Σε δυόμισι μήνες το Ζάππειο Μέγαρο οφείλει να μνημονεύσει τα 150χρονα μετά θάνατον αυτού του μεγάλου Εθνικού Ευεργέτη. Προκαταλαμβάνω της εναπομείναντος περιόδου για να θυμίσω στη μεγάλη ελληνόβλαχη κοινότητα, δώθε και εκείθε συνόρων, μαζί και στον υπόλοιπο βορειοηπειρωτικό ελληνισμό, αν προλαβαίνουν ας τιμήσουν τη μνήμη του Ευάγγελου Ζάππα πρωτίστως ως εθνικού ήρωα. Τιμή που οι διαχρονικές ελληνικές κυβερνήσεις ανέκαθεν έχουν στερήσει σ’ αυτόν και σε όλους τους ήρωές μας, παρόλο που από την Άνω Ήπειρο έτρεξαν σε κάθε γωνιά της επαναστατημένης Ελλάδας θυσιάζοντας εαυτούς για την ανεξαρτησία της.Για όσους γνωρίζουν ολίγα ο Ευάγγελος Ζάππας υπήρξε υπασπιστής του Σουλιώτη πολέμαρχου Μάρκου Μπότσαρη σε όλους τους πολέμους του Σουλίου, μέχρι τελευταίως της Σπλάντζας. Μετά τον θάνατο αυτού του θρυλικού αγωνιστή συνέχισε τον αγώνα μαζί με τον αξιομνημόνευτο καπετάν Κίτζο Τζαβέλα όπου αρίστευσε με ανδραγαθήματα σε όλα τα πεδία μαχών, Ήπειρο, Μεσολόγγι, Κόρινθο, Άμφισσα, Άμπλιανη, και τιμώμενος με τον βαθμό του ταξιάρχη τέθηκε επικεφαλής όλων των βλαχοχωριών του Σαλώνου.
Ο Ευάγγελος Ζάππας λοιπόν από το 1821 μέχρι το 1830 αρίστευσε σε όλους τους αγώνες για να δει την Ελλάδα ελεύθερη. Δεν πτοήθηκε ακόμα και όταν φυλάκισαν την μητέρα του στα κελιά του νησιού Ιωαννίνων για να τον απαρνηθεί ως γιο της. Πράγμα που δεν το έκανε και προτίμησε τα βασανιστήρια, μέχρι το τέλος της επανάστασης που την άφησαν ελεύθερη.
Ήταν ο μοναδικός που στο τέλος της επανάστασης, γνωρίζοντας την οικονομική κατάσταση του νεοσύστατου κράτους, αρνήθηκε την χρηματική αποζημίωση ως αγωνιστής. Αντί αυτού το 1831 μετανάστευσε στην Ρουμανία, δούλεψε σκληρά και απόχτησε τεράστια περιουσία, την οποία και πάλι πρόσφερε στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Να γιατί σκέφθηκα να απευθυνθώ στις παραπάνω κοινότητες! Ασχέτως αν ακόμα και οι σημερινές κυβερνήσεις δεν αναγνωρίζουν την συνεισφορά των Βορειοηπειρωτών σε όλους τους αγώνες του έθνους, εν συνέχεια και την αντιμετώπιση κάθε καταχτητή, εμείς έχουμε χρέος να διδασκόμαστε από τους αγώνες τους και να μνημονεύουμε τους δικούς μας αγωνιστές. Και περισσότερο τον Ευάγγελο Ζάππα που τυχαίνει να είναι δυο φορές Εθνικός Ήρωας, της Ανεξαρτησίας και της Ευεργεσίας.
Ήταν ο μοναδικός που στο τέλος της επανάστασης, γνωρίζοντας την οικονομική κατάσταση του νεοσύστατου κράτους, αρνήθηκε την χρηματική αποζημίωση ως αγωνιστής. Αντί αυτού το 1831 μετανάστευσε στην Ρουμανία, δούλεψε σκληρά και απόχτησε τεράστια περιουσία, την οποία και πάλι πρόσφερε στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Να γιατί σκέφθηκα να απευθυνθώ στις παραπάνω κοινότητες! Ασχέτως αν ακόμα και οι σημερινές κυβερνήσεις δεν αναγνωρίζουν την συνεισφορά των Βορειοηπειρωτών σε όλους τους αγώνες του έθνους, εν συνέχεια και την αντιμετώπιση κάθε καταχτητή, εμείς έχουμε χρέος να διδασκόμαστε από τους αγώνες τους και να μνημονεύουμε τους δικούς μας αγωνιστές. Και περισσότερο τον Ευάγγελο Ζάππα που τυχαίνει να είναι δυο φορές Εθνικός Ήρωας, της Ανεξαρτησίας και της Ευεργεσίας.
Τηλέμαχος Λαχανάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου