Άγιος Λουκάς ο Ιατρός – Περί ιερέων - Shën Llukai i Mjeku i Krimesë – Mbi Klerikët.

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός – Περί ιερέων …Για τους ιερείς πού περιέκοπταν τις ακολουθίες η δεν τις τελούσαν συχνά ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός θύμιζε το χωρίο του Προφήτη Ιερεμία: «Επικατάρατος πας ο ποιών τα έργα Κυρίου αμελώς». Ο ίδιος τελούσε όλες τις ακολουθίες και λειτουργούσε με μεγάλη ευλάβεια και προσοχή, δίχως βιασύνες, περικοπές, συντομεύσεις. Συμβούλευε τους ιερείς με συνεχείς εγκυκλίους να τελούν καθημερινά τις ακολουθίες και να προσεύχονται υπέρ του ποιμνίου τους: «Έχουμε ναούς πού είναι όλη την εβδομάδα κλειστοί, εκτός από την Κυριακή. Δεν πρέπει η Εκκλησία να είναι ανοιχτή κάδε πρωΐ και να χτυπάει η καμπάνα καλώντας τους πιστούς, έστω και για λίγο, να μπουν στο ναό πριν πάνε στην δουλειά τους; Αν ξέρει ο πιστός ότι κάδε πρωΐ η Εκκλησία είναι ανοιχτή, η ότι ο ιερέας διαβάζει όρθρο, τις ώρες κ.λπ. , η χάρη του Θεού θα μιλήσει στον αδύνατο χριστιανό και θα τον προσελκύσει στο ναό, οπού θα δει ότι ο ιερέας του προσεύχεται γι’ αυτόν… Παρακαλώ τους ιερείς να τηρούν αυτήν την παράκληση μου. Δεν είναι δύσκολο, ακόμη και όταν είναι ολομόναχος ο ιερέας, χωρίς ψάλτη, να διαβάζει τις ακολουθίες. Θα είναι μεγάλη η ευλογία του Θεού γι’ αυτόν τον κληρικό, πού θυμάται ότι τον έβαλε ο Θεός να προσεύχεται για το λαό… Εάν είναι χλιαρή η πίστη και η ψυχή του ιερέα πώς μπορεί αυτός να ανάψει το φως της πίστης στις ψυχές πού χάνονται, μη γνωρίζοντας τον Θεό στις ψυχές των ανθρώπων πού ο Θεός του έδωσε να ποιμάνει και να προσεύχεται γι’ αυτούς… Ένας ιερέας, πού δεν έχει τη στοιχειώδη επίγνωση της αποστολής του, μπορεί μεν να λύσει ένα πρόβλημα, καλύπτοντας κάποιο εφημεριακό κενό, όμως θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα… Εσείς οι Ιερείς έχετε αυτό το σκοπό στη ζωή σας, να θρέψετε το λαό του Θεού. Ή μήπως βλέπετε την ιεροσύνη σας σαν μέσο για να μπορείτε να τρώτε; Μήπως βλέπετε την διακονία σας σαν μια απλή εργασία, σαν ένα βιοποριστικό επάγγελμα; Να ξέρετε ότι τέτοιους ιερείς ο λαός τους καταλαβαίνει εύκολα… Πολλά ήταν τα χτυπήματα πού δέχθηκε η Εκκλησία όλα αυτά τα χρόνια, πολλές οι πληγές, μεγάλες οι καταστροφές. Φυσικά, όλα αυτά τα επέτρεψε ο Θεός, για να μας συνετίσει, γιατί φταίμε και εμείς οι ίδιοι. Χρειάζεται να μετανοήσουμε…Όλα αυτά πού περάσαμε δεν μας έγιναν μαδήματα, δεν μας δίδαξαν τίποτα. Και συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, ακόμη και χειρότερα από πριν. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι απογοητεύονται, απομακρύνονται από την Εκκλησία και πέφτουν στα δίχτυα των αιρέσεων, με αποτέλεσμα να χάνουν την ψυχή τους». Προέτρεπε τους ιερείς πάντοτε να κηρύττουν το λόγο του Θεού, έστω κι αν υπολείπονται σε θεολογική μόρφωση: «Αν ο ιερέας ζητεί τη χάρη του Θεού, αν ο νους και ή καρδιά του ιερέα χορτάσει με τα λόγια του Θεού, τότε το στόμα του θα μιλά από καρδίας. Το Άγιο Πνεύμα πού κατοικεί στην καρδιά του ιερέα, αυτό θα κηρύττει με το ταπεινό στόμα του ιερέα… Στην Αγία Γραφή είναι τόσα πολλά τα θέματα για τα κηρύγματα πού εύκολα μπορεί κανείς να τα βρει αν διαβάζει…Να θυμόσαστε, αδελφοί, και τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, ο όποιος κάδε εβδομάδα διάβαζε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη… Εάν δεν μπορείς να κηρύξεις με τον λόγο, κήρυξε με αλλά πράγματα. Να ευωδιάζεις μπροστά στους ανθρώπους με τη ζωή σου, την προσωπικότητα σου, με την αγάπη σου προς τον Χριστό, με το πνεύμα της χριστιανικής αγάπης, καθαρότητας και βαθιάς πίστης. Αν δεν έχεις εσύ αύτη την ευωδία, ούτε το χάρισμα του λόγου, τότε δεν θα είσαι ποιμήν, θα είσαι μισθωτός. Και τότε τί θα απολογηθείς στο φοβερό κριτήριο του Χρίστου; Η καρδιά του ιερέα είναι μια ειδική καρδιά, η οποία πάντοτε πρέπει να λάμπει από την πίστη στον Ιησού Χριστό. Η καρδιά του ιερέα πρέπει να είναι φωτιά, να λάμπει από το φως του Ευαγγελίου, να λάμπει από την αγάπη προς τον Σταυρό του Ιησού Χρίστου». πηγή: αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνοπούλου, Εκδόσεις Ακρίτας

Shën Llukai i Mjeku i Krimesë – Mbi Klerikët. .... Për klerikët që shkurtonin shërbesat ose nuk i kryenin shpesh Shën Llukai i Krimesë, Mjeku ju kujtonte vargun e Profitit Jeremia: “I Stërmallkuar kushdo që kryen veprat e Zotit pa kujdes”. Ai vetë kryente të gjitha ceremonitë dhe meshonte me një respekt dhe kujdes të madh, pa u nxituar, pa zvogëluar apo shkurtuar. Këshillonte klerikët me qarkore të vazhdueshme  që të kryejnë çdo ditë shërbesat dhe të luten për kopenë e tyre shpirtërore: “Kemi tempuj që janë gjatë gjithë javës mbyllur, përveç të Djelës. Nuk duhet Kisha të jetë e hapur çdo mëngjes dhe të godasë kambana duke thirrur besimtarët, qoftë dhe për pak, që të hyjnë në kishë para se të ikin në punët e tyre. Nëse besimtari e di që çdo mëngjes Kisha është e hapur, se prifti po lexon mëngjesoren, orët etj, hiri i Zotit do të flasë tek i krishteri i dobët dhe do ta tërheqë në tempull, ku do të shohë se prifti po lutet për të.... Ju lutem klerikëve të mbajnë këtë lutjen time. Nuk është e vështirë, akoma dhe kur është vetë prifti, pa psalt, të lexojë shërbesat. Do të jetë i madh bekimi i Zotit për atë klerik që kujton se Zoti e vendosi që të lutet për popullin... Nëse është i vakët besimi dhe shpirti i priftit si mundet ai që të ndezë dritën e besimit në shpirtrat që humbasin duke mos njohur Zotin në shpirtrat e njerëzve që Zoti i dha për të kujdeset dhe të lutet për ta... Një klerik që nuk ka as njohjen elementare të misionit të tij, mund të zgjidhë një problem, duke mbuluar një boshllëk famulltar, por do të krijojë probleme shumë më tepër e më serioze.... Ju klerikët keni këtë qëllim në jetën tuaj, që të ushqeni popullin e Zotit. Apo mos ndoshta e shikoni priftërinë tuaj si një mjetë që të mund të hani? Mos e shikoni dhiakoninë tuaj si një punë të thjeshtë, si një profesion për të jetuar? Ta dini që të tillë priftërinj populli i kupton shpejt.. Të shumta ishin goditjet që mori Kisha gjithë këto vite,  të shumta plagët, shkatërrimet e mëdha. Natyrisht, të gjitha këto i lejoi Zoti, që të na sjellë në vete, sepse e kemi vetë ne fajin. Na duhet pendimi... Të gjitha këto që kaluam nuk na u bënë mësim, nuk na mësuan asgjë. Vazhdojmë që të përsërisim të njejtat gabime, akoma dhe më keq se më parë. Për këtë dhe njerëzit zhgënjehen, largohen nga Kisha dhe bien në rrjetat e sekteve, me rezulat të humbasin shpirtin e tyre”. I këshillonte klerikët që të predikojnë fjalën e Perëndisë, qoftë dhe sikur t’iu mugojë edukimi teologjik: “Nëse kleriku kërkon hirin e Zotit, nëse mendja dhe zemra e klerikut ngopet me fjalët e Zotit, atëhere goja e tij do të flasë nga zemra . Shpirti i Shenjtë  që banon në zemrën e priftit, ai do të predikojë me gojën e përulur të priftit. Në Shkrimin e Shenjtë janë kaq të shumta çështjet për predikim sa me lehtësi dikush mund të gjejë nëse i lexon.... Të mbani mend vëllezër , dhe Shën Serafimin e Sarovit i cili çdo javë lexonte të gjithë Dhjatën e Re...... Nëse nuk mundesh të predikosh me fjalë, prediko me gjëra të tjera. Të mbash erë të mirë para njerëzve me jetën tënde, personalitetin tënd, me dashurinë tënde për Krishtin, me frymën e dashurisë së krishterë, besimin e pastër dhe të thellë. Nëse nuk e ke këtë aromë, as hirin e fjalës, atëhere nuk do të jesh bari, por rrogëtar. Dhe atëhere çfarë fjale do të japësh para gjykatores së tmerrshme të Krishtit. Zemra e priftit është një zemër e veçantë, e cila gjithmonë duhet të ndriçojë nga besimi në Jesu Krishti. Zemra e klerikut duhet të jetë zjarr, të ndriçojë nga drita e Ungjillit, të ndriçojë nga dashuria për Kryqin e Jesu Krishtit. Burimi. Arkimandrit Nektar Antonopoulo, Botimet Akritas. Përktheu: Një shërbëtor i Zotit .