Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2020

Τι μας λένε τα παιδιά μας; - Çfarë na thonë fëmijët tanë?



Τι μας λένε τα παιδιά μας;



Γιώτα Γάτση & Μαρία Παρασκευά1



«Περνάω λίγο δύσκολα στην Αλβανία γιατί δεν ξέρω καλά Αλβανικά, αλλά έχω καλούς φίλους όπως εσύ…» […] όταν κατεβαίνω με τους φίλους μου πηγαίνουμε στη μηλιά και παίρνουμε μήλα και τρώμε. το βράδυ όμως όταν πάω να κοιμηθώ φοβάμαι γιατί τα παράθυρα ανοιγοκλείνουν συνέχεια, και δεν μπορώ να τα κλείσω γιατί είναι σπασμένα. εμείς δεν έχουμε λεφτά για να φτιάξουμε τα παράθυρα» Με αγάπη Πάνος προς Φλα-ούντιο»… (απόσπασμα 2)

Η ταύτιση του Πάνου με τον συμμαθητή του Φλαούντιο, που αποφασίζει να υπο-γράψει το κείμενο με δική του πρωτοβουλία, είτε οφείλεται σε αφηγήσεις του δεύτερου είτε σε βιώματα του πρώτου, τα οποία βρίσκει την ευκαιρία να εκφράσει με το να ενδυθεί και προσωρινά να δανειστεί μέρος της ταυτότητας του φίλου του, αποδει-κνύει τη δυναμική του σχολείου στη διαμόρφωση πολλαπλών ταυτοτήτων, εκεί όπου η ετερότητα μπορεί να γίνει μέρος της ταυτότητας χωρίς να διχάσει το υποκείμενο. Ο Πάνος παραχωρεί την ταυτότητά του στο Φλαούντιο και ενοποιεί μέσα από το γράμμα του το «εγώ» και το «έτερο» που το ελληνικό μονογλωσσικό και εθνοκεντρικό σχολείο κρατά αποχωρισμένα και διαιρεμένα. Αυτό το ομοιογενοποιητικό εκπαιδευτικό σύστημα που προτιμά το δίγλωσσο Φλαούντιο «αφανή» μέσα στην τάξη (Τσοκαλίδου, 2005, 2012) βρίσκει αντιπάλους τους ίδιους τους στενούς φίλους και συμμαθητές/τριες του που συμβιώνουν μαζί του καθημερινά και τον συναισθάνονται μέσα από την κοινή κοινωνική τους θέση. Εξάλλου, στο πλαίσιο της εν λόγω έρευνας, κανένας μαθητής/ τρια δεν αρνήθηκε να υποδυθεί το ρόλο του μετανάστη που αλλάζει περιβάλλον και ζωή και όλοι βρήκαν ενδιαφέρον στο να αναπτύξουν ένα τέτοιο θέμα. Σύμφωνα με το προσωπικό ημερολόγιο έρευνας των ερευνητριών2 πολλά παιδιά μεταναστευτικής καταγωγής έγραψαν ανώνυμα την προσωπική τους ιστορία όπως στα παρακάτω απο-σπάσματα με τόσο ενδιαφέρον που θυσίαζαν ακόμη και το διάλειμμά τους προκειμένου να ολοκληρώσουν τα κείμενά τους. Αυτή η προθυμία οδήγησε τις ερευνήτριες να ανα-λάβουν την εξής πρωτοβουλία: να δώσουν στα παιδιά την ελευθερία να γράψουν στη μητρική τους γλώσσα.



Μετάφραση από Αλβανικά:

«Από την ημέρα που ήρθα πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Η ζωή μου έχει αλλάξει και αυτό δεν μου αρέσει, διότι δεν ξέρω τη γλώσσα για να μπορέσω να επικοινωνήσω με τους άλλους. Για αυτό το λόγο δεν μπορώ να βγω ούτε μια βόλτα. Αλλά ακόμα δεν έχω κάνει φίλους και αυτό με κάνει να νιώθω σα να είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει σημασία ως άνθρωπος, σα να μην υπάρχω» (απόσπασμα 3)

Επιδιώξαμε να εφαρμόσουμε έμπρακτα την ευρύτερη επικοινωνία των ανθρώπων και την εξάλειψη των περιορισμών (Tρέσσου & Μητακίδου, 2003), προκειμένου να ακούσουμε στην ουσία τα ίδια τα παι-διά, τους πρωταγωνιστές/τριες της μαθησιακής διαδικασίας. Πράγματι, οι μαθητές/τριες έγραψαν σε μια ατμό-σφαιρα χωρίς περιορισμούς και άγχη, εκφράστηκαν στις μητρικές τους γλώσ-σες και παραγκώνισαν τα ορθογραφι-κά λάθη όταν έγραφαν στην ελληνική γλώσσα. Ήξεραν ότι τα γραπτά τους δεν θα βαθμολογηθούν, δεν αποσκο-πούν στον καλό (Robertson-Egan & Bloome, 2001) ή στον κακό βαθμό που τιμωρεί ανεπαίσθητα την ταυτότητά τους και τους κάνει ακόμη πιο διστα-κτικούς στο να εκφραστούν. Τα κεί-μενά τους, αυτά που είχαν να πουν, η δική τους πραγματικότητα αποτελούσε αντικείμενο σεβασμού από τους Ειδι-κούς πολύγλωσσους Πανεπιστήμονες, όπως χαρακτηριστικά δήλωσαν κάποια παιδιά, σύμφωνα με το ημερολόγιο έρευνας των ερευνητριών. « Ο άνθρω-πος χωρίς σημασία» το «σαν μην υπάρ-



χω» της κατάστασης της μαθήτριας από την Αλβανία (απόσπασμα 4) αποκτά ιδιαίτερη σημασία και υπόσταση, όπως άλλωστε και ολόκληρη η ταυτότητά της. Πλέον είχε δικαίωμα να εκφράσει στη γλώσσα καταγωγής της την δύσκολη κατάσταση που ζούσε, έπαψε να καταδικάζεται στη σιωπή που στην ουσία προκαλούσε η έλλειψη γνώσης της ελληνικής, του κατάλληλου γλωσσικού κεφαλαίου, οδηγώντας την συχνά στην απομό-νωση και αφαιρώντας της την αναγνωρισμένη ταυτότητα της μαθήτριας (Gkaintartzi

&    Tsokalidou, 2011). -..επειδή δεν ξέρω την γλώσσα..- (απόσπασμα 3), «εδώ δεν έχω κανένα φίλο και επίσης δεν καταλαβαίνω καθόλου τη γλώσσα εσθάνομαι πολύ άσχη-

μα..» (απόσπασμα 4).

Ο   συγγραφέας Μααλούφ (1998) γράφοντας ότι το βλέμμα μας είναι αυτό που φυ-λακίζει στις πιο στενές υπαγωγές, σίγουρα με την παραπάνω λογοτεχνική του φράση χρωματίζει τη φυλακή του βλέμματος των «άλλων», των συμμαθητών, των γειτόνων, των γηγενών :«....όλα τα παιδιά με κοιτούν περίεργα και ειρωνευτικά. Πιστεύουν ότι είμαι άνθρωπος που πρέπει να το απομονώσουν απο καθετί δικό τους..» (απόσπασμα 5). Παραπάνω είδαμε ότι η μαθήτρια γυμνασίου από την Αλβανία (απόσπασμα 4) με όχημα την μητρική της γλώσσα σκιαγραφεί τη σκληρή πραγματικότητα που ζει, τον εσωτερικό της κόσμο. Η χώρα υποδοχής της την κάνει να είναι άορατη, άυλη σαν υπόσταση, σαν άνθρωπος κατακερματισμένης αυτοπεποίθησης «νιώθω σαν να είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχει σημασία ως άνθρωπος, σαν να μην υπάρχω..».

Ο       αποκλεισμός τους (αποσπάσματα 3,4,5), το γκρέμισμα της αυτοπεποίθησής τους επιδεινώνει τις σχολικές τους επιδόσεις. Οι δάσκαλοι γι’ αυτούς διαμορφώνουν μια  άλλη εικόνα έστω κι αυτοί που, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, τους συμπεριφέρονται καλά. Οι μαθητές/τριες μεταναστευτικής καταγωγής μπαίνουν στο περιθώριο «δεν έχω κάνει φίλους», «να με απομονώσουν από καθετί δικό τους» που σε πολλές περι-πτώσεις εκδηλώνεται με σχολική διαρροή, αποχή από το σχολικό περιβάλλον «..Στο σχολείο ως τώρα έχω πάει λίγες φορές..» (απόσπασμα 8). Οι μαθητές/τριες προτι-μούν να μένουν σπίτι και να μην εκτίθενται μπροστά στους συμμαθητές/τριες τους, νιώθουν ανασφάλεια μπροστά στο άγνωστο που μπορεί να συναντήσουν μέσα στους σχολικούς κόλπους και που μπορεί να τους στιγματίσει «Το σχολείο είναι εντελώς διαφορετικό και αν και οι δάσκαλοι προσπαθούν να μου συμπεριφέρονται καλά ξέρω ότι δεν είναι και μεγάλη αλήθεια» (απόσπασμα 9) μέχρι και να τους θέσει σε σοβαρό κίνδυνο3 . Το πώς υποδέχεται το σχολείο τα παιδιά που μόλις έχουν φτάσει, σίγουρα αποτελεί κρίσιμο θέμα στο επίσημο ελληνικό σχολείο, εφόσον όμως η παιδική ηλικία και η εφηβεία λόγω των ενδοψυχικών ανακατατάξεων (Δραγώνα, 2004) αποτελεί μια δύσκολη ηλικία που χρήζει προσοχής από όλους/ες μας που ασχολούμαστε με την εκπαίδευση.



Από το πιο συγκλονιστικό γεγονός αυτοπυρπόλησης του κοριτσιού από την Αλβα-νία που βγήκε στο φως της δημοσιότητας ψιθυριστά και μας βαραίνει πολλαπλά μέχρι τις απλές φωνές των γραπτών κειμένων της Δράσης 5.1 -που αντλήθηκαν από παιδιά και έφηβους- αναδύεται η ουσιώδης ανάγκη ενδυνάμωσης της πολυγλωσσικής ταυ-τότητας των παιδιών στην ελληνική πολυπολιτισμική τάξη. Κρούεται ο κώδωνας του κινδύνου αλλά και αναδεικνύεται η ανάγκη να αναπτυχθεί η έννοια του συνυπάρχειν (vivre ensemble) προκειμένου ο μαθητής-τρια μεταναστευτικής καταγωγής να ενταχτεί αρμονικά σε έναν πολυεθνικό περίγυρο (contexte multi-ethnique), που είναι, δηλαδή, γλωσσικά και πολιτισμικά ποικίλος (Abdallah-Pretceille, 1999) και υγιής για την ιδιαίτερη ταυτότητα και ολοκλήρωσή του/της.





ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Abdallah-Pretceille, M. (1999) L’éducation interculturelle. Paris: Que sais-je? PUF. Gkaintartzi, A., & Tsokalidou, R. (2011) She is a very good child but she doesn’t speak’’: The invisibility of children’s bilingualism and teacher ideology.

Journal of Pragmatics (43), 558-601.

Robertson-Egan, Α., & Bloome, D. (2001) Γλώσσα και πολιτισμός. Οι μαθητές/-τριες ως ερευνητές/-τριες. Αθήνα: Μεταίχμιο επιστήμες.

Δραγώνα, Θ. (2004) Κοινωνικοπολιτισμικό πλαίσιο της εκπαίδευσης. Στερεότυπα και προκαταλήψεις Retrieved from http://www.kleidiakaiantikleidia.net

/ book32/book32.pdf

Μααλούφ, Α. (1998) Φονικές ταυτότητες. Αθήνα: Ωκεανίδα.


Çfarë na thonë fëmijët tanë?

Giota Gatsi & Maria Paraskeva

«Kam pak vështirësi këtu në Shqipëri, sepse edhe shqipen nuk e di mirë, por kam shokë të mirë, si ty…»[…] Kur dal me shokët e mi, shkojmë e mbledhim mollë edhe i hamë. Por natën, kur shkoj të fle, kam frikë, se dritaret hapen embyllen vazhdimisht. Unë nuk mund t’i mbyll se ato janë të thyera, edhe ne nuk kemi lekë për t’i rregulluar.
Me dashuri për Flaudion, Panos»… (fragmenti 2)
Identifikimi i Panos me shokun e tij të klasës Flaudio, i cili vendos të nënshkruajë tekstin me iniciativën e vet, e ka burimin në rrëfimet e të dytit ose në përjetimet e të parit, të cilat gjen rastin t’i shprehë duke i bërë të tijat, huazon përkohësisht një pjesë të identitetit të shokut të tij, vërteton potencialin e shkollës në konfigurimin e identiteve të shumta, atje ku heterogjena mund të bëhet pjesë e identitetit pa e ndarë subjektin. Panoja i jep identitetin e tij Flaudios dhe nëpërmjet letrës së tij integron në formulimin e «Unë» dhe «Tjetrit», të cilat shkolla njëgjuhëshe, etnocentrike greke i mban të veçuara dhe të përpjestuara. Ky sistem arsimor homogjenizues që preferon dygjuhëshin Flaudio «të padukshëm» brenda në klasë, (Tsokalidu, 2005, 2012) gjen kundërshtarë vetë miqtë e ngushtë, shokët dhe shoqet e tij të klasës, të cilët e përjetojnë çdo ditë dhe e përceptojnë përmes pozicionit të njëjtë shoqëror. Gjithashtu, në kuadrin e këtij studimi, asnjë nxënës/nxënëse nuk refuzoi të luajë rolin e emigrantit që ndërron mjedisin ku jeton , por të gjithë treguan shumë interes në zhvillimin e një temë të tillë. Sipas shënimeve të mbajtura nga studiueset,2 përgjatë këtij hulumtimi, shumë fëmijë me origjinë emigrante e shkruajtën historinë e tyre personale, anonime, siç vihet re edhe në fragmentet e mëposhtme (3,4), me aq interes, duke sakrifikuar madje edhe pushimin, për të përfunduar tekstet e tyre. Ky vullnet i udhëhoqi studiueset të marrin iniciativën në vijim: T’u japin fëmijëve «lirinë» për të shkruar në gjuhën e tyre amëtare.

«Nga dita që erdha shumë gjëra kanë ndryshuar. Jeta ime ka ndryshuar dhe kjo nuk më pëlqen. Unë nuk e di gjuhën, që të mund të komunikoj me të tjerët. Për këtë arsye as shëtitje nuk mund të dal. Shokë nuk kam bërë akoma, dhe kjo më bën të ndihem sikur unë jam një njeri i parëndësishëm, një njeri që nuk «ekziston» (fragmenti3).
Synuam të aplikojmë konkretisht një komunikim sa më të gjerë dhe efektiv duke evituar përkufizimet (Tresu & Mitakidu, 2003), me qëllim që në thelb të dëgjonim vetë fëmijët të cilët janë dhe protagonistët/tet e proçesit mësimor. Me të vërtetë, nxënësit-nxënëset shkruajtën në një atmosferë pa kufizime dhe ankthe, u shprehën në gjuhët e tyre amëtare dhe i kapërcyen gabimet ortografike kur shkruajtën në greqisht. Ata e dinin që shkrimet e tyre nuk kishin si qëllim vlerësimin me një notë të mirë apo të keqe (Robertson-Egan & Bloome, 2001) i cili ndëshkon në mënyrë të padukshme identitetin e tyre dhe i bën të hezitojnë të shprehen. Tekstet e tyre, ato që kishin për të thënë, realiteti i tyre, përbën objekt respekti nga specialistët poliglot universitarë3. Fjalët e nxënëses nga Shqipëria: «Një njeri pa rëndësi», «sikur nuk ekzistoj»(4) përfitojnë një rëndësi dhe një status të veçantë, ashtu si edhe identiteti i saj në tërësi. Tashmë kishte të drejtë të shprehte në gjuhën e origjinës situatën e vështirë në të cilën jetonte,
të mos dënohej më në heshtje, të cilën në thelb e shkaktonte njohja e pamjaftueshme e greqishtes, e një kapitali të përshtatshëm gjuhësor, që shpesh e çonte në izolim duke i mohuar nxënëses edhe «identitetin e njohur» (Gkaintartzi & Tsokalidu, 2011). «..ngaqë nuk e di gjuhën...»(3), «këtu nuk kam asnjë shok, gjithashtu nuk e kuptoj aspak gjuhën dhe ndihem shumë keq ...»(4)

Shkrimtari Maaluf (1998) duke shkruar... «vështrimi ynë është ai që kap ndjenjat më intime», padyshim me këtë frazë letrare, në mënyrë figurative, ngjyros «burgun» e

vështrimit të «të tjerëve», të shokëve të klasës, të fqinjëve, të autoktonëve: «....Të gjithë fëmijët
më shikojnë me çudi dhe ironi. Ata besojnë se unë jam një njeri që duhet ta izolojnë nga gjithçka e tyre...» (fragmenti 5) Pak më lart vumë re se një nxënëse e shkollës së mesme nga
Shqipëria (4) me udhërrëfyes gjuhën e
saj amëtare, skicon realitetin e ashpër në të cilin jeton, botën e saj të brendshme.
Shteti pritës e bën të ndihet e padukshme, e parëndësishme si qënie njerëzore,
si një njeri me vetëbesim të copëtuar «e ndiej veten një njeri pa vlerë, që nuk
ekziston..».
Distancimi (3,4,5), shembja e vetëbesimit, ndikon negativisht edhe në rezultatet e tyre në shkollë. Për ata mësuesit marrin një figurë tjetër, madje edhe ata që sipas thënieve të tyre, i trajtojnë mirë. Nxënësit/nxënëset me origjinë emigrante mënjanohen «nuk kam shokë» «të më mënjanojnë nga gjithçka e tyre» dhe në shumë raste manifestohet me braktisjen e shkollës. «Në shkollë deri tani kam shkuar vetëm disa herë...» (fragmenti 8). Ata gjejnë si zgjidhje të qëndrojnë në shtëpi, duke mos dashur të ekspozohen përpara shokëve të klasës, ndjejnë një pasiguri përpara të panjohurës që mund të hasin brenda në ambientin shkollor dhe mund t’i stigmatizojë, t’i vërë përpara një rreziku serioz. «Shkolla është krejtësisht ndryshe, edhe pse mësuesit përpiqen të na trajtojnë mirë, e di që kjo nuk është dhe shumë e vërtetë» (fragmenti 9).4 Si i mirëpret shkolla fëmijët e porsaardhur, padyshim përbën një çështje kritike në shkollën zyrtare greke, përderisa fëmijëria dhe adoleshenca për arsye të trazirave të brendshme shpirtërore (Dragona,2004) përbën një moshë e cila kërkon një vëmendje të veçantë nga të gjithë ne që merremi me arsimin.

Duke marrë shkas nga ngjarja shumë tronditëse e vetëflijimit të vajzës nga Shqipëria e cila doli shumë pak në dritë dhe kjo na rëndon në mënyrë të shumëfishtë, deri tek zërat e thjeshtë të fëmijëve që u perceptuan përmes teksteve të shkruara të Aksionit 5.1 – evidentohet nevoja thelbësore e përforcimit të identitetit shumëgjuhësor brenda në klasën multikulturore greke. Pra më shumë se kurrë, rezulton nevoja frytdhënëse e zhvillimit të mëtejshëm të konceptit të bashkekzistencës (vivre ensemble) që integrimi i nxënësit/nxënëses me origjinë emigrante në mjedisin shumetnik (contexte multi-ethnique), me një larmi gjuhësh dhe kulturash (Abdallah-Pretceille, 1999) të jetë harmonik, për të patur një formim të plotë dhe të shëndetshëm të identitetit të tij/saj.

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2020

Η Αλβανία ετοιμάζεται να υποδεχτεί 30.000 «Σύριους» μετανάστες.!




Η Αλβανία ετοιμάζεται να υποδεχτεί 30.000 «Σύριους» μετανάστες.
Ασφαλείς πηγές του Top Channel αναφέρουν πως οι θεσμοί στην χώρα συζητούν για να αναλάβουν τις ευθύνες τους σε μια τέτοια περίπτωση. Έτσι θα ετοιμαστούν έξι σημεία υποδοχής στα νότια της χώρας στα σύνορα με την Ελλάδα.

Οι πόλεις που θα έχουν τέτοια κέντρα μάλλον θα είναι το η Κορυτσά και το Αργυρόκαστρο.

Οι χώροι αυτοί θα είναι ικανοί να υποδεχτούν έως 30.000  μετανάστες.
Τα πρώτα όμως σημεία υποδοχής θα γίνουν σε όλα τα σημεία τελωνειακού ελέγχου με την Ελλάδα όπως, στην Καπστίτσα (Κρυσταλλοπηγή) , Κακαβιά κ.α.

Τα κέντρα αυτά θα εξοπλιστούν και με προσωπικό  για την υγειονομική περίθαλψη τους.

Το ΜΜΕ που δημοσίευσε την είδηση αυτή είναι το βαθύ χέρι του κράτους και φυσικά όσα αναφέρει είναι στα πλαίσια τις προπαγάνδας που και ο Ερντογάν κάνει με τα «βιλαέτια» του. Είναι γεγονός πως οι ειδήσεις που προβάλλονται από αυτό το μέσο και από άλλα στην Αλβανία παρουσιάζουν την εισβολή στην Ελλάδα όπως την παρουσιάζουν τα Τουρκικά ΜΜΕ. Επιπλέον στο ίδιο κανάλι παρουσιάζονται οι πιο ανθελληνικές εκπομπές που κατά πάσα πιθανότητα χρηματοδοτούνται από τα γνωστά κέντρα που σπέρνουν έχθρα μεταξύ των δυο χωρών και των λαών. 

Τα κέντρα αυτά υποδοχής δεν γίνονται χωρίς λόγο. Με αυτούς τους «μετανάστες» η Αλβανία αντικαθιστά τον ελληνορθόδοξο πληθυσμό της Β Ηπείρου, αφού οι κάτοικοι έχουν φύγει γιατί για πολλούς λόγους δεν μπορούν να ζήσουν και έτσι γίνεται αλλοίωση πληθυσμού. Αυτόματα η Ελλάδα θα βρίσκεται από όλες τις πλευρές στα σύνορα της με ισλαμιστές, ο πληθυσμός της περιοχής και ιδιαίτερα οι ελληνορθόδοξοι θα κινδυνεύουν.  Με το καιρό όσα έχουν απομείνει θα εξαφανιστούν.
Για το γεγονός αυτό ο Ράμα έχει προετοιμάσει το έδαφος από νωρίς. Πριν από μέρες είπε πως χρειαζόμαστε εργατικά  χέρια για την οικοδόμηση της περιοχής που καταστράφηκε από το σεισμό ενώ έλαβε γενναιόδωρη βοήθεια από την Ευρώπη που μάλλον κάτι ήξερε  και έτσι αυτά τα λεφτά θα μετατραπούν σε μισθούς για τα «εργατικά χέρια» των εισβολέων της Ευρώπης. 
 Το «βιλαέτι» της Αλβανίας ως υπακούω στον Σουλτάνο συμμετέχει περαιτέρω στην ισλαμοποίηση των Βαλκανίων και τα θύματα είναι πάντα οι ίδιοι, εμείς, οι Έλληνες και οι ορθόδοξοι της περιοχής όπως και τα πατρώα μας εδάφη. 
Με βάση όμως τις πρώτες αντιδράσεις του κόσμου φαίνεται πως και οι ίδιοι οι Αλβανοί βλέπουν αδυναμία αντιμετώπισης μια τέτοιας κατάστασης και  είναι καχύποπτοι για τις προθέσεις των φερόμενων ως μετανάστες.

Γνωστός Αλβανός αναλυτής: Οι Αμερικανοί δεν βομβάρδισαν τη Σερβία για τους Αλβανούς

 
 
Ο συγγραφέας και αναλυτής Φάτος Λουμπόνια, γνωστός για τα καυστικά κείμενά του που τον χαρακτηρίζουν ως ‘επικριτή της εξουσίας’,  έχοντας ως έναυσμα την πίεση που ασκείται στον νέο πρωθυπουργό του Κοσόβου, Αλμπίν Κούρτι, για την άρση των τελών στα σερβικά προϊόντα, έγραψε ένα εντελώς αντι-αμερικανικό άρθρο.


 «Μου ζήτησαν να γράψω για τον αλαζονικό τρόπο με τον οποίο ο διαχειριστής του διαλόγου Κοσσυφοπεδίου- Σερβίας, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Γερμανία, Ρίτσαρντ Γκρένελ απείλησε  τη νεοσύστατη κυβέρνηση του Αλμπίν Κούρτι», γράφει ο αναλυτής.


«Οδηγήθηκα, επιπλέον, από τη συσσωρευμένη αποστροφή προς τους Αλβανούς πολιτικούς που έχτισαν τη νομιμοποίησή τους, ως υπάκουοι και υποτακτικοί των ισχυρών, για να καταχραστούν στη συνέχεια το λαό τους με τον χειρότερο τρόπο».


Ο Λουμπόνια θα υπογραμμίσει ότι οι κύριοι αντίπαλοι του Αλμπίν Κούρτι είναι αυτοί οι ‘προσκυνημένοι’ Αλβανοί.


Στο άρθρο του θα σημειώσει ότι οι Αλβανοί πρέπει να αποβάλουν από το νου τους το πρότυπο ότι δεν θα είχαν το Κοσσυφοπέδιο χωρίς τους Αμερικανούς, να αποβάλλουν από μέσα τους την υποταγή.


Θέτει, επίσης, το ερώτημα:


«Γιατί οι Αμερικανοί βομβάρδισαν τη Σερβία, για το δικό μας όφελος ή για το δικό τους;»


Σύμφωνα με τον ίδιο, «υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι πέρα από την ανθρωπιστική ρητορική (για τους Αλβανούς), οι βομβιστικές επιθέσεις ήταν πρωτίστως για τα αμερικανικά συμφέροντα».


Συνεχίζει:


«Μεταξύ των πιο διαδεδομένων απόψεων, είναι ότι αυτές οι βομβιστικές επιθέσεις δικαιολόγησαν την ύπαρξη του ΝΑΤΟ και μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η οποία δυτική συμμαχία με την άγραφη συμφωνία του Γκορμπατσόφ θα διαλύονταν δήθεν μαζί με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, όπως είχαν γεννηθεί».


Ο Λουμπόνια παρουσιάζει και τις θέσεις του Αμερικανού καθηγητή φιλοσοφίας Νόαμ Τσόμσκι  που γράφει ότι οι βομβαρδισμοί στη Σερβία δεν έγιναν για τους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου, αλλά επειδή ο Μιλόσεβιτς δεν αποδέχονταν να ενταχθεί στη δυτική σφαίρα επιρροής.


Θα συνεχίσει ο Αλβανός διανοούμενος:


Το γεγονός ότι οι Αμερικανοί δεν παρενέβησαν για να υποστηρίξουν άλλους λαούς που αγωνίζονται για ανεξαρτησία και για το κράτος τους, όπως στην περίπτωση αυτή είναι οι Κούρδοι,  που τους αφήνουν στο έλεος μετά από τη συνεργασία τους, όπως έγινε πρόσφατα με την απόφαση του Τραμπ, είναι μία ακόμη απόδειξη ότι οι Αμερικανοί θέτουν, φυσικά, πρώτα τα συμφέροντά τους…


Πρέπει να απαλλαγούμε από το πρότυπο ότι οι Αμερικανοί πάντα σκέφτονται το συμφέρον των Αλβανών και κάθε κίνησή τους είναι στην πλευρά του καλού εναντίον του κακού. 

Το ότι το 1999 τα συμφέροντά τους συνέπεσαν με τα συμφέροντα των Αλβανών δεν αποτελεί απόδειξη ότι πάντα κάνουν οτιδήποτε προς όφελος των Αλβανών.


Ο συγγραφέα δίνει ακόμα ένα παράδειγμα για να την επίρρωση των θέσεων του:


Να μην ξεχνάμε την πίεση του πρέσβη των ΗΠΑ Αρβίζου, όταν πριν λίγα χρόνια επεδίωκε να φέρει στην Αλβανία τα χημικά όπλα από τη Συρία…


https://www.echedoros-a.gr/
Gazeta Tema

Ακούσιοι Μισθοφόροι

Μία περιήγηση στην Τουρκία θα σας πείσει ότι εκεί κάποτε κατοικούσε ένας άλλος λαός και τα ερείπια που άφησε πίσω του μαρτυρούν για τη ύπαρξη του, τον πολιτισμό, του την θρησκεία του, ακόμη και την γλώσσα του χαραγμένη σε πέτρες. Οι καταπατητές τους τα βλέπουν με δέος, οι πολιτικοί τους τα μισούν και οι αρχαιολόγοι τους τα εκμεταλλεύονται σαν παγκόσμια πολιτιστική τους κληρονομιά.
Αρχικά οι Τούρκοι ήταν μειοψηφία αλλά με την θρησκευτική τους καθοδήγηση και την επεκτατική τους πολιτική δεν δίστασαν άλλους εκ των γηγενών, Έλληνες , Αρμενίους, Κούρδους, να εξοντώσουν, άλλους να τους εκδιώξουν και άλλους να εξισλαμίσουν ενσωματώνωντας  τους στην κρυπτο-πολυεθνική τους κοινωνία, η συντήρηση της οποίας  τους αναγκάζει να κρεμούν σημαίες σε κάθε βήμα μπας και πεισθούν ότι είναι ένα έθνος.
Ο επεκτατισμός τους και η γενοκτονία των γηγενών πληθυσμών όπου και αν βρίσκονται εξελίσσεται βάσει σχεδίου όπως στην Κύπρο, στην Θράκη, στην Συρία και όπου αλλού. Στα επεκτατικά τους σχέδια μέχρι τώρα χρησιμοποιούσαν τον δικό τους στρατό τα θύματα του οποίου, στα μέτωπα των επιχειρήσεων σε ξένες χώρες, βαραίνουν την ηγεσία τους στα μάτια του ίδιου του λαού τους.
Στις ημέρες μας χρησιμοποιούν ακούσιους και απλήρωτους μισθοφόρους από τις τάξεις των μεταναστών. Στην Τουρκία έχουν εισρεύσει μερικά εκατομμύρια οικονομικοί μετανάστες, Αφγανοί, Πακιστανοί, Ιρανοί, Αφρικανοί, με μόνο κοινό χαρακτηριστικό τους το Ισλάμ, αλλά και μία μειοψηφία προσφύγων από δικές τους εμπόλεμες ζώνες όπως Σύριοι και Κούρδοι. Όλοι αυτοί αποτελούν φθηνό εργατικό δυναμικό για την Τουρκική οικονομία, έχουν μείνει εκεί αρκετά χρόνια, μιλάνε άπταιστα τουρκικά και πάντα ονειρεύονται μία καλύτερη ζωή στην Ευρώπη με την Ελλάδα να είναι η κοντινότερη και πλέον ευάλωτη πύλη.
Αυτήν την αντίληψη περί ευάλωτης Ελλάδος έχει δημιουργήσει η εθνομηδενιστική νέα τάξη πραγμάτων με συνεργούς δύο άσπονδους εχθρούς, την παγκοσμιοποίηση και την διεθνιστική αριστερά, με πρωτοστάτες το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, τον μεταλλαγμένο, ενδημικό αυτόν ιό του ΠΑΣΟΚ, που έχει μολύνει  και την πάλαι ποτέ εθνική αλλά σήμερα υποταγμένη στη  Γερμανική ΕΕ, ΝΔ.
Η ανεξέλεγκτη και παράνομη εισροή μεταναστών σε ένα κράτος αποτελεί παραβίαση της εθνικής του κυριαρχίας και ο δήθεν περιορισμός τους σε μη βιώσιμα, μη παραγωγικά και χρηματοδοτούμενα κλειστά κέντρα υποδοχής αποτελεί άμεσο κίνδυνο για τον εποικισμό της χώρας καθόσον οι ροές συνεχίζονται. Η Ευρώπη αρνείται να τους υποδεχθεί και η Τουρκία όχι μόνο δεν δέχεται επιστροφές αλλά αντιθέτως χρησιμοποιεί τους μετανάστες ως εμπροσθοφυλακή ενός σχεδιασμένου υβριδικού πολέμου.
Οι άμοιροι αυτοί άνθρωποι με μόνη τους αμοιβή την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, από αυτό που τους επεφύλαξαν τα διεφθαρμένα καθεστώτα στις χώρες τους και ο ανταγωνισμός των υπερδυνάμεων, έχουν μετατραπεί σε ακούσιους και απλήρωτους μισθοφόρους στα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας. 
Με τις ακτωρούς της συνοδεύει τις βάρκες των παράνομων μεταναστών μέχρι τα Ελληνικά χωρικά ύδατα και όταν αυτές απωθούνται από το Ελληνικό Λιμενικό  τις τρυπάνε αναγκάζοντας τους Έλληνες να τους περισυλλέξουν ως δήθεν ναυαγούς. Τα τυχόν θύματα πνιγμού δεν επιστρέφουν στην Τουρκία τυλιγμένα με την σημαία τους όπως τα πτώματα των Τούρκων στρατιωτών από την Συρία για να δημιουργήσουν την αντίδραση του τουρκικού λαού. Αντιθέτως μάλιστα η είδηση του πνιγμού τους χρησιμοποιείται από την τουρκική προπαγάνδα και τον ηθικό αυτουργό του θανάτου τους Recep Tayyip Erdoğan σαν μομφή εναντίον των Ελλήνων.
Το ίδιο κάνουν και με την μεταφορά των μεταναστών στα ελληνικά σύνορα του Έβρου με τουρκικά μέσα μεταφοράς παραπληροφορώντας τους ότι τα ελληνικά σύνορα είναι δήθεν ανοικτά. Τους εξοργίζουν εναντίον μας όταν τα βρίσκουν κλειστά και τους  εξοπλίζουν προς το παρόν μόνο με ήπια μέσα τρομοκρατίας, όπως δακρυγόνα και άλλα παρόμοια. Εάν υπάρξουν θύματα από την παράνομη προσπάθεια τους να εισέλθουν δια της βίας στην ελληνική επικράτεια πάλι δεν θα επιστρέψουν στην Τουρκία τυλιγμένα με σημαίες αλλά θα κατηγορήσουν  τις ελληνικές αρχές.
Η σχεδιασμένη έκθεση σε κίνδυνο μη Τούρκων αμάχων σε θέση εισβολής στην Ελλάδα  ως εμπροσθοφυλακή του ενεργούμενου τουρκικού επεκτατισμού αποτελεί γενοκτονία έναντι των μεταναστών και θέλουν μάλιστα να βγουν και από πάνω κατηγορώντας τους Έλληνες που αμύνονται για την υπεράσπιση της πατρίδας τους.
Οι Τούρκοι είναι αδίστακτοι δολοφόνοι και δεν πτοούνται ούτε από τον θάνατο αμάχων και δη ξένων, ούτε από τον θάνατο στρατιωτών ξένων και δικών τους προκειμένου να πετύχουν τα προμελετημένα επεκτατικά σχέδια τους. Δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε εάν στο μέλλον εξοπλίσουν τους μετανάστες και τους χρησιμοποιήσουν σαν μισθοφόρους για τους οποίους δεν θα κλάψει η τουρκική κοινωνία εάν σκοτωθούν αλλά αντιθέτως θα εξαγριωθεί εναντίον μας.
Ας τα έχουν αυτά στο μυαλό τους μερικοί εξ ημών, απάτριδες, εθνομηδενιστές, προδότες που βγαίνουν στα πρωινάδικα και κόπτονται περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων των δήθεν προσφύγων, όπως ονομάζουν τους παράνομους μετανάστες, αγνοώντας τα δικαιώματα ακόμη και την ανάγκη επιβίωσης αυτού του λαού που τους έχει αναθρέψει σε συνθήκες ελευθερίας και ισοπολιτείας.
Η εκμετάλλευση των άμισθων μεταναστών ως μισθοφόρους για τον εποικισμό της  Ελλάδος  στην οποία ελπίζουν ότι θα βρουν  γη και ύδωρ εκτοπίζοντας το ντόπιο πληθυσμό αποτελεί αφενός φιλοδοξία επεκτατισμού των Τούρκων και αφετέρου γενοκτονία έναντι των μεταναστών που τους θυσιάζουν για τον δικό τους σκοπό. 
Η δική μας όμως υποχρέωση είναι να υπερασπίσουμε την πατρίδα μας μέχρις εσχάτων, στον αγώνα αυτόν πρέπει να συμμετέχει και η Εκκλησία όχι να ευλογήσει τα όπλα αλλά τους Έλληνες που θα τα επωμιστούν για να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας.
Ηλίας Σταμπολιάδης
Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός 
Καθηγητής Πολυτεχνείου 
Μέλος του ΙΗΑ

Μεταναστευτικό χάος και τουρκικό Βιετνάμ

Η αιφνιδιαστική κίνηση της Τουρκίας να κηρύξει τώρα υβριδικό πόλεμο εναντίον της Ελλάδος, χρησιμοποιώντας όσους οικονομικούς μετανάστες και πρόσφυγες συγκέντρωνε και οργάνωνε στο έδαφός της, οφείλεται στα οξύτατα αδιέξοδα του παντουρκισμού τα οποία αντιμετωπίζει στα «μέτωπα» της Συρίας (κάτω από την ανελέητη πίεση Ρώσων, Σύρων, Ιρανών) και της Λιβύης (κάτω από την πίεση του στρατηγού Χ. Χαφτάρ, Ρωσίας, Γαλλίας και Αιγύπτου). 
Ήδη, τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» των δήθεν τελεσιγράφων του Ρ. Τ. Ερντογάν (15 Φεβρουαρίου 2020), για «να αποσυρθούν οι Σύριοι μέχρι τέλους Φεβρουαρίου από την Ιντλίμπ» φυσικά και δεν έφεραν κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα.  
Οι πομπώδεις δηλώσεις του ιδίου του Τούρκου Προέδρου (24 Φεβρουαρίου 2020) για «σύνοδο κορυφής» Τουρκίας, Ρωσίας, Γερμανίας, Γαλλίας για το Ιντίλπ τις πρώτες μέρες του Μαρτίου, ήταν απλά όνειρα ανοιξιάτικης νύχτας
Τα σχεδόν καθημερινά πρωτοσέλιδα όμως των τουρκικών εφημερίδων με τις φωτογραφίες των αδικοχαμένων νέων στον βωμό των φαντασιώσεων ενός μεγαλομανούς καθεστώτος, αποτελούν ένα ασήκωτο πολιτικό βάρος
Το ασήκωτο αυτό πολιτικό βάρος γίνεται ακόμα βαρύτερο, από την περιπέτεια της Λιβύης όπου καταρρέει η εικόνα της «πανίσχυρης Τουρκίας» σε διπλωματικό, πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο με αποκορύφωμα την απώλεια του Χαλίλ Σοισάλ, του διοικητή των Τούρκων της Λιβύης, κατά την διάρκεια βομβαρδισμού τουρκικού πλοίου με πολεμοφόδια στο λιμάνι της Τρίπολης (18 Φεβρουαρίου 2020).
Οι φαντασιώσεις ανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας τον εικοστό πρώτο αιώνα, εν όψει των εκατό χρόνων από την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκικής «Δημοκρατίας» το 2023, κρατούν σταθερή την πορεία της Τουρκίας προς στα βράχια
Η δημοτικότητα του Ρ. Τ. Ερντογάν μέσα στην Τουρκία βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα της τελευταίας 15ετίας. Η τουρκική λίρα βυθίζεται συνεχώς και συγκρατείται με «ενέσεις» δισεκατομμυρίων δολαρίων τα οποία όμως δεν είναι ανεξάντλητα.
Η Τουρκία θα πρέπει, αργά ή γρήγορα,  να προχωρήσει σε ένα οδυνηρό συμβιβασμό στην Συρία μένοντας ουσιαστικά με άδεια χέρια βαμμένα στο αίμα των αθώων παιδιών της.
Το τουρκικό Βιετνάμ που διαμορφώνεται σταδιακά από την πρώτη ακόμα εισβολή στην Συρία, 39 ημέρες μετά το «πραξικόπημα» του 2016, χειροτερεύει καθημερινά, με ολοένα μεγαλύτερες ανθρώπινες και υλικές απώλειες
Παράλληλα, η διατήρηση του διορισμένου Αλ- Σάρατζ στην θέση του, έχει τεράστιο κόστος (ανθρώπινο, οικονομικό, πολιτικό) ο οποίος δεν φαίνεται μάλιστα πως θα μακροημερεύσει. Τέλος, η παρουσία Γαλλικών πολεμικών πλοίων στην Κυπριακή ΑΟΖ μειώνει σημαντικά την «πίεση» της Τουρκίας για μια «λύση» του Κυπριακού, σύμφωνα με τις φαντασιώσεις των παντουρκιστών.
Μέσα σε αυτό ακριβώς το σκηνικό, η Τουρκία αποφάσισε να κηρύξει υβριδικό πόλεμο στην Ελλάδα
Η Τουρκική προπαγάνδα άρχισε να λειτουργεί πολλούς μήνες νωρίτερα κοινοποιώντας σε τουρκικά και διεθνή ΜΜΕ χονδροειδή ψεύδη, όπως π.χ.: «Η Τουρκία φιλοξενεί περίπου 3,7 εκατομμύρια Σύριους πρόσφυγες, τον μεγαλύτερο προσφυγικό πληθυσμό στον κόσμο» (2 Ιανουαρίου 2020). 
Στις 28 Φεβρουαρίου 2020, μετά από έκτακτη στρατιωτική σύσκεψη που έγινε στην Άγκυρα, το Ερντογανικό καθεστώς έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα μέσω δηλώσεως «ανώνυμου αξιωματούχου» της τουρκικής κυβέρνησης στο Reuters: «Η Τουρκική αστυνομία, η ακτοφυλακή και οι συνοριακοί φύλακες διατάχθηκαν να σταματήσουν να εμποδίζουν τους Σύρους πρόσφυγες να περνούν στην Ευρώπη!» επισημαίνοντας πως (δήθεν) πάνω από 1 εκατομμύριο πρόσφυγες πλησίασαν στα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία.
Όλα αυτά -και πολλά άλλα- ήταν οι προπαγανδιστικές δικαιολογίες του υβριδικού πολέμου εναντίον της Ελλάδος που είχε αποφασίσει το Ερντογανικό καθεστώς της Τουρκίας. Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική:
Η Τουρκία, παρά τις διεθνείς υποχρεώσεις που ανέλαβε, ποτέ δεν έκλεισε τα σύνορα της προς την Ελλάδα. Υπό την υψηλή εποπτεία της ΜΙΤ οργανώνει, εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες, τις μεταναστευτικές ροές μουσουλμανικών πληθυσμών προς την Ελλάδα. Σαν αποτέλεσμα, έχει ήδη «προωθήσει» στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια μουσουλμάνων εξασφαλίζοντας τεράστια οικονομικά οφέλη και αξιόλογη δύναμη πολιτικής «επιρροής».
Από το έτος 2015 η Τουρκία άρχισε την κατασκευή ενός φαραωνικού έργου που θα κάλυπτε 764 χιλιόμετρα στα σύνορα Τουρκίας – Συρίας με ένα τείχος ύψους 4 μέτρων από μπετόν, ώστε να εμποδίσει τις μεταναστευτικές ροές «ανεπιθύμητων» Σύριων ή Κούρδων στο έδαφος της.  
Το τείχος αυτό ολοκληρώθηκε από το 2018 και βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία, αποκλείοντας την είσοδο στην Τουρκία προσφύγων από την Συρία, άσχετα αν ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Άγκυρας προσπαθεί να τρομοκρατήσει ολόκληρη την Ευρώπη με τσουνάμι μεταναστών που δήθεν μετακινείται προς τα τουρκικά σύνορα από την Συρία.
Αντίθετα, η Τουρκία φορώντας υποκριτικά τον μανδύα του ανθρωπισμούυποδέχεται ευχαρίστως μουσουλμανικούς πληθυσμούς από το Πακιστάν (κατά προτίμηση), την Αφρική (όπου προσφέρει αεροπορικά εισιτήρια είτε δωρεάν, είτε με συμβολικό αντίτιμο 50 Ευρώ προς την Κωνσταντινούπολη), το Αφγανιστάν, το Μπαγκαντές, το Ιράν και πολλές άλλες μουσουλμανικές χώρες.
Ο τελικός στόχος της είναι να εφαρμόσει την ρήση Τουργκούτ Οζάλ («Δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με τους Έλληνες, αρκεί να τους στείλουμε μερικά εκατομμύρια από την εδώ μεριά και να τελειώνουμε μ’ αυτούς») και μάλιστα με όσο το δυνατόν πιο επιλεγμένους «μετανάστες».
Αυτό ακριβώς είναι το καλά οργανωμένο σχέδιο υβριδικού πολέμου εναντίον της Ελλάδος (κυρίως) αλλά και της Ευρώπης, από τους βρικόλακες της νέο-οθωμανικής αυτοκρατορίας το οποίο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στις μέρες μας.
Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α Τ Α: Η «εσπευσμένη» έναρξη εφαρμογής του τουρκικού σχεδίου υβριδικού πολέμου εναντίον της Ελλάδος λόγω των αρνητικών εξελίξεων σε Συρία, Λιβύη και Κύπρο αποτελεί απόδειξη του πανικού που επικρατεί στην Άγκυρα. 
Οι ασταμάτητες μεταναστευτικές ροές με τους αυθεντικούς πρόσφυγες να μην ξεπερνούν το 5% των «αφίξεων», δημιούργησαν σταδιακά την επιδιωκόμενη από την Τουρκία επικίνδυνη κατάσταση για την εθνική ασφάλεια της Ελλάδος, την εγκληματικότητα και την κοινωνική συνοχή. 
Η εσπευσμένη όμως ενέργεια της Τουρκίας, προσφέρει στην Ελλάδα μιαμοναδική ευκαιρία να σφραγίσει τα σύνορα της εξουδετερώνοντας ένα ακόμα μέτωπο που προσπαθεί απεγνωσμένα να ανοίξει η Τουρκία.
Οι εγχώριοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» τύπου Τασίας καθώς και οι διάφοροι «έμποροι του ανθρωπισμού» έχουν δυστυχώς ισχυρή παρουσία στα περισσότερα ελληνικά κόμματα καθώς και στα κέντρα εξουσίας με μεγάλη οικονομική δύναμη. 
Όλοι αυτοί, είναι εντελώς ανίκανοι να αντιληφθούν τον μεγάλο κίνδυνο που αντιμετωπίζει η Ελλάδα από την ασταμάτητη «άφιξη» μουσουλμανικών πληθυσμών, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ομιλεί διαφορετικές γλώσσες, ανήκει σε διαφορετικές αιρέσεις και δόγματα, δεν έχει καμιά πολιτισμική επαφή με την Ελληνική κοινωνία ούτε μπορεί να ενταχθεί σε αυτήν λόγω απουσίας μηχανισμών ενσωμάτωσης όσων παραμένουν στην Ελλάδα, δεν μπορεί να εργαστεί, δεν μπορεί να στεγαστεί με στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, ούτε να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη προς το ζην.
Τα «παυσίπονα» της διεθνούς βοήθειας (Ε.Ε, ΟΗΕ) δεν θα είναι για πάντα, αφήνοντας εξ ολοκλήρου τους κινδύνους που δημιουργούνται από αυτές τις καταστάσεις  και όλα τα βάρη στην Ελλάδα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα έχει μια ανεπανάληπτη ευκαιρία να βάλει επί τέλους ένα οριστικό επίλογο σε ένα τεράστιο και επικίνδυνο πρόβλημα που ξεκίνησε να δημιουργείται σταδιακά εδώ και μερικές δεκαετίες και δεν φαινόταν πιθανό να σταματήσει. Έχει την ευκαιρία να σφραγίσει επί τέλους τα σύνορα της και να απελαύνει χωρίς καμιά άλλη διαδικασία, όποιον εισέρχεται παράνομα.   
Ήδη, άρχισε να δημιουργείται ένα ευνοϊκό διεθνές κλίμα με δηλώσεις Αμερικής («Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της Ελλάδας να εφαρμόζει τους νόμους της στα σύνορά της»), Γαλλίας («Πλήρης αλληλεγγύη προς την Ελλάδα και τη Βουλγαρία»), Γερμανίας («Απαράδεκτο να φέρνει τους πρόσφυγες σε κατάσταση αδιεξόδου, ωθώντας τους να πηγαίνουν στα σύνορα», Αυστρίας Θα στηρίξουμε την Ελλάδα και τις βαλκανικές χώρες στο προσφυγικό») ακόμα και των …. Σκοπίων
Η μέχρι τώρα Ελληνική αντίδραση φαίνεται να δικαιώνεται από την έξαλλη αντίδραση του ιδίου του Τούρκου προέδρου αυτοπροσώπως: «Η Ελλάδα δεν σέβεται τους διεθνείς κανόνες μεταναστευτικού δικαίου και σκότωσε δύο ανθρώπους στα σύνορα» (1 Μαρτίου 2020).
Τώρα πόσο αξιόπιστος είναι ένας άνθρωπος που έχει στήσει τείχος 764 χιλιομέτρων από μπετόν για να σεβαστεί καλύτερα «τους διεθνείς κανόνες μεταναστευτικού δικαίου», είναι ένα άλλο θέμα… 
_________________________________________________________________________________
* Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πέρα και στην συνέχεια φοίτησε για δυο χρόνια στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο, πριν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του πατέρα του, το 1964. Στην Ελλάδα τέλειωσε το Γυμνάσιο Παγκρατίου στην Αθήνα και την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, από το 1967, άρχισε να εργάζεται σε ελληνική οινοβιομηχανία στην οποία παρέμεινε επί 30 συνεχή χρόνια και της οποίας διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Εξαγωγών. Την δεκαετία 2003 – 2013 ασχολήθηκε με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (αυτοβιογραφία, ολόκληρο το βιβλίο δωρεάν στην βιβλιοθήκη του International Hellenic Association τόσο η Ελληνική έκδοση έτους 2020, όσο και η Αγγλική έκδοση έτους 2019), «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997), «Αποχαιρετισμός» (1996) και «Τουρκία στις φλόγες» (2017). Διετέλεσε Πρόεδρος του ιστορικού Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών και είναι μέλος του IHA. Έγραψε τα σενάρια των ντοκιμαντέρ «Οι απελάσεις Ελλήνων υπηκόων από την Τουρκία το 1964» και «90 χρόνια Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών (1928-2018)» τα έτη 2014 και 2018 αντίστοιχα.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2020

Κλείστε ερμητικά τα σύνορα — όχι άλλη γενοκτονία από την Τουρκία

01/03/20
Ενώ η Τουρκία προωθεί συστηματικά και οργανωμένα τα σχέδιά της για τον εποικισμό της Ελλάδας σε πρώτη φάση, όπως έπραξε στην Κύπρο, η ελληνική κυβέρνηση και η αντιπολίτευση συζητά για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, για μια πολυπολιτισμική κοινωνία και για την ενσωμάτωση παράνομων μουσουλμάνων μεταναστών ανά την ελληνική επικράτεια, ενισχύοντας κατά βάση με αυτόν τον τρόπο την πολιτική της Τουρκίας. 
Αφ’ ετέρου, η Γερμανία και οι λοιποί «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας», ή μένουν απαθείς ή στηρίζουν την Τουρκία έμμεσα ή άμεσα στα σχέδιά της εναντίον της Ελλάδας. Είναι δεδομένο ότι η Τουρκία, εκτός από την γενοκτονία των Ελλήνων στο διάστημα από το 1914 έως το 1923, έχει κάνει και εθνοκάθαρση στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο, την Τένεδο και την Κύπρο. Επί πλέον επιδιώκει τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας στο Αιγαίο και την Θράκη. 
Σύμφωνα με την Διακήρυξη του ΟΗΕ από την 9η Δεκεμβρίου του 1948, γενοκτονία θεωρείται  η ηθελημένη καταστροφή ή ο αφανισμός ενός μέρους ή μιας ολόκληρης εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ανθρώπων και αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Συγκεκριμένα με το άρθρο 2 της Σύμβασης για την Πρόληψη και Καταστολή Εγκλημάτων Γενοκτονίας, η Γενοκτονία ορίζεται ως οποιαδήποτε από τις παρακάτω πράξεις
 1. Θανάτωση των μελών της ομάδας
2. Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη της ομάδας.
3.Σκόπιμη επιβολή συνθηκών ζωής με στόχο το φυσικό αφανισμό, ολικό ή μερικό, μελών της ομάδας
4.  Επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση γεννήσεων εντός της ομάδας
5. Δια της βίας μεταφορά ανήλικων μελών της ομάδας σε κάποια άλλη.”
Στην περίπτωση της πολιτικής της Τουρκίας κατά της Ελλάδας, ήδη ισχύουν οι όροι 2 και 3 της σύμβασης του ΟΗΕ. Εδώ πρόκειται εν κατακλείδι για την απόφαση της Τουρκίας να γενοκτονήσει τους Έλληνες σε καιρό ειρήνης, όπως έκανε το 1914 -1923, αλλά αυτήν την φορά με άλλα μέσα και με άλλους τρόπους.
Η Ελλάδα, εφόσον υπάρχει η πολιτική βούληση και μόνο, μπορεί να βάλει φραγμό στα σχέδια της Τουρκίας: Η κυβέρνηση πρέπει να κηρύξει τον Έβρο και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου σε κατάσταση πολιορκίας με βάση τον νόμο 566/1977. Ο στρατός πρέπει να αναλάβει τη φύλαξη των συνόρων, όπως σε μια εμπόλεμη κατάσταση. Σε τέτοιες συνθήκες που επικρατούν πρέπει να καθοριστούν με σαφήνεια κανόνες εμπλοκής με διαδοχικά στάδια βαρύτητας. Να διακηρυχθεί προς όλες τις κατευθύνσεις και προ πάντων προς το εξωτερικό η απόφαση αυτή της Ελλάδας, λόγω του ότι η σωτηρία της πατρίδας είναι ο υπέρτατος νόμος.
Οι Έλληνες είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπίσουμε τα ιερά και όσια της πατρίδας μας και εάν χρειαστεί να αγωνιστούμε συντασσόμενοι στις ανάγκες των ενόπλων μας δυνάμεων. Ο λαός απαιτεί από την Ελληνική Κυβέρνηση αλλά και την αντιπολίτευση να σταματήσουν άμεσα  τις μεταξύ τους διχογνωμίες και να ενεργήσουν με βάση τα συμφέροντα και κυρίως την ανάγκη επιβίωσης του Ελληνικού Λαού και να  βάλουν φραγμό στα σχέδια της Τουρκίας.
Νυν υπέρ πάντων αγών.