Όταν η Αλβανία «έκλεψε» 4 υποβρύχια κλάσης Whiskey από την Σοβιετική Ένωση (και πώς γύρισε και ταινία)

 

Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Αλβανία υπό την σιδηρά ηγεσία του δικτάτορα Ενβέρ Χότζα και του αλβανικού κομμουνιστικού κόμματος («Κόμμα Εργασίας») εντάχθηκε στην σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Για ένα διάστημα οι δυο χώρες είχαν καλές σχέσεις και η Αλβανία ήταν παραλήπτης στρατιωτικής βοήθειας και υλικού.

Στα πλαίσια της συμμαχίας των δυο χωρών, η Αλβανία παραχώρησε το νησάκι Σαζάν απέναντι από την Αυλώνα για την δημιουργία μίας προστατευμένης υπόγειας βάσης υποβρυχίων.

Πράγματι, οι εργασίες προχώρησαν με γοργούς ρυθμούς και από την βάση αυτή σύντομα επιχειρούσαν υποβρύχια κλάσης Whiskey ή Project (σχέδιο) 613 στην ευρύτερη περιοχή της Αδριατικής και της Μεσογείου Θάλασσας.

Ήταν σαφώς ένα στρατηγικό σημείο για τα σοβιετικά υποβρύχια αφού από εκεί μπορούσαν να ελέγξουν, να επιτηρούν και αν χρειαζόταν και να παρενοχλήσουν νατοϊκές δυνάμεις και να ενεργήσουν πόλεμο φθοράς χωρίς να έχουν ανάγκη να μετακινηθούν σε άλλες βάσεις στα μετόπισθεν για ανεφοδιασμό.

Μάλιστα οι επιχειρησιακές παραμέτροι των αποστολών των υποβρυχίων αυτών ήταν τόσο σημαντικές, που για μία περίοδο η συγκεκριμένη βάση υποβρυχίων στην Αλβανία ήταν το «σπίτι» για 12 σοβιετικά υποβρύχια της κλάσης αυτής.

Ο πλοίαρχος Aleko Pojani, κυβερνήτης του υποβρυχίου 105 (Stuhia) κατά την διάρκεια μίας εκ των «μυστηριωδών» αποστολών στην Μεσόγειο.

H αξία της βάσης αναδείχθηκε ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι είχε επέλθει ρήξη με την Γιουγκοσλαβία του Τίτο, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής ακτογραμμής της Αδριατικής να είναι  πλέον απροσπέλαστο για το Σοβιετικό Ναυτικό.

Ουσιαστικά, με λίγα υποβρύχια να επιχειρούν με άνεση ανεφοδιασμού στην συγκεκριμένη περιοχή, η Σοβιετική Ένωση μπορούσε να ελέγχει τη διέλευση της ναυσιπλοΐας από τα στενά του Οτράντο και να διατηρεί μία μόνιμη απειλή ενάντια στα πολεμικά πλοία της Ιταλίας και της Ελλάδας, αλλά και του Έκτου Στόλου.

Επίσης ήταν μία άριστη μέθοδος για την επιτήρηση και απειλητική παρουσία ενάντια στο τότε «απολωλόν πρόβατο», την Γιουγκοσλαβία του Τίτο που επισήμως είχε μεν καθεστώς ουδετερότητας αλλά ήταν σχεδόν εχθρική με την Σοβιετική Ένωση, ενώ προμηθευόταν πλέον αμυντικό υλικό (π.χ. μαχητικά αεροσκάφη F-86) από την Δύση!

Τελικά, το κλίμα αυτό δεν κράτησε για πολύ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, οι σχέσεις Αλβανίας – ΕΣΣΔ παρουσίασαν ύφεση φτάνοντας τελικά στο σημείο της απόλυτης ρήξης και διακοπής διπλωματικών σχέσεων.

Η νέα ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης κράτησε αποστάσεις από τις πολιτικές του Ιωσήφ Στάλιν, που ο Χότζα είχε μετατράψει σε κάτι σαν θεϊκή οντότητα και αντικείμενο θρησκευτικής λατρείας, αν κι επισήμως η Αλβανία ήταν άθεο κράτος.

Ο Χότζα με αφορμή την συγκεκριμένη αλλαγή πολιτικής απέσπασε την Αλβανία από το σοβιετικό άρμα, βλέποντας ότι υπό την ηγεσία Χρούστσεφ η Αλβανία προοριζόταν σε ρόλο μαριονέτας με την οικονομική και τεχνική βοήθεια να μειώνεται σταθερά.

Το αποτέλεσμα ήταν όλοι οι Σοβιετικοί πολίτες και στρατιωτικοί κηρύχθηκαν ανεπιθύμητοι κι έπρεπε να αποχωρήσουν από την χώρα.

Αυτό βέβαια, συμπεριελάμβανε και τα πληρώματα των υποβρυχίων στο ναύσταθμο του νησιού Σαζάν, που ξαφνικά έπρεπε να αφήσουν τα πόστα τους και να αποχωρήσουν κακήν-κακώς ως εχθροί της χώρας.

Φυσικά δεν τους επιτράπηκε να φύγουν με τα υποβρύχιά τους, τα οποία κατασχέθηκαν από το καθεστώς Χότζα και παρουσιάστηκαν στην κοινή γνώμη ως ένα τρόπαιο μίας νίκης στον αγώνα για την επικράτηση του αυθεντικού (sic) κομμουνισμού ενάντια στην «ξεστρατημένη μαλθακότητα» της νέας σοβιετικής ηγεσίας.

Μάλιστα αφηνόταν να εννοηθεί ότι τα υποβρύχια δεν κλάπηκαν, αλλά αντίθετα ήταν ένα είδος αποζημίωσης των Σοβιετικών για την μακροχρόνια χρήση του ναύσταθμου του Πασά Λιμάν και της βάσης υποβρυχίων στο νησί Σαζάν.

Όλα αυτά, το σωτήριο έτος 1961…

Έτσι, το αλβανικό Ναυτικό, από εκεί που είχε στην κατοχή του πολλές δεκάδες πλοία αλλά όλα μικροσκοπικά και απλούστατα περιπολικά, ναρκοθηρευτικά, κανονιοφόρους και τορπιλακάτους, βρέθηκε ξαφνικά να έχει στην κατοχή του τέσσερα υπερσύγχρονα για την εποχή υποβρύχια.

Και μάλιστα όχι απλώς υπερσύγχρονα, αλλά τα αυθεντικά υποβρύχια του σοβιετικού Ναυτικού που προορίζονταν να αναμετρηθούν με τα αντιτορπιλικά του Έκτου Στόλου, όχι υποβαθμισμένες εξαγωγικές εκδόσεις.

Μόνο που υπήρχε ένα πρόβλημα: Δεν υπήρχαν Αλβανοί ναυτικοί για να επιχειρήσουν με τα νέα αυτά υποβρύχια που το καθεστώς είχε κλέψει από την Σοβιετική Ένωση, πόσο μάλλον εκπαιδευμένοι. Είναι γνωστό ότι Αλβανοί ναυτικοί μερικές φορές επέβαιναν στα υποβρύχια σε κάποιες αποστολές.

Μάλιστα υποτίθεται ότι κάποια από αυτά, έφεραν αλβανική σημαία και πλευρικά για να μην προδίδεται η παρουσία σοβιετικής ναυτικής δύναμης στην περιοχή της Αδριατικής. Ωστόσο οι Αλβανοί σε καμία περίπτωση δεν τα γνώριζαν αρκετά καλα ωστε να μπορούν να επιχειρήσουν μόνοι τους με αυτά.

Προπαγανδιστικός πίνακας με την προσέγγιση των δυο δικτατόρων που όπως αποδείχθηκε ήταν μία προσωρινή συμφεροντολογική κίνηση.

Και ακόμα και αν υποθετικά η Αλβανία κατάφερνε να βρει πληρώματα, δεν θα μπορούσε τα υποστηρίξει τα υποβρύχια, αφού η χώρα μόλις εντάχθηκε σε καθεστώς εμπάργκο από την Σοβιετική Ένωση και στην Αλβανία δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια ναυπηγοεπισκευαστικές υποδομές για να τα υποστηρίξουν.

Την λύση την έδωσε μία άλλη χώρα, η Κίνα.

Την ίδια περίοδο συμπτωματικά, η Κίνα του Μάο Τζε Τουνγκ περνούσε την δικιά της ύφεση με την Σοβιετική Ένωση που σχεδόν έφτασε στο σημείο της σύγκρουσης, και προκειμένου να αντιμετωπίσει την στρατιωτική υπεροπλία της Σοβιετικής Ένωσης, η Κίνα αναζήτησε εναλλακτικές συμμαχίες.

Στο κλίμα αυτό, ήταν θέμα χρόνου η προσέγγιση και άλλων χωρών εχθρικών προς την Σοβιετική Ένωση. Έτσι κυριολεκτικά από το πουθενά, η Αλβανία εξελίχθηκε σε στρατηγικό εταίρο της Κίνας.

Κινέζικης κατασκευής Shenyang J-6 (MiG-19) της Αλβανικής Αεροπορίας

Η Κίνα με την σειρά της είχε στην κατοχή της και σε υπηρεσία αρκετά υποβρύχια της συγκεκριμένης κλάσης και μάλιστα είχε αγοράσει άδεια τοπικής κατασκευής τους, αποκτώντας συνολικά 25 τέτοια υποβρύχια με τοπική ονομασία Type 03.

Με τη νέα προσέγγιση και στρατηγική συμμαχία των δυο χωρών, η Αλβανία απέκτησε τεράστιες ποσότητες κινέζικου αμυντικού υλικού, από άρματα μάχης (αντίγραφα σοβιετικών) μέχρι σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη, όλα κινέζικες εκδόσεις και αντίγραφα αντίστοιχων σοβιετικών.

Στα πλαίσια αυτά, η Κίνα ανέλαβε την εκπαίδευση Αλβανών ναυτικών ώστε να μάθουν να επιχειρούν με τα υποβρύχια που απέκτησε το αλβανικό Ναυτικό από το πουθενά. Παράλληλα, η Κίνα βοήθησε και με την τεχνική τους υποστήριξη, ώστε να επανέλθουν και παραμείνουν σε λειτουργική κατάσταση.

Έτσι λοιπόν, με κινέζικη βοήθεια και αλβανικά πληρώματα, τέσσερα υποβρύχια κλάσης Whiskey για ένα διάστημα κάτι περισσότερο από μία δεκαετία, ήταν η αιχμή του δόρατος της αλβανικής ναυτικής δύναμης αφού μπορούσαν αιφνιδιαστικά να καταφέρουν συντριπτικά χτυπήματα στους αντιπάλους τους.

Η κατάσταση αυτή όμως δεν κράτησε για πολύ.

Το (κλεμμένο) καμάρι του αλβανικού Ναυτικού δεν θα έμενε καμάρι για πολύ. Ο Χότζα κατάφερε να έρθει σε ρήξη και με τον Μάο αυτή τη φορά με αφορμή διαφωνίες πάνω σε υψηλές κοινωνικοπολιτικές θεωρίες περί της εφαρμογής του κομμουνισμού, αν και πιθανότερο είναι οι Κινέζοι απλά να αρνήθηκαν να συνεχίσουν να παράσχουν απλόχερα βοήθεια στην Αλβανία, μια χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου με μηδενικό γεωπολιτικό βάρος.

Το αποτέλεσμα ήταν να μειωθεί η οικονομικοτεχνική βοήθεια στην Αλβανία και από την Κίνα, μία κατάσταση που δυστυχώς για την Αλβανία συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του Μάο το 1976 και εξελίχθηκε πια σε πλήρες εμπάργκο το 1978 αφήνοντας την Αλβανία πλέον σε πλήρη διεθνή απομόνωση.

Με την απομόνωση αυτή ακολούθησε και η σταδιακή παρακμή των αλβανικών Ενόπλων Δυνάμεων συνολικά με τις διαθεσιμότητες όλων των συστημάτων τους να πέφτουν και τελικά τα περισσότερα άρματα, αεροσκάφη και πλοία να αποσύρονται αναγκαστικά ή να καθηλώνονται στις βάσεις τους.

Μάλιστα το ένα από τα τέσσερα υποβρύχια αποσύρθηκε πρόωρα από την υπηρεσία προκειμένου να καννιβαλιστεί για ανταλλακτικά για τα υπόλοιπα και να χρησιμοποιηθεί ως στατικός «φορτιστής» μπαταριών για τα υπόλοιπα, μία συνήθης πρακτική για τα υποβρύχια της κλάσης από πολλούς χρήστες της.

Τελικά, με την λήξη του Ψυχρού Πολέμου και την με πάταγο μαζική κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ευρώπης, τα τέσσερα αυτά υποβρύχια είχαν ήδη πέσει σε αχρηστία και σκούριαζαν στο Σαζάν.

Το νέο αλβανικό καθεστώς του Σαλί Μπερίσα έκανε προσπάθειες να τα αξιοποιήσει αλλά αυτό ήταν αδύνατο, αφού έπεσαν θύματα πλιάτσικου κατά την διάρκεια της κρίσης των πυραμίδων που οδήγησε στην περαιτέρω ανεξέλεγκτη οικονομική κατάσταση στην Αλβανία.

Αλβανοί πολίτες έκαναν επιδρομή στα υποβρύχια για να αποσπάσουν οτιδήποτε πολύτιμο μπορούσαν από μέσα, κυρίως μέταλλα όπως χαλκό με αξία ως παλιοσίδερα (σκραπ).

Τελικά απέμεναν μόνο τα σκουριασμένα κουφάρια ως απομεινάρια μίας άλλης εποχής για να θυμίζουν ότι κάποτε έστω και μέσω καθαρής κλοπής, η Αλβανία είχε σκάφη που ενέπνεαν σεβασμό και υπολογίζονταν από τους εχθρούς της. Στην πορεία δε, ένα από τα υποβρύχια βυθίστηκε μόνο του.

Σήμερα έχει απομείνει ένα υποβρύχιο το οποίο κατά καιρούς έχουν γίνει προσπάθειες να μετατραπεί σε πλωτό μουσείο, όντας εξάλλου το μεγαλύτερο σκάφος που είχε η Αλβανία στην σύντομη ναυτική της ιστορία. Από όσο είναι γνωστό, η προσπάθειες αυτές δεν έχουν ευοδωθεί λόγω κόστους.

Σε αυτό το απόκομμα της αλβανικής εφημερίδας (Gazeta Shqiptare) της 17 Φεβρουαρίου του 1998, εκφράζεται η ελπίδα τα υποβρύχια να πουληθούν και να αποφέρουν περί τα 500 εκατομμύρια δολάρια.

Τα τέσσερα αλβανικά υποβρύχια ήταν όλα σοβιετικής ναυπήγησης , και συγκεκριμένα στα ναυπηγεία №444 Νικολάγιεφ στην Ουκρανία και ναυπήγησης μεταξύ 1954 και 1956.

Ήταν τα εξής τέσσερα, με μία πανσπερμία πλευρικών αριθμών, που άλλαζαν συνεχώς τόσο από τους Σοβιετικούς όσο και από τους Αλβανούς:

1) Tufani №510, έπειτα №331 (S-241 μέχρι το 1960). Αποσύρθηκε πρώτο το 1976

2) Vetetima №512, έπειτα №523, έπειτα №442, έπειτα №024 (S-242 μέχρι το 1960). Αποσύρθηκε το 1991

3) Rrufeja 514, έπειτα 552, έπειτα 422, έπειτα S33, έπειτα 022 (S-360 μέχρι το 1961). Αποσύρθηκε το 1995

4) Stuhia №516, έπειτα №423, έπειτα 105 (S-358 μέχρι το 1961). Αποσύρθηκε το 1995, υποψήφιο ως μουσείο στο ναύσταθμο Πασά Λιμάν.

Προς τιμήν των υποβρυχίων αυτών, γυρίστηκε τότε από τον αλβανικό κινηματογράφο η πιο ακριβή παραγωγή της εποχής.

Μία καθαρά προπαγανδιστική, μιλιταριστική ταινία ύμνος προς το καθεστώς, όπου εξιστορούσε την ρήξη μεταξύ Αλβανίας και Σοβιετικής Ένωσης και στην συνέχεια την «κατάκτηση» του τροπαίου των υποβρυχίων.

Ήταν η εποχή που η Αλβανία ερχόταν σε ρήξη και με την Κίνα, κι έτσι το καθεστώς χρηματοδότησε την συγκεκριμένη παραγωγή ώστε να συμπέσει με την Εθνική Ημέρα της χώρας στις 29 Νοεμβρίου για τα 35 χρόνια του καθεστώτος.

Στην ταινία αυτή μάλιστα έχει έναν μικρό ρόλο και ο νεαρός τότε Αρμπέν Ιμανί, που έμελε αργότερα να ακολουθήσει πολιτική καριέρα και να φτάσει υπουργός Άμυνας της Αλβανίας το 2010.

Η ταινία ονομάζεται «Πρόσωπο με πρόσωπο» (Balle per Balle στα αλβανικά) και είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Αλβανού λογοτέχνη Ισμαήλ Κανταρέ. Πρόκειται για εξιστόρηση από την οπτική γωνία ενός μεταφραστή που βρίσκεται στην Μόσχα παρακολουθώντας από κοντά την εξελισσόμενη κλιμάκωση στις σχέσεις Αλβανίας και Σοβιετικής Ένωσης και τελικά την μεταξύ τους οριστική ρήξη.

Μάλιστα στις τελευταίες σκηνές της ταινίας απεικονίζονται οι ντροπιασμένοι Σοβιετικοί ναυτικοί να αποχωρούν με βάρκες από τον αλβανικό ναύσταθμο υπό το βλέμμα Αλβανών ένοπλων σκοπών και τη σκιά ναυτικών πυροβόλων, ως μία ιδιότυπη επίδειξη δύναμης του Δαυίδ εναντίον του Γολιάθ της εποχής.

Πρώτη δημοσίευση 3/2/2019

https://www.ptisidiastima.com/ 

Η ανιδιοτελής προσφορά των Βορειοηπειρωτών στους σεισμοπαθείς της Αλβανίας

 

Βαρύ και πένθιμο το κλίμα που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες στην πληγωμένη απ' το φονικό Εγκέλαδο Αλβανία. Πράγμα που ταυτόχρονα έθεσε σε κίνηση την αλληλεγγύη πλήθος κόσμου, που ξεπερνά σύνορα και εθνικές καταβολές. 

Μέσα σε όλα αυτά, έντονη και η παρουσία του βορειοηπειρωτικού στοιχείου, δίνοντας δυναμικό παρών στον αγώνα για προσφορά. Οι ομογενειακοί δήμοι των Ελλήνων, οι κοινώς λεγόμενοι μειονοτικοί, Βορειοηπειρώτες επιχειρηματίες, μικρά παιδιά, μειονοτικά σχολεία και σύλλογοι, τρέχουν να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στους πληγέντες. 

Το ελληνικό φιλότιμο σε όλο του το μεγαλείο και χωρίς κανένας απ' αυτούς να ζητά κάποια ανταπόδοση. Είναι στο αίμα τους η συνδρομή στα κοινά και περισσότερο η συμβολή στην ανάγκη. 

Πάρα τα όσα αντικειμενικά υφίστανται σε θέματα εφαρμογής των δικαιωμάτων τους, παρά τις μεμονωμένες ή και τις οργανωμένες ποικιλότροπες επιθέσεις, εκείνοι είναι παρόντες στις δυσκολίες, τροφοδότες αγάπης και ειρήνης.
Το παράδειγμά τους δεν αποσκοπεί σε κανενός είδους ιδιοτέλεια, απλώς εκτελούν με συναίσθηση το καθήκον τους προς το συνάνθρωπο. 

Ευχόμαστε αυτή η τόσο δύσκολη συγκυρία να φέρει στο προσκήνιο συμπεριφορές και τρόπους ανάλογες του σημερινού κύματος καλοσύνης προς πάσα κατεύθυνση και ιδιαιτέρως της επίσημης αλβανικής πολιτείας.

Ο Ανταποκριτής

 Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο

Ερευνητές του ΑΠΘ είχαν προβλέψει σεισμό 6,7 Ρίχτερ στην Αλβανία

 

Ερευνητική ομάδα του ΑΠΘ είχε προβλέψει τον ισχυρό σεισμό στην Αλβανία

Πρόβλεψη για τη δυναμικότητα του ρήγματος που έδωσε τον φονικό σεισμό της Τρίτης στην Αλβανία, είχε κάνει ερευνητική ομάδα του Αριστοτελείου Θεσσαλονίκης.

Η ερευνητική ομάδα «Γεωλογία των Σεισμών» ΑΠΘ έχει μελετήσει και χαρτογραφήσει όλα τα ενεργά ρήγματα στην περιοχή, στο πλαίσιο διακρατικών ερευνητικών προγραμμάτων και μελετών Σεισμικής Επικινδυνότητας για τον Διαδριατικό Αγωγό TAP.

«Για το κυρίως ρήγμα είχαμε δώσει αξιόπιστο μέγεθος σεισμού σχεδιασμού 6,7 και για τα δευτερεύοντα ρήγματα μέγεθος 6,5», δήλωσε εκ μέρους της ερευνητικής ομάδας ο ομότιμος καθηγητής Νεοτεκτονικής και Παλαιοσεισμολογίας του ΑΠΘ, Σπύρος Παυλίδης.

«Όταν δουλέψαμε για τον TAP έγινε εκτίμηση δυναμικότητας και αναμενόμενου μεγέθους σεισμού σχεδόν για όλα τα ρήγματα στην περιοχή, τα οποία έχουν τρομερές ομοιότητες μεταξύ τους», ανέφερε ο κ. Παυλίδης, διευκρινίζοντας ότι «δε θα ενεργοποιηθούν όλα τα ρήγματα, αλλά όταν έχουμε δόμηση μεγάλων έργων πρέπει να συνεκτιμώνται μαζί με άλλες τεκτονικές δομές ως εν δυνάμει σεισμογενετικές πηγές».

Αριστερά τα ενεργά ρήγματα Αλβανίας και Δυτικής Ελλάδος, ως σεισμογενετικές πηγές, ως γραμμικά στοιχεία και δεξιά ως "επίπεδα" (ζώνες). Το Ανάστροφο Ρήγμα Δυρραχίου (Dures) με κωδικό ALCS301 και το αντιθετικό του ALCS 325, όπως προκύπτει από τα πρώτα σεισμολογικά δεδομένα ενεργοποιήθηκαν στον πρόσφατο σεισμό, καθώς επίσης και άλλα μικρότερα ρήγματα της ίδιας γεωτεκτονικής δομής.

Τα χαρακτηριστικά και ομοιότητες των ρηγμάτων στην ευρύτερη περιοχή

Τα ρήγματα της Δυτικής Ελλάδος, Δυτικής Αλβανίας και Δαλματικών ακτών έχουν, σύμφωνα με τον καθηγητή, παραπλήσια γεωλογικά δομικά χαρακτηριστικά και ομοιότητες. Ονομάζονται ανάστροφα, ή ρήγματα εφίππευσης, δηλαδή μετακινούν τεράστια στρώματα πετρωμάτων προς τα επάνω κατά μήκος της επιφάνειας του ρήγματος, παρουσιάζουν κάμψεις και πτυχές των γεωλογικών στρωμάτων, λόγω ισχυρών συμπιεστικών γεωτεκτονικών δυνάμεων που ενεργούν στην περιοχή, όπως συνέβη στον πρόσφατο σεισμό.

Το συγκεκριμένο σεισμικό ρήγμα της 26ης Νοεμβρίου 2019 είναι μια δομή ολίσθησης μικρής γωνίας κλίσης, όπου «έσπασαν» άθραυστα τμήματα του ρήγματος σε βάθη 7- 12 χιλιόμετρα, που προκάλεσαν τον κύριο σεισμό και τους μετασεισμούς. Τόσο το κύριο σεισμικό ρήγμα όσο και τα συνοδά του ήταν χαρτογραφημένα τόσο στον επίσημο γεωλογικό χάρτη της Αλβανίας, στον Νεοτεκτονικό χάρτη και στις μελέτες των Παυλίδη Σ., Caputo R. Χατζηπέτρου Αλ. και Σμπόρα Σ. (TAP, 2013, 2015).

Το ιστορικό των καταστροφικών σεισμών στην Αλβανία

Ο κ. Παυλίδης υπενθύμισε ότι «η Αλβανία είναι σεισμογενής χώρα με ιστορικό μεγάλων και καταστροφικών σεισμών, αλλά δεν επλήγη από τον εγκέλαδο τα τελευταία 52 χρόνια». Ο τελευταίος ισχυρός σεισμός, μεγέθους 6,4 που έπληξε την Αλβανία, ήταν στις 30 Νοεμβρίου 1967, στην κεντρική ορεινή χώρα, στα ανατολικά σύνορα της με την τότε Γιουγκοσλαβία, με πολλές καταστροφές σε χωριά με μακροσεισμικο επίκεντρο την Επισκοπή και απολογισμό 20 νεκρούς και περισσοτέρους από 200 τραυματίες. Την 1η Μαΐου της ίδιας χρονιάς προηγήθηκε ο σεισμός 6,4 στα χωριά των Τζουμέρκων (Μεγάλη Γότιστα), του Μετσόβου και Άρτας.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ 

Εκφράζουμε την αγάπη μας και την αλληλεγγύη προς τους πληγέντες! - Shprehim dashurinë tonë dhe solidaritetin ndaj të goditurve nga tërmeti!

 

Εκφράζουμε τα βαθιά  συλληπτήρια μας στους συγγενείς των νεκρών του σεισμού. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη στους πληγέντες δείχνοντας έμπρακτα την αγάπη μας. Προσευχόμαστε για όλους ώστε ο Θεός να απαλύνει τις πληγές. 

Παρακάτω είναι οι αριθμοί λογαριασμών του Υπουργείου Εσωτερικών της Αλβανίας ώστε ο καθένας να βοηθήσει οικονομικά όσο μπορεί. 

Shprehim ngushëllimet tona tek të afërmit e personave që humbën jetën gjatë tërmetit. Shprehim solidaritetin tonë tek të gjithë të goditurit nga tërmeti duke treguar me verpa dashurinë tonë. Lutemi për të gjithë që Zoti të zbusë plagët e tyre. 

Më poshtë ndodhen nr e llogarisë së Ministrisë së Brendshme që secili të japë kontributin ekonomik që mundet për të dëmtuarit. 

New York Times 1913: Η Αλβανία ένα βασίλειο που δημιουργήθηκε από την Αυστρία!- New York Times 1913- Shqipëria një mbretëri e krijuar nga Austria!

 

Στις 31 Αυγούστου του 1913 η γνωστή εφημερίδα New York Times αναφερόταν σε άρθρο της για ένα δημιουργημένο κράτος της Αυστρίας πράγμα που ήταν και αληθές. Το κράτος αυτό ήταν η Αλβανία. Τα επιχειρήματα που αναφέρει είναι εξαιρετικά και αποτελούν ιστορικά τεκμήρια που αποσιωπά η αλβανική η ιστορία αφού φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι ένα δημιουργημένο κράτος που κατάντησε φυλακή των Ελλήνων. Διαβάστε παρακάτω το άρθρο. «Αν και οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις δεν έχουν ορίσει ακόμη έναν πρίγκιπα, ώστε να ανέβει στο θρόνο του νέου Βασίλειου  της Αλβανίας, λέγεται πως η πρωτεύουσα της χώρας θα είναι το Έλμπασάν το οποίο βρίσκεται σε ίση απόσταση  βόρεια από τα σύνορα με την Σερβία και νότια από τα σύνορα με την Ελλάδα και σχεδόν απέναντι από το λιμάνι του Δυρραχίου. Είναι σημαντικό λόγο των γενικών καταστάσεων που περιμένουν τον νέο μονάρχη, που η πόλη, αν και 40 μίλια από τις ακτές, μπορεί να προσεγγιστεί μόνο αφού ταξιδέψεις για κάποιες μέρες στα στενά των μουλαριών, και αυτός να μην έχει ένα τόπο κατοικίας κατάλληλο για έναν ευρωπαίο πολίτη. Εμείς είμαστε μαθημένοι να τον συνοδεύουν στο γραφείο ενός σύγχρονου μονάρχη, στο τόπο που αυτός κυβερνά, αλλά στην Αλβανία, δεν υπάρχουν ίχνη ενός έθνους η στοιχεία μίας εθνικότητας. Και τα ίχνη μίας κοινής φυλής είναι θολά. Οι γέγκιδες στα βόρεια και οι τόσκιδες στο κέντρο της πρώην τουρκικής επαρχίας, αν και πιστεύεται πως έχουν μια κοινή πολύ μακρινή καταγωγή διακρίνονται μεταξύ τους από τα χαρακτηριστικά τους, από τα ήθη τους αλλά και στο θρήσκευμα. Στα νότια  σύνορα της Βουλγαρίας και της Σερβίας υπάρχουν Αλβανοί, Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι και Τούρκοι. Δεν υπάρχει μια κοινή γλώσσα και ο μόνος νόμος που θα μπορούσαμε να πούμε πως τηρείτε είναι αυτό της βεντέτας, το οποίο είναι πολύ πετρωμένος. Όσο αφορά το θρήσκευμα, ή τα πάθη και οι προκαταλήψεις που προέρχονται από την θρησκεία, η ποικιλία είναι μεγάλη. Τα τρία πέμπτα του πληθυσμού – που εκτιμάται γύρω στο 1.200.000, ο πραγματικός αριθμός δεν είναι γνωστός- είναι μωαμεθανοί ενώ οι υπόλοιποι μοιρασμένοι ανάμεσα στην καθολική και την ελληνορθόδοξη εκκλησία και καμία εξ αυτών δεν έχει καλές σχέσεις  με τους άλλους. Το τουρκικό καθεστώς, για όσο διάστημα υπήρχε, ήταν η μόνη γνωστή σχέση ενότητας στην επαρχία, και αυτή πάλι ήταν μη κανονική, ανασφαλής, συχνά αδύναμη και με εκρήξεις αγριότητας. Η μόνη μορφή διακυβέρνησης ήταν πρακτικά φεουδαρχική, όπου οι Μπέηδες των διάφορων φυλών έχουν την ίδια εξουσία με τους Αρχηγούς των βουνών της Σκοτίας δύο αιώνες νωρίτερα. Πολλοί εξ αυτών με τους συνοδούς του συνεχίζουν να βλέπουν τον Σουλτάνο ως τον κύριο τους, πιστεύουν πως εξαιτίας των εντολών του, αποτραβήχτηκαν οι σέρβοι από  την περιοχή που κατείχαν, και είναι πεπεισμένοι πως αυτός «δεν θα επιτρέψει» ώστε ένας Ευρωπαίος πρίγκιπας θα έρθει να κυβερνήσει. Μεταξύ των μουσουλμάνων αυτών και τον χριστιανών οποιαδήποτε θρησκείας υπάρχει μία τεράστια χαράδρα και αυτό ο κυρίαρχος θα προσπαθήσει να το  διοικήσει με μια κοινή κυβέρνηση πράγμα που θα είναι σχεδόν αδύνατον. Για έναν λαό - δύσκολα θα μπορούσες να τον ονομάσεις λαό - που συμπεριλαμβάνει τόσα πολλά διαφορετικά στοιχεία και που βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους είναι ξεκάθαρο πως οι λέξεις «αυτονομία» και «εθνική ανεξαρτησία» έχουν μια ξεθωριασμένη έννοια και συχνά δεν έχουν καν νόημα. Αυτή η κατάσταση των πραγμάτων δεν  είναι καθόλου καινούργια. Αυτό το γνώρισε πολύ καλά η Αυστρία, με την βοήθεια της Ιταλίας   και την απρόθυμη έγκριση της Γερμανίας, επιβλήθηκε στην Ευρώπη  με το καθήκον να διοργανώσει την Αλβανία ως ένα καινούργιο βασίλειο. Φωτίζει με το τρόπο αυτό τους σκοπούς και τις τάσεις « της συναυλίας της Ευρώπης», γιατί ο καθένας από τους βασικούς παίκτες αυτής της πολιτικής κινήθηκε στην πραγματικότητα από το φόβο πως η άλλη δύναμη θα κέρδιζε παραπάνω, αν η Αλβανία δεν αποσυρόταν από την διανομή των  λαφύρων του πολέμου. The New York Times, Αύγουστος 1913, - Αλβανικά,   Bota.al. Μετάφραση στα Ελληνικά Πελασγός Κορυτσάς.

Në 31 gusht të vitit 1913 gazeta prestigjose New York Times shkruante për një shtet të krijuar nga Austrohungaria gjë e cila është e plotësisht e vërtetë. Argumentat që parashtron janë të pakundërshtueshme dhe na ofrojnë një dokument historik për të vërtetat e mohuara në historinë e Shqipërisë. Lexoni më poshtë artikullin. Ndonëse Fuqitë Evropiane nuk kanë caktuar ende një Princ, që do të vendoset në fronin e Mbretërisë së re të Shqipërisë, thuhet se kryeqytet i vendit do të jetë qyteti i Elbasanit, i cili ndodhet në një distancë të barabartë nga kufiri serb në veri dhe kufiri grek në jug, dhe pothuaj përballë portit të Durrësit. Eshtë e rëndësishme për shkak të kushteve të përgjithshme që presin monarkun e ri që qyteti, edhe pse afro 40 milje nga bregu, të mund të arrihet vetëm duke bërë disa ditë rrugë përgjatë shtigjeve të mushkave, dhe që ai të mos ketë një vendbanim të përshtatshëm për një banor evropian. Ne jemi mësuar që ta asociojmë zyrën e një monarku modern, me vendini që ai qeveris; por në Shqipëri, nuk ka gjurmë të një kombi apo elementë të një kombësie. Edhe gjurmët e një race të përbashkët janë të paqarta. Gegët në veri dhe toskët në qendër të ish provincës turke, edhe pse besohet që kanë një origjinë të përbashkët shumë të largët, dallojnë mes tyre në tipare, zakone, dhe në fe. Në jug dhe në kufijtë e Bullgarisë dhe Serbisë ka shqiptarë, grekë, serbë, bullgarë dhe turq. Nuk ka gjuhë të përbashkët, dhe i vetmi ligj që mund të thuhet se respektohet është ligji i vjetër i gjakmarrjes, i cili është shumë i ngurtë. Sa për fenë, apo pasionet dhe paragjykimet që i kanë rrënjët në fe, shumëllojshmëria është e madhe. Tre të pestat e popullsisë – që vlerësohet afro 1.200.000, numri i vërtetë është i paqartë – janë muhamedanë, ndërkohë që pjesa tjetër janë të ndarë mes kishave katolike dhe ortodokse greke, dhe asnjë sekt nuk është në marrëdhënie të mira me tjetrin. Sundimi i turqve sa kohë që ekzistonte, ishte e vetmja lidhje uniteti e njohur në provincë, dhe ajo ishte e çrregullt, e pasigurtë dhe shpesh e dobët, me shpërthime egërsie. E vetmja formë qeverisjeje është praktikisht feudale, ku Bejlerët e fiseve të ndryshme kanë të njëjtin pushtet si Krerët e Maleve të Skocisë dy shekuj më parë. Shumë prej këtyre me ndjekësit e tyre, vazhdojnë ta shohin Sulltanin si zotin e tyre, besojnë se ishte prej urdhërave të tij që serbët u tërhoqën nga territori që mbanin pushtuar, dhe janë të bindur se ai “nuk do të lejojë” që një princ Evropian të vijë për t’i qeverisur. Mes këtyre myslimanëve dhe të krishterëve të cilësdo degë ka një hendek të gjerë, dhe sundimtari që do të marrë përsipër nën një qeveri të përbashkët do ta ketë pothuaj të pamundur. Për një popullsi – vështirë se mund ta quash popull – që përmbledh kaq shumë elementë të ndryshëm dhe në konflikt mes tyre është e qartë se fjalët “autonomi” dhe “pavarësi kombëtare” kanë një kuptim shumë të zbehtë, dhe shpesh nuk kanë fare kuptim. Një pjesë e konsiderueshme e shqiptarëve, analfabetë dhe që flasin dialekte të ndryshme, janë të paditur për ngjarjet e vitit që kaloi dhe nuk dinë asgjë për ndonjë luftë, përveç grindjeve mes tyre. Kjo situatë e gjërave nuk është aspak e re. Ajo dihej mirë kur Austria, me ndihmën e Italisë dhe miratimin hezitues të Gjermanisë, iu imponua Evropës me detyrën që të organizonte Shqipërinë si një mbretëri të re. Dhe hedh një dritë mbi qëllimet dhe tendencat e “koncertit të Evropës”, se secili prej lëvizësve kryesore të kësaj politike u vu në fakt në lëvizje nga frika se fuqia tjetër do të përfitonte shumë, nëse Shqipëria nuk tërhiqej nga shpërndarja e përgjithshme e plaçkës së luftës. The New York Times, Gusht 1913 – Në shqip nga Bota.al