|
Masakrat e Kriminelit Mehmet Fatih në zonën e Shqipërisë së sotme dhe përreth saj. Fakte nga Kronikat e Tursun Beut
Në pranverën e vitit tetëqind e shtatëdhjetë (1466), kur në mes të kuvendit të lëndinës lauresha psalte me zë melodioz vargun: "E vështro në gjurmët e mëshirës së Zotit, si Ai i jep jetë tokës së vdekur (Kurani 30:50)", pas shpalljes së nisjes së luftës kundër Shqipërisë, çdo gazi ngjeshi me dëshirë shpatën. Flamujt-emblema të pushtimit - u vunë në lëvizje nga Edreneja.
Kur tendat e fushimit të Sulltanit shtrinë hijen e tyre mbi fushën e qytetit të Manastirit, aty rendën nga të gjitha anët luftëtarët - të prirë prej fitores - për t'iu bashkuar ushtrisë perandorake, si ca lumenj të mëdhenj që lëshohen në det dhe, si dallgët e detit që venë e përplasen, u derdhën mbi Shqipëri. Aradhe të tilla secila me një mijë luftëtarë. Ku secili nga këta guximtarë, sa një mijë heronj vlen. Kasneci i gjendjes bëri të mbërrijë në veshët e mëkatarëve të pafe jehona e kërcënimit: "O milingona! Futuni nëpër shtëpi që të mos ju shkelë Solomoni me trupat e tij! (Kurani 27:18)".
Të pafetë e mallkuar mbetën të hutuar e të çoroditur nga njoftimi i llahtarshëm i këtij sulmi të afërt dhe vajtën u strehuan nëpër malet e rrëpira e luginat e thella, duke bllokuar shtigjet. Bënë gjithë ç'mundën për t'u mbrojtur dhe kështu dëshmuan tërë kryeneçësinë e tyre për të rezistuar, duke këmbëngulur në prapësinë e tyre më të skajshme. Por luftëtarët e Sulltanit, të nxitur prej mendimit të shpërblesës hyjnore të luftës së shenjtë, si dhe të shpresës për të bërë plaçkë të madhe, përparuan në të atillë mënyrë sa që çdo mal i pakapërcyeshëm dhe çdo luginë e thellë u dukej rrafshinë e lehtë "ku nuk do të mund të shihje as ultësirë, as lartësi (Kurani 20:107)".
Me ndihmën e Zotit, më të Lartit pushtuan çdo strehë që mësynë dhe grabitën e plaçkitën kaq shumë pasuri të frymore e jofrymore, saqë djelmosha me tipare engjëllore dhe vasha me pamje hyrish, që vlenin tre a katër mijë aspra, krijesa të këndshme me tipare të tilla që mjaft që t’i shihje në fytyrë që të të ikte mendja, shiteshin veç për vetëm tre apo katërqind aspra. Të tilla hyri që kushdo që i sheh në tendë kujton se është përnjëmend në Parajsë. T'i shihje kur mbi gjoksin tim dergjej, do besoje se në një trup dy shpirtra qenë. Te tillë djelmosha që, për atë Zot, në thonë Se ka dhe më të bukur, gënjeshtra thonë.
Veç kësaj, buaj me lëkurë "në ngjyrë të verdhë të ndezur që kënaq shikimin (Kurani 2:69)" mund t'i blije për tri a katër aspra, ndërsa edhe për më pak se dy aspra shitej një dash përçor i kopesë që është bërë gati për t'iu flijuar Zotit. Çdo çadër ishte e mbushur përplot me plaçkë të rrëmbyer. Atëherë u dha urdhri të shtroheshin në bindje ata harbutë të pafe. Për këtë arsye, në çdo vendqëndrim sillnin para Sovranit fitimtar meshkujt e lidhur me zinxhirë që luftëtarët guximtarë e të shkathët të islamit me një të rënë të shpatës, fap-fap - i ekzekutonin. I bënë kështu ata njerëz që aq të etur e të dëshiruar qenë pas vdekjes, të shijonin verën e rrënimit që derdhej prej shpatës së shndritshme.Pati ndalesa ku u shkuan në shpatë deri në tre mijë, katër mijë, shtatë mijë nga të pafetë. Prej kufomave të shumta, lugina të thella tanimë ngjasoni si të ishin kodra. Prej gjakut të derdhur, rrafshina të gjera tani ngjasonin si Amudarja (Xhejhun: Oksusi i lashtë, që bashkë me Sirdarjen formonin Transoksianën, territor që sot përkon pjesërisht me Uzebkistanin . Aludohet për ujërat e bollshme të këtij lumi) që rridhte. Pas tërë këtij shkatërrimi, u mor vendimi i mëposhtëm: në fushën e Jundit që është kërthiza e atij vendi, do të ndërtohej një fortesë e pathyeshme.
Sakaq mëkëmbësit fisnikë, hodhën themelet e një fortese të qëndrueshme katërkëndëshe, siç qenë urdhëruar, dhe brenda një kohe të shkurtër e kryen ndërtimin. Katërkëndëshi në është thënë të jetë me ogurzeza formë, s'ka dyshim se do të ketë qene e tillë për të pafetë. Në pastë diçka që të përqaset me yllin e Shahut te gjithësisë, s' ka dyshim se kjo është më e mbara e formave.
Një kështjellë që s'mund te dallohet prej reve, kullë e saj është mur a re e zezë?
Ai vend ishte i rrethuar nga të gjitha anët me male të pakalueshme e gryka, por të pafetë që jetonin në ato lartësi s'bënin dot pa fushën ku rrjedh uji i bollshëm dhe ku tokat e bukës janë pjellore e të pasura. Meqë mes njerëzve u përhap fjala dhe zuri vend bindja se ishte një tokë pjellore, aty u dynd nga të katër anët ku ndodhej popullsia islame. Emrin ia vunë Elbasan, që i përshtatej natyrës së tij (Është fjala për një lojë të mundshme fjalësh mes emrit të fortesës dhe shprehjes “el basan”, që mund të përkthehet me shprehjen “të vësh dorën në zjarr”.
Sulltan pushtuesi-shpirti i tij u prehtë në paqe, herën e parë e kish nënshtruar atë me një goditje të vetme dhe siç e treguam,e kish asgjesuar armikun, duke ndërtuar aty një fortesë të fuqishme me qëllim të përforconte pushtimin. Kurse arsyeja e fushatës së dytë në Shqipëri qe se raca shqiptare është bërë e tillë që në karakterin e saj kanë hedhur rrënjë mosbindja, këmbëngulja, rebelimi e arrogance. Dhe, ajo çka e ke për natyrë nuk zhduket kurrë nga peripecitë e jetës! Ata derra qenë nënshtruar dhe kishin pranuar zinxhirin thjehst nga tmerri I kordhës gjakderdhëse të Sovranit.
Skënderbe tradhëtari qysh në fëmijërinë e hershme ishte ushqyer me pluhurin e Fronit, por më pas kishte parapëlqyer rebelimin. Kështu, kishte mbështjellë qafën me robën e mohimit të fesë, që është më e keqja e veshjeve, për tu bërë komandant i një bande mëkatarsh të pafe. U arratis prej fronit fatlum duke u vënë në krye të atyre të cilëve iu tha: “Unë jam biri i beut tuaj”. Me tiu larguar sysh shkëlqimi i shpatës së Sulltanit, njerëzit e prapë të kësaj province ngritën në krye në vende të ndryshme të nxitur nga ky djall tundues dhe, me të në krye, me qëllim që të hidheshin kundër fortesës së Elbasanit, nuse e qiellit…
—
Ushtria u lëshua mbi krahinën e Shqipërisë si vërshimi i një armate të stërmadhe. Një vërshim që mbuloi majat e maleve, kodrat dhe hapësirat me pluhur, si të bëhej fjalë për përmbytjen e përbotshme, duke mbuluar krejt atë vend të mbushur plot me njerëz të ligj.
——
Kur pamë se skishte më asnjë mundësi as për armëpushim e as për të rezistuar, të pafetë, duke përfituar nga nata, u sulën kundër ushtrisë së Anadollit. Me ta u morën gazinjtë, të cilët vranë aq shumë saqë ishte e pamundur të numëroheshin. Djelmoshat, vajzat dhe gratë e tyre u zunë robër. Kalorësia, strehë e fitores, shtiu në dorë edhe plot lugina e skuta të tjera si kjo,..Në këtë mëntyrë Sulltani e pushtoi të gjithë vendin e Shqipërisë.
“…të gjithë djemtë e vajzat e tyre u kapën dhe u bënë robër, ndërsa meshkujt e rritur u mblodhën dhe i lidhën me zinxhirë. Në çdo vendqëndrim, në prani të Sundimtarit, u ekzekutuan me një të rënë shpate aq shumë të pafe saqë ishte e pamundur të llogariteshin. Të shtyrë nga kjo frikë të pafetë që kishin mbijetuar pranuan të bëheshin shtetas të shtruar osmanë dhe të paguanin xhizjen e përcaktuar nga Sheriati, si edhe taksat e zakonshme. Pasi sundimtari i gjithësisë dha shah mat në lojën e shahut të pabesisë së armikut, ai kaloi lumin mat, me qëllim që të niste rrugën e kthimit. Mahmut Pashain e dërgoi që të bënte pretime kundër fortesës së Shkodrës, që ishte e lidhur e me frëngjtë…”.
Rebeli Skënderbe, duke ia mbathur porsi bretkosë prej gositjes gjëmëmadhe të ushtrisë osmane, shkoi në bregdet. Edhe atij kordha e zellit të sundimtarit i dha lejen të shkonte në Mbretërinë e të vdekurve. Atë kohë kur ky ndëshkim pllakosi mbi shqiptarët dhe shejtani i tyre shkoi direkt e në ferr, njerëzit që jetonin në malet e ashpra që rrethojnë fortesën e Elbasanit, u dhanë lamtumirën atyre vendeve dhe zbritën në rrafshnaltën e fortesës. Ajo tokë u mbulua me fshatra e toka të mbjella dhe u bë truall i populluar e i sigurt osman…
fq 149-155
|
Οι σφαγές του εγκληματία Μεχμετ Φατιχ στην περιοχή της σημερινής Αλβανίας και τα περίχωρα. Δεδομένα από τα χρονικά του Τουρσούν Μπει χρονικογράφος του Μουάμεθ Β΄.
Κατά την άνοιξη του 1466 όταν στην μέση της πεδιάδας ο κορυδαλλός έψελνε μελωδικά το στίχο : « Δες στα ίχνη του ελέους του Θεού, γιατί αυτός δίνει ζωή στην πεθαμένη γη (Κουράνιο 30:50» , μετά την κήρυξη του πολέμου εναντίων της Αλβανίας, κάθε στρατιώτης ζώθηκε με χαρά το σπαθί. Τις σημαίες- σύμβολα της κατάκτησης – ξεκίνησαν από τον Εντρενέ.
Όταν οι σκηνές της εκστρατείας του Σουλτάνου άπλωσαν την σκιά τους στην μεγάλη πεδιάδα του Μοναστηριού, εκεί έτρεξαν από όλες τις μεριές πολεμιστές- έτοιμοι για την νίκη- για να ενωθούν με το αυτοκρατορικό στρατό, όπως κάποια μεγάλα ποτάμια που απλώνονται στην θάλασσα και, όπως τα κύματα της θάλασσας που συγκρούονται έτσι και αυτοί ξεχύθηκαν στην Αλβανία. Τέτοιες ορδές που η κάθε μία είχε 1000 πολεμιστές. Οπού ο καθένας από αυτούς τους θαρραλέους, αξίζει όσο χίλιους ήρωες. Ο προάγγελος της δύναμης έκανε να φτάσει στα αφτιά των άπιστων αμαρτωλών η ηχώ της απειλής: « Μυρμήγκια! Κρυφτείτε στα σπίτια σας για να μην σας πατήσει ο Σολομών με τις δυνάμεις του! (Κουράνιο 27:18).
Οι καταραμένοι άπιστοι έμειναν αποβλακωμένοι και αποπροσανατολισμένοι από την τρομερή είδηση αυτής της επικείμενης είδησης και πήγαν να κρυφτούν στα απότομα βουνά και στις βαθιές πεδιάδες , κλείνοντας τα στενά. Έκαναν ότι μπορούσαν για να προστατευτούν και έτσι μαρτύρησαν όλοι την αλαζονεία τους για να αντισταθούν, επιμένοντας στην ακραία τους αναποδιά. Για τους πολεμιστές του Σουλτάνου, υποκινούμενοι από την σκέψη της θεϊκής αμοιβής του ιερού πολέμου, όπως και της ελπίδας πως θα κάνουν μεγάλο πλιάτσικο προχώρησαν με τέτοιο τρόπο που κάθε απροσπέλαστο βουνό, και βαθιά πεδιάδα τους φαινόταν ως πανεύκολο πεδίο «που δεν μπορούσες να δεις ούτε βαθουλώματα ούτε υψώματα» (Κουράνιο 20:107).
Με την βοήθεια του Θεού, οι`` πιο Μεγάλοι κατέκτησαν κάθε σπίτι και όρμισαν και πήραν τόσο πλιάτσικο τόσο πλούτο ζωντανό και υλικό που νέοι με αγγελικά χαρακτηριστικά και νέες με χαρακτηριστικά θεϊκά, που άξιζαν 4000 άσπρα, γλυκές υπάρξεις με χαρακτηριστικά που αρκούσε να τα δεις στο πρόσωπο και σου φεύγει το μυαλό, πουλιόνταν για μόνο τριακόσια η τετρακόσα άσπρα. Τέτοιες θεές που αν τα έβλεπες μέσα στην σκηνή θα νόμιζες πως βρίσκεσαι στο Παράδεισο. Να τα έβλεπες όταν έλειωνε πάνω στο στήθος μου και σε έκανε να πιστεύεις πως σ’ ένα σώμα ήταν δύο ψυχές. Τέτοια αγόρια που , μα το Θεό αν πουν πως υπάρχουν πιο ωραίοι ψέματα λένε.
Εκτός από αυτό, βόδια με δέρμα «χρώματος κίτρινο που ευχαριστεί το βλέμμα» (Κουράνι 2:69) μπορούσες να τα αγοράσεις με τρία η τέσσερα άσπρα, ενώ κάτι λιγότερο από δύο άσπρα πουλιούνταν ένα κριάρι που οδηγεί το κοπάδι και είναι έτοιμο προς σφαγή στο Θεό.
Κάθε σκηνή ήταν γεμάτο πλιάτσικο. Τότε δόθηκε η διαταγή να γίνουν υπάκουα εκείνα τα άπιστα ρεμάλια. Για το λόγο αυτό, σε κάθε στάση έφερναν στο νικητή Αρχηγό, άντρες δεμένους με τις αλυσίδες που οι θαρραλέοι και ευκίνητοι πολεμιστές του Ισλάμ τα εκτελούσαν φαπ-φαπ με ένα κόψιμο του σπαθιού. Τους έκαναν έτσι αυτούς τους ανθρώπους που τόσο διψασμένοι και επιθυμητοί ήταν για το θάνατο, να απολάμβαναν το κρασί της καταστροφής που χυνόταν από το σπαθί που γυάλιζε. Υπήρχαν στάσεις που πέρασαν στο σπαθί μέχρι και 3000, 4000, 7000 από τους άπιστους. Από τα πολλά κουφάρια, οι βαθιές πεδιάδες τώρα πια έμοιαζαν με λόφους. Από το αίμα που χύθηκε, μεγάλες πεδιάδες τώρα έμοιαζαν με Αμουδάρια (Τζειχούν: η Αρχαία Όξους που μαζί με την Σιρντάριεν δημιουργούσαν την Τρανσοκσιάνεν, περιοχή που σήμερα ανήκει στο Ουζμπεκιστάν, συγκρίνετε με τα πολλά νερά αυτού του ποταμού) που κυλούσε. Μετά απ’ όλη αυτή την καταστροφή, πήραν την παρακάτω απόφαση: στην πεδιάδα της Ιούνδης που είναι και ο αφαλός αυτού του μέρους, θα κτιζόταν ένα φρούριο απροσπέλαστο. Εντωμεταξύ οι άρχοντες , ξεκίνησαν τα θεμέλια ενός φρουρίου σταθερούς τετράποδου, όπως είχε διαταχθεί, και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε και το χτίσιμο. Το τετράποδο μας έχουν πει να είναι στην πιο δυσοίωνη μορφή, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τέτοιο θα ήταν για τους άπιστους. Εάν υπήρχε κάτι που θα πλησίαζε με το αστέρι του Σκακιού του σύμπαν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό είναι το πιο τυχερό από τα σχέδια.
Ένα κάστρο που δεν μπορεί να αναγνωρισθεί από τα σύννεφα, ο πύργος της είναι τοίχος η μαύρο σύννεφο;
Αυτό το μέρος ήταν περικυκλωμένο από όλες τις πλευρές με απροσπέλαστα βουνά και στενά, αλλά οι άπιστοι που ζούσαν σ’ εκείνα τα ύψη δεν μπορούσαν χωρίς την πεδιάδα που χύνετε το μπόλικο νερό και όπου τα χωράφια είναι εύφορα και πλούσια. Μια και ανάμεσα στους ανθρώπους διαδόθηκε και έπιασε τόπο η πεποίθηση ότι ήταν μία εύφορη γη, εκεί συγκεντρώθηκε όλος ο ισλαμικός πληθυσμός. Το όνομα το έβαλαν Ελμπασάν, που ταίριαζε στην φύση του, (Γίνετε λόγος για ένα λογοπαίγνιο μεταξύ του ονόματος του κάστρου και της έκφρασης «Ελ Μπασά» που θα μπορούσε να μεταφραστεί με την έκφραση «να βάλεις το χέρι στην φωτιά».
Ο κατακτητής Σουλτάνος, που η ψυχή του να αναπαυτεί εν ειρήνη, την πρώτη φορά το είχε κατακτήσει αυτό με ένα μοναδικό χτύπημα και όπως και διηγηθήκαμε, το είχε εξαφανίσει τον εχθρό, κτίζοντας εκεί ένα δυνατό κάστρο με σκοπό να ενδυναμώσει την κατάκτηση. Ενώ ο λόγος της δεύτερης εκστρατείας στην Αλβανία που η ράτσα των αλβανών είναι τέτοια που στο χαρακτήρα της έχουν ριζώσει η απείθεια, η επιμονή, η εξέγερση και η αλαζονεία. Και αυτό που έχει γίνει φύση δεν εξαφανίσετε από τις περιπέτειες της ζωής!
Αυτά τα γουρούνια είχαν υποκύψει και είχαν δεχτεί αλυσίδα απλώς από το τρόμο του σπαθιού του Σουλτάνου που αιματοκυλούσε.
Ο προδότης Σκεντερμπέ, από την πρώιμη παιδική του ηλικία είχε ανατραφεί με την σκόνη του Θρόνου, αλλά αργότερα είχε προτιμήσει την εξέγερση. Έτσι, είχε τυλίξει το λαιμό το μανδύα της απάρνησης της θρησκείας , που είναι το χειρότερο από τους μανδύες για να γίνει αρχηγός μίας συμμορίας αμαρτωλών, άπιστων. Είχε φύγει από το τυχερό θρόνο πηγαίνοντας στην αρχηγία αυτών των οποίων τους είπε: «Εγώ είμαι ο υιός του μπέη σας». Με το που απομακρύνθηκε από τα μάτια του το γυάλισμα του σπαθιού του Σουλτάνου, οι ανάποδοι άνθρωποι αυτής της περιοχής σήκωσαν κεφάλι σε διάφορα μέρη υποκινούμενοι από αυτόν τον προκλητικό διάβολο , και με αυτόν ως αρχηγό, με σκοπό να εναντιωθούν εναντίων του Κάστρου του Ελμπασάν, νύφη του ουρανού….
____
Ο στρατός ξεχύθηκε στην περιοχή της Αλβανίας, ως μία ορμή μεγάλης στρατιωτικής δύναμης. Μία ορμή που κάλυψε τις κορυφές των βουνών, των λόφων και των διαστημάτων με σκόνη, σαν να επρόκειτο για το κατακλυσμό, καλύπτοντας πλήρως αυτή την χώρα γεμάτο από κακούς ανθρώπους .
__
Όταν είδαμε πως δεν είχε καμία πιθανότητα ούτε για την κατάπαυση πηρός και ούτε για να αντισταθούν, οι άπιστοι, επωφελούμενοι από την νύχτα, ξεχύθηκαν εναντίων του στρατού της Ανατολής. Με αυτούς ασχολήθηκαν οι γαζοί, οι οποίοι σκότωσαν όσους μπορούσαν περισσότερο , τόσους που ήταν αδύνατων να τους μετρήσεις .
Οι νέοι, οι νέες και οι γυναίκες τους πιάστηκαν όμηροι. Οι ιππείς, σκέπη της νίκης, έριξαν στο χέρι τους πολλές πεδιάδες και περιοχές όπως αυτό.. με τον τρόπο αυτό ο Σουλτάνος κατέκτησε όλο το μέρος της Αλβανίας.
«όλα τα αγόρια και τα κορίτσια τους πιάστηκαν και έγιναν όμηροι ενώ τους ενήληκες άντρες τους μάζεψαν και τους έδεσαν με αλυσίδες. Σε κάθε τόπο συγκέντρωσης, στην παρουσία του Σουλτάνου, εκτελέστηκαν με σπαθί τόσοι άπιστοι που ήταν αδύνατον να τους μετρήσεις. Υποκινούμενοι από το φόβο αυτό οι άπιστοι που είχαν επιβιώσει είχαν δεχτεί να γίνουν σωστοί Οθωμανοί υπήκοοι και να πληρώσουν το τζιζιέ (φόρο υποτελείας) καθορισμένο από την Σαριά, όπως και τους συνηθισμένους φόρους. Αφού ο κατακτητής του σύμπαν έπιασε ματ το παιχνίδι απιστίας του εχθρού, πέρασε το ποταμό Μάτι, με σκοπό να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής. Το Μαχμούτ Πασά τον έστειλε με υποσχέσεις προς το Κάστρο της Σκόδρας, που είχε συμμαχία με τους γάλλους…».
Ο επαναστάτης Σκεντερμπέι, τρέχοντας ως βάτραχος μετά την μεγάλη φήμης νίκη του Οθωμανικού Στρατού, πήγε στην παραλία. Και σ’ αυτόν η κόψη της θέλησης του ηγεμόνα έδωσε την άδεια να πάει στο Βασίλειο των πεθαμένων. Εκείνο τον καιρό που αυτή η τιμωρία ξέσπασε πάνω στους αλβανούς και ο διάβολος τους πήγε κατευθείαν στην κόλαση , οι άνθρωποι που ζούσαν στα άγρια βουνά που περικυκλώνουν το κάστρο του Ελμπασάν, χαιρέτισαν αυτά τα μέρη και κατέβηκαν στην πεδιάδα του κάστρου. Αυτή η γη καλύφτηκε από χωριά και φυτεμένα χωράφια και έγινε ένα οθωμανικό μέρος ασφαλές και κατοικημένο.
Το σύντομο σχόλιο μας: Μετά από όλα αυτά δεν είναι ευνόητο να αναρωτηθεί κανείς υπάρχουν «αλβανοί» η απλώς υπάρχουν μόνο Οθωμανοί που το παίζουν αλβανοί?
σελ 149-155
Romios-Ko
|
