Στα Τίρανα το 1993 συνάντησα τον Αρχιεπίσκοπο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ…….. 32 χρόνια μετά θυμάμαι. - Në Tiranë në vitin 1993 takova Kryepeshkopin Anastas... 32 vite më vonë e kujtoj.

 

π. Ελευθέριος Καρακίτσιος πρωτ/ρος –καθηγητής Δρ. Θ. -ΑΠΘ  Μόλις τελείωσε το σχολικό έτος που υπηρετούσα σαν καθηγητής αρχές Ιουλίου του 1993 επισκέφθηκα τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας . Ήδη ευρισκόμουν στην Μητροπολιτική περιφέρεια της Κορυτσάς απότο1992 και είχα επισκεφθεί τα Τίρανα όπου με την βοήθεια της οικογενείας Βύρωνος και Γαρούφως Νότη είχα το πρώτο Ελληνικό φροντιστήριο εκμαθήσεως της ελληνικής γλώσσης στα Τίρανα . Ενθουσιασμένος για τον μακαριστό Επίσκοπο Αναστάσιο Γιαννουλάτο από τα φοιτητικά μου χρόνια πήρα την απόφασι να πηγαίνω κοντά του ως αποσπασμένος καθηγητής και ιερεύς. Με είχαν σημειωτέον αποτρέψει οι γέροντες ιερείς της Κορυτσάς π. Κων/νος Κωτνάνης από την Πωλένα και ο π. Χρήστος Ράτσης από την Δάρδα, ο π. Πέτρος Γάκης από την Ιερά Μονή της Καμενίτσας. Αντεστήκαν σθεναρά να φύγω στα Τίρανα για τους ευνόητους σκοπούς. Πεισματάρης ο ίδιος πήρα μαζί μου τον Συνταγματάρχην Πεζικού της Μεραρχίας Κορυτσάς Κώτσιον Στογιάννην και με την συγκοινωνίαν με λεωφορείο ( λεωφορείο να το ειπή κανείς…αφού στην ανηφόρα στο Λιμπράζιτ έφυγε η πόρτα στο δρόμο!). Στα Τίρανα γνώριζα την Γαρούφω Νότη από την κάτω Γοραντζή Αργυροκάστρου, γραμματέα σε υπουργείο, και τον σύζυγο της Βύρωνα Νότη ΕΚΦΩΝΗΤΗ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΤΙΡΑΝΩΝ «ΕΔΩ ΤΊΡΑΝΑ Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΙΡΑΝΩΝ..» τον άκουγα από την Ελλάδα χρόνια! Εκεί ήταν πράος και σε τίποτα δεν θύμιζε η φωνή του στον σταθμό! Βοήθησα τα παιδιά του στην Θεσσαλονίκη…. Έφτασα σε ένα λιτό δωμάτιο του Αρχιεπισκόπου. Με σαγήνευσε το βλέμα « του επί του σκοπού ιεράρχου» .Πήγα να καθίσω αμέριμνος και αμέσως επενέβη «πρόσεχε λίγο το κάθισμα» …ήταν ετοιμόρροπο . Σύστησα τους φίλους και με μια απλότητα αλλά και εξυπνάδα με τράβηξε δίπλα στο μικρότερο δωματιάκι, του εξήγησα τον σκοπό… αλλά αμέσως με απέτρεψε και μου είπε «αφού σταθεροποιήθηκες στην Κορυτσά να κάνης υπακοή να μείνης εκεί….. εδώ χρειάζεται χρόνος ακόμη». Πήγα και την άλλη ημέρα με τον διάκονο π. Σωτήριο Καντζέρη τον Κορυτσαίο .Με πήρε κατά μέρος και μου είπε επιμένω να πας στην Κορυτσά … έκτοτε πολλές φορές συλλειτουργήσαμε…. Εκείνος ανεπαύθη εγώ υπτίαις χερσίν κλίνον το γόνυ γονυπετής ψελλίζω «καλόν παράδεισο άγιε επίσκοπε ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ».».

Atë Eleftherios Karakitsios, kryeprift - profesor Dr. Th. - Universiteti i Thessalonikit (APTH). Sapo përfundoi viti shkollor ku shërbeja si profesor, në fillim të korrikut të vitit 1993, vizitova të ndjerin Kryepeshkop të Shqipërisë. Ndodhesha tashmë në zonën e Mitropolisë së Korçës që prej vitit 1992 dhe kisha vizituar Tiranën, ku me ndihmën e familjes Bajron dhe Garufo Noti kisha ngritur kursin e parë të gjuhës greke në Tiranë. I entuziazmuar për Kryepeshkopin Anastas Janullatos që nga vitet e mia studentore, vendosa të shkoj pranë tij si profesor dhe prift i dërguar. Duhet të theksoj se më kishin dekurajuar të mos shkoja në Tiranë priftërinjtë e moshuar të Korçës: Atë Konstandin Kotnani nga Polena, Atë Kristo Raci nga Dardha dhe Atë Petro Gaqi nga Manastiri i Kamenicës. Kundërshtuan fuqimisht që të shkoja në Tiranë për arsye të kuptueshme. Me kokëfortësi, mora me vete kolonelin e këmbësorisë së Divizionit të Korçës, Kostaq Stojani, dhe me një autobus (një autobus që zor se mund të quhej i tillë, pasi në një kthesë në Librazhd dera e autobusit doli në rrugë!). Në Tiranë njihja Garufo Notin nga Gorica e Poshtme e Gjirokastrës, sekretare në një ministri, dhe burrin e saj Bajron Noti, folës i Radios së Tiranës “Këtu Tirana, Zëri i Tiranës...” të cilin e kisha dëgjuar për vite nga Greqia. Atje ishte një njeri i qetë dhe aspak nuk më ngjante me zërin e tij në radio! I ndihmova fëmijët e tij në Selanik... Arrita në një dhomë modeste të Kryepeshkopit. Më magjepsi shikimi i tij "e peshkopit në detyrë". U ula i qetë dhe menjëherë ndërhyri: "Kujdes pak me karrigen" – ishte gati për t’u thyer. I prezantova miqtë dhe me thjeshtësi, por edhe mençuri, më tërhoqi në dhomën më të vogël. I shpjegova qëllimin tim, por menjëherë më ndaloi dhe më tha: "Meqë je stabilizuar në Korçë, duhet të bindesh të qëndrosh aty… këtu ende ka nevojë për më shumë kohë". Shkova edhe të nesërmen me dhjakun Atë Sotir Kanxheri nga Korça. Më tërhoqi mënjanë dhe më tha: "Vazhdoj të insistoj që të shkosh në Korçë". Që nga ajo kohë kemi bashkëmeshuar shumë herë… Ai u preh, ndërsa unë me duart e ngritura dhe gjunjëzuar them: "Parajsë të bekuar, i shenjtë Peshkop. Qoftë i Përjetshëm Kujtimi Yt".