Μήνυμα Μητροπολίτης Κορυτσάς κ.κ. Ιωάννη για την Ανάσταση! 2018- Mesazhi i Mitropolitit të Korçës, Hirësisë së Tij +Joanit me rastin e Pashkës 2018!

Πάσχα 2018 Η Ανάσταση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο και το πιο θαυμαστό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας. Νικώντας τον θάνατο, ο Χριστός νίκησε κάθε κακό που καταστρέφει την ζωή των ανθρώπων και φθείρει την ύπαρξη του, κάνοντας δυνατή την απόλυτη νίκη της ζωής κατά του θανάτου. Για το λόγο αυτό ο εορτασμός της Ανάστασης είναι τόσο εορταστικό και τόσο χαρούμενο , και για το λόγο αυτό χαίρονται τόσο πολύ οι καρδιές μας και ψέλνουμε όλοι δοξολογίες στην Ανάσταση του Χριστού, τούτη την λαμπρή μέρα, που είναι η εορτή των εορτών.   Χωρίς το γεγονός αυτό δεν θα υπήρχε η χριστιανική πίστη, γιατί, χωρίς την ανάσταση, η πίστη μας θα ήταν απλά ένα φιλοσοφικό σύστημα, που δεν θα μπορούσε να εμπνεύσει το πνεύμα του ανθρώπου και πόσο μάλλον να ανακαινίσει την πεπτωκότα μας φύση. Ήταν ακριβώς αυτή η αλήθεια της πραγματικότητας της Ανάστασης που άλλαξε την πίστη μας, την ζωή μας και την ιστορία όλου του κόσμου. Η Ανάσταση του Χριστού, την οποία διακηρύσσουμε χαρούμενα κάθε χρόνο είναι για μας, η επιβεβαίωση του τελικού θριάμβου του Θεανθρώπου,  για την αποκατάσταση  της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή διαφωτίζει και επεξηγεί όλη την διδασκαλία και όλη την ζωή Του. Μέχρι την ανάσταση του ο Χριστός δίδαξε τους ανθρώπους για την αιώνια ζωή και για την ανάσταση των νεκρών, αλλά μέσα από την Ανάσταση Του, τους  διαβεβαίωσε όλους για την αυθεντικότητα της διδασκαλίας Του. Η Ανάσταση είναι η αποκάλυψη της αγάπης και της δύναμης του Θεού, όπως και της ελπίδας και της ανθρώπινης δυνατότητας για ίαση και απελευθέρωση, μέσα από την ένωση του με τον Θεό. Νικώντας τον θάνατο, μέσα από το Σταυρό, με την ενσάρκωση του, ο Χριστός άνοιξε τις πύλες της ατελεύτητης ζωής, για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, απελευθερώνοντας έτσι την ζωή από την φυλακή του θανάτου και του σκότους. Ο Κύριος νίκησε τον θάνατο μια για πάντα, αλλά στις καρδιές μας, με την βοήθεια και την παρουσία της χάρης τους Θεού, και εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να τον νικήσουμε. Έτσι, για να μπορέσουμε να γίνουμε μέτοχοι της νίκης της Ανάστασης του Θεού και του εορτασμού της στην ζωή μας, θα πρέπει "να σταυρωθούμε εις Χριστόν", που σημαίνει, να νικήσουμε το κακό μας εαυτό, για να φτάσουμε στο πραγματικό βίωμα της Ανάστασης και την χαρά που προέρχεται από αυτή. Γιατί, εάν δεν την βιώσουμε, εμείς δεν θα αισθανθούμε την μεγαλοσύνη και την σημασία  αυτού του γεγονότος. Η Ανάσταση του Χριστού θα πρέπει να είναι για μας μια πραγματική συνάντηση με τον Αναστημένο Κύριο καθ' όλες τις ημέρες της ζωής μας, μια συνάντηση  που γιατρεύει και καθαρίζει την καρδιά μας, μια συνάντηση που ζωντανεύει και ανανεώνει την ζωή μας και της χαρίζει την πραγματική της διάσταση. "Ας γίνουμε όπως ο Χριστός- γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος- μιά και Αυτός έγινε ένας από εμάς. Ας γίνουμε  θεϊκοί για χάρη Του, μια και Αυτός έγινε άνθρωπος.  Αυτός πήρε το κακό, για να μας δώσει ότι καλύτερο. Αυτός έγινε φτωχός, ώστε μέσα από την φτώχια Του, να μπορέσουμε εμείς να γίνουμε πλούσιοι. Αυτός καταδέχτηκε την μορφή του υπηρέτη  για να μπορέσουμε να επανακτήσουμε την ελευθερία. Αυτός κατέβηκε χαμηλά, ώστε να μπορέσουμε να ανέβουμε ψηλά... Αυτός δέχτηκε προσβολές για να μπορέσει να μας δοξάσει. Αυτός πέθανε για να μπορέσει να μας σώσει" (Λόγος εις τον Πάσχα) Στο κόσμο που ήρθε ο Χριστός, κυριαρχούσε η αδικία και η καταπίεση, ο πόνος και ο οδυρμός, ο πόλεμος και το μίσος, η αρρώστια και η εξουσία του θανάτου, αλλά με την Ανάσταση Αυτός θριάμβευσε πάνω σε όλα τα άσχημα και νίκησε το θάνατο. Αλλά σήμερα, στο κόσμο που εμείς ζούμε, εμείς βλέπουμε ξανά τις ίδιες πληγές, και πολλοί μπορούν να πουν: "Που είναι η νίκη?" Με την βεβαιότητα της Ανάστασης εμείς μπορούμε να απαντήσουμε πως η νίκη είναι σ' όλους όσους πιστεύουν πως ο θάνατος δεν είναι πια μια νίκη του κακού εις βάρος μας, αλλά μέσα από την πίστη και την παρουσία του Θεού  στην ζωή μας, αυτή μετατρέπεται σε νίκη της ζωής. " Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος." Προς Φιλιππησίους 1,21. Η βασιλεία του Θεού δεν έρχεται από έξω, αλλά από το εσωτερικό του ανθρώπου. Ο Χριστός ήρθε για να κτίσει ένα άλλο βασίλειο στις καρδιές μας; Ένα βασίλειο, όχι αυτού του κόσμου, ένα βασίλειο φωτός, αγάπης και ειρήνης, όπου δεν υπάρχει πια σκότος, αλλά ένα βασίλειο που μεταμορφώνει κάθε εργαλείο θανάτου σε πηγή ζωής, ένα βασίλειο το οποίο το αναμένουμε με νοσταλγία, με την βεβαιότητα πως αυτό θα έρθει στο τέλος και από έξω. Θάνατε, τώρα πια το βασίλειο του έχει τελειώσει! Αυτή είναι η νίκη μας! Έτσι όσο φοβερός και σκοτεινός και αν είναι ο κόσμος, όσο βαριά και να είναι οι σταυροί μας και όσο ανέλπιδη και να φαίνεται η κατάσταση μας, ας δείξουμε κουράγιο και πίστη, γιατί τώρα πια εμείς ξέρουμε πως η νίκη έχει επιτευχθεί, ο Θεός νίκησε τον Θάνατο και πιστεύοντας στον Θεό, εμείς συμμετέχουμε, μαζί με αυτόν στην νίκη του. " ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον." - μας λέει ο Κύριος (Ιω. 16,33) Αγαπητά αδέλφια! Ας πιστέψουμε στο λόγο του Θεού και ας ξεπεράσουμε κάθε αμφιβολία και δισταγμό. Ας απαντήσουμε στο κάλεσμα της Ανάστασης, πως ο θάνατος νικήθηκε και η ζωή θριάμβευσε. Ας το διακηρύξουμε παντού με πίστη και  ευγνωμοσύνη αυτή την σπουδαία είδηση, αυτό το μήνυμα ζωής. Ας ψάλουν οι καρδιές μας και ας δοξάσει πάντοτε το στόμα μας την χαρά του Πάσχα και την αγάπη του Θεού για τον καθένα από μας,. Αυτό μας υποσχέθηκε πως θα στεγνώσει κάθε δάκρυ από τα μάτια μας, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε  οδυρμός, ούτε στεναγμός ούτε πόνος. (Αποκ 21, 4). Στην γιορτή του φωτός ας τραγουδήσουμε μαζί με χαρά πως ο Χριστός Ανέστη! Χρόνια Πολλά. Μητροπολίτης Κορυτσάς, Πογραδετσίου, Κολώνιας, Δεβολίου και Μοσχοπόλεως +Ιωάννης.

Pashkë 2018 Ngjallja e Krishtit është ngjarja më e madhe dhe më e mrekullueshme e historisë njerëzore. Duke mundur vdekjen, Krishti mundi çdo të keqe që shkatërron jetën e njeriut dhe deformon qenien e tij, duke mundësuar kështu triumfin e plotë të jetës mbi vdekjen. Prandaj kremtimi i Pashkës është aq festiv dhe aq i gëzuar dhe prandaj ne ngazëllohemi kaq shumë në zemrat tona dhe i këndojmë këngë lavdërimi Ngjalljes së Krishtit në këtë ditë të ndritshme, në këtë festë të festave. Pa këtë ngjarje nuk do të kishte besim të krishterë, sepse, pa ngjalljen, besimi ynë do të ishte thjesht një sistem filozofik, që nuk do të mund të frymëzonte shpirtin e njeriut dhe aq më pak të restauronte natyrën tonë të rënë. Ishte pikërisht e vërteta e realitetit të Ngjalljes ajo që ndryshoi besimin dhe jetën tonë dhe historinë e gjithë botës. Ngjallja e Krishtit, të cilën e shpallim çdo vit me gëzim, është për ne afirmimi i triumfit final të Perëndi-Njeriut në ringritjen e qenies njerëzore. Ajo është ndriçimi dhe shpjegimi i gjithë mësimit dhe gjithë jetës së Tij. Deri në ngjalljen Krishti i mësoi njerëzit për jetën e përjetëshme dhe për ngjalljen e të vdekurve, por me ngjalljen e Tij siguroi vërtetësinë e mësimit të Tij. Ngjallja është zbulesë e dashurisë dhe fuqisë së Perëndisë, si edhe e shpresës dhe mundësisë njerëzore për shërim dhe çlirim, nëpërmjet bashkimit me Perëndinë. Sepse, duke mundur vdekjen, nëpërmjet Kryqit, në njerishmërinë e tij, Krishti hapi dyert e jetës pambarim për të gjithë njerëzit papërjashtim, duke e çliruar jetën nga burgu i vdekjes dhe errësirës. Zoti e mundi vdekjen njëherë e përgjithmonë, por në zemrat tona, me ndihmën dhe praninë e hirit të Perëndisë, vetë ne duhet ta mundim atë. Prandaj, për tu bërë pjesëmarrës të fitores së Ngjalljes së Zotit dhe kremtimit të kësaj fitoreje në jetën tonë, ne duhet “të kryqëzohemi me Krishtin”, që do të thotë të mundin çdo të keqe në veten tonë, për të arritur përjetimin real të Ngjalljes dhe gëzimin që buron nga ajo. Sepse, nëse ne nuk e përjetojmë atë, ne nuk do ta ndjejmë dhe nuk do ta kuptojmë dot madhështinë dhe rëndësinë e ngjarjes. Ngjallja e Krishtit duhet të jetë për ne një takim real me Zotin e Ngjallur në të gjitha ditët e jetës sonë, takim që shëron dhe pastron zemrën tonë, takim që gjallëron dhe përtërin jetën tonë dhe i jep asaj dimensionin e plotë. “Le të bëhemi si Krishti, – shkruan shën Grigor Theologu – meqenëse Ai u bë si ne. Le të bëhemi hyjnorë për hir të Tij, meqenëse Ai u bë njeri. Ai mori me të keqen, që të na jepte më të mirën. Ai u bë i varfër, që nëpërmjet varfërisë së Tij, ne të mundnim të bëheshim të pasur. Ai pranoi formën e shërbyesit, që ne të mundnim të rifitonim lirinë. Ai zbriti poshtë, që ne të mundnim të ngriheshim sipër…Ai u përbuz, që të mund të na lavdëronte. Ai vdiq, që të mund të na shpëtonte.” (Ligjëratat Paskale) Në botën në të cilën Krishti erdhi mbizotëronte padrejtësia dhe shtypja, vuajtja dhe frika, luftërat dhe urrejtja, sëmundja dhe pushteti i vdekjes, por me ngjalljen Ai triumfoi mbi të gjitha të këqiat dhe fitoi mbi vetë vdekjen. Por sot, në botën që jetojmë, ne i shohim këto plagë përsëri, dhe shumë mund të thonë: “Ku është pra fitorja?” Me sigurinë e Ngjalljes ne mund të përgjigjemi se fitorja është në të gjithë ata që besojnë se vdekja nuk mund t’i ndajë nga Perëndia, se vdekja nuk është më një fitore e të keqes mbi ne, por nëpërmjet besimit dhe pranisë së Perëndisë në jetën tonë, ajo kthehet në vetë fitoren e jetës. “Për mua - shkruan Apostulli - të jetuarit është Krishti dhe të vdekurit fitim.” (Fil.1:21). Mbretëria e Zotit nuk vjen nga jashtë, por nga brenda njeriut. Krishti erdhi për të ndërtuar një tjetër mbretëri në zemrat tona; një mbretëri jo të kësaj bote, një mbretëri drite, dashurie dhe paqeje, ku nuk ka më errësirë, një mbretëri që transformon çdo instrument vdekjeje në burim jete, një mbretëri të cilën e presim me mall, me sigurinë që ajo do të vijë në fund edhe nga jashtë. Vdekje, tashmë mbretërimi yt ka mbaruar! Kjo është pra fitorja jonë! Kështu që sado e frikshme dhe e errët të jetë bota, sado të rënda të jenë kryqet tona dhe sado e pashpresë të duket gjendja jonë, le të kemi kurajo e besim, sepse tashmë ne e dimë se fitorja është arritur, Perëndia e ka mundur vdekjen dhe duke besuar në Perëndinë, ne marrim pjesë, sëbashku me Atë, në fitoren e Tij. “Në botë – na thotë Zoti – do të keni shtrëngim, por kini zemër, Unë e munda botën.” (Jn. 16:33) Të dashur vëllezër dhe motra! Le ti besojmë fjalës së Zotit dhe le të mposhtim çdo dyshim dhe hezitim. Le t’i përgjigjemi thirrjes së Ngjalljes që vdekja u mund dhe jeta triumfoi. Le ta shpallim kudo me besim dhe mirënjohje këtë lajm të mirë, këtë mesazh të jetës. Le të këndojnë zemrat tona dhe le të lavdërojë gjithmonë goja jonë gëzimin e Pashkës dhe dashurinë e Perëndisë për gjithsecilin nga ne, i Cili na ka premtuar se do të thajë çdo lot nga sytë tanë; dhe vdekja nuk do të jetë më; as brenga, as klithma, as mundimi.  (Zb.21:4) Në këtë festë të dritës le të këndojmë sëbashku me gëzim se Krishti u Ngjall!  Gëzuar Pashkët dhe për shumë vjet! Mitropoliti i Korçës, Pogradecit, Kolonjës, Devollit dhe Voskopojës + Joani https://www.mitropoliaeshenjtekorce.org/

Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου – Πάσχα 2018- Mesazhi i Kryepiskopit Anastas Pashkë 2018

 

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

ΠΑΣΧΑ 2018

+ Αναστάσιος

Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

Μια εκπληκτική πρόσκληση

   Προς τον ευλαβή κλήρο και λαό,

   Τέκνα εν Κυρίω προσφιλέστατα,

«Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς.» (Ιω. 20:21)

   Η λατρευτική ζωή των Ορθοδόξων κορυφώνεται στην ολόλαμπρη εορτή της Αναστάσεως του Χριστού. Χωρίς την Ανάσταση, το κήρυγμα του Ευαγγελίου καταλήγει σε μια ισχνή δεοντολογία. Με τόλμη ο Απόστολος Παύλος επισημαίνει την αλήθεια αυτή: «Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορ. 15:14). Η δυναμική του χριστιανικού μηνύματος συμπυκνώνεται στό «Χριστός Ἀνέστη!». Η Ανάσταση του Χριστού διατρανώνει την υπέρβαση του θανάτου: «Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6:4). (Με το βάπτισμα έχουμε ταφεί μαζί με τον Χριστό, ώστε, όπως αναστήθηκε ο Χριστός από τους νεκρούς με την ενέργεια του Πατέρα, έτσι κι εμείς να πορευθούμε σε μια νέα ζωή). Ο Αναστάς Χριστός, ο οποίος συνέτριψε του θανάτου το κράτος, συνεχίζει να διαλύει κάθε θανατηφόρα πνοή φόβου, αδικίας, μίσους, απογοητεύσεως.

   Αυτή την αλήθεια, η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν επιδιώκει να την επιβάλει με στείρα επιχειρηματολογία. Την κάνει γιορτή, την χαίρεται, τη ζει, την αναγγέλλει: «Ἀνέστη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν, λύσας θανάτου τὰ δεσμά, εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλην, αἰνεῖτε, οὐρανοὶ, Θεοῦ τὴν δόξαν» (Ιωάννης Δαμασκηνός). Με ρυθμό δοξαστικό καλεί τίς ψυχές των πιστών να ανανεώνονται, να αναθάλλουν, να αυξάνουν τίς εσωτερικές τους δυνάμεις, να επιτείνουν τον πνευματικό τους αγώνα.

   Η εορτή όμως δεν περιορίζεται στην αναγγελία. Προχωρεί σε μία εκπληκτική πρόσκληση: Αυτή την διατύπωσε ο ίδιος ο Χριστός στην πρώτη, μετά την Ανάστασή Του, συνάντηση με τους μαθητές του: «Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς» (Ιω. 20:21). Οι μέρες που είχαν προηγηθεί ήταν γεμάτες πόνο και αβεβαιότητα. Οι μαθητές είχαν οδηγηθεί σε κατάθλιψη και απόγνωση. Παρά ταύτα ο Αναστάς Χριστός δεν περιορίζεται να τους αναγγείλει τη νίκη Του πάνω στην αδικία, το μίσος, τον ίδιο τον θάνατο, αλλά τους καλεί σε κάτι μοναδικό: να συμμετάσχουν στο έργο Του, στον αγώνα για να επικρατήσουν η δικαιοσύνη, η καταλλαγή, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη.

   Αυτή η πρόσκληση, η εντολή και η υπόσχεση απευθύνονται στους Αποστόλους, σε ολόκληρη την Εκκλησία. Τα λυτρωτικά γεγονότα του Σταυρού και της Αναστάσεως πρέπει να αναγγελθούν σε όλη την οικουμένη: «Πορευθέντες οὖν, μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. 28:19). Στην Εκκλησία, το Μυστικό Σώμα Tου, ανατίθεται μέσα στους αιώνες αυτή η πολυδιάστατη αποστολή: «Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς».

   Έκτοτε η «Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», στην οποία ανήκουμε, δεν ζει αποκλειστικά για τον εαυτό της. Ό,τι είναι, ό,τι κατέχει, ό,τι προσφέρει, προορίζεται για ολόκληρη την ανθρωπότητα, για την ανύψωση και την ανακαίνιση του κόσμου. Η Εκκλησία δεν δικαιούται να γίνει μία κλειστή θρησκευτική κοινότητα «ευλαβών», που απολαμβάνουν αποκλειστικά τα δώρα του Θεού. Παραμένει διαχρονικά η ευχαριστιακή κοινότητα των πιστών στον Χριστό, που ακτινοβολώντας το δικό Του φως εορτάζει την εμπειρία της Αναστάσεως, της νίκης πάνω στον θάνατο. Με αυτή την αλήθεια νοηματοδοτεί, ζωογονεί και μεταμορφώνει τη ζωή της ανθρωπότητος με ελευθερία και αγάπη.

   Όλα τα κύτταρα του εκκλησιαστικού Σώματος, όλοι οι πιστοί, καλούμεθα να συμμετάσχουμε στη θεόσδοτη αυτή αποστολή, ανάλογα με τις δυνατότητες, τα χαρίσματα και τις συνθήκες στις οποίες ζούμε. Το αναστάσιμο έθιμο να μεταδίδουμε τη φλόγα της πασχαλινής λαμπάδας και σε άλλους, υπενθυμίζει το καθήκον της προσφοράς, της αλήθειας και της ελπίδος του Χριστού στους συνανθρώπους μας.

   «Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς». Η λέξη «καθώς» προσδιορίζει τον τρόπο, το όλο ήθος των μαθητών του Χριστού στην επιτέλεση του χρέους μας. Όχι με την ισχύ της κρατικής ή οικονομικής εξουσίας, αλλά με τη δύναμη της ανιδιοτελούς αγάπης, της νηφάλιας υπευθυνότητος, της σεμνής ταπεινοφροσύνης. Την πηγή αυτής της δυνάμεως αποκαλύπτει η συνέχεια του ευαγγελικού κειμένου: «Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον». Θα είστε παράγοντες ειρήνης, συμφιλιώσεως και αλληλεγγύης, όχι με τις δικές σας δυνάμεις, αλλά με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

* *

   Ιδιαίτερα σε εποχές δύσκολες, όπως η σημερινή, όπου η κατάθλιψη και η ανησυχία διαχέονται στην κοινωνία και η απογοήτευση πιέζει τις καρδιές, κάθε πιστός καλείται να προσλάβει το αναστάσιμο μήνυμα της χαράς, της αγάπης και της ειρήνης και να το μεταφέρει στους εγγύς και τους μακράν.

   «Δεῦτε ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ, τῷ συντρίψαντι θανάτου τὸ κράτος, καὶ φωτίσαντι ἀνθρώπων τὸ γένος», ψάλλει η Εκκλησία μας.

   Ελάτε να χαρούμε την πίστη μας στη νίκη της δικαιοσύνης πάνω στην αδικία, της αλήθειας πάνω στο ψέμα, της ζωής πάνω στον θάνατο.

   Ελάτε να ζήσουμε βαθύτερα το μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού.

   Ελάτε, ως μέλη της Εκκλησίας, ως κύτταρα του Μυστικού Σώματός Του, να συμμετέχουμε στο ανακαινιστικό Του έργο, στην προσφορά αγάπης, αισιοδοξίας και δημιουργικής πνοής στην κοινωνία μας.

   Χριστός Ανέστη!

Με ολόψυχη αγάπη εν Χριστώ,

+ Αναστάσιος

Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

 

 .....................................................................

† Anastasi

Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë

Një ftesë mahnitëse

Klerit dhe popullit shpresëtar Orthodhoks,

Bij të shtrenjtë më Zotin,

“Siç më dërgoi ati, edhe unë ju dërgoj ju” (Jn. 20:21)

Jeta adhuruese e Orthodhoksëve kulmon në të kremten e tërëndritshme të Ngjalljes së Krishtit. Pa Ngjalljen, predikimi i Ungjillit përfundon në një kod të dobët rregullash morale. Apostull Pavli na e thekson me guxim të madh këtë të vërtetë: “Edhe nëse nuk u ngjall Krishti, pa fjalë, predikimi ynë është i kotë, dhe besimi juaj i kotë” (1Kor. 15:14). Dinamika e mesazhit të krishterë përmblidhet në fjalët “Krishti u Ngjall”. Ngjallja e Krishtit shpall fuqishëm tejkalimin e vdekjes: “U varrosëm pra, bashkë me të me anë të pagëzimit në vdekjen, që, siç u ngjall Krishti prej së vdekurish me anë të lavdisë së Atit, kështu edhe ne të ecim në jetë të re” (Rom. 6:4). Krishti i Ngjallur, i Cili dërrmoi pushtetin e vdekjes, vazhdon të shpërbëjë çdo lloj fryme frike, padrejtësie, urrejtjeje, zhgënjimi.

Kisha Orthodhokse nuk synon ta imponojë këtë të vërtetë me argumentime shterpë, por e kthen në festë, e shijon, e jeton dhe e shpall: “U ngjall Krishti prej së vdekurish, duke zgjidhur vargonjtë e vdekjes; ungjillëzo, o dhé, gaz të madh” (shën Joan Damaskini). Ajo i fton shpirtrat e besimtarëve me ritëm lavdërues që të ripërtërihen, të lulëzojnë sërish, të shtojnë fuqitë e brendshme, të intensifikojnë përpjekjen e tyre shpirtërore.

Por e kremtja nuk kufizohet vetëm në shpalljen e lajmit, ajo shkon më tej, drejt një ftese mahnitëse. Kjo ftesë u formulua nga Vetë Krishti në takimin e parë, pas Ngjalljes, me nxënësit e Tij: “Siç më dërgoi ati, edhe unë ju dërgoj ju” (Jn. 20:21). Ditët që i paraprinë Ngjalljes, ishin të mbushura me vuajtje e pasiguri dhe nxënësit ishin zhytur në dëshpërim e zhgënjim. Me gjithë këto, Krishti i Ngjallur nuk kufizohet vetëm në shpalljen e fitores së Tij mbi padrejtësinë, urrejtjen, madje edhe mbi vetë vdekjen, por i fton ata në diçka unikale: të bëhen pjesëmarrës në veprën e Tij, në përpjekjen për sundimin e drejtësisë, pajtimit, dinjitetit, solidaritetit.

Kjo ftesë, njëkohësisht porosi dhe premtim, u drejtohet apostujve, mbarë Kishës. Ngjarjet shpëtimtare të Kryqit dhe të Ngjalljes duhet të bëhen të njohura në tërë botën: “Shkoni, pra, dhe mësoni të gjitha kombet” (Matth. 28:19). Ky mision shumëdimensional, i është ngarkuar Kishës, Trupit Mistik të Krishtit, gjatë gjithë shekujve. “Siç më dërgoi ati, edhe unë ju dërgoj ju”.

Nga ky çast, “Kisha, që është Një, e Shenjtë, Katholike dhe Apostolike”, së cilës i takojmë, nuk jeton vetëm për vete. Gjithçka që ajo është, që zotëron dhe gjithçka që ofron, është e destinuar për mbarë njerëzimin, për lartësimin dhe ripërtëritjen e botës. Kisha nuk ka të drejtë të bëhet një shoqëri fetare e mbyllur “shpresëtarësh”, ku, në mënyrë ekskluzive, vetëm këta i shijojnë dhuratat e Perëndisë. Ajo mbetet në mënyrë diakronike komuniteti eukaristik i besimtarëve të Krishtit që, duke rrezatuar dritën e Tij, kremton përvojën e Ngjalljes, të fitores mbi vdekjen. Kisha, me anë të kësaj të vërtete, i jep kuptim jetës së njeriut, e gjallëron dhe e transformon me liri dhe dashuri.

Të gjitha qelizat e Trupit kishtar, të gjithë ne besimtarët, ftohemi të marrim pjesë në këtë detyrë që na e ka ngarkuar Perëndia, sipas mundësive, dhuratave dhe kushteve ku jetojmë. Tradita ngjallësore për të përçuar flakën e llambadhes paskale edhe te të tjerët, na rikujton detyrën për të ofruar të vërtetën dhe shpresën e Krishtit te njerëzit e tjerë.

“Siç më dërgoi ati, edhe unë ju dërgoj ju”. Lidhëza krahasuese “siç” përcakton mënyrën dhe moralin e nxënësve të Krishtit në kryerjen e detyrës sonë, që realizohet, jo me anë të fuqisë së pushtetit shtetëror ose ekonomik, por me fuqinë e dashurisë së painteres, të përgjegjshmërisë vigjilente, të përulësisë së hijshme. Vazhdimi i tekstit ungjillor, na zbulon pikërisht këtë burim fuqie: “Edhe si tha këtë, fryu dhe u thotë atyre: Merrni Shpirtin e Shenjtë”. Do të bëheni faktorë paqeje, pajtimi dhe solidariteti, jo me anë të fuqive tuaja, por me anë të veprimit të Shpirtit të Shenjtë.

* *

Veçanërisht në epoka të vështira, si kjo e sotmja, ku dëshpërimi i thellë dhe shqetësimi janë përhapur në mbarë shoqërinë dhe ku zhgënjimi i shtyp zemrat, çdo besimtar ftohet të marrë mesazhin ngjallësor të gëzimit, të dashurisë dhe të paqes dhe ta transmetojë tek ata që ndodhen afër dhe larg tij.

“Ejani të ngazëllohemi më Zotin, i Cili dërrmoi pushtetin e vdekjes dhe ndriçoi gjindjen njerëzore”, psal Kisha jonë.

Ejani të gëzojmë për besimin tonë në fitoren e drejtësisë mbi padrejtësinë, të së vërtetës mbi gënjeshtrën, të jetës mbi vdekjen.

Ejani të përjetojmë më thellë mesazhin e Ngjalljes së Krishtit.

Ejani, si gjymtyrë të Kishës, si qeliza të Trupit Mistik të Krishtit, të marrim pjesë në veprën e Tij rinovuese, në ofrimin e dashurisë, të optimizmit dhe frymës krijuese në shoqërinë tonë.

Krishti u Ngjall!

Me dashuri të tërëshpirtshme më Krishtin,

† Anastasi

Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe i Gjithë Shqipërisë

Prill 2018

Σοκάρει η ομολογία μιας Ελβετίδας: “Μισώ τους Έλληνες διότι…- Shokon pohimi i një Svicerianeje: "I Urrej grekët sepse..."

Σοκάρει η ομολογία μιας Ελβετίδας: “Μισώ τους Έλληνες διότι…” Στο βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» καταγράφεται η αφήγηση μιας Ελβετίδας που επιχειρεί να ερμηνεύσει με ενδιαφέροντα τρόπο την άσχημη συμπεριφορά των Ευρωπαίων απέναντι στους Έλληνες. H Ελβετίδα αφηγείται: «Τα ζώα δεν συγχωρούν ποτέ στον άνθρωπο τη βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουν ότι αυτή η βελτίωση τ’ απομακρύνει από τη φύση τους. και όποτε δίνεται η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται». «Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες! Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες»! Και τεκμηριώνει την άποψή της λέγοντας ότι στα γυμνασιακά της χρόνια ένιωθε «ψυχικά καταπιεσμένη» γιατί «Οι Σοφοί μας Δάσκαλοι δεν μας δίδαξαν τίποτα που να μην το είχαν ήδη Ανακαλύψει, Εξηγήσει, να μην να μην το είχαν Τεκμηριώσει, να μην το είχαν Τελειοποιήσει οι Αρχαίοι Έλληνες»! Κι αν κάποτε ανέφεραν κανένα άλλον συγγενή της Γνώσης και της Σοφίας, που δεν ήταν Έλληνας, στο τέλος πάντα κατέληγαν ότι η Γνώση του και η Σοφία του ήταν βασισμένη επάνω στη Σοφία κάποιου Έλληνα Φιλόσοφου! Σιγά σιγά ένιωθα πως οι Γνώσεις μου, οι Σκέψεις μου, τα Αισθήματά μου, η Προσωπικότητά μου, ο Κόσμος μου, η Ύπαρξή μου ως το πιο έσχατο κύτταρο μου ήταν όλα επηρεασμένα, ήταν ταγμένα σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «Η Φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων»! «Αργότερα στο πανεπιστήμιο, η κατάσταση έγινε δραματική. Ο Ασκληπιός από τη μια, ο Ιπποκράτης απ’ την άλλη! Ο Γαληνός τη μια μέρα, ο Ορειβάσιος την επομένη! Αέτιος το πρωί, Αλέξανδρος Τραλλιανός τ’ απόγευμα! Παύλος ο Αιγινίτης από ‘δω, Στέφανος ο Αθηναίος από ‘κει. Δεν μπορούσα ν’ανοίξω βιβλίο χωρίς να βρω μπροστά μου την ελληνική παρουσία. Δεν τολμούσα να πιάσω στα χέρια μου λεξικό για να βρω μια δύσκολη, σπάνια, μια χρήσιμη, μια έξυπνη, μια όμορφη, μια μεστωμένη λέξη. Όλες ελληνικές! Και άλλες αμέτρητες σαν την άμμο τω ν θαλασσών και των ποταμών, ελληνικής κι αυτές προέλευσης! Πρόκειται για φαινόμενο ομαδικό! Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες. Τους μισούμε όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές. Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία χυμάμε, τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε. Γιατί στο βάθος ξέρουμε ότι κάποτε είμαστε ζώα μ’ όλη τη σημασία της λέξης κι είναι αυτοί, οι Έλληνες, πάλι οι Έλληνες, πάντα οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα! Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε. Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης! Δεν θα βρεις και δεν θα φανταστείς συνδυασμό και εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε! . η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε. Ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος. Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό, να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο Ελληνισμός γιατί θεωρούν ότι τους αφαιρούμε Σεβασμό και Κύρος! Για αυτό παρόλο που τους μισώ, γιατί δεν προέρχομαι από τη φυλή τους, δεν μπορώ να μη τους θαυμάζω και να μη τους σέβομαι και θα συνεχίσω να Μελετάω τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη και τον Περικλή όσο θα ζω, διδάσκοντας στα παιδιά μου τη Δύναμη της Σοφίας τους και την επιρροή της στη Ζωή μας και στην Ευτυχία μας!» hellas-now.com

Shokon pohimi i një Svicerianeje: "I Urrej grekët sepse..." Në librin me titull "njerëz-qen" regjistrohet rrëfimi i një svicerianeje që tenton të interpretojë me një mënyrë interesante sjelljen e keqe të Europianëve ndaj Helenëve. Svicerianja rrëfen: "Kafshët nuk i falin kurrë njerzve përmirësimin e sjelljes së tyre, pasi ndjejnë se ky përmirësim i tyre i largon nga natyra e tyre, kështu që kur ju jepet mundësia urrejtja e tyre shpërthen". "Pikërisht është kjo që na ndodh ne Europianëve me Helenët! Nëse ekziston një racë në botë të cilën e urrej në mënyrë të padurueshme, kjo racë janë Grekët"! Këtë mendim të saj e justifikon duke thënë se në vitet e saj, të gjimnazit, ndjehej "shpirtërisht e shtypur" sepse "Mësonjësit tanë të mençur nuk na mësuan asgjë që nuk e kishin tashmë zbuluar, shpjeguar ose të mos e kishin argumentuar, të mos e kishin përsosur Helenët  Lashtë"! Dhe nëse në ndonjë çast përmendin ndonjë tjetër të afërm të Njohurisë dhe Mençurisë, që nuk ishte Helen, në fund gjithmonë përfundoninse Njohuria e tij dhe Mençuria e tij ishin bazuar mbi Mençurinë/urtësinë e një filozofi Helen! Me ngadalë ndjeja se njohuritë e mia, mendimet e mia, ndjenjat e mia, personaliteti im, bota ime, "Ekzistenca" ime deri në celulën e fundit ishin të ndikuara, ishin të dedikuar në atë që sot e quajmë "Filozofia e Helenëve të Lashtë"! "Më vonë në universitet, gjendja u bë dramatike. Asklipi nga njër anë Hipokrati nga tjetra! Galinoja një ditë, Orivasi ditën tjetër! Aeti në mëngjes, Aleksandër Tralianë mbasdite! Pavllo Egjiniti këtej, Stefan Athineasi andej. Nuk mundesha të hapja libër pa gjetur përpara meje prezencën helene. Nuk mundesha të kapja me duar një fjalor pa gjetur një fjalë të vështirë, të rrallë, të përdorshme, të zgjuar, të bukur një fjalë të plotë.  Të gjitha helene!  E të tjera të panumërta si rëra e deteve dhe lumenjëve, por gjithashtu dhe ato me prejardhje helene! Bëhet fjalë për një fenomen masiv! Kështu ndjehemi pak a a shumë të gjithë para Helenëve. I urrejmë si kafshët, zbutësit e tyre. Sapo na jepet një rast, vërsulemi, i kafshojmë dhe i coptojmë. Sepse në thellësi e dimë se dikur ishim kafshë me të gjithë kuptimin e fjalës dhe janë ata, helenët, sërish helenët, gjithmonë HELENËT, që na nxorrën nga gjendja jonë kafshërore dhe na ngjitën në të njejtën gradë, atë njerërzore, ku ishin dhe vetë! Nuk e duam diçka që e admirojmë. Hidhini një vështrim, historisë dhe do të shikosh se të gjithë Europianët, me udhëheqës Latinët dhe Vatikanin, u tërbuam dhe bënë çështë e mundur që të zhdukim Helenët nga faqja e dheut!. Nuk do të gjesh dhe nuk do të mund të imagjinosh plane, krime,  kurthe që nuk krijuam dhe nuk realizuam që t'i eliminonim! Historia me urrejtjen ndaj Helenëve nuk ndaloi. Njeriu i kulturuar modern është njësoj dhe i pandryshueshëm. Nuk do të lejojë kurrë   Vatikani, që helenizmi, të mbijetojë në derën hyrëse të Europës, në krah të Azisë dhe në prag të Afrikës, sepse sipas tyre ju heq reputacionin dhe respektin që kanë! Për këtë arsye mgjth se i urrej, sepse nuk kam prejardhje nga ky fis, nuk mund të mos i admiroj dhe të mos i respektoj dhe do të vazhdoj që të Studioj Pllatonin, Sokratin dhe Perikliun për sa kohë jetoj, duke iu mësuar fëmijëve të mi Fuqinë e Urtësisë dhe ndikimin në jetën tonë dhe në lumutrinë tonë!" Përgatiti, Përktheu Pelasgo Koritsas