Η Α΄ Θεία Λειτουργία του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Ιωάννη και ο αποχαιρετισμός με το ποίμνιο του στην Κορυτσά! - Mesha e parë e Kryepiskopit të Kishës Orthodhokse Joanit dhe përshëndoshja me grigjën e tij në Korçë!

 

 

Αχ… αυτή η Κορυτσά, μεγαλώνει, ανδρώνει,  άξιους ανθρώπους και μετά τους χαρίζει σε όλους για να  γευτούν όλοι τους καρπούς της. Με Μεγαλοπρέπεια και κατάνυξη, με δάκρια στα μάτια και έντονη συγκίνηση, η Κορυτσά, το ορθόδοξοι ποίμνιο της, χαιρέτησε τον Μητροπολίτη Κορυτσάς κ.κ Ιωάννη, τώρα τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης όσο και να φαίνεται παράξενο είναι κυρίως παιδί της Κορυτσάς, ξέρουμε μεγάλωσε αλλού, φοίτησε, μορφώθηκε αλλά είναι παιδί μας γιατί για 27 χρόνια διεύθυνε, κατεύθυνε το ποίμνιο του στην Κορυτσά. Πρόσφερε και πήρε, λόγια, σκέψεις, πράξεις, αγάπη, ελπίδα, πίστη, ευλογίες καμιά φορά και πίκρες!! Όλα αυτά όμως σήμερα με την Χάρη του Θεού πάνω από όλα, ετοίμασαν ένα Άξιο Αρχιεπίσκοπο, σε επίπεδο που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως θα υπήρχε τέτοιο μεγάλο Δώρο από το Θεό για όλους τους ορθοδόξους (αναφερόμαστε πάντα σε όσους ζουν μια πνευματική ζωή και όχι στους πιστούς τον Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, ή αυτών που κατά φαντασία είναι πιστοί,  καθώς ότι και να πούμε δεν θα καταλάβουν, απλά προσευχόμαστε γι¨ αυτούς). Έτσι  σήμερα την Ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ο νέος Αρχιεπίσκοπος έκανε την πρώτη του Θεία Λειτουργία ως Αρχιεπίσκοπος στην Κορυτσά ώστε να χαιρετήσει, το ποίμνιο του που τόσο αγάπησε όπως και αγαπήθηκε. Ο Καθεδρικός Ναός της Αναστάσεως δεν χωρούσε όλη την Κορυτσά. Όλοι παρόντες να χαιρετίσουν τον επίσκοπο τους με συναισθήματα ανάμεικτα και συγκίνηση. Στην Μεγαλοπρεπή Αρχιερατική Θεία Λειτουργία συμμετείχε το μεγαλύτερο μέρος της Ιεράς Συνόδου, ο Μητροπολίτης Βερατίου κ.κ Άστιος, ο Μητροπολίτης Φιέρης κ.κ Νικόλαος, ο Επίσκοπος Αμάντιας κ.κ Ναθαναήλ, ο Επίσκοπος Κρούγιας  κ.κ Αναστάσιος. Παρόντες όλοι οι κληρικοί της Ιεράς Μητρόπολης Κορυτσάς, Σύσσωμες οι τοπικές αρχές ήταν παρούσες. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Αρχιεπίσκοπος απευθύνθηκε στους πιστούς μετά από το συγκινητικό λόγο που εκφώνησε ο Πρωτοπρεσβύτερος π Ηλίας Κοτνάνη εκπροσωπώντας τους κληρικούς και τους πιστούς της Ιεράς Μητροπόλεως:     «Ευχαριστώ τον Παπά Ηλία για τα θερμά λόγια που είπε, αλλά η σημερινή Κυριακή μάς θυμίζει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Ότι ο δρόμος μας περνά μέσα από τον σταυρό, μέσα από δυσκολίες και θυσίες. Αλλά για να φτάσουμε στο φως, πρέπει να περάσουμε μέσα από το σκοτάδι και να έχουμε το θάρρος που μας δίνει ο σταυρός. Ο σταυρός είναι μια τρομερή βοήθεια. Αν καταλαβαίναμε το μυστήριο του σταυρού, η ζωή μας θα άλλαζε. Γιατί πώς είναι δυνατόν ένα όργανο που επινοήθηκε από τους Φοίνικες, όργανο βασανιστηρίων και θανάτου, ο Θεός να το μετέτρεψε σε πηγή ζωής. Γιατί κάθε τι που αγγίζει ο Θεός το μεταμορφώνει, και αυτό μας δίνει ελπίδα. Ένας διάσημος Ρώσος συγγραφέας, ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, διηγείται ένα σύντομο επεισόδιο από τη ζωή του, που είναι γεμάτο νόημα για τη σημερινή ημέρα. Ήταν καταδικασμένος στα καταναγκαστικά έργα εκείνης της εποχής, και κουρασμένος από την πείνα, από το κρύο, από τα στρατόπεδα που ήταν στη Σιβηρία, σκέφτηκε πως η ζωή του δεν είχε πια κανένα νόημα. Έχασε κάθε είδους ελπίδα και άφησε το φτυάρι, κάθισε σε ένα σημείο εκεί και περίμενε να έρθουν οι φρουροί να τον χτυπήσουν μέχρι θανάτου, για να τελειώσει. Καθώς καθόταν εκεί, πλησίασε ένας ηλικιωμένος γέρος, κόκαλο και δέρμα. Με το δικό του φτυάρι έκανε ένα πολύ μικρό σημάδι, λέει, του σταυρού. Εκείνη τη στιγμή άναψε μέσα μου μια πολύ μεγάλη ελπίδα. Και σκέφτηκα πως ο σταυρός κατόρθωσε να νικήσει μια αυτοκρατορία, θα μπορέσει να νικήσει και αυτή την αυτοκρατορία του κακού που βασανίζει τον λαό μας, και σηκώθηκα. Και από εκείνη την ημέρα, υπήρξε μια εξαιρετική πνευματική φώτιση, που όχι μόνο φώτισε τον ίδιο, αλλά και πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, ακριβώς διηγούμενος αυτή την ιστορία, ότι η ελπίδα στον σταυρό είναι ένα φως. Άρα λοιπόν δεν σταματάμε στον σταυρό, σταματάμε στην Ανάσταση, τον σταυρό Σου δοξάζουμε και περιμένουμε και την Ανάστασή Σου την αγία, την δοξάζουμε ακόμη περισσότερο. Γιατί ο σταυρός ήταν το όργανο της Ανάστασης, ήταν το όργανο της Ανάστασης για τον Χριστό και είναι το όργανο της Ανάστασης για τον καθένα από εμάς.   Το λέω αυτό γιατί ο δρόμος μας θα έχει δυσκολίες, είναι αδύνατο να μην έχουμε δυσκολίες. Μόνο που ο Θεός μάς λέει: «Στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά έχετε θάρρος, εγώ ενίκησα τον κόσμο». Ποιος ενίκησε τον κόσμο; Ακριβώς ο σταυρός του Χριστού, η θυσία που έκανε εκείνος στον σταυρό για τη σωτηρία όλης της ανθρωπότητας ενίκησε το κακό. Κι αν εμείς υψώσουμε τον σταυρό του Χριστού με ελπίδα, εκείνος θα μας σώσει και εμάς. Το σημερινό Ευαγγέλιο είναι πολύ σημασιολογικό. Ίσως πρέπει να διαβάζεται συνεχώς και καθημερινά για τα λόγια που μας λέει ο Θεός: Όποιος θέλει να έρθει πίσω μου, ας σηκώσει τον σταυρό του, ας αρνηθεί τον εαυτό του και ας με ακολουθήσει. Τι σημαίνει να αρνηθούμε τον εαυτό μας; Διότι οι άνθρωποι σήμερα ίσως δυσκολεύονται να το καταλάβουν. Όταν ο Θεός λέει να αρνηθούμε τον εαυτό μας, εννοεί να αρνηθούμε τον ψεύτικο εαυτό μας. Εκείνον τον εαυτό που δημιουργείται από τα πάθη, την υπερηφάνεια, τη ζήλια και καθετί άλλο που μεταμορφώνει προς το κακό ό,τι έχουμε μέσα μας. Ο αληθινός μας εαυτός βρίσκεται βαθιά μέσα μας. Και αρνούμενοι τον ψεύτικο εαυτό, θα ανακαλύψουμε τον αληθινό μας εαυτό, και ανακαλύπτοντάς τον, θα έχουμε ανακαλύψει τον Θεό και ο Θεός θα δώσει στη ζωή μας εξαιρετική χαρά και μεγάλο φως. Σήμερα ζούμε σε μια εποχή όπου υπάρχει ένα πνευματικό σκοτάδι. Και ίσως ένα από τα χειρότερα του σύγχρονου πολιτισμού είναι η έλλειψη πνευματικής ζωής. Οι τεχνολογίες έχουν φτάσει στο αποκορύφωμα. Πολλά πράγματα έχουν αναπτυχθεί. Κι όμως, δεν υπάρχει χαρά στις ψυχές των ανθρώπων, γιατί λείπει η πνευματική ζωή, και λείπει το αληθινό φως. Αρνούμενοι τον ψευδή εαυτό, θα ανακαλύψουμε αυτό το φως και θα φωτίσουμε τον εαυτό μας. Και φωτίζοντας τον εαυτό μας, έχουμε την ελπίδα να φωτίσουμε και πολλούς ανθρώπους γύρω μας. Στη σημερινή ημέρα, είμαι συγκινημένος. Έχω υπηρετήσει είκοσι επτά χρόνια εδώ. Και θέλω να ευχαριστήσω όλους τους κληρικούς της επισκοπής της Κορυτσάς για τη στήριξη που μου έχουν προσφέρει. Καθώς και όλους τους πιστούς που έχουν προσπαθήσει να βοηθήσουν την Εκκλησία. Και ο αποχωρισμός μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είναι εύκολος. Ωστόσο, αποχωριζόμαστε προσωρινά. Διότι όλοι, ως χριστιανοί, πιστεύουμε πως μία μέρα θα συναντηθούμε στον ουρανό όλοι μαζί, γι' αυτό και ο αποχωρισμός είναι προσωρινός, αλλά ακόμη και ο προσωρινός αποχωρισμός φέρνει ένα είδος λύπης.   Θα προσεύχομαι για αυτήν τη μητρόπολη, γιατί ένα κομμάτι της ψυχής μου, της ζωής μου, βρίσκεται εδώ. Και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, μέχρι να εκλεγεί ο νέος μητροπολίτης, αναλαμβάνω εγώ την ευθύνη αυτής της μητρόπολης. Και ευχόμαστε ο Θεός να μας δώσει έναν άξιο άνθρωπο για αυτήν τη μητρόπολη, ώστε να συνεχίσει το έργο που ξεκίνησε ο Αρχιεπίσκοπος, συνέχισα εγώ και να συνεχιστεί από τον επόμενο και τον επόμενο στη σειρά. Η ιστορία της Εκκλησίας είναι μακρά, είναι δύο χιλιάδων ετών. Και πάντοτε ο Θεός έχει στείλει ανθρώπους για να φωτίζουν τον λαό Του. Γι’ αυτό, στη σημερινή ημέρα, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους. Και θα ήθελα να σας ζητήσω συγγνώμη, σε όλους. Αν ίσως κάποιον τον πλήγωσα, είτε ηθελημένα είτε χωρίς να το θέλω. Αλλά η πρόθεση ήταν πάντα καλή, για να οικοδομήσουμε και να σώσουμε. Εσείς είστε σήμερα, οι περισσότεροι εδώ. Και τους περισσότερους σχεδόν όλους σας γνωρίζω και προσωπικά, και έχουμε μιλήσει και προσωπικά. Και θα ήθελα να προσεύχεστε για μένα, γιατί ο δρόμος μας δεν έχει ακόμη τελειώσει. Η Εκκλησία έχει πάντοτε ανάγκη από τις προσευχές των πιστών. Και έχει ανάγκη και από τη στήριξη της Εκκλησίας, γιατί η Εκκλησία είστε εσείς. Εσείς είστε οι ζωντανοί λίθοι της Εκκλησίας. Οι τοίχοι είναι τα κτίρια όπου συναθροίζεται η Εκκλησία. Αν δεν υπάρχουν οι ζωντανοί λίθοι, οι τοίχοι δεν έχουν αξία. Οι ζωντανοί άνθρωποι δίνουν αξία στους τοίχους. Και πρέπει να έχουμε ευθύνη για την Εκκλησία. Αν αγαπήσουμε τον Θεό και την Εκκλησία, η ζωή μας θα φωτιστεί και θα γεμίσει με χαρά. Γιατί, όπως είπα νωρίτερα, στον κόσμο οι άνθρωποι ίσως μαζεύουν πολλά πράγματα, αλλά λείπει η χαρά, γιατί η χαρά δεν είναι ιδιότητα του χαρακτήρα ή του ταμπεραμέντου του ανθρώπου. Αλλά είναι ένα δώρο από τον Θεό. Και τι σημαίνει δώρο από τον Θεό; Όταν ο Θεός βρίσκεται μέσα στη ζωή μας. Που σημαίνει πως η ζωή μας καθοδηγείται από τις διδασκαλίες και τις αξίες που προέρχονται από τη διδασκαλία Του. Αυτές θα δώσουν στη ζωή χαρές. Ακόμα και όταν θα έρθουν σε μας μεγάλοι, βαρείς σταυροί, θα έχουμε χαρές. Διότι, όπως λέει το τροπάριο: «Μέσω του σταυρού ήλθε η χαρά στον κόσμο». Εύχομαι σε όλους σας να σας δώσει ο Θεός μακροημέρευση. Και να σας δώσει πνευματικό φως. Και να διαφυλάξετε αυτή τη μητρόπολη και να τη στηρίζετε διαρκώς, για να διατηρήσει το ένδοξο όνομά της που έχει μέσα στους αιώνες. Βοηθώντας την Εκκλησία, βοηθάμε περισσότερο τον εαυτό μας. Αγαπώντας τον Θεό, αρχίζουμε να κατανοούμε και τον ίδιο μας τον εαυτό και να αγαπάμε και τους άλλους ανθρώπους.   Και αγαπώντας τους άλλους ανθρώπους, χωρίς αμφιβολία θα αγαπήσουμε και την πατρίδα μας. Γιατί ένας αληθινός χριστιανός αγαπά τον τόπο όπου ζει. Είναι αδύνατον να αγαπάς τον Θεό και να μην αγαπάς τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσες, εργάστηκες, έζησες μαζί τους. Ένας αληθινός πιστός αγαπά τον τόπο του. Και δεν τον εγκαταλείπει. Παρά τους μεγάλους σταυρούς. Αναμφίβολα υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες. Και πολλοί άνθρωποι ίσως να έχουν και λόγους. Όμως ένα μεγάλο μέρος δεν έχει λόγο. Δίνοντας περισσότερο, λαμβάνουμε. Αυτό είναι το μυστήριο του χριστιανισμού. Γι’ αυτό και ο Άγιος Παύλος γράφει και λέει: «Είναι μεγαλύτερη χαρά το να δίνεις παρά το να λαμβάνεις». Αν ανακαλύψουμε αυτή τη χαρά, έχουμε ανακαλύψει κάτι πολύ σημαντικό για τη ζωή μας. Για άλλη μια φορά, σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου και θα προσεύχομαι για όλους εσάς και για αυτή τη μητρόπολη, που την αγάπησα τόσο πολύ.»   Άξιος, Άξιος, Άξιος! Ζητωκραύγαζαν οι πιστοί και χειροκροτούσαν. Στο τέλος ο ίδιος μοίρασε το αντίδωρο και χαιρέτησε έναν προς έναν τους πιστούς.

Ah… kjo Korçë, rrit, burrëron, njerëz të denjë dhe pastaj ia u dhuron të gjithëve që të gjithë të shijojnë frytet e saj. Me madhështi dhe përkushtim, me lot në sy dhe me emocione të forta, Korça, bashkë me besimtarët e saj ortodokse, përshëndeti Mitropolitin e Korçës, Hirësinë e Tij imzot Joanin, tashmë Fortlumturinë e Tij Kryepeshkopin Joan. Kryepeshkopi Joan, sado që mund të duket e çuditshme, është mbi të gjitha bir i Korçës – e dimë që është rritur diku tjetër, ka studiuar dhe është formuar gjetkë, por është biri ynë, sepse për 27 vite drejtoi dhe udhëhoqi grigjën e tij në Korçë. Dha dhe mori: fjalë, mendime, vepra, dashuri, shpresë, besim, bekime – herë pas here edhe hidhërime! Por të gjitha këto, me Hirin e Perëndisë mbi të gjitha, përgatitën një Kryepeshkop të Denjë, në një nivel që askush nuk do ta kishte imagjinuar se do të ishte një dhuratë kaq e madhe nga Perëndia për gjithë ortodoksët (duke iu referuar gjithmonë atyre që jetojnë një jetë shpirtërore, dhe jo “besimtarëve” të rrjeteve sociale apo atyre që vetëm në imagjinatën e tyre janë besimtarë – sepse, çfarëdo që të thuhet, ata nuk do ta kuptojnë; thjesht lutemi për ta). Kështu, sot, në Ditën e Lartësimit së Kryqit të Nderuar, Kryepeshkopi i ri kremtoi Liturgjinë e parë Hyjnore si Kryepeshkop në Korçë, për të përshëndetur grigjën e tij që aq shumë e deshi dhe u desh prej saj. Katedralja e Ngjalljes nuk nxinte gjithë Korçën. Të gjithë ishin të pranishëm për të përshëndetur peshkopin e tyre me ndjenja të përziera dhe me emocion. Në Liturgjinë e Madhështore Kryepriftërore mori pjesë pjesa më e madhe e Sinodit të Shenjtë: Mitropoliti i Beratit Imzot Asti, Mitropoliti i Fierit imzot Nikolla, Episkop i Amantias Nathanaili, Episkopi i Krujës imzot Anastasi. Të pranishëm ishin të gjithë klerikët e Mitropolisë së Shenjtë të Korçës. Autoritetet vendore ishin të gjitha të pranishme. Në fund të Liturgjisë Hyjnore, Kryepeshkopi iu drejtua besimtarëve pas fjalimit prekës që mbajti Atë Ilia Kotnani, si përfaqësues i klerikëve dhe besimtarëve të Mitropolisë së Shenjtë me këto fjalë:     “Falënderoj  Papa Ilian  për  fjalët  e  ngrohta  që  tha,  por  e  diela  e  sotme  ne  kujtojnë  edhe  për  diçka  tjetër  shumë  të  rëndësishme.  Që  rruga  e  jonë  kalon  në  përmjet  kryqit,  nëpërmjet  vështirësive  e  sakrificave.  Por  të  arritur  në  dritë,  duhet të kalojmë  nëpërmjet  errësirës  e  të  kemi  kurajon  që  ne  jep kryqi.  Kryqi  është  një  ndihmesë e jashtëzakonshme   Nëse  ne  do  kuptonim misterin  e  kryqit,  jeta jonë  do të  ndryshojë.  Sepse  si  ka  mundësi  që  i  instrument  i  shpikur  nga  Fenikasi,  instrument  torture  dhe  vdekje,  Zoti  e  ktheu  në  burimin  e  jetës.  Sepse  Çdo  gjë qe  prek  Zoti  e  transformon,  e  kjo ne  na  jep  shpresë.  Një  shkrimtar  i  famshëm,  Rus,  Aleksander  Solzhenitsin,  tregon  një  episod  të  shkurtër  nga  jeta  e  tij,  që  është  kuptimplote  për  ditën  e  sotme.   Ishte  i dënuar  në  kampet  e  punës  të  saj kohe,  dhe  i  lodhur,  nga uria,  nga të ftohtit,  e  kampeve  që  ishe  në  Siberi,  mendoj  që  jetë  ati  s’kishte më  kuptim.  Humbi çfarëdo lloj   shprese,  dhe  la  lopatën,  u  ulë  në  një  vend  atje  e  dhe  priste  që  rojet  të  vinin  e  ta  rrinin  për  vdekje  që  ta  mbaronin  atë.  A  siç po rrinte atje iu  afrua  një  plak  i  vjetër,  kockë e  lëkur.   Me  lopatën  e  ti  bëri  një  shenjë  shumë  të  vogël  thotë ai,  të  kryqit.  Në  atë  çast  mu ndez  një  shpresë  shumë  e  madhe  brenda  meje.  Dhe  mendova  që  kryqit  ka  mundur  perandori,  do  mundë  dhe  këtë  perandori  të  së keqes  që  po  e  torturon  popullin  në  tonë  dhe  u ngrit.  Dhe  që  nga  jo  ditë,  pati  një  ndriçim  të  jashtëzakonshëm  shpirtëror,  që  jo  vetëm  ndriçoi  vetën  e  tij,  por  dhe  shumë  njerëz ane  e  mbanë  botës  pikërisht  duke  treguar  këtë  histori,  që  shpresë  në  kryqin  është  një  dritë.   Pra  ndajnë  nuk  ndalemi  të  kryqi,  ndalemi  të  ngjallja,  kryqin  tënd  lavdërojmë  dhe  presim  dhe  ngjalljen  tënde  dhe  të  shenjtë,  ne  e  lavdërojmë  akoma  dhe  më  shumë.  Sepse  kryqi  ishte  instrumenti  i  ngjalljes,  ishte  instrumenti  i  ngjalljes  për  Krishtin  dhe  është  instrumenti  i  ngjalljes  për  gjithsecilin  nga  ne.   E  them  këtë  sepse  rruga  jonë  do  këtë  vështirësi,  është  e  pa  mundur  mes  kemi  vështirësi.  Veç  Zoti  në  thotë,  në  botë  do  keni  shtrëngim,  po  keni  zemër,  unë  e  munda  botën.  Kush  e  mundi  botën?  Pikërisht  kryqi  i  Krishtit,  sakrifica  që  bëri ai  në  kryq  për  shpëtimin  e  gjithë  njerëzimit  e  mundi  të  keqen.  A  nëse  në  do e  ngremë  kryqin  e  Krishtit,  me  shpresë,  ai  do  në  shpëtojë  e  dhe  ne.   Ungjilli i sotëm është  shumë  domethënës.  E  ndoshta  duhet  lexuar  vazhdimisht  e  përditë  për  të  fjalë  që  në  thotë  Zoti. Që  kushdo  qe  do  të vijë  pas meje,  le  të marrë  kryqin  e  tij,  t' mohojë  veten  e  të më ndjeke  pas.  Çfarë  dhe  thotë  të mohojmë  veten?  Sepse  njerëzit  e  sotëm  ndoshta  kanë  vështirësi  për  ta  kuptuar.  Kur  Zoti  thotë  të mohojmë  veten,  dhe  thotë  të mohojmë  pseudo  veten.   Atë  vete  qe  krijohet nga  vetja  jonë  nga  pasionet,  krenaritë,  zilirat  e  gjithçka  tjetër,  qe  e  transformon  në  të  keq  gjithçka  qe  kemi  ne.  Vetja  jonë  e  vërtet  është  thellë  brenda nesh.  E  duke  mohuar  pseudo  veten,  ne  do  zbulojmë  veten  tonë  vërtetë,  e  duke  zbuluar  atë  të  kemi  zbuluar  Perëndinë  e  Perëndia  do i japë  jetës  tonë  gëzim,  të  jashtëzakonshëm,  e  ndriçim  shumë  të  madh.   Sot  ne  jetojmë  në  një  kohë,  ku  është  një errësirë  shpirtërorë.  E ndoshta    një nga  më  të  këqijat,  e,  qytetërimit  modern   është mungesa  e  një jete  shpirtërore.  Teknologjitë  kanë  arritur  kulmin.  Shumë  gjere  janë  zhvilluar.  E  megjithatë  nuk ka  gëzim  në  shpirtrat  e  njerëzve,  sepse  mungon  jeta  shpirtërore,  e  mungon  drita  e  vërtet.   Duke  mohuar  pseudo veten,  ne  do të  zbulojmë  këtë  dritë,  e  do të  ndriçojmë  veten  tonë.  E  duke  ndriçuar  veten  tonë,  kemi  shpresë të ndriçojmë dhe  shumë  njerëz  rrotull  nesh.  Në  këtë  ditë të  sotme,  unë  jam  i  emocionuar.  Kam  shërbyer  për  njëzeteshtatë   vjet  këtu.  E  dua  ti  falënderoj të  gjithë  klerikët  e  dioqezës së  Korçës  për  mbështetjen   që  më  kanë  dhënë.   E  gjithë  besimtarët  të  cilët  janë  përpjekur  për  të  ndihmuar  kishën.  E  ndarja  nga  një kohë  kaq e  gjatë  nuk  është  e  lehtë.  Megjithatë  ne  ndahemi përkohësisht.  Sepse  gjithë  si  të  krishterë  besojmë  që  një  ditë  do  të  takohemi  në  qiell  së bashku,  kështu që  ndarja  është  e  përkohshme, por   dhe  ndarja  e  përkohshme  sjell një lloj  trishtimi.   Unë  do të  lutëm  për  këtë  dioqezë,  sepse  një  pjesë  e  shpirtit  tim,  e  jetës  time  është  këtu.  Dhe  për  një  kohë  të  shkurtër,  deri  sa të zgjidhet,  mitropoliti  i  ri,  e mbuloj unë  përgjegjësinë  e  kësaj  dioqeze.  Dhe  urojmë  që  Perëndia   të na japë  një  njëri  të  denjë  në  këtë  dioqezë  për  të  vazhduar  punën  që  filloj  Kryepeshkopi,  vazhdoi  me  mua  edhe  të vazhdojë  me  tjetrin  e  me  tjetrin  me  radhë.   Historia  e  kishës  është  e  gjatë,  është  dymijë vjeçare.  Dhe  gjithmonë  Perëndia  ka  dërguar  njerëz  për  të ndriçuar  popullin  e  tij.  Prandaj në  këtë  ditë të  sotme,  do të doja t’iu falënderoj  të  gjithëve.  E  do të doja t’iu  kërkoj  falje të  gjithëve.  Nëse  ndonjërin  ndoshta   mund  ta  kem  lënduar  me  dashje  ose pa dashje.  Por  dëshira  ka  qenë  gjithmonë  e  mirë,  për  të  ndërtuar  e  për  të  shpëtuar. ........... Ju  jeni  sot,  pjesa me  madhe  këtu.  Dhe,  pjesën  më  të madhe  pothuajse  të  gjithë  i  njoh  dhe  personalisht,  e  kemi  biseduar  dhe  personalisht.  Dhe  do të doja  që të  luteni  për  mua,  sepse  rruga  jonë  akoma  s’ka  mbaruar.  Kisha  gjithmonë  ka  nevojë  për  lutjet  e  besimtareve.  Dhe  ka  nevojë  dhe  për  më  mbështetjen  e  kishës,  sepse  kisha  jeni ju.   Ju jeni  gurët  e  gjallë  të  kishës.  Muret  janë  ndërtesa  ku mblidhet  kisha.  Nëse  nuk  do jenë  gurët  e  gjallë,  nuk  do kenë  vlerë  muret.  Njerëzit  e gjallë  iu  japin  vlerë  mureve.  Dhe  duhet  kemi  përgjegjësi  për  kishën.  Nëse  do të  duam  Zotin  dhe  kishën,  jeta jonë  do  të na ndriçohet  e do të  mbushet  me  gëzim.  Sepse  si  thashë pak  më  parë,  në  botë  ndoshta  njerëzit  mbledhin  shumë  gjëra,  po  mungon  gëzimi,  sepse  gëzimi  nuk  është  një  cilësi  e  temperamentit të  njeriut,  ose  çështje e  karakterit të  tij.   Po  është  një  dhuratë  nga  Zoti.  E  çdo të  thotë  dhuratë  nga  Zoti?  Kur  Zoti  është  brenda  jetës  tonë.  Qe  do  thotë  jeta jonë  udhëhiqet  nga  mësime  dhe  vlerat  që  vijnë  nga  mësimi i  Tij.  Ato  do t’i  japin  jetës  gëzime.  Madje,  edhe  kur të na  vijnë  kryqe të  rënda,  do  kemi  gëzime.  Sepse  më  nëpërmjet  kryqit,  thotë  tropari  erdhi  dhe gëzimi  në  botë.   Ju uroj të  gjithëve  ju,  që  Perëndia  t’iu  japë një jetë të  gjatë.  E  t’iu  japë  një  ndriçim  shpirtëror.  E  ta  ruani  këtë  dioqezë  e  ta  mbështesni  vazhdimisht,  për  të  ruajtur  emrin  e  nderuar   që  ka  pasur  në  shekuj.  Duke  e  ndihmuar  kishën,  ne  ndihmojmë  më  shumë  veten  tonë.  Duke  e  dashur  Zotin,  ne  fillojmë  kuptojmë  edhe  veten  në  tonë,  edhe duam  dhe  njerëzit  e tjerë.   E  duke   dashur  njerëzit  e tjerë,  pa  dyshim  që  do të  duam  dhe  vendin  tonë.  Sepse  një i  krishterë i  vërtet.  E  do  vendin  ku jeton.  është  e  pa  mundur  të  duash  Perëndinë  e  mos  duash  njerëzit  me  cilët  je  rritur,  ke  punuar,  ke  ndenjur  me  ta.  Një  besimtar  i  vërtet  e  do  vendin  e  tij.  E  nuk  e  braktis.  Pavarësisht kryqeve  të mëdha.   Pa  dyshim  që  ka  vështirësi të  mëdha.  E  shumë  njerëz  ndoshta  dhe  mund  të  ke  arsye.  Po  një  pjesë  e  madhe  dhe  nuk  ka  arsye.  Duke  dhënë  në  më tepër  marrim.  Ky  është  misteri  i  krishterimit.  Prandaj  edhe  Shën Pavlli  shkruan  e  thotë është gëzim më i  madh  te  japësh  se  sa  te  marrësh.  Nëse  do  e  zbulojmë  këtë  gëzim,  kemi  zbuluar  diçka  shumë  të rëndësishme  për  jetën  tonë.   Edhe njëherë  iu  falënderoj të gjithëve  me  gjithë  zemër  dhe  do të  lutem  për  gjithë  ju  dhe  për  këtë  dioqezë që  e  kam  dashur  aq shumë.”   Aksios, I Denjë, I Denjë, I Denjë”  Brohoritën Besimtarët dhe duartrokitën   Në fund ai vetë ndau naforën dhe i përshëndeti të gjithë besimtarët një e nga një.