Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, το «δώρο» του Θεού στους ανθρώπους! Kryepiskopi Anastas, "dhurata" e Zotit për njerëzit!!

 

Έφυγε πλήρης ημερών και πλήρους προσφοράς και πλήρους πνευματικότητας και πλήρους αναγνώρισης από τη ζωή, το Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2025, ο Αρχιεπίσκοπος  Αλβανίας Αναστάσιος, μια ακτινοβολούσα διεθνώς προσωπικότητα, που, ας μην θεωρηθεί υπερβολή, αν πούμε ότι τέτοιες μορφές, σπανίζουν στο διάβα του χρόνου και της ιστορίας. Θα λείψει η άπλετη, η καθαρή και η χωρίς όρια αγάπη του, αλλά και η φωτισμένη παρουσία του από τους Έλληνες, που ήταν κομμάτι της καρδιάς τους, από τους Αλβανούς, που τους αγκάλιασε όλους ανεξαιρέτως, χωρίς διακρίσεις και προϋποθέσεις, από τους Αφρικανούς, όπου έδρασε με ζήλο ιεραποστολικό, από τους Ορθόδοξους, που ήταν η έμπνευσή τους, αλλά και από τους ετερόδοξους, που τον έβλεπαν ως ευρυμαθή και ειρηνικό ποιμένα και σέβονταν τις απόψεις του και είχε ειδική βαρύτητα η γνώμη τους. Η σημαντική και πρωτοποριακή αυτή φυσιογνωμία της εποχής μας απέδειξε τη γνήσια χριστιανική ζωή με λόγια, έργα και συμπεριφορές. Από τα μικρά και ασήμαντα της καθημερινότητας, μέχρι και τα μεγάλα και βαρυσήμαντα, τα δύσκολα διλήμματα, τις μεγάλες αποφάσεις και τις καθοριστικές επιλογές του. Αγαπούσε τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, με μια αγάπη, που δεν ευχαριστεί μόνο, αλλά και ωφελεί τον άλλο, χωρίς να τον αναγκάζει να ασφυκτιά. Έστειλε πριν αρκετά χρόνια στον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο ο τότε καθηγητής ιατρικής και πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Δημήτρης Γλάρος ένα ειδικό νοσοκομειακό κρεβάτι, για να μπορεί να κοιμάται κάπως ξεκούραστα από τους πόνους, που ένιωθε στο σώμα, και τα αναπνευστικά προβλήματα, που αντιμετώπιζε. Και, όμως, αντί να το χρησιμοποιήσει ο ίδιος το χάρισε, μόλις το έλαβε, σ' έναν Αλβανό με παρόμοια θέματα υγείας. Αυτός ήταν ο Αναστάσιος. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος μετέφερε και εδραίωσε και στην Αφρική και στην  Αλβανία το σάλπισμα ότι δεν χρειάζονται τα τείχη των διακρίσεων, γι' αυτό πρέπει να γκρεμιστούν, και στη θέση τους να υψωθεί η αγάπη. Με τη στάση ζωής του απέδειξε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσιοι, ανεξάρτητα από την καταγωγή, τη γλώσσα και τη θρησκεία τους. Δεν προεξέχουν οι πλούσιοι και δεν σπρώχνονται παράμερα οι φτωχοί. Όλοι μαζί, αυτή ήταν η επιδίωξη αλλά και η παρακαταθήκη του Αναστασίου, να κατευθύνουμε το βλέμμα και την προσοχή μας προς τον ουρανό και να διακηρύττουμε με το λόγο και την πράξη μας την όμορφη πραγματικότητα, τη μια και μοναδική οικογένεια του Θεού. Ο αγώνας του επανόθρωσε τη σχέση των ατόμων, την κοινωνία και επικοινωνία με τον εαυτό μας, με το Θεό και με τους άλλους. Πορεύτηκε όχι τυπολατρικά και εγκλωβισμένα, αλλά με διάκριση και σύνεση, έτσι ώστε οι πράξεις του να αποτελούν αλήθεια, που γεμίζει και σώζει. Αγωνιστής ή καλύτερα μαχητής, αλύγιστος και ακλόνητος, αλλά με ήπια χαρακτηριστικά, ανέστησε από την τέφρα της μια καταδιωκόμενη και ρημαγμένη κατά τα χρόνια του αθεϊσμού στην Αλβανία Ορθόδοξη Εκκλησία. Της έδωσε την πνοή του. Της έδωσε τις ανάσες του. Της έδωσε την ψυχή του. Της έδωσε τη ζωή του. Χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα. Με μόνο κίνητρο, με μόνη δύναμή του, της ψυχής του το θείο χρέος. Υπήρξε μια φωτεινή μορφή της Εκκλησίας και της Θεολογίας, που ένωνε και δεν δίχαζε με το πολυσήμαντο και πολύπλευρο ποιμαντικό, φιλανθρωπικό, και κοινωνικό έργο του. Πνευματική υπόσταση και ύπαρξη μεγάλων διαστάσεων, μέσα στην ταπεινότητα και την απλότητά του, αυτό ήταν το μεγαλείο του, χωρίς κανένα ίχνος θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, άφησε το ισχυρό αποτύπωμά του, υπερασπιζόμενος την κοινωνική δικαιοσύνη, την αγάπη και την ειρήνη, σημαδεύοντας με θεϊκά σημάδια την Ορθοδοξία, αλλά και ολόκληρο τον θρησκευτικό χώρο. Δεν μπορεί να μη τονιστεί ότι αυτή η σημαντική και πρωτοποριακή φυσιογνωμία της εποχής μας απέδειξε και ανέδειξε τη γνήσια χριστιανική ζωή με λόγια, έργα και συμπεριφορές. Από τα μικρά και ασήμαντα της καθημερινότητας, μέχρι και τα μεγάλα και βαρυσήμαντα, τα δύσκολα διλήμματα, τις μεγάλες αποφάσεις και τις καθοριστικές επιλογές του. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος με τη στάση ζωής του μας προέτρεπε να πάρουμε την απόφαση να μπούμε στον στίβο της πίστης και να τρέξουμε για την αγάπη, ώστε να αποφύγουμε την απογοήτευση για όλα αυτά, που συμβαίνουν για μας χωρίς εμάς. Σ' όλους εμάς, που τα έχουμε κυριολεκτικά χαμένα, και αναζητούμε κριτήρια για να διακρίνουμε και να κρίνουμε, μέτρα και σταθμά για να μετρήσουμε και να ζυγίσουμε, λόγια και έργα, ώστε ν' αποφασίσουμε αν θα πάρουμε τοις μετρητοίς όσα συμβαίνουν μέσδα μας και γύρω μας, ο Αναστάσιος μας έδειξε ξεκάθαρα το δρόμο της αλήθειας και της ανάστασης. Κατέθετε διαρκώς την πολύτιμη πνευματική του εμπειρία, στη σύγχρονη κοινωνία, που παλεύει με άλλου είδους "καταθέσεις", και η οποία πνευματική εμπειρία αποτελεί έναυσμα και αφετηρία και ευκαιρία για αλλαγή νοοτροπίας, φώτιση, συνετή σκέψη και προσεκτική μελέτη των πραγμάτων. Δεν θα ήταν υπερβολή, αν ειπωθεί ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αποτελεί ένα «δώρο» του Θεού στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους των ημερών μας, όπου οι σταθερές αξίες υπονομεύονται και το κακό αποθρασύνεται. π. Ηλίας Μάκος

U largua nga jeta, të shtunën më 25 janar 2025, Kryepeshkopi i Shqipërisë Anastas, një personalitet me shkëlqim ndërkombëtar, që, të mos quhet tepri, mund të themi se figura të tilla janë të rralla në kalimin e kohës dhe historisë. Do të mungojë dashuria e tij e pakufishme, e pastër dhe pa kufij, por edhe prania e tij e ndritur për grekët, që ishin pjesë e zemrës së tij; për shqiptarët, që i përqafoi të gjithë pa përjashtim, pa dallime dhe kushte; për afrikanët, ku veproi me zell misionar; për ortodoksët, që ishin frymëzimi i tij; por edhe për jo-ortodoksët, që e shihnin si një bari të urtë dhe paqësor, respektonin mendimet e tij dhe fjalët e tij kishin peshë të madhe. Kjo figurë e rëndësishme dhe novatore e kohës sonë tregoi jetën autentike të krishterë me fjalë, vepra dhe sjellje. Nga të voglat dhe të parëndësishmet e përditshmërisë deri te ato të mëdhatë dhe të rëndësishmet, dilemat e vështira, vendimet e mëdha dhe zgjedhjet përcaktuese. E donte njeriun, çdo njeri, me një dashuri që jo vetëm kënaqte, por edhe ndihmonte tjetrin pa e shtyrë të ndiente asnjë presion. Para shumë vitesh, profesori i mjekësisë dhe rektori i Universitetit të Janinës, Dimitris Glaros, i dërgoi Kryepeshkopit Anastas një shtrat spitalor të posaçëm që të flinte më rehat nga dhimbjet që ndjente në trup dhe nga problemet me frymëmarrjen që kishte. E megjithatë, në vend që ta përdorte për veten e tij, sapo e mori, ia dhuroi një shqiptari tjetër me probleme të ngjashme shëndetësore. Ky ishte Anastas. Kryepeshkopi Anastas përhapi dhe e themeloi edhe në Afrikë edhe në Shqipëri mesazhin se nuk janë të nevojshme muret e ndarjes, prandaj ato duhet të shemben dhe në vend të tyre të ndërtohet dashuria. Me qëndrimin e tij jetësor, tregoi se të gjithë njerëzit janë të barabartë, pavarësisht nga origjina, gjuha dhe feja e tyre. Nuk përparojnë të pasurit dhe nuk mbahen pas dore të varfrit. "Të gjithë së bashku" ishte synimi dhe amaneti i Anastasit: të drejtojmë shikimin dhe vëmendjen tonë drejt qiellit dhe të shpallim me fjalë dhe vepra realitetin e bukur, një dhe të vetëm të familjes së Zotit. Puna e tij riktheu marrëdhëniet mes individëve, shoqërinë dhe komunikimin me veten, me Zotin dhe me të tjerët. Ai nuk veproi në mënyrë formaliste dhe të mbyllur, por me urtësi dhe maturi, duke bërë që veprat e tij të ishin të vërteta, që mbushin dhe shpëtojnë. Luftëtar, ose më saktë një luftëtar i pamposhtur dhe i patundur, por me karakteristika të buta, ai e ringjalli nga hiri një Kishë Ortodokse të përndjekur dhe të shkatërruar gjatë viteve të ateizmit në Shqipëri. I dha asaj frymën e tij. I dha asaj frymëmarrjen e tij. I dha shpirtin e tij. I dha jetën e tij. Pa asnjë shpërblim të vetëm. Me motivin dhe forcën e vetme, detyrën hyjnore të shpirtit të tij. Ishte një figurë ndriçuese e Kishës dhe Teologjisë, që bashkonte dhe nuk përçante me veprën e tij shumëdimensionale baritore, filantropike dhe sociale. Një prani shpirtërore dhe ekzistencë e përmasave të mëdha, në përulësinë dhe thjeshtësinë e tij – ky ishte madhështia e tij. Pa asnjë shenjë fanatizmi fetar, la gjurmën e tij të fuqishme duke mbrojtur drejtësinë sociale, dashurinë dhe paqen, duke e shënuar Ortodoksinë dhe gjithë hapësirën fetare me shenja hyjnore. Nuk mund të mos theksohet se kjo figurë e rëndësishme dhe novatore e kohës sonë tregoi dhe e nxori në pah jetën autentike të krishterë me fjalë, vepra dhe sjellje. Nga të voglat dhe të parëndësishmet e përditshmërisë deri te ato të mëdhatë dhe të rëndësishmet, dilemat e vështira, vendimet e mëdha dhe zgjedhjet përcaktuese të tij. Kryepeshkopi Anastas, me qëndrimin e tij jetësor, na ftoi të marrim vendimin për të hyrë në garën e besimit dhe të vrapojmë për dashurinë, që të shmangim zhgënjimin për gjithçka që ndodh për ne pa ne. Për të gjithë ne, që jemi të humbur dhe kërkojmë kritere për të dalluar dhe për të gjykuar, masa dhe peshore për të matur dhe për të peshuar, fjalë dhe vepra për të vendosur nëse do t’i marrim seriozisht gjërat që ndodhin brenda dhe përreth nesh, Anastas na tregoi qartë rrugën e së vërtetës dhe të ringjalljes. Ai dorëzonte vazhdimisht përvojën e tij të çmuar shpirtërore në një shoqëri moderne, që lufton me "depozita" të tjera, dhe kjo përvojë shpirtërore përbën një frymëzim, një pikënisje dhe një mundësi për të ndryshuar mendësinë, për të ndriçuar mendimin, për të arsyetuar me maturi dhe për të studiuar me kujdes çështjet. Nuk do të ishte tepri të thuhej se Kryepeshkopi Anastas përbën një "dhuratë" të Zotit për njerëzit e munduar të ditëve tona, kur vlerat e qëndrueshme minohen dhe e keqja trimërohet. Atë Ilia Mako