Φίλες και φίλοι, συγχωρέστε με που θα παραλείψω τις προσφωνήσεις των επισήμων. Όχι μόνο για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις από τυχόν παραλήψεις αλλά και γιατί σε αυτή την αίθουσα σήμερα δεν θα ήθελα να δω επίσημους και ανεπίσημους αλλά συναγωνιστές μιας ωραίας και ιερής ιδέας.
Μιας ιδέας που γεννήθηκε πριν από ακριβώς 24 χρόνια. Την ιδέα της Ομόνοιας. Που γεννήθηκε ως μία ανάγκη, που έπρεπε να στεγάσει τα προβλήματα, τις αγωνίες και τις ελπίδες του. Ήταν τότε η πρώτη φορά που ο ελληνισμός αυτού του τόπου μπορούσε να χαράξει ένα δικό της κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό δρόμο.
Επιτρέψτε μου να αναφέρω το δικό πρώτο περιστατικό σε σχέση με την Ομόνοια το 1991, όταν ήρθαν οι απεσταλμένοι για την ίδρυση της τοπικής οργάνωσης του Αλύκου. Ήταν απόγευμα και μία ομάδα παιδιών παίζαμε στο κέντρο του χωριού ώσπου μας διέκοψαν 3-4 άγνωστοι επισκέπτες για να μας πουν ότι πρέπει να ενημερώσουμε τον τελάλη του χωριού ή το χωνί όπως το λέμε εμείς, να φωνάξει τους συγχωριανούς για τη συγκέντρωση της Ομόνοιας. Ο μπάρμπα Ηλίας έβαλε το χωνί και σε λίγα λεπτά όλο το χωριό ήταν εκεί. Έτσι απλά, έγινε η τοπική οργάνωση της Ομόνοιας στο Αλύκο. Δεν θέλαμε τίποτα, δεν είχαμε καμία απαίτηση, μας αρκούσε που όλο το χωριό συμμετείχε σε μία συγκέντρωση που γινόταν στα ελληνικά. Δεν θυμάμαι και τι ειπώθηκε . Δεν ξέρω αν θυμάται ο Βαγγέλης ο Ζαφειράτης που είναι στην αίθουσα και ήταν παρόν, αυτόν και τον Πέτρο Μπερέτη θυμάμαι από εκείνη τη συγκέντρωση.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και άλλαξαν πολλά. Μεγαλώσαμε. Οι συνθήκες και οι ανάγκες δεν είναι ίδιες. Αυτό που δεν άλλαξε είναι η ανάγκη της Ομόνοιας – εντός και εκτός εισαγωγικών. Η ανάγκη ώστε ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός να έχει τη θέση που του αξίζει.
Φίλες και φίλοι, η πραγματικότητα είναι απλή, τόσο απλή όσο εκείνου του απογεύματος του 91 στο Αλύκο. Πολλές φορές εγκλωβιζόμαστε και ενώ βλέπουμε μπροστά μας το λύκο, συζητάμε για τις πατημασιές και τα ίχνη του.
Η πραγματικότητα είναι απλή, δε σημαίνει ότι είναι και αυτονόητη.
Από το 1991 μέχρι σήμερα, η Ομόνοια δέχτηκε επιθέσεις, φυλακίσεις, έμμεσες και άμεσες διώξεις, υπέστη διχασμούς, βρέθηκε μπροστά σε μεγάλα διλήμματα. Είναι όμως ακόμα εδώ, πληγωμένη βεβαίως από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες αλλά είναι εδώ. Είναι εδώ αν θέλετε όχι μόνο χάρη στη δική μας ικανότητα αλλά ως μια ανάγκη. Η ανάγκη όπως προείπα που έχει ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός για να στεγάσει τι κοινές αγωνίες και την ελπίδα για το μέλλον.
Η Ομόνοια είναι λοιπόν ένα σπίτι, είναι όμως και μαγαζί. Είναι μαγαζί γιατί διαχειρίζεται εξουσία. Ο διχασμός μας δεν προήλθε ποτέ από τις διαφωνίες μας για το πως πρέπει να έχουμε καλύτερη παιδεία για τα παιδιά μας ή για το πώς θα προστατεύσουμε καλύτερα τις περιουσίες μας ή για τις διαφωνίες μας στον τρόπο ανάπτυξης. Τον μεγάλο διχασμό δεν μας τον έφερε το σπίτι αλλά το μαγαζί. Ακούω κάποιους να λένε πως το μαγαζί είναι αναγκαίο κακό. Όχι, το μαγαζί είναι αναγκαίο αλλά δεν είναι κακό. Μεταξύ των υποχρεώσεων τις Ομόνοιας είναι να κυβερνήσει αυτό τον τόπο.
Η Ομόνοια του φολκλόρ και των πανηγυριών προσωπικά δεν με ενδιαφέρει.
Με ενδιαφέρει μία Ομόνοια αφέντρα του τόπου
Μια Ομόνοια που θα επικοινωνεί με το εθνικό κέντρο και θα είναι παρούσα στον οικουμενικό ελληνισμό
Μία Ομόνοια που δεν θα ζητιανεύει λίγη εξουσία από την εκάστοτε αλβανική κυβέρνηση αλλά θα έχει προτάσεις και δεν θα κάνει καμία έκπτωση στα δίκαια του ελληνισμού.
Μια Ομόνοια που δεν θα αγνοείται από διεθνή παράγοντα αλλά θα λαμβάνεται σοβαρά υπόψη όταν πρόκειται για την πορεία της Αλβανίας προς τις δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αλλού.
Πάνω απ όλα όμως με ενδιαφέρει μια Ομόνοια που θα κάνει σημαία τα ζητήματα του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού.
Αγαπητοί φίλοι,
Η απόφαση μου για να θέσω υποψηφιότητα για τη θέση του Γενικού Προέδρου της Ομόνοιας δεν ήταν καθόλου εύκολη! Οι φίλοι και συναγωνιστές που με παρότρυναν το ξέρουν πολύ καλά. Σε σημείο μάλιστα να χαρακτηρίζομαι δειλός και αναποφάσιστος. Δεν είναι αυτό, οι παλαιότεροι γνωρίζουν την τρέλα και την αποφασιστικότητα μου. Δεν θα περιγράψω περιστατικά του παρελθόντος για να μην κατηγορηθώ ότι το μετέτρεψα σε μελό. Θα αναφέρω στιγμές: Χιμάρα 2000 και 2003, κάπου έπιασε το μάτι μου το Βασίλη τον Καλυβά εδώ, Βασίλη αυτό που ζήσαμε στη διαδρομή Κούδεσι – Κύπαρο ίσως πρέπει να αποτυπωθούν κάπου. Αργυρόκαστρο 2001 βουλευτικές εκλογές Μιρέλα θυμάσαι. Στιγμές που ο θάνατος παραμόνευε, στιγμές που ψήνουν χαρακτήρες, στιγμές που δεν τις αλλάζεις με κανένα χρίσμα και καμία πολιτικάντικη νίκη. Όχι γιατί μας αρέσει ή επιδιώκουμε την ένταση αλλά γιατί ως έλληνες κρατήσαμε το κεφάλι ψηλά μην υπολογίζοντας τίποτα ή όπως απαντήσαμε με το σύνθημα μας έξω από τα γραφεία της Κάτω Δρόπολης το 2001 «Τα όπλα σας θα σκουριάσουν, εμείς και ο πολιτισμός μας θα υπάρχουμε»
Επιστρέφω στην τάξη - γιατί με παρασύρουν πολύ αυτές οι αναμνήσεις - για να πω ότι για την απόφαση μου είχα κάποιες σοβαρές αναστολές και με απόλυτη ειλικρίνεια τις αναφέρω.
Γιατί, αυτό που χρειάζεται η Ομόνοια αυτή τη στιγμή είναι να συσπειρώσει γύρο της τον ελληνισμό. Και δεν είμαι βέβαιος αν εγώ έχω τις βέλτιστες προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.
Θα ήθελα η σημερινή συνδιάσκεψη να είναι προϊόν περισσότερων και παραγωγικών ζυμώσεων. Σε μία από τις τελευταίες συνεδριάσεις του Γενικού Συμβουλίου είχαμε εκλέξει μία πενταμελή επιτροπή για να κάνει προτάσεις για την αναδιοργάνωση της ομόνοιας στην οποία ήμουν και εγώ. Μεταξύ άλλων προτείναμε ότι πριν από τη γενική συνδιάσκεψη θα προηγηθεί μία εκστρατεία ενότητας, με ανοιχτές συναντήσεις αλλά και με έκδοση έντυπου υλικού που θα υπενθυμίζαμε τα επιτεύγματα της Ομόνοιας αλλά και τους στόχους που έχουμε. Εφόσον ήταν κοινά αποδεκτό ότι η κατάσταση είναι νοσηρή, τι μας εμπόδισε και δεν το κάναμε;
Γνώριζα πως σε αυτόν τον αγώνα θα έπαιζα εκτός έδρας και ο νοών νοείτω.
Χωρίς να έχω καμία διάθεση τοπικισμού θα εκτιμούσα πάρα πολύ αν οι εκπρόσωποι του Αργυροκάστρου προέρχονταν από το 1/7 των δικών μας που ψήφισαν ελληνικά. Και σα να μην έφτανε αυτό, το Πωγώνι που δίνει πάντα αξιοπρεπή ποσοστά στην Ομόνοια απέχει από τη σημερινή διαδικασία αλλά εμάς δεν μας ενδιαφέρει ο λόγος που απέχει αλλά κάποιοι φρόντισαν χθες να συμπληρώσουμε με άλλα ονόματα τη λίστα μην έχουμε και απώλειες.
Γνώριζα ότι σε αυτόν τον αγώνα δεν θα αναμετριόνταν οι προσωπικότητες και οι ιδέες αλλά οι ομάδες και τα πρόσωπα που λιγουρεύονται τους νέους δήμους. Αυτός ήταν και ένας λόγος που επέμενα οι εκλογές τις Ομόνοιας να γίνουν μετά τις τοπικές εκλογές.
Είχα αναστολές γιατί με τρόμαζε το φορτίο της Ομόνοιας, γιατί τη θέση του Γενικού Προέδρου δεν την είδα ποτέ ως θρόνο αλλά ως ένα σαμάρι που πρέπει να κουβαλήσω. Με τρόμαζε και η ιδέα της διαδοχής του Βασίλη Μπολάνου γιατί ο Βασίλης δεν είναι μόνο ένα σύμβολο για τον ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου αλλά έχει και ένα εξαιρετικό πολιτικό ήθος που μόνο εμείς που τον ζήσαμε από κοντά γνωρίζουμε καλά.
Πριν από κάποιες μέρες μου έκανε εντύπωση γιατί δέχτηκα τις ίδιες κολακείες από διαφορετικούς ανθρώπους. Ότι δηλαδή ο Λεωνίδας ωρίμασε και δεν είναι όπως παλιά. Φαντάζομαι με το παλιά θα εννοούν τις θορυβώδεις συμπεριφορές μου στις προηγούμενες συνδιασκέψεις ή και στο Γ. Σ. Βέβαια αυτοί που μου αντιτίθονταν τότε δεν είναι σήμερα εδώ γιατί βρίσκονται σε άλλους πολιτικούς χώρους. Πριν από κάνα χρόνο, σε κάποιο Γενικό Συμβούλιο είχα πει πως αν συνεχίσουμε να λειτουργούμε σα μαγαζάκι, τότε ο κόσμος μας θα προτιμήσει να πάει στα σουπερμάρκετ. Αυτός που αντέδρασε έντονα στα λεγόμενα μου τότε ήταν ο κ. Γιάννης Γιάννης που λείπει βέβαια και αυτός γιατί ανέλαβε την «σπουδαία» αποστολή για να υπερασπίζεται την Αλβανία στην Ελλάδα. Και σε ανώτερα!!!
Δεν ξέρω αν σας αρέσει η δική ωριμότητα ή του κ. Γιάννη, πάντως αν οι αλήθειες για κάποιους είναι ανωριμότητα τους προειδοποιώ πως ο Λεωνίδας δε θα ωριμάσει ποτέ.
Αγαπητοί φίλοι
Παρ’ όλες τις αναστολές που προανέφερα, κατέθεσα την υποψηφιότητα μου. Γιατί οι αποφάσεις μας που αφορούν τα κοινά, δεν πρέπει να λαμβάνονται μόνο από το θέλω μας αλλά και από τα πρέπει των φίλων και συναγωνιστών.
Έβαλα υποψηφιότητα γιατί πιστεύω σε μια πραγματική Ομόνοια που μας χρειάζεται και τη χρειαζόμαστε.
Σε σας ανήκει η απόφαση.
Γνωρίζω βέβαια ότι πολλοί από εσάς ήρθατε εδώ γιατί κάποιος σας έγραψαν σε μία λίστα. Εγώ δε θα σταθώ σε αυτό, είστε όλοι πατριώτες και γνωρίζω ότι όλοι αγαπάμε αυτόν τον τόπο. Μην ανησυχείτε για αυτούς που ενδιαφέρονται μόνο για το μαγαζί, αν το μαγαζί της Ομόνοιας κλείσει να είστε βέβαιοι πως αυτοί θα βρουν άλλο.
Στην κάλπη να πάτε μόνοι σας και κάντε ότι λέει η καρδιά σας
Ψηφίστε ώστε οι αγωνίες και ελπίδες που έχουμε για αυτόν τον τόπο να αποκτήσουν σπίτι
Ψηφίστε για την Ομόνοια που μας χρειάζεται και χρειαζόμαστε
Ευχαριστώ!
