Udha drejt PËSIMIT - ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ

 

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ   "Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσολυμα καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται..." (Μάρκ. 10,33).   Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ   Ὁ Ἰησοῦς Χριστός πορεύεται στό δρόμο τοῦ Σταυροῦ γιά τή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου. Σ’ αὐτό τό ἀποφασιστικό στάδιο τοῦ ἔργου Του πάνω στή γή μέ ἀγάπη ἀγκαλιάζει σήμερα τόν τόπο πού Τόν φιλοξένησε γιά τρία ὁλόκληρα χρόνια πού δόθηκε στή σπορά τοῦ κηρύγματος, γιά νά τόν ἀποχαιρετήσει. Πίσω Του εἶναι τό κηρυκτικό ἔργο. Τά θαύματά Του καί ἡ δροσιά τῆς Ἀλήθειας πού σαλπίζουν πρός κάθε κατεύθυνση τήν ἀξία αὐτοῦ τοῦ ἔργου καί τή Θεότητά Του. Μαθητές καί φίλοι, ἄνθρωποι πού ἔζησαν τίς στιγμές τοῦ μεγαλείου καί τῆς δόξας Του, δέ μποροῦν νά συλλάβουν νοησιαρχικά τό ὅραμα τῶν Παθῶν τοῦ Θεανθρώπου, πού ἔχει ἤδη ροδίσει. Μπροστά Του ὁ ἀνήφορος πού ὁδηγεῖ στήν ἁγία Πόλη! Ἀλλά καί ὁ ἀνήφορος τῶν Παθημάτων Του πού ἀρχίζει ἀπό τούτη τήν ὥρα τοῦ χωρισμοῦ καί κορυφώνεται μέ τό "τετέλεσται" τοῦ Σταυροῦ. Ἡ πορεία προς τό Πάθος Ἀβάστακτα εἶναι τά γεγονότα πού πρόκειται νά συμβοῦν. Ἀλλά, κυρίως, ἀνεξήγητα, γεμᾶτα πειρασμούς καί ἀμφιβολίες, γιατί θά ταπεινώσουν τόσο τόν Κύριο. Σέ λίγο δέν θά ἔχει καμμιά "ἐξουσία" στό μῖσος καί στήν κακία τῶν ἀρχόντων τοῦ λαοῦ. Ἐκεῖνος πού ἐξουσιάζει τά πνεύματα καί τούς ἀνέμους καί τή θάλασσα (Ματθ. 8,26-27)! Σάν ἄκακο Ἀρνίο θά παραδοθεῖ στή σφαγή ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου! Δέν θά ἀντισταθεῖ καί δέν θά μιλήσει. Δέν θά προβάλλει ἀντίσταση καί οὔτε θά ἐπικαλεσθεῖ τά ἀγγελικά τάγματα μέ τίς πύρινες ρομφαῖες νά Τόν ἐνισχύσουν, ὅταν θά ταπεινώνεται καί θά ἐμπαίζεται καί θά ἐξευτελίζεται ( Ἠσ. 53,7). Γι’ αὐτό, πρίν ἀκόμη μπεῖ στό δρόμο τῆς σφαγῆς Του, θά συγκεντρώσει τούς Μαθητές Του ἰδιαιτέρως καί μέ κάθε σαφήνεια θά τούς ἀναγγείλει τό σκοπό τῆς τελευταίας πορείας Του στά Ἱεροσόλυμα, στήν πόλη πού ἔργο της ἔκανε τό θάνατο τῶν Προφητῶν (Ματθ. 23,37).   "Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καί ὁ υἱος τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καί γραμματεῦσι καί κατακρινοῦσιν αὐτόν θανάτῳ". Αὐτός ὁ δρόμος δέ θά ὁδηγήσει τά βήματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στό κήρυγμα, ἀλλά στό ἑκούσιο Πάθος. Φυσικό, λοιπόν, ἦτο νά μείνουν, ὕστερα ἀπό αὐτή τή λεπτομέρεια, ἐμβρόντητοι οἱ Μαθητές. Πολλές φορές, βέβαια, εἶχαν ἀκούσει γι’ αὐτή τήν πένθιμη ὥρα τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου τους, ἀλλά ἡ τοποθέτησή της σέ κάποιο χρονικό ἀπώτερο μέλλον τούς τήν ἀφαιροῦσε ἀπό τή σκέψη! Τώρα, πού βρίσκονται μπροστά στήν ἀλήθεια τῆς "ὥρας" τοῦ Σταυροῦ, αἰσθάνονται τήν τραγικότητά του, τή φρίκη του, τίς δυσκολίες του. Εἶχαν συνηθίσει στίς ἐκπλήξεις τῶν θαυμάτων. Πῶς νά μποῦν τώρα στό νόημα τοῦ Σταυροῦ; Οἱ Μαθητές προβληματίζονται Δέν εἶχαν γνωρίσει δυσκολίες οἱ Δώδεκα, γιατί ποτέ δέν τούς ἄφησε δίχως προστασία ὁ Διδάσκαλός τους. Τώρα καλοῦνται νά προβληματισθοῦν καί νά παλαίψουν μόνοι τους! Ἡ ἀμφιβολία γιά τό θεανδρικό Πρόσωπό Του θά τούς "λιανίσει" περισσότερο ἀπό τά κύματα τῆς τρικυμισμένης θάλασσας, γιατί τό Πάθος καί ὁ Σταυρός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τό σκάνδαλο καί ἡ μωρία τῶν ἐθνικῶν καί τῶν Ἰουδαίων (Α΄ Κορ. 1,23), καθώς ἀργότερα θά ὑπογραμμίσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος! Καί ὅμως! Μποροῦσαν νά σωθοῦν ἀπό κάθε ἀμφίβολη σκέψη γιά τά παθήματα τοῦ "Δούλου τοῦ Θεοῦ", ὅπως ἀποκαλοῦσαν οἱ Προφῆτες τόν Ἰησοῦ (Ἠσ. 53,4-5). Καί ὄχι μόνο αὐτό. Ἀλλά σ’ αὐτά τά Παθήματα νά δοῦν τήν ἀναγέννηση καί ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κτίσεως. Τήν ὀντολογική ἀποκατάσταση τῶν πάντων "ἐν Χριστῷ". Τό ἄνοιγμα τῆς Πύλης τοῦ οὐρανοῦ γιά τήν ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό-Πατέρα. Τήν ἀπαλλαγή ἀπό τόν θάνατο. Τή ζωή πού μόνο στό πληγωμένο σῶμα τοῦ Κυρίου μποροῦσαν νά ψηλαφήσουν! Λέμε πώς ἦταν "ἀγράμματοι" οἱ Μαθητές, ἁπλοί ψαράδες τῆς Γαλιλαίας. Καί ὅμως, σύμφωνα μέ τά φιλολογικά δεδομένα τῆς ἐποχῆς τους, γνώριζαν πολύ καλά τήν Παλαιά Διαθήκη. Γιατί ἄραγε νά προβληματίζονται; Γιατί ἀκόμη οἱ Μαθητές ἦταν ἄνθρωποι. Δέν τούς εἶχαν φωτίσει οἱ πύρινες γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς. Βέβαια ὁ Θεάνθρωπος ἤξερε τί ἔκανε. Ἤξερε πώς πήγαινε νά θυσιασθεῖ γιά τούς δικούς Του, δηλαδή ὅλο τόν κόσμο. Νά γνώριζε, ὅμως, ὁ κόσμος ὅτι αὐτός ὁ θάνατος γινόταν γιά λογαριασμό του; Νά γνώριζε ἀκόμη ὅτι ἀπό καμμιά δύναμη δέν "βιάζεται" ὁ Θεάνθρωπος; Ὁ εὐαγγελιστής Μάρκος σημειώνει τό ρῆμα "παραδοθήσεται". Δηλαδή μέ τήν ἐλεύθερη θέλησή Του, χωρίς ἐξαναγκασμούς. Διαφορετικά οἱ παράνομοι καί σκοτεινοί ἄρχοντες δέ θά μποροῦσαν νά ἀγγίξουν τόν Ἰησοῦ! Γιά τους σύγχρονους μαθητές τοῦ Χριστοῦ πρακτική σημασία ἔχει ἡ συνειδητοποίηση τῆς προσφορᾶς τοῦ Κυρίου τους. Οἱ Δώδεκα, ὅπως τό διαβάζουμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, καθώς ἀνέβαιναν πρός τά Ἱεροσόλυμα ἄρχισαν νά φιλονικοῦν καί νά διεκδικοῦν θέσεις στήν ἐρχόμενη Βασιλεία τοῦ Κυρίου τους, δείχνοντας ἔτσι ὄχι μόνο ὅτι δέν ἤξεραν τί ζητοῦσαν, ἀλλά ὅτι καί δέν γνώριζαν νά διακρίνουν τίς ὧρες καί τίς περιστάσεις. Μήπως καί οἱ σύγχρονοι μαθητές, οἱ χριστιανοί δηλαδή, ἀνήκουν στήν κατηγορία αὐτή; Μήπως ἀπό τόν Κύριο τοῦ Σταυροῦ δέ ζητοῦν ἐκεῖνο πού δίνει, ἐκεῖνο πού ἀποτελεῖ τήν οὐσία τῆς ζωῆς τους, ἀλλά κάνουν τό Πάθος Του κοσμικό γεγονός, ἀνθρώπινο θέαμα, εὐκαιρία ἐπιδείξεων, ἤ ἀκόμη εὐκαιρία συναισθηματικῶν ἐκδηλώσεων; Ὁ Θεάνθρωπος δίνει τήν ἀπάντηση Ἰδού! Ἀναβαίνουμε στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά παραδοθῶ ἑκούσια στούς ἀρχιερεῖς καί Γραμματεῖς.

Udha drejt PËSIMIT "I ja, po ngjitemi në Jeruzalem dhe Biri i njeriut do të dorëzohet..." (Marku 10,33).     Mitropoliti i Aulonës KRISTODHULLI Jesu Krishti po ecën në udhën e Kryqit për shpëtimin e njeriut. Në këtë fazë vendimtare të veprës së Tij mbi tokë, me dashuri përqafon sot vendin që e mikpriti për tre vjet të plota, që iu dorëzua mbjelljes së predikimit, për t’u përshëndetur me të. Pas Tij qëndron vepra predikuese. Mrekullitë e Tij dhe freskia e të Vërtetës që shpërthen në çdo drejtim tregojnë vlerën e kësaj vepre dhe Hyjninë e Tij. Nxënësit dhe miqtë, njerëzit që jetuan momentet e madhështisë dhe lavdisë së Tij, nuk mund të kuptojnë me logjikë vizionin e Pësimeve të Perëndinjeriut, që tashmë ka filluar të lulëzojë. Përpara Tij është e përpjeta që të çon në Qytetin e Shenjtë! Por edhe e përpjeta e Pësimeve të Tij që fillon nga ky çast ndarjeje dhe kulmon me fjalët “u krye” të Kryqit.   Udha drejt Pësimit Ngjarjet që pritet të ndodhin janë të padurueshme. Por, mbi të gjitha, të pashpjegueshme, të mbushura me tundime dhe dyshime, sepse do ta përulin aq shumë Zotin. Së shpejti Ai nuk do të ketë asnjë “autoritet” ndaj urrejtjes dhe ligësisë së udhëheqësve të popullit. Ai që komandon shpirtrat dhe erërat dhe detin (Mat. 8,26-27)! Si një Qengj i pafajshëm, Biri i njeriut do të dorëzohet për therje! Nuk do të rezistojë dhe nuk do të flasë. Nuk do të bëjë qëndresë dhe as do të thërrasë korin engjëllor me shpatat e zjarrta për ta përforcuar kur të poshtërohet dhe të përqeshet e të nëpërkëmbet (Isa. 53,7). Prandaj, përpara se të hyjë në rrugën e therjes së Tij, do t’i mbledhë Nxënësit e Tij veçmas dhe me çdo qartësi do t’u shpallë qëllimin e udhëtimit të Tij të fundit drejt Jeruzalemit, qyteti që e kishte bërë vepër të vet vdekjen e Profetëve (Mat. 23,37).   "Ja, po ngjitemi në Jeruzalem dhe Biri i njeriut do të dorëzohet te kryepriftërinjtë dhe skribët, dhe do ta dënojnë me vdekje." Ky rrugëtim nuk do ta drejtojë më Jezus Krishtin drejt predikimit, por drejt Pësimit të vullnetshëm. Ishte, pra, e natyrshme që pas kësaj hollësie të mbeteshin të tronditur Nxënësit. Shumë herë, në fakt, kishin dëgjuar për këtë orë mortore të vdekjes së Zotit të tyre, por vendosja e saj në një të ardhme të largët ua kishte larguar nga mendja! Tani, që gjenden përballë të vërtetës së "orës" së Kryqit, ndiejnë tragjedinë e saj, tmerrin, vështirësitë. Ishin mësuar me habinë e mrekullive. Si të hyjnë tani në kuptimin e Kryqit? Nxënësit janë në dilemë Të Dymbëdhjetët nuk kishin njohur vështirësi, sepse kurrë nuk i kishte lënë pa mbrojtje Mësuesi i tyre. Tani thirren të përballen e të luftojnë vetëm! Dyshimi për Natyrën hyjnore-njerëzore të Tij do t’i "shpërbëjë" më shumë se sa valët e detit të stuhishëm, sepse Pësimi dhe Kryqi i Jesu Krishtit janë skandali dhe marrëzia për paganët dhe judenjtë (1 Kor. 1,23), siç do ta theksojë më vonë Apostulli Pavlli! E megjithatë! Mund të shpëtonin nga çdo mendim i dyshimtë për vuajtjet e "Shërbëtorit të Zotit", siç e quanin Profetët Jezusin (Isaia 53,4-5). Dhe jo vetëm kaq. Por tek këto Vuajtje të shihnin rilindjen dhe ripërtëritjen e njeriut dhe të krijesës. Rindërtimin ontologjik të gjithçkaje "në Krishtin". Hapjen e Portës së qiellit për komunikimin me Hyjin-Atë. Çlirimin nga vdekja. Jetën që vetëm në trupin e plagosur të Zotit mund të prekej me dorë! Thuhet se Nxënësit ishin “të pashkolluar”, peshkatarë të thjeshtë nga Galilea. Por, sipas të dhënave letrare të kohës së tyre, e njihnin shumë mirë Dhjatën e Vjetër. Përse, pra, të shqetësoheshin? Sepse edhe ata ishin njerëz. Ende nuk i kishin ndriçuar gjuhët e zjarrta të Pentikostisë.   Sigurisht, Perëndinjeriu e dinte mirë se çfarë bënte. E dinte se po shkonte të flijohej për të vetët, domethënë për gjithë botën. Por, a e dinte vallë bota se kjo vdekje po ndodhte për llogari të saj? A e dinte gjithashtu se Hyjnjeriu nuk “shtyhet” nga asnjë forcë për këtë? Ungjilltari Mark shënon foljen “do të dorëzohet” – domethënë, me vullnet të lirë, pa asnjë shtrëngim. Përndryshe, sundimtarët e padrejtë dhe të errët nuk do të kishin asnjë mundësi të preknin Jezusin! Për dishepujt e sotëm të Krishtit ka rëndësi praktike vetëdijesimi për këtë ofrim të Zotit të tyre. Të Dymbëdhjetët, siç lexojmë në leximin ungjillor të sotëm, ndërsa ngjiteshin drejt Jeruzalemit, filluan të grindeshin dhe të kërkonin pozita në Mbretërinë që do të vinte Zoti i tyre, duke treguar jo vetëm se nuk e dinin se çfarë po kërkonin, por edhe se nuk dinin të dallonin kohët dhe rrethanat. A nuk ndodh e njëjta gjë edhe me dishepujt e sotëm, me të krishterët? A nuk kërkojnë ata nga Zoti i Kryqit atë që nuk u jepet, atë që nuk është thelbi i jetës, por e shndërrojnë Pësimin e Tij në një ngjarje botërore, në një spektakël njerëzor, në një rast për t’u dukur, apo edhe në një rast për shprehje emocionale?   Perëndinjeriu jep përgjigjen: Ja! Po ngjitemi në Jeruzalem, që të dorëzohem me vullnet të lirë te kryepriftërinjtë dhe skribët.