκωθείτε πριν να είναι πολύ αργά. Αυτό είναι μέρος σκοτεινού σχεδίου που φαίνονται αθώα και έχουν ως στόχο να εξαφανίσουν την αιώνια παράδοση μας και ύστερα να εξαφανίσουν και εμάς τους ίδιους πολύ εύκολα.

Τα καθήκοντα του χριστιανού κατά την Μεγάλη Εβδομάδα! - Detyrat e të krishterit gjatë Javës së Madhe

Μεγάλη Εβδομάδα ίσον· χέρι ανοιχτό για έλεος, μάτια δακρυσμένα από μετάνοια, πόδια που τρέχουν στο ναό, καρδιά συμφιλιωμένη, γεμάτη λατρεία στον Εσταυρωμένο Ο ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: (1960)!!! Φθάσαμε, αγαπητοί μου, στα σωτήρια πάθη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στη Μεγάλη Εβδομάδα. Η εβδομάδα αυτή λέγεται Μεγάλη, διότι μέσα στις 168 ώρες της, από σήμερα μέχρι τη νύχτα της Αναστάσεως, τιμώνται μεγάλα γεγονότα, μοναδικά και κοσμοιστορικά, που συγκλόνισαν τα επίγεια και τα ουράνια και τα καταχθόνια. Γι᾿ αυτό η εβδομάδα αυτή ονομάζεται Μεγάλη· αλλά και γι᾽ αυτό δεν θα πρέπη να περάση όπως οι άλλες. Και θέτω το ερώτημα· ποια είνε τα καθήκοντα ενός Χριστιανού τη Μεγάλη Εβδομάδα; Δεν απευθύνομαι σε απίστους, αθέους η σε χιλιαστάς· απευθύνομαι σε πιστούς, που θέλουν να εορτάσουν σωστά. Ποια είνε λοιπόν τα καθήκοντα που έχουμε την εβδομάδα αυτή; Το πρώτο καθήκον, αδελφοί μου, είνε να ευχαριστήσουμε απ᾽ την καρδιά μας τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Όλη βέβαια η ζωή μας πρέπει να ᾽νε ένα ευχαριστώ, ένα «Δόξα σοι, Κύριε», για τις μικρές και μεγάλες ευεργεσίες του, τις φανερές και αφανείς, για όλα τα καλά, υλικά και πνευματικά, που επιδαψιλεύει η χάρις του· τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, τα λουλούδια, τα ακρογιάλια, όλη την πλάσι. Να τον ευχαριστούμε ακόμη για τους γονείς και τα αδέρφια, τη γυναίκα και τα παιδιά, για το χρόνο και τις εποχές, για ο,τι ευλογημένο και αναγκαίο. Άνθρωπος αγνώμων είνε χειρότερος από ζώο. Ένα σκύλο έχεις, ένα κομμάτι ψωμί του πετάς, και κουνάει την ουρά του και σού λέει ευχαριστώ. Κι ο άνθρωπος λοιπόν πρέπει να ᾽νε ευγνώμων στο Θεό. Να τον ευχαριστούμε για όλα, αλλά προ παντός για τη θυσία του Υιού του,για τα σεπτά του πάθη. Ακόμη να τον ευχαριστήσουμε και για κάτι άλλο• για τη μακροθυμία του στα τόσα εγκλήματά μας και μάλιστα στις βλασφημίες, για τις οποίες θα ᾽πρεπε ν᾽ ανοίξη η γη να μας καταπιή κ᾽ η θάλασσα να φουσκώση να μας πνίξη, και όμως μας ανέχεται. Γι᾿αυτό τη Μεγάλη Παρασκευή η Εκκλησία λέει«Δόξα τη μακροθυμία σου, Κύριε, δόξα σοι». Το ένα καθήκον μας λοιπόν είνε να ευχαριστούμε το Θεό. Το άλλο είνε να παρακολουθήσουμε τις ιερές ακολουθίες. Οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος δεν είνε όπως οι άλλες· διαφέρουν πολύ. Οι ύμνοι της, που είνε γλυκύτεροι απ᾽ το μέλι, τα εμπνευσμένα αυτά ποιήματα όπως π.χ. ο επιτάφιος θρήνος, δεν υπάρχουν σε καμμιά θρησκεία στον κόσμο. Και μόνο τα τροπάρια αυτά, που δεν τα ᾽χουν ούτε φράγκοι ούτε προτεστάντες ούτε κανείς άλλος, φτάνουν ν᾽ αποδείξουν ότι η Εκκλησία μας δεν είνε από τη γη· είνε από τον ουρανό, είνε θεόπνευστη. Ποιος τα έκανε αυτά; που γράφτηκαν, μέσα σε σχολειά και πανεπιστήμια; Τα έφτειαξαν μέσα σε σπηλιές άγιοι ασκηταί, πούτό δάκρυ τους έπεφτε στη γη και την έκανε να λουλουδίζη. Δεν τα ᾽γραψαν απλώς με το μυαλό και τα γράμματα που ήξεραν· αυτά είνε το αίμα της καρδιάς τους, συναίσθημα υγιές, έκφρασι ζωής, βιώματα άγια, αλήθειες, που μόνο όσοι αγάπησαν γνησίως το Χριστό μπορούσαν να έχουν. Πρέπει να ᾽νε αναίσθητος κανείς για να μην τον συγκινούν. Ας τα παρακολουθήσουμε λοιπόν στην εκκλησία κρατώντας μια Συνόψι. Το τρίτο καθήκον μας. Η εβδομάδα αυτή είνε εβδομάδα νηστείας, αυστηρής νηστείας. Μην ακούτε τους υλιστάς και ασεβείς• εμείς από την παράδοσι αποστόλων και πατέρων της Ορθοδοξίας τηρούμε τις νηστείες της αγίας μας Εκκλησίας και κατ᾿ εξοχήν τη νηστεία αυτή. Όταν λέμε νηστεία, δεν εννοούμε να νηστέψη απλώς το στομάχι για να θυμηθή το όξος του σταυρού· εννοούμε μαζί με το στομάχι να νηστέψη και το στόμα από κακολογία, η γλώσσα από αισχρολογία, τα μάτια από αισχρά θεάματα. Τέτοιες μέρες στο Βυζάντιο οι αυτοκράτορες υπέγραφαν διαταγή· Μεγάλη Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή κλειστά τα ιπποδρόμια και όλα τα θέατρα. Πενθεί η Εκκλησία. Αν ήμασταν χριστιανικό κράτος, θα ᾽πρεπε από αύριο να είνε κλεισμένα τα καταγώγια και τα κέντρα διαφθοράς, και να επικρατή πένθος γι᾿ Αυτόν που υψώθηκε για μας επάνω στο σταυρό. Αλλά έχουμε κ᾽ ένα άλλο καθήκον. Είνε το καθήκον της εξομολογήσεως και της θείας μεταλήψεως. Επ᾽ αυτού δεν θα επεκταθώ. Τούτο μόνο θα πω. Τις άγιες αυτές ημέρες και ιδίως τη νύχτα της Αναστάσεως καλούμεθα να μείνουμε στο ναό μέχρι τέλους με την αναστάσιμη λαμπάδα. Όποιος ακούει το «Χριστός ανέστη» και μετά φεύγει, προτιμότερο θα ήταν να μείνη στο σπίτι του. Αυτό που γίνεται, να αδειάζουν οι εκκλησίες μετά το «Χριστός ανέστη», είνε βεβήλωσις, περιφρόνησι στο Χριστό. Να μείνουμε λοιπόν μέχρι τέλους και να ετοιμαστούμε για τη θεία μετάληψι. Η εβδομάδα αυτή είνε κατ᾽ εξοχήν εβδομάδα θείας μεταλήψεως. Τι είνε η θεία μετάληψις; Το σώμα και το αίμα του Χριστού μας, η φωτιά του ουρανού. Τι είσαι, σε ρωτώ, άχυρο; μην πλησιάσης τα άγια, θα καής. Είσαι χρυσάφι; Αν είσαι χρυσάφι, το χρυσάφι δεν απειλείται από τη φωτιά· όσο πλησιάζει τη φωτιά, τόσο καθαρίζεται. Έτσι κ᾽ εσύ ο Χριστιανός· αν είσαι αμετανόητος, θα σε κάψη η φωτιά, όπως έκαψε τον Ιούδα που κοινώνησε αναξίως· αν όμως πέρασες από το καμίνι της ιεράς εξομολογήσεως, τότε πλησίασε· η θεία κοινωνία θα είνε φάρμακο αθανασίας. Τη Μεγάλη Εβδομάδα έχουμε επίσης ιερό καθήκον απέναντι των αδελφών μας που πάσχουν και υποφέρουν. Είνε εβδομάδα αγάπης και ελεημοσύνης. Ένα εκλεκτό φαγητό σε κάποιον που πεινάει, ένα καινούργιο ρούχο —όχι παλιό— σ᾿ έναν που δεν έχει, μια βοήθεια στη χήρα και τα ορφανά, ένα φάρμακο αναγκαίο, μια επίσκεψι στον ασθενή, ένας λόγος παρηγορητικός στον θλιμμένο, ο,τι τέλος πάντων μπορεί να σκεφτή μια καρδιά που αγαπά. Αλλά δεν είπα τίποτα· υπάρχει κάτι ακόμη, κι αυτό είνε το δυσκολώτερο. Όλα όσα είπα- με τα κάνεις· αλλ᾽ εάν το τελευταίο αυτό δεν το κάνης, Χριστιανός δεν είσαι. Ποιο είν᾽ αυτό; Ξέρω Χριστιανούς που είνε άνθρωποι προσευχής, που έχουν τ᾽ αυτί τους τεντωμένο στα ιερά λόγια, που νηστεύουν αυστηρά, που εξομολογούνται, που κοινωνούν· αλλά λίγους Χριστιανούς γνώρισα που έχουν – ποιο; το «Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει» (δοξ. αίν. Πασχ.). Η Μεγάλη Εβδομάδα είνε εβδομάδα συγχωρήσεως. Ποιος, αδελφοί μου, στη ζωή αυτή δεν έχει αντιπάθειες, ψυχρότητες, αντιθέσεις, ποιος δεν έχει κάποιον εχθρό; Τις άγιες αυτές ημέρες ας υψώσουμε το βλέμμα στον Εσταυρωμένο. Κανείς δεν αδικήθηκε και δεν πόνεσε όπως ο Χριστός μας. Ενώ έσχιζαν τις σάρκες του τα καρφιά και την καρδιά του οι κατάρες και τ᾽ αναθέματα των φαρισαίων, εκείνος πάνω απ᾽ το σταυρό προσευχήθηκε· «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23,34). Κ᾽ εμείς λοιπόν τις άγιες αυτές ημέρες ας αλληλοσυγχωρηθούμε· νύφες και πεθερές, αδελφοί με αδελφούς, φίλοι με φίλους,παιδιά με γονείς, όλοι ανεξαιρέτως. Ας πλατύνουμε τις καρδιές, ας αισθανθούμε μέσα μας την αγάπη του Χριστού μας. Χωρίς την αγάπη πως μπορούμε να γιορτάσουμε; Αδελφοί μου! Μεγάλη Εβδομάδα ίσον· χέρι ανοιχτό για έλεος, μάτια δακρυσμένα από μετάνοια, πόδια που τρέχουν στο ναό, καρδιά συμφιλιωμένη, γεμάτη λατρεία στον Εσταυρωμένο. Εκτελούμε τα καθήκοντα αυτά; Ξέρετε πως μοιάζουμε; Σα να είνε ένας ζητιάνος και όλες τις μέρες του πετάνε πενταροδεκάρες, κ᾽ έρχεται μια ώρα που περνάει κάποιος βασιλιάς και του λέει «Άνοιξε τις φούχτες σου» κι αρχίζει και του μετράει 1, 2, 3, …5,…10, …100, …168 λίρες και θαμπώνουν τα μάτια του. Κι αυτός, αντί να πάρη αυτό το θησαυρό να τον αξιοποιήση, πάει στο ποτάμι κι αρχίζει να πετάη τις λίρες στο νερό. Δεν είν᾽ αυτό παραφροσύνη; Κι αυτές οι ώρες λοιπόν ―έτσι λέει η Εκκλησία, «ώρες» τις ονομάζει―, είνε θησαυρός. Κάθε ώρα, κάθε καμπάνα, κάθε χτύπος, κάθε λεπτό, είνε σπουδαία ώρα. Ας εκμεταλλευθούμε τις άγιες αυτές ημέρες. Μην αφήσουμε να διαρρεύσουν όπως η υπόλοιπη ζωή μας. Ξέρουμε αν θα ζήσουμε να γιορτάσουμε άλλη Μεγάλη Εβδομάδα; Μήπως η Μεγάλη Εβδομάδα αυτή είνε η τελευταία της ζωής μας; Πέρυσι πόσοι ήταν μαζί μας; και που είνε τώρα; Φεύγουμε, σφυρίζει το τραίνο, μια φορά περνάμε πάνω απ᾽ τη φλούδα αυτή. Εύχομαι, αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα να είνε σημαντικός σταθμός στη ζωή μας. Να δώση ο Κύριος να είνε εβδομάδα αγίων σκέψεων, ιερών συναισθημάτων, ηρωικών αποφάσεων, αγιασμός ψυχής. Είθε να σφραγίσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα με τα λόγια «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42). (†) επίσκοπος Αυγουστίνος Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, που έγινε στον ι. ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Μοσχάτου - Αθηνών την 10-4-1960 το βράδυ.

Java e madhe e barabartë me dorën e hapur për lëmoshë, sytë e lotuar nga pendimi, këmbët që vrapojnë në kishë, zemër të paqësuar, plot me adhurim për të Kryqëzuarin. I Follorinës Avgustini. (1960) Arritëm të dashurit e mi në javën e Madhe, sepse brenda 168 orëve të saj nga dita e sotme deri në natën e Ngjalljes, përkujtohen ndodhi të mëdha, unikale dhe pjesë e historisë botërore që tronditën ato të tokës dhe qielloret. Për këtë arsye kjo javë quhet e Madhe, dhe për këtë arsye nuk duhet të kalojë si të tjerat. Dhe bëj pyetjen: cilat janë detyrat e të Krishterit gjatë Javës së Madhe? Nuk iu drejtohem të pabesëve, ateistëve apo jahovenjëve, ju drejtohem besimtarëve që duan të festojnë drejt. Cilat janë pra detyrat që kemi këtë javë? Detyra e parë, vëllezërit e mi, janë të falenderojmë nga zemra jonë Zotin tonë Jesu Krisht. E gjithë jeta jonë duhet të jetë një falenderim dhe “Lavdi më ty o Zot”, për të mirat e vogla apo të mëdha, të dukshmet apo të padukshmet, për të gjitha të mirat, materiale apo shpirtërore, që na ofron hiri i tij, djellin, ajrin, ujën, lulet, plazhet, të gjithë krijimin. Ta falenderojmë për prindërit vëllezërit e motrat, gruan dhe fëmijët, për kohën dhe stinët për të gjitha ato të bekuara dhe të nevojshme. Njeriu mosmirënjohës është më i keq se kafsha. Një qen të kesh, një copë bukë t’i hedhësh dhe tund bishtin e tij dhe të thotë faleminderit. Dhe njeriu pra duhet të jetë mirënjohës ndaj Zotit. Ta falenderojmë për të gjitha, por kryesisht për flijimin e Birit të tij, për pësimet e pastra. Gjithashtu ta falenderojmë dhe për diçka tjetër për durimin e tij ndaj krimeve tona të shumta dhe kryesisht për blasfimitë, për të cilat do të duhej të hapej toka dhe të na përpinte dhe deti të fryhej dhe të na mbytë, por mgjth atë ai na duron. Për këtë arsye të Premten e Zezë Kisha thotë “Lavdi zemërgjerësisë sat o Zot, lavdi më ty”. Pra njëra nga detyrat është që të falenderojmë Zotin. Tjetra është që të ndjekim shërbesat e shentja. Shërbesat e Javës së Madhe nuk janë si të tjerat, kanë ndryshim të madh. Himnet e saj që janë më të ëmbla se mjalta, ato poezi të frymëzuara si psh vajtimet e përmbivarrëshme, nuk ekzistojnë në asnjë fe në botë. Vetëm këto tropare, të cilat nuk i  kanë as frangët, as protestantët as ndonjë tjetër, mjaftojnë për të vërtetuar se Kisha jonë nuk është nga toka, është prej qielli, është e frymëzuar nga Zotit. Cili i bëri këto? Ku u shkruan , brenda shkollave apo univeristeteve? I shkruan brenda shpellave asketë të shenjtë, që loti i tyre binte mbi tokë dhe i bënte që të çelnin. Nuk i shkruan thjesht me mendjen dhe edukimin që ata kishin, ato janë nga gjaku i zemrës së tyre, emocion i shëndetshëm, shprehje jete, përjetime të shenjta, të vërteta që vetëm ata sa deshën me të vërtetë Krishtin mund të kishin. Duhet të jetë i pandjeshëm dikush që të mos e mallëngjejnë ato vargje. Le ti ndjekim pra në kishë duke mbajtur Sinopsin/Shërbesat e javës së Madhe. Detyra jonë e tretë. Kjo javë është një javë kreshme,  të një agjërimi të rreptë. Mos dëgjoni materialistët dhe jobesimtarët, ne nga tradita e apostujve të shenjtë dhe e etërve të Orthodhoksisë  mbajmë kreshmtë e shenjta të Kishës sonë dhe në veçanti këtë kreshmë. Kur themi kreshëm nuk nënkuptojmë që dikusht të kreshmojë thjesht stomaku që të kujtojmë uthullin e kryqit, nënkuptojmë që të kreshmojë bashkë me stomakun dhe goja nga fjalët e këqija, gjuha nga fjalët e ndyra, sytë nga pamjet e pështira. Të tilla ditë në Bizant perandorët shpallin urdhër, të Hënë e Madhe të Martën, të Mërkurën, të Enjten, të Premten, të Shtunën dhe të Djelën janë të ndaluara garat me kuaj dhe të gjitha teatrot. Kisha është në zi. Nëse ishim një shtet i krishter do të duhej që ditën e nesërme të ishin të mbyllura të qëndrat e korruptimit dhe të mbahej zi, për Atë që u lartësua për ne në Kryq. Por kemi dhe një detyrë tjetër. Është detyra jonë rrëfimi dhe kungimi hyjnor. Mbi këtë temë nuk do të zgjerohem. Vetëm këto do të them. Në këto ditë të shenjta dhe në veçanti gjatë natës së Ngjalljes jemi të thirrur që të qëndrojmë në Kishë deri në fund të qirit që ndezim për Ngjalljen. Ai i cili dëgjon “Krishti u Ngjall” dhe më pas largohet, është më mirë të qëndrojë në shtëpinë e tij. Ajo që ndodh me zbrazjen e kishës pas lajmit “Krishti u Ngjall” është përdhosje, injorim i Krishtit. Të qëndrojmë pra deri në fund  dhe të përgatitemi për kungimin hyjnor. Kjo javë është java e kungimit. Çfarë është kungimi hyjnore? Trupi dhe gjaku i Krishtit tonë, zjarr nga qielli. Çfarë je të pyes, kashtë? Mos u afro tek të shenjtat do të digjesh. Je flori? Nëse je flori, floriri nuk kërcënohet nga zjarri, sado që afrohet tek zjarri, aq më tepër pastrohet. Kështu dhe ti i Krishteri, nëse je i pa penduar  do të të djegë zjarri, ashtu siç dogji dhe Judën i cili kungoi i padenjë, por nëse kalove nga zjarri i rrëfimit të shenjtë, atëhere afrohe,kungimi hyjnore është ilaç i pavdekësisë. Javën e Madhe kemi gjithashtu detyrën e shenjtë përballë vëllezërve tanë që janë të sëmurë dhe vuajnë. Është java e dashurisë dhe lëmoshës. Një gjellë të mirë tek dikush i cili ka uri, një rrobë të re- jo të vjetër- tek dikush që nuk ka, një ndihmë tek vejusha dhe jetimët, një ilaç i nevojshëm  një vizitë tek një i sëmurë, një fjalë ngushëlluese tek i hidhëruari, çfarë do që mund të mendojë një zemër që i do njerëzit. Por nuk është asgjë, ekziston diçka akoma, dhe kjo është më e vështirë. Të gjitha sa thashë-më i bën por nëse këtë të fundit nuk e bën, nuk je i Krishter. Cila është kjo? Njoh të krishterë që janë njerzë të lutjes, që kanë veshin e tyre të nderë për të dëgjuar fjalë të shenjta, që mbajnë kreshmë të rreptë, që rrëfehen dhe kungojnë, por pak të Krishterë njoha që kanë çfarë? “Ti falim të gjithë në Ngjallje” Java e Madhe është java e faljes. Cili, vëllezërit e mi,  në këtë jetë nuk ka antipati, ftohje, përplasje, cili nuk ka një armit? Këto ditë të shenjta le të ngremë shikimin tonë drejt të Kryqëzuarit. Askush nuk pësoi kaq padrejtësi dhe nuk pësoi si Krishti ynë. Ndërsa i çanin trupin e tij me gozhdë dhe zemrën e tij me mallkimet dhe anatemat e farisenjëve, ai mbi kryq u lut: “O Zoti fali ata, se nuk dinë se çbëjnë” (Lluka 23, 34). Dhe ne pra këto ditë të shenjta le të lutemi së bashku, nuset me vjerrat, vëllezrit dhe motrat ndërmjet tyre, miqtë ndëmjet tyre, fëmijët me prindërit , të gjithë pavarësisht. Le të hapim zemrat tona, le të ndjejmë brenda nesh dashurinë e Krishtit tonë. Pa dashurinë si mund të festojmë? Vëllezërit e mi! Java e madhe baraz me dorën e hapur për mëshirë, sytë e lotuara na pendimi, këmbët që vrapojnë në Kishë, zemrën e pajtuar, plot adhurim për të Kryqëzuarin. I kryjmë ne këto detyra? E dini me çfarë ngjasojmë? Sikur të ishte një lypës dhe të gjitha ditët na japin qindarka, dhe vejn çasti që një mbret na thotë “Hapi grushtat e tu” dhe fillon të numërojë 1, 2, 3,....5, .....10, ....100, ....168 lira dhe i ndritin sytë. Dhe ai në vend që të marrë këtë thesar dhe ta shfrytëzojë, shkon në lumë dhe fillon ti hedhë këto lira atje në ujë. Nuk është çmenduri? Dhe këto orë pra- kështu thotë Kisha, “orë” i quan – janë thesar. Çdo orë, çdo këmbanë, çdo goditje çdo minutë është një çast i madh. Le të shfrytëzojmë këto ditë të shenjta. Le të mos lejojmë që të rrjedhin si pjesa tjetër e jetës sonë. Nga ta dimë nëse do të jetojmë që të festojmë një Javë tjetër të Madhe? Mos ndoshta kjo Javë e Madhe është e fundit e jetës sonë? Vjet sa ishin me ne? Ku janë tani? Ikim, dëgjohet fërshëllimi i trenit, njëherë kalojmë mbi këtë lëvezhgë. Uroj, që kjo Javë e Madhe të jetë një stacion i rëndësishëm në jetën tonë. Të falë Zoti që të jetë java e mendimeve të shenjta, emocioneve të shenjta, vendimeve heroike, shenjtërimit të shpirit. Uroj që të vulosim Javën e Madhe me fjalët “Më kujto o Zot kur të vish në mbretërinë tënde” (Lluka 23,42). Epikop Avgustini, predikim i rregjistruar, që u mbajt në Kishën e Metamorfozës së Shpëtimtarit në Moskato Athinë 10 4 1960 në mbrëmje. Përkthimi Pelasgos

Η θρασύτητα της αμάθειας - Arroganca e paditurisë

Είναι κατανοητό πως ό,τι δεν ξέρεις απλά δε σε απασχολεί. Αν ξέρεις όμως κάτι για ένα θέμα υπάρχουν δυο οδοί να ακολουθήσεις: είτε να μάθεις περισσότερο για αυτό, είτε να επαναπαυτείς στις πληροφορίες που έχεις, θεωρώντας πως είναι αρκετές. Αυτή η ελλιπής πληροφόρηση είναι που διακρίνει τη σημερινή μας κοινωνία στο έπακρο. Η ημιμάθεια, οι «μισές γνώσεις», η τεμπελιά της αμάθειας. Γιατί σε έναν κόσμο ο οποίος κινείται πλέον με ψηφιακούς ρυθμούς, κανείς δεν έχει χρόνο για τίποτα - ούτε καν για σωστή ενημέρωση, πόσο μάλλον για εμπλουτισμό γνώσεων. Μα το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ότι ανατρέφουμε πια μια γενιά που τόσο επιμελώς επιμένει να καταγράφει τα τόσα λίγα επιτεύγματά της. Το πρόβλημα αντανακλάται σε αυτό που τόσο εύγλωττα είχε πει ο Περικλής: πως «η αμάθεια προκαλεί το θράσος, ενώ ο συνετός υπολογισμός τον δισταγμό». Έχουμε γεμίσει φωνές που επαναλαμβάνουν σχεδόν με αυθάδεια τα λίγα που ξέρουν, ασχέτως αν αυτά είναι ελλιπή, σε σημείο που αγγίζουν την παραπληροφόρηση. Από ρήσεις που αναπαράγονται λάθος, σε αβάσιμα επιχειρήματα, ανακριβείς στατιστικές και άγνοια για την άλλη όψη κάθε θέματος. Ίσως ισχύει τελικά πως «ο αμαθής είναι σαν το ντέφι: κάνει θόρυβο χάρη στην κενότητά του» (Ο. Μπέτλινγκ). Γιατί ενώ ο μορφωμένος διψάει για περαιτέρω γνώση, ο αμαθής προτιμάει να κηρύττει στους άλλους και να μην παραδέχεται τα λάθη του. Είναι οι άνθρωποι που έχουν τις «εύκολες λύσεις» στο τσεπάκι. Αυτοί που «αναλαμβάνουν πολιτικές ευθύνες» και νομίζουν πως ξεμπερδεύουν έτσι, ενώ στην ουσία δεν έχουν κάνει τίποτα. Αυτοί που κοιτάνε μόνο τους αριθμούς στην ευημερία μιας χώρας, αγνοώντας το πώς πραγματικά επιβιώνουν οι πολίτες της. Αυτοί που επιμένουν πως ξέρουν καλύτερα λόγω της θέσης που κατέχουν. Είναι όμως αυτοί οι θρασείς, οι ημιμαθείς και οι επηρμένοι που καταλήγουν να μας διοικούν, και μάλλον φταίμε περισσότερο εμείς για αυτό. Γιατί δεν χρησιμοποιούμε τη μόρφωση που έχουμε ως την εξουσία που αυτή μας προσφέρει, και υποκύπτουμε στην αποχή από τη σύγκρουση ως πιο αξιοπρεπή λύση. Όπως είπε και ο Ξενοφών όμως, «εκείνοι που φαίνονται ότι εκ φύσεως είναι άριστοι, χρειάζονται περισσότερο από τους άλλους την παιδεία», και ίσως εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε: να ξεχωρίζουμε τους αναιδείς αμαθείς, από τους θαρραλέους ελλόγιμους. Περισσότερα στο Twitter: Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη: www.twitter.com/mcdoulami

Është e kuptueshme se ajo që nuk e di thjesht nuk të shqetëson. Por nëse di diçka për një çështje ka dy rrugë për të ndjekur: ose të mësosh më shumë për të, ose të mjaftohesh në informacionet që ke duke e konsideruar që janë të mjaftueshme. Ky informacion i cunguar është ai që dallon shoqërinë tonë në mënyrë të skajshme. Gjysmënjohuria, “njohuritë gjysmake”, dembelizmi i paditurisë. Sepse në një botë e cila lëviz pothuajse me ritme dixhitale askush nuk ka kohë për asgjë – as për informim të drejtë, aq më tepër për pasurimin e njohurive. Por problemi nuk është vetëm se rritim tashmë një brez që kaq me kujdes këmbëngul që të rregistrojë kaq pak arritje të tij. Problemi reflektohet tek ajo që kaq bukur kishte thënë PERIKLIU: “padituria nxit arrogancën, ndërsa përllogaritja e mençur ngurimin”. Jemi mbushur plot zëra që përsëritin pothuajse me arrogancë ato pak sa dinë, pavarësisht nëse ato janë të cunguara, në një pikë sa prekin disinformimin. Nga fjalë që riprodhohen gabim, në argumenta të pabazë, në pasaktësi statistikore dhe mosnjohje për anën tjetër të çdo çështje. Ndoshta si përfundim vlen për këtë rast “ i padituri është si dajrja: çdo zhurmë e bën për shkak të boshllëkut që ka” (O Beling). Sepse ndërsa i dituri ka etje për njohuri të mëtejshme, i padituri preferon të predikojë tek të tjerët dhe të mos pranojë gabimet e tij. Janë njerëzit që kanë “zgjidhje të lehta” në xhep. Ata që “mbajnë përgjegjësi politike” dhe kujtojnë se kështu shpëtojnë ndërsa në esencë nuk kanë bërë asgjë. Këta që shikojnë vetëm numërat në mirëqënien e një vendi, duke injoruar se si me të vërtetë mbijetojnë qytetarët e saj. Këta që këmbëngulin se i dinë më mirë gjërat për shkak të pozitës që ata kanë. Qoftë janë ata guximtarët e tepruar, gjysmakët në dituri dhe të rrëmbyerit që arrijnë të na udhëheqin dhe me sa duket ne kemi fajin më të madh për këtë. Sepse nuk përdorim diturinë që kemi dhe pushtetin që ajo na ofron, dhe i nështrohemi mospjesmarrjes, nga përplasja si zgjidhjen më të mirë. Por ashtu siç tha Ksenofoni “ata që duken nga natyra janë të shkëlqyer, iu duhet më tepër se të tjerëve edukimi” dhe ndoshta atje duhet të fillojmë: të dallojmë arrogantët e paditur nga guximtarët e llogjikshëm. Për më tepër në twitter www.twitter.com/mcdoulami