ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΉ ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΟΡΘΌΔΟΞΗ ΤΩΝ ΚΟΡΥΤΣΑΙΩΝ ΗΠΕΙΡΩΤΏΝ - GAZETË ELEKTRONIKE, KULTURORE, HISTORIKE, ORTHODHOKSE E KORÇARËVE EPIROTË
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2020
Πέμπτη 4 Ιουνίου 2020
Οι κομμουνιστικές φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Ε Χότζα στην Αλβανία! - Burgjet komuniste të E Hoxhës në Shqipëri!
Fundi
i luftës (1944) përkoi edhe në Shqipëri me periudhën e hakmarrjeve politike,
që më pas u transformuan nga regjimi komunist në një sistem të vërtetë
qeverisjeje bazuar në arrestimin dhe persekutimin e kundërshtarëve politikë
duke filluar me ish-krerët, intelektualët, tregtarët dhe pronarët e tokave.
Burgjet që ishin në dispozicion në vitin 1944 ishin tërësisht të
pamjaftueshme për të përmbushur kërkesat e reja, kështu qeveria e re e
drejtuar nga Enver Hoxha filloi duke përdorur shtëpitë private dhe
institucionet publike, si qendra paraburgimi dhe torture.
Në vitet 1944 – 1946
burgjet politike vareshin nga Drejtoria e Mbrojtjes së Popullit, struktura
operative e Ministrisë së Mbrojtjes. Në vitin 1947 të gjitha burgjet kaluan
nën kontrollin e Ministrisë së Brendshme, që ishte përgjegjëse për sigurinë e
brendshme. Tetë burgje ekzistuese në Shqipëri iu rezervuan të burgosurve politikë të cilët
përcaktoheshin si “armiq të popullit”, shtatë të burgosurve normal të
përcaktuar si “ordinerë” dhe tre burgje ishin të përziera. Me kalimin e
viteve regjimi hapi burgje të reja në të gjitha qendrat kryesore, duke i
specifikuar ato për të burgosurit politikë dhe burgjet e destinuara për të
burgosurit ordinerë.
Qëllimi zyrtar i
paraburgimit që i rezervohej të burgosurve politikë ishte “riedukimi dhe
rehabilitimi” nëpërmjet vuajties dhe punës. Kështu, përveç burgjeve (që ishin
të izoluara e të rrethuara me tela me gjemba dhe me ushtarë, brenda të cilave
të burgosurit vuanin dënimin e tyre pa punuar) regjimi filloi ndërtimin e
kampeve të punës. Kampet e punës ishin vende ku dënimi kryhej duke bërë punë
të detyruar si bonifikim, ndertime veprash publike, nxjerrje mineralesh apo
bujqësi. Kampet e punës ndërtoheshin posaçërisht pranë vendit ku të burgosurit
duhet të punonin. Kampet e tilla, në shumicën e rasteve, kanë qenë të
përkohshme (të ndërtuara me çadra apo baraka, të rrethuar nga tela me gjemba
dhe ushtarë të armatosur), ndërsa në disa raste ishin të vendosura në formë
të përhershme sidomos afër minierave. Pothuajse të gjithë të burgosurit që
ishin në gjendje të punonin caktoheshin në këto kampe dhe me kalimin e viteve
numri i kampeve të punës tejkaloi atë të burgjeve.
Punimet publike më të
mëdha në Shqipëri, gjatë viteve të komunizmit, janë realizuar nëpërmjet punës
së detyruar të të burgosurve (si të burgosur politikë ashtu dhe
ordinerë) dhe të të internuarve, të cilët ishin të detyruar të punonin mbi
këto vepra edhe për të siguruar jetesën. Ndër burgjet e destinuara për “armiqtë
e popullit” më famëkeqi ishte ai i Burrelit, konsiderohej si një super burg
nga i cili ishte e pamundur të arratiseshe dhe në të cilin të burgosurit
politikë jetonin në kushte çnjerëzore. Nga viti 1946 deri 1950 kampet e punës
ishin 20, por në periudhën e viteve 1950-1990 u ndërtuan edhe 90 të tjerë:
ato mbeten të hapur për kohën e nevojshme që duhej për të përfunduar punën e
besuar të burgosurve. Më i madhi dhe më famëkeqi ishte ai i Spaçit, i cili
mbeti i hapur nga viti 1968 deri në vitin 1990 për shfrytëzimin e një miniere
bakri dhe piri. Jeta në burgjet komuniste, ashtu si dhe në kampet e punës
ishte shumë e ashpër: të burgosurit politikë, shpesh të akuzuar mbi baza
dëshmish të rreme, ose mbi dëshmi të nxjerra përmes torturave nga Sigurimi,
nëse nuk dënoheshin me vdekje, shpesh vdisnin për shkak sëmundjesh, urie ose
kushtesh të vështira pune. Në çdo burg e kamp pune Sigurimi kishte infiltruar
bashkëpunëtorët e vet mes të burgosurve që për të marrë një copë buke më
shumë, apo edhe një copë sapun, ishin të gatshëm të denonconin shokët e
qelisë edhe duke gënjyer.
Në arkivin e Ministrisë
së Brendshme deri në vitin 1990 rezultojnë të dënuar 25 mijë të burgosurit
politikë, por duke qënë se mungojnë statistikat e të dënuarve të periudhës
nga 1945 në 1946 dhe të dënuarve me dënime të vogla, besohet se të burgosurit
politikë në Shqipëri kanë qenë mes 30.000 dhe 34.000. Sipas një raporti të
publikuar në 2016 nga Instituti i Studimeve për Krimet dhe Pasojat e
Komunizmit (ISKK) në Shqipëri, të burgosurit politikë ishin 26.768 burra dhe
7.367 gra, të burgosurit e vdekur në burg për shkak të kushteve të burgjeve
ishin 984, dhe 308 të tjerët humbën aftësinë e tyre mendore. Sipas të njëjtit
burim 5.577 burra dhe 450 gra u dënuan me vdekje dhe u vranë. Trupat e të
burgosurve që ekzekutoheshin ose vdisnin në burg gjatë punës së detyruar apo
nga sëmundje, nuk iu ktheheshin të afërmve. |
Το
τέλος του πολέμου (1944) ήταν και η αρχή της περιόδους της πολιτικής
εκδίκησης στην Αλβανία, που ύστερα μετατράπηκε από το κομμουνιστικό καθεστώς
ως ένα πραγματικό σύστημα διακυβέρνησης που βασιζόταν σε συλλήψεις και
διωγμούς των πολιτικών αντιπάλων, ξεκινώντας
από τους πρώην αρχηγούς, διανοούμενους, εμπόρους και κτηματίες. Οι φυλακές που ήταν στην διάθεση της
κυβέρνησης το 1944 ήταν ανεπαρκής για να καλύψουν τις νέες ανάγκες. Έτσι
η νέα κυβέρνηση με αρχηγό τον Ε Χότζα ξεκίνησε χρησιμοποιώντας τα ιδιόκτητα
κτίρια και τις δημόσιες υπηρεσίες ως κέντρα κράτησης και βασανισμών. Τα
έτη 1944-1946 οι πολιτικές φυλακές βρίσκονταν υπό την Διεύθυνση της Λαϊκής
Προστασίας, επιχειρησιακή δομή του Υπουργείου Άμυνας. Το έτος 1947 όπως και
όλες οι φυλακές πέρασαν υπό τον έλεγχο του Υπουργείου Εσωτερικών. Από το
σύνολο των φυλακών που υπήρχαν στην
Αλβανία οι οχτώ κρατήθηκαν για τους πολιτικούς φυλακισμένους οι οποίοι χαρακτηρίζονταν
ως «εχθροί του λαού», οι εφτά στους κανονικούς φυλακισμένους και τρείς ήταν
μικτές. Με το πέρασμα του χρόνου το καθεστώς έχτισε καινούριες φυλακές σε όλα
τα βασικά κέντρα, διαχωρίζοντας ποιες ήταν για πολιτικούς κρατούμενους και
ποιες για τους κανονικούς. Ο
επίσημος σκοπός της προφυλάκισης που αφορούσε τους πολιτικούς κρατούμενους
ήταν «επαναδιαπαιδαγώγηση και επανένταξη» μέσω του πόνου και της εργασίας.
Έτσι πέρα από τις φυλακές ( πού ήταν απομονωμένες και περιφραγμένες με
συρματοπλέγματα και στρατιώτες, μέσα στα οποία οι φυλακισμένοι εκτίαν την
ποινή τους χωρίς να εργάζονται) το
καθεστώς άρχισε την οικοδόμηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης για εργασία. Τα
στρατόπεδα συγκέντρωσης εργασίας ήταν τα μέρη που η ποινή εκτίονταν με την υποχρεωτική εργασία όπως αποκαταστάσεις, χτίσιμο δημόσιων έργων,
εξόρυξη μετάλλων ή γεωργικές εργασίες. Τα
στρατόπεδα εργασίας χτίζονταν επίτηδες κοντά στο μέρος όπου οι φυλακισμένοι
θα έπρεπε να εργαστούν. Τέτοια στρατόπεδα των πλείστων των περιπτώσεων ήταν
προσωρινά, (χτισμένα με σκηνές ή ξύλινες κατασκευές , περιφραγμένες με
σύρματα και ένοπλους στρατιώτες γύρω
τους) ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ήταν
τοποθετημένα σε μόνιμες εγκαταστάσεις ιδιαίτερα κοντά στα ορυχεία. Σχεδόν
όλοι οι φυλακισμένοι που μπορούσαν να δουλέψουν ορίζονταν να πάνε στις
φυλακές αυτές και με το πέρας του χρόνου ο αριθμός των στρατοπέδων ξεπέρασε
αυτό των φυλακών.
Τα
μεγάλα δημόσια έργα στην Αλβανία, κατά τα χρόνια του κομμουνισμού, έχουν
γίνει μέσα από την υποχρεωτική εργασία των φυλακισμένων ( πολιτικούς και κοινούς φυλακισμένους) και των
εξόριστων, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να δουλέψουν στα έργα αυτά για να
εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Από τις φυλακές που προορίζονταν για «τους εχθρούς
του λαού» το πιο κακόφημο ήταν αυτό του Μπουρέλ, αφού θεωρούνταν ως μία
υπερ-φυλακή από το οποίο ήταν αδύνατον να δραπετεύσεις και στον οποίο οι
πολιτικοί κρατούμενοι ζούσαν σε απάνθρωπες συνθήκες. Από το 1946 μέχρι το 1950 τα στρατόπεδα εργασίας ήταν
20, όμως κατά την περίοδο 1950-1990 χτίστηκαν άλλα 90 στρατόπεδα, τα οποία λειτουργούσαν
μέχρι την ολοκλήρωση του έργου που είχε ανατεθεί στους φυλακισμένους. Το
μεγαλύτερο όλων ήταν και το κακόφημο του Σπάτς, το οποίο παρέμεινε ανοιχτώ
από το 1968 έως το 1990 για την εκμετάλλευση ενός ορυχείου χαλκού και πυρίτι.
Η
ζωή στις κομμουνιστικές φυλακές όπως και στα στρατόπεδα εργασίας ήταν πολύ
δύσκολη. Οι πολιτικοί κρατούμενοι, πολλές φορές καταδικασμένοι με βάση
ψεύτικες μαρτυρίες ή με ομολογίες αντλημένες από τα βασανιστήρια του
Σιγκουρίμι (Μυστική Υπηρεσία), εάν δεν καταδικάζονταν με εκτέλεση συχνά πέθαιναν εξαιτίας των ασθενειών, της πείνας
ή των δύσκολων συνθηκών εργασίας. Σε
κάθε φυλακή η στρατόπεδο εργασίας το Σιγκουρίμι είχε συνεργάτες ανάμεσα στους
φυλακισμένους. Για να πάρουν ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω ή σαπούνι ήταν έτοιμοι
να καταγγείλουν τους συγκρατούμενους του στο κελί λέγοντας ψέματα.
Στο
αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικού μέχρι το 1990 φαίνονται καταδικασμένοι 25000
πολιτικοί κρατούμενοι, αλλά επειδή λείπουν τα στατιστικά των καταδικασθέντων κατά
την περίοδο 1945-1946 και των καταδικασθέντων για μικρά αδικήματα, θεωρείτε
πως οι πολιτικοί κρατούμενοι στην Αλβανία ήταν περίπου 30.000-34.000. Σύμφωνα
με την αναφορά που δημοσιεύθηκε το 2016 από το Ίδρυμα Μελετών για τα Εγκλήματα
και τις Συνέπειες του Κομμουνισμού στην
Αλβανία, οι πολιτικοί κρατούμενοι ήταν 26.768 άντρες και 7367 γυναίκες,
φυλακισμένοι και νεκροί στην φυλακή εξαιτίας των δύσκολων συνθηκών ήταν 984
και άλλοι 308 έχασαν την ικανότητα τους να σκέφτονται, με λίγα λόγια έχασαν
τα λογικά τους. Σύμφωνα με την ίδια πηγή 5577 άντρες και 450 γυναίκες
καταδικάστηκαν εις θάνατον και εκτελέστηκαν. Τα σώματα των κρατουμένων που
εκτελέστηκαν ή πέθαιναν στην φυλακή κατά την υποχρεωτική εργασία ή από
αρρώστιες, δεν επιστρέφονταν στους συγγενείς. |
Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020
Ο Αριστερός "παράδεισος" στην Αλβανία που ονειρεύονται οι αριστεροί στην Ελλάδα!- "Parajsa" e majtë në Shqipëri të cilën e ëndërrojnë të majtët në Greqi!
Φωτογραφία από τα συρματοπλέγματα στην Κομμουνιστική Αλβανία. Τρεις γυναίκες δουλεύουν την "μαλακή ζώνη" για να ελέγχουν οι στρατιώτες αν κάποιος έχει πατήσει. |
Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020
Γιάννης Πάριος και άλλοι Έλληνες Καλλιτέχνες στην Αλβανία του Ε Χότζα! (Ελληνικούς Υπότιτλους)
Η
σελίδα μας σας προσφέρει ένα μοναδικό ιστορικό βίντεο με ελληνικούς
υπότιτλους από το Αλβανικό Αρχείο- Ταινιοθήκη.
2
Ιουλίου 1978. Ομάδα Ελλήνων Καλλιτεχνών επισκέπτονται την Αλβανία στα πλαίσια
βελτίωσης των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Χορευτές και τραγουδιστές
αποτελούν την ομάδα. Μεταξύ αυτών, ο Γιώργος Κατσαρός, ο Γιάννης Πάριος, η
Πολίνα, Θεόδωρο Κρίτα, Στυλιανός Μπέλλος και τον Θανάση Πολυκανδριώτη κ.α.
Η
περιοδεία ξεκίνησε από τους Αγίους Σαράντα και συνεχίστηκε στο Αργυρόκαστρο,
Δρόπολη, στην υπόλοιποι Αλβανία και έκλεισε στην Κορυτσά.
Φυσικά
την διαδρομή αυτή το Κομμουνιστικό Καθεστώς το χρησιμοποίησε προπαγανδιστικά
στο εσωτερικό της χώρας καθώς σε κάθε πόλη πήγαιναν τους επισκέπτες σε
διάφορα σημεία όπως μουσεία κ.α για να θαυμάσουν τα θαύματα και τα
επιτεύγματα του κομμουνισμού. Την ίδια στιγμή ο κόσμος υπέφερε. Αυτή είναι η
όψη του κομμουνισμού δεν υπάρχει χειρότερο πολιτικό σύστημα και πρέπει να
εξαφανιστεί από προσώπου γης αυτή η ιδεολογία που στρέφεται ενάντια στον ίδιο
τον άνθρωπο και την ελευθερία του. Εμείς το βιώσαμε σε κανέναν δεν το ευχόμαστε
να το βιώσει.
|
Faqja jonë ju ofron një video historike
me titra greqisht nga Arkvi i Filmit Shqiptar.
Në dt 2 Korrik 1978, një grup artistësh
Grek vizituan Shqipërinë në kontekstin e përmirësimit të marrdhënieve
ndërmjet dy vendeve. Kërcimtarë dhe këngëtarë janë pjesë të këtij grupi. Ndër
ta Jorgo Kacaros, Jani Parios, Polina, Theodhor Krita,
Stilianos Bello , Thanasi Polikandhrioti etj.
Kjo vizitë filloi në Sarandë dhe
vazhdoi në Gjirokastër, Dropull në të gjithë Shqipërinë me stacion të fundit
Korçën. Natyrisht ky udhëtim u përdor për propagandë të brendshme nga sistemi.
Në çdo qyteti vizistorët vizitonin pika të rëndësishme si muzeun etj me
qëllim që vizitori të mrekullohej me mrekullitë e komunizmit. Në të njejëtn
kohë populli vuante. Ky është aplikimi dhe fytyra e vërtetë e komunizmit i cili është sistemi më i keq politik dhe do
të ishte mirë të zhdukej nga faqja e dheut kjo ideologji antihumane që
kthehet kundër njeriut dhe lirisë së tij. Ne e jetuam, urojmë që askush tjetër
të mos e jetojë.
|
Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019
Ιστορικό βίντεο από τα αρχεία της αλβανικής ραδιοτηλεόρασης στα Ελληνικά: Η Μαρινέλλα στην Αλβανία το 1977-Video historike nga AQFSH: Marinela në Shqipëri!
Ιστορικό
βίντεο με τις συναυλίες της Μαρινέλλας στην Αλβανία.
Το
καλό είναι ότι το ντοκιμαντέρ έχει παρουσιαστεί στα ελληνικά.
Περιγραφή:
Εικόνες του κέντρου των Τιράννων. Εικόνες από την αίθουσα εκδηλώσεων. Το
συγκρότημα «Μαρινέλλα» παρουσιάζει μια συναυλία. Παίρνουν μέρος διάφορες προσωπικότητες
της εποχής και ο τότε πρέσβης της Ελλάδας στην Αλβανίας ο Γεώργιος Γιώργης.
Στην
συνέχεια η Μαρινέλλα τραγουδά στην Αυλώνα στην Τεπελένι, Αργυρόκαστρο,
Δυρράχιο και Κορυτσά.
Όλα
αυτά συνέβησαν το 1977.
|
Përshkrimi:
Pamje e qendres se Tiranes. Pamje e salles se operas. Jep koncert ansambli
"Marinela". Marrin pjese ne shfaqje Tefta Cami, Reiz Malile,
Anastas Kondi, Dritero Agolli, Javer Malo dhe ambasadori i Greqise ne
Shqiperi Jorgos Jorgis. Flet me kete rast Riza Hajro. Marinela duke kenduar.
Kendojne dy vellezrit. Ju dhurojne lule. Ansambli viziton ekspoziten
"Shqiperia Sot". Pamje nga ekspozita e arteve figurative. Pamje e
rruges se Durresit. Pjesetaret e ansamblit ne autobuz duke kenduar, pamje te
fushave te sistemuara, te serave, pamje e Fierit si dhe e Azotikut.
Pamje e Vlores
nga lart. Pritja ne hotel Adriatikun nga artistet vlonjate. Pamje e uijit te
ftohte. Valet e detit. Pamje e monumentit te pavaresise. Artistet grek dalin
ne fotografi. Marinela duke kenduar, publiku vlonjat degjon. Pamje e Vlores.
Pamje e kalase se Tepelenes. Pamje te Gjirokastres, shtepi karakteristike.
Obelisku i arsimit. Pamje e kalase. Gjirokastra e pare nga kalaja. Marinela
duke kenduar, vellezerit duke kenduar. Artistet grek duke pare ne televizor
Marinelen. Largimi nga Gjirokastra.
Pamje nga
Durresi, plazhi i Durresit. Pamje e kinoteatrit. Duke i rene buzuqit. Kendon
nje kengetar. Pamje e metalurgjise, e ures se Prenjasit e trenit duke ecur
siper. Vullnetaret e hekurudhes se Gurit te Kuq duke kenduar dhe pershendesin
artistet. Pamje e Korçes. Marinela duke kenduar "Djemte e Pireut".
Zhani Ziçishti i dhuron lule. Marinela flet sinkron. Pamje e Pogradecit,
Volorekut. Marinela duke fotografuar. Largimi i ansamblit. Marinela takohet
duke qare. Largimi.
Viti: 1977
Kohëzgjatja:
26 min
|
Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2019
Μία ασυνήθιστη ελληνοαλβανική ιστορία. Η επιστολή του Α Παπανδρέου προς τον Ε Χότζα! - Një histori e pazakontë shqiptaro-greke dhe një ngjarje sekret mes Enver Hoxhës dhe Andrea Papandreut
NË SHQIP LEXONI ARTIKULLIN KËTU
Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019
Η Σφαγή στην Πηγάδα του Μελιγαλά: 73 χρόνια άρνηση και παραποίηση
Όλα τα ανωτέρω είναι επιβεβαιωμένα και καταγεγραμμένα ως αναμφισβήτητα γεγονότα.
https://ellhnikaxronika.com/
Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2019
Αύγουστος 1984: Η απόδραση από την Αλβανία του Χότζα
Δεν μιλάμε για τα χρόνια της αλβανικής μεταπολίτευσης, αλλά όταν η Αλβανία είχε δικτατορία και ο δικτάτορας Ενβέρ Χότζα ήταν εν ζωή. Οι δύο αδελφές Islami και ο αδελφός τους Klementi πήραν τον δρόμο της απόδρασης πριν από 35 χρόνια, όχι περπατώντας, όπως και άλλοι, αλλά κολυμπώντας.
Οι αδελφές Islami και ο αδελφός τους πήραν τον δρόμο μέσα στη θάλασσα και ένα ρίσκο για τη ζωή τους, αφού γνώριζαν πως ήταν πιθανό να μην βγουν ζωντανοί , όπως στην πραγματικότητα συνέβη στον αδελφό τους Klementi σε νεαρή ηλικία.
Τον Αύγουστο του 1984 τα τρία μέλη της οικογένειας Islami αποφάσισαν να κολυμπήσουν από τα Εξαμίλια στην Κέρκυρα, μια απόσταση περίπου 2 χιλιομέτρων.
Αλλά η μικρή απόσταση δεν ήταν τόσο εύκολη για τους λάτρεις της κολύμβησης Zamira, Isabela και Clement Islami, που έπρεπε να κολυμπήσουν για περισσότερο από 12 ώρες. Στη μέση της διαδρομής ο Klementi έχασε το δρόμο και μέχρι σήμερα δεν είναι γνωστό τίποτα για τη μοίρα του, ενώ η Zamira και Isabela σώθηκαν χάρη στη βοήθεια ενός ιταλικού σκάφους που τους αποβίβασε στην Κέρκυρα.
Από εκεί και πέρα η ζωή τους άλλαξε, έφυγαν στις ΗΠΑ, όπου εξακολουθούν να ζουν και να εργάζονται μέχρι σήμερα.
Τα τρία αδέλφια είχαν ένα σχέδιο, να εγκαταλείψουν εγκαίρως την Αλβανία και όταν βρήκαν την ευκαιρία, πήγαν στους Αγίους Σαράντα και έθεσαν το σχέδιο σε εφαρμογή. Η γενναία απόδραση της Zamira και Isabela ανακοινώθηκε εκείνη την εποχή από εφημερίδες πολλών χωρών.
Η οικογένεια τους που έμεινε πίσω, είχε τη μοίρα όλων όσων δραπέτευαν εκείνη την εποχή από την Αλβανία, αυτή της εξορίας.
https://apenadi.blogspot.com/
Από τον Γράμμο, αιχμάλωτος στην Αλβανία.
"Ούτε μία ηθική επιβράβευση για ορισμένους που δεινοπάθησαν, δεν κατορθώθηκε... Η Πατρίδα φάνηκε πολύ φειδωλή. Έδωσε μόνο το δικαίωμα σε όλους όσους ήταν άρρωστοι ή ανάπηροι να παρουσιαστούν σε Επιτροπές για να νοσηλευτούν ή να συνταξιοδοτηθούν. Πράγμα βέβαια που έγινε. Στους 'υγιείς', για τα τόσα χρόνια, μόνο ο μισθός των δεκαπέντε ημερών από τον επαναπατρισμό μέχρι την απόλυση. Τίποτ' άλλο".
Ο Κωνσταντίνος είναι ο τελευταίος δεξιά.