Τι θα απογίνουν οι ψυχές των ετερόδοξων χριστιανών; - Çfarë do të ndodhë me shpirtrat e të krishterëve jorthodoksë?

 

Τι θα απογίνουν οι ψυχές των ετερόδοξων χριστιανών;   Τι θα απογίνουν οι ψυχές αυτών που πιστεύουν στον Χριστό αλλά με λάθος δόγματα (π.χ. Καθολικοί ή Προτεστάντες); Για παράδειγμα: βλέπουμε πολλές φορές σε ταινίες ή σε διάφορα βίντεο ανθρώπους Καθολικούς ή Προτεστάντες να δείχνουν την αγάπη τους για τον Χριστό μέσα από τραγούδια, τα οποία την ώρα που τα τραγουδούν ή τα ακούνε, το κάνουν με όλη τους την καρδιά και νιώθουν πραγματικά αυτά που λέει το τραγούδι. Επίσης βλέπουμε να λένε συνεχώς εκφράσεις όπως «God bless you» κ.λπ. H Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού (βλ. Έφ. α΄ 23), που παρατείνεται στους αιώνες. Αυτό το Σώμα του Χριστού ταυτίζεται με την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο Χριστός συνέδεσε τη σωτηρία του ανθρώπου με τη συμμετοχή του στην Εκκλησία (βλ. Μαρκ. ιστ΄ 16). Για να σωθεί ο άνθρωπος, πρέπει να ενσωματωθεί σε αυτή με το βάπτισμα, να λάβει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος με το χρίσμα, να λαμβάνει τη συγχώρηση των αμαρτιών του με το μυστήριο της Εξομολόγησης (βλ. Λουκ. ιγ΄ 3) και να μετέχει στην αιώνια ζωή με τη θεία Ευχαριστία (βλ. Ιω. στ΄ 54). Όλα τα παραπάνω μέσα σωτηρίας (σε συνδυασμό με την ορθή πίστη) δεν προσφέρονται πουθενά αλλού, παρά μόνο στην αληθινή Εκκλησία, την Ορθόδοξη. Υπό αυτήν, λοιπόν, την έννοια δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία εκτός της Εκκλησίας. Παράλληλα, όμως, αξίζει να δούμε και την επισήμανση του αποστόλου Παύλου, που υπογραμμίζει ότι δεν είναι δική μας αρμοδιότητα να κρίνουμε αυτούς που βρίσκονται έξω από την Εκκλησία (Α΄ Κορ. ε΄ 12-13). Η κρίση αυτών ανήκει στον Θεό. Από την άλλη, σαφής είναι η θέση της Εκκλησίας για την αι ώνια καταδίκη των αιρεσιαρχών (αρχηγών -δημιουργών των αιρέσεων) και των αποστατών (αυτών που έφυγαν από την Ορθοδοξία, ενώ ήταν βαπτισμένα μέλη της). Κι αυτό διότι, ενώ αρχικά ζούσαν στο φως της Ορθοδοξίας, παραχάραξαν την πίστη και επέλεξαν το σκοτάδι της αίρεσης, συμπαρασύροντας και άλλους μαζί τους. Για εκείνους όμως, τους μη Ορθόδοξους, που γεννήθηκαν, ανατράφηκαν και πέθαναν σε ετερόδοξες χριστιανικές κοινότητες (Μονοφυσίτες, Ρωμαιοκαθολικοί, Προτεστάντες) χωρίς να έχουν δυνατότητα επιλογής, τα πράγματα μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα είναι διαφορετικά. Είναι φανερό ότι οι πιστοί των σημερινών ετερόδοξων ομολογιών δεν φέρουν ευθύνη για τις δογματικές παραχαράξεις των πνευματικών τους προγόνων. Οι περισσότεροι απ' αυτούς δεν έχουν την πολυτέλεια μιας θεολογικής παιδείας, ικανής να τους κάνει να αντιληφθούν τις δογματικές παρεκκλίσεις της ομολογίας στην οποία ανήκουν. Θεωρούν δεδομένο ότι η θρησκευτική κοινότητα στην οποία έχουν ανατραφεί είναι ο χώρος της ἐν Χριστῷ σωτηρίας τους. Βρίσκονται βέβαια στην αίρεση, αλλά χωρίς να το καταλαβαίνουν. Κι επιπλέον δεν έχουν γνωρίσει ουσιαστικά τη μόνη αληθινή Εκκλησία, την Ορθόδοξη, και γι' αυτό ακριβώς δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουν απορρίψει την Ορθόδοξη πίστη συνειδητά. Γνωρίζουμε ότι ο Χριστός: α) έχυσε το Αίμα Του για όλους τους αν-θρώπους (βλ. Ματθ. κστ΄ 28, Εβρ. θ΄ 28), β) «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να γνωρίσουν την αλήθεια» (βλ. Α΄ Τιμ. β΄ 4), γ) είναι «το φως το αληθινό που φωτίζει κάθε άνθρωπο» (Ιω. α΄ 9), δ) δεν δείχνει προσωποληψία (βλ. Ρωμ. β΄ 11· θ΄ 15-16, 18). Έχοντας υπ' όψιν τα παραπάνω μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι ο Χριστός έχει μέσα στην πανσοφία Του τους δικούς Του τρόπους να σώσει και μη Ορθοδόξους που χωρίς δική τους υπαιτιότητα δεν γνώρισαν την αληθινή Εκκλησία, αλλά παρόλ' αυτά στη ζωή τους αναζητούν τον Θεό με ειλικρινή καρδιά και προσπαθούν να επιτελούν το θέλημά Του, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται. Λέει σχετικά ο απόστολος Παύλος ότι, οταν κάποιοι άνθρωποι, παρόλο που δεν γνώρισαν τον αληθινό Θεό και τις εντολές Του, είναι θεοσεβείς και οδηγημένοι από τον έμφυτο ηθικό νόμο, κάνουν ό,τι προστάζει ο γραπτός νόμος του Θεού, χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιούν, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ως νόμο τη συνείδησή τους (Ρωμ. β΄ 14). Άλλωστε, στην Αποκάλυψη μας δίνεται μια παραβολική εικόνα για να μας δείξει πώς θα ζουν στη Βασιλεία του Θεού τα μέλη της Εκκλησίας και πώς θα ζουν όσοι θα σωθούν, ενώ δεν γνώρισαν την αληθινή πίστη. Λέει λοιπόν εκεί ότι στον Παράδεισο τα παιδιά του θεού θα τρέφονται από τον καρπό του «δένδρου της ζωής». Ενώ «οι άνθρωποι που προέρχονται από τα έθνη και έζησαν σύμφωνα με τον νόμο της συνειδήσεώς τους, θα τρέφονται από τα φύλλα του δένδρου αυτού· διότι αυτοί δεν γνώρισαν τον Χριστό και δεν υιοθετήθηκαν απ' Αυτόν» (Αποκ. κβ΄ 2). Πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι, όταν ένας ετερόδοξος σώζεται, αυτό δεν οφείλε ται στην ετερόδοξη «Εκκλησία» στην οποία ανήκε, αλλά στον Ιησού Χριστό. Τέλος, όπως και στην περίπτωση των αιρεσιαρχών και αποστατών, εκείνοι οι ετερόδοξοι οι οποίοι γνώρισαν ποιά είναι η αληθινή Εκκλησία, αλλά δεν έγιναν μέλη της ή την εγκατέλειψαν, θα κατακριθούν (βλ. Ματθ. ιη΄ 17, Γαλ. α΄ 8-9, Τιτ. γ΄ 10-11).

Çfarë do të ndodhë me shpirtrat e të krishterëve jorthodoksë?   Çfarë do të ndodhë me shpirtrat e atyre që besojnë në Krishtin, por me dogma të gabuara (p.sh. katolikët ose protestantët)? Për shembull: shumë herë në filma apo video të ndryshme, shohim katolikë apo protestantë të shprehin dashurinë e tyre për Krishtin nëpërmjet këngëve, të cilat i këndojnë apo i dëgjojnë me gjithë zemrën dhe përjetojnë me ndjenjë ato që shprehin këngët. Gjithashtu, i dëgjojmë të thonë shprehje si “Zoti të bekoftë” etj. Kisha është Trupi i Krishtit (shih Efes. 1:23), i cili vazhdon nëpër shekuj. Ky Trup i Krishtit identifikohet me Kishën Orthodhokse, e cila është E Vetmja, e Shenjtë, Katolike dhe Apostolike Kishë që rrëfejmë në Simbolin e Besimit. Është shumë e rëndësishme të kuptojmë se Krishti e lidhi shpëtimin e njeriut me pjesëmarrjen e tij në Kishë (shih Marku 16:16). Që njeriu të shpëtohet, duhet të përfshihet në të përmes pagëzimit, të marrë dhuntitë e Shpirtit të Shenjtë përmes vajosjes, të marrë faljen e mëkateve përmes misterit të rrëfimit (shih Lluka 13:3), dhe të marrë pjesë në jetën e përjetshme përmes Kungimit Hyjnor (shih Gjoni 6:54). Të gjitha këto mjete shpëtimi (në lidhje me besimin e drejtë) nuk ofrohen askund tjetër veçse në Kishën e vërtetë, Orthodhokse. Në këtë kuptim, nuk mund të ketë shpëtim jashtë Kishës. Megjithatë, vlen të theksohet dhe paralajmërimi i apostullit Pal, i cili thekson se nuk është përgjegjësi e jona të gjykojmë ata që janë jashtë Kishës (1 Kor. 5:12-13). Gjykimi i tyre i përket Zotit. Nga ana tjetër, qëndrimi i Kishës është i qartë për dënimin e përjetshëm të krerëve të heresive (krijuesve të tyre) dhe të atyre që u larguan nga Orthodhoksia, edhe pse ishin të pagëzuar në të. Sepse ata që dikur jetonin në dritën e Orthodhoksisë, e shtrembëruan besimin dhe zgjodhën errësirën e herezisë, duke tërhequr me vete edhe të tjerë. Por për ata që nuk janë orthodhoksë, të cilët kanë lindur, janë rritur dhe kanë vdekur në bashkësi të krishtera jorthodhokse (si monofizitët, katolikët romakë, protestantët) dhe që nuk patën mundësi zgjedhjeje, gjërat mund të jenë ndryshe. Është e qartë se besimtarët e sotëm të besimeve jorthodhokse nuk mbajnë përgjegjësi për shtrembërimet dogmatike të paraardhësve të tyre shpirtërorë. Shumica prej tyre nuk kanë luksin e një formimi teologjik që t'i bëjë të kuptojnë devijimet dogmatike të besimit në të cilin i përkasin. Ata e marrin të mirëqenë që bashkësia fetare në të cilën janë rritur është vendi i shpëtimit të tyre në Krisht. Ata ndodhen në herezi, por pa e kuptuar këtë. Për më tepër, nuk e kanë njohur thelbësisht Kishën e vetme të vërtetë, Kishën Orthodhokse, dhe për këtë arsye nuk mund të themi se e kanë refuzuar me vetëdije besimin orthodhoks. Ne dimë se Krishti: a) e derdhi Gjakun e Tij për të gjithë njerëzit (shih Mat. 26:28; Heb. 9:28), b) "do që të gjithë njerëzit të shpëtohen dhe të njohin të vërtetën" (shih 1 Tim. 2:4), c) është "drita e vërtetë që ndriçon çdo njeri" (Gjoni 1:9), d) nuk bën dallime (shih Rom. 2:11; 9:15-16,18). Duke pasur parasysh sa më sipër, mund të supozojmë me themel se Krishti, në urtësinë e Tij të pamatshme, ka mënyrat e Tij për të shpëtuar edhe ata që nuk janë orthodhoksë, por që, pa fajin e tyre, nuk kanë njohur Kishën e vërtetë, ndërkohë që gjatë jetës së tyre e kanë kërkuar Zotin me zemër të sinqertë dhe janë përpjekur të bëjnë vullnetin e Tij, sipas mënyrës që e kuptojnë. Apostulli Pal thotë lidhur me këtë se, kur disa njerëz, edhe pse nuk kanë njohur Perëndinë e vërtetë dhe urdhërimet e Tij, janë të devotshëm dhe udhëhiqen nga ligji moral i lindur në vetvete, bëjnë atë që kërkon ligji i shkruar i Perëndisë – pa e kuptuar vetë këtë – atëherë ata kanë si ligj ndërgjegjen e tyre (Rom. 2:14). Gjithashtu, në Zbulesë na paraqitet një imazh i figurshëm që tregon se si do të jetojnë në Mbretërinë e Perëndisë anëtarët e Kishës dhe si ata që do të shpëtohen, edhe pse nuk kanë njohur besimin e vërtetë. Thuhet atje se në Parajsë bijtë e Perëndisë do të ushqehen nga fryti i "pemës së jetës", ndërsa "njerëzit që vijnë nga kombet dhe kanë jetuar sipas ligjit të ndërgjegjes së tyre, do të ushqehen nga gjethet e kësaj peme, sepse ata nuk e kanë njohur Krishtin dhe nuk janë birësuar prej Tij" (Zb. 22:2). Megjithatë, duhet të theksojmë se, kur një jorthodhoks shpëtohet, kjo nuk ndodh për shkak të "Kishës" jorthodhokse të cilës i përkiste, por për shkak të Jezu Krishtit. Më në fund, si në rastin e krerëve të heresive dhe të të larguarve nga Orthodhoksia, ata jorthodhoksë që kanë njohur se cila është Kisha e vërtetë, por nuk janë bërë anëtarë të saj ose e kanë braktisur, do të dënohen (shih Mat. 18:17; Gal. 1:8-9; Tit. 3:10-11).   Përgatiti B. T