Gëzim bëhet përpara ëngjëjve të Perëndisë për një mëkatar që pendohet”(Lluk.15:10)

Përpiqu të studiosh e të mësosh më mirë Ligjin e Perëndisë.Mos neglizho të kërkosh përmes lutjes nga Perëndia fuqi dhe forcë,që të luftosh me sukses kundër mëkatit.Përpiqu të shkosh në Kishë rregullisht,të marrësh pjesë në Falënderimin Hyjnor,sepse me Trupin dhe Gjakun e Zotit ushqehet shpirti.

Ky është rrëfimi!

Rrëfimi e fisnikëron jetën e njeriut,e paqëson shpirtin e tij,i jep drejtim në luftën e jetës.Rrëfimi është bekim i vërtetë i jetës sonë,sepse pajton njerëzit,u dhuron faljen e mëkateve dhe gjithashtu i parapërgatit që të pranojnë brenda vetes dhuratën e madhe të Trupit dhe Gjakut të Krishtit.

Duaje me gjithë zemrën tënde,shko sa më shpesh në rrëfim dhe kështu do të provosh e do të shikosh ditë të reja në jetën tënde,ditë të gëzimit të vërtetë dhe të paqes.

 

 

Marrë nga libri:” Banja e shpirtit “

Manastiri i Hershëm i Paraklitit

Oropo-Atikë

ΑΝ Ο MARIN MEMA ΉΤΑΝ ΈΛΛΗΝΑΣ- NËSE MARIN MEMA DO ISHTE GREK

Αν ο Marin Mema ήταν έλληνας  Το 10χρονο βίωμα ενός αδημοσίευτου άρθρου   Λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χειμάρρα, πριν από 10 χρόνια, είχα γράψει ένα άρθρο για (μεγάλης κυκλοφορίας) αλβανική εφημερίδα με τίτλο “Mediat, Nacionalizmi dhe Shoqeria Grekoshqiptare” / ΜΜΕ, Εθνικισμός και Ελληνοαλβανικά.  Τελικά δεν δημοσιεύτηκε γιατί μετάνιωσα, δεν ήμουν βέβαιος αν μία κοινωνία που για τα ελληνοαλβανικά ποτίζεται με απόψεις «παντογνωστών» όπως ο Mema, ο Lalla, ο Ngjela κ.α. θα μπορούσε να δεχτεί μια «αιρετική» άποψη ενός μινοριτάρι.      Πριν από δύο χρόνια, πηγαίνοντας στο Λεσκοβίκι για μία επαγγελματική υποχρέωση, είδα αγρότες από τις δύο πλευρές των συνόρων, να ποτίζουν τα χωράφια τους, με το ίδιο νερό του Αώου/Vjosa (Βαβούσα). Το ποτάμι δεν καταλάβαινε ή καλύτερα δεν το ένοιαζε που είναι τα σύνορα. Αντίθετα εγώ, λίγα μέτρα πιο πέρα, στην κουραστική αναμονή της συνοριακής διάβασης «Τρεις Γέφυρες», σκέφτηκα να εμπλουτίσω το άρθρο με αυτό το γεγονός. Το σκέφτηκα ξανά, στην εκτέλεση του Κατσίφα. Μάλιστα τότε μπορεί να ήταν το καλύτερο timing για τη δημοσίευση του καθώς γινόταν εκτενή αναφορά στο ρόλο των μέσων ενημέρωσης. Οι Βορειοηπειρώτες που έχουμε το «προνόμιο» να ενημερωνόμαστε από τα ΜΜΕ και των δύο χωρών, διαπιστώσαμε ότι αλλιώς παρουσιάζεται ο Κωνσταντίνος, η εκτέλεση του και τα γεγονότα που ακλούθησαν στα αλβανικά και αλλιώς στα ελληνικά. Όχι δεν φταίει η γλώσσα, φταίνε οι δημοσιογράφοι ή μήπως κάτι άλλο; Γυρόφερνε ξανά στο μυαλό μου το άρθρο, τότε με την εκπομπή του Top Channel για το Θύμιο Λώλη που τον παρουσίαζε για σφαγέα των αλβανών! Αυτό που γνωρίζουμε εμείς από τους παππούδες μας είναι για ένα παλικάρι που αντιστάθηκε στις ορδές που έκαναν πλιάτσικο και τρομοκρατούσαν τα ελληνοχριστιανικά χωριά του Βούρκου. Μία από τις πιο γνωστές φράσεις στα μέρη μας είναι «Χαλασμός του 12’». Ήταν τότε που ερήμωσαν 60 ελληνικά χωριά των Αγίων Σαράντα για να γλυτώσουν από την εισβολή των Λιάμπηδων. Ήταν τότε Νοέμβρης του 1912 που στο Αλύκο, σφάχτηκαν οι Κώστας Τζίμος, Φίλλιπος Νάνης, Γιάννης Μάνος και ο γιός του Νάσος. Όλα αυτά και το πλιάτσικο που ακολούθησε ήταν η αντίποινα για κάποιον που σκότωσε ο Θ. Λιώλης. Το θύμα από το Ζιουλιάτι, που πράγματι είχε σκοτώσει ο Θύμιος, προβλήθηκε στην εκπομπή του Mema για να αναδείξει τη «βαρβαρότητα» του μινοριτάρι, δε θα πει ποτέ όμως (ακόμα και αν το ξέρει) ότι αυτή η εκτέλεση έγινε στην καταδίωξη των κλεφτών του κοπαδιού του Μήτρο Βασίλη από το χωριό Πάλι. Το θυμήθηκα ξανά το άρθρο, όταν είδα τις αλβανικές επιγραφές στο Μαυροβούνιο, ενώ τα ελληνικά των δικών μας πινακίδων είναι μουντζουρωμένα και ας είμαστε η πρώτη αναγνωρισμένη Εθνική Μειονότητα της Ευρώπης. Όταν δημιουργήθηκε ο θόρυβος για την τοποθέτηση της προτομής του Βασίλειου Σαχίνη στη Δερβιτσάνη, άλλαξα τον τίτλο, τον έκανα «Οι ήρωες που έγιναν τρομοκράτες και οι τρομοκράτες ήρωες». Ο Σαχίνης ένας νέος γεμάτος όνειρα από τη Δούβιανη της Δρόπολη, μετά την επιστροφή του από τις σπουδές στην Κωνσταντινούπολη, ονειρεύτηκε ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο του,  δεν σκότωσε κανέναν αλλά επειδή διψούσε για μια πιο δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία, εκτελέστηκε από αλβανούς παρτιζάνους το 1943, ως «έλληνας εξτρεμιστής». Ο Adem Jashari από τη Μιτροβίτσα του Κοσόβου απ’ την άλλη, ξεκίνησε τη δημόσια δράση του εκτελώντας 4 σέρβους αστυνομικούς και έγινε ο ήρωας που φέρει το όνομα και κοσμεί με άγαλμα κεντρική πλατεία των Τιράνων, όχι κάποια τυχαία αλλά ακριβώς στην πύλη των ξένων πρεσβειών. Σκέφτηκα πάλι ότι ο τίτλος είναι προκλητικός, δεν χρειάζεται να προσβάλεις κάτι που ο άλλος έχρισε εθνικό σύμβολο, το θέμα μου είναι άλλο, ότι θέλουν να απογυμνώσουν τη δική μου ιστορία, προσβάλλοντας σύμβολα και μνήμες.           Παρακολουθώντας το τελευταίο «ανδραγάθημα» του Mema (9/05/2020), με πρωταγωνιστή τον ταλαίπωρο συμπολίτη μας Οδυσσέα Γκρέμο από το Σοπίκη, είπα πάλι «κάτσε στα αυγά σου» η ηλιθιότητα δεν παλεύεται. Η αφήγηση του αδημοσίευτου άρθρου θα κλείσει με «μεγαλοπρέπεια»: Στο μεγάλο σεισμό του Δυρραχίου τον περασμένο Νοέμβριο - τότε που η Ελλάδα έσπευσε πρώτη να βάλει πλάτη στη μεγάλη συμφορά των γειτόνων - ο πρωθυπουργός της Αλβανίας σύστησε την «Εθνική Επιτροπή Ανακατασκευής»/“Komitetit Kombëtar i Rindërtimit”, την οποία μάλιστα ο Ράμα χαρακτήρισε έκτακτη κυβέρνηση. Είδα τότε με έκπληξη σε αυτή την Επιτροπή και το Marin Mema ως ένας εκ των σημαντικών προσωπικοτήτων της Αλβανίας!!! Τότε ήρθε στο μυαλό μου μία παράγραφο του άρθρου που ίσως ήταν η ουσία του περιεχομένου του.  «Στα Βαλκάνια ζούμε, όλες οι χώρες βλέπουν τις πληγές που τους προκάλεσαν οι γείτονες αλλά όχι αυτές που προκάλεσαν. Σε όλες φώλιασε ο εθνικισμός, όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στις ίδιες δομές του κράτους.  Υπάρχει όμως μία, μάλλον πολλές διαφορές μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας.  Ο ελληνικός εθνικισμός ξεπέρασε τους δύο αιώνες παρουσίας και σε αυτό το μεγάλο διάστημα απέκτησε κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο και είναι παγιωμένος σε έναν συγκεκριμένο χώρο, χωρίς να έχει ιδιαίτερους δεσμούς με το σύνολο της υπόλοιπης κοινωνίας. Ο αλβανικός εθνικισμός που είναι πιο πρόσφατος, είναι αδόμητος και απροσδιόριστος. Μπορείς να τον βρεις παντού, στην πολιτική, στα ΜΜΕ, στην εκπαίδευση, στη θρησκεία κλπ. Το πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο όμως είναι ότι στον αλβανικό εθνικισμό στεγάζεται και υπόκοσμος. Άλλωστε δεν ήταν τυχαία η αναφορά του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης Έντι Ράμα, όταν στις δηλώσεις του (22/8/2010) για την υπόθεση Γκούμα έλεγε  ότι ο «εθνικισμός είναι η στέγη των απατεώνων». Το αλβανικό κράτος εάν δεν υποκινεί, είναι σίγουρα γνώστης αυτών των καταστάσεων και υπόλογος έναντι των δημοκρατικών θεσμών και αξιών που πρεσβεύει.  Η εικόνα αυτή δεν συνάδει με μια χώρα μέλλος του ΝΑΤΟ και  που επιδιώκει να ενταχθεί στην Ευρώπη» Αν ο Mema ήταν έλληνας, ασφαλώς και θα έβρισκε θαυμαστές.  Έχουμε και εμείς άλλωστε Mema-δες που αποκτούν κοινό με τέτοιου είδους «δημοσιογραφία» αλλά βρίσκονται στο περιθώριο, δε θα βρουν ποτέ βήμα σε ένα μεγάλο κανάλι και δε θα σταθούν ποτέ δίπλα στον πρωθυπουργό της χώρας ως μέλλος μίας ανάλογης επιτροπής. Τα ζητήματα της Ελληνικής Μειονότητας και γενικότερα τα ελληνοαλβανικά είναι περιζήτητα από τα αλβανικά μέσα ενημέρωσης, γιατί ανεβάζουν νούμερα. Καλούνται και έλληνες εκπρόσωποι για διάλογο αλλά αντ’ αυτού,  τα πάνελ μετατρέπονται σε αρένες για να θαυμάζει η κάθε πλευρά τους «εκπροσώπους» της. Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που δίσταζα να δημοσιεύσω το άρθρο, γιατί ήμουν βέβαιος για τα υβριστικά σχόλια που θα διάβαζα κάτω από τις ηλεκτρονικές αναρτήσεις του. Έλληνες και αλβανοί είναι κάτι παραπάνω από γείτονες. Όσο πίσω πάμε στην ιστορία, οι διαφορές μας με τους αλβανούς χάνονται, αν δεχτούμε μάλιστα την Ιλλυρική τους καταγωγή, δεν είμαστε απλά συγγενείς, ο Ιλλυριός ήταν ο γιός του Κάδμου και αδερφός της Σεμέλης (μάνας του Θεού Διόνυσου). Αυτό που μας απομάκρυνε ήταν η Οθωμανική κατάκτηση, μας αλλοίωσε και πιο πολύ τους αλβανούς. Θέλησε να το αποτρέψει ο Γεώργιος Καστριώτης και τα κατάφερε για λίγο. Είδα κάπου στο διαδίκτυο το Mema να φωτογραφίζεται με «ευλάβεια» στον τάφο του Σκεντέρμπεη, τι ειρωνεία!;  Το 50χρονο κομουνιστικό καθεστώς άφησε επίσης πολλά κατάλοιπα αλλά θα περίμενε κανείς πως μετά από αυτό, θα άνοιγε μία νέα σελίδα στην επαναπροσέγγιση. Η ύπαρξη των Ελλήνων στο νότο της σημερινής Αλβανίας, το γεγονός ότι το 20% των πολιτών της Αλβανίας ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, οι αρχαίοι ιστορικοί δεσμοί των δύο λαών κ.α. αναφέρονται συχνά ως παράγοντες με τεράστια δυναμική αλλά ακούγονται ως ρομαντικοί ουτοπισμοί, ακριβώς γιατί αφήνουμε να φωλιάσει μέσα μας ο Mema. Ως πρώτο βήμα, έλληνες και αλβανοί πρέπει να δούμε πρώτα απ’ όλα την αλήθεια κατάματα. Αυτή την αλήθεια που μας στέρησαν οι ιδεοληψίες και οι λαϊκίστικοι εθνικισμοί Mema-δων. Γιατί όπως έλεγε ο Διονύσιος Σολομός «Εθνικόν είναι το Αληθές»

NËSE  MARIN  MEMA  DO  ISHTE  GREK Përjetim 10-vjeçar i një artikulli të pa botuar. Pak ditë pas vrasjes së Aristotel Guma në Himarë, para 10 vitesh, kisha shkruar  një artikull për një gazetë me tirazh të madh, me titull:  “Mediat, Nacionalizmi dhe Shoqëria Grekoshqiptare”. Si përfundim nuk e dërgova për botim sepse nuk isha i sigurt nëse një shoqëri  që për marrëdhëniet greko- shqiptare orientohet sistematikisht nga obsionet e të “gjithëditurve” si Mema, Llalla, Ngjela etj, do mundej të pranonte e një mendim “heretik”  të  një minoritari. Para dy vitesh, duke shkuar  për në Leskovik për  arsye pune, nga të dy anët e kufirit shikoja bujq, që ujitnin  arat e tyre me të njejtin ujë, nga lumi i Vjosës. Lumi nuk e dinte ose më mirë as që i duhej ta dinte se ku është kufiri. Përkundrazi, unë pak metra më tutje, në pritjen e lodhshme të kalimit  doganor në “Tre Urat” mendova  të pasuroj shkrimin tim me këtë fakt. E mendova përsëri, në vrasjen e  Kacifës. Bile atëhere mund të ishte  timing më i mirë për botimin e tij sepse komentohej gjerësisht roli i medias. Minoriteti Etnik Grek që ka “privilegjin” të informohet nga media e të dy vendeve, konstaton se ndryshe paraqitet Konstandinos , vrasja e tij dhe ngjarjet që pasuan në mediat shqiptare dhe ndryshe në ato grekët. Jo, nuk e ka fajin gjuha, e kanë fajin gazetarët apo ndodh diçka tjetër? Artikulli u rikthye përsëri në mendjen time, atëhere me emisonin e Top Channell për Thimio Lolin, që e paraqiste si vrasës  të shqiptarëve! Ajo që neve njohim nga gjyshërit tanë  është për një trim që u rezistoi hordhive të hajdutëve që vinin për të plaçkitur fshatrat e Minoritetit Etnik Grek  në zonën Vurgut. Një nga shprehjet më të njohura në rajonin tonë është “Zullumi i  12-s”. Ishte atëhere që u shkretuan 60 fshatra me banorë minoritarë grek të zonës së Sarandës nga sulmet e grupeve të ndryshme  labe. Ishte Nëntori i vitit 1912 ku në fshatin Aliko u therrën  barbarisht Kosta Xhimo, Filipi Nani,  Jani Mano dhe i biri i tij Nasho. Të gjitha këto vrasje makabre e plaçkitja që pasoi, u kryen si hakmarrje për dikë që vrau Thimio Loli. Viktima ishte nga Zhulati, që vërtet  ishte vrarë nga Thimiua, e që u pasqyrua në emisionin televiziv për të treguar “barbarinë” e minoritarit por nuk u fol për arsyet, për rrethanat e kësaj vrasjeje, e cila  u krye në ndjekje të hajdutëve që u futën në kopenë e Mitro Vasilit në fshatin Pal të Vurgut. Mu kujtua përsëri artikulli, kur pashë tabelat e rrugëve  në gjuhën  shqipe në Malin e Zi, ndërsa ato në gjuhën greke këtu tek ne, njollosen shpesh, megjithëse jemi Minoriteti Etnik që është njohur nga të parët në Evropë. Kur u krijua zhurma për vendosjen e bustit të Vasil Shahinit  në Dervician, e ndryshova titullin, e bëra “Heronjtë që u bënë terroristë dhe terroristët që u bënë heronjë”. Vasil Shahini ishte një i ri nga fshati Dhuvian i Dropullit, i cili ëndërronte një të ardhme më të mirë për vendin e tij, nuk vrau njeri, por nga që kërkonte drejtësi dhe liri shoqërore, u vra pabesisht nga partizanët në vitin 1943, duke e etiketuar si “grek ekstremist”. Adem Jashari nga Mitrovica e Kosovës nga ana tjetër, e filloi aktivitetin e tij  duke vrarë 4 policë serb edhe u bë hero, emrin dhe bustin  e të cilit e mban sot një nga sheshet qendrore të Tiranës, bile në hyrjen e vendit ku janë vendosur ambasadat e huaja. Përsëri, mendova se titulli mund të konsiderohet provokativ e nuk ka arsye të provokosh diçka që tjetri e ka  kthyer në simbol kombëtar. Problemi im është tjetër, se dikush kërkon të zhveshi historinë time , duke ofenduar simbolet dhe memorien.   Duke ndjekur “trimërinë” e fundit të Memës, (9/05/2020) me protagonist  bashkëqytetarin tonë të lodhur Odise Gremo nga Sopiku, përsëri i thashë vetës: “shiko punët e tua” me idiotësinë nuk luftohet. Rrëfimi i shkrimit të pa botuar do përfundojë me solemnitet: Në tërmetin e madh të Durrësit gjatë Nëntorit të kaluar – atëhere që Greqia vrapoi e para për të dhënë ndihmesën e saj për fqinjët e goditur – kryeministri i Shqipërisë formoi  “Komitetin Kombëtar të Rindërtimit”, të cilin bile, Rama e karakterizoi si qeveri emergjence. Atëhere, më çuditi fakti që në atë komitet pashë edhe Marin Memën, si një nga personalitetet më të rëndësishëm të Shqipërisë!!! Atëhere më erdhi ndërmend një paragraf i artikullit  që mbase përbënte  thelbin e përmbajtjes së tij.  “Jetojmë në Ballkan ku të gjitha vendet shikojnë plagët që u kanë shkaktuar fqinjët, por jo plagët që u kanë shkaktuar të tjerëve. Në të gjitha vendet ka gjetur strehë nacionalizmi, jo vetëm në shoqëri por edhe në vetë strukturat shtetërore. Por ka një ndryshim, dhe jo vetëm një ,midis Greqisë dhe Shqipërisë. Nacionalizmi Grek ka më shumë se dy shekuj prezencë dhe gjatë kësaj periudhe kohe të gjatë  ju ngushtua hapësira, përfaqësohet nga një grupim i kufizuar njerëzish, pa patur lidhje të veçanta me shoqërinë tjetër në tërësi. Nacionalizmi shqiptar që është më i ri, është jo i zakonshëm, i pa përcaktuar. Mund ta gjesh kudo, në politikë, në mjetët e informimit masiv, në sistemin arsimor, në segmentët shtetërore etj. Ajo që përbën shqetësim, është fakti se tek nacionalizmi shqiptar gjen strehë edhe bota e krimit. Nuk qe rastësi deklarata e kryetarit të  opozitës  Edi Rama, më 22/8/2010 për çësthjen Guma ku thoshte se  “nacionalizmi  është streha e batakshinjve”. Shteti shqiptar edhe nëse nuk është nxitës i tij, me siguri që është njohës i kësaj gjendjeje edhe përgjegjës ndaj institucioneve  demokratike e vlerave që duhet të mbrojë. Ky imazh nuk i takon një vendi anëtar të NATOS që aspiron  për tu integruar ne B.E. Nëse Mema do ishte grek, sigurisht që do kishte adhuruesa. Kemi edhe ne bile si Mema që kanë lexuesit e tyre ne këtë lloj “gazetarie”, por ndodhen në periferi, nuk  gjejnë asnjëherë hapësira në kanale të mëdha televizive e nuk qendrojnë asnjëherë në krahë të kryeministrit si antar të një komiteti analog. Problemet e Minoritetit Grek dhe në përgjithësi marrëdhëniet  greko-shqiptare, janë shumë të kërkuara nga mediat shqiptare, sepse shtojnë numrat. Në emisione të ndryshme ftohen edhe përfaqësues grek për dialog, por në vend të tij, paneli kthehet në arenë ku çdo palë lufton për të plotësuar dëshirat e të adhurohet  nga “përfaqësuesit” e saj. Mbase kjo qe edhe arsyeja pse nguroja të dërgoja për botim artikullin tim, sepse isha i sigurt  për komentët ofenduese dhe sharjet që do pasonin në vazhdim.   Grekët dhe Shqiptarët janë diçka më shumë se gjitonë. Sa më mprapa të kthehemi në histori, ndryshimet tona me shqiptarët zhduken. Bile, nëse do pranojmë  prejardhjen e tyre Ilire, nuk jemi thjesht të afërm, Ilirios-i ishte i biri i Kadmit dhe vëllai i Semelit (nëna e perëndisë Dionizit). Ajo që na largoi ishte  pushtimi Otoman, na ndryshoi, dhe më shumë shqiptarët. Luftoi për ta ndryshuar këtë gjë Gjergj Kastrioti dhe ja arriti për një farë kohe. Kam parë diku në internet Memën  të fotografohet me “respekt e përkushtim” në varrin e Skënderbeut. Çfarë ironie!!! Sistemi 50-vjeçar komunist ka lënë pas shumë mbetje dhe “armiq” imagjinarë. Por natyrshëm të shpresonim se në vazhdimësi do hapej një faqe e re mirëkuptimi. Ekzistenca e Grekëve në jug të Shqipërisë së sotme, fakti që 20%  e qytetarëve shqiptarë punojnë dhe banojnë në Greqi, lidhjet e hershme historike midis dy popujve etj. përmendën shpesh si faktorë shumë të fuqishëm por fatkeqësisht, dëgjohen si utopi romantike, pikërisht sepse lejojmë që midis nesh të ngrenë çerdhen Mema-t. Si hap i parë, grekët e shqiptarët duhet ta shohim në sy të vërtetën. Atë të vërtetë që na  privuan idetë dhe nacionalizmat populiste të Mema-ve. Sepse siç thoshte  Dhionisios  Sollomos: «Εθνικόν είναι το Αληθές» / “Etnike(ose patriotike) është e Vërteta (ose relja)”! Leonidhas Papas Ish Kryetari i Omonias

Καταγγελία ακραίως επικίνδυνης εκπομπής καλλιέργειας διεθνοτικού μίσους εις βάρος της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.

Δημοκρατική Ένωση Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας «ΟΜΟΝΟΙΑ»

 Άγιοι Σαράντα, στις 12 Μαΐου 2020

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

 

Θέμα:  Η πολιτεία οφείλει να παρέμβει ώστε να αποδείξει ότι ενδιαφέρεται όντως για την κοινωνική συνοχή και ειρήνη.

Καταγγέλλουμε με ιδιαίτερη έμφαση το περιεχόμενο αλλά και τα μέσα άσκησης του δήθεν δημοσιογραφικού λειτουργήματος στην εκπομπή «Gjurmë Shqiptare» του παραγωγού Marin Mema, που μεταδόθηκε το Σάββατο, 9 Μαΐου 2020. Εκείνος συνέχισε τα γνωστά του πλέον μοτίβα καλλιέργειας ανθελληνικού κλίματος και στοχεύοντας την γηγενή Εθνική Ελληνική Μειονότητα. Πρόκειται για άτομο σε εντεταλμένη αποστολή όπου οι χρηματοδότες, οι παρακινητές και οι καθοδηγητές του είναι πλέον γνωστοί.

Εκ της απόψεως αυτής για άλλη μια φορά ο Τηλεοπτικός Σταθμός Top Chanel είναι εκτεθειμένος σε ότι αφορά στην υποχρέωση ώστε να συμβάλει στην ειρηνική συνύπαρξη ως προϋπόθεση για την ευημερία της κοινωνίας.

Επί το πλείστον η εν λόγω εκπομπή στήθηκε χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά μέσα 

που απορρίπτονται απ’ τις καλές πρακτικές και την αναλογική νομοθεσία περί  

δημόσιας ενημέρωσης όπως: κρυφές κάμερες, καταγραφές εν αγνοία του συνομιλητή, κακομεταχείριση πασχόντων ατόμων, παρακολουθήσεις κ.α. Οι τρόποι αυτοί έχουν ιδιαίτερα βλάψει όχι μόνο τα μέλη της ΕΕΜ στο πρόσφατο παρελθόν αλλά το σύνολο της αλβανικής κοινωνίας.

Προφανώς η «επένδυση» με απόψεις αποκαλούμενων ακαδημαϊκών και μελών Επιτροπής του Ελσίνκι κ.α. δεν καλύπτουν τον παραγωγό ως προς το στόχο αλλά εκθέτουν κι αυτούς τους ίδιους. Τους εκθέτουν καθότι πρωτίστως υποχρέωση των διανοουμένων της εποχής δεν είναι παρά η εμπέδωση στην κοινωνία άλλων αρχών και αξιών. Με πρώτη την υποχρέωση σεβασμού προς τον διαφορετικό και προαγωγής των μειονοτήτων. Αυτό επιβάλει το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και ειδικά την Ημέρα της Ευρώπης η οποία επιλέγει μάλιστα για την μετάδοση της αηδιαστικής εκπομπής.

Ο εν λόγω παραγωγός και όσοι πίσω απ’ αυτόν νομίζουν ότι κρύβονται θα πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες ως προς τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει η συστηματική καλλιέργεια μίσους έναντι της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, των μελών και θεσμών της. Εξ άλλου παραδείγματα από ανάλογα κρούσματα υπάρχουν δυστυχώς.

Προειδοποιούμε ότι η εκκόλαψη του αυγού του φιδιού του εθνικισμού είναι παιχνίδι επικίνδυνο. Η πολιτεία οφείλει να αντιδράσει άμεσα εφόσον διατείνεται ότι φροντίζει την αποφυγή εκδηλώσεων που καλλιεργούν το διεθνοτικό μίσος και ρατσισμό. Επί το πλείστον όπως συμβαίνει στις ευνομούμενες πολιτείες υποχρέωση της είναι και την υπενθυμίζουμε η περιφρούρηση των εθνικών και άλλων μειονοτήτων ως προϋπόθεση για εσωτερική κοινωνική συνοχή, όρος απαράβατος για την ευημερία και πρόοδο.

 

Εκ του Γραφείο Τύπου κι Ενημέρωσης

ΔΕΕΕΜ – ΟΜΟΝΟIA

 

Με εκτίμηση,

ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑ | deeemomonoia1991@gmail.com

Να πούμε την αλήθεια για τη «βλάχικη γλώσσα»

Άρθρο του Αντώνη Μπέζα *

Παρακολουθώ με έκπληξη το τελευταίο διάστημα τη συστηματική προσπάθεια ορισμένων να προωθήσουν βιβλία εκμάθησης της «βλάχικης γλώσσας» που περιέχουν μεταξύ άλλων κείμενα κατανόησης και ασκήσεις παραγωγής γραπτού λόγου. Και όλα αυτά με χρήση όχι απλά της λατινικής αλλά στοιχείων της ρουμάνικης αλφαβήτου! Θέλω λοιπόν να πω στους συμπατριώτες μου βλάχικης καταγωγής ότι αν για οποιονδήποτε λόγο δεν έμαθαν τα βλάχικα, ας μην έχουν τύψεις και σε κάθε περίπτωση καλό θα ήταν να μην ασχολούνται με τέτοιου είδους βιβλία. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να γράφει και να λέει ότι θέλει αλλά και εμείς έχουμε το δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε τα αδιαμφισβήτητα ιστορικά και επιστημονικά δεδομένα που υπάρχουν.

Τα ιστορικά δεδομένα αποδεικνύουν πως στον κεντρικό και βόρειο ελληνικό χώρο αλλά και σε ολόκληρη τη Βαλκανική, για ότι σοβαρό μπορεί να υπερηφανευθεί ο Ελληνισμός, την εκπαιδευτική, οικονομική ή επαναστατική δραστηριότητα, τουλάχιστον από τα τέλη του 18ου αιώνα έως την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αυτό οφείλεται σε καθοριστικό βαθμό στην ουσιαστική συμβολή των Βλάχων. Από τις τάξεις τους προήλθε μεγάλο μέρος των Ορθόδοξων ιεραρχών, των δασκάλων και λογίων, των πολεμιστών του γένους στην Ήπειρο, τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία αλλά και πλήθος από εμποροβιοτέχνες που στελέχωσαν τις ελληνορθόδοξες κοινότητες των αστικών κέντρων της νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Οι Βλάχοι, δεν είναι ούτε το γραφικό υπόλειμμα του κτηνοτροφικού βίου των βουνών, ούτε μουσειακό είδος, ούτε μειονότητα χειραγωγούμενη από επιτήδειους προστάτες, ούτε εξελληνισμένοι πληθυσμοί, ούτε πολιτισμική ομάδα διχασμένη ανάμεσα στις εθνικές προπαγάνδες του 20ου αιώνα. Οι Βλάχοι αποτελούν γνησιότατη έκφραση του ελληνισμού, με τεράστια συνεισφορά στην οικοδόμηση της ελληνικής πατρίδας. Και οι μαρτυρίες υπάρχουν παντού: Από τα προεπαναστατικά κινήματα μετά την Άλωση, τον πρώτο πρωθυπουργό της Ελλάδας - Βλάχο στην καταγωγή - Ιωάννη Κωλέττη, τα επιβλητικά δημόσια κτίρια των Αθηνών και τους επιφανείς εθνικούς ευεργέτες, μέχρι τους άγνωστους ήρωες των βλαχοχωριών που σκοτώθηκαν για την πατρίδα στους αγώνες των Ηπειρωτών και τα χρόνια του Μακεδονικού αγώνα.

Τα επιστημονικά δεδομένα φανερώνουν ότι η λεγόμενη «βλάχικη γλώσσα», δεν είναι μια ενιαία και «κανονική» γλώσσα. Είναι ένα σύνολο από τοπικές προφορικές διαλέκτους («φαρσεριώτικη», «μετσοβίτικη», «γραμμουστιάνικη» κλπ), που δεν είναι ομογενοποιημένες, διαφέρουν ακόμη και μεταξύ γειτονικών χωριών και διαμορφώθηκαν λόγω της ρωμαϊκής και βυζαντινής λατινοφωνίας στον ελλαδικό χώρο. Λατινοφωνία Ελλήνων μαρτυρείται από την εποχή του Ιωάννη Λυδού, διοικητή της Βαλκανικής και χρονογράφου σύγχρονου του βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού, ο οποίος αναφέρει ότι «…καίπερ Έλληνας εκ του πλείονας όντας, τη των Ιταλών φθέγγεσθαι φωνή». Όλες αυτές οι διάλεκτοι έχουν περιορισμένο αριθμό λέξεων και δε διαθέτουν αλφάβητο και γραπτή παράδοση αφού σε αντίθεση με άλλες λατινογενείς γλώσσες που έχουν γραπτά γλωσσικά μνημεία από τον 9ο αιώνα, η «κουτσοβλαχική» παραχώρησε τη θέση της στην ελληνική γραμματεία και περιορίστηκε στην προφορική της και μόνο έκφραση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το «Ετυμολογικόν Λεξικόν της Κουτσοβλαχικής Γλώσσης» του Κ. Νικολαΐδη (1909) περιλαμβάνει μόλις 6.657 λέξεις από τις οποίες οι 3.650 έχουν ελληνική προέλευση (πολλών η ετυμολογία ανάγεται στους ομηρικούς χρόνους), 2.605 λατινική, 185 σλάβικη, 150 αλβανική και οι υπόλοιπες 67 είναι άγνωστης προέλευσης. Για να έχουμε μέτρο σύγκρισης, η ελληνική γλώσσα -που έχει γραπτή παράδοση 3.500 ετών- με τις διαλέκτους και τα ιδιώματά της διαθέτει σήμερα περισσότερες από 500.000 λέξεις, όσες περίπου και η αγγλική, παγκόσμια γλώσσα με τεράστιο κύρος.

Δεν μπορεί να λέμε ωραία λόγια και παραμύθια στον κόσμο. Κανονική βλάχικη γλώσσα με την έννοια «του συστήματος που κατασκευάζει τις σημασίες σε πραγματικές περιστάσεις επικοινωνίας, δημιουργώντας νοήματα σε συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες», δεν υπάρχει! Ας μη προσπαθούν κάποιοι να την δημιουργήσουν. Τα «βλάχικα» διατηρήθηκαν μόνο για ενδοσυνεννόηση και χρήση στον ιδιωτικό βίο και μεταδίδονταν στους νεότερους προφορικά γιατί οι Βλάχοι σαν Έλληνες ήταν δίγλωσσοι και χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά την ελληνική ως γραπτή γλώσσα για τις διοικητικές, εμπορικές, εκκλησιαστικές και εκπαιδευτικές τους ανάγκες.

Δικαίως θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, μετά απ' όλα αυτά, είναι κακό να γράψουμε τα «βλάχικα» και να τα διδάξουμε; Η απάντηση είναι όχι, δεν είναι κακό. Αποτελούν ένα πολύτιμο πολιτισμικό στοιχείο που μπορούμε να το καταγράψουμε και να το διατηρήσουμε. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο «αλλά»… Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων έχει δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις σ' αυτό το «αλλά».

Η εκμάθηση των «βλάχικων» μπορεί να γίνεται με χρήση ΜΟΝΟ του ελληνικού αλφαβήτου και να αφορά τις τοπικές διαλέκτους και όχι μια ενιαία γλώσσα. Εκμάθηση δηλαδή της συγκεκριμένης τοπικής διαλέκτου και όχι γενικά της «βλάχικης γλώσσας». Άλλωστε, στο πρώτο τρίγλωσσο Λεξικό του Θεόδωρου Καβαλλιώτη (1770), στο τετράγλωσσο του Δανιήλ Μοσχοπολίτου (1802) αλλά και στο λεξικό του Κ. Νικολαΐδη (που αναφέρθηκα προηγουμένως) χρησιμοποιήθηκαν ελληνικά γραφήματα (αλφάβητο). Τα λατινικά γραφήματα χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από κάποιους που δεν γεννήθηκαν ούτε έζησαν στις πατρογονικές βλάχικες εστίες αλλά στη διασπορά, και φυσικά εξυπηρετούσαν σκοπιμότητες.

Χρειάζεται να προσεγγίσουμε με ειλικρίνεια αυτό το ζήτημα. Οι απόπειρες εγγραμματισμού των «βλάχικων» με χρήση της λατινικής και η ομογενοποίησή τους, δεν έχουν σχέση με την αλήθεια. Σύμφωνα με τον Σολωμό, ότι είναι αληθές είναι και εθνικό. Δεν αναζητούμε ενόχους. Αναζητούμε τα λάθη που έγιναν στο παρελθόν για να ορίσουμε τις κόκκινες γραμμές του παρόντος. Γιατί χωρίς κόκκινες γραμμές, τα πράγματα θα γίνονται εύκολα γι' αυτούς… και δύσκολα για εμάς.

(*) Ο Αντώνης Μπέζας είναι πρώην υπουργός και βουλευτής Θεσπρωτίας

πηγή 

Θεία Κοινωνία και κορωνoϊός. Κατάθεση ψυχής ενός νοσοκομειακού ιερέα

Του Αρχιμ. Συμεών Αναστασιάδη

---

Στην επικαιρότητα, λόγω Κορωνoϊού, βρίσκεται συν τοις άλλοις και η Θεία Κοινωνία. Πολλά γράφονται και λέγονται αυτές τις ημέρες. Επιστήμονες και μη λένε την άποψή τους. Ευτυχώς, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τοποθετήθηκε γρήγορα και θεολογικά επί του θέματος.

Θεωρώ καθήκον μου να καταθέσω και εγώ δύο λόγια στην αγάπη σας μέσα από την εμπειρία του νοσοκομειακού ιερέα, που εδώ και δέκα χρόνια διακονώ στο παρεκκλήσι του Γεν. Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος».

Καταρχήν, κατανοώ τις θέσεις όσων φοβούνται, ότι μέσω της Θείας Κοινωνίας μεταδίδονται ασθένειες. Και τους κατανοώ απολύτως για το λόγο ότι αυτοί δεν πιστεύουν, τους δικαιολογώ διότι η Θεία Κοινωνία είναι θέμα Πίστεως και όχι ζήτημα επιστημονικού πειράματος.

Η διακεκριμένη Καθηγήτρια Παθολογίας-Λοιμωξιολογίας κα Ελένη Γιαμαρέλλου τοποθετήθηκε δημοσίως στον Real FM λέγοντας ότι «η θεία κοινωνία είναι ένα μυστήριο, όταν πηγαίνεις να λάβεις τη θεία κοινωνία δεν την παίρνεις από συνήθεια, τη λαμβάνεις γιατί είναι σώμα και αίμα Χριστού.

Ή το πιστεύεις και κοινωνείς κανονικά ή δεν το πιστεύεις. Δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, κουταλάκια κλπ. Είμαι τελείως εναντίον αυτών.

Αν το πιστεύουμε, δεν προκαλούμε την τύχη μας. Αν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να με μολύνει, τότε δεν πιστεύω στο μεγαλύτερο μυστήριο.

Τα άτομα που θέλουν να κοινωνήσουν δεν πρέπει να φοβούνται ότι από τη θεία κοινωνία μπορεί να μεταδοθεί ποτέ μικρόβιο». Μετά από αυτές τις δηλώσεις της κάποιοι συνάδελφοί της «έπεσαν κυριολεκτικά να τη φάνε».

Αν λοιπόν η κα Γιαμαρέλλου δεν είχε δίκιο, τότε θα έπρεπε όλοι οι ιερείς της Ελλάδος (χωρίς υπερβολή) να είχαν νοσήσει λόγω της καθημερινής καταλύσεως, που κάνουν μετά από κάθε Θεία Λειτουργία. Θα είχαν πεθάνει από τα πολλά και διάφορα μεταδοτικά νοσήματα που κυκλοφορούν ήδη στην κοινότητα.

Αν πάλι υποθέσουμε ότι οι ιερείς των ενοριών δεν είναι εκτεθειμένοι στον κίνδυνο, γιατί δήθεν στην Θεία Λειτουργία προσέρχονται οι υγιείς, τότε δεν θα μπορούσαμε να εξαιρέσουμε από το παραπάνω συμπέρασμα τους νοσοκομειακούς ιερείς, που καθημερινά μπαίνουν στα δωμάτια των νοσοκομείων και κοινωνάνε τους ασθενείς αδιακρίτως των νοσημάτων.

Όταν με καλούν να κοινωνήσω κάποιον ασθενή σε ένα δωμάτιο ή ακόμη και στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου, είναι αδύνατον να γνωρίζω από τι πάσχει.

Η δική μου υποχρέωση είναι να τον κοινωνήσω, εφ’ όσον φυσικά είναι Χριστιανός Ορθόδοξος και το επιθυμεί ο ίδιος. Θα σας καταθέσω τρία μόνο περιστατικά από τα πολλά για να διαπιστώσετε και μόνοι σας το θαύμα των Αχράντων μυστηρίων.

Με ειδοποίησαν να πάω να κοινωνήσω έναν ασθενή στο τάδε δωμάτιο με το τάδε όνομα. Όταν πήγα, αντίκρισα ένα αδύνατο και πολύ ταλαιπωρημένο παλικάρι.

Τα χείλη του, η γλώσσα του και γενικώς όλη η στοματική του κοιλότητα ήταν γεμάτα πληγές. Στενοχωρήθηκα μέσα μου, ήταν νέος άνθρωπος, δεν ήθελα να τον ρωτήσω από τι πάσχει, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση.

Κατάλαβα ότι είναι κάτι σοβαρό. Ρώτησα το βαπτιστικό του όνομα και του είπα να κάνει το σημείο του Σταυρού πριν κοινωνήσει. Στο σύντομο διάλογο που είχαμε, μου είπε: «Πατέρα, αν γίνεται να με κοινωνήσετε με κουταλάκι μιας χρήσεως».

Πάγωσα, στενοχωρήθηκα, του εξήγησα ότι δεν πρέπει να φοβάται διότι μεταλαμβάνει τον ίδιο τον Χριστό, το Σώμα Του και το Αίμα Του και δεν πρόκειται να κολλήσει κάτι.

Μου απαντά: «Εγώ πατέρα το λέω για σας, γιατί το νόσημά μου είναι σοβαρό και μεταδοτικό».

Τον ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον του. Ήταν ένας ευγενέστατος νέος αλλά σε πολύ άσχημη κατάσταση.

Του επανέλαβα την διδασκαλία της Εκκλησίας μας και του είπα ότι εγώ δεν έχω ενδοιασμούς και ότι δεν κινδυνεύω από το νόσημά του.

Τότε εκείνος έκανε τον Σταυρό του και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, από το ίδιο Άγιο Ποτήριο και από την ίδια Αγία Λαβίδα κατέλυσα και εγώ ο ίδιος.

Δεν ήταν φυσικά το μόνο περιστατικό αλλά η πλειονοψηφία των πιστών ασθενών που κοινωνάνε στο νοσοκομείο είναι περίπου στην ίδια κατάσταση.

Άνθρωποι ετοιμοθάνατοι με πληθώρα μικροβίων, ασθενείς μέσα στην εντατική με βαριά νοσήματα.

Συνήθως, όταν πάω να κοινωνήσω τον ασθενή, αντικρίζω μια στοματική κοιλότητα τόσο παραμορφωμένη και τόσο βρώμικη, που μόνο δυσωδία αναδύεται από αυτή.

Για να τον κοινωνήσω ή να τον εξομολογήσω, πρέπει να έρθω σε πολύ κοντινή απόσταση από το πρόσωπό του. Τα χνώτα του, τα σάλια του, ο βήχας του ανά πάσα στιγμή μπορεί να μου μεταδώσουν κάτι.

Η καθημερινότητα του νοσοκομειακού ιερέα είναι ανάμεσα σε αίματα, ούρα, εμετό, μικρόβια και αυτοάνοσα νοσήματα.

Το ράσο μου μπορεί να ματωθεί από το αίμα του, όμως ο ασθενής θέλει να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει, γι’ αυτό άλλωστε βρίσκομαι εγώ δίπλα του.

Αυτό είναι το καθήκον μου, η διακονία μου. Αγνοώ, τις περισσότερες φορές, από τι ακριβώς πάσχουν. Δέκα ολόκληρα χρόνια αυτή είναι η καθημερινότητά μου ως νοσοκομειακός ιερέας.

Θυμάμαι έναν ασθενή, που είχε άνοια, άνοιξε το στόμα του, πήρε την Θεία Κοινωνία αλλά την έφτυσε.

Ο πόνος μου δεν περιγράφεται, σαν να μου έδωσε μια μαχαιριά στην καρδιά αλλά δεν έπρεπε να το δείξω στους συγγενείς του, να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση, έδειξα ψύχραιμος. Δεν ήξερε τι έκανε εκείνη τη στιγμή.

Οι συγγενείς γούρλωσαν τα μάτια τους. Έπρεπε, όμως, να τη μαζέψω και να τη φάω, για μένα, αυτό που έφτυσε, ήταν ο ίδιος ο Χριστός μου. Δεν έφταιγε ο ασθενής, είχε άνοια, έπρεπε να ρωτήσω περισσότερες πληροφορίες τους συγγενείς του. Ήμουν τότε άπειρος· δεν είχα προβλέψει ότι μπορεί να αντιδράσει έτσι ο ασθενής.

Σε μια άλλη περίπτωση με ειδοποίησαν οι συγγενείς κάποιου ασθενούς, ότι ο άνθρωπός τους ήταν στην μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) στο τελευταίο στάδιο. Οι γιατροί τούς ειδοποίησαν ότι από ώρα σε ώρα θα φύγει από τη ζωή. Πήγα όσο γρηγορότερα μπορούσα στην εντατική να τον μεταλάβω.

Ένας γιατρός με πλησίασε διακριτικά και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Πάτερ έχει AIDS». Έκανα τον Σταυρό μου, είπα τις ευχές της Θείας Κοινωνίας και τον κοινώνησα, δεν είχα άλλη επιλογή. Θα του μετέδιδα το φάρμακο της Αθανασίας, τον Αρχηγό της Ζωής «μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού ….. εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».

Πόσοι ασθενείς δεν επανήλθαν στη ζωή από σίγουρο θάνατο μετά από Θεία Κοινωνία; Πόσοι δεν θεραπεύτηκαν από ανίατες ασθένειες;

Δεν τα λέγω μόνο εγώ αυτά, αλλά οι ίδιοι οι θεράποντες γιατροί των ασθενών, που είναι μάρτυρες των καθημερινών αυτών περιστατικών. Η εντατική μονάδα έχει γίνει εδώ και 10 χρόνια το δεύτερο σπίτι μου.

Η άριστη συνεργασία με τους γιατρούς της ΜΕΘ πιστοποιεί το πετυχημένο πάντρεμα της Πίστης και της Επιστήμης.

Μπορεί ο κορωνοϊός, όπως κι άλλες ασθένειες, να μεταδίδεται με το σάλιο και το κουταλάκι, όπως ανακοινώθηκε από την αξιοσέβαστη κατά πάντα Επιστημονική Επιτροπή, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό.

Η ένστασή μας, όμως, είναι ότι στην Θεία Κοινωνία δεν χρησιμοποιούμε κουταλάκι αλλά «Αγία Λαβίδα», δεν χρησιμοποιούμε ποτήρι αλλά «Άγιο Ποτήριο». Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά! Το «Άγιο» είναι το ξεχωριστό, το καθαρό, το θεϊκό, το γεμάτο από την Χάρη του Θεού!

Τυχαίνει πολλές φορές να σταυρώνω με το Άγιο Ποτήριο, έχοντας μέσα το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, όσους διαπιστώνω ότι δεν είναι σε θέση να κοινωνήσουν. Αυτούς, δηλαδή, που βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση και, ω του θαύματος, βλέπουμε, ιδίοις όμμασι μετά πολλών μαρτύρων, η υγεία του ασθενούς να βελτιώνεται και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με πολύ γοργούς ρυθμούς.

Εμείς, οι νοσοκομειακοί ιερείς ζούμε το θαύμα καθημερινά, σε πληθώρα και ένταση. Μακάρι, να βρω τον απαραίτητο χρόνο, να καταγράψω με την βοήθεια πάντα των γιατρών, ως αδιάψευστο τεκμήριο, όλα αυτά τα περιστατικά που έχουμε βιώσει δέκα ολόκληρα χρόνια στους θαλάμους του Γεν. Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος». Δεν σας λέγω θεωρίες, περιγράφω εμπειρίες. Εμπειρίες που δυναμώνουν πρώτα εμάς που τις βιώνουμε!

Αδελφοί μου, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών.

Είναι η μετοχή στο Θεανθρώπινο αναστημένο Σώμα, η πηγή της Ζωής, το μυστικό της αγάπης, η θεραπεία της φύσεως, το φάρμακο της καταθλίψεως, η επούλωση των ψυχικών τραυμάτων, η συμφιλίωση με τον θάνατο, η συνάντηση με τον συνάνθρωπο, η ανακάλυψη του εαυτού μας.

Όλα αυτά και πολλά ακόμη είναι η Θεία Ευχαριστία, έχουν εκφραστεί καλύτερα οι Πατέρες της Εκκλησίας περί αυτών, σε καμιά όμως περίπτωση δεν είναι αιτία της μεταδόσεως οποιασδήποτε ασθενείας.

https://www.romfea.gr/

Συγκινητικό: Η μικρή μας ομογένεια στην Αστόρια ΗΠΑ τραγουδάει τον Εθνικό Ύμνο στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου!

Επιστήμη σημαίνει διαρκής αμφισβήτηση και αναζήτηση της αλήθειας.

Αστέριος Σαμαράς

Όταν ακούω κριτικές, απόψεις, αντιρρήσεις για τα μέτρα πρόληψης κατά του covid-19 από τον κάθε άσχετο, έρχονται στο μυαλό μου τα μέλη της ομάδας εργασίας. Οι άνθρωποι αυτοί με γνώσεις, εμπειρία και συνεχή ενημέρωση συνεδριάζουν καθημερινά. Κάνουν προτάσεις, αντιπροτάσεις, ζητούν τη γνώμη άλλων ειδικών, εγκρίνουν ή απορρίπτουν μέτρα. Όλα αυτά για να μπορέσουμε να έχουμε το κατά το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα.

Είναι δυνατόν να μην ξέρει καλύτερα από αυτούς η κυρα Τούλα που ποστάρει στο facebook πίνοντας τον φρέντο και λιμάρωντας το νύχι στο μπαλκόνι;

Δείτε ποιούς εκπροσωπεί ο Σωτήρης Τσιόδρας κάθε απόγευμα στην τηλεόρασή σας:

1.Βατόπουλος Άλκης, καθηγητής Μικροβιολογίας, Τμήμα Πολιτικών Δημόσιας Υγείας ΠΑΔΑ.

2.Γαργαλιάνος Παναγιώτης, παθολόγος - λοιμωξιολόγος, Πρόεδρος Ελληνικής Εταιρείας Λοιμώξεων.

3.Γιαμαρέλλου Ελένη, ομότιμη καθηγήτρια Παθολογίας ΕΚΠΑ, Πρόεδρος Ελληνικής Εταιρείας Χημειοθεραπείας.

4.Γώγος Χαράλαμπος, παθολόγος - λοιμωξιολόγος, Καθηγητής Παθολογίας Ιατρικού Τμήματος Παν/μίου Πατρών.

5.Δαϊκος Γεώργιος, ομότιμος καθηγητής Παθολογίας Λοιμώξεων ΕΚΠΑ.

6.Εξαδάκτυλος Αθανάσιος, πρόεδρος Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου.

7.Ζαούτης Θεοκλής, καθηγητής Παιδιατρικής & Επιδημιολογίας - University of Pennsylvania - School of Medicine.

8.Καραϊσκου Αγγελική, νοσηλεύτρια Επιτήρησης Λοιμώξεων Γ.Ν.Ε. "Θριάσιο".

9.Λάγιου Παγώνα, παθολόγος, καθηγήτρια Υγιεινής & Επιδημιολογίας Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, πρόσεδρη καθηγήτρια Επιδημιολογίας Πανεπιστημίου Harvard, ΗΠΑ.

10.Λαζανάς Μάριος, παθολόγος - λοιμωξιολόγος, Πρόεδρος Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης & Αντιμετώπισης του AIDS.

11.Λουρίδα Αθανασία, παιδίατρος - λοιμωξιολόγος, Δ/ντρια ΕΣΥ – Α’ Παιδιατρική Κλινική Γ.Ν.Π. "Η Αγία Σοφία".

12.Μαγιορκίνης Γκίκας, καθηγητής, Τμήμα Υγιεινής και Επιδημιολογίας Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ - Ομάδα Εργασίας με αντικείμενο την επισκόπηση των επιστημονικών

δεδομένων και των εξελίξεων της επιδημίας του κορονοϊού 2019-nCoV.

13.Μεντής Ανδρέας, διευθυντής Μικροβιολογικού Εργαστηρίου Ε.Ι. PASTEUR.

15.Παναγιωτόπουλος Παναγιώτης, καθηγητής Επιδημιολογίας ΠΑΔΑ (πρώην ΕΣΔΥ).

15.Παπαευαγγέλου Βασιλική, καθηγήτρια Παιδιατρικής, Γ.Ν.Θ. "Αττικόν".

16.Παππά - Κονιδάρη Άννα, καθηγήτρια ΑΠΘ, Διευθύντρια Εργαστηρίου Μικροβιολογίας, Εθνικό Κέντρο Αναφοράς Αρμποϊών και Αιμορραγικών Πυρετών.

17.Σαρόγλου Γεώργιος, παθολόγος - λοιμωξιολόγος, ομότιμος καθηγητής Παθολογίας Ανωτάτης Νοσηλευτικής ΕΚΠΑ. τέως πρόεδρος ΚΕΕΛΠΝΟ.

18.Σύψας Νικόλαος, καθηγητής Παθολογικής Φυσιολογίας Λοιμώξεων ΕΚΠΑ.

19.Τολούμης Γεώργιος, Υποπτέραρχος, Διευθυντής Υγειονομικού ΓΕΕΘΑ.

20.Τσακρής Αθανάσιος, καθηγητής Μικροβιολογίας, Διευθυντής Εργαστηρίου Μικροβιολογίας Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, αντιπρύτανης ΕΚΠΑ.

21.Τσιόδρας Σωτήριος, καθηγητής Ιατρικής ΕΚΠΑ - ΓΝΑ ΑΤΤΙΚΟΝ, Παθολόγος - Λοιμωξιολόγος.

22.Τσολιά Μαρία, καθηγήτρια Παιδιατρικής Λοιμωξιολογίας ΕΚΠΑ.

23.Χατζηγεωργίου Δημήτριος, Υποπτέραρχος, Λοιμωξιολόγος, Διευθυντής Υγειονομικού Πολιτικής Αεροπορίας.

24,Χατζηχριστοδούλου Χρήστος, καθηγητής Υγιεινής και Επιδημιολογίας, Τμήμα ιατρικής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

25.Δημήτρης Παρασκευής, αναπληρωτής καθηγητής Επιδημιολογίας – Προληπτικής Ιατρικής, Eργαστήριο Υγιεινής Επιδημιολογίας και Ιατρικής Στατιστικής, Ιατρική Σχολή, ΕΚΠΑ.

26.Βάνα Σύψα, αναπληρώτρια καθηγήτρια Επιδημιολογίας και Ιατρικής Στατιστικής στο Εργαστήριο Υγιεινής, Επιδημιολογίας και Ιατρικής Στατιστικής της Ιατρικής Σχολής, ΕΚΠΑ.

Και κάτι για το τέλος:

επιστήμη σημαίνει διαρκής αμφισβήτηση και αναζήτηση της αλήθειας. Σε αυτά τα πλαίσια οι θέσεις σου αλλάζουν σύμφωνα με τα νέα δεδομένα. Η καθήλωση στην ίδια θέση λέγεται ιδεοληψία...