Γιάννης Πάριος και άλλοι Έλληνες Καλλιτέχνες στην Αλβανία του Ε Χότζα! (Ελληνικούς Υπότιτλους)

Η σελίδα μας σας προσφέρει ένα μοναδικό ιστορικό βίντεο με ελληνικούς υπότιτλους από το Αλβανικό Αρχείο- Ταινιοθήκη. 2 Ιουλίου 1978. Ομάδα Ελλήνων Καλλιτεχνών επισκέπτονται την Αλβανία στα πλαίσια βελτίωσης των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Χορευτές και τραγουδιστές αποτελούν την ομάδα. Μεταξύ αυτών, ο Γιώργος Κατσαρός, ο Γιάννης Πάριος, η Πολίνα, Θεόδωρο Κρίτα, Στυλιανός Μπέλλος και τον Θανάση Πολυκανδριώτη  κ.α. Η περιοδεία ξεκίνησε από τους Αγίους Σαράντα και συνεχίστηκε στο Αργυρόκαστρο, Δρόπολη, στην υπόλοιποι Αλβανία και έκλεισε στην Κορυτσά. Φυσικά την διαδρομή αυτή το Κομμουνιστικό Καθεστώς το χρησιμοποίησε προπαγανδιστικά στο εσωτερικό της χώρας καθώς σε κάθε πόλη πήγαιναν τους επισκέπτες σε διάφορα σημεία όπως μουσεία κ.α για να θαυμάσουν τα θαύματα και τα επιτεύγματα του κομμουνισμού. Την ίδια στιγμή ο κόσμος υπέφερε. Αυτή είναι η όψη του κομμουνισμού δεν υπάρχει χειρότερο πολιτικό σύστημα και πρέπει να εξαφανιστεί από προσώπου γης αυτή η ιδεολογία που στρέφεται ενάντια στον ίδιο τον άνθρωπο και την ελευθερία του. Εμείς το βιώσαμε σε κανέναν δεν το ευχόμαστε να το βιώσει.

Faqja jonë ju ofron një video historike me titra greqisht nga Arkvi i Filmit Shqiptar. Në dt 2 Korrik 1978, një grup artistësh Grek vizituan Shqipërinë në kontekstin e përmirësimit të marrdhënieve ndërmjet dy vendeve. Kërcimtarë dhe këngëtarë janë pjesë të këtij grupi. Ndër ta Jorgo Kacaros, Jani Parios, Polina, Theodhor Krita, Stilianos Bello , Thanasi Polikandhrioti etj. Kjo vizitë filloi në Sarandë dhe vazhdoi në Gjirokastër, Dropull në të gjithë Shqipërinë me stacion të fundit Korçën. Natyrisht ky udhëtim u përdor për propagandë të brendshme nga sistemi. Në çdo qyteti vizistorët vizitonin pika të rëndësishme si muzeun etj me qëllim që vizitori të mrekullohej me mrekullitë e komunizmit. Në të njejëtn kohë populli vuante. Ky është aplikimi dhe fytyra e vërtetë e komunizmit  i cili është sistemi më i keq politik dhe do të ishte mirë të zhdukej nga faqja e dheut kjo ideologji antihumane që kthehet kundër njeriut dhe lirisë së tij. Ne e jetuam, urojmë që askush tjetër të mos e jetojë.

Ιστορικό βίντεο από τα αρχεία της αλβανικής ραδιοτηλεόρασης στα Ελληνικά: Η Μαρινέλλα στην Αλβανία το 1977-Video historike nga AQFSH: Marinela në Shqipëri!

Ιστορικό βίντεο με τις συναυλίες της Μαρινέλλας στην Αλβανία. Το καλό είναι ότι το ντοκιμαντέρ έχει παρουσιαστεί στα ελληνικά. Περιγραφή: Εικόνες του κέντρου των Τιράννων. Εικόνες από την αίθουσα εκδηλώσεων. Το συγκρότημα «Μαρινέλλα» παρουσιάζει μια συναυλία. Παίρνουν μέρος διάφορες προσωπικότητες της εποχής και ο τότε πρέσβης της Ελλάδας στην Αλβανίας ο Γεώργιος Γιώργης. Στην συνέχεια η Μαρινέλλα τραγουδά στην Αυλώνα στην Τεπελένι, Αργυρόκαστρο, Δυρράχιο και Κορυτσά. Όλα αυτά συνέβησαν το 1977.

Përshkrimi: Pamje e qendres se Tiranes. Pamje e salles se operas. Jep koncert ansambli "Marinela". Marrin pjese ne shfaqje Tefta Cami, Reiz Malile, Anastas Kondi, Dritero Agolli, Javer Malo dhe ambasadori i Greqise ne Shqiperi Jorgos Jorgis. Flet me kete rast Riza Hajro. Marinela duke kenduar. Kendojne dy vellezrit. Ju dhurojne lule. Ansambli viziton ekspoziten "Shqiperia Sot". Pamje nga ekspozita e arteve figurative. Pamje e rruges se Durresit. Pjesetaret e ansamblit ne autobuz duke kenduar, pamje te fushave te sistemuara, te serave, pamje e Fierit si dhe e Azotikut. Pamje e Vlores nga lart. Pritja ne hotel Adriatikun nga artistet vlonjate. Pamje e uijit te ftohte. Valet e detit. Pamje e monumentit te pavaresise. Artistet grek dalin ne fotografi. Marinela duke kenduar, publiku vlonjat degjon. Pamje e Vlores. Pamje e kalase se Tepelenes. Pamje te Gjirokastres, shtepi karakteristike. Obelisku i arsimit. Pamje e kalase. Gjirokastra e pare nga kalaja. Marinela duke kenduar, vellezerit duke kenduar. Artistet grek duke pare ne televizor Marinelen. Largimi nga Gjirokastra. Pamje nga Durresi, plazhi i Durresit. Pamje e kinoteatrit. Duke i rene buzuqit. Kendon nje kengetar. Pamje e metalurgjise, e ures se Prenjasit e trenit duke ecur siper. Vullnetaret e hekurudhes se Gurit te Kuq duke kenduar dhe pershendesin artistet. Pamje e Korçes. Marinela duke kenduar "Djemte e Pireut". Zhani Ziçishti i dhuron lule. Marinela flet sinkron. Pamje e Pogradecit, Volorekut. Marinela duke fotografuar. Largimi i ansamblit. Marinela takohet duke qare. Largimi.  AQFSH Viti: 1977 Kohëzgjatja: 26 min

Μία ασυνήθιστη ελληνοαλβανική ιστορία. Η επιστολή του Α Παπανδρέου προς τον Ε Χότζα! - Një histori e pazakontë shqiptaro-greke dhe një ngjarje sekret mes Enver Hoxhës dhe Andrea Papandreut

 NË SHQIP LEXONI ARTIKULLIN KËTU 

Σήφης Βαλυράκης, πρώην υπουργός της Νεολαίας, Πολιτισμού και Αθλητισμού, απέδρασε από την Ελλάδα και ήρθε στην Αλβανία το 1971.

Ο Βαλυράκης ήταν καταζητούμενος από το καθεστώς της 21ης Απριλίου επί τρία χρόνια για βομβιστικές επιθέσεις και συνελήφθη τελικά το 1971, όπου βασανίστηκε και φυλακίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Απέδρασε όμως καθώς κατάφερε να κόψει τα κάγκελα του κελιού του και μετά προκάλεσε βραχυκύκλωμα στο ηλεκτρικό δίκτυο των φυλακών. Στη συνέχεια ανέβηκε στην στέγη ενός τραίνου που πήγαινε στη Γιουγκοσλαβία. Για κακή του τύχη το τραίνο σταμάτησε για ανεφοδιασμό στα σύνορα, οι προβολείς των φυλακίων έπεσαν πάνω του, τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν. Αυτή τη φορά οδηγήθηκε στις φυλακές Κέρκυρας.

Τελικά κατάφερε πάλι να αποδράσει, αυτή τη φορά κολυμπώντας ως την Αλβανία. Αλλά το εκεί καθεστώς του Ενβέρ Χότζα νόμιζε πως ήταν Έλληνας κατάσκοπος της χούντας, και αρχικά του επέβαλε ποινή τριών ετών σε καταναγκαστικά έργα στο στρατόπεδο του Φίερι. Όμως αυτή τη φορά στάθηκε τυχερός καθώς ο Ανδρέας Παπανδρέου κινητοποίησε τις επαφές του με το διεθνές Μαοϊκό και φιλοκινεζικό κίνημα (εκείνη την εποχή η Αλβανία ήταν δορυφόρος της Κίνας του Μάο) για να τον σώσει. Τελικά ο πρίγκιπας της Καμπότζης Σιχανούκ, στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, επενέβη στους Κινέζους, οι οποίοι επενέβησαν στους Αλβανούς, και έτσι ο Σήφης Βαλυράκης αφέθηκε ελεύθερος.

Η επιστολή του Ανδρέα Παπανδρέου από την Σουηδία για τον Ε Χότζα:

“Είμαι Έλληνας πολίτης ονομάζομαι Ανδρέας Παπανδρέου, ηγέτης του Νέου Ελληνικού Κινήματος.

Στις φυλακές σας βρίσκεται ένας εκ των μελών μας, ο οποίος δεν έχει σταλεί με κάποια αποστολή.

Σας παρακαλώ να με πιστέψετε! Πιστέψτε στην συνείδηση μου και θα σας είμαι ευγνώμον για όλη μου την ζωή!”

Ο Ενβέρ Χότζα δίνει εντολή στους δικούς του: Ερευνήστε αν λέει την αλήθεια. Βοηθήστε τον οικονομικά και αφήστε τον να πάει σε όποια δυτική χώρα θέλει.

Τον παίρνουν στο ξενοδοχείο Ντάιτι. Του κάνουν αλβανικό διαβατήριο. Του παίρνουν Ιταλική θεώρηση και τον πηγαίνουν στην Ιταλία όπου και ήθελε να πάει.

Ο Παπανδρέου αφού έμαθε πως ο Σήφης Βαλυράκης είχε φτάσει στην Ρώμη έγραψε μία επιστολή στον Ε Χότζα, η οποία ακόμη δεν έχει δημοσιευτεί….

Με την πτώση της χούντας στην Ελλάδα. Όταν ήρθαν οι σοσιαλιστές στην εξουσία, ως πρωθυπουργός εκλέχθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Εντωμεταξύ ένας Αλβανός διπλωμάτης στην Αθήνα της δεκαετίας του 80 θυμάται: Πως έχω συναντήσει τον Σήφη Βαλυράκη ως Υπουργός του Πολιτισμού, Νεολαίας και Αθλητισμού της Ελλάδας:

“Δεν ήταν ο πρέσβης και πήγα εγώ. Συναντώ έναν δικό μου φίλο, τον Γιάννη στο Υπουργείο Πολιτισμού. Είχε σύζυγο από Δανία.. Μου δείχνει τον Υπουργό. Ήξερα την ιστορία του υπουργού….

- Γειά σας!

- Είναι αλβανός!

- Και εγώ ξέρω λίγα αλβανικά!

- Από που ξέρεις τα αλβανικά;

- Καλύτερα να μην το πω! Εγώ ήμουν 9 μήνες στην φυλακή. Είσαι νέος δεν τα ξέρεις. Αλλά είμαι ευγνώμον προς έναν άντρα ( Ε Χότζα). Αυτός έχει διαβάσει την επιστολή ενός ανθρώπου, χωρίς να τον γνωρίζει έδωσε εντολή και με έστειλε στην Ιταλία!

Φυσικά η δεξιά θέλει να μιλάω εναντίων της αριστεράς. Αλλά εγώ ως αριστερός εδώ για την αριστερά δεν μπορώ να μιλήσω.

Αλλά γι” αυτό που άδικα μου έκαναν δεν μπορώ να μιλήσω. Υπάρχει μόνο ένας δρόμος: Να σιωπώ. ( Αλέξαντερ Τσίπα)

GazetaTema

Μετάφραση Πελασγός Κορυτσάς. 

Η Σφαγή στην Πηγάδα του Μελιγαλά: 73 χρόνια άρνηση και παραποίηση

Του Ιωάννη Κ. Μπουγά*

*Συγγραφέας των βιβλίων «Αθώων Αίμα», «Ματωμένες Μνήμες 1940-45», και «Η Φωνή της Ειρήνης». Το άρθρο δημοσιεύεται με γραπτή άδεια του συγγραφέα.

Το παρόν είναι απάντηση στο άρθρο του Διονύση Χαριτόπουλου (Δ.Χ.) στο Πρώτο Θέμα («Έγινε η ντροπή σημαία», 22/1/2017), το οποίον κατά δήλωσή του ήταν απάντηση σε άρθρο του Μάριου Αθανασόπουλου (Μ.Α.) στο Βήμα («Μνήμη και Πολιτική στην Πηγάδα του Μελιγαλά»,12//12/2016). Το άρθρο του Δ.Χ. ήταν πλήρες από παραποιήσεις, μισές αλήθειες, και αποκρύψεις των πραγματικών γεγονότων. Θα απαντήσω στις πιό σημαντικές, αρχίζοντας με τη διαπίστωση ότι ο αρθρογράφος δείχνει εμφανή πρόθεση να αποκλείσει τον διάλογο, αφού χαρακτηρίζει προκαταβολικά ακροδεξιό, Χρυσαυγίτη, απόγονο δοσιλόγων ή ταγματασφαλιτών όποιον δεν παραδέχεται την Αριστερή Ιστοριογραφία για τη Σφαγή στη Πηγάδα του Μελιγαλά και τα άλλα γεγονότα του 1943-1944 στην Πελοπόννησο, ή με κάποιον τρόπο τιμά τα θύματα του ΕΛΑΣ/ΚΚΕ την ίδια περίοδο.

Αυτό είναι μιά γενική τακτική των απολογητών της Αριστεράς και μέχρι τώρα τους έχει αποφέρει εξαιρετικά αποτελέσματα, αφού έχουν κατορθώσει να επιβάλλουν τη δική τους ψευδεπίγραφη Ιστορία της δεκαετίας 1940-49. Όσον αφορά τον προσεταιρισμό των εκδηλώσεων Ιστορικής μνήμης, όπως είναι η Σφαγή στην Πηγάδα, από τη Χρυσή Αυγή, αυτό οφείλεται κυρίως στην εγκατάλειψή τους από τις αρχές και τη φυσιολογική κάμψη στη συμμετοχή συγγενών λόγω του παρελθόντος χρόνου. Όμως, η παρουσία της ΧΑ δεν απαλλάσει την ηγεσία της Αριστεράς από την ευθύνη του φρικτού εγκλήματος της Πηγάδας, όπως δεν την απαλλάσει και η πολύχρονη και επίμονη παραποίηση των πραγματικών γεγονότων και η απόκρυψη της ευθύνης του Άρη Βελουχιώτη, του Νίκου Μπελλογιάνη, του Αχιλλέα Μπλάνα, και του Τάσσου Κουλαμπά, όλων τους κορυφαίων στελεχών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ Πελοποννήσου, παρόντων στον Μελιγαλά και με συμμετοχή στην οργάνωση της μεγάλης σφαγής.

Ο κ. Χαριτόπουλος παρουσιάζει ως δήθεν γεγονός ότι τα Τάγματα Ασφαλείας (ΤΑ) σε όλες τις περιοχές που δημιουργήθηκαν και τις χρονικές περιόδους που έδρασαν, ήταν ίδια και οι ταγματασφαλίτες ήταν οι «κακοί» και οι «εγκληματίες», ενώ οι αντάρτες του ΕΛΑΣ ήταν οι «καλοί», οι «πατριώτες», και οι «τιμωροί» των κακών! Η αλήθεια απέχει πολύ, και είναι εν πολλοίς τελείως αντεστραμμένη. Το Β΄ Αρχηγείο Χωροφυλακής με έδρα την Τρίπολη και διοικητή τον συντ/ρχη Διονύσιο Παπαδόγκωνα που είχε οργανώσει τα ΤΑ του νομού Μεσσηνίας, καθώς και της Αρκαδίας και Λακωνίας, ήταν καθαρά γέννημα της ΕΑΜοκρατίας και της Κόκκινης Τρομοκρατίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ/ΚΚΕ. Ιδρύθηκε μόλις την άνοιξη του 1944. Είχε προηγηθεί η εξόντωση όλων των πατριωτικών οργανώσεων αντίστασης (με την έννοια ότι δεν ήταν κομματικές όπως ο ΕΛΑΣ) από τονΕΛΑΣ στον Κατοχικό Εμφύλιο το καλοκαίρι και το Φθινόπωρο του 1943. Τη νίκη του ΕΛΑΣ και τη μονοπώληση του ένοπλου αντάρτικου ακολούθησε η μαύρη περίοδος της Κόκκινης Τρομοκρατίας.

Σε όλη την ύπαιθρο της Πελοποννήσου, έξω από τις μεγάλες πόλεις στις οποίες υπήρχαν Γερμανικές φρουρές, περιοχή που οι κομμουνιστές αποκαλούσαν «Ελεύθερο Μωριά», επεβλήθει η ΕΑΜοκρατία με κοινό χαρακτηριστικό τη βίαιη φορολογία και το πλιάτσικο σε όσους δεν τους προσκυνούσαν, τα «Λαϊκά Δικαστήρια», και τα δεκάδες Στρατόπεδα Συγκέντρωσης σε ορεινά χωριά και μοναστήρια. Οι κρατούμενοι των Στρατοπέδων δοκίμαζαν στερήσεις, βασανισμούς, προσβολές, βιασμούς, και εκτελέσεις. Από αυτά τα Στρατόπεδα το 1943-44 πέρασαν χιλιάδες πολίτες, αξιωματικοί και πρώην αντάρτες των πατριωτικών οργανώσεων που αρνήθηκαν να καταταγούν στον ΕΛΑΣ και δεν μπόρεσαν να διαφύγουν στην Αθήνα. Χιλιάδες εκτελέστηκαν με ή χωρίς «δίκη» σε στημένα «Λαϊκά Δικαστήρια». Μόνο στην Αργολιδοκορινθία, όπου δρούσε ο Θεόδωρος Ζέγγος ως Πρειφερειακός Αντιπρόσωπος του ΚΚΕ Πελοποννήσου, εσφάγησαν πάνω από 1200 κάτοικοι, συμπεριλαμβανομένων πολλών γυναικών και παιδιών. Στη Μεσσηνία, λειτουργούσαν Στρατόπεδα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στα ορεινά χωριά Ποταμιά, Μανιάκι, Άνω Μέλπεια, Αυλώνα, Κούβελα, και δυό στον Ταύγετο (στο μοναστήρι Βελανιδιάς και στο χωριό Λαδάς Αλαγωνίας). Τα θύματα της Κόκκινης Τρομοκρατίας της Κατοχής στη Μεσσηνία ήταν 300-350. Στο βιβλίο του Κοσμά Αντωνόπουλου «Εθνική Αντίσταση 1941-45» υπάρχουν 283 ονόματα θυμάτων, και μεταξύ αυτών πολλά διακεκριμένα μέλη της κοινωνίας, πολλοί αξιωματικοί του στρατού και της Χωροφυλακής, ως και γυναίκες. Όλα αυτά ελάμβαναν χώρα στον «Ελεύθερο Μωριά» 6-7 μήνες ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ των ΤΑ, όταν κανείς οπαδός του ΚΚΕ δεν είχε διωχθεί από την αντικομμουνιστική πλευρά! Δυστυχώς τα θύματα αυτών των σφαγών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ/ΚΚΕ στην Κατοχή έχουν εν πολλοίς παραβλεφθεί ιστορικά, ίσως λόγω των μεγάλων σφαγών του Σεπτεμβρίου 1944, που μόνο στη Μεσσηνία αριθμούσαν πάνω απο 2.500.

Την άνοιξη του 1944 η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού του «Ελεύθερου Μωριά», και ειδικά γι αυτούς που το ΕΑΜ/ΚΚΕ είχε χαρακτηρίσει ως «αντίδραση», δηλαδή αντικομμουνιστές. Τότε, κάποιοι αξιωματικοί από αυτούς που είχαν επιζήσει στους διωγμούς του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ του 1943 και τις απόπειρες δολοφονίας τους –αναφέρω ως παραδείγματα τους ταγμ/ρχες Παναγιώτη Στούπα και Γεώργιο Κοκκώνη, και τον συντ/ρχη Διονύσιο Παπαδόγγονα- πήραν όπλα από εκείνα που οι Γερμανοί είχαν συγκεντρώσει από τους Ιταλούς, και κατέβηκαν από την Αθήνα μαζί με πρώην αντάρτες των πατριωτικών οργανώσεων και σχημάτισαν τα ΤΑ. Αυτά τα ΤΑ ήταν απλά αντίπαλοι του ΕΛΑΣ, και μονάδες αστυνόμευσης και προστασίας της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού που υπέφερε από την ΕΑΜοκρατία και την Κόκκινη Τρομοκρατία. Τα ΤΑ υπό τον Παπαδόγκωνα στη Νότια Πελοπόννησο, φυσικά δρούσαν με την άδεια των Γερμανών, αλλά ήταν τόσον φιλικά προς τους Γερμανούς όσον και οι ηγέτες του ΚΚΕ, που τότε συμμετείχαν στην κυβέρνηση του βασιλιά Γεεωργίου Β΄, ήταν φιλικοί προς αυτόν και αγωνίζονταν για την επιστροφή του στην Ελλάδα. Οι ταγματασφαλίτες της Πελοποννήσου ποτέ δεν σήκωσαν όπλο εναντίον των συμμάχων ούτε και κατά του Ελληνικού Στρατού, όπως επανειλημμένα έκανε ο ΕΛΑΣ. Αυτό πρέπει να το θυμούνται οι σύγχρονοι κριτές τους.

Δ.Χ. : «…Αυτή η κωμόπολη της Μεσσηνίας (σ.σ. ο Μελιγαλάς) είναι το απόρθητο φρούριο των ταγματασφαλιτών. Με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις (Mazauer), έχουν σκοτώσει πάνω από 1500 ανθρώπους της περιοχής, έχουν ληστέψει, κάψει και βιάσει..».

Απάντηση: Άγνωστο από που προήλθε ο αριθμός 1500. Το ΤΑ της Καλαμάτας είχε εκτελέσει 27 άτομα ως αντίποινα για την εκτέλεση ενός αξιωματικού του από την ΟΠΛΑ, και σε άλλη περίπτωση είχε παραδώσει 28 μέλη και φίλους του ΚΚΕ στους Γερμανούς. Το ΤΑ Μελιγαλά έδρασε για ένα πεντάμηνο και ήταν υπό την ηγεσία του ταγμ/ρχη Παναγιώτη Στούπα, ενός τίμιου αξιωματικού και ηρωϊκού στρατιώτη στη Μικρά Ασία, στην Αλβανία, και την Αντίσταση. Απαγόρευε τη βία, το πλιάτσικο, και τις καταστροφές δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας. Ούτε λόγος να γίνεται για ληστείες, βιασμούς και εμπρησμούς. Αυτά προέρχονται ή από τη φαντασία του κ. Χαριτόπουλου ή κρίνει από τη δράση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ. Πρώτο μέλημά του Στούπα ήταν η απελευθέρωση των κρατουμένων στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης του ΕΑΜ/ΚΚΕ στη Μεσσηνία και η προστασία του πληθυσμού από τη βία των κομμουνιστών. Υπό την ηγεσία του το ΤΑ Μελιγαλά δεν προέβει σε εκτελέσεις, μόνο σε συλλήψεις επικινδύνων στελεχών και μελών του ΚΚΕ. Σε συγκρούσεις του ΤΑ με μέλη της ΟΠΛΑ ή του εφεδρικού ΕΛΑΣ, υπήρξε ένας αριθμός νεκρών, μικρότερος των είκοσι σε όλη τη Μεσσηνία. Όταν λοιπόν ο κ. Χαριτόπουλος υποστηρίζει ότι το ΤΑ Μελιγαλά είχε εκτελέσει 1500, αντιγράφοντας τον Mazaouer, είναι τελείως εκτός πραγματικότητος. Και το επειχείρημα ότι οι σφαγές στον Μελιγαλά ήταν αντίποινα και αντεκδικήσεις για εγκλήματα των ταγματασφαλιτών, είναι τελείως αναληθές και προφανώς χρησιμοποιείται για να αμβλύνει την ευθύνη του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ για τη σφαγή με τά τη μάχη.

Μ.Α.: «..(στον Μελιγαλά έλαβαν χώρα) συγκρούσεις ανάμεσα στα υπολείμματα των Ταγμάτων Ασφαλείας που είχαν σωθεί μετά τη μάχη της Καλαμάτας και στους άνδρες του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον ίδιο τον Άρη Βελουχιώτη..» «…Οι νεκροί από τη μάχη και τις εκτελέσεις που ακολούθησαν, συγκεντρώθηκαν και ενταφιάστηκαν σε ένα ξεροπήγαδο έξω από τον Μελιγαλά με την ονομασία «Πηγάδα»….».

Δ.Χ. « … Όσο κι αν προσπάθησαν οι ηγέτες του ΕΛΑΣ δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν τις αυτοδικίες, μόνο να τις περιορίσουν…» «..Για τον ΕΛΑΣ οι νεκροί αντάρτες στην τριήμερη μάχη είναι 120 και οι τραυματίες 200, ενώ για τα Τάγματα και τους συμπαραστάτες τους οι νεκροί είναι συνολικά 600 στη μάχη και στις πράξεις αντεκδίκησης που ακολούθησαν…» «..τότε εμφανίζεται ο Άρης.», «…Όμως ο Άρης δεν μένει στον Μελιγαλά», «Με την αποχώρηση του Άρη εξαπλώνεται το χάος».

Απάντηση: Τι ακριβώς συνέβει στον Μελιγαλά; Η μάχη μεταξύ ΕΛΑΣ και του ΤΑ ξεκίνησε στις 13 Σεπτεμβρίου και έληξε στις 15 του μηνός, ημέρα Παρασκευή. Οι νεκροί της μάχης ήταν ελάχιστοι απο την πλευρά του ΤΑ –λιγότεροι από 30- και περίπου 150-200 από τον επιτιθέμενο ΕΛΑΣ, αλλά δεν ρίχτηκαν στην Πηγάδα. Οι πρώτοι πετάχτηκαν σε πρόχειρους τάφους, και οι αντάρτες του ΕΛΑΣ ενταφιάστηκαν στο νεκροταφείο. Το γράφει και ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Ευάγγελος Μαχαίρας ο οποίος εκφώνησε και τον επικήδειο λόγο κατ’ εντολή του Βελουχιώτη. Τις πρώτες ώρες μετά την είσοδο των ανταρτών στην πόλη, έγιναν λίγες δεκάδες δολοφονίες. Δεν ήταν όμως αυτοδικίες. Οι δολοφόνοι ήταν αντάρτες και καπετάνιοι του ΕΛΑΣ και δολοφονούσαν συγκεκριμένες προσωπικότητες της πόλεως τους οποίους η τοπική ηγεσία του ΕΑΜ/ΚΚΕ είχε κατατάξει στην «αντίδραση». Γιά παράδειγμα, θύματα της πρώτης ημέρας ήταν οι ιατροί Γρηγόρης Μπερσής και Αλκιβιάδης Λαντζούνης, ο φαρμακοποιός Κωνσταντίνος Λάσκαρης, ο δικηγόρος Λυκούργος Λαντζούνης, και ο έμπορος Παναγιώτης Λαντζούνης.

Ο Βελουχιώτης ήταν τότε επικεφαλής της 3ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ, δηλαδή ολοκλήρου του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου. Δεν ήταν παρών επί τόπου όταν γίνονταν οι μάχες της Καλαμάτας και του Μελιγαλά, αλλά ήταν σε συνεχή επαφή μέσω ασυρμάτου με τον Ωρίωνα, τον καπετάνιο της 9ης ταξιαρχίας που συμμετείχε στις μάχες. Οι μονάδες λοιπόν του ΕΛΑΣ που έδρασαν στην Καλαμάτα και στον Μελιγαλά, όχι μόνον ήταν υπό τις διαταγές του, αλλά ακολουθούσαν τις συνεχείς εντολές του, δρούσαν εν γνώσει του, και με δική του ευθύνη. Ο ίδιος έφθασε στον Μελιγαλά το απόγευμα της 15ης Σεπτεμβρίου, λίγο μετά το τέλος της μάχης, και παρέμεινε μέχρι το μεσημέρι της 17ης. Πριν τις μάχες στην Καλαμάτα και τον Μελιγαλά, ο Άρης είχε κοινοποιήσει διαταγή προς τον ΕΛΑΣ σύμφωνα με την οποίαν «πας συλλαμβανόμενος ταγματασφαλίτης να τυφεκίζεται επί τόπου». Γι αυτό, όταν το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου, δεύτερη ημέρα στον Μελιγαλά, επισκέφθηκε μαζί με τον Νίκο Μπελλογιάνη, τον Αχιλλέα Μπλάνα και τον Τάσσο Κουλαμπά, τους κρατούμενους στο Μπεζεστένι και βρήκε μεταξύ αυτών και εκατοντάδες ταγματασφαλίτες, έγινε έξω φρενών και έδωσε νέα διαταγή να ελεχθούν όλοι και να μη γλυτώσει κανείς. Επελέγει εξαμελής Επιτροπή να εφαρμόσει τη διαταγή, και ορίσθηκαν ως σφαγείς οι αντάρτες μιάς Διμοιρίας του 8ου συντάγματος ΕΛΑΣ Λακωνίας από τα χωριά του Πάρνωνα. Οι 30 περίπου αντάρτες παρέμειναν στον Μελιγαλά και έσφαζαν στην Πηγάδα. Προφανώς ο Άρης διάλεξε αυτούς τους αντάρτες λόγω προηγουμένης εμπειρίας, και για να μην μπορούν να αναγνωρισθούν από τους ντόπιους.

Η Σφαγή στην Πηγάδα άρχισε την επομένη, 17 Σεπτεμβρίου, ημέρα Κυριακή, και τελείωσε την Τετάρτη το απόγευμα, 20 Σεπτεμβρίου. Κράτησε δηλαδή 4 ολόκληρα εικοσιτετράωρα! Ήταν σχεδιασμένη και οργανωμένη μαζική δολοφονία από την ηγεσία του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ/ΚΚΕ Πελοποννήσου. Από την Κυριακή έως την Τετάρτη, φρουροί από ντόπια μέλη της ΟΠΛΑ μετέφεραν κουστοδίες από 30-50 υποψήφια θύματα, δεμένα με καλώδια και σύρματα, από το Μπεζεστένι στην Πηγάδα. Εκεί σφάζονταν από τους αντάρτες της Διμοιρίας του ΕΛΑΣ, κοντά στα χείλη του βάραθρου, και οι σοροί τους ρίχνονταν στην Πηγάδα. Μερικοί τουλάχιστον από τους φρουρούς συμμετείχαν και στη σφαγή.

Δ.Χ.: «… Με εντολή του συγκεντρώνονται περίπου 20 πολιτικοί και στρατιωτικοί αρχηγοί των ταγματασφαλιτών (σ.σ. 18 ήταν οι κρατούμενοι), οι οποίοι αποτελούν τον στόχο του πλήθους, και φυγαδεύονται μυστικά στις φυλακές της Καλαμάτας…». «..Όμως ο Άρης δεν μένει στον Μελιγαλά. Σχεδόν αμέσως θα φύγει με την κύρια δύναμη των ανταρτών για τους Γαργαλιάνους, την άλλη ισχυρή βάση των Ταγμάτων…».

Απάντηση: Αυτά κι αν είναι παραποιήσεις και απόπειρα αθώωσης του Άρη Βελουχιώτη. Λοιπόν, ο Άρης έμεινε στον Μελιγαλά περίπου 45 ώρες, κοιμήθηκε εκεί 2 βράδυα, παρέστη σε βασανιστήρια και βασάνισε και ο ίδιος κρατουμένους στη Μερόπη κοντά στον Μελιγαλά, έδωσε τη διαταγή για τις εκτελέσεις, και όρισε και τη Διμοιρία των εκτελεστών από τον ΕΛΑΣ. Παρακολούθησε μια τουλάχιστον κουστοδία θυμάτων να οδηγείται από το Μπεζεστένι στην Πηγάδα, αφού ο παρών εκεί αντάρτης του ΕΛΑΣ και μέλος της ΟΠΛΑ Σπύρος Ξιάρχος γράφει στο βιβλίο του «Η Αλήθεια για τον Μελιγαλά»ότι ο Άρης διέταξε να ελευθερώσουν τον γέροντα Γιάννη Λαντζούνη, όταν τον είδε να τον πηγαίνουν δεμένον στη γραμμή για την Πηγάδα. Ο Άρης δεν ακολούθησε τα τμήματα του ΕΛΑΣ για τους Γαργαλιάνους, αλλά το μεσημέρι της Κυριακής, 17 Σεπτεμβρίου, πήγε στην Καλαμάτα για να παρακολουθήσει την εκτέλεση της εντολής του να λυντσαρισθούν τα 18 ηγετικά στελέχη που έστειλε από τον Μελιγαλά. Το λυντσάρισμα έγινε τελετουργικά αργά το απόγευμα της Κυριακής στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας από δολοφόνους που περίμεναν, και οι σοροί μερικών απο τα θύματα κρεμάστηκαν στον φανοστάτη της πλατείας.

Για λυντσάρισμα έστειλε ο Άρης τους 18 στην Καλαμάτα κ. Χαριτόπουλε και όχι για να τους προφυλάξει!

Ακολούθησε και αυτός, και έβγαλε και λόγο στο συγκεντρωμένο πλήθος. Αυτό έχει γραφεί στις εφημερίδες που εξέδιδε τότε το ΕΑΜ στη Μεσσηνία, το μαρτυρεί ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, υπολοχαγός Τάσσος Αναστασόπουλος, ο οποίος ήταν τραυματίας στην Καλαμάτα και τον επισκέφθηκε ο Άρης, καθώς και ο μαυροσκούφης παπα-Ανυπόμονος. Στο βιβλίο του «Στο βουνό με τον Σταυρό κοντά στον Αρη» γράφει ότι έφθασε στην Καλαμάτα με τον Άρη όταν γινόταν το λυντσάρισμα. Από την Καλαμάτα, στις 18 Σεπτεμβρίου, κατευθύνθηκαν στους Γαργαλιάνους.
Όλα τα ανωτέρω είναι επιβεβαιωμένα και καταγεγραμμένα ως αναμφισβήτητα γεγονότα.

Φυσικά, την άρνηση της ευθύνης για το φριχτό έγκλημα στον Μελιγαλά την ξεκίνησε ο ίδιος ο Βελουχιώτης που έδωσε την εντολή. Ο Ευάγγελος Μαχαίρας στο βιβλίο του «50 Χρόνια Μετά» γράφει το εξής: «Πηγαίνοντας προς την Τρίπολη με τον Άρη και τον Κανελλόπουλο, ρώτησε ο Κανελλόπουλος τον Άρη αν ξέρει τίποτε για τις εκτελέσεις που λένε ότι έγιναν στον Μελιγαλά. Ο Άρης είπε ότι δεν ξέραμε τίποτε γιατί λείπαμε στους Γαργαλιάνους – Πύλο». Αυτή η συζήτηση έγινε στις 28 Σεπτεμβρίου 1944, και ο Μαχαίρας το αναφέρει επειδή προφανώς εξεπλάγει από την απάντηση του Άρη, αφού και οι δυό τους γνώριζαν την αλήθεια! Ο δε Κανελλόπουλος ο οποίος στο βιβλίο του «Ιστορικά δοκίμια» γράφει «Όταν έφθασα στην Καλαμάτα, άχνιζε ο τόπος από το ζεστό, ακόμα, αίμα χιλιάδων Ελληνων», είπε αργότερα ότι δεν πίεσε τον Άρη τότε, γιατί ήταν μόνος του και χρειαζόταν τη βοήθειά του να σταματήσει τις σφαγές του ΕΛΑΣ.

https://ellhnikaxronika.com/

Αύγουστος 1984: Η απόδραση από την Αλβανία του Χότζα

Η Zamira με την Isabela Islami είναι δύο Αμερικανοί πολίτες σήμερα. Δεν περίμεναν όμως να κερδίσουν την κλήρωση ή να πάρουν βίζα για να γίνουν.

Δεν μιλάμε για τα χρόνια της αλβανικής μεταπολίτευσης, αλλά όταν η Αλβανία είχε δικτατορία και ο δικτάτορας Ενβέρ Χότζα ήταν εν ζωή. Οι δύο αδελφές Islami και ο αδελφός τους Klementi πήραν τον δρόμο της απόδρασης πριν από 35 χρόνια, όχι περπατώντας, όπως και άλλοι, αλλά κολυμπώντας.

Οι αδελφές Islami και ο αδελφός τους πήραν τον δρόμο μέσα στη θάλασσα και ένα ρίσκο για τη ζωή τους, αφού γνώριζαν πως ήταν πιθανό να μην βγουν ζωντανοί , όπως στην πραγματικότητα συνέβη στον αδελφό τους Klementi σε νεαρή ηλικία.

Τον Αύγουστο του 1984 τα τρία μέλη της οικογένειας Islami αποφάσισαν να κολυμπήσουν από τα Εξαμίλια στην Κέρκυρα, μια απόσταση περίπου 2 χιλιομέτρων.
Αλλά η μικρή απόσταση δεν ήταν τόσο εύκολη για τους λάτρεις της κολύμβησης  Zamira, Isabela και Clement Islami, που έπρεπε να κολυμπήσουν για περισσότερο από 12 ώρες. Στη μέση της διαδρομής ο Klementi έχασε το δρόμο και μέχρι σήμερα δεν είναι γνωστό τίποτα για τη μοίρα του, ενώ η Zamira και Isabela σώθηκαν χάρη στη βοήθεια ενός ιταλικού σκάφους που τους αποβίβασε στην Κέρκυρα.

Από εκεί και πέρα η ζωή τους άλλαξε, έφυγαν στις ΗΠΑ, όπου εξακολουθούν να ζουν και να εργάζονται μέχρι σήμερα.

Τα τρία αδέλφια είχαν ένα σχέδιο, να εγκαταλείψουν εγκαίρως την Αλβανία και όταν βρήκαν την ευκαιρία, πήγαν στους Αγίους Σαράντα και έθεσαν το σχέδιο σε εφαρμογή. Η γενναία απόδραση της Zamira και Isabela ανακοινώθηκε εκείνη την εποχή από εφημερίδες πολλών χωρών.

Η οικογένεια τους που έμεινε πίσω, είχε τη μοίρα όλων όσων δραπέτευαν εκείνη την εποχή από την Αλβανία, αυτή της εξορίας.
https://apenadi.blogspot.com/

Από τον Γράμμο, αιχμάλωτος στην Αλβανία.

Κωνσταντίνος Σπυρ. Πατσόπουλος. Από τον Γράμμο, αιχμάλωτος στην Αλβανία. (ΑΠΕΘΑΝΕ ΠΛΗΡΗΣ ΗΜΕΡΩΝ 25 Αυγούστου 2017).

Ένας από τους λίγους στρατιώτες του Ελληνικού Στρατού, οι οποίοι παρά την ατυχία τους να συλληφθούν αιχμάλωτοι του λεγόμενου ΔΣΕ, ήταν διπλά τυχεροί στη συνέχεια. Πρώτον, δεν εκτελέστηκαν αλλά μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στην Αλβανία, και εκεί κατόρθωσαν να παραμείνουν ζωντανοί μέχρι την ημέρα της επιστροφής τους στην πατρίδα.

Είναι ιδιαίτερη η ικανοποίηση που νοιώθω όταν μια ανάρτησή μου γίνεται αφορμή να γίνει γνωστή μια προσωπική ιστορία ή να επιβεβαιωθεί κάποια άλλη. Αυτό έγινε και με την πρόσφατη ανάρτηση της 23ης Αυγούστου για τους αιχμαλώτους στρατιώτες του λεγόμενου ΔΣΕ στην Αλβανία.

 Πρώτον, έμαθα ότι δυό Θρακιώτες που είχα αναφέρει ότι ήταν αιχμάλωτοι στο νησί Μπέλλενε του Δούναβη επέζησαν και επέστρεψαν στα σπίτια τους. Μετά, ένας αριθμός φίλων και μη που διάβασαν την ανάρτηση, επικοινώνησαν μαζί μου και ερωτούσαν αν έχω στοιχεία για συγκεκριμένα πρόσωπα, και τρείς άλλοι για να μου πουν για την περιπέτεια δικών τους ανθρώπων στην Αλβανία.

Ένας από τους τελευταίους ήταν ο στρατιώτης Κωνσταντίνος Πατσόπουλος από τη Ζάκυνθο. Είχε καταταγεί το 1946, και όταν αιχμαλωτίσθηκε λίγο πριν το τέλος, τον Αύγουστο του 1949 στον Γράμμο, πολεμούσε τους αντάρτες σχεδόν 3 χρόνια, ήταν παλαίμαχος με σήμα 5 ή 6 εξαμήνων στο χιτώνιό του. Το καλοκαίρι του 1948, στην πρώτη κατάληψη του Γράμμου από το τάγμα του Γεωργίου Κουμανάκου (μετέπειτα επικεφαλής του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Κορέα ,και αργότερα ακτιβιστή υπερ της ειρήνης), ήταν μαζί του στην πρώτη γραμμή ως χειριστής οπλοπολυβόλου και τραυματίστηκαν και οι δυό ελαφρά από βλήμα όλμου.

Το καλοκαίρι του 1949 πολεμά στον Γράμμο, και στις 4 Αυγούστου το βράδυ είναι προωθημένος σε ένα αντέρεισμα μόνο με τον γεμιστή του οπλοπολυβόλου, δεν ακούνε την διαταγή υποχώρησης, και μένουν απομονωμένοι. Όταν σε κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι αυτοί που πλησιάζουν είναι αντάρτες και θα συλληφθούν προλαμβάνει και αφαιρεί απο το χιτώνιο το σήμα με τον αριθμό των εξαμήνων στο μέτωπο, γιατί αν το έβρισκαν οι αντάρτες σήμαινε σίγουρη επί τόπου εκτέλεση.

Στην Αλβανία έμεινε αιχμάλωτος 8 χρόνια. Η πείνα που τράβηξαν ήταν τόσο αφόρητη, που τους τύφλωνε. Ο Κωνσταντίνος γύρισε 45 κιλά, άνδρας ύψους 1, 75. Είδε δύο αιχμαλώτους συναδέλφους του να πέφτουν σε χείμαρρο και να παρασύρονται στον θάνατο, γιατί έναν κορμό δένδρου που κατέβαζε ο χείμαρρος τον νόμισαν ότι ήταν ψωμί! Κοιμούνταν πάνω σε άχυρα, στρωμένα επάνω σε ξύλα, χωρίς καμία θέρμανση τον χειμώνα. Η μεταχείριση τους από τους Αλβανούς ήταν ιδιαίτερα σκληρή τα πρώτα 6 χρόνια, όταν η Αλβανία δεν ήταν μέλος του ΟΗΕ, και δεν επέτρεπε σε κανέναν να επισκεφθεί τους αιχμαλώτους, ούτε στον Ερυθρό Σταυρό.

Ο Κωνσταντίνος επέστρεψε με τη δεύτερη ομάδα αιχμαλώτων που άφησε η Αλβανία.

 Βέβαια, η ατυχία του συνεχίστηκε στην υπόλοιπη ζωή του, γιατί οι ιστορίες που διηγείτο για το τι είδε και τι πέρασε εκεί λοιδορούνταν από μέλη της οικογενείας του που ήταν φανατικοί θαυμαστές του Χότζα.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ

«Τι έγιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μετά; Οργανώθηκαν σε ένα σύλλογο επαναπατρισθέντων, "Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ" με σκοπό να τύχουν μίας χαμηλή αποζημίωση ώστε να ξεκινήσουν ξανά την ζωή τους. Η μόνη βοήθεια που έτυχαν ήταν 300 δραχμές από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και μία ...κουβέρτα από το Κράτος. Αντίστοιχα οι στρατιώτες που είχαν αιχμαλωτισθεί αποζημιώθηκαν με 20 δραχμές και οι αξιωματικοί με 1.200. (Θεωρήθηκαν ότι υπηρετούσαν για 15 ημέρες όταν επέστρεψαν, αι στη συνέχεια απολύθηκαν).
"Ούτε μία ηθική επιβράβευση για ορισμένους που δεινοπάθησαν, δεν κατορθώθηκε... Η Πατρίδα φάνηκε πολύ φειδωλή. Έδωσε μόνο το δικαίωμα σε όλους όσους ήταν άρρωστοι ή ανάπηροι να παρουσιαστούν σε Επιτροπές για να νοσηλευτούν ή να συνταξιοδοτηθούν. Πράγμα βέβαια που έγινε. Στους 'υγιείς', για τα τόσα χρόνια, μόνο ο μισθός των δεκαπέντε ημερών από τον επαναπατρισμό μέχρι την απόλυση. Τίποτ' άλλο".

(Μπορεί βέβαια να συγκριθούν αυτά με άλλους επαναπατρισθέντες που είχαν φύγει εθελοντικά!)

Στη φωτογραφία, που είναι παρμένη κοντά στα σύνορα, την ώρα που Αλβανός αξιωματικός τους οδηγεί να τους παραδώσει σε αντιπρόσωπο του Ερυθρού Σταυρού.
Ο Κωνσταντίνος είναι ο τελευταίος δεξιά.

Ioannis Bougas

Νικήτα Αγαπητίδη - Το Χρονι... by Ιστορική Αλήθεια on Scribd