Ο άνθρωπος πρέπει να προσεύχεται πάντα για να του δείξει ο Κύριος το δρόμο Του - Njeriu duhet të lutet gjithmonë që t’i tregojë Zoti rrugën e Tij.

Η γνήσια υπακοή φέρνει μεγάλη ψυχική ωφέλεια και την αποκτάς όταν απειθείς στον εαυτό σου, στο θέλημα σου. Τότε σε παίρνει στα χέρια Του ο ίδιος ο Κύριος μας κι ευλογεί τα έργα σου. Αν εμπιστευόμαστε μ' όλη μας την καρδιά και κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού, τότε όλα τα πράγματα θα είναι καλά, ακόμα κι εκείνα που φαίνονται δυσάρεστα θα τα δεχόμαστε με καλή προαίρεση. Ότι συμβαίνει γύρω μας μπορεί να μας οδηγήσει στην ψυχική μας σωτηρία. Εδώ αποκαλύπτεται μεγάλη και βαθιά σοφία. «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. η' 28). Στην εποχή μας υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως να κάνουμε ακριβώς αυτό που θέλουμε. Κανένας όμως δε βρίσκεται να ρωτήσει: «Τι πρέπει να κάνω τώρα;» Αν δεν υπάρχει κανένας να συμβουλευτούμε, τότε πρέπει να σκεφτούμε πως θα ενεργούσε ο Κύριος μας με την ταπείνωση και την πραότητα Του. Οι εντολές του Θεού ήταν και θα είναι πάντοτε το θεμέλιο της ζωής μας. Γι' αυτό πρέπει να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στο θέλημά Του. Προτού κάνεις οτιδήποτε, να προσευχηθείς και να σκεφτείς: Αυτό που πάω να κάνω θα είναι φρόνιμο, θα φανεί ευάρεστο στο Θεό; Όταν η επιθυμία σου να υπηρετήσεις το Θεό είναι ειλικρινής, η πίστη σου σ' Εκείνον ακλόνητη κι όταν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, τους άλλους και κάθε τι στο πανάγαθο και τέλειο θέλημα του Θεού, θα δεχτείς στην καρδιά σου τη θεία ειρήνη ακόμα κι όταν δοκιμάζεσαι από διάφορες θλίψεις, εσωτερικές ή εξωτερικές. Να προσευχηθείς στο Θεό να σε απαλλάξει από τις θλίψεις και να κόψεις το αμαρτωλό και τυφλό θέλημα σου. Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, ψυχή και σώμα, τις περιστάσεις του βίου, τρέχουσες ή μελλούμενες, καθώς και τους συνανθρώπους σου, γνωστούς ή άγνωστους, στο άγιο και πάνσοφο θέλημα του Θεού. Δόξα τω Θεώ, να λες πάντα. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν! Με τα άγια αυτά λόγια θ' απαλλαγείς από τις σκοτεινές σκέψεις και τα ψυχικά βάρη. Και τότε στην καρδιά σου θα βασιλέψει η ειρήνη η παρηγοριά κι η χαρά. Γενηθήτω το θέλημά Σου, Κύριε! Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν! Να προσεύχεσαι σαν παιδί, με καρδιακή απλότητα, για όλες τις ανάγκες και τις θλίψεις σου, και να εμπιστευτείς τον εαυτό σου απόλυτα στο θέλημα του Θεού. Ο Κύριος είναι που ορίζει την σωτηρία σου. Ο άνθρωπος πρέπει να προσεύχεται πάντα για να του δείξει ο Κύριος το δρόμο Του. Στους καιρούς της θλίψης και της ανάγκης που ζούμε, ας προσευχόμαστε στον Κύριο να μας σώσει, να τρέξει σε βοήθεια μας. Άλλη ελπίδα ή άλλη καταφυγή δε βλέπω. Οι λύσεις που δίνουν οι άνθρωποι είναι μάταιες, πολλές φορές λαθεμένες. Όταν δοκιμάζεσαι από κάτι πολύ επώδυνο αλλά ξέρεις πως δεν ευθύνεσαι εσύ γι' αυτό, πως δεν προέρχεται από το θέλημά σου, λαβαίνεις μεγαλύτερη παρηγοριά και ψυχική ειρήνη. Ας γίνει το θέλημα του Θεού. Είθε ο Κύριος να μη διαψεύσει την πίστη και την αφοσίωση μας στο θέλημά Του. Μοναδική μας ελπίδα είναι ο Θεός. Αυτός είναι το σταθερό μας θεμέλιο, κάθε άλλη ελπίδα είναι αβέβαιη. Δεν ξέρεις με σιγουριά που θα ήταν καλύτερα και που χειρότερα, τι θα 'ταν καλύτερα να περιμένεις. Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου! Δικό μας καθήκον είναι να μείνουμε σταθεροί στην πίστη μας, να μην αμαρτάνουμε και να εμπιστευόμαστε τα πάντα στο Θεό. Η ανθρώπινη υπερηφάνεια λέει: «Θα φτιάξουμε... θα κατορθώσουμε... θα κατασκευάσουμε ένα πύργο της Βαβέλ... Απαιτούμε από το Θεό να μας δώσει λογαριασμό για τις πράξεις Του, γιατί εμείς θέλουμε να ελέγξουμε του σύμπαν, ονειρευόμαστε να βάλουμε τους θρόνους μας πάνω από τα σύννεφα». Όμως κανένας και τίποτα δεν υπακούει. Ο άνθρωπος αποδείχνεται τελείως αδύναμος από την ίδια την πικρή εμπειρία του. Ερευνώντας τα θέματα αυτά τόσο στην πρόσφατη όσο και στην παλιότερη ιστορία, έβγαλα το συμπέρασμα ότι οι τρόποι με τους οποίους ενεργεί η θεία πρόνοια είναι ανεξιχνίαστοι για μας. Δεν μπορούμε να τους κατανοήσουμε, γι' αυτό και πρέπει να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας με ταπείνωση στο θέλημα του Θεού. Εάν παρατηρήσεις προσεχτικά τόσο τη δική σου ζωή όσο και των άλλων, θα διαπιστώσεις με εκπληκτική καθαρότητα και ακρίβεια πως όση προσοχή κι αν δώσει κανείς κι όσα μέτρα κι αν λάβει δε θα μπορέσει να ορίσει τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Γιατί όλα γίνονται σύμφωνα με την κρίση και θέλημα του Θεού. Κανέναν δεν μπορείς να ενοχοποιήσεις το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ταπεινωνόμαστε και να υπομένουμε, διαφορετικά αμαρτάνουμε ενώπιον του Θεού. Πρέπει να εμπιστευτούμε τα πάντα στο θέλημα του Θεού, ακόμα και τον χωρισμό μας από τους άλλους. Ο Κύριος μας φωτίζει και μας βοηθάει να μη προσκολληθούμε στα αγαθά αυτού του κόσμου, όσο πολύτιμα κι αν μας φαίνονται, αλλά ν' αγωνιστούμε απερίσπαστοι για τον ουρανό, για την σωτηρία μας. Αγωνίσου μόνο για την σωτηρία της ψυχής σου, όλα τ' άλλα είναι ματαιότητα, όλα τ' αγαθά αυτού του κόσμου είναι εφήμερα. Η σκέψη μας πρέπει να είναι στην άλλη ζωή, κοντά στο Θεό. Όλα τ' αγαθά αυτού του κόσμου είναι παροδικά. Γιατί είναι απαραίτητος ο πνευματικός πατέρας; για να κάνεις με ασφάλεια το ταξίδι και να φτάσεις στην βασιλεία των ουρανών, να μη χαθείς στο δρόμο. Για το λόγο αυτό είναι αναγκαίο ν' ακολουθείς έμπρακτα τις οδηγίες, τις συμβουλές και τις κατευθύνσεις που σου δίνει ο πνευματικός σου πατέρας. Και βέβαια πρέπει να ζεις με συνέπεια και ευλάβεια. Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που μπορούσαν να επισκέπτονται το γέροντα τους και να τον ακούνε πολύ λίγο, αλλά πρόκοψαν. Έτσι, για να μη μείνεις άκαρπος δε φτάνει να επισκέπτεσαι συχνά το γέροντά σου, αλλά να τηρείς τις εντολές και οδηγίες του. Ο Θεός ευαρεστείται όταν οι άνθρωποι καθοδηγούνται από άλλους ανθρώπους. Κοντολογίς, κάθε μοναχός πρέπει να ξεκινάει τον αγώνα του υπακοή και αυταπάρνηση και να βιάζει τον εαυτό του στον πόλεμο με τα πάθη τόσο, ώστε να νιώσει καρδιακό πόνο. Αν δεν αγωνιστεί έτσι κανένας γέροντας δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Κάποιος άγιος άνθρωπος είπε πως «ο γέροντα κλαίει για το μαθητή του και προσεύχεται, εκείνος όμως παίζει». Η τέλεια ανακούφιση κι ανάπαυση προέρχεται από την απόλυτη υπακοή κι εμπιστοσύνη στον πνευματικό μας πατέρα. Στάρετς Νίκωνος «Μικρή Ρωσική Κλίμακα», Πέτρου Μπότση

Bindja e vërtetë sjell dobi të madhe shpirtërore dhe e fiton kur nuk i bindesh vetes, vullnetit tënd. Atëhere të merr në duarti e Tij vetë Zoti ynë dhe bekon veprat e tua. Nëse besojmë me të gjithë zemrën dhe bëjmë bindje  në vullnetin e Zotit atëhere të gjitha gjërat do të jenë mirë, akoma dhe ato që duken të papëlqyeshme do t’i pranojmë me predispozitë të mirë. Çfarë ndodh rreth nesh duhet të na udhëzojë në shpëtimin tonë shpirtëror. Këtu zbulohet mençuria e madhe dhe e thellë. “Atyre që duan Zotin të gjitha bashkëpunojnë për mirë” (Romakët 8,28) Në kohën tonë ekzistojnë raste që ndoshta bëjmë pikërisht atë që duam. Por asnjë nuk gjendet që të pyesë: “Çfarë duhet të bëj tani?” Nëse nuk ekziston asnjë për tu këshilluar, atëhere duhet të mendohemi se si do të vepronte Zoti ynë me përulësinë dhe mirësinë e Tij. Urdhëresat e Zotit ishin dhe do të jenë gjithmonë themelitë e jetës sonë. Për këtë duhet të besosh veten tënde në vullnetin e Zotit. Para se të bësh çfarëdo, të lutesh dhe të mendohesh: Ajo që po bëhem gati të bëj do të ishte me mend, do t’i pëlqejë Zotit? Kur dëshira jote t’i shërbesh Zotit është e sinqertë, besimi yt tek Ai i palëkundshëm  dhe kur ia beson veten tënde, të tjerët dhe çdo gjë tek vullneti i gjithmirë i Zotit, do të pranosh në zemrën tënde paqen hyjnore akoma dhe kur provohet nga hidhërime të brendshme dhe jashtme. Të lutesh në Zoti që të të çlirojë nga hidhërimet dhe të ndërpresësh vullnetin tënd mëkatar dhe të verbër. T’i besosh veten tënd shpirtin dhe trupin në rrethanat  e jetës, të tashmet ose të ardhmen, si dhe tek njerëzit rreth teje, të njohur dhe të panjohur, në vullnetin e Zotit të shenjtë dhe të gjithëurtë. Lavdi Perëndisë, të thuash gjithmonë. Lavdi Zotit tani e përgjithmonë! Me këto fjalë të shenjta do të çlirohesh nga mendimet e errëta dhe peshat shpirtërore. Dhe atëhere në zemërn tënde do të mbretërojë paqja, ngazëllimi dhe gëzimi. U bëftë dëshira Jote, o Zot! Lavdi Zotit tani e përherë”. Të lutesh si fëmijë me thjeshtësi që buron nga zemra, për të gjitha nevojat dhe hidhërimet e tua, dhe të besosh veten tënde plotësisht në vullnetin e Zotit. Zoti është ai që cakton shpëtimin tënd. Njeriu duhet të lutet gjithmonë që t’i tregojë Zoti rrugën e Tij. Në kohët e hidhërimit dhe të nevojës që jetojmë le të lutemi tek Zoti që të na shpëtojë, të nxitojë në ndihmën tonë. Tjetër shpresë apo strehë nuk shikoj. Zgjidhjet që japin njerëzit janë të kota, shpesh herë të gabuara. Kur provohesh nga diçka e vështirë por e di se nuk  ke përgjegjësi për këtë, se nuk vjen nga vullneti yt, merr ngushëllim më të madh dhe paqe shpirtërore. Le të bëhet vullneti i Zotit. Do Zoti të mos zhgënjejë besimin dhe dedikimin tonë në vullnetin e Tij. Shpresa jonë e vetme është Zoti. Ai është themelia jonë stabël, çdo lloj tjetër shprese është e pasigurt. Nuk di me siguri ku do të ishte më mirë apo ku më keq, çfarë do të ishte më mirë të prisje. Le të bëhet vullneti i Zotit! Detyra jonë është të mbetemi stabël në besimin tonë, të mos mëkatojmë dhe të kemi t’i besojmë gjithçka Zotit. Krenaria njerëzore thotë:” Do të bëjmë... do t’ia dalim... do të ndërtojmë kullën e Babelit.. Kërkojmë nga Zoti të na japë llogari për veprimet e Tij, sepse ne duam që të kontrollojmë universin, ëndërrojmë që të vendosim fronin tonë mbi retë”. Por asnjë dhe asgjë nuk bindet. Njeriu vërtetohet plotësisht i dobët nga vetë eksperienca e tij e hidhur. Duke studiuar këto çështje sa nga historia moderne sa dhe nga ajo më e vjetër, nxorra përfundimin se mënyrat me të cilat funksionon prudenca hyjnore janë të pazbulueshme nga ne. Nuk mundemi që t’i kuptojmë, për këtë dhe duhet që të kemi besim tek vetja jonë me përulësi në vullnetin e Zotit. Nëse vëren me kujdes sa jetën tënde dhe atë të të tjerëve, do të vëresh me një pastërti mahnitëse dhe saktësi se sado kujdes që të japë dikush dhe sado masa që të marrë nuk do të mundet të përcaktojë se çfarë do të bëhet në të ardhmen. Sepse të gjitha bëhen sipas gjykimit dhe vullnetit të Zotit. Asnjë nuk mund të fajësosh të vetmen që mund të bëjmë është të përulemi dhe të durojmë, ndryshe mëkatojmë para Zotit. Duhet të besojmë gjithçka në vullnetin e Zotit, akoma dhe ndarjen tonë nga të tjerët. Zoti ynë na ndriçon dhe na ndihmon që të mos dedikohemi në të mirat e kësaj bote, sado të çmuara që të duken ato, por të luftojmë të pashpërqëndruar për qiellin, për shpëtimin tonë. Lufto vetëm për shpëtimin e shpirtit tënd, të gjitha të tjerat janë kotësi, të gjitha të mirat e kësaj bote janë të përkohëshme. Mendimi ynë duhet të jetë në jetën tjetër, pranë Zotit. Të gjitha të mirat e kësaj bote janë të përkohëshme. Pse është i domosdoshëm ati shpirtëror? Që të bësh me siguri ushëtimin dhe të arrish në mbretërinë e qiellit, të mos humbasësh rrugën. Për këtë arsye është e nevojshme që të ndjekësh me vepra udhëzimet, këshillat dhe orientimet që të je ati yt shpirtëror. Sigurisht duhet të jetosh me konseguencë dhe besim. Ekzistojnë shembuj njerëzish që mund të vizitonin jerondin e tyre dhe ta dëgjonin shumë pak, por bënë prokopi. Kështu që të mos mbetesh pa fruta nuk mjafton që të vizitosh shpesh jerondin tënd, por të mbash urdhëresat dhe udhëzimet e tij. Perëndia kënaqet kur njerëzit orientohen nga të tjerë njerëz. Shkurt, çdo murg duhet të fillojë betejën e tij me bindje dhe vetëmohim. Të detyrojë veten e tij në luftën kundër pasioneve kaq sa të ndjejë dhimbje zemre. Nëse nuk lufton kështu asnjë jerond nuk mundet ta ndihmojë. Një njeri i shenjtë tha se “jerondi qan për nxënësin e tij dhe lutet, por ai luan”. Çlirimi dhe çlodhja e përsosur vjen nga bindja e plotë dhe besimi tek ati ynë shpirtëror. Starec Nikonos “Shkalla e vogël Ruse”, Petro Boci.