Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

 

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

«Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολοσ. 3, 4)

Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Ἡ διαγωγή τῶν ἀνθρώπων σέ τοῦτον τόν βίο καθορίζεται ἀπό τήν πίστη τους στή μέλλουσα ζωή. Κατά πῶς πιστεύουν γιά τά πέραν τοῦ τάφου, πράττουν στόν παρόντα βίο. Ἐκεῖνοι πού ζωή νομίζουν πώς εἶναι μόνον ὁ βίος, ρίχνονται νά ζήσουν τόν βίο τους, μιά καί ὅταν θά φύγουν δέν πρόκειται νά ξαναγυρίσουν. Ἀλλά ἔτσι εἶναι μάταιο πρᾶγμα ἡ ἀρετή, ἀφοῦ ἄλλωστε καί ὁ κόπος τῶν δικαίων δέν δικαιώνεται πάντα σέ τοῦτον τόν κόσμον.

Τότε γιατί κανείς, ὅταν μπορεῖ, νά μήν εἶναι κακός; Φθάνει νά εἶναι ἱκανός καί ἔξυπνος νά ξεφύγει τήν «δίκην», τίς κυρώσεις τῶν πολιτικῶν, βέβαια, νόμων, διότι ἠθικοί καί θεῖοι δέν ὑπάρχουν. Ὅσον γιά τήν «αἰδώ», τή ντροπή τῶν ἀνθρώπων, εἶναι καί ἐποχές, πού οἱ ἄνθρωποι γίνονται τόσο ἀναιδεῖς καί ἀναίσχυντοι, πού πλέον δέν ντρέπονται ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ὁλωσδιόλου διαφορετική εἶναι ἡ πίστη καί ἡ διαγωγή τῶν χριστιανῶν. Μοχθοῦν, σταυρώνονται καί πεθαίνουν ἐδῶ, γιατί πιστεύουν ὅτι θά δικαιωθοῦν, «ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ».

1. Ζωή καί θάνατος

«Νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς…». Ἔτσι εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Καί ἐμεῖς δυσκολευόμαστε νά ἐξηγήσουμε, τί εἶναι αὐτή ἡ νέκρωση, γιατί δέν ἔχουμε ξεχωρίσει στή σκέψη μας τί εἶναι ζωή καί τί εἶναι θάνατος. Μπορεῖ νά εἶναι οἱ ἄνθρωποι πεθαμένοι καί νά νομίζουν ὅτι ζοῦν. Διότι πράγματι ζωή δέν εἶναι ἐκεῖνο πού πάντα οἱ ἄνθρωποι νομίζουν. Λέγεται ζωή, ἀλλά δέν εἶναι. Ἔχει τό ὄνομα καί τήν ὄψη τῆς ζωῆς, ἀλλά στήν πραγματικότητα εἶναι θάνατος.

Εἶναι μιά ψευδαίσθηση πού μᾶς ἀπατᾶ, πού τήν προκαλεῖ ἡ κακή ἐκτίμηση τῆς ὑγείας καί τῶν σωματικῶν μας δυνάμεων καί ἀκόμη τῆς χρονικῆς διάρκειας τοῦ βίου μας σέ τοῦτον τόν κόσμον. Κάποτε, ὅμως, ἔρχεται μία στιγμή –γρηγορότερα μᾶς φαίνεται ἀπ’ ὅ,τι τήν περιμένουμε– καί αὐτό πού τώρα νομίζουμε ζωή μένει πίσω καί ἐμεῖς φεύγουμε μέ τήν πικρία ὅτι δέν καταλάβαμε τί εἶναι ἡ ζωή.

Ἄν ἐπρόκειτο, βέβαια, ἐδῶ μέ δικούς μας συλλογισμούς καί ἀποδείξεις νά κηρύξουμε τήν ἀλήθεια, θά ἦταν ὁλωσδιόλου μάταιο. Ἡ ἀλήθεια περί τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου δέν εἶναι ἀλήθεια, πού μπορεῖ νά τήν ἀνακαλύψει τό ἀνθρώπινο μυαλό· εἶναι πραγματικότητα, πού τήν ἀποκαλύπτει ὁ Θεός. Οἱ ἄνθρωποι, πού πιστεύουν στόν Θεό, ἔχουν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σέ ὅσα ἀποκαλύπτει ὁ λόγος Του.

Σήμερα τί μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ; Νά νεκρώσουμε τά μέλη τοῦ σώματός μας, τά ὁποῖα ἐπιστρατεύονται πρόθυμα καί πειθαρχικά, σάν καλοί στρατιῶτες, γιά νά ἐκτελέσουν κάθε ἁμαρτωλή ἐπιθυμία. Ἡ εἰκόνα αὐτή τῆς ἐπιστράτευσης εἶναι τοῦ ἁγίου Ἰακώβου, ὁ ὁποῖος μιλάει γιά τίς ἡδονές «τῶν στρατευομένων ἐν τοῖς μέλεσιν ἡμῶν». Ποιές εἶναι οἱ ἐπιθυμίες καί οἱ ἡδονές, τῶν ὁποίων πειθαρχικός ἐκτελεστής γίνεται τό σῶμα μέ τίς αἰσθήσεις, τίς ἀπαριθμεῖ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος σήμερα καί ἴσως δέν χρειάζεται νά μιλήσουμε γιά καθεμία χωριστά.

Εἴμαστε ἄλλωστε συνηθισμένοι, καί μάλιστα σέ τοῦτον τόν καιρό, νά συναντοῦμε σέ κάθε βῆμα τίς κακίες αὐτές. Ἡ ἔκλυση τῶν ἠθῶν, ἡ προκλητική καί ἀναίσχυντη παράβαση τῆς ἕβδομης ἐντολῆς, ἡ ἀπροσχημάτιστη προσβολή τῆς οἰκογενειακῆς τιμῆς, ἡ εἰδωλολατρεία τῆς πλειονεξίας, ἡ ὀργή, ὁ θυμός, ἡ βαναυσότης, ἡ βλασφημία, ἡ αἰσχολογία, τό ψεῦδος, ὅλα αὐτά συνθέτουν τήν εἰκόνα τοῦ βίου μας. Μέ ἕνα θετικό καί βέβαιο ἀποτέλεσμα, νά προετοιμάζουν τό ξέσπασμα τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ.

2. Ὅταν ἔλθει τό τέλος

Εἶναι καί τοῦτο γνώρισμα τῶν καιρῶν, ὅτι, δηλαδή, κινδυνεύει νά γίνει ἀντικείμενο εἰρωνείας καί χλεύης ὅποιος μιλάει γιά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ. Διότι σήμερα πολλοί ἄνθρωποι πιστεύουν ὅτι τά πράγματα τοῦ κόσμου καί τῆς ζωῆς ἐξελίσσονται στήν τύχη· ὅτι καί ἄν ὑπάρχει Θεός, δέν ἀσχολεῖται μέ τά ἀνθρώπινα· ὅτι ἀστεῖο πρᾶγμα εἶναι νά γίνεται λόγος γιά θεία Πρόνοια· ὅτι τά πάντα διέπει ἡ δύναμη, ἡ ἐξυπνάδα, καί ὄχι ἡ εὐφυΐα καί κυρίως τό χρῆμα.

Ἔτσι ἐκεῖνοι πού ἔχουν ἀποστολή νά διαγγέλουν τό «πρόσταγμα Κυρίου» καί νά διερμηνεύουν τόν θεῖο λόγο, ἔρχονται στιγμές πού ἐπαναλαμβάνουν τό λόγο τοῦ Προφήτη· «Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν;». Ποιός ἀκούει καί ποιός προσέχει, ἄν κηρύττουμε; Ἄν εἶναι καί κάποιοι πρόθυμοι νά ἀκούσουν, κάπως ἀλλιῶς θέλουν τό κήρυγμα σήμερα. Νά μιλάει γιά τίς ἐπιστημονικές προόδους, γιά τά κοινωνικά, τά ἐθνικά καί τά πολιτικά, ἀκόμη, ζητήματα καί νά τά παρουσιάζει ὅλα ρόδινα καί καλά.

Καί, ὅμως, ἄν εἶναι ἡ κατάσταση ὅπως παραπάνω τήν περιγράψαμε –καί εἶναι βέβαιο ὅτι ἀληθινή καί πιστή εἶναι ἡ περιγραφή, τότε πρέπει νά εἴμαστε βέβαιοι καί γιά τά ἀποτελέσματα, ὅπως τά προκαθορίζει ὁ θεῖος λόγος· «ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας». Ὁ καιρός μας εἶναι σάν ἐκεῖνον πού προβλέπει ἡ θεία Γραφή. Οἱ ἄνθρωποι δέν ἀνέχονται τήν ὑγιαίνουσα διδασκαλία, δυσαρεστοῦνται ν’ ἀκοῦν τήν ἀλήθεια καί εὐχαρίστως δίνουν πίστη στούς μύθους –μῦθος τῆς ἐλευθερίας, μῦθος τῆς δημοκρατίας, μῦθος τῆς δικαιοσύνης, τῆς εἰρήνης, τῆς ὑφέσεως, τῆς συνυπάρξεως καί ἄλλοι πολλοί τέτοιοι μῦθοι.

Ἡ θεία Γραφή σέ παρόμοια περίπτωση λέει ὅτι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι καθησυχάζονται μέ τό «εἰρήνη καί ἀσφάλεια, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος». Ἐκεῖ πού κοιμοῦνται ἥσυχοι, ἐκεῖ τούς βρίσκει ἡ συμφορά… Θά ἔλεγε κανείς πώς μιλάμε γιά τά σύγχρονα γεγονότα. Ἀλλά δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν τόσο αὐτά, ὅσο τό αἰώνιο μέλλον καί ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Ἐκκλησία ὅ,τι συμβαίνει στόν κόσμο τό βλέπει πάντα μέσα ἀπό τό πρίσμα τοῦ Εὐαγγελίου, καί γνώμονας καί κανόνας τόν ὁποῖον ἀκολουθεῖ δέν εἶναι ἡ σκοπιμότητα καί ἡ καιρική προσαρμογή, ἀλλά ἡ ἀμετάθετη ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι ἀνάγκη νά τοποθετήσουμε τή δικαίωση τῶν πράξεων καί τῶν ἐνεργειῶν μας ὄχι σέ καιρικές σκοπιμότητες καί συμβατικές καταστάσεις, στίς ὁποῖες πνέουν πάντοτε πνιγηρές οἱ ἀναθυμιάσεις τῆς συναλλαγῆς καί τοῦ πολύ ταπεινοῦ συμφέροντος· νά στηρίξουμε τήν πίστη μας καί τόν κόπο μας στήν ἡμέρα τῆς φανερώσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τῆς δικῆς μας φανερώσεως. Τότε θά φανεῖ, τί τώρα πιστεύει καί τί πράττει ὁ καθένας μας «ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ».