Πώς μπορούμε να σταματήσουμε τη ζήλια; -Si mund ta ndalojmë zilinë?

 

Πώς μπορούμε να σταματήσουμε τη ζήλια;   Πώς μπορούμε να σταματήσουμε τη ζήλια; Είναι κάτι που όσο και να προσπαθείς είναι δύσκολο να το ελέγξεις, και τις περισσότερες φορές δεν γίνεται με τη θέλησή σου. Τι πρέπει να σκεφτόμαστε, έτσι ώστε να το αποτρέψουμε; Για να καταπολεμήσουμε τη ζήλια, πρέπει να αντιληφθούμε αρχικά ότι είναι ένα πάθος καταστροφικό, με πολύ άσχημες συνέπειες. Με την άδικη σύγκριση που δημιουργεί, παραλύει την όρεξη του ανθρώπου να δημιουργήσει, να προσφέρει έργο με βάση τα δικά του χαρίσματα. Οι άλλοι διαβάζουν, μορφώνονται, παίζουν, χαίρονται. Ο ζηλιάρης; Δεν μπορεί να ησυχάσει: σκυθρωπός, με σκοτεινιασμένη όψη, με θολωμένα μάτια, με λόγια σκληρά και πικρόχολα, και που μόνιμα βασανίζεται: «Γιατί αυτός και όχι εγώ;»... Η ζήλια διαστρέφει τον άνθρωπο: τον κάνει στη χαρά να λυπάται και στη λύπη να χαίρεται. Κι έτσι τον απομακρύνει από τους συνανθρώπους του, τον αποξενώνει, τον γεμίζει μοναξιά, μελαγχολία και απογοήτευση. Τον κάνει, τέλος, να συκοφαντεί και να λέει ψέματα εναντίον αυτού που ζηλεύει, για να τον βλάψει. Και το πιο σημαντικό: απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό. Όπως ακριβώς συνέβη στον Κάιν, που έφθασε στον φόνο του αδελφού του, έχοντας γίνει έρμαιο του πάθους της ζήλιας και του φθόνου. Ο ά-γιος Ιωάννης ο Θεολόγος λέει ότι, αυτός που μισεί τον αδελφό του και τον φθονεί, βρίσκεται στο σκοτάδι και στο σκοτάδι περπατάει, και δεν βλέπει που κατευθύνει τα βήματά του (Α΄ Ιω. β΄ 11). Αν αντιληφθούμε ότι όλα τα παραπάνω προκύπτουν από τη ζήλια, σίγουρα θα θελήσουμε να τη νικήσουμε. Και πώς θα γίνει αυτό; Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται είναι να παραδεχθούμε το πάθος και να το ομολογήσουμε. Γιατί συχνά δικαιολογούμαστε στη σκέψη μας λέγοντας ότι αυτό που νιώθουμε δεν είναι ζήλια αλλά «δίκαιη» αγανάκτηση, επειδή μας παραγκωνίζουν, δεν μας υπολογίζουν, ενώ τον άλλον «άδικα» τον εκτιμούν τόσο πολύ. Να το εξομολογηθούμε στον Πνευματικό μας και να ζητήσουμε τη συμβουλή του. Έπειτα, να προσευχηθούμε και να ζητήσουμε τη βοήθεια του Κυρίου μας, για να απαλλαγούμε απ' αυτό το πάθος και να προσευχηθούμε επίσης και για εκεί-νον που ζηλέψαμε. Μπορούμε να προχωρήσουμε και ένα βήμα ακόμα, κάνοντας «κατά μέτωπο επίθεση» στο πάθος μας: αυτόν τον οποίο ζηλέψαμε, να τον συγχαίρουμε στις επιτυχίες του και να τον βοηθούμε στις δυσκολίες του! Προσοχή! Κάτι πολύ βοηθητικό είναι να καταλάβουμε ότι ο Θεός δεν έχει δώσει χαρίσματα και ταλέντα μόνο στους άλλους. Ο πανάγαθος Θεός μοίρασε τα «τάλαντα» με δικαιοσύνη σε όλους, ανάλογα με τη δύναμη του καθενός, έτσι ώστε όλοι να χαιρόμαστε τα δώρα Του. Δεν έδωσε όμως τα ίδια σε όλους, για να έχουμε ανάγκη ο ένας τα χα-ρίσματα του άλλου. Αν λοιπόν σκύψουμε με περισσότερη προσοχή στον εαυτό μας, θα δούμε ολοκάθαρα ότι έχουμε χαρίσματα εξίσου μεγάλα και χρήσιμα για μας και τους γύρω μας, που περιμένουν να τα αξιοποιήσουμε.

Si mund ta ndalojmë zilinë?     Si mund ta ndalojmë zilinë? Është një ndjenjë që, sado që përpiqesh, është e vështirë ta kontrollosh dhe shumicën e rasteve nuk ndodh me vullnetin tënd. Çfarë duhet të mendojmë që ta shmangim? Për të luftuar zilinë, së pari duhet të kuptojmë se ajo është një pasion shkatërrues, me pasoja shumë të rënda. Ajo na bën të krahasohemi padrejtësisht me të tjerët dhe na paralizon dëshirën për të krijuar dhe për të punuar sipas dhuntive që na janë dhënë. Të tjerët studiojnë, formohen, luajnë, gëzojnë. Ndërsa ziliqari? Nuk mund të qetësohet: i mërzitur, me fytyrë të zymtë, me sy të turbullt, me fjalë të ashpra dhe të hidhura, dhe gjithmonë i munduar nga mendimi: “Pse ai dhe jo unë?”   Zilia shtrembëron njeriun: e bën të trishtohet kur të tjerët gëzojnë dhe të gëzohet kur të tjerët vuajnë. E ndan nga të afërmit e tij, e izolon, e mbush me vetmi, melankoli dhe dëshpërim. Shpesh e shtyn të shpifë dhe të thotë gënjeshtra për atë që ka zili, vetëm që ta dëmtojë. Dhe gjëja më e rëndësishme: e largon njeriun nga Zoti. Siç ndodhi me Kainin, i cili për shkak të zilisë dhe smirës vrau vëllain e vet. Shën Joan Teologu thotë se ai që urren dhe ka smirë ndaj vëllait të tij, është në errësirë dhe ecën në errësirë, dhe nuk e di ku shkon (1 Joanit 2:11). Nëse e kuptojmë që të gjitha këto vijnë nga zilia, padyshim do të dëshirojmë ta kapërcejmë. Po si?   Hapi i parë është të pranojmë pasionin dhe ta rrëfejmë. Sepse shpesh e justifikojmë veten duke thënë se nuk është zili, por “indinjatë e drejtë”, se jemi lënë pas dore, nuk na vlerësojnë, ndërsa tjetri “padrejtësisht” lavdërohet aq shumë. T’ia rrëfejmë Atit tonë Shpirtëror dhe të kërkojmë udhëzimin e tij. Pastaj, të lutemi dhe të kërkojmë ndihmën e Zotit për t’u çliruar nga kjo ndjenjë, dhe të lutemi edhe për personin që kemi pasur zili. Mund të shkojmë edhe më tej, duke përballuar zilinë direkt: të urojmë atë që kemi pasur zili për sukseset e tij dhe t’i gjendemi pranë në vështirësitë e tij! Kujdes! Diçka shumë ndihmuese është të kuptojmë se Zoti nuk u ka dhënë dhunti dhe talente vetëm të tjerëve. Perëndia i Mirë ka shpërndarë “talentet” me drejtësi tek të gjithë, sipas forcës së secilit, që të gjithë të gëzojmë dhuratat e Tij. Nuk i ka dhënë të njëjtat të gjithëve, që të kemi nevojë për njëri-tjetrin. Nëse shikojmë me më shumë vëmendje vetveten, do të dallojmë qartë se edhe ne kemi dhunti të mëdha dhe të dobishme, për veten dhe për të tjerët – që presin të aktivizohen dhe të sjellin fruta.