De Biasi vs Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος - De Biasi vs Kryepiskopi Anastas!

Του Niko Ago Όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι της Ευρώπης, έμαθαν χθες για την πρόκριση της εθνικής ποδοσφαίρου της Αλβανίας, στα τελικά του Euro 2016 στη Γαλλία. Η μικρή βαλκανική χώρα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, θα γευτεί το νέκταρ της συμμετοχής σε ένα τόσο μεγάλο ποδοσφαιρικό ραντεβού. Οι πάντες στην Αλβανία, το γιορτάζουν. Και όχι μόνο στην Αλβανία. Σε κάθε γωνιά της Γης, όπου υπάρχουν Αλβανοί- και πραγματικά έχουν φτάσει σε κάθε γωνιά της Γης- χθες το γιόρτασαν με την ψυχή τους. Σπανίως ένα αθλητικό γεγονός, έκανε αυτό το έθνος, τόσο χαρούμενο. Η χαρά συγκρίνεται μόνο με εκείνη των Ελλήνων (και των φιλελλήνων), για την κατάκτηση του Euro 2004 στην Πορτογαλία. Και όπως τότε με την Ελλάδα, και τώρα με την Αλβανία, «πρωτομάστορας» της επιτυχίας είναι ένας ξένος. Ή, για να το πω καλύτερα, ένας προπονητής που δεν γεννήθηκε στη χώρα. Γερμανός ο «Ρεχακλής», Ιταλός ο Gianni De Biasi. Αλλά και οι δυο, έγιναν «δικοί μας». Οι Έλληνες τον Όττο και οι Αλβανοί τον «Xhani», τους βλέπουν ως συμπατριώτες, τους εκ-τιμούν βαθιά κι έχουν και όλα τα δίκαια. Και αυτοί, το αξίζουν με το παραπάνω. Στη δε περίπτωση του προπονητή της Αλβανίας, το πράγμα έχει γίνει ακόμα πιο επίσημο. Κατέχει ήδη αλβανικό διαβατήριο, ζει πια σχεδόν μόνιμα στα Τίρανα, μιλάει υποφερτά αλβανικά, εργάζεται με τεράστιο πάθος για τη χώρα, προωθεί το ποδόσφαιρό της και όχι μόνο. Κάνει τα πάντα ως ένας άνθρωπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλβανία. Προσφέρει και του επιστρέφεται η προσφορά, με γενναιοδωρία. Ο De Biasi, ανέλαβε προπονητής της εθνικής ομάδας της χώρας, στις 14 Δεκεμβρίου 2011. Δηλαδή, θέλει ακόμα δυο μήνες για να συμπληρώσει τέσσερα χρόνια στη εργασίας και προσφοράς στη χώρα. Μετά από δική του επιθυμία, του απονεμήθηκε αλβανική ιθαγένεια από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τιμής ένεκεν, και από τον Ιούνιο, κατέχει πια διαβατήριο και είναι (και) Αλβανός πολίτης. Ο ίδιος το χάρηκε πολύ, το δηλώνει με καμάρι. Και καλά κάνει. Το αξίζει και με το παραπάνω. Οι άνθρωποι που προσφέρουν, όπως ο De Biasi, πρέπει να τύχουν εκτίμησης. Αλλά. Αλλά, υπάρχει ένα αλλά. Κι ένα γιατί. Αλλά, γιατί, άραγε, δεν έχει δώσει ακόμα η Αλβανική Πολιτεία, αλβανικό διαβατήριο στον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιο; Ζει μόνιμα στη χώρα από το 1991. Από το 1992, είναι Αρχιεπίσκοπος και ακόμα, δεν έχει διαβατήριο. Μετά από 24 χρόνια. Παρά το γεγονός πως το θέλει. Και το δικαιούται. Περισσότερο από πολλούς. Περισσότερο απ’όλους τους ξένους που πάτησαν το πόδι τους εκεί, από την πτώση της δικτατορίας και μέχρι σήμερα. Το δικαιούται ως ο άνθρωπος που έχει προσφέρει τόσα πολλά, σε μια χώρα που τη βρήκε στην άβυσσο, κυριολεκτικά και από κάθε άποψη, και βοήθησε και αυτός, να σταθεί στα πόδια. Που «γιάτρεψε» πληγές που είχε ανοίξει η δικτατορία του Enver Hoxha – που γκρέμισε εκκλησίες και τζαμιά, φυλάκισε και ταπείνωσε θρησκευτικούς λειτουργούς, κάθε δόγματος- και ένωσε τους χριστιανούς κάθε εθνικότητας που ζουν στη χώρα. Που βοήθησε ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν χριστιανοί ορθόδοξοι. Που προτίμησε να φτιάξει υδραγωγεία, νοσοκομεία και σχολεία, αντί εκκλησιών. Θα χρειαζόταν ξεχωριστό βιβλίο, για να γραφτούν, μόνο επιγραμματικά, τα όσα έχει προσφέρει ο Αναστάσιος στην Αλβανία. Θα πρέπει να είσαι «τυφλός» για να μην τα δεις. Αλλά κι έτσι, όλο και σε κάτι θα «τρακάρεις». Είναι τόσα. Μα πάνω απ’όλα, έχει προσφέρει πνευματική ειρήνη. Είναι τεράστια τύχη για την Αλβανία, ανεξάρτητα στο που κι αν πιστεύει ο καθένας, η ύπαρξη του Αναστάσιου εκεί. Για αυτό και για πολλά άλλα, η απόδοση ιθαγένειας στον Αναστάσιο, θα αποτελούσε μεγάλη τιμή. Όχι, όμως, για τον ίδιο αλλά για την Αλβανία. Μια αλβανική παροιμία λέει, «το σπίτι ανήκει στον Θεό και τον φιλοξενούμενο». Ελάτε, λοιπόν, κυβερνήτες της Αλβανίας, τιμήστε τον Αναστάσιο. Είναι ιεροσυλία η σύγκριση του Αναστάσιου με τον (κάθε) De Biasi αλλά κάντε το ελάχιστο, όπως κάνατε (το μέγιστο) για εκείνον. Και τότε, θα σας βγάλουν το καπέλο αρκετοί. Εκτός, φυσικά, από αυτούς που βλέπουν εχθρούς παντού. Εκτός κι αν κλωτσάνε καλά το τόπι ή κοουτσάρουν σωστά την εθνική ομάδα. Αλ Τσαντίρι

Nga Niko Ago. Të gjithë miqtë e futbollit Europian, mësuan për kualifikimin e kombëtarës Shqiptare, në finalet e Euro 2016 në Francë. Ky vend i vogël ballkanik, për herë të parë në historinë e tij, do të shijojë nektarin e pjesmarrjes në një takim kaq të madh futbollistik. Të gjithë në Shqipëri festuan. Dhe jo vetëm në Shqipëri. Në çdo kënd të globit ku ekzistonin Shqiptarë – dhe me të vërtetë që kanë arritur të shkojnë në çdo cep të Tokës - festuan me gjithë shpirt. Rrallë një ngjarje sportive, bëri këtë komb kaq shumë të gëzuar. Gëzimi krahasohet vetëm me atë të Helenëve (dhe të filohelenëve) për fitoren e Europianit në vitin 2014 në Portugali. Dhe si atëhere Greqia dhe tani Shqipëria, “për herë të parë usta” i suksesit është një i huaj. Ose që ta them më mirë, një trainer që nuk u lind në vend. Gjermani “Rehaklis”, Italiani Gianni De Biasi. Por që të dy u bënë “tonit”. Grekët Otton dhe Shqiptarët “Xhanin”, i shohin si bashkëkombas, i çmojnë (nderojnë) thellë dhe kanë të gjithë të drejtën që ta bëjnë këtë. Dhe ata, e meritojnë këtë por dhe shumë më tepër. Në rastin e trainerit të Shqipërisë, gjëja është më zyrtare. Tashmë ka fituar shtetësinë shqiptare, jeton tashmë pothuajse gjithmonë në Tiranë, flet një shqipe të pranueshme, punon me pasion të stërmadh për vendin, i përforcon vazhdimisht futbollin e vendit dhe jo vetëm. Bën gjithçka si një njeri që u lind dhe u rrit në Shqipëri. Ofron dhe i kthehet ky kontribut, pa kursim. De Biasi, mori përsipër skuadrën kombëtare të vendit, më datën 14 Dhjetor të 2011. Dmth, do akoma dhe dy muaj për të plotësuar katër vjet pune dhe kontributi në vend. Pas dëshirës së tij, iu dorëzuar kombësia shqiptare nga Presidenti i Republikës, për ta nderuar, dhe që prej Qershorit, mban tashmë dhe është (dhe) qytetar Shqiptar. Ai vetë u gëzua shumë dhe e deklaron me nder. Shumë mirë bën. E meriton atë dhe shumë më tepër. Njerëzit që ofrojnë, si De Biasi, duhet të nderohen. Por. Por ekziston një “por”. Dhe një përse. Por përse  vallë nuk i ka dhënë akoma Shteti Shqiptar pashaportën shqiptare Kryepiskopit të Tiranës dhe gjithë Shqipërisë, Anastasit? Jeton në mënyrë të përherëshme në këtë vend që prej vitit 1991. Nga 1992, është Kryepiskop dhe akoma nuk ka pashaportë. Pas 24 vjetësh. Mgjth faktit që ai e do. Dhe i takon. Më tepër se të gjithëve. Më tepër se shumë të tjerë. Më tepër se të gjithë të huajt që shkelën këmbën në këtë vend që prej rrënies të diktaturës deri më sot. I takon si njeriu që ka ofruar kaq shumë, në një vend që e gjeti në ferr, në kuptimin e plotë të fjalës në çdo drejtim, dhe ndihmoi dhe ai që të qëndronte më këmbë. Që “shëroi” plagë që kishte hapur diktatura e Enver Hoxhës – i cili shkatërroi kishat dhe xhamitë, burgosi dhe përuli funksionarë fetarë të çdo doktrine – dhe bashkoi të krishterët e çdo dogme që jetojnë në vend. Që ndihmoi akoma dhe atje ku nuk ka të krishterë orthodhoksë. Që preferoi që të ndërtojë ujësjellsa, spitale dhe shkolla në vend të kishave. Do të duhej një libër i veçantë që të shkruhen, vetëm duke i përmendur, ato sa ka ofruar Anastasi në Shqipëri. Duhet të jesh “i verbër” që të mos i shikosh. Por dhe kështu të ishte, diku , në një diçka do të ishte penguar. Janë kaq shumë. Por mbi të gjitha, ka ofruar paqe shpirtërore. Është një fat i madh për Shqipërinë, pavarësisht se ku dhe nëse beson dikush, ekzistenca e Anastasit atje.  Për këtë dhe shumë të tjera, dhënia e nënshtetësisë tek Anastasi, do të përbënte një nder të madh. Por jo vetëm për atë, por dhe për të gjithë Shqipërinë. Një fjalë e urtë shqiptare thotë, “shtëpia i përket Zotit dhe mikut”. Ejani pra ju udhëheqës të Shqipërisë, nderoni Anastasin. Është përdhosje krahasimi i Anastasit me (çdo) De Biasi, por bëni minimalen, siç bëtë (maksimalen) për atë. Atëhere do t’iu heqin kapelen mjaft të tjerë. Përveç , sigurisht atyre që shohin armiq kudo. Vetëm nëse (këta) godasin mirë topin ose trjanojnë mirë skuadrën kombëtare.   Përktheu. T. M