Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Τρίτη 14 Απριλίου 2020

Το σκέφτηκες ποτέ; E ke menduar ndonjëherë?

Τι αναφέρετε μέσα στην «Αγία Γραφή» για τις ασθένειες ...

Το σκέφτηκες ποτέ;

Ο Χριστός δεν έχει, παρά τα δικά μας χέρια, για να δουλέψει σήμερα.
Δεν έχει, παρά τα δικά μας πόδια, για να οδηγήσει τους ανθρώπους στο δρόμο Του.
Δεν έχει, παρά τα δικά μας χείλη, για να μιλήσεις στους ανθρώπους για την αγάπη Του.
Δεν έχει παρά τη δική μας βοήθεια για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του.
Ας είμαστε εμείς Αγία Γραφή, που ο κόσμος διαβάζει ακόμη.
Ας είμαστε το τελευταίο μήνυμα του Θεού γραμμένο σε πράξεις και λόγια.
«Πρόσεχε πως ζεις. Ίσως είσαι συ η μοναδική Αγία Γραφή που κάποιος γύρω σου διαβάζει»
 E ke menduar ndonjëherë?

Krishti nuk ka veçse duart tona, që të punojë sot.
Nuk ka, veçse këmbët tona, që të çojë njerëzit në rrugën e Tij.
Nuk ka veçse buzët tona, që të flasë tek njerëzit për dashurinë e Tij.
Nuk ka veçse ndihmën tonë që të sjellë njerëzit pranë Tij.
Le të jemi ne Shkrimi i Shenjtë që bota lexon akoma.
Le të jemi mesazhi i fundit i Zotit i shkruar në vepra dhe fjalë.
“Ki kujdes si jeton. Ndoshta ti je i vetmi Shkrim i Shenjtë që dikush rreth teje lexon”

Το λυχνάρι. - Kandilja.


Λυχνάρι, cm H 8,5 - συλλογή: Luceo. Cosi Tabellini. | Από τα παλιά ...

Το λυχνάρι.

Κάποτε ήταν ένα λυχνάρι γεμάτο λάδι. Μια μέρα που τ’ ανάψανε, φώτισε πάρα πολύ. Σαν είδε τη φλόγα του, άρχισε να καυχιέται και να λέει: «Κοιτάξτε με! Κοιτάξτε με πόσο φωτίζω! Καλέ, τι φως είναι αυτό που έχω! Λυχνάρι είμαι γω ή αστέρι τ’ ουρανού, λαμπρότερο κι απ’ τον ήλιο; Κρίμα που βρίσκομαι σ’ αυτό το τραπέζι και δεν είμαι ψηλά στον ουρανό να φωτίζω όλο τον κόσμο!».
Εκείνη την στιγμή, φύσηξε ένα ελαφρό αεράκι και… το λυχνάρι έσβησε… Ο άνθρωπος που δούλευε κάτω από το φως του λυχναριού, δεν έλεγε τίποτα. Μόνο χαμογελούσε… Όταν όμως έσβησε και πήγε να το ανάψει ξανά, του είπε:
-Φώτιζε, λυχνάρι και μη μιλάς. Μην ξεχνάς ότι είσαι ένα κοινό λυχνάρι, και μη μιλάς. Μην ξεχνάς ότι είσαι ένα κοινό λυχνάρι, και μη μιλάς. Μην ξεχνάς ότι είσαι ένα κοινό λυχνάρι και ότι το πιο ελαφρό φύσημα του αέρα σε σβήνει….»

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως έχουν μεγάλες ικανότητες. Ακόμα και να διοικήσουν τον κόσμο!. Μικροί και μεγάλοι, αγράμματοι και μορφωμένοι μοιάζουν με το λυχνάρι. Όλοι είμαστε ένα λυχνάρι.
Μύθοι Αισώπου
Ετοίμασε Πελασγός Κορυτσάς.
Kandilja.

Dikur ishte një kandile plot me vaj. Një ditë që e ndezën ndriçoi shumë. Sapo pa flakën e saj, filloi që të lavdërohej dhe të thotë: “Më shiko! Më shiko sa shumë ndriçoj! Hej, çfarë drite është kjo që kam! Kandile jam unë apo yll në qiell më i ndritshëm se dielli? Më vjen keq që gjendem në këtë tavolinë dhe jo lart në qiell që të ndriçoj gjithë botën!”

Në atë çast, fryu një erë e lehtë dhe ... kandilja u shua... Njeriu që punonte poshtë dritës së kandiles, nuk thoshte asgjë. Thjesht buzëqeshte.. Por kur u shua dhe shkoi ta ndizte sërish, i tha:
-         Ndriço, kandile dhe mos fol. Mos harro që je një kandile e thjeshtë dhe mos fol. Mos harro se je një kandile e zakonshme dhe se me një fryrjen e një ere të lehtë të shuhesh...”
Shumë njerëz besojnë se kemi aftësi të mëdha. Akoma dhe të drejtojnë botën! Të vegjël e të mëdhenj, të pashkolluar dhe të edukuar ngjasojnë me kandilen. Të gjithë jemi një kandile.

Marrë nga fabulat e Ezopit
Përktheu B

Περί Αισιοδοξίας-Mbi optimizmin.

Ορθόδοξος Συναξαριστής :: Άγιος Νικόλαος Επίσκοπος Αχρίδος και Ζίτσης



Περί Αισιοδοξίας

Δεν θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου Χριστιανό, εάν δεν ήμουν αισιόδοξος. Και αν αποκαλούσα τον εαυτό μου Χριστιανό και δεν ήμουν αισιόδοξος δεν θα ήμουν ειλικρινής Χριστιανός. Και όλοι εσείς δεν είσθε αισιόδοξοι. Ο Χριστιανισμός αποτελεί το μέγιστο κάστρο αισιοδοξίας. Ο Χριστιανισμός θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Γιατί αυτά τα τρία μόνο σώζουν : η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.
Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια. Ο Θεός εν σοφία πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.
Αδελφοί μου ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό την νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας. Κάθε σπόρος αφού σαπίσει, τότε βλαστάνει και γίνεται λουλούδι . Με το θάνατο σαπίζουμε, για να βλαστήσουμε στην άλλη ζωή Επειδή είμαστε παιδιά ενός αθάνατο Πατέρα, γιαυτό είμαστε και εμείς οι ίδιοι αθάνατοι. Τι είδους Πατέρας θα ήταν αυτός, που δεν θα δημιουργούσε παιδιά όμοια μ’ Αυτόν; Ποιος πατέρας θα ζούσε δισεκατομμύρια χρόνια και θα είχε γιούς των οποίων η ζωή δεν διαρκεί ούτε εκατό χρόνια;
Ας είμαστε αισιόδοξοι, επειδή κανείς δίκαιος δεν θα πάει στην κόλαση  και ούτε ένα μη μετανοιωμένος αμαρτωλός στον παράδεισο. Ο άνθρωπος όμως για να κατορθώσει να εισέλθει στον παράδεισο, πρέπει πρώτα ο παράδεισος  να εισέλθει μέσα του. Στην κόλαση οδηγείται αυτός που η κόλαση υπάρχει ήδη μέσα στην ψυχή του. Ο παράδεισος είναι αθάνατη χαρά και θεϊκή ανύψωση. Η κόλαση είναι αιώνια λύπη και η γεμάτη ενοχές και τύψεις συνείδηση. Η τιμωρία των αμαρτωλών και η ανταμοιβή των Δίκαιων είναι η υψηλότεροι μαθηματικοί νόμοι της οικουμένης.
Ας είμαστε αισιόδοξοι, ακόμη και όταν ζημιωνόμαστε, γιατί η ζημιά μας δεν είναι ποτέ άστοχη και χωρίς λόγο . Τα βάσανα μας είναι σημαντικός παράγοντας στην συνολική πορεία ζωής της ανθρωπότητάς. Τα βάσανά μας είναι μισθός με τον οποίο πληρώνουμε εισιτήριο, για να εισέλθουμε στον τόπο τον οποίο φωτίζει ο Θεός με πολλούς ήλιους.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Να είμαστε αισιόδοξοι ό, τι και αν συμβαίνει, σελ 15-16).
Mbi optimizmin.

Nuk do të mund ta quaja veten i Krishter nëse nuk isha optimist. Nëse do të quaja veten time të Krishter dhe nuk isha optimist nuk do të isha një i Krishter i sinqertë. Të gjithë ju nuk jeni optimistë. I Krishteri përbën kështjellën maksimale të optimizmit. I Krishteri bazohet tek besimi, shpresa dhe dashuria. Sepse këto të treja vetëm, shpëtojnë: besimi, shpresa dhe dashuria.
Shpresa, besa dhe dashuria përbëjnë optimizmin. Vetëm optimizmi na shpëton. Nëse nuk kemi optimizëm nuk kemi besim Pa besim jemi si kafshët që sot në mëngjes u therrën në therrtore. Pa optimizëm, jemi të gjithë invalidë. Invaliditet më të madh ka njeriu pa optimizëm sesa një njeri pa këmbë. Zoti i ndërtoi të gjitha me mençuri. Tek fytyra e optimistit çdo ditë bien rrezet e djellit, i ngrohin fytyrën dhe i ndriçojnë shpirtin, ndërsa fytyra e pesimistit mbetet pa djell, me rezultat shpirti i tij të jetë i ftohtë dhe i errët. I pari çdo ditë shikon lulet, ndërsa tjetri vendin e plehrave. Nuk mund të ekzistojë asnjë lloj krijimi pa optimizmin.
Të dashurit e mi le të jemi optimistë. Le të shohim botën tonë, ditën, le të shohim lart në qiell natën dhe le të kemi besim tek Zoti. Ekziston Krijuesi, Bërësi i kësaj bote dhe Ati ynë. Ky mendim le të jetë baza e optimizmit tonë. Çdo farrë pasi kalbet çel dhe bëhet lule. Me vdekjen kalbemi, që të çelim në jetën tjetër. Mqs  jemi fëmijë të një Ati të pavdekshëm, për këtë jemi dhe ne po ashtu të pavdekshëm.
Çfarë babai do të ishte ai që nuk do të krijonte fëmijët e Tij të ngjashëm me veten?
Cili at do të jetonte miliarda vjet dhe do të kishte për fëmijë ata që jeta e tyre nuk zgjat as 100 vjet?
Le të bëhemi optimistë, sepse asnjë i drejtë nuk shkon në ferr dhe asnjë mëkatar i pa penduar në parajsë. Por, njeriu që t’ia dalë të hyjë në parajsë , në fillim duhet që parajsa të hyjë brenda tij. Në ferr shkon ai që ferri ekziston tashmë brenda shpirtit të tij.  Parajsa është një gëzim i pavdekshëm dhe lartësim hyjnor. Ferri është hidhërim i përjetshëm ndërgjegjie e mbushur plot ndjenja faji dhe brenga. Ndëshkimi i mëkatarëve dhe shpërblimi i të drejtëve janë ligjet më të larta matematikore të universit

Le të jemi optimistë edhe kur dëmtohemi sepse dëmi ynë nuk është kurrë pa qëllim dhe pa arsye. Mundimet tona janë element i rëndësishëm në rrugëtimin total të jetës së njerëzimit.
Mundimet tona janë shpërblimi me të cilin paguajmë biletën, që të hyjmë në vendin të cilin ndriçon Zoti me shumë djej.

(Shën Nikolla Velimiroviç. Të jemi optimistë çfarë do që të ndodhë., fq 15-16).

Përktheu B.T