Ιωάννου Σιναϊτου: ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ Περί καταλαλιάς! - Joan Sinaiti: FJALA E DHJETË Mbi shpifjen!

 

ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ Περί καταλαλιάς   Καταλαλιά σημαίνει γέννημα του μίσους, ασθένεια λεπτή, αλλά και παχειά∙ παχειά βδέλλα, κρυμμένη και αφανής, πού απορροφά και εξαφανίζει το αίμα της αγάπης. Σημαίνει υπόκρισις αγάπης, αιτία της ακαθαρσίας, αιτία του βάρους της καρδιάς, εξαφάνισις της αγνότητος… Άκουσα μερικούς να καταλαλούν και τους επέπληξα. Και για να δικαιολογηθούν οι εργάτες αυτοί του κακού μου απήντησαν ότι το έκαναν από αγάπη και ενδιαφέρον προς αυτόν που κατέκριναν. Εγώ τότε τους είπα να την αφήσουν αυτού του είδους την αγάπη, για να μη διαψευσθή εκείνος που είπε: «Τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον» (Ψαλμ. ρ΄ 5). Εάν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς τον άλλον, ας προσεύχεσαι μυστικά γι΄ αυτόν και άς μη τον κακολογής. Διότι αυτός ο τρόπος της αγάπης είναι ευπρόσδεκτος από τον Κύριον… Επί πλέον άς μη λησμονής και τούτο, και έτσι οπωσδήποτε θα συνέλθης και θα παύσης να κρίνης αυτόν πού έσφαλε: Ο Ιούδας ανήκε στην χορεία των μαθητών, ενώ ο ληστής στην χορεία των φονέων. Και είναι άξιο θαυμασμού πώς μέσα σε μία στιγμή ο ένας επήρε την θέσι του άλλου!… Είδα άνθρωπο πού φανερά αμάρτησε, αλλά μυστικά μετενόησε. Και αυτόν πού εγώ τον κατέκρινα ως ανήθικο, ο Θεός τον εθεωρούσε αγνό, διότι με την μετάνοιά του Τον είχε πλήρως εξευμενίσει… Ακόμη και την ώρα του θανάτου του, αν ιδής κάποιον να αμαρτάνη, μήτε τότε να τον κατακρίνης. Διότι η απόφασις του Θεού είναι άγνωστη στους ανθρώπους. Μερικοί έπεσαν φανερά σε μεγάλα αμαρτήματα, κρυφά όμως έπραξαν πολύ μεγαλύτερα καλά. Έτσι εξαπατήθηκαν οι φιλοκατήγοροι, και εκείνο πού εκρατούσαν στα χέρια τους ήταν καπνός και όχι ήλιος… Οι δαίμονες μας σπρώχνουν πιεστικά ή στο να αμαρτήσωμε ή, αν δεν αμαρτήσωμε, στο να κατακρίνωμε όσους αμάρτησαν, ώστε με το δεύτερο να μολύνουν οι κακούργοι το πρώτο… Η κρίσις είναι αναιδής αρπαγή του δικαιώματος του Θεού, ενώ η κατάκρισις όλεθρος της ψυχής αυτού ο οποίος κατακρίνει… Ο καλός «ραγολόγος» τρώγει τις ώριμες ρώγες των σταφυλιών και δεν πειράζει καθόλου τις άγουρες. Παρόμοια ο καλόγνωμος και συνετός άνθρωπος, όσες αρετές βλέπει στους άλλους τις σημειώνει με επιμέλεια, ενώ ο ανόητος αναζητεί τα ελαττώματα και τις κατηγορίες. Γι΄ αυτόν μάλιστα έχει λεχθή: «Εξηρεύνησαν ανομίαν, εξέλιπον εξερευνώντες εξερευνήσεις» (Ψαλμ. ξγ΄ 7). Μη κατακρίνης και όταν ακόμη βλέπης κάτι με τους ίδιους τους οφθαλμούς σου, διότι και αυτοί πολλές φορές εξαπατώνται. Βαθμίς δεκάτη! Όποιος την κατέκτησε είναι εργάτης της αγάπης ή του πένθους.

FJALA E DHJETË Mbi shpifjen   Shpifja (mbajtja në gojë e të tjerëve, llafazanllëku)  do të thotë pjellë e urrejtjes, sëmundje e hollë, por edhe e trashë; një shushunje e trashë, e fshehur dhe e padukshme, që thith dhe zhduk gjakun e dashurisë. Do të thotë hipokrizi dashurie, shkak i papastërtisë, shkak i rëndesës së zemrës, zhdukje e pastërtisë… Kam dëgjuar disa që shpifnin dhe i qortova. Dhe për t'u justifikuar këta punëtorë të së keqes m’u përgjigjën se e bënin nga dashuria dhe kujdesi për atë që e përgojonin. Atëherë unë u thashë të lënë atë lloj dashurie, që të mos gënjehet ai që tha: “Atë që përgojon fshehtas të afërmin e tij, atë e përzura” (Psalmi 100:5). Nëse pretendon se e do tjetrin, atëherë lutu fshehurazi për të dhe mos e flijo me fjalë. Sepse ky është mënyra e dashurisë që është e pranueshme për Zotin… Për më tepër, mos harro edhe këtë, dhe kështu medoemos do të vish në vete dhe do të pushosh së gjykuari atë që ka gabuar: Juda i përkiste rrethit të nxënësve, ndërsa hajduti rrethit të vrasësve. Dhe është për t’u habitur se si brenda një çasti njëri mori vendin e tjetrit!… Kam parë një njeri që mëkatoi haptazi, por u pendua fshehtazi. Dhe atë që unë e gjykova si të pamoralshëm, Zoti e konsideronte të pastër, sepse me pendimin e tij e kishte qetësuar plotësisht Atë… Edhe në orën e vdekjes së tij, nëse sheh dikë të mëkatojë, as atëherë mos e gjyko. Sepse vendimi i Zotit është i panjohur për njerëzit. Disa ranë haptazi në mëkate të mëdha, por fshehtas kryen vepra shumë më të mëdha të mira. Kështu u mashtruan dashamirësit e akuzave, dhe ajo që mbanin në duart e tyre ishte tym dhe jo diell… Demonët na shtyjnë me forcë ose të mëkatojmë ose, nëse nuk mëkatojmë, të gjykojmë ata që kanë mëkatuar, që me të dytën të ndotin të parën këta keqbërës… Të gjykosh është një grabitje e pacipë e së drejtës së Zotit, ndërsa përgojimi është shkatërrim i shpirtit të atij që përgojon… Vjelësi i mirë i rrushit ha kokrrat e pjekura dhe nuk prek aspak ato të papjekura. Po ashtu njeriu i mirë dhe i mençur, të gjitha virtytet që sheh te të tjerët i shënon me kujdes, ndërsa i marri kërkon të metat dhe fajet. Për të madje është thënë: “Hetuan paudhësinë, u shterën duke kërkuar kërkime” (Psalmi 63:7). Mos gjyko, edhe kur e sheh diçka me sytë e tu, sepse edhe ata shpesh herë mashtrohen. Shkalla e dhjetë! Kush e ka arritur atë është punëtor i dashurisë ose i pendimit.