Κυριακὴ της Τυροφάγου - Δὲν συγχωρείς; Χριστιανὸς δεν είσαι! του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου--E Diela e të Lidhurit të Djathit – Nuk Fal? Nuk je i krishter! Nga Mitropoliti i Follorinës Atë Avgustin Katioti

«Ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος» (Ματθ. 6,14) Εἶνε, ἀγαπητοί μου, σήμερα Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς. Αὔριο ἀρχίζει μία νέα περίοδος στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ὀνομάζεται Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Τί εἶνε ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή; ⃝ Εἶνε διάστημα 40 ἡμερῶν. Ὅσοι πιστεύουν, αἰσθάνονται χαρὰ ποὺ ἔφτασε ὁ καιρὸς αὐτός. Εἶνε μία ἐξαιρετικὴ περίοδος τοῦ ἔτους. ⃝ Πιὸ ἁπλᾶ, Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶνε μιὰ προθεσμία. Ὅσοι εἶνε ἔμποροι καὶ συναλλάσσονται, καταλαβαίνουν. Εἶνε προθεσμία, ἴσως ἡ τελευταία ποὺ μᾶς δίνει ὁ Μεγαλοδύναμος, γιὰ νὰ ἐξοφλήσουμε τὰ χρέη μας. Τὸ δὲ μεγαλύτερο χρέος εἶνε τὰ ἁμαρτήματά μας. Μεγάλη Σαρακοστὴ προθεσμία γιὰ ἐξόφλησι ἁμαρτιῶν. ⃝ Τί ἄλλο εἶνε ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή; Εἶνε ἀγώνας. Ἔφτασε ἡ ὥρα, ἀνοίγει τὸ στάδιο, γιὰ νὰ λάβουμε μέρος ὅλοι σὲ πνευματικὸ ἀγῶνα. Ὄχι νὰ κλωτσᾶμε μπάλλες, ἀλλὰ νὰ πολεμήσουμε τοὺς τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς μας. Κι αὐτο οὶ εἶνε· ὁ διεφθαρμένος ἑαυτός μας, ὁ κόσμος ποὺ μᾶς περιβάλλει μὲ τὰ θέλγητρα καὶ ὅλη τὴ γοητεία του, καὶ ὁ σατανᾶς ἢ ἑωσφόρος. Καλούμεθα λοιπὸν νὰ ἀγωνιστοῦμε ἐναντίον αὐτῶν, νὰ νικήσουμε, καὶ νικηταὶ νὰ φθάσουμε στὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, νὰ κρατήσουμε στὰ χέρια τὰ βάϊα, νὰ προσκυνήσουμε τὸ Χριστὸ καὶ νὰ ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»(Μᾶρκ. 11,9). ⃝ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ τί ἄλλο εἶνε; Εἶνε μιὰ σκάλα μὲ 40 σκαλοπάτια. Τὸ πρῶτο σκαλοπάτι εἶνε αὔριο, μὲ τὴν προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ λέει «Κύριε, τῶν δυνάμεων μεθ᾿ἡμῶν γενοῦ…»(Μέγ. Ἀπόδ.), καὶ τὸ τελευταῖο σκαλοπάτι εἶνε τὸ Μέγα Σάββατο ποὺ φωνάζουμε «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…»(Ψαλμ. 81,8· Τριῴδ. Μ. Σάβ. ἑσπ.). Μεγάλη Σαρακοστή· χαρὰ τῶν ἀγγέλων, τραῦμα τῶν δαιμόνων, ἀγαλλίασις τῶν ὀρθοδόξων. Τὴν περίοδο αὐτὴ ἔχουμε ἱερὰ χρέη. Ἀπ᾿ ὅλα τὰ χρέη, ποὺ πρέπει νὰ ἐκτελέσουμε, θέλω νὰὑπενθυμίσω στὴν ἀγάπη σας ἕνα, ποὺ δυστυχῶς τὸ παραμελοῦμε. Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἴσον – τί; ἱερὰ ἐξομολόγησις. Ἱερὰ ἐξομολόγησις, ἀγαπητοί μου! Καταλα-βαίνετε; Πῶς νὰ σᾶς τὸ ἐξηγήσω; Ἂν θέλῃ κανεὶς νὰ καταλάβῃ τί εἶνε ἡ ἐξομολόγησις, νὰ πάῃ στὸ σπίτι του, νὰ πάρῃ τὸ συναξάρι – μὴν κοροϊδεύουμε· τὰ συναξάρια εἶνε γεμᾶτα σοφία, στάζουν οὐράνιο νάμα – καὶ νὰ διαβάσῃ τὸν βίο τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Νὰ δῆτε ἐκεῖ πῶς ἐξωμολογήθηκε αὐτὴ ἡ ἁγία στὸν Ζωσιμᾶ τὸν πνευματικό της πατέρα καὶ εἶπε μὲ δάκρυα ὅλα τὰ ἁμαρτήματα ποὺ εἶχε διαπράξει. Ἐξομολόγησις εἶνε, ν᾽ ἀνοίξῃς τὴν καρδιά σου καὶ νὰ πῇς τὰ ἁμαρτήματά σου· νὰ τὰ πῇς μὲ εἰλικρίνεια, μὲ κατάνυξι, μὲ δάκρυα. Νὰ τὰπῇς μὲ πίστι. Ποια πίστι; Ὅτι γιὰ τὴ σωτηρία χρειάζονται δύο σταγόνες. Ἡ μία εἶνε τὸ δάκρυ τῆς μετανοίας· κάθε δάκρυ ποὺ πέφτει ἀπ᾽ τὰ μάτια τοῦ ἁμαρτωλοῦ γίνεται – τί; ἕνας Ἰορδάνης, ποὺ πλένει ὅλα τὰ ἁμαρτήματά του, καὶ τὰ μεγαλύτερα ἀκόμη. Καὶ ἡ ἄλλη σταγόνα ποὺ λυτρώνει τὸν ἁμαρτωλὸ εἶνε τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅλη ἡ Ἐκκλησία ἐκεῖ στηρίζεται. Ὅλη ἡ ζωή μας δυὸ δάκρυα εἶνε· ἅμα δὲν τά ᾿χῃς αὐτά, τὰ ἄλλα τί νὰ τὰ κάνῃς; Ἂν πιστεύῃς στὴ θυσία - στὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ δύναμι τῆς ἐξομολογήσεως - στὸ δάκρυ τῆς μετανοίας, νά ἡ πραγματικὴ χαρὰ καὶ εὐτυχία.Νὰ ἐξομολογηθοῦμε λοιπὸν στὸν πνευματικό. Οἱ καλοὶ πνευματικοὶ εἶνε σπάνιοι καὶ γιὰ νὰ τοὺς βρῇς πρέπει νὰ ψάξῃς. Βρῆκες πνευματικὸ πατέρα σεβάσμιο ν᾿ ἀνοίξῃς τὴν καρδιά σου νὰ πῇς τὰ μυστικά σου; Ὁ πνευματικὸς εἶνε ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶπε στοὺς ἁγίους ἀποστόλους καὶ διὰ τῶν ἀποστόλων ἡ φωνή του φτάνει στοὺς σημερινοὺς κληρικοὺς καὶ λέει· «Ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς»· σὲ ὅσους δηλαδὴ συγχωρήσετε ἐσεῖς τὶς ἁμαρτίες, εἶνε συγχωρημένες(Ἰω. 20,23). Ὁ πνευματικὸς δίνει τὴ συγχώρησι, ἀλλὰ ἡ ῥίζα τῆς ἐξομολογήσεως εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Μαζὶ μὲ τὴ συγχώρησι ὁ πνευματικὸς δίνει καὶ συμβουλὲς - ὑποδείξεις, καὶ μαζὶ μ᾽ αὐτὲς δίνει καὶ φάρμακα. Ὅπως ὁ γιατρὸς δίνει στὸν ἄρρωστο συνταγή, τοῦ λέει τί νὰ κάνῃ, ἔτσι κι ὁ πνευματικὸς δίνει τὰ φάρμακά του ποὺ λέγονται ἐπιτίμια  ἤ, ὅπως τὰ λέει ὁ λαός, κανόνες. Πῆγα, λέει, στὸν πνευματικὸ καὶ μοῦ ἔβαλε κανόνα … Τί θὰ πῇ κανόνας ; Φάρμακο, συνταγὴ ποὺ πρέπει νὰ ἐκτελέσῃς. Ἀνάλογα μὲ τὴν ψυχικὴ ἀσθένεια εἶνε καὶ τὰ φάρμακα, οἱ κανόνες. Ἔρχεται ἕνας καὶ λέει· –Παππούλη, ἔχω πάθος μὲ τὸ πιοτό. Ὁ πνευματικὸς τοῦ λέει· –Ὁ κανόνας σου, παιδί μου, εἶνε νὰ μὴν ξαναπιάσῃς ποτήρι· θὰ κόψῃς τὸ κρασί, ὅλα τὰ οἰνοπνευματώδη. Ἔρχεται ὁ ἄλλος· –Ἐγώ, πάτερ, εἶμαι χαρτοπαίχτης. –Ὁ κανόνας σου εἶνε, δὲ θὰ ξαναπιάσῃς τράπουλα. Ἔρχεται ὁ ἄλλος· –Ἐγὼ βλέπω αἰσχρὰ ἔργα. –Ὁ κανόνας σου εἶνε νὰ μὴ ξαναδῇς· για προσπάθησε ἔτσι μέχρι τὸ Πάσχα. Ὁ ἄλλος λέει· –Ἐγὼ διαβάζω αἰσχρὰ περιοδικά. –Ὁ κανόνας σου εἶνε, σταμάτα νὰ τὰ διαβάζῃς γιὰ νὰ σοῦ ἐπιτρέψω νὰ κοινωνήσῃς· ἂν εἶνε ἁμαρτία νὰ τρῶς κρέας τὴ Σαρακοστὴ καὶ Τετάρτη καὶ Παρασκευή, πιὸ βαρὺ εἶνε νὰ τρῶς σάρκες μὲ τὰ ἔντυπα αὐτά. Ὁ ἄλλος λέει· –Ἐγὼ ἀγαπῶ τὰ λεφτά. Ἄ, ἐδῶ θὰ μπῇ ἄλλος κανόνας·  – «Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς…»(Ματθ.19,21), νὰ τὰ δώσῃς ὅλα στοὺς φτωχούς. –Μμ δὲν μπορῶ… –Ἔ, τότε τὰ μισά. –Δὲν μπορῶ. –Δῶσε τὸ ἓν τέταρτον. –Δὲν μπορῶ… Ἄ, τὸ ἕνα δὲ μπορεῖς, τ᾽ ἄλλο δὲν μπορεῖς· πῶς θὰ γίνῃ λοιπόν; Καθένας θέλει τὸν κανόνα του. Γι᾽ αὐτὸ ὁ πνευματικὸς πρέπει νά ᾽νε σοφός, νὰ ξέρῃ τί φάρμακο θὰ δώσῃ. Σήμερα τὰ πράγματα εἶνε δύσκολα.Ἐγὼ ἔπαυσα νὰ ἐξομολογῶ. Ἔρχεται μιὰ γυναίκα ποὺ τὰ χέρια της στάζουν αἷμα, σκότωσε ἄνθρωπο. Ποιόν; Τὸ παιδί της, τὸ σπλάχνο της! Πῆγε σὲ γιατροὺς ἀναξίους κ᾽ ἔκανε ἔκτρωσι, ξερρίζωσε μέσ᾽ ἀπ᾽ τὰ σπλάχνα της τὸ ἄνθος, τὸ λουλούδι τ᾽ οὐρανοῦ. Καὶ ὁ πνευματικὸς σκέπτεται· Τί νὰ κάνω μὲ τὴ γυναῖκα αὐτή;… Ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλός, ὑπερβαίνει τὴ σοφία μου, ξεπερνᾷ τὴν καρδία μου, δὲ βρίσκω τί νὰ τῆς πῶ· διαβάζω τὰ βιβλία, δὲ βρίσκω κατάλληλο κανόνα γι᾽ αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα· ἂς πάῃ αὐτὴ νὰ βρῇ κανέναν ἀσκητὴ ἀπ᾽ τὸ Ἅγιο Ὄρος, ἀπὸ ᾽κείνους ποὺ γονατίζουν καὶ προσεύχονται, ποὺ τρῶνε χορτάρια κ᾽ εἶνε σκελετοί, νὰ τῆς ὁρίσῃ τί κανόνα νὰ κάνῃ. –Βαρειά, θὰ πῆτε, εἶν᾽ αὐτά· πῶς νὰ τὰ σηκώσουμε;… Ἔ, ἐγὼ νὰ σοῦ πῶ ἕναν εὔκολο κανόνα, ποὺ κι αὐτὸν ὅμως δὲν τὸν δέχονται. Ἂν πῇς σὲ μιὰ γυναῖκα, «Ἄντε ν᾽ ἀνοίξῃς τὴν ἐκκλησιὰ καὶ νὰ κάνῃς 40 λειτουργίες», τὸ κάνει· ἂν τῆς πῇς νὰ νηστεύῃ, νὰ κάνῃ μετάνοιες, νὰ πηγαίνῃ πρωὶ -βράδυ στὴν ἐκκλησιά, τὰ κάνει.Μὰ ἂν τῆς πῇς «–Δὲ μοῦ λές, εἶσαι μὲ κανένα μαλωμένη, ἔχεις ἔχθρα; τώρα ποὺ ἀρχίζει ἡ σαρακοστὴ πήγαινε νὰ συγχωρηθῆτε», σοῦ ἀπαντᾷ· –Ὤ, ὄχι! ἔχεις τίποτ᾽ ἄλλο νὰ μοῦ πῇς, παππούλη; –Δὲν ἔχω. –Ὄχι, δὲν πάω γιὰ συγχώρησι. –Κ᾽ ἐγὼ δὲν ἔχω τίποτε ἄλλο νὰ σοῦ πῶ· σοῦ λέω, ὅτι πρέπει νὰ συγχωρηθῆτε. Τὸ λέει καθαρὰ σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· «Ἐὰν δώσετε συγχώρησι, θὰ πάρετε συγχώρησι· ἐὰν δὲν δώσετε, δὲν θὰ λάβετε συγχώρησι» (βλ. Ματθ. 6,14-15). –Παπᾶ, λένε, διάβασέ μου μιὰ συγχωρητικὴ εὐχή. Κ᾽ ἐμεῖς δὲ ρωτᾶμε· –Μὲ ποιόν εἶσαι μαλωμένος; ἄντε πρῶτα νὰ συγχωρηθῆτε καὶ μετὰ νὰ ᾽ρθῇς νὰ σοῦ διαβάσω τὴν εὐχή· γιατὶ ἂν εἴμαστε μέσ᾽ στὸ μῖσος, κοροϊδεύουμε τὸ Θεό. Ἂν πάρῃς ὅλα ὅσα γράφουν τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ στύψῃς, στὸ τέλος τί θὰ βγῇ;μία λέξι, ἀγάπη! Ἂν δὲν ἔχῃς ἀγάπη, τί νὰ τὰ κάνῃς τ᾽ ἄλλα; Τὸ εὐαγγέλιο λέει· «Ἐὰν ἀφῆτε  τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν», θ᾽ ἀφήσῃ καὶ ὁ Θεὸς τὰ δικά σας· ἐὰν δὲν συγχωρήσετε ἐσεῖς τοὺς ἄλλους, οὔτε «ὁ πατὴρ ὁ οὐράνιος» θὰ συγχωρήσῃ ἐσᾶς (ἔ.ἀ.) .Τὸ συμπέρασμα ποιό εἶνε; Ἔχεις μέσα σου αὐτὸ τὸ φίδι τοῦ μίσους; Ὄχι ἕνας παπᾶς, ὄχι ἑκατὸ παπᾶδες –τί λέω;–, πατριάρχης νὰ σοῦ διαβάσῃ εὐχή, τὰ ἁμαρτήματά σου εἶνε ἀσυγχώρητα. Πρέπει νὰ ζητήσῃς καὶ νὰ δώσῃς συγχώρησι μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά. Δὲν τὸ κάνεις αὐτό; δὲν εἶσαι Χριστιανός! * * * Ἀδελφοί μου, ὁ ἅγιος Ἀντώνιος ἔχει μιὰ προφητεία. –Θά ᾽ρθουν χρόνια κατηραμένα. –Πῶς θὰ τὸ καταλάβουμε; –Ὅταν, λέει, οἱ ἄνθρωποι θὰ βλέπουν κάποιον νὰ κρατάῃ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ θὰ λένε πὼς τρελλάθηκε, ἔφτασε τὸ τέλος. Καὶ σήμερα, ἂν π.χ. στὸ ἀεροπλάνο δοῦν μιὰ κοπέλλα νὰ διαβάζῃ Εὐαγγέλιο, οἱ πολλοὶ τί λένε; Δὲν εἶνε καλὰ στὰ μυαλά της… Ἐκεῖ φτάσαμε. Ἂς φύγουμε πιὰ ἀπ᾽ τὴ βρωμιά. Γιατὶ –νὰ τὸ θυμᾶστε–, θὰ πέσῃ «σκούπα ἠλεκτρική», θὰ καθαρίσῃ ὁ Θεὸς τὴ βρωμιὰ ὁπωσδήποτε,θὰ τὴν καθαρίσῃ ἐν πυρὶ φοβερῷ! Προθεσμία μᾶς ἔδωσε νὰ ἐξοφλήσουμε χρέη, νὰ σβήσουμε ἁμαρτήματα. Αὐτὴ τὴ σαρακοστὴ ἂς κά- νουμε φτερὰ ἀγγελικὰ νὰ πετάξουμε ψηλά. † ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος- Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Ν. Ἰωνίας - Ἀθηνῶν τὴν 28-2-1960.

«Nëse ju falni njerëzve gabimet e tyre, do t’ia u falë dhe juve ati jua qiellor” (Mattheu 6,14).   Të dashurit e mi sot është e Diela e të Lidhurit të Djathit. Nesër fillon një periudhë e re në jetën e Kishës e cila quhet Kreshma e Madhe. Por çfarë është Kreshma e Madhe ·        Është periudhë 40 ditore. Ata që besojnë, ndjejnë gëzim që erdhi kjo kohë. Është një periudhë e shkëlqyer e vitit. ·        Më thjesht, Kreshma e Madhe është një afat. Të gjithë ata që janë tregtarë dhe këmbejnë mallra me njëri- tjetrit e kuptojnë. Është afat,  ndoshta i fundit që na jep i Gjithëpushtetshmi, që të shlyejmë detyrimet tona. Ndërsa borxhi më i madh janë mëkatet tona. Kreshma e madhe është një periudhë me afat të caktuar për të shlyer mëkatet. ·        Por çfarë tjetër është Kreshma e Madhe? Është një betejë. Erdhi çasti, hapet një palestër, që të marrim pjesë të gjithë në betejën shpirtërore. Jo që të godasim topa, por që të luftojmë tre armiqtë tanë të mëdhenj. Këta janë: vetja jonë korruptuar , bota që na rrethon me tërheqjet  dhe joshjen e saj, dhe satanain ose luciferin.  Thirremi pra që të luftojmë kundër tyre, të fitojmë, dhe fitues të arrijmë të Dielën e Dafinave, të mbajmë në duar dafinat, dhe ti falemi Krishtit dhe të themi dhe ne “Osana, i bekuar është ai që vjen në emrin e Zotit” (Marku 11, 9). ·        Çfarë është tjetër Kreshma e Madhe? Është një shkallë me 40 shkallë. Shkalla e parë është nesër, me lutjen në Kishë që na thotë “ Zoti i fuqive qëndro pranë nesh..” (Mbrëmësorja e Madhe) , dhe shkallën e fundit është e Shtuna e Madhe ku thërresim “U Ngjall Zoti duke gjykuar botën...” (Psalmi 81,8 Triodhi i së Shtunës së Madhe, mbrëmësorja). Kreshma e Madhe, gëzimi i ëngjëjve, plagë e demonëve, ngazëllim i orthodhoksëve. Gjatë kësaj periudhe kemi detyrime të shenjta. Nga të gjitha detyrimet që duhet të kryejmë dua që t’i kujtoj dashurisë suaj vetëm njërën, që fatkeqësisht e anashkalojmë. Cila është ajo? Kreshma e Madhe baraz –çfarë? Rrëfimin e shenjtë. Rrëfimin e shenjtë të dashurit e mi! E kuptoni? Si t’ia u shpjegoj? Nëse dëshiron dikush që të kuptoj se çfarë është rrëfimi, le të shkojë në shtëpinë e tij, të marrë sinaksarin-të mos tallemi, sinaksaret janë plot meçuri, kullojnë ushqim qiellor –dhe të lexojë jetën e oshënares Marias Egjiptianes. Të shikoni atje se si u rrëfye kjo shenjtore tek Zosimai, ati i saj shpirtëror dhe i tha me lot të gjitha mëkatet që kishte kryer. Rrëfim është, të hapësh zemrën tënde dhe të thuash mëkatet e tua, t’i thuash me sinqeritet, përulësi, me lot.  T’i thuash me besim. Cilin besim? Që për shpëtimin na duhen dy pika. Një nga ato është loti i pendimit, çdo lot që bie nga sytë e mëkatarit bëhet-çfarë? Një Jordan, që lan të gjitha mëkatet e tij, dhe ato më të mëdhatë. Pika tjetër që shpëton mëkatarin është gjaku i Krishtit.  E gjithë Kisha atje mbështetet. E gjithë jeta jonë është dy lotë, nëse nuk i ke këto, të tjerat çfarë t’i bësh? Nëse beson tek sakrifica- tek gjaku i Krishtit dhe forcën e rrëfimit- në lotin e pendimit, ja pra gëzimi i vërtetë dhe lumturia. Të rrëfehemi pra tek ati ynë shpirtëror. Etërit shpirtërorë të mirë janë të rrallë dhe që t’i gjesh  duhet që t’i kërkosh. Gjete një Atë shpirtëror të respektueshëm që të hapësh zemrën tënde që ti thuash sekretet e tua? Ati shpirtëror është përfaqësuesi i Krishtit, i cili iu tha apostujve të shenjtë dhe nëpërmjet apostujve zëri i tij arriti në klerikët e sotëm dhe iu thotë: “Nëse dikujt do t’i falni mëkatet do t’iu falen” dmth tek të gjithë ata sa ju do t’iu falni mëkatet do t’iu falen (Joani 20,23). Ati shpirtëror jep faljen, por rrënja e rrëfimit është vetë Krishti. Së bashku me faljen ati shpirtëror jep dhe këshilla – orientime, dhe bashkë me këto jep dhe ilaçe. Ashtu siç mjeku i jep të sëmurit recetë, i thotë se çfarë të bëjë, kështu dhe ati shpirtëror i jep ilaçet e tij që quhen vërejtje ose siç thotë populli, kanone/rregulla. Shkova thotë dikush tek ati shpirtëror dhe më vuri rregull... Çdo të thotë rregull? Ilaç, recetë që duhet ta kryesh. Sipas sëmundjes tënde shpirtërore është dhe ilaçi, kanonet. Vjen njëri dhe thotë- Ati im, kam pasion pijen. Ati shpirtëror i thotë :- Rregulli/Detyra tënde biri im është të mos zësh më me dorë gotë, të presësh verën, të gjitha sa përmbajnë alkool. Vjen dikush tjetër – Unë, o Atë luaj me letra. – Rregulli yt është të mos zësh me dorë më letra bixhozi. Vjen tjetri: - Unë shikoj filma të pamoralshëm.  Rregulli ytë është të mos shikosh më, provoje kështu deri për Pashkë. Tjetri thotë: - Unë lexoj revista të pamoralshme- Rregulli yt është, ndali së lexuari që të të lejoj të kungosh, nëse është mëkat të hash mish në Kreshmë dhe të Mërkurë dhe të Premte, është më e rëndë që të hash trupat në këto revista. Tjetri thotë: - Unë i dua paratë. Epo, këtu do të vendoset tjetër rregull. – “Shiti të gjitha sa ke dhe ja u jep të varfërve...” (Mattheu 19, 21). Mmm, nuk mundem.... – Atëhere gjysmat... – Nuk mundem.- Jep një të katërtën. – Nuk mundem...... Epo njërën se bën dot, tjetrën se bën dot, atëhere çfarë do të bëhet? Secili do një rregull. Për këtë arsye Ati shpirtëror duhet të jetë i mençur, që të dijë se çfarë ilaçi të japë. Sot gjërat janë të vështira. Unë ndalova së rrëfyeri. Vjen një gura që duart e saj rrjedhin gjak, vrau njeri. Cilin? Fëmijën e saj, trupin e saj! Shkoi tek mjekë të padenjë dhe kreu një abort, shkuli nga trupi i saj lulen, gonxhen e qiellit. Ati shpirtëror mendon: Çfarë të bëjë me këtë grua?.... Unë jam mëkatar, kjo e tejkalon mençurinë time, zemrën time, nuk gjej dot fjalët që duhet të them, lexoj librat, nuk gjej dot një rregull për këtë mëkat, le të shkojë të gjejë ndonjë asket nga Mali i Shenjtë, nga ata që gjunjëzohen  dhe luten, që hanë barishte dhe janë skelet, që t’i vendos rregullin që duhet të bëjë. – Të rënda janë do të thoni këto, si ti mbajmë në kurriz?..... Unë do të them një rregull të lehtë, të cilin nuk e pranojnë. Nëse thua tek një grua “Shko hap një kishë dhe bëj dyzet meshë” e bën, nëse i thua që të kreshmojë, të bëjë metani të shkojë dite e natë në Kishë e bën. Po nëse i thua “ Nuk më thua, je  grindur me ndonjë, ke armiqësi? Tani që filloi kreshma shko që të ndjeheni”,  përgjigjet: Jo! Ke ndonjë gjë tjetër për të më thënë? – Nuk kam- Jo nuk shkoj që të kërkoj ndjesë. – Epo dhe unë nuk kam ndonjë gjë tjetër për të të thënë, të them se duhet të ndjeheni, të falni njëri-tjetrin. E thotë qartë ungjilli i sotëm “Nëse nuk ndjeheni, nuk do të faleni, nëse nuk jepni nuk do të merrni falje”.(Mattheu 6,14-15). -         Papu, thonë, na lexo ndonjë uratë ndjese. Dhe ne nuk pyesim:- Më kë je grindur? Shko ndjehu me të dhe më pas eja që të të lexoj uratën, sepse nëse jemi në mes të urrejtjes, tallemi me Zotin. Nëse merr të gjitha ato sa shkruhen në librat e Kishës dhe i shtrrydh, në fund  do të dalë një fjalë “Dashuria”!  Nëse nuk ke dashuri, çfarë t’i bësh të tjerat? Ungjilli thotë: “Nëse ju falni njerëzve fajet e tyre”, do t’iu falë dhe Zoti fajet tuaja, nëse nuk falni ju të tjerët, atëhere as “ati qiellor” nuk do t’iu falë. Cili është konkluzioni? Ke nga brenda vetes gjarpërin e urrejtjes? Jo një prift, po dhe njëqind priftërinj- çfarë them?- patriku të të lexojë uratën , mëkatet e tua  janë të pafalshme. Duhet të kërkosh dhe të japësh falje me gjithë zemër. Nuk e bërë këtë? Nuk je i krishter! Vëllezërit e mi, Shën Andoni, kishte thënë një profeci – Do të vijnë vite të mallkuar. – Si do ta kuptojmë? – Thotë që kur njerëzit të shikojnë dikë që mban Ungjillin dhe do të thonë se u çmend, arritu në fundin e tij. Sot, nëse psh në aeroplan shikojnë një vajzë që lexon Ungjillin, të shumtët thonë? Nuk është mirë nga mendtë e saj.... Atje arritëm. Të ikim nga qelbësirllëku. Sepse – mbajeni mend- do të bjerë “fshesë elektrike”, do të pastrojë Zoti qelbësirllëkun me patjetër, do të pastrojë me zjarr të tmerrshëm! Na dha kohë, afat që të shlyejmë mëkatet. Këtë kreshmë le të bjëmë krahë ëngjëllorë dhe të fluturojmë lart. † Episkop Avgustini. Përktheu përgatiti Pelasgos Koritsas.

Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος – Το Ευαγγέλιον δεν είναι σε κάθε εποχή υπόθεση διαλεκτικής αλλά πίστεως και υπακοής.

Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)

Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 06/10 του 1996.

Σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί μου αδελφοί.

Και πάλι με την Χάρη και ευλογία του Αγίου Τριαδικού Θεού μας, συνεκεντρώθημεν εις τον οικείον μας τόπον, στον Ιερόν Ναόν του Αγίου Χαραλάμπους. Και εκείνο που πάντοτε μας συνάζει, είναι ο αιώνιος λόγος του Θεού.

Ο λόγος του Θεού, καταρχάς, ως το Δεύτερον Πρόσωπον της Αγίας Τριάδος. Η ενυπόστατος σοφία του Θεού που ενηνθρώπησε και ήλθε εις τα ίδια, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ήλθε τόσο κοντά μας, όμοιος με εμάς, γενόμενος άνθρωπος. Αλλά και ο λόγος του Θεού, εκ δευτέρου, ως Ευαγγέλιον, ως ρήματα Χριστού, που έχουν πάντοτε την ζωήν την αιώνιον.

Είπε ο Κύριος, ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον,

Και τούτο γιατί ο λόγος του Θεού δίδει την ασφάλειαν και του ήθους αλλά και και της Ορθοδόξου Πίστεως. Όταν κανείς μελετάει τον λόγο του Θεού ξέρει πως πρέπει να ζήσει, πώς πρέπει να πολιτευθεί αλλά και πως πρέπει να πιστεύει. Και, κάτι ακόμη περισσότερο, δίδει ο λόγος του Θεού δύναμη, χάρη, φωτισμό, γιατί είναι ο ζων λόγος του Θεού. Και ο λαός του Θεού, αγαπά τον λόγον του Θεού.

Είχαμε αρχίσει με την βοήθεια του Αγίου Τριαδικού Θεού μας και τις πρεσβείες του Μεγάλου Παύλου την Προς Ρωμαίους Επιστολήν και θα συνεχίσουμε. Ήδη είχαμε κάνει μία εισαγωγή στην επιστολήν στην περυσινή περίοδο – μόνο δύο θέματα είχαμε κάνει- όμως για μια υπενθύμιση επαναλαμβάνομε συνοπτικά ότι η επιστολή αυτή του Παύλου εγράφη από την Κόρινθο αποτεινομένη προς την Εκκλησία της Ρώμης. Χωρίς ακόμη βέβαια ο Παύλος να έχει γνωρίσει προσωπικά την Χριστιανικήν παροικίαν της Ρώμης, και εύχεται μάλιστα στην επιστολή του να τον ευοδώσει ο Θεός κάποτε να βρεθεί ανάμεσά τους. Και βρέθηκε, βέβαια υπό περιέργους συνθήκας, βρέθηκε ως δέσμιος. Ενθυμίστε από τις Πράξεις των Αποστόλων που πρόσφατα τελειώσαμε, οδηγήθηκε εκεί ως δέσμιος. Και αυτό ήταν μία ευλογία. Ίσως εκείνοι που κάνουν κριτική των γεγονότων της ιστορίας να έλεγαν, αδίκως πάντοτε και αστόχως, ότι δεν πήγε κατά ομαλόν τρόπον αλλά πήγε ως δέσμιος. Αλλά, εγώ αυτήν την στιγμή αν φορούσα αλυσίδες δια το όνομα του Ιησού Χριστού δεν θα ήταν κάτι που θα προκαλούσε έκπληξη εις το ακροατήριον;

Ε, ο Παύλος πήγε με τις αλυσίδες του εις την Ρώμη ακριβώς για να δείξει ότι είναι μαρτυρικό το Ευαγγέλιο και ο ίδιος είναι ένας μάρτυρας.

Θεωρείται δε αυτή η επιστολή του Προς Ρωμαίους ως το Κατά Παύλον Ευαγγέλιον. Κινείται στον άξονα δύο σπουδαίων πόλων -λέγαμε πριν τελειώσουμε τα θέματά μας πέρυσι. Ο ένας, ότι η εν Χριστώ δικαίωσις, δηλαδή η εν Χριστώ σωτηρία, δεν προέρχεται από την τήρηση του Μωσαϊκού τελετουργικού νόμου, όπως ισχυρίζοντο οι Ραββίνοι -ότι έπρεπε να περάσεις από τον τελετουργικό νόμον και να διατηρείς τον τελετουργικόν νόμον- αλλά από την πίστη στο θεανθρώπινον Πρόσωπο του Χριστού, Του οποίου τύπος επιτέλους ήταν ο τελετουργικός νόμος. Εφόσον έχω πλέον την ουσία, ο τύπος δεν μου χρειάζεται. Και δεύτερον, ότι η σωτηρία δεν περιορίζεται στα στενά όρια του Ισραήλ, αλλά επεκτείνεται και εις τα έθνη. Η Εκκλησία είναι παγκόσμιος. Ο Χριστιανισμός είναι παγκόσμιος.

Η επιστολή του Παύλου διεκομίσθη από την Κόρινθο εις την Ρώμην από την Φοίβην. Μια γυναίκα, πολύ σοβαρή γυναίκα για να [της] εμπιστευθεί ο Παύλος την επιστολή του. Μεγάλο πράγμα αυτό, πρέπει να ήταν πολύ σπουδαία προσωπικότης η Φοίβη η οποία ήτο και διάκονος της Εκκλησίας των Κεγχρεών. Και εγράφη η επιστολή αυτή περί το τέλος του 56 ή αρχές του 57 μετά Χριστόν φυσικά.

Μην λησμονούμε ότι οι επιστολές του Παύλου αποτελούν Αγία Γραφή, δηλαδή, λόγον Θεού. Η προσέγγισή μας λοιπόν σ’ αυτές τις επιστολές του Παύλου, δηλαδή στον λόγο στην ερμηνεία των επιστολών του Παύλου, έχει να μας δώσει πολύ ωφέλειαν και αυτήν την ιδίαν αιώνιαν ζωήν.

Είχαμε σταματήσει στην ανάλυση του τετάρτου χωρίου του πρώτου κεφαλαίου. Χάριν όμως ενότητος με τα φετινά μας θέματα, ξαναδιαβάζουμε τα τέσσερα πρώτα αυτά χωρία για να προχωρήσουμε παρακάτω.

Παῦλος, δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ, κλητὸς ἀπόστολος, ἀφωρισμένος εἰς εὐαγγέλιον Θεοῦ
ὃ προεπηγγείλατο διὰ τῶν προφητῶν αὐτοῦ ἐν γραφαῖς ἁγίαις
περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, τοῦ γενομένου ἐκ σπέρματος Δαυΐδ κατὰ σάρκα,
τοῦ ὁρισθέντος υἱοῦ Θεοῦ ἐν δυνάμει κατὰ πνεῦμα ἁγιωσύνης ἐξ ἀναστάσεως νεκρῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν,

Είναι πυκνότατον σε νοήματα, γι’ αυτό επτρέψατέ μου μία σύντομη απόδοση.

Ο Παύλος, δούλος του Ιησού Χριστού, που τον κάλεσε ο Θεός να γίνει Απόστολος και τον ξεχώρισε για να διαδώσει το Ευαγγέλιον προς όλους τους πιστούς της Ρώμης, που τους αγάπησε και τους εκάλεσε ο Θεός. Ο Θεός είχε προαναγγείλει με τους προφήτας του στις Άγιες Γραφές το Ευαγγέλιον για τον Υιόν Του τον Ιησού Χριστόν, τον Κύριόν μας, ο οποίος όταν έγινε άνθρωπος γεννήθηκε από την γενεά του Δαυΐδ. Απεδείχθη όμως Υιός του Θεού με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος που αγιάζει όταν ανεστήθη από τους νεκρούς.

Αυτή είναι η απόδοσις του προοιμίου, το οποίον βέβαια προοίμιο δεν τερματίζεται εδώ αλλά συνεχίζει και λίγο πιο κάτω σε μερικά ακόμη χωρία. Ας δούμε όμως το πέμπτο χωρίο, απ’ όπου ξεκινάμε και τα θέματά μας.

δι᾿ οὗ ἐλάβομεν χάριν καὶ ἀποστολὴν εἰς ὑπακοὴν πίστεως ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ,

δια του οποίου, Ιησού Χριστού, όλοι ελάβαμε την χάριν που είναι δώρον από την σωτηρία μας όπως και το Αποστολικό αξίωμα με σκοπό να διαδοθεί η πίστις και η υπακοή σε όλους του εθνικούς για την δόξα του δικού Του ονόματος.

Και παίρνουμε τώρα μικρά τμήματα αυτού του χωρίου.

δι᾿ οὗ ἐλάβομεν χάριν, δια του οποίου ελάβαμε χάρη. Ο Χριστός είναι ο κομιστής της σωτηρίας μας αγαπητοί μου. Επειδή είναι θέλημα του Πατρός αλλά ταυτόχρονα είναι και ο Ίδιος η σωτηρία μας. Προσέξατέ το αυτό. Ο Χριστός δεν είναι όπως ένας Άγγελος, από τους Αγγέλους του Θεού που μας φέρει κάτι. Ναι, φέρει κάτι και ταυτόχρονα είναι ο Ίδιος αυτό το κάτι. Φέρει τη σωτηρία αλλά είναι και ο Ίδιος η σωτηρία. Αυτό είναι θεμελιώδους σημασίας. Έτσι, μας φέρει το Ευαγγέλιον αλλά ο Ίδιος είναι Ευαγγέλιον. Μας φέρει την σωτηρία αλλά ο Ίδιος είναι η σωτηρία. Και χάρις (δι᾿ οὗ ἐλάβομεν χάριν), και χάρις λέγεται η σωτηρία. Τί είναι αυτή η χάρις; Ότι εμείς οι κατάκριτοι άνθρωποι βρήκαμε χάρη, άρα σωθήκαμε. Είναι πάρα πολύ σπουδαίο αυτό. Δεν μου άξιζε, αλλά μου δόθηκε χάρις και χάρις αυτό σημαίνει. Τί; Ότι μου δίδεται κάτι χωρίς να το αξίζω.

καὶ ἀποστολὴν, λέει αμέσως η επόμενη λέξη. .. Είναι το χάρισμα της αποστολικότητος, ή το χάρισμα του ιεραποστόλου. Ο Κύριος βέβαια θα απήρχετο εις τον ουρανόν αλλά θα άφηνε όμως εκείνους οι οποίοι θα συνέχιζαν το έργον της σωτηρίας. Αποστέλλει ανθρώπους στο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Είναι ακριβώς εκείνο που συμβαίνει με την Παραβολή του Καλού Σαμαρείτου, ότι έπρεπε την επομένη να φύγει ο καλός Σαμαρείτης και άφησε τον τραυματία του εις το πανδοχείον και εις τα χέρια του πανδοχέως και του είπε, εγώ φεύγω θα επανέλθω, επιμελήθητι αυτού, φρόντισέ τον. Έτσι λοιπόν, το πανδοχείον είναι η Εκκλησία, ο πανδοχεύς είναι ο ιερεύς που τελεί τα Μυστήρια της σωτηρίας. Είναι μεγάλη υπόθεση αυτή.

Και συνεχίζει, εἰς ὑπακοὴν πίστεως. Παρακαλώ προσέξτε αυτό το μικρό ημιστίχιον. Όταν προσφέρεται η πίστις και γίνεται αποδεκτή, αυτή βέβαια πρέπει να συνοδεύεται και με την υπακοή. Πίστεψες; Εφεξής θα εκδηλώσεις την υπακοή σου εις το Ευαγγέλιον, εις τον Ιησούν Χριστόν. Εις τους πρωτοπλάστους έτσι ετέθη το θέμα. Έπρεπε να πιστέψουν εις τα λόγια του Θεού και εν συνεχεία να υπακούσουν σε εκείνο το οποίο τους είπε. Σ’ αυτούς όμως και τα δύο απωλέσθησαν -στους πρωτοπλάστους. Οι πρωτόπλαστοι κάπου έδειξαν απιστίαν, γιατί βρέθηκε ο λόγος του Σατανά να καλύψει τον λόγον του Θεού και να πέσει το βάρος της πίστεως όχι εις τον λόγον του Θεού αλλά εις τον λόγον του Σατανά. «θανάτω αποθανείσθε ». Ο διάβολος, ουχί θανάτω αποθανείσθε, το αντίθετο. Και επειδή εγυάλισε η άποψις του Σατανά στα μάτια των πρωτοπλάστων αθέτησαν την πίστιν. Αθετούντες την πίστιν δεν έμειναν εις την υπακοήν του Θεού. Έτσι, η πίστις διατηρεί και αυξάνει την υπακοή.

Σας είπα να προσέξετε. Ναι, έχω κάτι να σας πω πολύ σημαντικό. Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: Ουκ είπεν, εις ζήτησιν και κατασκευήν,.. Δηλαδή, δεν είπε να έχεις φιλοσοφικήν αναζήτησιν. Προσέξατέ το αυτό, δηλαδή την διαλεκτικήν. Η φιλοσοφία ελέγετο και διαλεκτική τέχνη, όπως θα γνωρίζετε. Δεν σου είπε να διατηρήσεις την διαλεκτική, δηλαδή την συζήτησιν. Να σου πω, να μου πεις, να μου πεις, να σου πω, και δια της διαλεκτικής μεθόδου να βρούμε την αλήθειαν. Ποιά αλήθεια; Την φιλοσοφική σκέψη. Αυτό αν θέλεις κάνε το με τους άλλους ανθρώπους όχι εις τον χώρο της Πίστεως αλλά σε άλλον χώρο. Αν έχω τον χώρον της φιλοσοφίας των επιστημών, κάνε το εκεί. Έχουμε την φιλοσοφία των μαθηματικών, την φιλοσοφία της φυσικής, έχουμε, έχουμε την φιλοσοφία της ιστορίας. Κάνε ό,τι θέλεις εκεί. Μπορείς να συζητήσεις, και με την διαλεκτικήν να βρεις κάτι που πρώτα δεν το ‘ξερες. Να βρεις ας το πούμε την αλήθειαν.

..Αλλά -αυτό λέει τώρα ο Ιερός Χρυσόστομος που σας είπα να προσέξουμε- αλλά τί λέει, αλλ’, εις υπακοήν, συνεχίζει ο Ιερός Χρυσόστομος. Δεν θα κάνεις συζήτηση για εκείνο το οποίο σου προσφέρεται, θα δείξεις υπακοή. Θέλημά σου είναι, δικό σου ζήτημα είναι αν θέλεις να πιστέψεις ή να μην πιστέψεις. Επίστεψες; Θα έρθει μετά η υπακοή. Δεν σηκώνει συζήτηση.

Και συνεχίζει, Όταν γαρ ο Δεσπότης αποφήνηταί τι, όταν αποφαίνεται ο Κύριος σε κάτι, τους ακούοντας ου περιεργάζεσθαι χρή τα λεγόμενα και πολυπραγμονείν αλλά δέχεσθαι μόνον. Εκείνοι οι οποίοι ακούουν δεν πρέπει να περιεργάζονται τα λεγόμενα. Και γιατί; Και γιατί; Και γιατί; Και γιατί; Το βλέπω αυτό μερικές φορές, πολλές φορές και ιδίως σε νέους ανθρώπους. Του λες, παιδάκι μου αυτό λέγει ο Θεός. Γιατί; σου λέει. Είναι κάτι που θα το ‘χετε δοκιμάσει κι εσείς με τα παιδιά σας. Παιδί μου, ο λόγος του Θεού λέγει αυτό. Γιατί; Προβάλλεται η αντίρρησις. Έτσι λοιπόν αυτή είναι η γνώμη του Ιερού Χρυσοστόμου .. ότι ό,τι το Ευαγγέλιον λέγει είναι πίστις εις υπακοήν. Είναι πολύ σπουδαίο. Μπορώ να πω ότι είναι ένα κεντρικό σημείο όχι μόνο στην Προς Ρωμαίους επιστολή του Παύλου αλλά σε όλες τις επιστολές του. Πίστις εις υπακοήν. Θα πιστέψεις και θα δείξεις υπακοή. Όλα τ’ άλλα στρέφονται, γυρίζουν γύρω από αυτήν την κεντρική θέση που αποτελεί πράγματι πυρήνα, θα λέγαμε, της χριστιανικής ιδιότητος. Δεν πρέπει λοιπόν να περιεργαζόμεθα, άλλο πράγμα εάν έχομε κάτι που πρέπει να το διασαφηνίσουμε. Αυτό είναι άλλη παράγραφος. Κάτι δεν το καταλάβαμε.

Με άλλα λόγια, το Ευαγγέλιον δεν είναι σε κάθε εποχή υπόθεση διαλεκτικής αλλά πίστεως και υπακοής. Ίσως, όχι, και σ’ άλλες εποχές αλλά ίσως στην εποχή μας περισσότερο, το Ευαγγέλιον έγινε αντικείμενον διαλεκτικής. Το αποτέλεσμα; Χωρίς υπακοή ότι το λέει ο Θεός αυτό. Το αποτέλεσμα; Να έχομε δημιουργήσει μία εικόνα νόθου Ευαγγελίου. Όταν ας πούμε θα θέλαμε να έχομε έναν κοινωνισμόν και να λέμε ότι το Ευαγγέλιον δεν είναι παρά ένας οδηγός κοινωνισμού. Αυτό είναι λάθος. Το ότι μπορεί να σου δείξει με τους δείκτες του έναν σωστό κοινωνισμόν δεν υπάρχει αντίρρηση. Το να πεις όμως το ότι το Ευαγγέλιον είναι εγχειρίδιον κοινωνισμού, αυτό είναι λάθος.

Το Ευαγγέλιον είναι Αποκάλυψις, είναι γεγονότα, είναι ενανθρώπησις, είναι Αποκάλυψις του λόγου του Θεού με την έννοια ότι ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος και έρχεται να μας σώσει. Το δέχεσαι; Όλη η άλλη κουβέντα αρχίζει να είναι εκ του πονηρού.

Θα επαναλάβω ότι είπα προηγουμένως. Μόνο αν θέλομε να έχουμε μία διασάφηση, όπως έχουμε την περίπτωση των ‘Αποριών’. Μια απορία δεν είναι παρά μια διασάφηση μίας Ευαγγελικής θέσεως, δεν είναι φυσικά διαλεκτική για να βρούμε την αλήθεια. Και λέγει ο Θεοφύλακτος, ίνα οι διδασκόμενοι υπακούωσι αναντιρρήτως πιστεύοντες. Να υπακούουν πιστεύοντες αναντίρρητα.

Θα μου πείτε στην εποχή της δημοκρατίας, των ελευθέρων ιδεών και τα λοιπά, αυτό δεν μου ταιριάζει. Πολύ ωραία. Θα μπορούσα να σου πω κάποια στοιχεία απολογητικής αλλά δεν σου τα λέγω. Δεν σου ταιριάζει; Ε τότε μην λες ότι είσαι Χριστιανός. Αν επιμένεις να λες ότι είσαι Χριστιανός έχεις ένα Ευαγγέλιο δικής σου κατασκευής, και Ευαγγέλια δικής μας κατασκευής δεν σώζουν. Το δέχεσαι ή δεν το δέχεσαι; Θα δείξεις υπακοή. Το λέγει ο Θεός. Τελείωσε.

Ένα παράδειγμα θα σας πω, είναι απ’ την Παλαιά Διαθήκη αυτό γιατί πολλάκις το έχω χρησιμοποιήσει. Να λέγω σε ένα κορίτσι ότι δεν πρέπει να φοράει παντελόνι και μου λέει, γιατί; Της λέγω. Θα μπορούσα πολλά να σου εξηγήσω αλλά ίσως δεν θα έπρεπε να σου εξηγήσω. Αν θες και επιμένεις θα σου εξηγήσω. Ένας είναι ο βασικός και κύριος λόγος. Το λέγει ο Θεός. Είναι στο Δευτερονόμιο, 23ο Κεφάλαιο. Το λέγει ο Θεός ότι η γυναίκα δεν θα βάλει επάνω της αντρικά σκεύη και λοιπά και λοιπά. Λοιπόν, το λέγει ο Θεός. Τί ζητείται; Ζητείται πίστις και υπακοή. Αλλά εάν θέλεις να σου εξηγήσω, γιατί ο Θεός πολλές φορές μας κάνει και τη χάρη αυτή να μας εξηγεί. Φέρ’ ειπείν είπε στους μαθητάς του ότι ανεστήθη. Τον είδαν. Καταρχάς τους το είχε προαναγγείλει. Τον είδαν. Και καλεί ο Ίδιος να βάλουν τον δάκτυλόν των εις τον τύπον των ήλων. Δεν το έκανε μόνο ο Θωμάς. Και οι άλλοι μαθηταί την πρώτη ημέρα της Αναστάσεως.

Και λέγω τώρα στο κορίτσι. Αν θέλεις η ψυχολογία λέγει, μια που είπα αυτό το παράδειγμα, ότι όταν ο άνδρας φοράει γυναικεία ρούχα αποκτάει μία γυναικεία ψυχολογία. Έχετε αντίρρηση σε αυτό; Δεν υπάρχει πιο αληθινότερο από αυτό. Γι’ αυτό οι ομοφυλόφιλοι, με συμπαθάτε, βάζουν γυναικεία ρούχα, να αισθάνονται γυναίκες. Δεν υπάρχει ουδεμίαν αντίρρηση σ’ αυτό. Η δε γυναίκα, γιατί όχι, όταν βάζει ανδρικά ρούχα αισθάνεται ανδρική ψυχολογία. Συνεπώς, είναι ένας όρος γερμανικός στην ψυχολογία -δεν ξέρω γερμανικά, είναι ένας όρος μισός πήχης όπως η γερμανική γλώσσα έχει πολύ μεγάλες λέξεις σύνθετες- λέγεται στην ψυχολογία, ψυχολογικός ερμαφροδιτισμός. Ερμαφροδιτισμός θα πει κάτι το αρσενικοθήλυκο. Ψυχολογικός στον τομέα της ψυχολογίας όχι στο σώμα, γιατί άντρας γεννήθηκες κανονικά, γυναίκα κανονικά, αλλά στην ψυχολογία σου. Η ψυχολογία αυτή είναι ερμαφροδιτική, αρσενικοθήλυκη. Αν θέλεις λοιπόν σου δίνω και την εξήγηση. Αν και δεν θα έπρεπε να σου τη δώσω την εξήγηση, σου την δίνω εν τοιαύτη περιπτώσει, ενώ επιζητείται τώρα αυτό που αποτελεί ΚΕΝΤΡΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ και να το θυμάστε.

Τρεις λέξεις, ΕΙΣ ΥΠΑΚΟΗΝ ΠΙΣΤΕΩΣ. Αυτό είναι το Ευαγγέλιον: εις υπακοήν πίστεως.

Δεν μου λέτε; Γιατί; Θα απαντήσω. Επειδή ο Θεός έθεσε εις τους πρωτοπλάστους την πίστη ότι θα πεθάνουν αν δοκιμάσουν τον καρπόν και συνεπώς πρέπει να δείξουν υπακοή, που η υπακοή είναι η εφαρμογή της πίστεως. Επειδή δεν έδειξαν την πίστη και την υπακοή, ο Θεός εις τας μεθόδους Του επιμένει. Δεν αλλάζει μεθόδους. Επιμένει. Όταν λοιπόν έρχεται ο Ιησούς Χριστός εις τον κόσμον και προσφέρει το Ευαγγέλιόν Του στην ουσία ξέρετε τί γίνεται; Επανάληψις των όσων είπε ο Θεός εις τους πρωτοπλάστους.

Εις υπακοήν πίστεως. Το ίδιο πράγμα, η ιδία μέθοδος. Θέλεις να σωθείς; Θα κάνεις αυτό που είπα εις τους πρωτοπλάστους. Θα δείξεις πίστη και υπακοή. Είναι καταπληκτικόν.

Όπως και το θέμα της νηστείας. Είπε, δεν θα φάτε. Και όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος, δεν μπορούμε να μπούμε εις την Βασιλεία του Θεού αν δεν νηστεύσομε. … Επειδή δεν νηστεύσαμε γι’ αυτό απωλέσαμε, χάσαμε τον Παράδεισο. Βλέπετε; Η μέθοδος του Θεού είναι πάντοτε η ιδία. Όσες παρεκκλίσεις κι αν κάνεις φτωχέ, άθλιε, ταλαίπωρε άνθρωπε, ο Θεός επιμένει εις τας μεθόδους Του. Είναι καταπληκτικόν. Γιατί;  Αι μέθοδοι ταυτοχρόνως αποτελούν και ουσία. Διότι εις υπακοήν πίστεως είναι μέθοδος αλλά είναι ταυτόχρονα και ουσία.

Αντιληφθήκαμε λοιπόν πως το πράγμα υπάρχει. Γι’ αυτό σας είπα είναι πολύ-πολύ σπουδαίο αυτό. Η φρασούλα του Παύλου, θα την επαναλάβω:

δι᾿ οὗ ἐλάβομεν χάριν καὶ ἀποστολὴν εἰς ὑπακοὴν πίστεως

Είδατε πόσο πυκνός είναι ο Παύλος; Πόση θεολογία έχει σε αυτήν την πυκνότητά του; Είναι μία πυκνότητα που την ομολογεί και ο Απόστολος Πέτρος σε μια του επιστολή. Ότι έχει λέει ο αδελφός ημών Παύλος μερικά δυσνόητα ή πυκνά. Τα οποία οι αμαθείς διαστρέφουν προς ιδίαν των απώλειαν. Θα μου πείτε, μα τί πρέπει να κάνουμε; Το είπαμε, υπακοή πίστεως. Δηλαδή τί; Δεν το καταλαβαίνω; Θα πάω να ερωτήσω. Τι θα κάνω εκεί; Θα δείξω υπακοή. Ναι, θα δείξω υπακοή. Αυτό δεν το καταλαβαίνω -σε κάποιον που τα καταλαβαίνει, τα αναγνωρίζει- εξήγησέ μου το. Χαριτωμένο, χαριτωμένο. Και όταν ο Θεός δει, λέει ο Ιερός Χρυσόστομος μιλώντας για την αξία της Αγίας Γραφής, δει λέγει την επιμονή σου για κάτι που δεν καταλαβαίνεις και πας να ερωτήσεις, σίγουρα θα σου το αποκαλύψεικαι είναι πάρα πολύ σημαντικό.

***

Πηγή ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ – Ομιλία 3 «Εἰσαγωγή. Τό κεντρικό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι: «Εἰς ὑπακοήν Πίστεως». Τό Εὐαγγέλιον δέν εἶναι Διαλεκτική. Οἱ κλητοί Ἰησοῦ Χριστοῦ.».

Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ.

https://averoph.wordpress.com/ 

Prangat dhe Liria

 

 

“Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje” v. 12.

Trupi ynë është një mrekulli e strukturës arkitektonike. Të gjithë sa e studiojnë, dëshmojnë dhe shpallin urtësinë e Krijuesit. Por, shumë më i lartë dhe i pakrahasueshëm se trupi, është shpirti ynë, sepse është i paprishshëm dhe i përjetshëm. Që të dy këta, përbëjnë njeriun, që është kulmi i veprave të Perëndisë. Dhe të mendojë dikush se Perëndia, si Atë i dhembshur, na pajisi me shumë dhunti të shkëlqyera dhe unike! Nuk do ta tepronim nëse do të thoshim, se më e larta nga të gjitha këto dhunti është vullneti ynë i lirë. Domethënë, Gatuesi ynë, ka vendosur brenda nesh aftësinë të zgjedhim të lirë dhe pa dhunë, atë që gjykojmë të drejtë dhe të dobishme. Dhe këtë aftësinë tonë ka parasysh dhe shën Pavli, në pjesën e sotme të apostullit, kur thotë: “Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”. Dhe këto fjalë të urta të Apostullit, duhet t’i studiojmë tani, që të zgjidhim shumë dilema tona dhe të të tjerëve.

I

E gjithë struktura e krishterë mbështet mbi themelin, që quhet vullnet i lirë. Perëndia nuk detyron asnjë të bëjë të mirën. Prandaj dhe në Dhiatën e Vjetër thotë: “Unë marr sot si dëshmitarë para jush qiellin dhe tokën, që unë ju kam vënë përpara jetës dhe vdekjes, bekimit dhe mallkimit; zgjidhni, pra, jetën që të mund të jetoni të lumtur ju dhe pasardhësit tuaj” Ligji i Përtërirë 30, 19. Dhe në Dhiatën e Re, vetë Zoti Krisht thotë: “Kush të dojë të vij pas meje...” Matheu 16, 24.

Ngaqë jemi të lirë të zgjedhim dhe të bëjmë të mirën apo të keqen, prandaj dhe do të shpërblehemi për virtytet tona ose do të dënohemi për të këqijat tona. Përndryshe, nëse e bënim të mirën ose të keqen të detyruar, si qenie të pavullnetshme, do të ishte e padrejtë të na shpërblejë ose të na dënojë Perëndia.

Pra, t’i bëjmë të gjitha të lirë. Por, të gjitha sa janë të lejuara nga ana e etikës. Të lirë të hamë, të pimë, të flemë, të punojmë, të vëmë pasuri, të informohemi me të rejat nga gazeta apo nga radioja, të argëtohemi, të kemi miq, etj.

* * *

Po, kam mundësinë të bëjë çfarë të dua, çfarë të mundem. Por nuk është e dobishme t’i bëj të gjitha, sepse ka edhe gjëra të padobishme dhe të dëmshme për mua, ndoshta dhe për të tjerët. Dhe këto janë, gënjeshtra, betimi, paragjykimi, shpifja, sharja, argjenddashja dhe pangopësia, dehja, imoraliteti, dhe të gjitha mëkatet në përgjithësi.

Do të dalin, ndoshta, disa të cilët do të shfaqin kundërshtimin, se shumë nga të këqijat e ndaluara, që përmendëm më lartë, janë të dobishme për njeriun. Do mbështesin mendimin se, pa gënjeshtrën tregtari nuk mund të bëj pasuri. Dhe betimi është i domosdoshëm, që të bëhemi të besueshëm. Se akuza dhe sharja duhen, që të dënojmë të këqijtë, se dehja dhe dëfrimi përbëjnë një lloj çlodhjeje dhe argëtimi për njeriun e munduar.

Por të gjitha këto janë sipërfaqësore dhe nuk i shërbejnë interesit tonë të vërtetë. Dhe i vërtetë është interesi shpirtëror dhe i përjetshëm, i cili as që krahasohet me atë materialist dhe të përkohshëm. Sepse u pyes: Ç’ dobi do të kenë paratë, që i fitova me paudhësi, kur, për shkak të tyre, rrezikoj të humbas thesaret qiellorë? Ç’ dobi do të kenë pozitat e larta të botës, të cilat i fitova në mënyrë të paudhë, kur, me këto, mund të humbas Mbretërinë e Perëndisë? Të gjitha janë të lejuara. Por të gjitha sa nuk i ndalon Ligji i Perëndisë dhe ndërgjegjja. Sepse të ndaluarat, nuk janë të dobishme as për mua, as për të tjerët.

Ajo që lejohet është njësi matëse. Hamë që të jetojmë, nuk jetojmë që të hamë. E lejueshmja është shkalla e parë që, nëse nuk do kujdesemi, do kalojmë në të ndaluarën. Na duhet një rrip sigurimi. Ka njerëz, të cilët bëhen skllevër të ushqimit, dhe bien në mëkatin vdekjeprurës të pangopësisë. Shën Joani Shkallës, ndez dritën e kuqe, dhe na vë para përgjegjësisë: “Të ngrënit pa masë, është babai i kurvërisë”. Të tjerë pinë deri sa velen, dhe dehen e tregohen skllevër të pijes; kështu bien në mëkatin e dehjes, i cili është fatal dhe shkatërrues.

II

Por, ja që edhe njëherë tjetër na e vërteton shën Pavli: “të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”. Njeri i lirë me të vërtetë, ishte apostull Pavli. Dhe në pranga, dhe në burgje, shpirti i tij mbetej i lirë, vullneti i tij ishte i lirë. Bashkimi i tij me Zotin dhe Perëndinë e tij, e bënte të ndjehej i lirë nga sundimi i njërit apo tjetrit.

“Ku është Shpirti i Zotit, atje ka liri” 2 Korinthianëve 3, 17. “Në ju çliroftë pra Biri, me të vërtetë do të jeni të lirë” Joani 8, 36. Jisu Krishti Perëndinjeri është i vetmi, që na dhuron lirinë e vërtetë. Brenda etikës së krishterë farkëtohen trupa të fortë dhe shpirtra të fortë. Atëherë njeriu jeton lirinë brenda bindjes së Ligjit të Perëndisë.

Kjo është rruga e vetme për njeriun e epokës sonë. Vetëm kur të ndjejë dhe të besojë ku ekziston liria e vërtetë, atëherë do të shikojë të mënjanen pushtuesit, që e mbanin nën këmbët e tyre. Kjo nuk është e lehtë. Është nga arritjet e vështira shpirtërore... Me Hirin hyjnor dhe fuqinë hyjnore dhe vendosmërinë e tij, lufton kundër pasioneve dhe mënjan idhujt e mëkatit...

Brenda një bote të robëruar nga “hyjnitë e reja”: moda, ndonjë sistem apo ndonjë teori -dhe ekzistojnë shumë idhuj, që nga fundi i shekullit që kaluam dhe në fillim të shekullit që po ecim: aktorë, futbollistë dhe aq të tjerë- besimtari e ngre i lirë kokën e tij, lëviz i lirë, jeton dhe vepron si një personalitet i lirë.

Lum, që këtë trumbetim të lirisë, ta dëgjonin të gjithë njerëzit, të cilët, ndërkohë që dëshirojnë të jenë pa kufij, katandisen robër të varësive të tmerrshme: të alkoolit, të duhanit, të drogës apo në zakone të tjera mëkatare dhe ndikime të botës. Le të mos na ndikojnë, pra, parrullat e botës, që na ftojnë të jetojmë të lirë nga “jo-ja” dhe “duhet”, të çlirohemi gjoja nga kufizimet që vendos Ligji i Perëndisë. Ligji i Perëndisë, jo vetëm që nuk na e privon lirinë, por në realitet, është ai, që e ruan lirinë tonë dhe na siguron.

Shën Pavli, me të gjithë fuqinë e shpirtit të tij të shenjtë, godet mëkatet e tmerrshme të trupit, të kurvërisë, të kurorëshkeljes... dhe kërkon t’i rrëmbejë të krishterët nga flakët e këtyre pasioneve të mjerueshme. Trupi juaj, thotë, “është tempull i Shpirtit të Shenjtë, që rri në ju, të cilin e keni nga Perëndia, dhe nuk jeni të vetvetes” 1 Korinthianëve 6, 19. Trupi është prona e Perëndisë. Si e rrëmbeni trupin e Perëndisë dhe e vërvisni në baltë? Ejani në vete, pra, o të krishterë, kujdesuni, kini frikë, dhe ndaloni çdo vepër mëkatare dhe hidhni tej çdo dëshirë të keqe.

* * *

Vëllezërit e mi të dashur më Krishtin!

Ka ardhur koha të fillojmë të jetojmë sipas dëshirës së Perëndisë. Të bashkojmë dëshirën tonë me dëshirën e Perëndisë. “Ai që bashkohet me Zotin është një shpirt me atë” v. 17. Kështu, me të vërtetë i lirë është ai që jeton si rob i Jisu Krishtit. Një klerik i shquar bashkëkohor thoshte: “I çlodhur ndjehesha, kur punoja pa ndërprerë për lavdi të Perëndisë, dhe i lirë u ndjeva nga momenti, që u bëra skllav i Jisu Krishtit”. I krishteri, që lufton fortë, është i vetmi i lirë nga tiranët e brendshëm dhe të jashtëm. Dhe kështu mund të thotë bashkë me Apostullin e madh: “Të gjitha më lejohen, por jo të gjitha sjellin dobi; të gjitha më lejohen, por unë nuk sundohem prej ndonjë gjëje”.

U bëftë!

Me Urime të Përzemërta dhe Bekime të Shumta:

Mitropoliti i Beratit, Vlorës dhe Kaninës

† IGNATI

Berat me 04.02.2018