Απλοποιήστε την ζωή σας! - Thjeshtësoni jetën tuaj!

Απλοποιήστε την ζωή σας! (Γέρ. Παΐσιος Αγιορείτης) Οι κοσμικοί λένε: “Καλότυχοι αυτοί που ζουν στα παλάτια και έχουν όλες τις ευκολίες”. Αλλ’ όμως μακάριοι είναι αυτοί που κατόρθωσαν να απλοποιήσουν την ζωή τους και ελευθερώθηκαν από την θηλεία της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών ευκολιών, ίσον των πολλών δυσκολιών, και απαλλάχθηκαν από τον φοβερό άγχος της σημερινής εποχής μας. Αν δεν απλοποιήσει την ζωή του ο άνθρωπος, βασανίζεται. Ενώ, αν την απλοποιήσει, δεν θα έχει αυτό το άγχος. Ένας Γερμανός μια φορά στο Σινά είπε σε ένα Βεδουϊνάκι που ήταν πανέξυπνο: “Εσύ είσαι έξυπνο, μπορείς να μάθεις γράμματα”. “Και μετά;” τον ρωτάει εκείνο. “Μετά θα γίνεις μηχανικός”. “Και μετά;” “Μετά θ’ ανοίξεις ένα συνεργείο αυτοκινήτων”. “Και μετά;” “Μετά θα το μεγαλώσεις”. “Και μετά;” “Μετά θα πάρεις και άλλους να δουλεύουν και θα έχεις πολύ προσωπικό”. “Δηλαδή, του λέει, να έχω έναν πονοκέφαλο, να βάλω άλλον έναν πονοκέφαλο και μετά να βάλω και έναν άλλον; Δεν είναι καλύτερα τώρα που έχω ήσυχο το κεφάλι μου;” Ο περισσότερος πονοκέφαλος είναι από αυτές τις σκέψεις, να κάνουμε αυτό, να κάνουμε εκείνο. Αν ήταν πνευματικές οι σκέψεις, θα ένιωθε κανείς πνευματική παρηγοριά και δεν θα είχε πονοκέφαλο. Τώρα και στους κοσμικούς τονίζω πολύ την απλότητα. Γιατί πολλά από αυτά που κάνουν, δεν χρειάζονται και τους τρώει το άγχος. Τους μιλάω για την λιτότητα και την ασκητικότητα. Συνέχεια φωνάζω: “Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγει το άγχος”. Και τα περισσότερα διαζύγια από ‘κει ξεκινούν. Πολλές δουλειές, πολλά πράγματα έχουν να κάνουν οι άνθρωποι και ζαλίζονται. Δουλεύουν και οι δύο, πατέρας και μάνα, αφήνουν και τα παιδιά εγκαταλελειμμένα. Κούραση, νεύρα – μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς – αυτόματο διαζύγιο μετά, εκεί φθάνουν. Αν απλοποιούσαν όμως την ζωή τους, θα ήταν και ξεκούραστοι και χαρούμενοι. Αυτό το άγχος είναι καταστροφή! Μια φορά βρέθηκα σε ένα σπίτι που ήταν όλο πολυτέλεια και, καθώς συζητούσαμε, μου είπαν: “Ζούμε στον Παράδεισο, ενώ άλλοι άνθρωποι στερούνται”. “Ζείτε στην κόλαση, τους λέω. “Άφρον, ταύτη τη νυκτί”(8), είπε ο Θεός στον πλούσιο. Αν ο Χριστός με ρωτούσε: “Πού θέλεις να σε βάλουμε, σε μια φυλακή ή σε ένα σπίτι σαν αυτό;” θα έλεγα: “Σε μια σκοτεινή φυλακή”. Γιατί η φυλακή θα με βοηθούσε. Θα μου θύμιζε τον Χριστό, θα μου θύμιζε τους αγίους Μάρτυρες, θα μου θύμιζε τους ασκητές που ήταν στις οπές της γης, θα μου θύμιζε καλογερική. Η φυλακή θα έμοιαζε και λίγο με το κελί μου και θα χαιρόμουν. Αυτό το δικό σας τι θα μου θύμιζε και σε τι θα με βοηθούσε; Γι’ αυτό οι φυλακές με αναπαύουν καλύτερα όχι μόνον από ένα σαλόνι κοσμικό αλλά και απ’ ένα ωραίο κελί μοναχού. Χίλιες φορές στην φυλακή παρά σε ένα τέτοιο σπίτι”. Κάποτε που είχα φιλοξενηθεί στην Αθήνα σ’ έναν φίλο μου, με παρακάλεσε να δεχθώ έναν οικογενειάρχη πριν φωτίσει, γιατί άλλη ώρα δεν ευκαιρούσε. Ήρθε λοιπόν χαρούμενος και συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό. Είχε και πολλή ταπείνωση και απλότητα και με παρακαλούσε να εύχομαι για την οικογένειά του. Ο αδελφός αυτός ήταν περίπου τριάντα οκτώ ετών και είχε επτά παιδιά. Δύο το ανδρόγυνο και άλλοι δύο οι γονείς του, εν όλο έντεκα ψυχές, και έμεναν όλοι σε ένα δωμάτιο. Μου έλεγε με την απλότητα που είχε: “Όρθιους μας χωράει το δωμάτιο, αλλά, όταν ξαπλώνουμε, δεν μας παίρνει, είναι λίγο στενόχωρα. Δόξα τω Θεώ, τώρα κάναμε ένα υπόστεγο για κουζίνα και βολευτήκαμε. Εμείς έχουμε και στέγη. Πάτερ μου, ενώ είναι άλλοι που μένουν στην ύπαιθρο”. Η εργασία του ήταν σιδερωτής. Έμενε στην Αθήνα και έφευγε πριν φωτίσει, για να βρεθεί εγκαίρως στον Πειραιά όπου εργαζόταν. Από την ορθοστασία και τις πολλές υπερωρίες τα πόδια του είχαν κιρσούς και τον ενοχλούσαν, αλλά η πολλή αγάπη του προς την οικογένειά του τον έκανε να ξεχνά τους πόνους και τις ενοχλήσεις. Ελεεινολογούσε μάλιστα τον εαυτό του συνέχεια και έλεγε ότι δεν έχει αγάπη, γιατί δεν κάνει καλοσύνες σαν Χριστιανός, και επαινούσε την γυναίκα του ότι εκείνη κάνει καλοσύνες, γιατί εκτός από τα παιδιά και τα πεθερικά της που φρόντιζε, πήγαινε και έπαιρνε τα ρούχα από τους γέρους της γειτονιάς, τα έπλενε, τους συγύριζε και τα σπίτια, τους έφτιαχνε και καμιά σούπα. Έβλεπε κανείς στο πρόσωπο του καλού αυτού οικογενειάρχη ζωγραφισμένη την θεία Χάρη. Είχε μέσα του τον Χριστό και ήταν γεμάτος χαρά και το δωμάτιό του γεμάτο από παραδεισένια χαρά. Ενώ αυτοί που δεν έχουν μέσα τους τον Χριστό, είναι γεμάτοι από άγχος, και δύο άνθρωποι να είναι, δεν χωράνε μέσα σε έντεκα δωμάτια. Ενώ οι έντεκα αυτοί άνθρωποι με τον Χριστό, χωρούσαν μέσα σ’ ένα δωμάτιο. Ακόμη και πνευματικοί άνθρωποι, όσους χώρους και να έχουν, βλέπεις να μη χωρούν, γιατί μέσα τους δεν έχει χωρέσει ο Χριστός ολόκληρος. Αν οι γυναίκες που ζούσαν στα Φάρασα έβλεπαν την πολυτέλεια που υπάρχει σήμερα, ακόμη και σε πολλά Μοναστήρια, θα έλεγαν: “Θα ρίξη ο Θεός φωτιά να μας κάψη! Εγκατάλειψη Θεού!” Εκείνες μάζευαν τις δουλειές τάκα-τάκα. Πρωί-πρωί έπρεπε να βγάλουν τα γίδια, μετά να συμμάσουν το σπίτι. Ύστερα πήγαιναν στα εξωκκλήσια ή μαζεύονταν στις σπηλιές, και μια που ήξερε λίγα γράμματα διάβαζε το Συναξάρι του Αγίου της ημέρας. Μετά δωσ’ του μετάνοιες, έλεγαν και την ευχή. Και δούλευαν, κουράζονταν. Μια γυναίκα έπρεπε να ξέρη να ράβη όλα τα ρούχα του σπιτιού. Και τα έρραβαν με το χέρι. Μηχανές του χεριού λίγες είχαν σε καμμιά πόλη, στα χωριά δεν είχαν. Αν υπήρχε στα Φάρασα όλο και όλο μια μηχανή του χεριού. Έρραβαν ακόμη και του άνδρα τα ρούχα και ήταν πιο άνετα, και τις κάλτες τις έπλεκαν στο χέρι. Είχαν γούστο, μεράκι, αλλά τους περίσσευε και χρόνος, γιατί τα είχαν όλα απλά. Οι Φαρασιώτες δεν κοιτούσαν λεπτομέρειες. Ζούσαν την χαρά της καλογερικής. Και αν, για παράδειγμα, η κουβέρτα δεν ήταν καλά στρωμένη και κρεμόταν λίγο από την μια μεριά και έλεγες: “Σιάξε την κουβέρτα”, θα σου έλεγαν: “Σε εμποδίζει στην προσευχή σου;” Αυτήν την χαρά της καλογερικής οι άνθρωποι σήμερα δεν την γνωρίζουν. Νομίζουν ότι δεν πρέπει να στερηθούν, να ταλαιπωρηθούν. Αν σκέφτονταν οι άνθρωποι λίγο καλογερικά, αν ζούσαν πιο απλά, θα ήταν ήσυχοι. Τώρα βασανίζονται. Άγχος και απελπισία στην ψυχή. “Ο τάδε πέτυχε που έφτιαξε δυο πολυκατοικίες ή που έμαθε πέντε γλώσσες κ.λπ.! Εγώ δεν έχω ούτε ένα διαμέρισμα, δεν ξέρω ούτε μια ξένη γλώσσα. Ωχ, χάθηκα!” Έχει κάποιος ένα αυτοκίνητο και αρχίζει: “Ο άλλος έχει καλύτερο. Να πάρω και εγώ”. Παίρνει το καλύτερο, ύστερα μαθαίνει ότι άλλοι έχουν αεροπλάνα ατομικά και πάλι βασανίζεται. Τελειωμό δεν έχουν. Ενώ άλλος που δεν έχει αυτοκίνητο, όταν δοξάζει τον Θεό, χαίρεται: “Δόξα τω Θεώ, λέει, ας μην έχω αυτοκίνητο, έχω γερά τα πόδια μου και μπορώ να περπατήσω. Πόσοι άνθρωποι είναι με κομμένα πόδια, δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, να βγουν έναν περίπατο, θέλουν έναν άνθρωπο να τους υπηρετεί, ενώ εγώ έχω τα πόδια μου!” Και ένας κουτσός που λέει: “Και άλλοι που δεν έχουν και τα δύο πόδια;” και αυτός χαίρεται. Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό. Ο κυριευμένος από υλικά πράγματα είναι κυριευμένος πάντα από στενοχώρια και άγχος, γιατί πότε τρέμει μην του τα πάρουν και πότε μην του πάρουν την ψυχή. Μια μέρα ήρθε ένας πλούσιος από την Αθήνα και μου λέει: “Πάτερ, έχασα την επαφή με τα παιδιά μου, έχασα τα παιδιά μου”. “Πόσα παιδιά έχεις;” του λέω. “Δύο, μου λέει. Τα μεγάλωσα με το πουλιού το γάλα. Τι ήθελαν και δεν το είχαν! Ακόμη και αυτοκίνητο τα πήρα”. Από την συζήτηση βγήκε ότι είχε και αυτός δικό του αυτοκίνητο και η γυναίκα του δικό της και τα παιδιά δικό τους. “Ευλογημένε, του λέω, εσύ, αντί να λύσης τα προβλήματά σου, τα μεγάλωσες. Τώρα θέλεις ένα μεγάλο γκαράζ για τα αυτοκίνητα, έναν μηχανικό να τον πληρώνεις τετραπλάσια, για να τα διορθώνεις, χώρια που κινδυνεύετε και οι τέσσερις κάθε στιγμή να σκοτωθείτε. Ενώ, αν είχες απλοποιήσει την ζωή σου, θα ήταν ενωμένη η οικογένειά σου, θα καταλάβαινε ο ένας τον άλλο και δεν θα είχες αυτά τα προβλήματα. Δεν φταίνε τα παιδιά σου τώρα, εσύ φταις που δεν φρόντισες να δόσης άλλη αγωγή στα παιδιά σου”. Μια οικογένεια τέσσερα αυτοκίνητα, ένα γκαράζ, έναν μηχανικό κ.λπ.! Ας πάει ο άλλος λίγο αργότερα. Όλη αυτή η ευκολία γεννάει δυσκολίες. Άλλη φορά ήρθε ένας άλλος οικογενειάρχης στο Καλύβι -ήταν πέντε άτομα η οικογένειά του- και μου λέει: “Πάτερ, έχουμε ένα αυτοκίνητο και σκέφτομαι να πάρουμε άλλα δύο. Θα μας διευκολύνει”. “Και πόσο θα σας δυσκολέψει το σκέφτηκες; του λέω. Το ένα το βάζεις εκεί σε μια τρύπα, τα τρία πού θα τα βάλης; Θα θέλεις ένα γκαράζ και μια αποθήκη για καύσιμα. Θα διατρέχετε τρεις κινδύνους. Καλύτερα να έχετε ένα και να περιορίσετε τις εξόδους σας. Θα έχετε χρόνο να δείτε τα παιδιά σας. Θα έχετε την ηρεμία σας. Η απλοποίηση είναι το παν”. “Δεν το σκέφθηκα αυτό”, μου λέει. - Γέροντα, μας είπε κάποιος ότι δύο φορές δεν μπορούσε να σταματήσει τον συναγερμό του αυτοκινήτου. Την μια φορά, γιατί είχε μπει μια μύγα, και την άλλη, γιατί είχε μπει ο ίδιος αντικανονικά στο αυτοκίνητο. - Μαρτυρική είναι η ζωή τους, γιατί δεν απλοποιούν τα πράγματα. Οι περισσότερες ευκολίες δυσκολίες προξενούν. Οι κοσμικοί πνίγονται από τα πολλά. Έχουν γεμίσει ευκολίες-ευκολίες και έκαναν την ζωή τους δύσκολη. Αν δεν απλοποιήσει κανείς τα πράγματα, μια ευκολία γεννάει ένα σωρό δυσκολίες. Όταν ήμασταν μικρά, κόβαμε το καρούλι στις άκρες, βάζαμε μια σφήνα μέσα και κάναμε ένα ωραίο παιχνίδι και χαιρόμασταν μ’ αυτό. Τα μικρά παιδιά χαίρονται με ένα αυτοκινητάκι πιο πολύ από ό,τι ο πατέρας τους, όταν αγοράζει μερσεντές. Αν ρωτήσεις ένα κοριτσάκι: “Τι θέλεις, ένα κουκλάκι ή μια πολυκατοικία;” να δεις, θα σου πη: “Ένα κουκλάκι”. Και τελικά τα μικρά παιδιά γνωρίζουν την ματαιότητα του κόσμου. - Γέροντα, τι βοηθάει περισσότερο, για να καταλάβει κανείς αυτήν την χαρά της λιτότητας; - Να συλλάβει κανείς το βαθύτερο νόημα της ζωής. “Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…”(9) Από εκεί ξεκινά η απλότητα και κάθε σωστή αντιμετώπιση. (8) Λουκ. 12, 20 (9) Ματθ. 6, 33

Thjeshtësoni jetën tuaj! (Atë Paisi Agjiortiti) Njerëzit e sotëm thonë: “ Me fat ata që janë në pallate  dhe kanë lehtësira”. Por, të lumtur janë ata që ja dolën mbanë dhe thjeshtësuan jetën e tyre dhe u çliruan nga laku i këtij zhvillimi botëror  dhe të shumë lehtësirave, që barazohet me shumë vështirësi, dhe u çliruan nga stresi i tmerrshëm  i kohës që jetojmë. N.q.s nuk thjeshton jetën e tij njeriu, torturohet. Ndërsa n.q.s e thjeshtëson nuk do të ketë këtë  stres, ankth. Një gjerman njëherë në Sina i tha një beduini të vogël që ishte shumë i zgjuar: “ Ti je i zgjuar, mund të studiosh”. “ E pastaj?” iu përgjigj ai. “Pastaj do të hapësh një servis makinash “. “E, pastaj” “Pastaj do të marrësh e të tjerë të punojnë dhe do të kesh shumë veta personel”. “Dmth, i tha, do të kem një dhimbje koke, do të shtoj dhe një tjetër dhimbje koke, dhe pastaj do të vendos dhe një tjetër? Nuk është më mirë tani që e kam kokën e qetë?” Shumica e dhimbjes së kokës është nga këto mëndime, të bëjmë këtë pastaj atë. Nqs  ishin këto mendime shpirtërore, do të ndjehej dikush  një ngazëllim shpirtëror dhe nuk do të kishte dhimbje koke. Tani, tek njerzit modernë iu përmënd vazhdimisht rëndësinë e thjeshtësisë. Sepse shumë nga ato që bëjnë, nuk duhen dhe për këtë arsye i ha stresi. Ju flas për thjeshtësinë dhe ushtrimin e vazhdueshëm. Vazhdimisht thërres : “Thjeshtësoni jetën tuaj, që t’iu ikë stresi”.  Shumica e divorceve që atje fillojnë. Shumë punë, shumë gjëra kanë për të bërë njerëzit dhe ju ikën mendja. Punojnë që të dy, baba e mama, i lenë fëmijët të braktisur. Lodhje nevrash – për çështje të vogla bëhet sherr i madh- pastaj automatikisht divorc, atje arrijnë. Por nqs  thjeshtësonin jetën e tyre, do të ishin të çlodhur dhe të lumtur. Ky stres është shkatërrues! Njëherë shkova në një shtëpi që ishte plot lluks dhe duke biseduar më thanë: “ Jetojmë në Parajsë, ndërsa njerëz të tjerë nuk kanë”. “ Jetoni në ferr, iu thashë . “I mjerë , në këtë natë” (8), i tha Perëndia të pasurit. Nqs Krishti më pyeste : “ Ku do të të vendosim në një burg apo në një shtëpi si kjo?” do të thesha: “Në një burg të errët”. Sepse burgu do të më ndihmonte. Do të më kujtonte Krishtin, do të më kujtonte Dëshmorët e shënjtë, do të më kujtonte asketët që jetonin në vrimat e tokës, do të më kujtonte murgërinë. Burgu do të ngjiste më shumë me dhomën time dhe do të gëzohesha. Po kjo e juaja çfarë do të më kujtonte dhe si do të më ndihmonte? Prandaj burgjet më çlodhin më tepër  jo vetëm se një sallon modern por edhe nga një dhomë murgu e bukur, një mijë herë më mirë në burg se sa në një shtëpi të tillë. Dikur isha mik në një shoku im në Athinë, mu lut të pranoja një familjar para se të gdhihej sepse nuk mundej në orë tjetër. Erdhi pra i gëzuar dhe vazhdimisht lavdëronte Perëndinë. Ishte dhe shumë i përulur dhe i thjeshtë dhe më lutej që të unë të lutesha për familjen e tij. Ky vëlla më Krishtin ishte afërsisht 38 vjeç dhe kishte shtatë fëmijë. Dy vetë ishte çifti e dy vetë ishin prindërit e tij, të gjithë 11 frymë dhe banonin të gjithë në një dhomë. Më thoshte me gjithë thjeshtësinë e mundshme që kishte : “ Më këmbë na nxë dhoma, por kur shtrihemi nuk na merr është pak ngushtë. Lavdi Perëndisë, tani bëmë një strehë dhe një guzhinë dhe u rregulluam. Ne kemi dhe çati. Ati im, ndërsa të tjerët banojnë në qiell të hapur”. Puna e tij ishte të hekuroste rroba. Banonte në Athinë dhe ikte më të gëdhirë që të arrinte në kohë në Pire ku punonte. Nga e ndenjura në këmbë dhe puna me orar të zgjatur i kishin dalë variçet dhe e shqetësonin, por dashuria e madhe për familjen e bënte të harronte dhimbjet dhe shqetësimet. Shante bile veten e tij dhe thoshte vazhdimisht që nuk ka dashuri, sepse nuk bën mirësi si i krishter, lavdëronte gruan e tij që ajo bën mirësi, sepse përveç fëmijëve mban dhe vjerrin dhe vjerrën për të cilët kujdesej, shkonte merrte rrobat nga të moshuarit e mallës, i lante, kujdesej për shtëpitë e tyre, ju bënte dhe ndonjë supë. Shikonte dikush në fytyrën e këtij familjari të mirë të pikturuar hirin hyjnor. Kishte dhe brenda tij Krishtin dhe ishte plot me gëzimin e parajsës. Ndërsa ata që nuk kanë brenda tyre Krishtin janë plot me stres dhe dy njerëz të jenë nuk nxënë në 11 dhoma. Ndërsa këta 11 njerëz me Krishtin nxinin në një dhomë. Akoma dhe njerzit shpirtërorë sado vënde që të kenë shikon që nuk nxënë sepse brënda tyre nuk ka nxënë Krishti i tëri. Nqs gratë që jetonin në Farasa shikonin luksin që ekziston sot, akoma dhe në shumë nga manastiret, do të thoshin: “ Do të hedhë Perëndia zjarr e do të na djegë! Braktisja e Zotit!”  Ato i mblidhnin punët shpejt e shpejt . Herët në mëngjes duhet të nxirrnin dhitë, pastaj të mbledhin shtëpinë. Pastaj shkonin në kishat e vogla jahtë fshatit ose mblidheshin jashtë në shpellat dhe një nga ato që dinte pak shkrim lexonte jetën e Shënjtit të ditës. Pastaj nisin përuljet dhe thoshin uratën (Mëshiro o Zot). Punonin, lodheshin. Një nga gratë duhet të dinte të qepte të gjitha rrobat e shtëpisë. I qepnin me dorë. Vetëm disa nga gratë që ishin në qytet kishin makinë qepëse, në fshat s’ kishte. Nqs kishte në të gjithë zonën e Farasas një makinë dore. Qepnin rrobat e burrit dhe ishin më rehat dhe çorapet i punonin me dorë. Kishin shije, merak, por ju tepronte  dhe kohë, sepse i kishin të gjitha të thjeshta. Banorët e Farasave nuk shikoni hollësira. Jetonin në gëzimin e ushtrimit murgëror dhe nqs psh kuverta nuk ishte e shtruar mirë dhe varej nga njëra anë dhe thoshe: “Rregullo kuvertën”, do të përgjigjej: “ Të pengon ndoshta gjatë lutjes?”. Këtë lloj gëzimi të ushtrimit murgëror sot njerëzit nuk e njohin. Kujtojnë që nuk duhet t’ iu mungojë gjë, e të mundohen. Po të mendoheshin pak njerëzit si murgjër, nqs jetonin më thjesht do të ishin rehat. Tani torturohen. Ankthi dhe dëshpërimi në shpirt. “ Filani bëri dy pallate dhe  mësoi 5 gjuhë etj! Unë s’ kam as një hyrje, nuk di asnjë gjuhë të huaj. Bo,bo, do të humbas!” Ka njëri psh një makinë dhe fillon e thotë : “ Tjetri e ka më të mirë. Do të marr e një unë”. Merr më të mirën, më pas mëson që kanë të gjithë avionë privatë dhe prap nis tortura. Nuk kanë fund. Ndërsa dikush tjetër që nuk ka makinë kur lavdëron Perëndinë Gëzohet: “ Lavdi Perëndisë, thotë, le të mos kem makinë kam këmbë të forta dhe mund të ec. Sa njerëz kanë këmbë të prera, nuk mund të vetëshërbehen, nuk dalin dot shëtitje. Kanë nevojë për njeri që t’ iu shërbejë, ndërsa unë i kam këmbët e mia!”. Një çalaman që thotë: “ Po ata që si kanë të dyja këmbët?! Dhe ai gëzohet. Mosmirënjohja dhe pangopësia janë të këqia të mëdha. Ai që është i poseduar nga të mirat materiale është i pushtuar gjithmonë nga shqetësimet dhe ankthi, sepse  dridhet mos ja marrin ato  por kurrë se mos i marrin shpirtin.  Një ditë erdhi një i pasur nga Athina e më thotë: “At humba kontaktin tim me fëmijët, humba fëmijët e mi”. “ Sa fëmijë ke?” e pyeta “ Dy më thotë. I rrita me qumësht dallëndyshe. Çfarë deshin dhe nuk e patën! Akoma dhe makinë ju mora”. Nga biseda doli që dhe ai kishte makinë të tijën dhe gruaja të sajën dhe fëmijët të tyren! “ I bekuar i thashë ti në vënd që ti zgjidhësh problemet e tua  i zmadhove. Tani të duhet një garazhd i madh për makinat, një mekanik që ta paguash katërfish në mënyrë që t’ i rregullosh plus që secili nga ju rrezikohet në çdo moment të vriteni që të katërt. Ndërsa po të kishe thjeshtuar jetën tënde, do të ishte e bashkuar familja jote , do të kuptonte njëri tjetrin dhe nuk do ti kishe këto probleme. Nuk e kanë fajin fëmijët tënd  tani por e ke fajin ti që nuk u përkujdese t’ iu japësh edukatë tjetër fëmijëve të tu”.  Një familje katër makina, një garazhd, një mekanik etj.!  Le të shkojë njeri nga ju pak më vonë. Gjithë kjo lehtësi pjell vështirësi. Njëherë tjetër më erdhi një familjar tjetër në kasolle – familja e tij kishte pesë anëtarë- dhe më tha: “ At, kemi një makinë dhe mendohem të marrim e dy të tjera. Do të na lehtësojë”. “ Po sa do të vështirësojë e mendove?- i thashë.  Atë një që ke e vendos atje në një vrimë, të treja ku do ti vësh? Do të të duhet një garazhd dhe një magazinë me karburant. Do të merrni përsipër tre rreziqe.  Më mirë të kini një e të zvogëloni numrin e të dalave. Do të kini qetësi. Thjeshtësia është gjithçka”. “ Nuk e mendova këtë” – më tha. -         Gjerond më tha  dikush që dy herë nuk mundej të ndalonte alarmin e makinës së tij, njëherë sepse i kishte hyrë një mizë, e herën tjetër sepse kishte hyre vetë në mënyrë të parregullt në makinë. -         Jeta e tyre është një martirizim sepse nuk i thjeshtojnë gjërat. Shumica e lehtësirave sjellin vështirësi. Njerëzit modernë mbyten nga të shumtat. E kanë mbushur jetën vetëm me lehtësira dhe e bënë të vështirë. Nqs dikush nuk thjeshëson gjërat, një lehtësi lindën një grumbull me probleme. Kur ishim të vegjël i prisnim skajet e rotës mbështjellëse (të perit) i futniim një peronë nga njëri krah te tjetri dhe bënim një lojë të bukur e gëzoheshim me të. Fëmijët gëzohen me një makinë më shumë se babai i tyre kur ble Mercedes. Nqs pyet një çupkë : “ Çfarë do një kukull apo një pallat me shumë hyje” do të shohësh që do të përgjigjet një “kukull”. Si përfundim fëmijët e dinë kotësinë e kësaj  bote. -         Gjerond çfarë ndihmon më tepër për që të kuptojë dikush gëzimin e thjeshtësisë? -         Të arrijë dikush të hyjë në kuptimin më të thellë të jetës. “Kërkoni  në fillim Mbretërinë e Perëndisë” (9). Që atje fillon thjeshtësia dhe çdo përballim i drejtë e jetës dhe të problemeve të saj. (8) Lukait 12,20,  (9) Mateut 6, 33 Përgatiti Përktheu Pelasgos Koritsas