ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ ο επονομαζόμενος ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ. ΑΛΒΑΝΟΣ ή ΕΛΛΗΝΑΣ ; ; ;- Gjergj Kastrioti i ashtuquajturi Skenderbe Shqiptar apo Grek?????

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ ο επονομαζόμενος ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ. ΑΛΒΑΝΟΣ ή ΕΛΛΗΝΑΣ ; ; ; -ΚΑΤΑΓΩΓΗ- Παππούς του ήταν ο Κων/νος Καστριώτης (+ 1390), ηγεμόνας της Ημαθίας και της Καστοριάς (εξ ου και Καστοριώτης, Καστριώτης). Υιός του Κωνσταντίνου ήταν ο Ιωάννης Καστριώτης, ο άρχοντας της Κρούγιας (Κρόιας), με σύζυγό του την Σερβίδα Βοϊσάβα. Έφεραν στη ζωή 9 παιδιά : 5 θυγατέρες και 4 υιούς, με τελευταίο στην σειρά (1404) τον Γεώργιο Καστριώτη.   -ΑΝΑΤΡΟΦΗ - ΕΞΕΛΙΞΗ-      Στα χρόνια του σουλτάνου Μουράτ του Β΄ (1421-1451) υποχρεώνεται ο πατέρας του Ιωάννης, για να διατηρήσει την αυθεντία στην Κρούγια, να παραδώσει ως ομήρους τους 4 γιους του σ’ αυτόν, οι οποίοι και θα ανατραφούν κατά τις τουρκικές συνήθειες στην σουλτανική αυλή της Αδριανουπόλεως. Εκεί, χριστιανοί αυτοί, εξισλαμίζονται. Ο Μουράτ Β' εκτιμώντας τα χαρίσματα του Γεωργίου (ομορφιά, ευρωστία, γενναιότητα) τον συνεκπαιδεύει με τον διάδοχο του θρόνου, τον μετέπειτα Μωάμεθ Β' τόν Πορθητή της Κων/πόλεως. Ο Σουλτάνος θαυμάζοντας την παλληκαριά του, του προσέδωσε την τουρκική ονομασία «Ισκεντέρ μπέη» (Σκεντέρμπεη), που στα ελληνικά σημαίνει «Αλέξανδρος ηγεμών ή Μέγας Αλέξανδρος».    Η ανάμνηση όμως της Κρούγιας, η πληροφορία του θανάτου του πατέρα του πρώτα και κατόπιν της μητέρας του, δεν τον άφησαν ήσυχο. Με την πρώτη ευκαιρία λιποτακτεί από τον Τούρκικο Στρατό και ξαναπαίρνει το χριστιανικό όνομα Γεώργιος.  Νυμφεύεται την θυγατέρα του Αριανίτου, Ανδρονίκη Κομνηνή, και το 1443 κηρύσσει την επανάσταση εναντίον του Τούρκου κατακτητού. Ελευθερώνει την Κρούγια με τα 300 παλληκάρια του και αμέσως εισέρχεται στον Καθεδρικό Ναό της και ψάλλει ο ίδιος και οι συνακόλουθοί του Δοξολογία ευχαριστήριο προς τον Θεό. Διατάζει να υψωθεί στα κάστρα της ο δικέφαλος αετός με φόντο πορφυρό ως έμβλημά του, που ήταν, τι άλλο παρά , η πολεμική σημαία του Βυζαντίου. Συνήθιζε να φοράει το αρχαίο ελληνικό μακεδονικό κράνος με το διπλό κέρατο. Η μία μάχη ακολουθεί την άλλη για να κρατήσει ελεύθερη την Επαρχία του από τους τυρράνους. Πεθαίνει στις 17 Ιανουαρίου του 1468, σε ηλικία 64 ετών από πυρετό που προκλήθηκε από ελονοσία. Θάφτηκε στο Ναό του Αγίου Νικολάου στο Αλέσσιο (αρχαία Λισσός). Τον διαδέχθηκε ο υιός του Ιωάννης Καστριώτης. -ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ-     Οι αγώνες του Γεωργίου Καστριώτου ήταν αγώνες Ορθοδόξου Χριστιανού ηγέτου εναντίον των Τούρκων για να κρατήσει την Επαρχία του ελεύθερη. Ήταν Ηπειρώτης Έλληνας, όπως αδιάψευστα διακηρύσσουν οι ακόλουθες Ιστορικές Πηγές, που αποτελούν μνημειώδη ντοκουμέντα : Ο Marini Barletii, πρώτος του Βιογράφος από την Σκόδρα (αρχές 16ου μ.Χ. αι.), τον αποκαλεί «Ηπειρώτη πρίγκηπα» και «Ηγεμόνα των Ηπειρωτών», ενώ ολόκληρη η βιογραφία αναφέρεται μόνο σε Ηπειρώτες και καθόλου σε Αλβανούς. Επίσης, ο ίδιος ο Σκεντέρμπεης απευθυνόμενος προς τον ηγεμόνα του Τάραντα Ιωάννη Αντώνιο και προδίδοντας έτσι την καταγωγή και τα αληθινά του αισθήματα, γράφει : «οι προπάτορες ημών ήσαν Ηπειρώτες , εκ των οποίων ηγέρθη εκείνος ο Πύρρος του οποίου την ορμήν μόλις οι Ρωμαίοι ηδυνήθησαν να αντικρούσουν». Παρομοίως ως απόγονος των Ηπειρωτών και όχι των Ιλλυριών αναφέρει σε επιστολή του προς τον Ιταλό Ursini το 1460. Ακόμη προς τον Βασιλιά Αλφόνσον, μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας γράφει: «Τω λαμπροτάτω και κραταιώ Βασιλεί Αλφόνσω, Μονάρχη της Αραγόνος, Νεαπόλεως και Σικελίας, Σκεντέρμπεης Πρίγκιψ των Ηπειρωτών χαίρειν τε και ευ πράττειν». Ομιλώντας ενώπιον του Πάπα Παύλου Β' τονίζει: «Μετά την υποδούλωσιν της Ασίας και της Ελλάδος, μετά την σφαγήν των ηγεμονικών γόνων της Κων/πόλεως, της Τραπεζούντος… και την ερήμωσιν μεγίστου μέρους της Μακεδονίας και της Ηπείρου, απέναντι του αγρίου κατακτητού του αγωνιζομένου να συντρίψη τον σταυρόν, να ανυψώση επί του Καπιτωλίου την ημισέληνον και να πληρώση δούλων τον κόσμον όλον … μόνος εγώ ίσταμαι μετά των λειψάνων των στρατιωτών μου και μετά της μικράς μου επικρατείας…». Υπήρξε κάτοχος της Ελληνικής Παιδείας και Γλώσσας, αφού από το μετερίζι του στέλνονταν έγγραφα γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα. Επιπλέον ο Τούρκος βιογράφος του Αλή Πασά, Αχμέτ Μουφίτ, γράφει για τον Καστριώτη: «το έτος 1443 δραπέτευσε από το οθωμανικό στρατόπεδο του Μοράβα ο Έλληνας ηγεμόνας Καστριώτης και πήγε στην έδρα των προγόνων του, την Κρόια».   Ιταλικές, Αγγλικές και Σουηδικές αναφορές θεωρούν τον Σκεντέρμπεη Έλληνα. Έτσι ο Ιταλός A. Salvi στην τραγωδία του (1718) τον αναφέρει ως Έλληνα (Greco). Ο Άγγλος C. Randall το 1810 τον αποκαλεί Έλληνα Ήρωα (Grecian Hero) και οι Σουηδοί Barrau αρχικά και Rudbeck αργότερα (1835) θεωρούν τον Γ. Καστριώτη Έλληνα. Η Ιστορία του Γάλλου ιστορικού Παγανέλ (Paganel: Histoire de Scanderbey), που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1855 τον αναφέρει ξεκάθαρα ως Έλληνα. Θέλετε και μια Αλβανική παραδοχή της Ελληνικής Ηπειρωτικής καταγωγής του Σκεντέρμπεη; Το αλβανικό γραμματόσημο του 1968, συμπληρώνοντας εκείνη την χρονιά 500 έτη από τον θάνατό του, παρουσιάζει το εξώφυλλο της προαναφερθείσης Ιστορίας του Barletii, που αναγράφεται σ’ αυτό καθαρά, ότι ήταν Ηπειρώτης Πρίγκιπας (Epirotarum Principis) και όχι Αλβανός η Ιλλυριός. Γράφει το εξώφυλλο : «HISTORIA DE VITA ET GESTIS SCANDERBEGI EPIROTARUM PRINCIPIS». Επομένως, ορθώς ο Δανός Φραντς Ντε Ζεσσέν, στρατιωτικός ανταποκριτής της εφημερίδος «Le Temps» των Παρισίων, αμφιβάλλει για την αλβανική καταγωγή του Καστριώτου, τονίζοντας σε διάλεξή του : «Ζήτημα δε είναι, εάν και αυτός ο Σκεντέρμπεης δύναται να θεωρηθή Αλβανός, αφού ήτο υιός του Έλληνος μεγιστάνος Ιωάννου Καστριώτου και Σερβίδος πριγκιπίσσης». Τέλος     Η Ιστορία περίτρανα αποδεικνύει αβίαστα την Ελληνικότητα του Γεωργίου Ιωάννου Καστριώτου. Η όποια προσπάθεια πλαστογραφήσεως και φαλκιδεύσεως της Ιστορίας έρχεται ώρα που φανερώνεται και ξεσκεπάζεται . Διότι , «μεγάλη η αλήθεια και υπερισχύει » (Α' 'Εσδρας 4,41).

Gjergj Kastrioti i ashtuquajturi Skenderbe Shqiptar apo Grek????? Prejardhja- Gjyshi i tij që ishte Konstandin Kastrioti (+1390), hegjemon i Imathisë dhe i Kastoriasë (Kostur). I biri i Konstandinit ishte Joan Kastrioti, arkondi i Krujës (Krias), me bashkëshorte të tij serben Vojsavën. Sollën në jetë 9 fëmijë me rradhë (1404) Gjeorgjio Kastrioti. Edukimi – Zhvillimi Në vitet e sulltanit Murat i II-të (1421-1451) u detyrua i ati i tij Joani, që të ruajë zotërimin e Krujës të dorëzojë pengj 4 prej djemve të tij, të cilët do të riten sipas zakoneve turke në oborrin e sulltanit të Andrianupolit. Atje, këta të krishterë, u konvertuan në myslymanë. Murati i II-të duke vlerësuar dhuntitë e Gjeorgjit (bukurinë, forcën, trimërinë) e bashkëstërviti me pasaardhësin e fronit Mehmetin e II-të pushtuesin e Konstandinupojës. Sulltani duke u mrekulluar me trimërinë e tij, i dha emërtimin turk “Iskender Bej” (Skenderbej), që në greqisht do të thotë “hegjemoni Aleksandër ose Aleksandëri i Madh”. Por kujtimi i Krujës, lajmi i vdekjes së të atit në fillim dhe më pas vdekja e nënës së tij, nuk e lanë të qetë. Me rastin e parë braktis Ushtrinë Turke dhe rimerr emrin e tij të Krishter Gjeorgjio. Martohet me të bijën e Arianitit, Andronikin Komnini, dhe më 1443 shpall revolucionin kundër pushtuesit Turk. Çliron Krujën me 300 trimat e tij dhe hyn në Tempullin Katedrale të saj dhe ai vetë së bashku me shoqëruesit psalën Dhoksologji falenderuese ndaj Zotit. Urdhëron që të ngrihet në kështjellat e saj shqiponja dy krenare me sfond të kuq si simbol i tij, që ishte, asgjë tjetër, veçse flamuri Bizantin në kohë lufte. Kishte si zakon që të mbante veshur një helmetë të lashtësisë greke maqedonase me një dybrirësh. Një betejë pason tjetrën që të mbajë të lirë Zonën e tij nga tiranët. Vdes më 17 Janar 1468 në moshën 64 vjeçare nga temperatura që ju shkakëtua nga malarja. U varros në Kishën e Shën Nikollës në Alessia (Lissosi i lashtë sot Lezha). Trashëgimtar i tij në fron ishte djali i tij Joan Kastrioti. Kombësia Betejat e Gjeorgjio Kastriotit ishin beteja të një udhëheqësi të Krishter Orthodhoks kundër Turqve që të mbante zonën e tij të lirë. Ishte një Grek Epirot, siç dëshmojnë në mënyrë të pa kontestueshme Burimet Historike, që përbëjnë dokumeta monumentale: ·        Marin Barleti, biografi i parë i tij nga Shkodra (fillimi i shek të 16-të pas Krishtit), e quan “Princ Epirot” dhe “Higjemon të Epirotëve”, ndërsa e gjithë bigrafia e tij i rreferohet vetëm tek Epirotët dhe aspak tek Shqiptarët. ·        Gjithashtu, vetë Skenderbeu, duke ju drejtuar Higjemonit të Tarantës Joan Andonit dhe duke treguar kështu dhe ndjenjat e tij të vërteta, shkruan: “etërit tanë pararendës ishin Epirotë, nga të cilët doli ai Pirro të cilit vrrullin vetëm Romakët mundën ta përballojnë” ·        Në të njejtën kohë si pasaardhës të Epirotëve dhe jo të Ilirëve përmendet në letrën e tij drejtuar Italianit Ursini më 1460. ·        Për më tepër, drejtuar Mbretit Alfons, udhëheqësit të Aragonës, Neapoleos(Napolit) dhe Siçelisë shkruan: “Mbretit të stërndritshëm dhe të fuqishëm Alfonso, Monarkut të Aragonës, Neapoleos dhe Siçelisë, Skënderbeu Princ i Epirit përshëndet dhe qofsh shëndoshë”. ·        Duke folur para Papa Pavllit të II-të thekson: “Pas nënshtrimit të Azisë dhe të Greqisë, pas masakrimit të familjeve higjemonike të Konstandinupojës, të Trapezuntës .. dhe shkrretimit të shumicës së territorit të Maqedonisë dhe Epiriti, kundër pushtuesit të egër që lufton të dërmojë kryqin, të ngrerë në Kapitol gjysmëhënën dhe të kthejë botën e tërë në rrobëri... vetëm unë qëndroj me lipsanet e ushtarëve të mi dhe me mbizotërimin tim të vogël...”. ·        Ishte zotërues i Gjuhës dhe Arsimit Grek, pasi nga meterizi i tij dërgoheshin shkresa, dokumente të shkruara në gjuhën Greke. ·        Biografi Turk i Ali Pashës, Ahmet Mufiti, shkruan për Kastriotin: “në viti 1443 ja mbathi nga ushtria osmane e Moravës higjemoni  Kastrioti dhe shkoi në fronin e paraardhësve të tij, Krujën”. ·        Burimi Italiane, Angleze dhe Suedeze e konsiderojnë Skendërbeun Helen. Kështu Italiani A Salvi në tragjedinë e tij (1718) e përmend si Helen (Greco). Anglezi C Randall më 1810 e quan Hero Grek (Grecian Hero) dhe Suedezi Barraz në fillim dhe Rudbeck më vonë (1835) e konsideron Gj Kastriotin Helen. ·        Historia e historianit Francez Paganel: Histoire de Scanderbey), e cila u publikua në Paris më 1855 e përmend qartë si Helen. ·        Donë dhe një pohim shqiptar të origjinës Heleno Epirote të Skenderbut? Pulla shqiptare e 1968, e cila u krijua për 500 vjetorin nga vdekja e tij, paraqet kopertinën e Historisë së Barletit që u përmend dhe më lart, në të cilën përmendet pastër se ishte Princ Epirot (Epirotarum Principis) dhe jo Shqiptar apo Illir. Shkruan kopertina. «HISTORIA DE VITA ET GESTIS SCANDERBEGI EPIROTARUM PRINCIPIS». ·        Kështu pra drejt Danezi Franz De Zessen korrespondent ushtarak i gazetës “Le Temps” të Parisit, dyshon për prejardhjen shqiptare të Kastriotit duke theksuar në fjalën e tij: “Çështja nuk është nëse dhe ky Skëndërbeu mund të konsiderohet Shqiptar, pasi ishte biri i një  finsiku Helen, Joan Kastriotit dhe i një princeshe Serbe”. Fund. Historia në mënyrën më të dukshme vërteton prejardhje e Helene të padiskutueshme të Gjeorgjio Joan Kastriotit. Çdo përpjekje për të fallcifikuar  dhe shtrembëruar Historinë vjen çasti që zbulohet dhe demaskohet. Sepse “e vërteta është e madhe dhe mbizotëron” (1 Esdra 4,41)

πηγή