Κυριακή "Του Καλού Σαμαρείτη"- Ε Diela e "Samaritanit të mirë"

 

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ι´ 25 - 37 25 Καὶ ἰδοὺ νομικός τις ἀνέστη ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 26 ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; 27 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν· 28 εἶπε δὲ αὐτῷ· Ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. 29 ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· Καὶ τίς ἐστί μου πλησίον; 30 ὑπολαβὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἰεριχὼ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. 31 κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. 32 ὁμοίως δὲ καὶ Λευῒτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε. 33 Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ’ αὐτὸν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, 34 καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· 35 καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθὼν, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. 36 τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; 37 ὁ δὲ εἶπεν· Ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ’ αὐτοῦ. εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως.     Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Πρὶν διαβάσῃ ὁ ἱερεὺς τὸ εὐαγγέλιο λέει·«Σοφία· ὀρθοί…». Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει, ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ διαβάσῃ εἶνε σοφό, εἶνε ἀληθινό, δὲν ἔχει μέσα τίποτε τὸ ψευδές. Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε καθαρὸ χρυσάφι. Γι᾿ αὐτὸ νὰ ἀκοῦμε τὸ Εὐαγγέλιο μὲ προσοχὴ καὶ νὰ τὸ ἐφαρμόζουμε στὴ ζωή μας. Τὸ ἐφαρμόζουμε; Ἂν τὸ ἐφαρμόζαμε, τότε ἡ γῆ αὐτὴ θὰ ἦταν παράδεισος. Τώρα ποὺ δὲν τὸ ἐφαρμόζουμε, ἡ γῆ αὐτὴ ἔγινε κόλασις. Σήμερα, ἀδελφοί μου, τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 10,25-37) εἶνε μιὰ ἀπὸ τὶς ὡραιότερες παραβολὲς ποὺ εἶπε ὁ Κύριος. Τί λέει ἡ παραβολὴ αὐτή; Κάποιος Ἰουδαῖος, λέει, ξεκίνησε ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα τοῦ Ἰσραήλ, τὰ Ἰεροσόλυμα, καὶ βάδιζε νὰ πάῃ στὴν Ἰεριχώ. Στὸ δρόμο ὅμως ποὺ πήγαινε ἦταν κάπου κρυμμένοι λῃσταί. Πετάχτηκαν μπροστά του, τὸν σταμάτησαν, τὸν χτύπησαν, τὸν πλήγωσαν, τὸν ἔρριξαν κάτω, τὸν ἔψαξαν, βρῆκαν τὰ χρήματα ποὺ εἶχε, τὰ πῆραν ὅλα, καὶ μετὰ τὸν ἄφησαν ἐκεῖ νὰ βογγάῃ στὸ χῶμα ἀπὸ τὸν πόνο, κι αὐτοὶ ἐξαφανίστηκαν μέσα στὸ ἄγριο δάσος. Ὁ τραυματίας εἶχε ἀνάγκη βοηθείας καὶ φώναζε Βοήθεια! Βοήθεια!… Κάποια ὥρα φάνηκε νά ᾽ρχεται ἕνας κα- βάλλα στὸ ἄλογό του. Ἦταν ἱερεύς, ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Εἶδε τὸν πληγωμένο, ἀλλὰ δὲν στάθηκε προσπέρασε γρήγορα - γρήγορα. Βοήθεια! φωνάζει πάλι ὁ τραυματίας. Σὲ λίγο πέρασε ἕνας λευΐτης, δηλαδὴ διάκονος ποὺ ὑπηρετοῦσε στὸ θυσιαστήριο τοῦ ναοῦ. Τὸν κοίταξε, ἀλλὰ ἔφυγε κι αὐτός. Ἐνῷ ὁ τραυματίας κινδύνευε νὰ πεθάνῃ, νά κ᾽ ἔρχεται τώρα κάποιος ἄλλος. Τὸν βλέπει ὁ χτυπημένος. Ὤχ, σκέφτηκε, χάθηκα! Ἦταν ἐχθρός του, Σαμαρείτης. Τώρα πιὰ περίμενε νὰ τοῦ δώσῃ αὐτὸς τὴ χαριστικὴ βολὴ καὶ νὰ τὸν ἀποτελειώσῃ. Ἀλλ᾿ αὐτὸς τὸν πλησίασε. Κατέβηκε ἀπὸ τὸ ζῷο του. Τὸν περιποιήθηκε. Τοῦ ἔπλυνε τὶς πληγὲς μὲ κρασὶ καὶ τὶς ἄλειψε μὲ λάδι. Κ᾿ ἐκεῖ στὸν ἔρημο τόπο ἔσχισε τὸ πουκάμισό του, ἔκανε ἐπίδεσμο καὶ μ᾽ αὐτὸν τοῦ ἔδεσε τὶς πληγές. Μετὰ τὸν ἀνέβασε στὸ ζῷο του καὶ τὸν πῆγε σ᾿ ἕνα πανδοχεῖο, σ᾿ ἕνα χάνι. Ἐκεῖ ἔμεινε ὅλη τὴ νύχτα στὸ προσκέφαλό του. Τὸ πρωί, ὅταν θὰ ἔφευγε, ἄφησε ἐντολὴ στὸν ξενοδόχο νὰ περιποιηθῇ τὸν τραυματία, καὶ ὅ,τι ξοδέψῃ ἀνέλαβε νὰ τὰ πληρώσῃ αὐτός. Αὐτὴ εἶνε ἡ παραβολή. Ἀλλὰ ἡ παραβολὴ ἄλλα λέει κι ἄλλα ἐννοεῖ. Ποιός εἶνε ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔπεσε στοὺς λῃστάς; Ποιοί εἶνε οἱ λῃσταί; Ποιός εἶνε ὁ ἱερεύς; Ποιός εἶνε ὁ λευΐτης; Ποιός εἶνε ὁ Σαμαρείτης; Αὐτὰ θέλουν ἑρμηνεία. Ἂς ἀπαντήσουμε πολὺ σύντομα. Αὐτὸς ποὺ ἔπεσε στοὺς λῃστάς, τὸ θῦμα, δὲν εἶνε ἕνας συγκεκριμένος, εἶνε ὁ καθένας μας. Εἶνε τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι, ὅλη ἡ ἀνθρωπότης, εἶνε ὁ τραυματίας τῆς παραβολῆς. Βάδιζε τὸ δρόμο της εἰρηνικὴ ἡ ἀνθρωπότης ψάλλοντας στὸ Δημιουργὸ τὸ ἀλληλούϊα. Ἀλλ᾿ ἐνῷ βάδιζε στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἔπεσε σὲ λῃστάς. Ποιοί εἶνε αὐτοὶ οἱ λῃσταί; Ἀρχιλῃστὴς εἶνε ὁ διάβολος. Αὐτὸς μισεῖ τὸν ἄνθρωπο, θέλει νὰ τὸν ἐξοντώσῃ, καὶ μεταχειρίζεται κάθε τρόπο γι᾽ αὐτό. Οὐρλιάζει σὰν λιοντάρι, λέει ἡ Γραφή, ζητώντας ποιόν νὰ κατασπαράξῃ·«ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. 5,8). Λῃσταὶ ἐπίσης εἶνε καὶ οἱ κακοὶ δαιμονικοὶ ἄνθρωποι, τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, ποὺ κι αὐτοὶ κάνουν κακό. Καὶ ὅσο κακὸ μπορεῖ νὰ κάνῃ ἕνας ἄνθρωπος κακός, δὲν μποροῦν νὰ κάνουν χίλιοι δαίμονες. Λῃστὴς ὅμως εἶνε καὶ ὁ ἑαυτός μας. Τὸν βλέπεις ἐκεῖνον; Μποροῦσε νὰ ζήσῃ 100 χρόνια, καὶ δὲ ζῇ οὔτε 30. Τὰ 70 χρόνια ποιός τὰ λῄστεψε; Ὁ ἑαυτός του, τὰ ναρκωτικά… Τὸν βλέπεις ἐκεῖνο τὸν ἄλλο, ποὺ πίνει μπουκάλια ὁλόκληρα οὐίσκυ καὶ ἄλλα ποτά; Σκοτώνεται μόνος του μὲ τὸ ἀλκοόλ. Τὸν βλέπεις ἐκεῖνο τὸν ἄλλο, ποὺ ἔπεσε στὰ ἀκατονόμαστα πάθη τῆς σαρκός; Λῃστεύει κι αὐτὸς τὸν ἑαυτό του. Τὶς μεγαλύτερες ζημιὲς μᾶς τὶς κάνει ὁ ἑαυτός μας, μὲ τὰ διάφορα πάθη. Λῃσταὶ τὰ πάθη, λῃσταὶ καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ λογισμοί. Καὶ ἡ ἀνθρωπότης ζητεῖ βοήθεια. Ποιός θὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ σατανᾶ; Ποιός θὰ τὸν σώσῃ ἀπὸ τοὺς δαίμονες καὶ τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους; Ποιός θὰ τὸν σώσῃ ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, τὰ πάθη καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς λογισμούς; Ὁ ἱερεύς; Ὁ λευΐτης; Οἱ σοφοί; Οἱ ῥήτορες; Τὰ διάφορα θρησκεύματα; Ἕνας εἶνε ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, καὶ ἐδῶ εἶνε τὸ κέντρο τῆς παραβολῆς. Μπροστὰ στὸ δρᾶμα τῆς ἀνθρωπότητος παρουσιάζονται διάφοροι σωτῆρες, ψευδοσωτῆρες. Ἀλλ᾿ ἕνας μόνο μπορεῖ νὰ δώσῃ τὴ λύτρωσι. Εἶνε ἐκεῖνος ποὺ προσκυνοῦν οἱ ἄγγελοι. Καὶ ἂν ἐμεῖς σιωπήσουμε, καὶ οἱ πέτρες θὰ φωνάξουν, ὅτι «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν»(Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.). Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Σαμαρείτης. Αὐτὸς κατέβηκε ἀπὸ τὰ οὐράνια, πλησίασε τὸν ἄνθρωπο, βρέθηκε κοντά του. Καὶ τὸν θεράπευσε μὲ τὴ θεία διδασκαλία του, μὲ τὰ θαύματά του, καὶ μὲ τὸ τίμιο αἷμα του. Ποιό εἶνε, ἀγαπητοί μου, μὲ λίγα λόγια το νόημα της παραβολής; Υπάρχει κάτι το οποίο  χρειάζεται ἡ ἀνθρωπότητα ἀπαραιτήτως. Ὅπως τὸ ὀξυγόνο γιὰ τὸν ἄνθρωπο κι ὅπως τὸ νερὸ γιὰ τὸ ψάρι κι ὅπως ὁ ἀέρας γιὰ τὸ πουλί, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Το αναγκαίο είναι η αγάπη. Διψᾷ γιὰ ἀγάπη δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς αὐτήν. Πλάστηκε ν᾿ ἀγαπᾷ, ὄχι νὰ μισῇ. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε ὂν κοινωνικό. Ὁ Θεὸς τὸν ἔ βαλε μέσα στὴν κοινωνία, γιὰ νὰ ζήσῃ μαζὶ μὲ ἄλλους. Μιὰ κοπέλλα τί λαχταράει; Ν᾿ ἀποκτήσῃ ἕναν ἄντρα. Εἶνε μέσα στὴ φύσι τῆς γυναίκας. Νὰ τὸν ἔχῃ συντροφιὰ μέρα - νύχτα, στὴ χαρὰ στὴ λύπη στὸν πόνο, νὰ τὸν αἰσθάνεται κοντά, νὰ τὸν ἔχῃ προστασία καὶ στήριγμα. Καὶ ὁ νέος τί λαχταράει; Ν᾿ ἀποκτήσῃ μιὰ γυναῖκα, ποὺ νά ᾽νε  στὸ πλευρό του ὅλες τὶς ἡμέρες τῆς ζωῆς του, νά ᾽νε ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀγαλλίασί του. Κι ὁ κάθε ἄνθρωπος τί ζητάει; Ν᾿ ἀποκτήσῃ ἕνα φίλο, νά᾽νε πάντα πιστὸς κοντά του, νὰ τὸν ἐνισχύῃ, νὰ τὸν ὑποστηρίζῃ, νὰ τὸν ὑπερασπίζεται. Καὶ ἐρωτῶ. Ὑπάρχει τώρα αὐτὴ ἡ ἀγάπη; Δὲν ὑπάρχει. Τὴ βλέπεις παντρεύτηκε, κι ἀντὶ νά ᾽νε εὐτυχισμένη, τὴν τρώει ἡ θλῖψι. Γιατὶ ἀντὶ νὰ βρῇ ἀγάπη βρῆκε μῖσος, ἀντὶ νὰ βρῇ παρηγοριὰ βρῆκε στενοχώριες καὶ ἐνῷ τρῶνε μαζὶ καὶ ἐνῷ κοιμοῦνται στὸ ἴδιο κρεβάτι, εἶνε χωρισμένοι ὅσο ἡ ἀνατολὴ ἀπὸ τὴ δύσι. Μπορεῖ σωματικὰ νά ᾽νε ἑνωμένοι, ἀλλὰ ψυχικὰ βρίσκονται μακριὰ ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον καὶ μισεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Καὶ βλέπουμε σήμερα τραγικὰ γεγονότα νὰ σκοτώνῃ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἀπὸ ἕνα μῖσος ἄγριο. Τὸν βλέπεις τὸν ἄλλον; Ἀνατρέφει τὰ παιδιὰ μὲ μιὰ ἐλπίδα, ὅταν γεράσῃ τὰ παιδιὰ νὰ τοῦ δείξουν κάποια ἀγάπη. Καὶ τώρα τί συμβαίνει, τὰ παιδιὰ δὲν δείχνουν στοργή. Ἀγρίεψε ὁ κόσμος. Ἦρθε στὴ μητρόπολι κάποτε μιὰ γριὰ ἑ- βδομήντα περίπου ἐτῶν. Κλάμα ἡ γιαγιά! –Δέσποτα, λέει, θ᾿ αὐτοκτονήσω. –Τί ἔχεις; τί σοῦ λείπει; –Ἔπαθα τὴν πιὸ μεγάλη συμφορά. Γέννησα ἑπτὰ παιδιά. Κοπίασα καὶ μόχθησα. Τὰ πάντρεψα ὅλα. Τώρα ποὺ γέρασα καὶ δὲν μπορῶ νὰ δουλέψω στὰ χωράφια, μὲ διώχνουν… Ταλαίπωρε κόσμε, ἐγκαταλειμμένε, ποὺ δι- ψᾷς ἀγάπη. Τὴν ἀγάπη δὲν θὰ τὴ βρῇς που- θενὰ ἀλλοῦ παρὰ μόνο κοντὰ στὸ Χριστό. Ὁ Χριστὸς μόνο εἶνε κοντὰ στὸν ἄνθρωπο. Ποτέ δὲν τὸν ἀφήνει. Κι ὅπως λέει ὁ ποιητής, «κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου ποῦ ν᾿ ἀκουμπήσω, ποῦ νὰ σταθῶ, ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾿ ὁ Θεός μου. Πῶς ἠμπορῶ ν᾿ ἀπελπισθῶ;».   Ο Χριστός είναι ο πραγματικός πλησίον του «ανθρώπου». Εἶνε κοντά μας ο Χριστός; άμα εἶνε κοντά μας,, παράδεισο ἔχουμε. Εἶνε μακριὰ ὁ Χριστός; εἴμαστε δυστυχισμένοι. Λέει μιὰ προφητεία  τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ πραγματοποιεῖται στὶς ἡμέρες μας·«Ψυγήσεται ἡ ἀγάπη», ἡ ἀγάπη θὰ ψυχρανθῇ (Ματθ. 24,12). Σήμερα πλέον δὲν ὑπάρχει ἀγάπη. Μῖσος ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο. Μόνο ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἐκεῖ ἀναπαύεται ὁ ἄνθρωπος. Καὶ τὴν ἀγάπη τὴ δίνει ὁ Χριστός, ποὺ εἶνε ἡ ἐνσάρκωσι τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους καὶ τῶν οἰκτιρμῶν ὅν. Παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Αμήν. (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

UNGJILLI - Llukai 10:25-37 Edhe ja tek u ngrit një mësues ligji, duke e ngarë atë, e duke thënë: Mësues, ç’të bëj, që të trashëgoj jetën e përjetshme? Edhe ai i tha, Ç’është shkruar në ligj; si lexon? Edhe ai u përgjigj e tha: “Të duash Zotin Perëndinë tënd me gjithë zemrën tënde dhe me gjithë shpirtin tënd dhe me gjithë fuqinë tënde dhe me gjithë mendjen tënde” edhe “të afërmin tënd posi veten tënde”. Edhe ai i tha: U përgjigje drejt; bëj këtë, dhe do të rrosh. Po ai, duke dashur të nxjerrë veten e tij të drejtë, i tha Jisuit: E cili më është i afërm? Edhe Jisui u përgjigj e tha: Një njeri zbriste nga Jerusalemi në Jeriko dhe ra në duar kusarësh, të cilët si e zhveshën dhe e bënë me plagë, ikën dhe e lanë gjysmë të vdekur. Edhe qëlloi të shkojë asaj udhe një prift; dhe kur e pa atë, shkoi nga ana tjetër. Kështu edhe një Levit, sa arriti në atë vend, erdhi e pa, dhe shkoi nga ana tjetër. Po një Samaritan, duke udhëtuar, erdhi në vendin ku ishte ai, dhe kur e pa, iu dhimbs, edhe erdhi pranë e i lidhi plagët, duke derdhur mbi to vaj e verë, dhe e hipi në kafshën e tij, dhe e solli në një bujtinë, e u kujdes për të. Edhe të nesërmen kur do të dilte, nxori dy dinarë e ia dha bujtinarit, dhe i tha: Kujdesu për këtë njeri; dhe ç’të prishësh më tepër, unë, kur të kthehem, do të t’i jap. Cili nga këta të tre të duket se u bë i afërmi i atij që ra në duart e kusarëve? Edhe ai i tha: Ai që bëri përdëllim për të. Jisuj pra i tha: Shko edhe ti bëj kështu.   Dëgjuat të dashurit e mi, ungjillin e shenjtë. Para se të lexojë prifti ungjillin thotë: “Urtësi Drejt...”. Çdo të thotë kjo? Do të thotë, se ajo që do të lexojë është e mençur, e vërtetë dhe nuk brenda asgjë të gënjeshtër. Ungjilli është një flori i pastër.     Për këtë arsye duhet ta dëgjojmë Ungjillin me kujdes dhe ta praktikojmë në jetën tonë. Vallë e paraktikojmë? Nëse do ta praktikonim atëhere në tokë do të ishte parajsë. Tani që nuk e praktikojmë, kjo tokë u bë ferr. Sot vëllezërit  e mi, ungjilli është një prej shëmbëlltyrave më të bukura që tha Zoti. Çfarë na tregon kjo shëmbëlltyrë, paravoli? Një jude, u nis nga kryeqyteti i Izraelit, Jeruzalemi, dhe shkonte drejt Jerikosë. Por, në rrugën që po ecte, ishin të fshehur hajdutët. U hodhën para tij, e ndaluan, e rrahën, e plagosën, e shtrinë, e kërkuan dhe i morën të gjitha paratë që ai kishte dhe më pas e braktisën të shtrirë duke rënkuar nga dhimbjet dhe u zhdukën në pyllin e egër.       I plagosuri kishte nevojë për ndihmë dhe thërriste. Ndihmë! Ndihmë!... Pas pak kohe u shfaq një person hipur mbi kalë. Ishte prift, njeri i Zotit. Pa të plagosurin, por nuk qëndroi, u largua shpejt e shpejt.   Ndihmë! Thërret përsëri i plagosuri. Pas pak  kaloi një levit, dmth një dhiakon i cili shërbente në faltoren e tempullit. E pa, por dhe ai iku. Ndërsa i plagosuri rrezikohej që të vdiste, ja ku u shfaq dhe dikush tjetër. E pa i dëmtuari. Oh, mendoi, tani më erdhi fundi!   Ishte armiku i tij, Samaritani. Tashmë priste që ai t’i jepte goditjen fatale dhe t’i jepte fund. Por ai iu afrua. Zbriti nga kali i tij. U kujdes për të. I lahu plagët me verë dhe ia leu me vaj. Atje në shkretëtirrë shqeu këmishën e tij, e bëri rripa dhe me të i lidhi plagët. Pastaj e hipi në kafshën e tij dhe e çoi në një han. Atje qëndroi gjatë gjithë natës në kokën e tij. Në mëngjes, kur do të largohej i dha urdhër të zotit të hanit që ai të kujdesej për të plagosurin, të gjitha sa do të harxhonte mori përsipër që t’i paguante ai. Kjo është shëmbëlltyra. Kjo shëmbëlltyrë të tjera thotë të tjera nënkupton. Cili është njeriu që ra në duart e hajdutëve? Cilët janë hajdutët? Cili është prifti? Cili është Leviti? Cili është Samariti? Këto kanë nevojë për interpretim. Le t’iu përgjigjemi shumë shpejt. Ai që ra në duart e hajdutëve, viktima, nuk është një person e caktuar, është secili prej nesh. Janë milionat e njerëzve. Të gjithë njerëzit pa përjashtim, i gjithë njerëzimi, është i plagosuri i shembëlltyrës.   Ecte në rrugën e tij, në mënyrë paqësore, njerëzimi duke i psalur Krijuesit, Aliluja. Ndërsa ecte në rrugën e Zotit, u përball me hajdutët. Por cilët janë këta hajdutë? Kryehajdut është djalli. Ai që urren njeriun, do që ta zhdukë, dhe përdor çdo mënyrë për këtë. Ulërin si luan, thotë shkrimi, duke kërkuar dikë që ta përpijë, “por si luan që ulërin vjen përqark duke kërkuar cilin të përpijë” (1 Petro 5,8)   Hajdutë gjithashtu janë dhe njerëzit e këqij, demoniakë, veglat e djallit, të cilët dhe ata bëjnë keq. Sa keq mund të bëjë një njeri i keq nuk mund ta bëjnë një mijë demonë.   Por hajdut është vetja jonë. E shikon atë atje? Do të mund të jetonte  100 vjet dhe nuk jeton as 30. 70 vitet cili ja vodhi? Vetja e tij, droga.. E shikon atë tjetrin, që pi shishe të tëra me uiski dhe pije të tjera? Vritet vetë me alkolin. E shikon atë tjetrin që ka rënë në pasionet e turpshme të trupit? Dhe ai po vjedh veten e tij. Dëmet më të mëdha na i bën vetja jonë, me pasionet e ndryshme. Hajdutë janë pasionet, hajdutë dhe mendimet mëkatare.   Njerëzimi, po ashtu,  kërkon ndihmë. Kush do ta shpëtojë njeriun nga djalli? Cili do ta shpëtojë nga demonët dhe njerëzit e këqij? Cili do ta shpëtojë nga vetja e tij, pasionet apo mendimet mëkatare? Prifti? Leviti? Të mençurit? Oratorët? Fetë e ndryshme?       Njëri është Shpëtimtari i botës, dhe këtu është qëndra e shëmbëlltyrës. Para dramës që po përjeton njerëzimi paraqiten shpëtimtarë të ndryshëm, pseudoshpëtimtarë. Por vetëm njëri mund të sjellë shpëtimin. Është ai të cilit i falen ëngjëjt. Nëse ne heshtim, dhe gurët do të ulërijnë se “Një është shenjt, një është Zot, Jesu Krishti për lavdinë e Perëndisë, Atit, Amin” (Filip. 2,11 dhe Mesha Hyjnore).   Krishti është Samariti. Ai zbriti nga qiejtë, i erdhi pranë njeriut, u gjend pranë tij. E shëroi me doktrinën e tij të shenjtë, me mrekullitë e tij, dhe me gjakun e tij të nderuar. Cili është, të dashurit e mi, me pak fjalë kuptimi i shëmbëlltyrës?   Ekziston diçka që i duhet me patjetër njerëzimit. Ashtu si oksigjeni për njeriun dhe ashtu si uji për peshkun dhe si ajri për  zogun kështu dhe për njeriun është e nevojshme dashuria.   Ka etje për dashuri dhe nuk mund të jetojë pa të. U krijua që të dojë, dhe jo që të urrejë. Njeriu është një krijesë komunitare. Perëndia e vendosi brenda shoqërisë, që të jetojë me të tjerë. Një vajzë çfarë dëshiron fort? Që të gjejë një burrë. Është në natyrën e gruas. Ta ketë shok ditë e natë, në gëzim, hidhërim, dhimbje, ta ndiejë afër, ta ketë mbrojtje dhe mbështetje. Po një djalë i ri çfarë dëshiron? Të gjejë një grua, që ta ketë pranë tij gjatë gjithë ditëve të jetës së tij, të jetë gëzimi dhe ngazëllimi i tij. Çdo njeri çfarë kërkon? Të gjejë një shok të besuar që ta ketë gjithmonë pranë tij, t’i japë fuqi, ta mbështetë, ta mbrojë.     Tani pyes. Ekziston tani kjo dashuri? Nuk ekziston. E shikon, u martua, dhe në vend që të jetë e lumtur, e ha mërzija. Sepse në vend që të gjente dashuri, gjeti urrejtje, në vend që të gjente ngushëllim, gjeti shqetësimi dhe megjithëse hanë bashkë dhe megjithëse flenë në të njejtin krevat, janë të ndarë sa lindja me perëndimin. Mundet trupërisht të jenë të bashkuar, por shpirtërisht gjenden larg njëri nga tjetri dhe urrejnë njëri-tjetrin. E shikon tjetrin? Ushqen fëmijët me një shpresë, që kur të plaket, fëmijët t’i tregojnë një farë dashurie.     Dhe tani çfarë ndodh , fëmijët nuk tregojnë dhembshuri. Erdhi dikur në mitropoli një grua e moshuar pothuajse 70 vjeç. Qante gjyshja! -         Hirësi më thotë, do të vras veten. -         Çfarë ke? Çfarë të mungon? -         Pësova të keqen më të madhe. Linda shtatë fëmijë. U lodha dhe u mundova. I martova që të gjithë. Tani që u plaka dhe nuk punoj dot në arrë, më zbojnë... Botë e mjerë, e braktisur, që ke nevojë për dashuri. Dashurinë nuk do ta gjesh gjetkë përveçse se pranë Krishtit. Krishti vetëm është pranë njeriut. Kurrë nuk e le. Ashtu si thotë dhe poeti “dhe nëse nuk më mbetet në botë ku të mbështetem ku të qëndroj, atje lart është Zoti im. Si mund të dëshpërohem?”.     Krishti është i afërmi i vërtetë i “njeriut”. Është pranë nesh Krishti? Nëse është pranë nesh, parajsën kemi. Është larg nesh Krishti? Jemi të mjerë.   Thotë një profeci e Ungjillit, që në ditët tona është realitet, “dashuria do të ftohet” (Mattheu 24,12). Sot nuk ka më dashuri. Urrejtja mbizotëron në botë. Atje ku ka dashuri, atje prehet njeriu. Dashurinë e jep Krishti, i cili është trupëzimi i dashurisë, mëshirës dhe ngushëllimit.   Atë himnoni dhe lavdëroni në jetë të jetëve. Amin.   (†) episkop Avgustini   Përktheu B. për llogari të Pelasgos Koritsas.

Θετικός στον κορωνοϊό ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, Αναστάσιος -Με απόφαση Μητσοτάκη μεταφέρεται στην Ελλάδα, θα νοσηλευτεί στον «Ευαγγελισμό»

 

Αεροσκάφος C-130 της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας κατευθύνεται στα Τίρανα, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του ΑΠE-ΜΠΕ, προκειμένου να μεταφέρει για νοσηλεία στην Αθήνα τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο, ο οποίος διαγνώσθηκε με κορωνοϊό.

Ο κ. Αναστάσιος υπεβλήθη σε σχετικά τεστ σε ιατρικό κέντρο των Τιράνων τα οποία έδειξαν ότι έχει προσβληθεί από κορωνοϊό. Μολονότι τα συμπτώματα εμφανίζονται σε ελαφρά μορφή, οι γιατροί στα Τίρανα έκριναν αναγκαία τη μεταφορά και νοσηλεία του σε εξειδικευμένη κλινική στην Ελλάδα, δεδομένου του προχωρημένου της ηλικίας του αλλά και κάποιων χρόνιων προβλημάτων υγείας.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ενημερώθηκε για το θέμα και έδωσε τη συγκατάθεσή του για τη μετάβαση του εξοπλισμένου με ειδική μονάδα C-130 στα Τίρανα, προκειμένου να γίνει η μεταφορά του ιεράρχη.

Σύμφωνα με το σχετικό ανακοινωθέν, κρίθηκε σκόπιμο να μεταβεί στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός για την ενδεδειγμένη θεραπευτική φροντίδα.

Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/ellada/koronoios-thetikos-o-arhiepiskopos-albanias

Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;

 

Πρώτον: Κάποτε η Διοίκηση διορίζει τον Μακρυγιάννη “αρχηγό των Αθηναίων”. Τον πλησιάζει ο Γρόπιος (Gropius), πρόξενος της Αούστριας και του λέει να δεχτεί τον “Γκόρδον”, τον Άγγλο, ως αρχηγό, διότι θα βάλει τα χρήματα. Απαντά ο πατριδοφύλακας στρατηγός: “Σύρε πες του, όποιος είναι αυτός οπού θα βάλει τα χρήματα, όχι αρχηγόν τον κάνω καμπούλι (= δέχομαι να γίνει), διά την αγάπη της πατρίδος μου, αλλά όπου κατουράγει να μου δίνει να πίνω εγώ το κάτουρο. Το κάνω αυτό και του το δίνω εγγράφως”. (Απομνημονεύματα, εκδ. Ζαχαρόπουλος, σελ. 483). Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;

Δεύτερον: Αποσπώ από το “Συναξάρι”  των ηρώων του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου μας, το 1955, από το πολυτίμητο βιβλίο του Σπύρου Παπαγεωργίου «Διά χειρός ηρώων», μιαν επιστολή του Ιακώβου Πατάτσου.    Διαβάζω και «προσκυνώ» τα πάθη του λαού μας.  Γράμμα στην μάνα του, στις 8 Αυγούστου του 1956: «Χαίρε. Ευρίσκομαι μεταξύ των αγγέλων. Τώρα απολαμβάνω τους κόπους μου. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω από τον θρόνο του Κυρίου. Θέλω να χαρείς, όπως κι εγώ.  Αν κλαις, θα λυπούμαι. Το όνομά σου θα γραφεί στην ιστορία, γιατί εδέχθης να θυσιασθεί το παιδί σου για την Πατρίδα. Είναι καιρός τώρα να καμαρώσεις το παιδί σου.  Ευρίσκεται εκεί ψηλά όπου ψάλλουν οι αγγέλοι.  Χαίρε αγαπημένη μου μητέρα.  Μη κλαίς για να ακούσεις την αγγελική φωνή μου που ψάλλει:  Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ. Ψάλλε και συ μαζί μου. Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τον Θεόν  σ’ όλη σου την ζωήν».  Αυτό δεν είναι επιστολή, είναι δοξαστικό αθλητού του Έθνους μας. Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;

Τρίτον: Ο Παύλος Μελάς, ο αητός της Μακεδονίας μας, ψυχορραγούσε λέγοντας: «Τον σταυρό να τον δώσεις στην γυναίκα μου και το τουφέκι του Μίκη και να τους πεις ότι το καθήκον μου έκαμα». Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;

 Τέταρτον: Μάχη του Κιλκίς. 20 Ιουνίου 1913. Στρατιώτης του 22^ου Σ.Π. τραυματίζεται στο χέρι. Του λένε να φύγει για το χειρουργείο. «-Τι έκανε, λέει; Για μια τσουγκρανιά να φύγω; Το παλιοτόμαρό μου βαστάει ακόμη. Και συνεχίζει τον αγώνα. Παίρνει δεύτερο βόλι και εξακολουθεί να μάχεται και το δεύτερο τραύμα γίνεται τρίτο και έπεται συνέχεια. Όταν δεν ήτο δυνατόν πλέον να συνεχίσει τον αγώνα, λέει:

«-Μωρέ δεν μπορούσα να είχα κι άλλο παλιοτόμαρο, να βγάλω αυτό το τρυπημένο και να βάλω το καινούργιο;». (σελ. 76). Με εκείνα τα ηρωικά… παλιοτόμαρα είναι ραμμένη η γαλανόλευκη.  Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;

 Πέμπτον: Διασώζει ο συγγραφέας Χρ. Ζαλοκώστας στο βιβλίο του «Το περιβόλι των θεών», σ. 135, ένα… αξιοπερίεγο επεισόδιο: Περιγράφει την επίσκεψη του πρωθυπουργού Μεταξά στο στρατιωτικό νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την στιχομυθία με πληγωμένο στρατιώτη:

«-Πού πληγώθηκες εσύ, παιδί μου;

-Στο Ιβάν!

-Ε, το Ιβάν το τιμωρήσαμε! Έπεσε χθες το βράδυ.

-Ναι, έπεσε κ. Πρόεδρε. Θα μπορούσε όμως να είχε πέσει εδώ και πέντε μέρες. Όταν βρήκαμε την πρώτη αντίσταση, έπρεπε να μας θυσιάσει ο συνταγματάρχης μας. Θα το παίρναμε από τότε». Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;

Έκτον: Στο εξαιρετικό βιβλίο του Χρήστου Αγγελομάτη «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας», στις σελίδες 183-184, περιέχεται μια επιστολή του Θεοδ. Μουτσούλα, υποναυάρχου του Λιμενικού Σώματος ε.α., ο οποίος αναφέρεται στον πατέρα του, ταγματάρχη πεζικού Κωνσταντίνο Μουτσούλα. 

Διαβάζω:  «Ήτο, τότε, η μοιραία ημέρα της 26ης Αυγούστου 1922, ότε τα πάντα είχον διαλυθή. Όλως τυχαίως, όμως, συνήντησε τον ταγματάρχην Μουτσούλαν ο υπολιμενάρχης Σμύρνης Αντώνιος Μπαχάς και τον επιβίβασε βιαίως επί τον αποπλεύσαντος την ημέραν εκείνην τελευταίον επιτάκτου ατμοπλοίου “Νάξος”.

Άμα τη εισόδω της “Νάξος” εις τον λιμένα της Χίου, ο ταγματάρχης Μουτσούλας, ανελθών επί του καταστρώματος του πλοίου, το οποίον ήτο κατάμεστον από αξιωματικούς και οπλίτας, ανεφώνησεν: ” Έπειτα από το αίσχος αυτό, την εθνικήν αυτήν συμφοράν, δεν μας επιτρέπεται να πατήσωμεν χώμα ελληνικόν!. Όλοι οι Έλληνες να πάμε να πνιγούμε! Και, πρώτος, δίδω το παράδειγμα εγώ!!”. Και πράγματι ερρίφθη εις την θάλασσαν και επνίγη.

Οι Χιώτες ενεταφίασαν αυτόν εκβρασθέντα μετά τριήμερον, εις την εκκλησίαν Άγιος Ιωάννης και επί μαρμαρίνης στήλης άγνωστός μοι μέχρι τούδε, εχάραξε:

“Ή καλώς ζην ή καλώς τεθνάναι τον ευγενή χρή».

 Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;

(Κάποιοι θα σκεφτούν ότι αυτοκτόνησε. Δεν ξέρω, όμως εγώ διαβάζω φιλότιμο και μια ευαίσθητη καρδιά που παλλόταν από φιλοπατρία).

Έβδομον: Τον Απρίλιο του 1804 στο Μοναστήρι του Σέλτσου, έγινε ο ξακουσμένος «χαλασμός των Μποτσαραίων». Σκοτώθηκαν πολλοί, μεταξύ αυτών και η περίφημη κόρη του Νότη, Λένω (Ελένη) Μπότσαρη. Διαβάζω: «Ο Νότης κείτεται στο πεδίο της μάχης, διάτρητος από τις πληγές πνιγμένος στο αίμα κατάμαυρος από το μπαρούτι, Εφτά πληγές είχε και την σοβαρότερη στο δεξί μάτι. Την ώρα εκείνη η κόρη του Ελένη, λεβεντοκόριτσο 22 χρονών, λυγερή, ξανθή, ήρθε μετά τον ηρωικό θάνατο του θείου της Νίκηζα, με τον οποίο συμπολεμούσε, και βρήκε τον πατέρα της μισοπεθαμένο. Με το ματωμένο γιαταγάνι στο χέρι, έσκυψε και τον ρώτησε:

– Τι να κάνω πατέρα;

– Παιδί μου ήρθε η ώρα σου. Σκοτώσου! Της αποκρίθηκε ψιθυριστά. Χίμηξε η Ελένη με το γιαταγάνι, αναμέρισε τους εχθρούς και πνίγηκε στον Αχελώο», για να μην την μαγαρίσουν, την κόρη, την ατρόμητη Σουλιωτοπούλα. («Μνήμη Σουλίου», συλλογικό έργο του 1971).   

 Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;

Όγδοον: Γεώργιος Γεννάδιος, Δάσκαλος του Γένους. Πέθανε πάμφτωχος. Λίγο μετά την πτώση του Μεσολογγίου, στο Ναύπλιο, προσπαθεί να αναπτερώσει το ηθικό. Ο αυτήκοος και αυτόπτης Αλ. Ραγκαβής, στα απομνημονεύματά του, μεταφέρει την σκηνή και τα λόγια του Δασκάλου του Γένους. «Η πατρίς καταστρέφεται, ο αγών ματαιούται, η ελευθερία εκπνέει. Απαιτείται βοήθεια σύντονος. Πρέπει οι ανδρείοι ούτοι, οίτινες έφαγον πυρίτιν και ανέπνευσαν φλόγας και ήδη αργοί και λιμώττοντες μας περιστοιχίζουν, να σπεύσωσιν όπου νέος κίνδυνος τους καλεί. Προς τούτο απαιτούνται πόροι και πόροι ελλείπουσιν. Αλλ’ αν θέλωμεν να έχωμεν πατρίδα, αν είμεθα άξιοι να ζώμεν άνδρες ελεύθεροι, πόρους ευρίσκομεν. Ας δώση έκαστος ό,τι έχει και δύναται. Ιδού η πενιχρά προσφορά μου. Ας με μιμηθεί όστις θέλει. Και επικροτούντος του πλήθους εκένωσε κατά γης το ισχνόν διδασκαλικόν βαλάντιόν του… Αλλά όχι, επανέλαβε μετ’ ολίγον, η συνεισφορά αύτη είναι ουτιδανή. Οβολόν  άλλον δεν έχω να δώσω, αλλ’ έχω εμαυτόν και ιδού τον πωλώ. Τις θέλει διδάσκαλον επί τέσσαρα έτη διά τα παιδιά του; Ας καταβάλη ενταύθα το τίμημα». Τέσσερα χρόνια «ιδιαίτερα» και το αντίτιμο για την πατρίδα. 

 Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα; Όχι, δεν έχουμε, γι’ αυτό και υποφέρουμε και επιπλέουν τα σκουπίδια και είμαστε γεμάτοι φόβο. Η Πίστη και η Φιλοπατρία ήταν τα δυο φτερά με τα οποία πετούσε ο Ελληνισμός. Τσακίστηκαν τα φτερά μας και σερνόμαστε…

Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος – Μέλος ΙΗΑ

Κιλκίς

Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο εθνικισμός του Μεταξά και ο αριστερόστροφος φασισμός!!

 

Γράφει ο Ιωάννης Αμπατζόγλου* μέλος του INTERNATIONAL HELLENIC ASSOCIATION

Τέσσερα – ἄστρα γύρω γύρω

καταμεσῆς ἥλιος λαμπρός,

τέσσερα χρόνια — ὅλο μῦρο

κι’ ὁ ἥλιος: Ὁ Ἀρχηγός!¹

Ποιος δεν θυμάται την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στο Σύνταγμα, στις 4 Φεβρουαρίου 2018, στο συλλαλητήριο κατά της παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίαςστους Σκοπιανούς. Τότε, ήταν που αποκάλεσε «εθνομηδενιστές» τους κυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ, όπως επίσης είπε «περιφρονώ και μάχομαι τον φασισμό, σε όλες του τις μορφές και προπαντός στην πιο πονηρή, απατηλή και επικίνδυνη μορφή του, την αριστερόστροφη».

Πριν από μερικές μέρες –στο πλαίσιο των αναρτήσεων στο διαδίκτυο, θεμάτων σχετικών με την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου– εντόπισα ένα βίντεο με αποσπάσματα δύο παλαιότερων τηλεοπτικών συνεντεύξεων του Μίκη Θεοδωράκη. Η πρώτη συνέντευξη ήταν στην εκπομπή της ΕΤ1 «Φώτα πορείας» με την Έλενα Ακρίτα στις 8-1-2000 –η εκπομπή αυτή προβλήθηκε σε επανάληψη και από το κανάλι της Βουλής το 2012–, ενώ η δεύτερη ήταν στην εκπομπή της ΝΕΤ «Στα άκρα» με τη Βίκυ Φλέσσα στις 29-1-2010. Σε εκείνες τις συνεντεύξεις ο Μίκης είχε αναφερθεί στον Ιωάννη Μεταξά και στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Αξίζει να δούμε αυτά τα αποσπάσματα.

Εκπομπή «Φώτα πορείας» με την Έλενα Ακρίτα, κανάλι ΕΤ1, 8-1-2000.

ΜΙΚΗΣ: Πέρασα τη σχολή του εθνικισμού, με την καλώς εννοούμενη έννοια. Νομίζω ότι η νεολαία του Μεταξά, στην οποίαν ήμουνα –και δεν ήμουν απλώς έτσι, δεν με πήραν απλώς–,

ΑΚΡΙΤΑ: Συγγνώμη, δεν το’ πιασα. Ήσασταν στη νεολαία του Μεταξά;

ΜΙΚΗΣ: Βέβαια! Όλοι ήμασταν στη νεολαία του Μεταξά. Δεν υπήρχε παιδί που να μην είναι στη νεολαία του Μεταξά.

ΑΚΡΙΤΑ: Α, επειδή ήταν υποχρεωτικό ήσασταν εκεί.

ΜΙΚΗΣ: Εγώ… δεν ήταν υποχρεωτικό… εγώ πήγα εθελοντικά.

ΑΚΡΙΤΑ: Στη νεολαία του Μεταξά; Πως κολλάει αυτό με την;…

ΜΙΚΗΣ: Κοιτάχτε, εμείς δεν ξέραμε ποιος είναι ο Μεταξάς. Ξέραμε ότι είναι ένας πρωθυπουργός κ.λπ. Ο πατέρας μου, που ήταν βενιζελικός, δε μας μιλούσε ποτέ για τον Μεταξά γιατί φοβότανε πάντοτε να μιλήσει και ήταν και θύμα του Μεταξά. Αυτά τα’ ξέραν οι μεγάλοι. Εμείς μικροί, μικρά παιδιά στο σχολείο, το μόνο που ξέραμε, ας πούμε, είναι ότι…

ΑΚΡΙΤΑ: Ότι είπε το ΟΧΙ;

ΜΙΚΗΣ: Όχι το ΟΧΙ, πριν ακόμα. Ο Μεταξάς μιλούσε πολύ για την πατρίδα. Γιατί πατριδογνωσία ήτανε. Ποτέ δε μας μίλησαν, ας πούμε, για κομμουνισμό, για αυτά. Δεν ξέραμε και τη λέξη. Ξέρετε, μία φορά που μου είπε να μιλήσω εναντίον του κομμουνισμού, στην Γ’ Γυμνασίου και ακούσαμε όλοι στο σχολείο πρώτη φορά τη λέξη κομμουνισμός. Μου λέει “αύριο Θεοδωράκη θα μιλήσεις εναντίον του κομμουνισμού”. Εναντίον κιόλας. Λοιπόν, μου έκανε εντύπωση. Κομμουνισμός, εναντίον. Κανείς συμμαθητής μου δεν ήξερε τίποτα. Πήγα στο σπίτι, η μαμά τηγάνιζε ψάρια. Πηγαίνω, “μαμά” της λέω, “πρέπει να μιλήσω αύριο εναντίον του κομμουνισμού, τι πράγμα είναι αυτό;”. Μου λέει, “δεν ξέρω” μου λέει, “αλλά φαίνεται κακό, μου φαίνεται”. Λέω, “πόσο κακό ρε μαμά; Οι κομμουνιστές τι κάνουνε;”. Λέει, “μου φαίνεται πως είναι σαν τους Εβραίους, μου φαίνεται” λέει. Λέω, “βάζουν τα παιδιά στο βαρέλι μέσα –με καρφιά– και πίνουν το αίμα τους;”, γιατί έτσι ήτανε (ο Μίκης κουνάει το χέρι του για να δείξει ότι τότε αυτό πίστευε ο κόσμος για τους Εβραίους). Όταν μου’ πε λοιπόν, οι κομμουνιστές είναι οι Εβραίοι, είχα μια απώθηση, αμέσως. Και την άλλη μέρα λοιπόν, όταν με ρώτησε για την έκθεσή μου ο κύριος Βαρελάς, του λέω “οι κομμουνιστές βάζουν τα παιδιά σε βαρέλι και πίνουν το αίμα τους”. Λέει, “στάσου, μη μιλήσεις γι’ αυτό”. Αυτό ήτανε.

ΑΚΡΙΤΑ: (Χαμογελώντας) Μια υπεραπλούστευση ιστορική. Όλοι μαζί στον ίδιο ντορβά, Εβραίοι, Κομμουνιστές.

ΜΙΚΗΣ: Κατά τα άλλα λοιπόν, λέγαμε… ήμασταν πολύ τότε μέσα στην πατριδολατρεία. Ήτανε οι Βαλκανικοί πόλεμοι. Ο πατέρας μου πήγε εθελοντής στους Βαλκανικούς πολέμους. Μιλούσε όλο γι’ αυτό σε μένα. Μου’ χε κάνει το κεφάλι τόσο (ο Μίκης κουνάει τα χέρια πάνω από το κεφάλι του). Εεεε, μετά, ξέρεις, όταν αυτοί βομβάρδισαν την Έλλη και βύθισαν την Έλλη, ας πούμε, όλος ο ελληνικός λαός, σηκώθηκε όλος, σύσσωμος εναντίον των Ιταλών. Είμεθα φλογεροί πατριώτες, όλοι οι Έλληνες. Και όταν έγινε ο πόλεμος, πρώτη φορά πήγαιναν τα παιδιά τραγουδώντας στον πόλεμο. Δεν ξανάγινε αυτό. Και η μητέρα τους κ.λπ. Ήταν ένα πανηγύρι ο πόλεμος. Αγαπούσαμε την πατρίδα μας. Επομένως λοιπόν, εγώ για την Ελλάδα, σιγά-σιγά, σχημάτισα μέσα μου μία εικόνα, που ήτανε μία εικόνα, ας το πούμε, μεταξύ ιδέας, γυναίκας,

ΑΚΡΙΤΑ: Με χλαμύδα και δάφνινο στεφάνι;

ΜΙΚΗΣ: Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, δεν ήταν αυτό. Όχι, όχι,δεν ήταν προσωπικό, δεν ήταν αυτό. Ήταν… ναι… και η Αθηνά ήταν ίσως μέσα. Ήταν ο απώτερος, ο τέλειος σκοπός μου.

ΑΚΡΙΤΑ: Αυτή η γυναίκα υπάρχει πάντα μέσα σας;

ΜΙΚΗΣ: Ναι, ναι!

ΑΚΡΙΤΑ: Σήμερα που μιλάμε, υπάρχει;

ΜΙΚΗΣ: Ναι, ναι, η Ελλάδα, ναι, ναι, ναι, ναι! Και έτσι, αυτό αγάπησα εγώ. Αυτό αγάπησα και αν δεις τη ζωή μου πως είναι, διψούσα τότε για να πάω, ας πούμε, να πολεμήσω εναντίον των Ιταλών. Ο Μεταξάς είπε ΟΧΙ. Ηκυβέρνηση είπε ΟΧΙ. Μαζί και’ γω!

Εκπομπή «Στα άκρα» με τη Βίκυ Φλέσσα, κανάλι ΝΕΤ, 29-1-2010.

ΜΙΚΗΣ: Ξέρετε, τότε υπήρχε η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας.

ΦΛΕΣΣΑ: Η ΕΟΝ.

ΜΙΚΗΣ: Το κακό, λέει ότι ήταν αντικομμουνιστική. Διότι δεν είχαμε ακούσει ούτε το όνομα κομμουνισμός, όπως θα σας δείξω τώρα. Εκείνο το οποίον μας γέμιζε το μυαλό,είναι ότι δημιουργούμε τον τρίτο ελληνικό πολιτισμό και είμαστε υποχρεωμένοι να φτιάξουμε τον τρίτο ελληνικόπολιτισμό. Εμείς. Ο δεύτερος είναι ο βυζαντινός και ο πρώτος είναι ο αρχαίος ελληνικός. Δηλαδή, ένας εθνικισμός με την καλή έννοια, γιατί δε μας λέγανε ότι, να πάμε να φάμε τους Τούρκους ή τους Βουλγάρους ή ποιους άλλους. Δεν ήταν εθνικισμός επιθετικός. Ήταν εθνικισμός εεε,

ΦΛΕΣΣΑ: Αναβίωσης της παλιάς αίγλης.

ΜΙΚΗΣ: Αναβίωσης, ναι, ναι! Και γι’ αυτό ακριβώς νομίζω, επειδή όλοι οι Έλληνες είχαμε εμποτιστεί με αυτά τα εθνικά ιδεώδη,

ΦΛΕΣΣΑ: Ήθελαν την περηφάνια. Την περηφάνια τους πίσω.

ΜΙΚΗΣ: Ναι, ναι. Οφείλεται και το ΟΧΙ όλου του λαού εις την,

ΦΛΕΣΣΑ: Το 40.

ΜΙΚΗΣ: 40, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε ο λαός στον πόλεμο. Το να βλέπει κανείς τα παιδιά να κατεβαίνουν απ’ τα χωριά για να πάρουνε το τρένο για να πάνε να σκοτωθούνε στο μέτωπο, αγκαλιά με τις μάνες, οι οποίες μάνες να τα φυλάνε και λένε “με τη νίκη”, “με τη νίκη” και όχι αυτά τα φρικτά που κάνουνε εδώ οι κυρίες μπροστά στα στρατόπεδα. Πάνε τα παιδιά τους να υπηρετήσουν στο στρατό οκτώ μήνες και ωρύονται. Εκείαυτή η χωριάτα, έλεγε “με τη νίκη”. Για την Ελλάδα!

ΦΛΕΣΣΑ: Ή ταν ή επί τας, που λέμε.

ΜΙΚΗΣ: Ναι, ήταν κάτι πολύ σημαντικό που μου έχει μείνει ακόμα. Λοιπόν, η ΕΟΝ… κάθε Τετάρτη απόγευμα ήταν το μάθημα της εθνικής διαπαιδαγώγησης, που ήταν ομιλίες, όπου κάποιος δηλαδή, τέλος πάντων, μιλούσε για τη μάχη της Σαλαμίνας, για τη μάχη των Δερβενακίων, για το Μαραθώνα, τέτοια πράγματα, εθνικά. Και μετά γινότανε ορισμένες δοκιμές παρελάσεων μέσα στο προαύλιο του σχολείου μας. Εν δυο, εν δυο, εν δυο, αυτό ήταν όλο. Κάποια μέρα λοιπόν, μου λέει ο κύριος Βαρελάς –καθηγητής της Φυσικής, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την εθνική αγωγή– “Θεοδωράκη αύριο εσύ θα μας μιλήσεις για τον κομμουνισμό”, εεε, “εναντίον του κομμουνισμού”.

ΦΛΕΣΣΑ: Πρώτη φορά ακούτε τη λέξη.

ΜΙΚΗΣ: Ναι. Και το εναντίον κιόλας. Πηγαίνοντας προς το σπίτι μου, ερωτώ τους μαθητές μου όλους “τι είναι ο κομμουνισμός; Γιατί πρέπει να μιλήσω εναντίον;”. Ουδείς ήξερε τι είναι ο κομμουνισμός και φυσικά αφού δεν ήξερε, δεν μπορεί να μου πει, γιατί εναντίον. Έλεγα, ο πατέρας μου θα με κατατοπίσει. Αλλά ο πατέρας μου ήταν περιοδεία εις τα χωριά. Και βρίσκω τη μητέρα μου να τηγανίζει ψάρια. Εγώ πάντα πήγαινα και έπαιρνα μεζέ και τραγουδούσα μαζί της. Λέω, “μαμά πρέπει να γράψω μια ομιλία για αύριο, εναντίον του κομμουνισμού. Ξέρεις τι θα πει κομμουνισμός;”. Μου λέει, “παιδί μου έχω ακούσει γι’ αυτό, αλλά δεν ξέρω ακριβώς τι είναι”. “Πες μου, είναι καλό ή κακό;”. “Είναι” λέει “κακό, είναι κακό”. “Κακό” λέω, “όπως στα Γιάννενα, που μου έλεγες να μη πηγαίνω μέσα στο φρούριο εκεί που ήτανε τα εβραϊκά, το Πάσχα, διότι υπάρχουν τα βαρέλια που βάζουν τα παιδιά και πίνουν το αίμα τους;” Λέει, “ακριβώς το ίδιο”. Και εγώ αρχίζω λοιπόν να ακούω ότι ο κομμουνισμός είναι ορισμένοι κακοί άνθρωποι, οι οποίοι παίρνουν τα παιδάκια και τα βάζουν στα βαρέλια μέσα, με καρφιά και τους πίνουν το αίμα. Το διάβασα στην τάξη και μου λέει ο κύριος Βαρελάς, “σταμάτα, ως εδώ, δεν χρειάζεται. Ευχαριστούμε πολύ”. Και έτσι δεν έκανα την πρώτηαντικομμουνιστική μου ομιλία.

Αυτά, από τον Μίκη Θεοδωράκη. Έναν άνθρωπο που υπήρξε ενεργό μέλος της νεολαίας του μεταξικού καθεστώτος και στη συνέχεια διετέλεσε ένα από τα σημαντικότερα στελέχη της ελληνικής Αριστεράς.Δηλαδή, βίωσε σε βάθος και τις δύο καταστάσεις, επομένως η γνώμη του σχετικά με αυτές έχει ιδιαίτερη αξία.

Πάντως, είναι γεγονός ότι στη χώρα μας, συνεχίζουν μέχρι σήμερα, οι εκφραστές της πιο πονηρής, απατηλής και επικίνδυνης μορφής φασισμού, οι αριστερόστροφοι φασίστες, να χαρακτηρίζουν φασισμό τις πολιτικές ιδέες που προάγουν το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων και τον πατριωτισμό.

1. Ποίημα του Μίκη Θεοδωράκη, με τίτλο «Η ιστορική μας τετραετία», αφιερωμένο στην 4η επέτειο της 4ης Αυγούστου. Το ποίημα αυτό, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Νεολαία της ΕΟΝ και συγκεκριμένα στη στήλη «Η αλληλογραφία μας», στις 28-9-1940, ακριβώς έναν μήνα πριν το ιστορικό ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά.

*Ο Ιωάννης Αμπατζόγλου είναι Ακτινοφυσικός Ιατρικής, διδάκτωρ του Ιατρικού Τμήματος του ΔΠΘ και Επιστημονικά Υπεύθυνος του Τμήματος Ιατρικής Φυσικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης.

Μίκης Θεοδωράκης-εθνικισμός του Μεταξά-αριστερόστροφος φασισμός

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του ΙΗΑ εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς – μέλη του ΙΗΑ. Η ιστοσελίδα του ΙΗΑ δεν λογοκρίνει, ούτε επεμβαίνει σε άρθρα – κείμενα των μελών του ΙΗΑ

Οι άγγελοι και το έργο τους Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου !!!

 

1912: Φλωρίνης Απελευθέρωσις (video)

Με αφορμή την 108η επέτειο της απελευθέρωσης της Φλώρινας, ο Δημήτρης Πασίνης και η ομάδα «Μένουμε Φλώρινα» μας παρουσιάζουν ένα ιστορικό video.

«Επίθεση» Ρουμανίας σε Βλάχους Αλβανίας- δέλεαρ το ευρωπαϊκό διαβατήριο

 

“Οι Βλάχοι παίρνουν ρουμανικά διαβατήρια”

Έχει ανοίξει ο δρόμος για τους Βλάχους της Αλβανίας και των Βαλκανίων να αποκτήσουν διαβατήριο του ρουμανικού κράτους, μετά την έγκριση του νόμου από τη Γερουσία στο Βουκουρέστι.

Ο νέος νόμος απλοποιεί τις διαδικασίες απόκτησης της ρουμανικής ιθαγένειας από άτομα ‘παλαιάς ρουμούνικης’ (vjetër rumune) καταγωγής στις βαλκανικές χώρες, αλλά και στην Ουγγαρία και την Ουκρανία. Στην Αλβανία, οι περισσότεροι Βλάχοι ζουν σήμερα στις περιοχές Φιέρ, Αυλώνα, Κορυτσά, Πόγκρανττς, Ελμπασάν και Πρεμετή.

Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, για να αποκτήσουν ρουμανική υπηκοότητα και διαβατήριο, αυτού του κράτους μέλους της ΕΕ, εκτός από καταγωγή βλάχικη, αρουμούνικη, πρέπει να έχουν ποινικό μητρώο λευκό. Πρέπει, επίσης, να γνωρίζουν τη ρουμανική γλώσσα και τον πολιτισμό.

Στη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία, την Αλβανία και την Ουκρανία υπάρχουν πολλές αιτήσεις από άτομα μακρινής ρουμανικής καταγωγής, τα οποία επιδιώκουν να γίνουν πολίτες  της Ρουμανίας και να αποκτήσουν ρουμανικά διαβατήρια, καθώς επωφελούνται αφού αυτή η χώρα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο ρουμανικός σχεδιασμός από το 2013

Το 2013, άνοιξε ένα Ρουμανικό Κέντρο Πληροφοριών στην πόλη Κορυτσά, το οποίο παρέχει δωρεάν μαθήματα για τη ρουμανική γλώσσα, τον πολιτισμό και την κληρονομιά και προσφέρει στους μαθητές δωρεάν ταξίδια στη Ρουμανία, με σκοπό να τους κάνει Ρουμάνους πολίτες.

Σύμφωνα με τον ελληνικό τύπο, προκειμένου να ασκηθεί πίεση στην ελληνική μειονότητα στη Βόρεια Ήπειρο στα 120.000 άτομα και για να ελέγξει την ανάπτυξη του Ελληνισμού, το 2012 η Αλβανία αναγνώρισε επίσημα τους Βλάχους ως εθνική μειονότητα.

Λέγεται επίσης ότι η Ρουμανία πιστεύει ότι επειδή οι άνθρωποι του Αυλώνα μιλούν μια γλώσσα που μοιάζει με αυτή των Ρουμάνων, ενδέχεται να δηλώσουν ότι είναι Ρουμάνοι και θα επωφεληθούν από τα διαβατήρια.

Klan Plus

 

The Hellenic Information Team

Κράτος, έθνος και ταυτότητα: Μοιρολόϊ αλβανικής καταγωγής - Shteti, kombi dhe identiteti: Vajtimi i prejardhjes shqiptare.

 

Αθανάσιος Γκότοβος 


                                                        
τ. Καθηγητής Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Υπάρχουν (τουλάχιστον) δύο είδη λογοκρισίας. Η ετερολογοκρισία παραπέμπει σε κάποιον εξωγενή σε σχέση με τον παραγωγό λόγου παράγοντα που διαθέτει την ισχύ να επιβάλει κανόνες χρήσης της γλώσσας στη δημόσια (ενίοτε και στην ιδιωτική) σφαίρα και να παρακολουθεί την εφαρμογή τους. Εκφράζεται είτε προληπτικά, ως απαγόρευση αποκλίνουσας χρήσης της γλώσσας, είτε κατασταλτικά, ως επιβολή κυρώσεων σε περίπτωση που δεν λειτουργήσει το πρώτο. Η αυτολογοκρισία δεν προϋποθέτει κατ’ ανάγκην κάποια υπερκείμενη εξουσία που ρυθμίζει και ελέγχει τη γλωσσική χρήση του υποκειμένου. Όταν την προϋποθέτει, έχουμε την περίπτωση εσωτερίκευσης εκ μέρους του υποκειμένου των κανόνων που έχει θεσπίσει η υπερκείμενη εξουσία για τη χρήση της γλώσσας. Η οπτική του φορέα της εξουσίας για το τι είναι αποκλίνουσα γλωσσική χρήση συμπίπτει με την οπτική του υποκειμένου. Στη συνείδηση του υποκειμένου, του παραγωγού λόγου, η απαγόρευση του αποκλίνοντος λόγου εμφανίζεται ως απολύτως νομιμοποιημένη, κανονική και επιβεβλημένη. Όταν δεν υφίσταται κρατική αρχή που να ρυθμίζει τη χρήση της γλώσσας, η αυτολογοκρισία παίρνει τη μορφή συμμόρφωσης του ομιλητή σε άτυπους κανόνες λόγου που οφείλουν να ρυθμίζουν τη γλώσσα των ατόμων που ανήκουν σε μια συγκεκριμένη ομάδα: μέλη του κόμματος, μέλη μιας οργάνωσης, πιστοί μιας θρησκείας, άτομα που επιθυμούν να εμφανίζονται ως «προοδευτικοί» κλπ.   Στην τελευταία περίπτωση δεν είναι κάποια επίσημη διάταξη που ορίζει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να λέγεται, πότε, από ποιον, σε ποιον και γιατί, αλλά είναι η γλωσσική κουλτούρα της ομάδας που ρυθμίζει τη χρήση της γλώσσας. Τα μέλη της ομάδας, και γενικά όσοι επιθυμούν να λογίζονται ως τέτοια, προσαρμόζουν τη χρήση της γλώσσας στις προσδοκίες της (πραγματικής ή φαντασιακής) ομάδας στην οποία ανήκουν. Η αποκλίνουσα χρήση της γλώσσας εδώ δεν επισύρει επίσημες κυρώσεις, αλλά θολώνει την εικόνα του ομιλητή σε σχέση με την ιδανική εικόνα του μέλους της ομάδας ή ομίλου όπου ανήκει ή επιθυμεί να λογίζεται ότι ανήκει. Τα παραδείγματα αυτολογοκρισίας λόγω προσαρμογής του ομιλητή στους άτυπους κανόνες χρήσης της γλώσσας της ομάδας είναι άπειρα. Θα ασχοληθούμε μόνο με ένα, καθώς η εσωτερική λογική αυτού του φαινομένου είναι η ίδια.   Πώς θα σας φαινόταν η φράση «Ο τουρκικής καταγωγής φυλακισμένος ηγέτης του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν Αμπντουλάχ Οτσαλάν απηύθυνε έκκληση στους τουρκικής καταγωγής φυλακισμένους βουλευτές να σταματήσουν την απεργία πείνας».   Θα μπορούσε να την είχε εκδώσει το γραφείο Τύπου του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, με την προσθήκη «τρομοκρατικής οργάνωσης» μπροστά από το όνομα του κόμματος. Θα μπορούσε, επίσης, να την είχε συντάξει κάποιος που υιοθετεί την οπτική του τουρκικού κράτους σε σχέση με την ύπαρξη κουρδικού έθνους και προσώπων που ανήκουν στο έθνος αυτό στην τουρκική επικράτεια. Δεν θα μπορούσε να την είχε εκστομίσει χρήστης της γλώσσας που αναγνωρίζει ότι στην Τουρκία υπάρχουν πρόσωπα που αυτοπροσδιορίζονται ως Κούρδοι και σ’ αυτούς ανήκει ο Οτσαλάν καθώς και οι φυλακισμένοι ομοεθνείς βουλευτές του τουρκικού κοινοβουλίου. Το τουρκικό κράτος δεν ρυθμίζει μόνο τη γλώσσα αναφορικά με το αν το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν είναι τρομοκρατική οργάνωση, αλλά και την ίδια τη γλωσσική κατηγορία μέσω της οποίας αυτοπροσδιορίζεται και ετεροπροσδιορίζεται (με εξαίρεση τις τουρκικές κρατικές αρχές) ο πληθυσμός των Κούρδων στη γειτονική χώρα. Ποιο είναι το «κώλυμα» του τουρκικού κράτους εν προκειμένω; Είναι απλό. Δεν επιθυμεί να αναγνωρίσει κουρδικό έθνος εντός της τουρκικής επικράτειας. Οι επίσημες απαγορεύσεις της γλωσσικής χρήσης στον δημόσιο λόγο σχετικά με τους Τούρκους πολίτες κουρδικής εθνότητας υπηρετούν αυτόν ακριβώς τον πολιτικό στόχο: να καταστεί ανύπαρκτο στον δημόσιο λόγο κάτι που είναι υπαρκτό στην καθημερινή ζωή, στην πράξη: μια μη-τουρκική εθνότητα μέσα στην Τουρκία.   Κώλυμα όμως με την εθνότητα, ειδικότερα με την ελληνική, έχουν και μερικοί Έλληνες διανοούμενοι και δημοσιολόγοι. Υπάρχουν π.χ. κύκλοι στην ελληνική κοινωνία που δεν θα χρησιμοποιήσουν ποτέ τον όρο «Βορειοηπειρώτης» για τους Βορειοηπειρώτες, για τους ελληνικής εθνότητας πολίτες της Αλβανίας ή για όσους από αυτούς έχουν μεταναστεύσει και ζουν στην Ελλάδα και είτε διατηρούν ακόμη, είτε έχουν αποποιηθεί την αλβανική υπηκοότητα. Και εδώ τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται περίεργα – εκ πρώτης όψεως. Διότι αν το τουρκικό κράτος έχει τους λόγους του που δεν επιθυμεί να αναγνωρίζεται – έστω μέσω της απλής χρήσης της γλώσσας – κουρδικό έθνος στην επικράτειά του, τι εμποδίζει τους «πολιτικά ορθώς» σκεπτόμενους Έλληνες να αποφεύγουν τη χρήση του όρου «Βορειοηπειρώτης»; Η απάντηση είναι, οι συνδηλώσεις του. Όσοι αποφεύγουν τη χρήση της συγκεκριμένης λέξης αυτολογοκρίνονται, προσαρμοζόμενοι – κάποιοι ασμένως, κάποιοι άλλοι βαρυγκομώντας εσωτερικά – στην επιταγή της «προόδου», σύμφωνα με την οποία δεν αρκεί να είσαι, αλλά και να φαίνεσαι «προοδευτικός». Κυρίως να φαίνεσαι. Δεν πρόκειται απλώς για κάποια αποϊδεολογικοποιημένη γλωσσική μόδα, αλλά για μια νομιμοποιημένη στον κύκλο των «προοδευτικών» όλου του φάσματος - από τον νεοφιλελευθερισμό μέχρι την άκρα αριστερά – γλωσσική πρακτική με την οποία υποδηλώνουν την απέχθειά τους για τον «εθνικισμό», έτσι όπως αυτοί τον ορίζουν, και για τη «συντήρηση», δηλαδή για ό,τι δεν συνάδει με την ιδεολογία τους. Έτσι θεωρούν ότι ο όρος «Βορειοηπειρώτης» παραπέμπει σε άλλες εποχές, σε πολιτικές προσάρτησης αλβανικών εδαφών στην ελληνική επικράτεια, σε μεγαλοϊδεατισμούς και σε «Ελληναράδες».   Η απόρριψη του όρου «Βορειοηπειρώτης» ως ιδεολογικά ύποπτη από συγκεκριμένους παραγωγούς δημόσιου λόγου στην ελληνική κοινωνία δεν παραπέμπει μόνον στην αυθόρμητη συμμόρφωση στους γλωσσικούς κανόνες του καθωσπρεπισμού της «προόδου». Την ίδια στιγμή αποτελεί και δείκτη άγνοιας στοιχειωδών πραγμάτων αναφορικά με τις έννοιες (και τις πραγματικότητες) του κράτους, του έθνους και της ταυτότητας.   Ένα κράτος έχει πολίτες, ανεξάρτητα από το πόσες εθνότητες συγκατοικούν στην επικράτειά του. Είναι πιθανόν να έχει και αλλοδαπούς, π.χ. μετανάστες, πρόσφυγες, και άλλους – αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Ο πολίτης δεν έχει καταγωγική σχέση με το κράτος στο οποίο ανήκει, αλλά νομική. Η ιδιότητα που αποκτά το άτομο μέσα από τον πολιτικό δεσμό με το κράτος του οποίου είναι πολίτης, η ιδιότητα του πολίτη, δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά ένταξη σε κάποιο έθνος, με την έννοια της εθνότητας. Η σύγχυση προκύπτει από το διπλό σημασιολογικό φορτίο της λέξης «έθνος»στην ελληνική γλώσσα (και αντιστοίχως της λέξης nation) ως ενιαίου σημαίνοντος για δύο διακριτά σημαινόμενα: κράτος και έθνος. Το έθνος, αντιθέτως, παραπέμπει σε μια διαχρονική πολιτισμική (για ορισμένους ακόμη και καταγωγική) κοινότητα.   Από την αίσθηση συμμετοχής σε αυτήν την κοινότητα πηγάζει η εθνική (ή εθνοτική για ορισμένους) ταυτότητα. Σε αυτό το δεύτερο παραπέμπει η λέξη «Βορειοηπειρώτης»: στην αίσθηση του υποκειμένου ότι ανήκει σε μια ευρύτερη διαχρονική κοινότητα, στην κοινότητα των Ελλήνων, και ειδικότερα εκείνων των Ελλήνων που ζουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή της σημερινής Αλβανίας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η επικράτεια του αλβανικού κράτους τα τελευταία εκατό χρόνια περίπου.   Είναι ενδιαφέρον ότι ακόμη και η γερμανική κατοχική δύναμη στην Αλβανία χρησιμοποιούσε τον όρο «Έλληνες της Αλβανίας» - και όχι αλβανικής καταγωγής αντάρτες - για τους Βορειοηπειρώτες αντιστασιακούς, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων αγωνίστηκε στο πλευρό του αλβανικού εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου. Τώρα γιατί στη σημερινή Ελλάδα ορισμένοι προτιμούν αντ’ αυτού τον πολιτικά ορθό όρο «αλβανικής καταγωγής» είναι αξιοπρόσεκτο φαινόμενο. Δείχνει ότι οι φορείς της ιδεολογίας της πολιτικής ορθότητας είναι έτοιμοι για νοητικές ακροβασίες, αρκεί να σταλεί το μήνυμα της συμμόρφωσης σε όσα κελεύει η ιδέα της «προόδου». https://www.huffingtonpost.gr/

Ekzistojnë (të paktën) dy lloje censure. Heterocensura e cila na orienton tek një faktor i jashtëm, në lidhje me faktorin prodhues të fjalës, i cili disponon forcën që të imponojë rregullat e përdorimit të gjuhës në sferën publike (herë e private) dhe të ndjekë aplikimin e tyre. Shprehet qoftë në mënyrë parandaluese, si një ndalim i përdorimit të fjalës devijuese, qoftë në mënyrë frenuese, si një marrje masash ndëshkuese në rastet që nuk funksionon e para. Vetëcensurimi nuk presupozon domosdoshmërisht një pushtet që qëndron nga sipër dhe kontrrollon përdorimin e gjuhës së subjektit. Kur e presupozon kemi rastin e pranimit të brendshëm, nga ana e subjektit të rregulllave që vendosur pushtetit mbikqyrës për përdorimin e gjuhës. Pikëpamja e mbajtësit të pushtetit në lidhje me çfarë është përdorimi devijues i gjuhës, përkon me këndëvshtrimin e subjektit. Në ndërgjegjien e subjektit, të prodhuesit të fjalës, ndalimi i fjalës devijuese shfaqet plotësisht e ligjëruar, e rregullt dhe e detyrueshme. Kur nuk ekziston një princip shtetëror i cili të rregullojë përdorimin e gjuhës, vetëcensurimi merr formën e përshtatjes së folësit me rregulla jo-formale të fjalës që kanë si detyrë që të rregullojnë gjuhën e personave të cilët i përkasin një grupi të caktuar: anëtarë të partisë, anëtarë të së njejtës organizatë, besimtarë të një feje, persona që kërkojnë të shfaqen si “përparimtarë” etj.     Në rastin e fundit nuk është një rënditje zyrtare e cila cakton se çfarë duhet dhe çfarë nuk duhet të thuhet, kur, nga kush, tek kush dhe përse, por një kulturë gjuhësore e grupit, i cili rregullon përdorimin e gjuhës. Anëtarët e grupit dhe në përgjithësi të gjithë ata sa dëshirojnë që ta mendojnë si të tillë, përshtatin përdorimin e gjuhës në pritshmëritë e grupit (real apo fantastik tek i cili janë pjesë). Përdorimi i devijuar i gjuhës, këtu, nuk sjell masa ndëshkuese zyrtare, por turbullon imazhin e folësit në lidhje me imazhin ideal të anëtarit të grupit ose shoqërisë në së cilës i përket ose dëshiron të mendojë se i përket.   Shembujt e vetëcensurimit të fjalës për shkak të përshtatjes së folësit në rregullat jo-formalë të gjuhës së grupit janë të pafundme. Do të merremi vetëm me njërën prej tyre, pasi llogjika e brendshme e këtij fenomeni është e njejtë.   Si do të dukej fjalia “Udhëheqësi i burgosur me origjinë turke, i Partisë së Punës të Kurdistanit Abdullah Oçalan, iu bëri thirrje deputetëve të burgosur me origjinë turke që të ndalonin grevën e urisë”.   Do të mund ta kishte publikuar zyra e Shtypit të Ministrisë së Jashtme Turke, me shtesën “organizatës terroriste” para emrit të partisë. Do mundej, gjithashtu, të mund ta kishte formuluar dikush i cili pranon këndvështrimin e shtetit turk në lidhje me ekzistencën e kombit kurd dhe personave që i përkasin këtij kombi në territorin turk. Nuk do të mund ta kishte nxjerrë nga goja një përdorues i gjuhës që e di se në Turqi ka persona të cilët vetëpërcaktohen si Kurdë dhe ndër ta është dhe Oçalan, si dhe deputetë bashkëkombas të parlamentit turk. Shteti turk nuk rregullon vetëm gjuhën në lidhje me nëse Partia e Punës së Kurdistanit është organizatë Terroriste, por dhe vetë gjuhën e akuzës nëpërmjet së cilës vetëpërcaktohet dhe përcaktohet nga të tjerët (me përjashtim institucionet shtetërore turke) popullata e kurdëve në vendin fqinj. Cili është “problemi” i shtetit turk në rastin konkrret? Është e thjeshtë. Nuk dëshiron që ta njohë kombin kurd brenda territorit turk. Ndalimet zyrtare të përdorimit të gjuhës në fjalën publike në lidhje me qytetarët turq me kombësi kurde i shërbejnë pikërisht këtij qëllimi politik: të bëhet inekzistues në fjalën publike diçka që është reale në jetën e përditëshme, në veprim: një kombësi jo-turke brenda Turqisë. Problem me kombësinë, në veçanti me atë helene, kanë dhe disa intelektualë Helenë dhe ligjërues publikë. Ekzistojnë psh qarqe në shoqërinë helene që nuk e përdorin kurrë përkufizimin “Vorioepirot”, për qytetarët me kombësi helene të Shqipërisë, ose për ata sa prej tyre  kanë emigruar në Greqi dhe rujanë akoma, ose kanë mohuar, shtetësinë shqiptare. Këtu gjërat fillojnë që të bëhen të çuditëshme- në aparencë. Sepse nëse shteti turk ka arsyet e tij që nuk dëshiron të njihet- qoftë dhe nëpërmjet përdorimit të gjuhës së thjeshtë- një komb kurd në territorin e tij, çfarë i pengon grekët mendimtarë që mendojnë “nga pikpamja polikike në mënyrë korrekte” që të shmangin përdorimin e përkufizimit “Voriepiroti”? Përgjigjia është, deklaratat e bashkangjitura. Të gjithë ata që shmangin përdorimin e kësaj fjale, vetëcensurohen, duke u përshtatur – disa me kënaqësi, disa duke rënkuar nga brenda- me kërkesën e “përparimit”, sipas së cilës nuk mjafton të jesh, por dhe të dukesh “përparimtar”. Kryesisht të dukesh. Nuk bëhet fjalë thjesht për një modë linguistike e zhveshur nga ideologjitë, por për një modë të ligjëruar në qarqet e “përparimtarëve” të të gjithë fashës- që nga neoliberalistët deri në të majtët ekstremë- praktikë linguistike me të cilën deklarojnë pështirosjen e tyre për “nacionalizmin”,  ashtu si ata e përcaktojnë, dhe për “konservimin”, dmth për ato sa nuk i përshtaten ideologjisë së tyre. Kështu e konsiderojnë se përkufizmi “Voriepirotis” në çon në epoka të tjera, në politikat e aneksimit të territoreve shqitpare në territorin helen, dhe në “idetë e mëdha” dhe në “grekmëdhenjtë”. Përjashtimi i përkufizimit “voriepirot” si i dyshimtë nga pikëpamja ideologjike, nga prodhues të caktuar të fjalës publike në shoqërinë helene nuk orienton vetëm në përshtatjen spontane në rregullat linguistikë, të të qënit ashtu siç duhet të “përparimit”. Në të njejtën kohë përbën dhe një tregues të mungesës së dijeve të elementëve elementarë në lidhje me konceptet ( dhe realitetet) e shtetit, të kombit dhe të indentitetit. Një shtet ka qytetarë, pavarësisht nga sa kombësi bashkëjetojnë në territorin e tij. Është e mundur që të ketë të huaj psh, emigrantë, refugjatë, dhe të tjerë- por kjo është një bisedë më vete. Qytetari  nuk ka marrdhënie prejardhjeje me shtetin të cilit i përket, por vetëm jurdike. Cilësia që përfiton personi brenda lidhjes politike me shtetin tek i cili është qytetar, cilësia e qytetarit, nuk është do të thotë si rrjedhim, instalim në një komb tjetër, në kuptimin e  kombësisë. Ngatërresa që del nga ngarkesa e dyfishtë semasiologjike e fjalës “komb” në gjuhën e helene ( dhe resepektivisht në gjuhët e tjera) si fjalë e përbashkët e koncepteve të ndara: shtet dhe komb. Kombi, në të kundërt, orienton në një komunitet kulturor diakronik (për disa akoma dhe komunitet prejardhjeje). Nga ndjesia e pjesmarrjes  në këtë komunitet buron identiteti kombëtar (ose nacional për disa). Në këtë të dytën na çon fjala “Voriepirotis”: në ndjesinë e subjektit që i përket në një komunitet të gjërë diakronik, në komunitetin e Helenëve, dhe në veçanti, të atyre helenëve që jetojnë në një zonë të caktuar të Shqipërisë së sotme, kështu siç është krijuar  territori i shtetit shqiptar gjatë 100 viteve të fundit, përafërsisht. Është interesante gjithashtu dhe fakti se forcat pushtuese gjermane në Shqipëri përdornin përkufizimin “Grekët e Shqipërisë” – dhe jo partizanët me prejardhje shqiptare- për anëtarët voriepirotë të rezistencës, shumica e dërrmuese e të cilëve luftoi në krah të frontit shqiptar nacionalçlirimtar. Tani për çfarë arsye në Greqinë e sotme preferojnë në vend të këtij përkufizimi, përkufizimin e korrekt politikisht “prejardhje shqiptare” është një fenomen që ja vlen të vëresh. Tregon se mbartësit e ideologjisë së korrektesës politike, janë gati dhe për akrobaci mendore, mjafton që të dërgohet mesazhi i pajtimit me ato sa urdhëron ideja e “përparimit” . Përkthimi: Pelasgos Koritsas Të gjitha të drejtat e rezervuara.

Η Θεία Λειτουργία (2) Θυσία - Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου!

 

Ποιος φταίει για τους ατιμώρητους…. κουκουλοφλώρους;

 

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αν θυμάμαι καλά, εγκαινιάστηκε το νοσηρό φαινόμενο των καταλήψεων. Παιδιά 13 ετών πραγματοποιούν επί εβδομάδες «καταλήψεις» σχολείων, με αίτημα κατ’ αρχάς την κατάργηση των εξετάσεων. Και υπήρξαν πολιτικοί που έσπευσαν να φωτογραφηθούν μαζί τους στα κιγκλιδώματα για να αλιεύσουν συμπάθειες. Η κοινωνία διαβρωμένη, θρυμματισμένη και σε αποσύνθεση, παρακολουθούσε  – γονείς, εκπαιδευτικοί, συνδικαλιστές, Τύπος – εμβρόντητη, αλλά άφωνη και απαθής, από δειλία και καιροσκοπισμό. Με το πέρασμα του χρόνου οι καταλήψεις, απέκτησαν μορφή εθιμικού δικαίου. 

Τον Ιούνιο στέλνουμε παιδιά στο γυμνάσιο και κατά τον Οκτώβριο κάθε έτους, τα βλέπουμε να περιφέρονται, σε ώρες μαθημάτων, γύρω από το δημοτικό τους σχολείο, πασιχαρή, διότι απέκτησαν τον… περίοπτο και τιμητικό τίτλο του καταληψία. Ενός μηνός φοίτηση στο γυμνάσιο, αρκεί, για να μεταμορφώσει την παιδικότητα και αγνότητα, που παραδίδουμε στην ανώτερη από μας εκπαιδευτική βαθμίδα, σε εν δυνάμει αναρχικούς και κουκουλοφόρους. Αυτό το γρήγορο μεγάλωμα, συνοδεύεται μεν από την αποβολή της αθωότητας, φυλάσσεται όμως ως κόρη οφθαλμού, η ανωριμότητα. Όπως αριστοτεχνικά το διατύπωσε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «ώσπερ δεδοικότες μη το κακόν απολέσωσιν», δηλαδή,  σαν να φοβούνται μήπως χάσουν το κακό.

Προϊόντος του χρόνου, τα αιτήματα των καταλήψεων στα γυμνάσια, καταρράκωσαν και το τελευταίο ίχνος σοβαρότητας από αυτό που κάποτε ονομάζαμε «εθνική παιδεία». Κατανοώντας οι μαθητές την περιρρέουσα ατιμωρησία και αδιαφορία, καταλαμβάνουν σχολεία με δικαιολογίες, που παραπέμπουν σε «φραπεδοσύναξη» συνοικιακής καφετέριας, στην οποία «λιώνουν», αναπαυόμενα, τα άλκιμα νιάτα της δόλιας πατρίδας.  Έτσι ακούσαμε για την μορφή της τυρόπιττας του κυλικείου, για το χρώμα του χαρτιού στην τουαλέτα και άλλα φαιδρά που κατεξευτελίζουν μια ολόκληρη κοινωνία. Τελειώνοντας το λύκειο, οι νέοι πλέον είναι πανέτοιμοι, να διακριθούν και στις υψηλότερες βαθμίδες της ανομίας, μετά και την πανηγυρική υποδοχή που τους επιφυλάσσουν οι αειθαλείς κομματικές νεολαίες στο πανεπιστήμιο, κυρίως της αριστερόμυαλης και κρανιοκενούς αναρχίας, να φορέσουν κουκούλα, να βιαιοπραγούν ατιμωρητί και να χτίζουν ή να εισβάλλουν σε γραφεία πρυτάνεων-όπως τις προάλλες με τον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ-και να τους κρεμούν «λαιμαριές» στις οποίες αναγράφουν δημοκρατικότατα τα «ευγενή» συνθήματά τους, όπως «αλληλεγγύη στις καταλήψεις». Προφανώς και κάποιοι γονείς θα καμαρώνουν που τα βλαστάρια τους, οι «κουκουλοφλώροι» των βορείων και νοτίων προαστίων, διαπρέπουν στην κουκουλοφορία και στην ασυδοσία. «Παιδιά είναι, κάνουν την επανάστασή τους».

Τα συφοριασμένο κράτος, το οποίο επιβάλλει με βαριά πρόστιμα και απειλές την «μάσκα παντού», ανέχεται βέβαια, σχεδόν υποθάλπει, εδώ και δεκαετίες, την κουκούλα, επιτρέποντας την διασπορά ενός πιο επικίνδυνου «ιού». Του ιού της ατιμωρησίας, που τα συμπτώματά του είναι πολύ πιο επικίνδυνα, γιατί ροκανίζουν το μέλλον του λαού μας. Και το κακό επιτείνεται, διότι το «εμβόλιο» κατά της κουκουλοφορίας υπάρχει, αλλά καμμιά κυβέρνηση δεν έχει το σθένος να το χρησιμοποιήσει. Το εμβόλιο λέγεται τιμωρία, λέξη που έχει απαγορευτεί, διά ροπάλου, να μνημονεύεται από το νηπιαγωγείο ακόμη.

Μία… ωραία ετυμολογική παρένθεση. Η λέξη «ώρα», όταν γράφαμε αρτιμελώς την γλώσσα  μας, με πνεύματα και τόνους, σήμαινε την χρονική διάρκεια, με δασεία και οξεία στο ωμέγα, αλλά και την φροντίδα, την πρόνοια και το ενδιαφέρον, με ψιλή και οξεία στο τονιζόμενο φωνήεν. Άρα τιμή+ώρα, δηλαδή «τιμωρία», σημαίνει ότι φροντίζω και προνοώ για την τιμή και την αξιοπρέπειά σου. Πού να τα πεις όμως αυτά σε ένα, βυθισμένο σε λήθαργο, υπουργείο Παιδείας, που στερεί τα παιδιά από τον πλούτο της παντέρπνου και πανευφήμου ετυμολογίας μας;

Πώς αντέδρασε η «πολιτεία» στην διαπόμπευσή της, και όχι του ατυχούς πρυτάνεως, που είναι θύμα της ανυπαρξίας και αβουλίας της; Με τις χιλιοειπωμένες, αφόρητες κοινοτοπίες. Θα τους πιάσουμε, θα τους επικηρύξουμε, «θα το πούμε στην μαμά τους»… Τίποτε απολύτως δεν θα γίνει, θα ξεχαστεί όπως και τόσα άλλα, γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν το πρόβλημα. (Και να τους συλλάβουν τι θα γίνει; Για αντίποινα οι «κουκουλοφλώροι» θα ρημάξουν και πάλι κάποιο πολυτεχνείο, ενώ οι ποινές τύπου Παρασκευόπουλου, θα τους τιμωρήσουν με μια «βαρύτατη» αναστολή, γιατί είναι παιδιά της… αγιοτόκου Αριστεράς).

«Τα παιδιά μας είναι παιδιά της εποχής μας. Η εποχή μας είναι δική μας κατάκτηση, δική μας ευθύνη, δική μας λογοδοσία, δική μας αλαζονεία, αλλά κυρίως δική μας παιδεία. Ο κάθε πολιτισμός, είπε ο Όσβαλντ Σπέγκλερ, είναι το αναπόφευκτο πεπρωμένο μιας συγκεκριμένης παιδείας», θα γράψει ο αείμνηστος Τάσος Λιγνάδης στο περισπούδαστο πόνημά του. «Καταρρέω». (εκδ. «Ακρίτας», σελ 33).

Ας μου συγχωρεθεί η σκληρή γλώσσα, αλλά σήμερα τα παιδιά έρχονται στα σχολείο πνευματικώς άρρωστα. Μοσχοαναθρεμμένοι μοναχογιοί και μοναχοκόρες, γεμάτοι υπερηφάνεια και κενοδοξία. (Υπερηφάνεια σημαίνει χειτοκροτώ τον εαυτό μου, κενοδοξία επιζητώ τα χειροκροτήματα των άλλων). Μια σωστή παιδεία, μια παιδεία εθνική, που αιματώνεται από τα αείχλωρα νάματα των αρχαίων και χριστιανών «γοναίγων της ανθρωπότης», που θα έλεγε ο Μακρυγιάννης, θεραπεύει τις ασθένειες με τα ιαματικά φάρμακά της. Αυτό απαιτεί πρωτίστως αγάπη, αγωγή και τέχνη. («Τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών το άγειν άνθρωπο», κατά τους αγίους Πατέρες). Δασκάλους, φωτιστές τους Γένους, όπως τους ονόμαζαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας). Αυτό απαιτεί βιβλία σχολικά, όχι σαν τα σημερινά δηλητήρια, στα οποία κατασυκοφαντούνται οι τιμαλφείς αξίες του λαού μας- πίστη, φιλοπατρία, αξιοπρέπεια, εντιμότητα, φιλότιμο-αλλά βιβλία πατριδογνωσίας. (Στην σελίδα 85 του βιβλίου Γλώσσας της Στ΄ Δημοτικού γ΄ τεύχος, φιλοξενείται μια αφίσα. Με κόκκινα, πηχυαία γράμματα, καλείται ο λαός να πάρει μέρος, «στις 15 Φλεβάρη, σε αντιπολεμικό συλλαλητήριο». Στην επόμενη σελίδα, διαβάζουμε «Περπατώντας σε κάποιον κεντρικό δρόμο διαβάζετε αυτή την αφίσα.  Θα θέλατε να πάρετε μέρος σ’ αυτό το συλλαλητήριο; Δικαιολογήστε την απάντησή σας».

Βεβαίως, όλα τα παιδιά, επειδή το ερώτημα είναι υποβολιμαίο και καθοδηγούμενο, απαντούν, ναι. Και μετά αναρωτιόμαστε ποιος φταίει!!).

Παιδεία εθνική σημαίνει ηγεσία που δεν υποκύπτει στις θύελλες των καιρών, αλλά μένει προσηλωμένη στο όραμα για μια νέα Παλιγγενεσία, για σύνδεση των νέων με το παρελθόν, γιατί και αυτό σημαίνει Παιδεία. Δεν υπάρχει μέλλον –και παρόν- χωρίς παρελθόν.  Έχουμε μια ατίμητη κληρονομιά, αποστολή του σχολείου, είναι να μεταδώσει αυτήν την προίκα των προγόνων, να τους αναπτύξει το συναίσθημα ότι ανήκουν σε ένα σύνολο, σε έναν λαό που «έρχεται από μακριά». (Ελύτης).

Όποιος διαβάσει την αντίδραση της νυν υπουργού για τον προπηλακισμό του πρυτάνεως, «να καταδικάσουν τα κόμματα», «να εκδιωχθούν οι φασιστικές ομάδες από τα πανεπιστήμια», μόνο θλίψη αισθάνεται. Ανούσιες τιποτολογίες, «ασκιά γιομάτα αγέρα» και άγνοια του προβλήματος.

Ένα δέντρο, δεν θα καρποφορήσει ούτε αν το εγκαταλείψεις απότιστο ούτε αν βάναυσα το κλαδέψεις. Αλλά αν με τέχνη το ποτίσεις και κόψεις τα κλαδιά που πρέπει και αφήσεις εκείνα που θα δώσουν καρπό. Αυτός είναι και ο σκοπός της Παιδείας. Ποτίζουμε τις ρίζες και κλαδεύουμε με τέχνη, προσοχή και αγάπη τα βλαβερά κλαδιά. Στην… ώρα τους.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς – Μέλος ΙΗΑ