Nα αποβάλλουμε το εθνικό μας κόμπλεξ στο θέμα των Τσάμηδων - Të largojmë kompleksin tonë mbi temën e Çamëve

Nα αποβάλλουμε το εθνικό μας κόμπλεξ στο θέμα των Τσάμηδων Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος Η ματαιότητα η οποία μαστίζει πανελλαδικά την ελληνική κοινωνία δεν θα μπορούσε να εξαιρεί και ζητήματα εθνικής σημασίας όπως το θέμα των Τσάμηδων και του σκοτεινού ρόλου που έπαιξαν στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Ερμηνείες μπορεί να υπάρχουν πολλές, ωστόσο τα γεγονότα είναι σαφή – οι Τσάμηδες συνεργάσθηκαν με τους Γερμανούς και κινήθηκαν εναντίον του ελληνικού Έθνους. Αυτό κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες Ηπειρώτες οι οποίοι θανατώθηκαν, έχασαν τις περιουσίες του ή εκδιώχθηκαν από τις δυνάμεις Κατοχής. Εκείνοι που σπεύδουν βραδέως με μόνη αγωνία να μη ταράξουν την μεσημεριανή τους ραστώνη στην Ήπειρο, ήρθε η στιγμή να ξυπνήσουν και να καταλάβουν ότι όταν ένα έθνος και ένας λαός παραδίδεται στην καρδιά, τότε χάνεται και το πνεύμα. Ο Αντώνης Μπέζας κόντρα στο αίσθημα εθνικής μειονεξίας άνοιξε το θέμα με τρόπο γενναίο και ταυτόχρονα εμπεριστατωμένο, δημιουργώντας το Σύλλογο Απογόνων των Θυμάτων των Τσάμηδων της περιόδου 1941-1944. Η πρωτοβουλία αναδείχθηκε από τον Πρωϊνό Λόγο, στη συνέχεια από το Rizopoulos Post και μεγεθύνθηκε στα κεντρικά ΜΜΕ με αναφορά του Ελεύθερου Τύπου. Θέλω να αποσαφηνίσω ότι δεν υπήρξα ποτέ οπαδός της στρατηγικής «η μη θέση είναι θέση». Μόνο η θέση είναι θέση. Για αυτό δηλώνω απερίφραστα πως όσο μακριά και αν φτάσουν εγώ θα είμαι σύμμαχός τους.  Διερωτώμαι ωστόσο, γιατί για χρόνια ολόκληρα και επί ΠΑΣΟΚ και  επί Νέας Δημοκρατίας και επί Σύριζα οι υποδείξεις εσωτερικά και ανεπίσημα ήταν και είναι πάντοτε «μην συζητάτε για αυτό το θέμα», «μην το ανοίγετε». Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα ζήτημα αφενός ανθρωπιστικό και ιστορικό, που μπορεί να δικαιωθεί στην Χάγη και βεβαίως ένα ζήτημα οικονομικό ως προς τις αποζημιώσεις. Δυστυχώς στην καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε σήμερα το μόνο που καταλαβαίνει ο καθένας είναι η τσέπη του. Θεωρώ λοιπόν ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο Σύλλογος Απογόνων των Θυμάτων είναι να αναζητήσει μαζί με τη βοήθεια σύγχρονων ευεργετών τα νομικά ερείσματα εκείνα που θα του επιτρέψουν να θέσει ζήτημα αποζημιώσεων τόσο από το γερμανικό όσο και από το αλβανικό Δημόσιο. Το θέμα δεν είναι απλό. Έχουμε δει παρόμοιες προσπάθειες όπως στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα οι οποίες προσφέρουν πολύτιμη τεχνογνωσία στον τρόπο χειρισμού και δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι μιλάμε πάντα για ατομικές αποζημιώσεις. Τα θέματα του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων είναι δύο εντελώς διαφορετικά θέματα που συνδέονται μεν οργανικά με τις αποζημιώσεις των θυμάτων, ωστόσο δεν ταυτίζονται. Η ειδοποιός διαφορά που υπάρχει στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει να κάνει με τον ρόλο της Αλβανίας. Με δεδομένο οτι οι Τσάμηδες δεν ήταν Αλβανοί αλλά Έλληνες πολίτες κατά τον χρόνο τέλεσης των εγκλημάτων, γεννάται ένα ουσιώδες ζήτημα σε οτι αφορά την προσφυγή κατά του αλβανικού Δημοσίου: το κατά πόσο αυτό τους στηρίζει στις αξιώσεις τους κατά της Ελλάδας και πόσο επιμένει να θέτει τέτοια ζητήματα σε διμερές επίπεδο. Αν θέλει να το κάνει – άλλωστε υπήρξε η χώρα υποδοχής των Τσάμηδων μετά το 1944- θα πρέπει να αναλογισθεί τις έννομες συνέπειες που προκύπτουν. Αν όχι, η Αλβανική πολιτεία μπορεί να κλείσει το θέμα επ ωφελεία των διακρατικών μας σχέσεων, τοποθετούμενη επισήμως και καταδικάζοντας τις ενέργειές τους. Μια τέτοια κίνηση θα εγκαινίαζε ένα κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο χωρών, το οποίο θα άφηνε πίσω τα σημεία τριβής και θα δημιουργούσε θετικές προοπτικές τόσο για τους  Βορειοηπειρώτες, οι οποίοι βάλλονται το τελευταίο διάστημα, όσο και για τους Αλβανούς πολίτες που εργάζονται και προκόβουν στην Ελλάδα ενισχύοντας και τις δύο οικονομίες. Ενώ λοιπόν η επιδίωξη μιας τέτοιας προσέγγισης έπρεπε να είναι η αιχμή του δόρατος για την ελληνική διπλωματία, οι αρμόδιοι τηρούν σιγήν ιχθύος . Είναι κρίσιμο για την Ελλάδα να αποσπάσει μια επίσημη δήλωση από την Αλβανική κυβέρνηση με την οποία θα αποστασιοποιείται από το θέμα των Τσάμηδων. Ας πάψουν συνεπώς οι κήρυκες της επιλεκτικής αμνησίας να μας κουνούν το δάκτυλο της comme-il faut συμπεριφοράς. Παρά τις διαφορές μας στην Ελλάδα είμαστε πρώτα Έλληνες και μετά οτιδήποτε άλλο. Και αυτά τα ζητήματα ηθικής τάξης και εθνικής αξιοπρέπειας δεν είναι «πασέ» ούτε χωρούν σε μικροπολιτική αντιπαράθεση. Αυτό που τα κάνει «πασέ» είναι η ματαιότητα, η αδιαφορία και η έλλειψη γραμμάτων. http://www.rizopoulospost.com

Të largojmë kompleksin tonë mbi temën e Çamëve Shkruan Spiro Rizopoulo Kotësia e cila torturon në mënyrë masive gjithë shoqërinë helene nuk do të mund të përjashtonte dhe çështjen me rëndësi kombëtare në si tema e çamëve dhe rolit të errët që ata luajtën në Luftën e Dytë Botërore. Interpretime ka shumë, por ndërkaq faktet janë të qarta- Çamët bashkëpunuan me gjermanët dhe kryen veprime kundër Kombit helen. Kjo i kushtoi jetën mijra Epirotëve, të cilët u vranë, humbën pasuritë e tyre, u dëbuan nga forcat pushtuese. Ata që nxitojnë avash me të vetmin ankth të mos prishin gjumin e drekës në Epir, erdhi çasti  që të zgjohen dhe të kuptojnë se kur një komb dhe një popull dorëzohet nga zemra, atëhere humbet dhe shpirti. Andon Beza  në kundërvenie me ndjenjën e inferioritetit kombëtar hapi  çështjen në mënyrë kurajoze dhe në të njejtën kohë të matur, duke krijuar Shoqatën e pasardhësve të Viktimave të Çamëve në periudhën 1941-44. Kjo inciativë u bë publike nga gazeta Proinos Logos dhe në vazhdim nga Rizopoulos Post e më pas u zmadhua në të gjitha Mediat kryesore me qëndër Elefthero Tipo. Dua që të sqaroj se nuk isha kurrë tifoz i strategjisë “mos pasja e pozicionit është pozicion”. Vetëm pozicioni është pozicion. Për këtë arsye deklaroj pa asnjë ngurim  se sa do larg që të arrijnë unë do të jem aleati i tyre. Por pyes veten, pse për vite me rradhë në kohën e Pashokut dhe të Demokraciës së Re dhe në kohën e Sirizas shenjat e brendshme dhe jo zyrtare ishin dhe do të janë gjithmonë “mos e diskutoni këtë temë” “mos e hapni”. Në këto momente ekziston një çësthje nga njëra anë humane dhe historike e cila mund të marrë të drejtën e saj në Hagë dhe sigurisht një çështje ekonomike në lidhje me dëmshpërblimet. Fatkeqësisht në shoqërinë kapitaliste që jetojmë sot e vetmja gjë që kupton secili është xhepi i tij. E konsideroj pra se gjëja e parë që duhet të bëjë Shoqata e Pasardhësve të Viktimave është që të kërkojë bashkë me ndihmën e bamirësve modernë ato pika juridike që do t’i lejojnë që të ngrerë çështjen e dëmshpërblimeve sa nga Shteti gjerman sa dhe nga Shteti Shqiptar. Kjo temë nuk është e thjeshtë. Kemi parë përpjekje të ngjashtme si në Dhistomo dhe në Kalavrita të cilat ofrojnë njohuri të çmuara teknike në mënyrën e menaxhimit dhe nuk duhet që të harrojmë se flasim gjithmonë për dëmshpërblime personale. Çështja e kredisë marrë në periudhën e pushtimit janë dy çështje plotësisht të ndryshme të cilat lidhen nga njëra anë në mënyrë organike me dëmshpërblime të viktimave, por dhe nuk përputhen. Ndryshimi që ekziston në këtë rast ka të bëjë me rolin e Shqipërisë. Duke pasur parasysh që çamët nuk ishin qytetarë shqiptarë por grekë gjatë periudhës së kryerjes së krimeve, lind një pyetje esenciale në lidhje me ngritjen e padisë ndaj shtetit shqiptar: sa kjo i mbështet në pretendimet e tyre ndaj Greqisë dhe për sa kohë këmbëngul që të ngrerë të tilla çështje në nivel dypalësh. Nëse do që ta bëjë- për më tepër ishte vendi që pranoi çamët pas 1944 – do të duhej që të mendojë dhe rrjedhimet ligjore që do të dalin nga kjo.  Nëse jo, shteti Shqiptar mund ta mbyllë çështjen në dobi të marrdhënieve ndërshtetërore, duke u pozicionuar zyrtarisht dhe duke dënuar veprimet e tyre. Një lëvizje e tillë nga ana e tyre do të inicionte një klimë besimi të ndërsjelltë, ndërmjet dy vendeve, e cila do të linte pas të gjitha pikat e fërkimit dhe do të krijonte prespektiva pozitive sa për Voripepirotët, të cilët sulmohen kohët e fundit, sa dhe nga qytetarët shqiptarë që punojnë dhe bëjnë prokopi në Greqi duke përforëcuar të dyja ekonomitë. Ndërsa, pra, synimi i një përqasjeje të tilë do të duhet të ishte maja e shtizës për dipllomacinë greke, përgjegjësit mbajnë heshje peshku. Është shumë e rëndësishme për Greqinë që të arrinte të shkëpuste një deklaratë zyrtare nga qeveria Shqiptare me të cilën ajo do të ruante distancën nga tema e Çamëve. Le të heshin pra predikuesit e amnezisë selektive që të tundin gishtin e sjelljes comme-il faut. Përtej diferencave  tona në Greqi jemi në fillim Grekë dhe pastaj çdo gjë tjetër. Dhe këto çështje të rregullit moral dhe të dinjitetit kombëtar nuk janë “pase” as nuk kanë vend për kontradita mikropolitike. Ajo që e bën “pase” është kotësia, indiferenca dhe mungesa e edukimit.