Από τον Αρτάν Χότζα
Στον Μακαριότατο, Αρχιεπίσκοπο Τιράνων,
Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, καθηγητή Δόκτωρ Αναστάσιο Γιαννουλάτο, αποδόθηκε
τρεις μέρες νωρίτερα η αλβανική υπηκοότητα από τον Πρόεδρος της Δημοκρατίας την
αυτού Εξοχότητα κ Ιλλύρ Μέτα.
Το αίτημα το οποίο είχε υποβληθεί το
1992 έγινε δεκτό μετά από 25 χρόνια. Μετά από ένα τέταρτο του αιώνα κατά το
οποίο ο Αναστάσιος επιβεβαίωσε καθημερινά την με συνέπεια πως από την αρχή είχε
έρθει με την ξεκάθαρη και μοναδική αποστολή αυτό της ανασύστασης της Ορθόδοξης
Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας
πράγμα που στην συνέχεια βίωσε ένα τέταρτο του αιώνα εδώ μεταξύ μας ως
ένας χριστιανός ιεραπόστολος. Φτάνοντας στα όρια της κατανόησης, τα πρώτα 10
-15 χρόνια θα μπορούσε να δικαιολογηθεί κάθε είδος σκεπτικισμού και υποψίας
στα κανονικά μυαλά των αλβανών που ως πηγή είχαν την εθνική του καταγωγή.
Πέρα από αυτό, η αναβολή του αιτήματος
για υπηκοότητα, πήρε την μορφή ανωμαλίας που
συνεχίστηκε από την αδράνεια μέχρι και την συλλογική βλακεία, που κάποιοι την
εξέφρασαν με φωνή και άλλοι σιωπηλά .
Ο Πρόεδρος Ιλλύρ Μέτα έδωσε τέλος στην συλλογική
μας βλακεία. Τον ευχαριστώ για αυτό αλλά περισσότερο ευχαριστώ τον
Μακαριότατο που με την υπομονή και την κατανόηση ενός χριστιανού ιεραπόστολου
μας έδωσε όλο το απαραίτητο χρόνο για να αυτογιατρευτούμε από την συλλογική μας
βλακεία.
Όσο αφορά τα αγιάτρευτα άτομα, ο
Μακαριότατος θα συνεχίσει ακατάπαυστα να τα συγχωρεί και να προσεύχεται γι’ αυτούς.
Επιμέλεια- Μετάφραση Πελασγός Κορυτσάς
|
Nga Artan Hoxha
Fortlumturisë së tij, Kryepeshkopit
të
Tiranës, Durrësit
dhe gjithë Shqipërisë, Prof. Dr. Anastas Janullatos (emri në greqisht: Anastasios
Yannoulatos) iu akordua tre ditë më parë shtetësia shqiptare nga Presidenti i
Republikës, Shkëlqesia e Tij, Ilir Meta.
Kërkesa e bërë që në vitin 1992 u plotësua pas 25 vitesh. Një çerek
shekulli gjatë të cilit Janullatos na vërtetoi çdo ditë e me konsekuencë se
që në fillim kishte ardhur me një mision të qartë e vetëm për atë mision -
ringritjen e Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë - e që në vijimësi e
jetoi çerek shekullin këtu ndër ne si misionar i krishterë.
Duke shkuar në kufijtë e mirëkuptimit, 10-15 vitet e para edhe mund të
justifikohet skepticizmi dhe/ose dyshimi në mendjet normale shqiptare me
burim kombësinë greke të Janullatos.
Më tej, mbajtja pezull e kërkesës për nënshtetësi mori trajtën e një
anomalie që vazhdoi për inerci deri në budallallëk kolektiv, disa me zë e
disa me heshtje.
Presidenti Ilir Meta i dha fund budallallëkut tone kolektiv. E
falënderoj për këtë. Por më shumë falënderoj Fortlumturinë e Tij që me
durimin dhe mirëkuptimin e misionarit të krishterë na dha gjithë kohën e
nevojshme për t’u vetëshëruar nga budallallëku ynë kolektiv.
Sa për disa individë të pashërueshëm, Fortlumturia e Tij do vijojë
pareshtur t’i falë e të lutet për ta./360grade.al/
|
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΉ ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΟΡΘΌΔΟΞΗ ΤΩΝ ΚΟΡΥΤΣΑΙΩΝ ΗΠΕΙΡΩΤΏΝ - GAZETË ELEKTRONIKE, KULTURORE, HISTORIKE, ORTHODHOKSE E KORÇARËVE EPIROTË
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017
Η απόδοση υπηκοότητα στον Αναστάσιο: Ο Μέτα έβαλε τέλος στην Συλλογική μας βλακεία! - Shtetësia për Janullatosin, Meta i dha fund budallallëkut tonë kolektiv
Σε ορισμένα πράγματα ο χρόνος προσθέτει αξία, δήλωσε ο Αναστάσιος: Συνάντηση με Μέτα
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, εξέφρασε τη χαρά και τις ολόψυχες ευχαριστίες του για την απόφαση του Προέδρου της Αλβανίας κ. Μέτα, να του δοθεί η αλβανική ιθαγένεια, σημειώνοντας ότι ήδη από τότε που έγινε Αρχιεπίσκοπος στην Αλβανία αισθάνεται και προσπαθεί να εργάζεται ως υπεύθυνος πολίτης της χώρας. Σε συνάντησή του με τον κ. Μέτα, με την ευκαιρία των Χριστουγέννων στο Προεδρικό Μέγαρο στα Τίρανα, ο κ. Αναστάσιος είπε ότι η απόφαση αυτή βεβαίως, χαροποιεί κατεξοχήν όλους τους Ορθοδόξους της Αλβανίας διότι ανταποκρίνεται σε μια ζωηρή επιθυμία τους και μακροπρόθεσμη δίκαιη αναμονή. Και κατέληξε: «Σε ορισμένα πράγματα, όπως το κρασί ο χρόνος προσθέτει αξία. Ασφαλώς η εμπειρία των 25 ετών προσδίδει στην εν λόγω απόφαση ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία». Τα συγχαρητήριά του για την απόκτηση της αλβανικής υπηκοότητας έδωσε στον Αρχιεπίσκοπο Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιο, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής τους επικοινωνίας. Η απόδοση της αλβανικής ιθαγένειας θεωρείται ως συνέχεια του μηνύματος ενότητας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που διοργανώθηκε πέρυσι στην Κρήτη, και υποστηρίχτηκε από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. «Η απόδοση αλβανικής υπηκοότητας στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο αποτελεί θετική, οφειλόμενη ελάχιστη αναγνώριση του αλβανικού κράτους σε μια μοναδική, διεθνούς ακτινοβολίας, προσωπικότητα της Ορθοδοξίας. Ο λόγος & το έργο του έχουν συμβάλει καταλυτικά στην ανόρθωση της γειτονικής χώρας», έγραψε στο λογαριασμό του στο Twitter ο βουλευτής της ΝΔ και τομεάρχης Εξωτερικών του κόμματος Γιώργος Κουμουτσάκος. ΑΠΕ – ΜΠΕ
Ο αλεξικέραυνος των ελληνοαλβανικών παρανοιών! - Rrufepritësi i paranojave shqiptaro-greke!
Από τον Μέρο Μπάζε
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος από σήμερα έχει και αλβανικά χαρτιά. Αυτός
θα πολιτογραφηθεί, μετά από 25 χρόνια, παρουσίας στην Αλβανία ως αλβανός
πολίτης, μια διαδικασία που περιέχει μέσα της το αρχείο των ελληνοαλβανικων
αμφιβολιών και υποψιών που έχουν και οι δυο λαοί προς αλλήλους
Ερχόμενος το 1991 ως
ιεραπόστολος της Επανασύστασης της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, από το
Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, αυτός μετατράπηκε για το ένα τέταρτο του
αιώνα σε αλεξικέραυνο όλων των διλημμάτων της σχέσης με την Ελλάδα. Ο διορισμός
τους ήταν δικαιολογημένος αφού η Αλβανία δεν είχε κανένα κληρικό υψηλού προφίλ
που θα μπορούσε να γίνει Αρχιεπίσκοπος, ενώ η προσπάθεια για εναντίωση προς αυτόν,
ήταν παρατραβηγμένη και δήθεν, με πολλές
πολιτικές προεκτάσεις, αθεϊστική και με φόντο εθνικιστικό. Θα πρέπει να πούμε
πως κάποιοι αντίπαλοι του δεν κουράστηκαν ποτέ.
Από την άλλη ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έδειξε εξωπραγματικές
διαπραγματευτικές ικανότητες με τον
ιεράρχη της Αλβανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Βοστώνη, τον Άρθουρ Λιολίν, ο
οποίος από ένας αντίπαλος που υποστηριζόταν πολιτικά από τα Τίρανα,
μετατράπηκε σε σύμμαχο, ξεπερνώντας κάθε πρόβλημα μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία
και αφήνοντας την διαμάχη σε πολιτικό επίπεδο.
Υπό την ώθηση του αυξανόμενου εθνικισμού, που εμφανιζόταν κατά την
δεκαετία του 90 και με την ακραία σύγκρουση του Μπερίσα με την Ελλάδα, ο
Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ήταν από τα πρώτα θύματα. Το σύνταγμα του 1994,
περισσότερο έπεσε από αυτόν παρά από τους διχασμένους και αποδυναμωμένους
σοσιαλιστές. Η στοχοποίηση του στο σύνταγμα, ήταν και ο λόγος που ένωσε
σχεδόν όλους τους αλβανούς ορθοδόξους ενάντια του σχεδίου και ο Μπερίσα
βρέθηκε απέναντι σε δύο μεγάλα κόμματα, το αθεϊστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και της
ορθόδοξης αλβανικής κοινότητας. Ο Αρχιεπίσκοπος κέρδισε την μάχη αυτή, και ο
Μπερίσα κατάπιε σιωπηλά την ήττα.
Έπειτα εναντίον του δεν υπήρχαν πολιτικές μάχες, παρά μόνο δημόσιες προστριβές
από τους ακούραστους αντίπαλους του.
Αλλά γιατί όλη αυτή η αναμονή για να γίνει δεκτός ο Αρχιεπίσκοπος
Αναστάσιος;
Ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος, είναι αναμφίβολα μία από της μεγαλύτερες
εικόνες της παγκόσμιας ορθοδοξίας, την οποία μερίδιο των αλβανών από τύχη την
ονομάζει δυστυχία. Είναι ένας λόγιος κληρικός, με εξωπραγματική επίδραση στον
ορθόδοξο κόσμο, χάρη της οποίας έχει ξαναζωντανέψει την Ορθόδοξη Αλβανική
Εκκλησία. Εκατοντάδες εκκλησίες έχουν κτιστεί εκ θεμελίων και άλλες έχουν συντηρηθεί,
χάρη της οικονομικής προσφοράς που ο ίδιος
έχει εξασφαλίσει εξαιτίας του παγκόσμιου κύρους του. Ο ίδιος είναι μια εικόνα
που είναι καθολικά αποδεκτή στην διεθνής πολιτική και διπλωματική σκηνή, και είναι «δυνατό κόκκαλο» για να θεωρηθεί πολιτικός
στόχος στην Αλβανία.
Η εξαιρετικά σημαντική προσφορά τους στην ανασύσταση της Εκκλησίας
και την δημιουργία τους πραγματικού κύρους της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην
Αλβανία, μερίδιο της κοινωνίας τα βλέπει με καχυποψία, εξαιτίας των
αμφιβολιών που βλέπουν τις μεγάλες του ικανότητες ως μια σύγχρονη προσπάθεια
για να κρατήσει την Ορθόδοξη Αλβανική Εκκλησία συνδεδεμένη με τον ελληνισμό.
Σε αθεϊστικό περιβάλλον όπως αυτό το δικό μας με ελάχιστο θρησκευτικό
πολιτισμό και γεμάτο από ελληνοαλβανικές παράνοιες, πάντα βρίσκεται κάποιος
που βρίσκει σε ένα δελτίο τύπου της Εκκλησίας για το θάνατο από ατύχημα ενός νέου
στην Χιμάρα, ή στην προσέγγιση του προς τους έλληνες στρατιώτες που έπεσαν
στην Αλβανία ένα λόγο για να θολώσει τα
εθνικιστικά νερά στην χώρα και πάντα κατηγορούμενος ήταν ο Αρχιεπίσκοπος.
Υπάρχουν και άλλες παράνοιες σχετικά με τις δυνατότητες που έχει η
Ορθόδοξη Εκκλησία για να κρατήσει όρθιους τους παλαιούς ναούς και την τάση του για να χτίζει καινούριους
ναούς. Αλλά όλα αυτά είναι μέρος συνομοσιολογίας παρά μέρος της πραγματικότητας.
Ο Αναστάσιος ήρθε εδώ χωρίς να το επιθυμούν όλοι, αλλά κατάφερε να
έχει την πλειοψηφία μαζί του. Αυτός σήμερα ζει εν ειρήνη με την πολιτική, το
κράτος, την Ορθόδοξη Κοινότητα και λάμπει σε σύγκριση με τους άλλους αλβανούς
κληρικούς. Πιστεύω πως είναι πια σε ειρήνη και με τον εαυτό του αφού έχει 25
χρόνια που ζητά να γίνει αλβανός πολίτης. Αυτός θα μπορούσε να το είχε πάρει
από το 1992, ή το 2002 , αλλά ακριβώς σ’ αυτή την κρατική διαδικασία συγκρούονταν όλες οι ευαισθησίες και οι αμφιβολίες των
αλβανών για τον ίδιο. Τώρα ελπίζω κανένας πρώην Πρόεδρος, να μην κάνει το
ρεζιλίκι του Μέτα με τον Πρόεδρο Τράμπ, και να πει πως διέταξε χωρίς να μας ρωτήσει.
Πολύ καλά έκανε και του την εδωσε!!
Τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο περισσότερο από τα χαρτιά, τον έκανε μέρος
της ιστορίας της Αλβανίας, η προσφορά τους για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας.
Από τον τρόπο που αυτή η Εκκλησία θα συνεχίσει την διαδρομή της και τον τρόπο πως θα επιβιώσει στο μέλλον θα
καταλάβουμε το πραγματικό του βάρος στην ιστορία μας, και ίσως να βρεθούμε
στην δύσκολη θέση για το πώς σ’ έναν Αρχιεπίσκοπο του εμπιστευτήκαμε την
Εκκλησία αλλά δεν μπορούσαμε να του εμπιστευτούμε κάτι παλιό χαρτιά τα οποία
δεν αφήσαμε άνθρωπο χωρίς να του τα δώσουμε.
Μετάφραση, επεξεργασία Πελασγός Κορυτσάς
|
Nga Mero Baze
Kryepeshkopi Janullatos prej sot ka dhe letra shqiptare.
Ai do të regjistrohet pas 25
vitesh qëndrimi në Shqipëri si shtetas shqiptar, një proces i cili mbart brenda vetes
gjithë arkivën e dyshimeve shqiptaro-greke, ndaj njëri tjetrit.
I ardhur në vitin 1991 si
misionar i Ringritjes së Kishës Ortodokse Shqiptare, nga Patriarkana e
Stambollit, ai u bë për çerek shekulli rrufepritësi i gjithë dilemave të
marrëdhënieve me Greqinë. Emërimi i tij justifikohej, pasi Shqipëria nuk
kishte asnjë klerik të profilit të lartë që mund të bëhej Kryepeshkop, kurse
përpjekja për ta kundërshtuar atë, ishte e sforcuar dhe me gjasa, me shumë
ngarkesa politike, ateiste dhe nacionaliste pas saj. Dhe duhet thënë se
shumë kundërshtarë të tij, nuk u
lodhën kurrë.
Nga ana tjetër Kryepeshkopi
Janullatos tregoi aftësi të jashtëzakonshme negociuese me hierarkun e Kishës
Ortodokse shqiptare në Boston, At Artur Liolin, i cili nga një rival i tij i
mbështetur politikisht nga Tirana kundër tij, u kthye në një aleat, duke
tejkaluar çdo problem brenda Kishës Ortodokse dhe duke e lënë konfliktin në
nivel politik.
Nën shtytjen e një
nacionalizmi në rritje, që po shfaqej në fillim të viteve ’90, dhe acarimit
të skajshëm të Berishës me Greqinë, Kryepeshkopi Janullatos ishte një
viktimat e para. Kushtetuta e vitit
1994, në fakt më shumë se sa nga socialistët e dobësuar dhe të përçarë u
rrëzua prej tij. Shënjestrimi i tij në Kushtetutë, ishte arsyeja që bashkoi
thuajse gjithë ortodoksit shqiptarë kundër projektit dhe Berisha u gjend
përballë dy partive të mëdha politike, Partisë Socialiste ateiste dhe
komunitetit ortodoks shqiptar. Kryepeshkopi e fitoi atë betejë, dhe Berisha e
gëlltiti humbjen në heshtje.
Më pas ndaj tij nuk ka
pasur më beteja politike, por vetëm fërkime publike nga kundërshtarët e
palodhur të tij.
Por përse ky kalvar i
gjatë për t’u pranuar Kryepeshkopi Janullatos?
Anastas Junallatos, është
padyshim një nga figurat më të mëdha të ortodoksisë botërore, të cilën një
pjesë e shqiptarëve nga fat e quanin fatkeqësi. Ai është një klerik eurdit,
me një ndikim të jashtëzakonshëm në botën ortodokse, falë të cilit ai ka
ringjallur Kishën Ortodokse shqiptare. Qindra kisha janë rindërtuar nga e
para dhe të tjera ja kanë dalë të mirëmbahen, falë kontributeve financiare që
ai ka siguruar për shkak të autoriteit të tij ndërkombëtar. AI është një
figurë e mbarëpranuar dhe në botën politike dhe diplomatike ndërkombëtare dhe
një kockë e vështirë për t’u konsideruar target i sulmeve politike në
Shqipëri.
Meritat e tij të
jashtëzakonshme në ngritjen e Kishës dhe krijimin e një autoriteti real të
Kishës Ortodokse në Shqipëri janë parë me dyshim nga një pjesë e shoqërisë,
për shkak të dyshimeve se aftësitë e tij të mëdha, janë një përpjekje e
moderuar për ta mbajtur Kishën Orotodokse Shqiptare të lidhur me helenizmin.
Në një mjedis atesit si ky i yni, me një kulturë minimaliste fetare dhe me
plot paranoja shqiptaro-greke, gjithmonë gjendet dikush që gjen tek një
deklaratë proteste e Kishës për vrasjen aksidentale të një të riu në Himarë,
apo afërsia me kauzën e ushtarëve të vrarë grekë në Shqipëri, një arsye për
të turbulluar ujërat nacialiste në vend dhe nën akuzë ka qenë gjithnjë
Kryepeshkopi.
Ka paranoja të tjera rreth
mundësive që ka Kisha Ortodokse të mbajë në këmbë trashëgiminë e kishave të
vjetra ortodokse shqiptare dhe prirjen për të ndërtuar kisha të reja, por të
gjitha këto janë më shumë pjesë e një konspiracioni se sa pjesë e një
historie reale.
E vërteta që do mbetet është se Anastas Janullatos erdhi këtu pa
dëshirën e të gjithëve, por ja ka dalë të ketë shumicën me vete. Ai është sot
në paqe me politikën, me shtetin, me Komunitetin Orotodoks dhe shkëlqen në
raport me klerikët e tjerë të lartë shqiptarë. Dhe besoj se është në paqe dhe
me veten përderisa ka 25 vite që kërkon të jetë dhe shtetas shqiptar. Ai mund
të merrte ato dhe qysh në vitin 1992, apo 2002, por pikërisht tek ky akt
shtetëror, përplaseshin gjithë ndjeshmëritë dhe dyshimet shqiptare për të. Tani shpresoj që ndonjë ish
President, të mos bëjë atë turp që bëri Ilir Meta me Presidentin Trump, dhe
të thotë që e dekretoi pa u konsultuar me ne. Mirë bëri që ia dha!
Kryepeshkopin Janullatos
më shumë se sa letrat, e bënë pjesë të historisë së Shqipërisë, kontributi i
tij për Kishën Ortodokse Shqiptare. Nga mënyra se si kjo Kishë do të vazhdojë
rrugëtimin e saj dhe do të mbijetojë në të ardhmen do të kuptojmë peshën
reale të tij në historinë tonë, dhe ndoshta do të ndjehemi në siklet, se si
një Kryepshkopi i besuam Kishën, por nuk i besonim dot një palë letra. Të cilat kujt nuk ia kemi
dhënë!
|
Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017
O Ιλλύρ Μέτα δίνει την Αλβανική Υπηκοότητα στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο μετά από 25 χρόνια αναμονής. -Ilir-Meta i jep shtetësinë shqiptare Kryepiskopit Anastas, më parë e ‘refuzuan’ pesë presidentë
Presidenti Ilir Meta ka firmosur në 22 dhjetor dhënien e shtetësisë
shqiptare për kreun e kishës Ortodokse, Janullatos.
Por kërkesa e tij për te
marrë shtetësinë shqiptare daton që në viti
1992 kur President ishte Sali Berisha.
Dosja qëndroi në tryezën e
Presidentit edhe gjatë mandateve 5-vjeçare të Meidanit, Moisiut, Topit dhe
Nishanit të cilët ndoqën praktikën e paraardhësit, duke ia kaluar pasuesit
vendimmarrjen.
Historia e ardhjes së
Janullatosit në krye të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare, zë fill në
qershor të vitit 1991, ku u ngarkua me detyrën e ekzarkut nga Patriarkati
Ekumenik i Kostandinopojës, me titullin peshkop i Andrusës. Në atë kohë
ndodhej në Afrikën Lindore, i ngarkuar me detyrën e “Kryepeshkopit aktiv” për
mëkëmbjen e Kishës Ortodokse të Kenias, Ugandës dhe Tanzanisë, me qendër në
Nairobi. Caktimin e tij si ekzark në Shqipëri e miratoi edhe presidenti Ramiz
Alia.
|
Ο Πρόεδρος της Αλβανικής Δημοκρατίας έχει υπογράψει στις 22
Δεκεμβρίου την απόδοση αλβανικής υπηκοότητας για τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο.
Το αίτημα του για αλβανική υπηκοότητα βρισκόταν σε εκκρεμότητα από το
1992 όταν ως πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν ο Σ Μπερίσα
Ο φάκελος κάθισε στο γραφείο των Προέδρων και κατά της πενταετές
θητείες του Μεϊντάνη, Τόπι, Νισάνη κανείς δεν πήρε την απόφαση.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είναι αρχιποιμένας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας από το
Ιούνιο του 1991, όταν και του ανατέθηκε το καθήκον του Οικουμενικού Πατριάρχη
της Κωνσταντινούπολης με τον τίτλο του Επισκόπου Ανδρούσης. Κατά την περίοδο
αυτή βρισκόταν στην Ανατολική Αφρική, και είχε το καθήκον του «ενεργού
Αρχιεπισκόπου» και έδινε αγώνα για την ανασύσταση της Εκκλησίας της Ουγάντας
και Κένιας αλλά και Τανζανίας με κέντρο την Ναϊρόμπη. Το ρόλο του ως έξαρχο της Αλβανίας το
ενέκρινε και ο Ραμίζ Αλία
|
Postimi i Metës
Të dashur miq,
Në vigjilje të
Krishtlindjeve, kam kënaqësinë të bëj publik vendimin tim për t’i dhënë
shtetësinë shqiptare Kryepeshkopit të Tiranës, Durrësit dhe gjithë
Shqipërisë, Fortlumturisë së Tij, Anastas Jannullatos.
Kontributi dhe përkushtimi
i tij në 25 vite i ka shërbyer jo vetëm ringritjes kanonike dhe shpirtërore
të Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë dhe arsimimit e përgatitjes së
brezit të ri të klerikëve shqiptarë por edhe afirmimit ndërkombëtar dhe
njohjes së Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë kudo në botë.
Fortlumturia e Tij ka
dhënë, në bashkëpunim të ngushtë me udhëheqësit e tjerë të besimeve fetare në
Shqipëri, një kontribut të jashtëzakonshëm në forcimin e harmonisë,
tolerancës dhe bashkëjetesës ndër-fetare, kësaj pasurie kombëtare të popullit
tonë.
Bekuar qoftë harmonia dhe
bashkëjetesa fetare mes shqiptarëve!
Foto e dekretit
|
Η Ανάρτηση του Ιλλύρ Μέτα
Αγαπητοί φίλοι
Παραμονή Χριστουγέννων έχω την μεγάλη ευχαρίστηση να ανακοινώσω την
απόφαση μου ώστε να αποδώσω την Αλβανική Υπηκοότητα στον Αρχιεπίσκοπο των
Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, στον
Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο Γιαννουλάτο.
Η προσφορά του και η αφιέρωση του αυτά τα 25 χρόνια όχι μόνο έχει βοηθήσει για
την ανασύσταση της Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, αλλά και την
προετοιμασία των νέων αλβανών κληρικών αλλά και την διεθνή προσέγγιση για την
προώθηση της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας παντού στο κόσμο
Ο Μακαριότατος σε στενή συνεργασία με άλλους θρησκευτικούς ηγέτες
στην Αλβανία, έχει προσφέρει τα μέγιστα για την ενίσχυση της θρησκευτικής
αρμονίας, της διαθρησκευτικής συμβίωσης, πράγμα που αποτελεί εθνικό πλούτο
του λαού μας.
Ευλογημένη ας είναι η αρμονία και η θρησκευτικής συμβίωσε μεταξύ των
αλβανών.
Φωτογραφία της απόφασης από κάτω
|
Προετοίμασε Πελασγός Κοριτσάς.
|
Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017
Αλλοίωση και ουσιαστικό νόημα των Χριστουγέννων - Μήνυμα Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, Χριστούγεννα 2017
+ Αναστάσιος
Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2017
Αλλοίωση
και ουσιαστικό νόημα των Χριστουγέννων
«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν. Ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη
τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν
ὁ Θεὸς εἰς τὸν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ». (Α΄ Ιω. 4:8-9)
Η εορτή των Χριστουγέννων στις παραδοσιακά χριστιανικές κοινωνίες διατηρεί κάτι το ξεχωριστό. Ακτινοβολεί φως, γαλήνη, αγάπη κι ελπίδα. Με τον τρόπο, όμως, που εορτάζεται στις εκκοσμικευμένες χώρες μας, το βαθύτερο νόημά της συχνά αλλοιώνεται. Χάνεται μέσα στα πολυποίκιλα στολίδια. Η καταναλωτική υστερία και η πνευματική αδιαφορία συρρικνώνουν το θρησκευτικό ενδιαφέρον. Επιδείξεις πολυτελείας και κενοδοξίας παραμορφώνουν την ομορφιά της απλότητος και της αθωότητος. Δεν πρόκειται για εξωτερικά φαινόμενα. Η μετάλλαξη αυτή συντελείται ανεπαίσθητα στη συνείδησή μας.
Η αλλοίωση συμπληρώνεται με την εισβολή μιας άσχετης με τα Χριστούγεννα φιγούρας, του λεγομένου «Αϊ Βασίλη», που εμφανίζεται ως ένας ευτραφής γεροντάκος με κόκκινη αμφίεση, ο οποίος έρχεται από τον βορρά και μοιράζει δώρα, μια μυθοπλασία, που μαγνητίζει τη φαντασία μικρών και μεγάλων. Στην ουσία είναι μια φοβερή παραποίηση της υπέροχης μορφής του σοφού οικουμενικού διδασκάλου Βασιλείου του Μεγάλου, Αρχιεπισκόπου Καισαρείας, ο οποίος έζησε και κήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού, απαλύνοντας τον ανθρώπινο πόνο με πρωτοποριακά έργα αγάπης.
Η Εκκλησία επιμένει να αποκαλύπτει το ουσιαστικό νόημα της εορτής: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί». Έτσι φανερώθηκε η αγάπη του Θεού για μάς: απέστειλε τον Υιόν αυτού τον μονογενή στον κόσμο για να ζήσουμε δι’ αυτού, βιώνοντας τη δική Του αλήθεια, δύναμη και χάρη. Ο «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. 3:16). Αυτό αποτελεί την ειδοποιό διαφορά της Χριστιανικής πίστεως ως προς οιοδήποτε ιδεολόγημα και θρησκευτικό σύστημα. Με τον τονισμό ότι ο Θεός είναι Αγάπη διακηρύσσεται ότι ο Δημιουργός και Κύριος του σύμπαντος δεν είναι μία απρόσωπη Υπέρτατη ενέργεια, σοφία, δύναμη, που ο άνθρωπος θα μπορούσε να προσεγγίσει με τις διανοητικές του μόνο λειτουργίες. Είναι Θεός προσωπικός, και εκφράζει την αγάπη Του με συγκεκριμένη σχέση με το ανθρώπινο γένος.
Ο Υιός και Λόγος Του προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, «σαρκοῦται». Το μοναδικό νόημα τής εορτής διατυπώνει εύστοχα ο Μέγας Αθανάσιος: «Ὁ Λόγος Σάρξ ἐγένετο, ἵνα τόν ἄνθρωπον δεκτικόν θεότητος ποιήσῃ», (ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος για να οδηγήσει τους ανθρώπους στη θέωση). Η Γέννηση του Χριστού μοιάζει με εμβόλιο αγάπης, που ενεργεί μυστικά και διαχέεται μακροπρόθεσμα στο σώμα της ανθρωπότητος. Η αγάπη όλο και περισσότερο προσελκύει τον γενικό σεβασμό και θαυμασμό και αναγνωρίζεται ως η κατεξοχήν πανανθρώπινη αξία.
Κάθε πιστός καλείται την περίοδο αυτών των εορτών σε εσωτερική ανασύνταξη. Καλείται να συνειδητοποιήσει βαθύτερα το νόημα της ελεύσεως του Σωτήρος Χριστού στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητος. Το Γεγονός αυτό παραμένει η ρίζα της Χριστιανικής αποκαλύψεως και τροφοδοτεί κάθε άλλη χριστιανική πρόταση και αξία.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι πρώτος ο Θεός εκδηλώνει την αγάπη Του: «Ἐν τούτῳ ἐστὶν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ὅτι αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ἀπέστειλε τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἱλασμὸν περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν.» (Α’ Ιω. 4:10). Από αυτή την πηγή αγάπης αναβλύζει το χρέος της δικής μας αγάπης: «Αγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν.» (Α’ Ιω. 4:11). Ο Θεός αγαπά ανεξάρτητα από το αν οι άλλοι είναι άξιοι της αγάπης του και αν τελικά ανταποκρίνονται σ’ αυτήν. Ακτινοβολεί αυτό που είναι: Αγάπη. Και σε αυτήν ακριβώς την ποιότητα αγάπης προσκαλεί όσους τον ακολουθούν.
* * *
Υπάρχει όμως και μια άλλη ακόμη αλλοίωση˙ αυτή τραυματίζει επικίνδυνα την έννοια της αγάπης. Η υπέροχη αυτή λέξη χρησιμοποιείται με διάφορες σημασίες, που μεταλλάσσουν το ουσιαστικό νόημά της. Αυτό ισχύει σε ποικίλες μορφές τέχνης της εποχής μας, ώστε να διερωτάται κανείς: Πού είναι η αγάπη που χάθηκε στον ερωτισμό; Και πού είναι ο αληθινός έρωτας που χάθηκε σε πάθη ακατονόμαστα;
Η Εκκλησία, ως «Σώμα Χριστού», δεν παύει να προβάλλει σταθερά το νόημα της αγάπης, όπως το αποκάλυψε ο Χριστός με τη Γέννησή Του και με ολόκληρη τη ζωή και τη διδασκαλία Του. Η αγάπη συνυφαίνεται με εθελούσια ταπείνωση. Ο Λυτρωτής ήρθε στον κόσμο ως αθώο βρέφος. Πρόκειται για μια εκπληκτική ενέργεια του ανέκφραστου και απερινόητου Θεού της αγάπης. Ασύλληπτη για τις συχνότητες της αντιληπτικής δυνατότητος του ανθρώπου.
Η αγάπη είναι μία κίνηση ελευθερίας από την αιχμαλωσία του εγωκεντρισμού. Καθορίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά σε όλες τις εκφράσεις της. Η αγάπη μακροθυμεί, έχει τη δύναμη να συγχωρεί, δεν ζηλεύει, δεν φέρεται με αλαζονεία, δεν υπερηφανεύεται, δεν ζητάει τα δικά της, δεν οργίζεται, δεν σκέπτεται το κακό για τους άλλους, δεν χαίρεται με την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά όταν βλέπει να επικρατεί η αλήθεια (πρβλ. Α’ Κορ. Κεφ. 13). Η αγάπη δεν περιορίζεται από κανένα σύνορο, φυλετικό, κοινωνικό, πολιτικό.
Στην επιδημία πλεονεξίας και αδικίας, που μαστίζει τις εκκοσμικευμένες καπιταλιστικές κοινωνίες, όπως και στο αμόκ της βίας και του μίσους, που στον αιώνα μας εκρήγνυνται με συνθήματα θρησκευτικά, η αντίδραση των πιστών Χριστιανών είναι η βίωση και προσφορά αγάπης, με ταπεινοφροσύνη και θυσιαστική διάθεση. Κανείς κοινωνικός θεσμός δεν μπορεί να αντικαταστήσει την Εκκλησία σ’ αυτή την προσφορά. Αυτή είναι το διαχρονικό εργαστήριο αγάπης. Έχοντας κεφαλή της τον Χριστό, ο Οποίος είναι η Σαρκωμένη Αγάπη του Θεού, διακηρύσσει ότι «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α΄ Ιω. 4:16)˙ και ο μόνος τρόπος για να ζήσουμε αληθινά είναι να βιώσουμε την αγάπη, όπως την έζησαν αναρίθμητα πλήθη Αγίων σε όλες τις εποχές. Μόνο έτσι θα «ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ» και θα είμαστε σε κοινωνία μαζί Του: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ». (Α΄ Ιω. 4:16).
Η εορτή της Γεννήσεως του Χριστού αποκαλύπτει ένα απροσμέτρητο μέγεθος αγάπης. Ας το προσεγγίσουμε με περισυλλογή, προσευχή, με ευγνωμοσύνη για το υπέροχο αυτό δώρο του Θεού. Ευλογημένα Χριστούγεννα, με ανυπόκριτη αγάπη στην καρδιά μας, όπως την αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός, ο Λυτρωτής και Κύριός μας, με μια αγάπη γεμάτη ταπείνωση, ειρήνη και κοινωνική ευαισθησία.
Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017
Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος: 25 χρόνια έργου υπέρ της κοινωνίας (βίντεο) - Kryepiskopi Anastas: 25 vjet vepra në dobi të shoqërisë.(video)
Αρχιεπίσκοπος
Αναστάσιος: 25 χρόνια έργου υπέρ της κοινωνίας
«Στην
Αλβανία, το πρώτο που ένοιωσα ήταν ένας μεγάλος πόνος και μια αίσθηση οδύνης
για τα όσα είχαν συμβεί, τα οποία εμείς από το εξωτερικό είχαμε
παρακολουθήσει απλώς ως θεατές».
Με
μία αποκαλυπτική μαρτυρία, ο Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Αυτοκέφαλου Εκκλησίας
της Αλβανίας κ.κ Αναστάσιος καταθέτει τον προσωπικό του διαρκή αγώνα, την
προσδοκία, την προσπάθεια, την αγωνία για να «αναστηλώσει» την Ορθόδοξη
Εκκλησία στην Αλβανία, από τον Ιούνιο του 1992, τότε που εξελέγη
Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, έως σήμερα.
Ο
Ιεράρχης, κατά κόσμον Αναστάσιος Γιαννουλάτος, με σπουδές στην Ελλάδα και τη
Γερμανία, είχε προοπτική, όπως επισημαίνει, να εργαστεί στη χώρα μας και στην
Αφρική. Τον Ιανουάριο του 1991 -ενώ ήταν Τακτικός Καθηγητής του Πανεπιστημίου
Αθηνών και Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Ειρηνουπόλεως στην Ανατολική
Αφρική- δέχεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο τηλεφώνημα ότι επελέγη
Πατριαρχικός Έξαρχος εν Αλβανία, για να εξετάσει τί είχε απομείνει από την
Ορθοδοξία σε μια χώρα, η οποία επί 23 χρόνια ήταν κάτω από τον πιο σκληρό
αθεϊστικό διωγμό και είχε ολοκληρωτικά διαλυθεί.
«Ποτέ
δεν είχα σκεφθεί κάτι τέτοιο. Υπακούοντας, όμως, στο αίτημα του Οικουμενικού
Θρόνου, αποδέχθηκα την πρωτόγνωρη αυτή αποστολή», δηλώνει στο Αθηναϊκό
Πρακτορείο Ειδήσεων σημειώνει πως χρειάστηκαν έξι μήνες, για να του
χορηγήσουν οι αλβανικές Αρχές θεώρηση του διαβατηρίου του. Ένα χρόνο
αργότερα, από τη θέση πλέον του Προκαθημένου, βρίσκεται σ΄ ένα δύσκολο
περιβάλλον.
Η
μετακομμουνιστική Αλβανία
Ο
Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ξεδιπλώνει την κατάσταση που κλήθηκε, τότε, να
αντιμετωπίσει και τη ζοφερή πραγματικότητα στην Αλβανία του 1992.
«Είχαμε
και άλλοτε διωγμούς της θρησκείας, αλλά αυτό που συνέβη στην Αλβανία ήταν
κάτι το μοναδικό. Η Εκκλησία διαλύθηκε εντελώς. Ανάλογα φαινόμενα δεν έχουμε
στην ιστορία. Δεν υπάρχει άλλο Κράτος που ανακηρύχθηκε με το Σύνταγμά του
αθεϊστικό. Ο Ενβέρ Χότζα ήθελε να πρωτοτυπήσει. Οι περισσότεροι ναοί γκρεμίστηκαν
ή μετατράπηκαν σε στάβλους, αχυρώνες, μηχανουργεία, κινηματογράφους κ.ά.
Όλοι
οι κληρικοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το έργο τους. Το χειρότερο δεν ήταν
πως οι ναοί κατεδαφίστηκαν, αλλά ότι οι διώκτες προσπάθησαν να ξεριζώσουν από
τις καρδιές των ανθρώπων τη δυνατότητα να πιστεύουν. Από τα παιδικά έως τα
πανεπιστημιακά χρόνια, η εκπαίδευση ήταν συστηματικά αθεϊστική. Ο ανελέητος
διωγμός οδήγησε τη χώρα σε πνευματική κατάρρευση. Όπως χαρακτηριστικά γράφει
ο Ντοστογιέφσκι, αν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται».
Η
ελπίδα αναστήθηκε
Με
τη μεγάλη προσδοκία ότι θα ριζώσει και πάλι η ελπίδα, ο Μακαριώτατος έφτασε
στην Αλβανία σε ηλικία 62 ετών, χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα. «Στη χώρα αυτή
είχαν σταυρώσει και είχαν θάψει τον Χριστό για 23 χρόνια. Τελικά όμως ο
Χριστός Ανέστη» επισημαίνει και συνεχίζει λέγοντας ότι οι πρώτες λέξεις που
έμαθε ήταν αυτός ο χαιρετισμός στα Αλβανικά.
«Όταν
φτάσαμε στον ερειπωμένο Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού, ο οποίος τα
προηγούμενα χρόνια είχε μετατραπεί σε γυμναστήριο, ρώτησα πώς λέγεται το
"Χριστός Ανέστη" στα αλβανικά. Πρόσθεσα, πάρετε ο καθένας ένα κερί.
Όταν το άναψαν, αναφώνησα "Krishti u Ngiall"! (Χριστός Ανέστη!). Με
πολλή συγκίνηση και δάκρυα, οι λιγοστοί παριστάμενοι αντιφώνησαν "Vertet
u Ngjall"! (Αληθώς Ανέστη!). Η ελπίδα αναστήθηκε. Δημιουργήθηκε νέα
προοπτική για το μέλλον. Η προσπάθεια αυτά τα χρόνια συντελέστηκε μέσα σε
σύννεφα, καταιγίδες και πολλαπλές δυσκολίες. Το «Χριστός Ανέστη» καθόρισε τον
ρυθμό της όλης πορείας», τονίζει.
Μωσαϊκό
Βαλκανικής πραγματικότητας
Η
πραγματικότητα στην Αλβανία καθορίζει και την ιδιοτυπία της Εκκλησίας, την
οποία ο Ποιμενάρχης πρέπει να διαχειριστεί, ώστε να κτίσει γέφυρες αγάπης,
αλληλεγγύης και προοπτικής. Πέραν του γεγονότος ότι επρόκειτο για μια
«εντελώς διαλυμένη Εκκλησία, αποτελούσε συγχρόνως ένα μωσαϊκό, αν θέλετε, της
Βαλκανικής πραγματικότητος», λέει χαρακτηριστικά ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος
και παραθέτει τις ιδιαιτερότητες του περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο έδωσε
αγώνα για να μεταφέρει το μήνυμα του Ευαγγελίου.
«Μία
ιδιοτυπία αυτής της Εκκλησίας είναι ότι δεν έχει ομοιογένεια εθνικής
καταγωγής. Είναι κάτι που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό. Τα μέλη της είναι
Αλβανοί, Έλληνες, Σλάβοι, Βλάχοι (άλλοι συνδεόμενοι με την Ελλάδα, άλλοι με
τη Ρουμάνια, άλλοι απορροφημένοι από την τοπική κοινωνία) κ.ά. Προσπαθήσαμε
από την πρώτη στιγμή να είμαστε όλοι μαζί. Συμβολικά τόνιζα: Όλα τα δένδρα
στο δάσος είναι ελεύθερα να αναπτυχθούν κάτω από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης.
Επίσης δεχθήκαμε όσους ήθελαν να ακολουθούν το Παλαιό Ημερολόγιο. Είμαστε ένα
μωσαϊκό της Βαλκανικής πραγματικότητος».
Ο
ρόλος στην κοινωνία
Με
τη βασική αρχή ότι «κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι Εικόνα του Θεού, άρα πρόσωπο
σεβαστό», ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος σέβεται όλες τις θρησκευτικές
πεποιθήσεις και απλώνει χέρι συνεργασίας και σεβασμού στις θρησκευτικές
κοινότητες της Αλβανίας.
Όπως
εξηγεί, η Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας δεν αποτελεί την
πλειοψηφία της χώρας, όπως σε άλλες Βαλκανικές περιοχές, αλλά ούτε μια μικρή
περιορισμένη μειοψηφία, όπως στα κέντρα των παλαιφάτων Πατριαρχείων και
τονίζει:
«Είμαστε
περίπου 20-22% του πληθυσμού της χώρας. Έχουμε σημαντικό ρόλο μέσα στην
κοινωνία. Συγχρόνως υπάρχουν και εκείνοι, οι οποίοι ανησυχούν για αυτό τον
ρόλο. Προσπαθήσαμε από την πρώτη στιγμή να καλλιεργήσουμε αλληλοκατανόηση και
αλληλοσεβασμό. Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι για μάς σεβαστό. Όλοι οι
άνθρωποι είναι δημιουργήματα του Θεού. Οι διαφορετικές θρησκευτικές
πεποιθήσεις είναι δική τους επιλογή και δική τους ελευθερία. Εμείς τους
σεβόμαστε, τους αγαπούμε και συνεργαζόμαστε μαζί τους».
Διάλογος
με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες
Ο
Ιεράρχης επισημαίνει χαρακτηριστικά πως «η λέξη ανοχή έχει κάτι το
υπεροπτικό», ενώ με ήρεμη και γαλήνια εκφορά του λόγου του τονίζει:
«Επιδιώκουμε σχέσεις αρμονικές κατανοήσεως και συνυπάρξεως. Ο άλλος μπορεί να
είναι διαφορετικός, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι αντίπαλος ή εχθρός.
Διατηρούμε αγαθές σχέσεις με τη Μουσουλμανική Σουνιτική κοινότητα, την
κοινότητα των Μπεκτασί, τη Ρωμαιοκαθολική και την Προτεσταντική. Βρισκόμαστε
σε "διάλογο ζωής". Προφανώς, δεν κάνουμε καμιά έκπτωση στις ιδέες,
στις πεποιθήσεις μας. Είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά όχι σε σχέση
συγκρουσιακή».
Ένα
παράθυρο ανοιχτό στην κοινωνία και τον πολιτισμό
Το
συγκρότημα του Καθεδρικού Ναού, που είναι αφιερωμένος στην Ανάσταση του
Χριστού και δεσπόζει στο κέντρο των Τιράνων, σηματοδοτεί την αναγέννηση της
Ορθοδόξου Εκκλησίας, ενώ παράλληλα αποτελεί κύτταρο πολιτισμού, ένα «παράθυρο
ανοικτό στην κοινωνία», όπως σημειώνει ο Ιεράρχης. Στον χώρο κάτω από τον Καθεδρικό
Ναό, δημιουργήθηκε ένα Πολιτιστικό Κέντρο, που έχει ανοικτές τις πόρτες για
ποικίλες εκδηλώσεις. «Δεν είμαστε μια κλειστή κοινότητα, που φοβόμαστε και
ανησυχούμε. Ακτινοβολούμε την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα. Αντικρίζουμε
τους ανθρώπους με σεβασμό, χωρίς φοβία ή ανησυχία».
Η
αγωνιώδης πορεία για την ανασύσταση της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας στην
Αλβανία μέσα από τα ερείπια αποτυπώνεται στον δυτικό τοίχο του παρεκκλησίου
του Καθεδρικού Ναού, που είναι αφιερωμένο στη Γέννηση του Χριστού. Ο
εικαστικός Χρήστος Παπανικολάου, συνοδοιπόρος του Ιεράρχη επί 18 χρόνια,
εκτός από την αγιογραφία, τολμά να αποτυπώσει μέσα από εικόνες και
παραστάσεις τον δρόμο για την αναγέννηση της Εκκλησίας, στα χωριά και τις
πόλεις της Αλβανίας τα 25 αυτά χρόνια.
Ο
Καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών των Τιράνων Βλαντίμιρ Μυρτεζάυ, σε κριτικό
σημείωμά του, αναφέρεται στην εκκωφαντική σιωπή της δημιουργίας στο
παρεκκλήσι, όπου ο καλλιτέχνης με δεξιοτεχνία στις ισορροπίες του χώρου και
δια μέσου της χιλιοστομετρικής γραφής, συνθέτει ένα μοναδικό έργο. Το
παρεκκλήσι της Γέννησης αποτελεί αποτύπωμα και παρακαταθήκη πολιτισμού, που ο
Αρχιεπίσκοπος «κληροδοτεί» στον λαό της Αλβανίας.
Τα
προβλήματα στη Διακονία
Μέσα
σε ένα δύσκολο περιβάλλον, όπου η Ορθοδοξία είχε υποστεί πλήρη καθίζηση, ο
Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, αξιοποιώντας τη θεολογική σκέψη και ιεραποστολική
εμπειρία αιώνων, κινήθηκε σε τρία επίπεδα: α) Χρήση της μητρικής γλώσσας στη
λατρεία, την κατήχηση και το κήρυγμα. β) Δημιουργία γηγενούς κλήρου. γ)
Εξασφάλιση οικονομικής αυτοδυναμίας. Ειδικότερα αναφέρει: «Οι λατρευτικές
εκδηλώσεις γίνονται στην αλβανική γλώσσα. Στα ελληνικά χωριά προφανώς στην
ελληνική, σε σλαβικές ενορίες στην σλαβονική κ.λ.π». Παράλληλα, μέσα στην
25ετη διακονία του, κυκλοφόρησαν στα αλβανικά, μηνιαία εφημερίδα, περιοδικά,
βιβλία (160), που πλούτισαν την Ορθόδοξη Γραμματεία.
Σχετικά
με τη δημιουργία γηγενούς κλήρου: Αρχικά ιερείς από την Ελλάδα και την
Αμερική στάθηκαν στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, βοηθώντας τον κατά
την πρώτη περίοδο του έργου του. Οργανώθηκαν Σεμινάρια που εξελίχθηκαν σε μια
Θεολογική Ακαδημία. «Δεν δέχτηκα κανέναν υποψήφιο για ιεροσύνη, αν δεν είχε
τελειώσει τη Μέση Εκπαίδευση και που δεν θα ήταν διατεθειμένος να συνεχίσει
σπουδές», επισημαίνει ο Ιεράρχης και προσθέτει ότι μέχρι σήμερα έχουν
εκπαιδευθεί και χειροτονηθεί περίπου 160 κληρικοί (εκ των οποίων άνω των δέκα
έχουν αποβιώσει). Επίσης έχουν χειροτονηθεί επίσκοποι αλβανικής καταγωγής, με
άρτιες θεολογικές σπουδές.
Η
οικονομική αυτοδυναμία της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας υπήρξε το πιο
δύσκολο έργο στην όλη προσπάθεια. «Έπρεπε να εξασφαλίσουμε κάτι σταθερό από
τοπικούς πόρους. Στην αρχή στραφήκαμε στις τραπεζικές καταθέσεις. Κατόπιν σε
αγορές ακινήτων. Τελικά με τη βοήθεια του Θεού, με διάφορες δωρεές και με ένα
τραπεζικό δάνειο, πραγματοποιήσαμε την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού έργου.
Αυτό θα εξασφαλίσει την αντιμετώπιση των βασικών λειτουργικών αναγκών της
Εκκλησίας και τη συνέχιση του εκπαιδευτικού και κοινωνικού της έργου. Δεν
είναι μόνο οι κληρικοί με τις οικογένειές τους, αλλά και περίπου 800
εργαζόμενοι στα 30 σχολεία όλων των βαθμίδων, στα κέντρα υγείας και στις
διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες».
Το
έργο αγάπης για την κοινωνία
Ο
Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος μιλάει γενικότερα για τη μεγάλη δοκιμασία και
προσπάθεια στην αναζήτηση οικονομικών πόρων, ώστε να προσφέρει ένα έργο
αγάπης στην αδύναμη κοινωνία της Αλβανίας. «Το οικονομικό πρόβλημα ήταν
δύσκολο. Η Εκκλησία είναι πάμπτωχη. Είχαν δημεύσει όλη την περιουσία της.
Πάρα ταύτα σε αυτό το διάστημα ανεγείραμε 150 νέους ναούς, επισκευάσαμε
άλλους 160 και αναστηλώσαμε 60 πολιτιστικά μνημεία. Χρειάστηκε, πολλές φορές,
να κάνουμε δρόμους, υδραγωγεία, οικοτροφεία, κλινικές, σχολεία όλων των
βαθμίδων. Όλα αυτά τα έργα αποτελούν έκφραση αγάπη για τον Θεό και τον
άνθρωπο. Δόξα τω Θεώ πολλοί ανταποκρίθηκαν στις παρακλήσεις μας για
οικονομική βοήθεια, από την Ελλάδα, από τις διάφορες χώρες της Ευρώπης, από
την Αμερική, από την Αυστραλία. Μερικές περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα
συγκινητικές».
Ο
Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος συνοψίζοντας καταλήγει: «Η Ορθόδοξος Αυτοκέφαλος
Εκκλησία της Αλβανίας όχι μόνο ανασυγκροτήθηκε πλήρως με όλες τις
εκκλησιαστικές δομές, αλλά συγχρόνως συνέβαλε ουσιαστικά στην γενικότερη
ανορθωτική εξέλιξη καθώς και στην πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη της
Αλβανίας».
|
Kryepiskopi Anastas: 25 vjet vepra në
dobi të shoqërisë.
“Në Shqipëri, gjëja e parë që kam
ndjerë ishte dhimbja e madhe dhe një ndjenjë zemërimi për të gjitha ato sa
kishin ndodhur, të cilat ne, që vijmë nga jashtë, i kishim parë si spektatorë”.
Me një dëshmi rrëfim, Udhëheqësi i
Kishës Autoqefale Orthodhokse të Shqipërisë imzot Anastasi shpalos
betejën e tij të vazhdueshme,
pritshmëritë, përpjekjen, agoninë për
të “rindërtuar” Kishën Orthodhokse në Shqipëri, nga Qershori i vitit
1992, që kur dhe u zgjodh Kryepiskop i Tiranës, Durrësit dhe gjithë
Shqipërisë, deri më sot.
Hierarku, që emri i tij për botën
është Anastas Janullatos, me studime në Greqi dhe në Gjermani, kishte si
qëllim dhe prespektivë që të punonte në Greqi dhe në Afrikë. Në Janar të
vitit 1991 – ndërsa ishte Pedagog i Universitetit të Athinës dhe Vendruajtës
i Mitropolisë së Shenjtë të Irinoupolit në Afrikën Lindore- mori nga
Patriarkana Ekumenike, një telefonatë, ku u informua se u zgjodh si Eksark
Patriarkal në Shqipëri, që të analizojë çfarë kishte mbetur nga Orthodhoksia
në atë vend, i cili për 23 vjet ishte nën përndjekjen më të egër ateiste dhe
ishte shkatërruar totalisht.
“Kurrë nuk kisha menduar diçka të
tillë. Por, duke bërë, bindje në kërkesën e Fronit Patriarkal, pranova këtë
mision të panjohur”, deklaron në Agjencia e Lajmeve Athinease ndërsa thekson
se ju deshën gjashtë muaj, që t’i jepej vizë nga ambasada shqiptare. Një vit
më vonë, nga posti i Udhëheqësit tashmë, gjendet në një ambient të vështirë.
Shqipëria postkomuniste.
Kryepsikopi Anastas tregon situatën,
që atëhere u thirr që të përballonte, si dhe realitetin e vështirë në
Shqipërinë e vitit 1992
“Kemi pasur dhe herë tjetër
përndjekje të fesë, por kjo që ndodhi në Shqipëri ishte unikale. Kisha u
shpërbë plotësisht. Një fenomen të ngjashëm nuk ka pasur kurrë në histori.
Nuk ekziston tjetër Shtet që u shpall në Kushtetutë si ateist. Enver Hoxha
donte që të bënte diçka prototipe. Shumica e tempujve u shkatërruan ose u
shndërruan në stalla, magazina, punishte, kinema etj.
Të gjithë Klerikët u detyruan që të
braktisin veprën e tyre. Por më e keqja nuk ishte që kishat u shkatërruan,
por që përndjekësit u përpoqën që të shkulin nga zemrat e njerëzve mundësinë
për të besuar. Që në moshë të vogël deri në universitet, arsimi ishte në
mënyrë sistematike ateist. Përndjekja e pamëshirshme e çoi vendin në një
rrënim shpirtëror. Ashtu siç tha Dostojefski, nëse nuk ekziston Zoti, të
gjitha lejohen”.
Shpresa u ringjall
Me pritshmërinë e madhe se do të
rrënjoset sërish shpresa, Fortlumturia, mbërriti në Shqipëri në moshën 62
vjeçare, pa ditur gjuhën. “Në këtë vend kishin kryqëzuar dhe kishin varrosur
Krishtin për 23 vjet. Por në fund
Krishti u Ngjall” thekson dhe vazhdon duke përmendur fjalët e para që mësoi
ai të cilat ishin pikërisht fjalët e kësaj përshëndetjeje.
“Kur arritëm në Katedralen e shkrretuar
të Ungjillëzimit, e cila vitet e
kaluara, ishte kthyer në një palestër, pyeta se si thuhet “Krishti u Ngjall”
në shqip. Gjithashtu iu thashë që të merrte secili një qiri. Kur i ndezën
thirra “Krishti u Ngjall” (Hristos Anesti)! Me mallëngjim të madh dhe ndër
lotë, ata pak që ishin prezentë, u përgjigjën duke thirrur “Vërtet u Ngjall”!
Shpresa u ngjall. U krijua një prespektivë
e re për të ardhmen. Përpjekja këto vite u krye ndër re, stuhi, dhe shumë
vështirësi të tjera. “Krishti u Ngjall” caktoi rritmin e gjithë rrugëtimit”
thekson ai.
Mozaiku i realitetit Ballkanik
Realiteti në Shqipëri cakton dhe
veçantinë e Kishës, të cilën Kryebariu duhet të menaxhojë, në mënyrë që të
ndërtojë urra dashurie, solidariteti dhe prespektive. Përtej faktit se bëhet
fjalë për një “Kishë, plotësisht të
shpërbërë, ishte në të njejtën kohë një mozaik, nëse doni, i realitetit
Ballkanik” thotë Kryepiskopi Anastas dhe përmend veçantitë e ambientit,
brenda të cilit ai luftoi që të transmetonte mesazhin e Ungjillit.
“Një veçanti e kësaj Kishe është se
ajo, nuk ka njëtrajtshmëri të
identitetit kombëtar. Është diçka që nuk është lehtësisht e konceptueshme.
Anëtarët e saj janë Shqiptarë, Grekë, Sllavë, Vllehë ( disa të lidhur me
Greqinë, të tjerë me Rumaninë, të tjerë të asimiluar nga shoqëria lokale)
etj. U përpoqëm që në momentin e parë që të jemi të gjithë së bashku. Në
mënyrë simbolike theksoja: Të gjitha pemët e pyllit janë të lira të
zhvillohen nën Diellin e Drejtësisë. Gjithashtu pranuam të gjithë ata që
donin të ndiqnin Kalendarin e Vjetër. Jemi një mozaik i realitetit Ballkanik”.
Roli i shoqërisë.
Me principin bazë se “çdo person
njeri është Ikona e Zotit, pra një person i respektueshëm”, Kryepiskopi
Anastas respekton të gjitha bindjet fetare dhe shtrin dorën e bashkëpunimit
dhe respektit në komunitetet fetare të Shqipërisë.
Siç ai shpjegon, Kisha Orthodhokse
Autoqefale e Shqipërisë nuk përbën shumicën e vendit, si në vendet e tjera
Ballkanike, por nuk është as dhe një pakicë e izoluar, si në qendrat e Patriarkanave
të vjetra dhe thekson:
“Jemi 20-22% të popullatës së vendit.
Kemi një rol të rëndësishëm brenda shoqërisë. Në të njejtën kohë ekzistojnë
dhe ata, që shqetësohen për këtë rol. U përpoqëm që në çastin e parë që të
përpunojmë mirëkuptimin dhe respektin e ndërsjelltë. Çdo individ është i
mbushur me respekt. Të gjithë njerëzt janë krijime të Zotit. Bindjet e
ndryshme fetare janë zgjidhja e tyre dhe liria e tyre. Ne e respektojmë, i
duam dhe do të bashkëpunojmë me ta”.
Dialog me komunitetet e tjera fetare.
Hierarku thekson se “fjala tolerancë
është diçka fodulle” ndërsa me fjalën e tij të qetë dhe paqëtore thekson: “
Synojmë marrdhëne harmonike, mirëkuptimi dhe bashkekzistenciale. Tjetri mund
të jetë i ndryshëm, por nuk do të thotë që është kundërshtar apo armik.
Ruajmë marrdhënie të mira me Komunitetin Myslyman Sunit, Komunitetin e
Bektashinjëve, atë Romeokatolik dhe Protestant. Gjendemi në një “dialog jete”. Është e qartë
që nuk bëjmë ndonjë ulje në idetë apo bindjet tona. Jemi ata që jemi, por jo
në një marrdhënie konfrontuese”.
Një dritare e hapur në shoqëri dhe në
kulturë.
Kompleksi i Kishës Katedrale, që i
është dedikuar Ngjalljes së Krishtit dhe mbizotëron në qendrën e Tiranës,
shënon dhe rilindjen e Kishës Orthodhokse, ndërsa paralelisht përbën dhe
qelizën e kulturës, një “dritare e hapur në shoqëri”, siç thotë Hierarku. Në
ambientin poshtë Kishës Katedrale, u krijua një Qëndër Kulturore që ka dyert
e hapura për shumë shfaqje. “Nuk jemi një komunitet i mbyllur, që kemi frikë
dhe shqetësohemi. Ne rrezatojmë besimin, dashurinë dhe shpresën. Përballojmë njerëzit
me respekt, pa frikë apo shqetësim”.
Rruga ankthioze për ringritjen e
Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë nga rrënojat, duket në murrin
perendimor të kishëzës përbri me Katedralen, që i është dedikuar Lindjes së
Krishtit.
Artisti Kristo Papanikolau,
bashkëudhëtar i këtij Hierarku për 18 vjet, përveç ikonografisë guxon,
nëpërmjet pamjeve dhe shfaqjeve , që të tregojë rrugën e rilindjes së Kishës,
në fshatrat dhe qytetet e Shqipërisë, këto 25 vitet e fundit.
Profesor i Fakultetit të Arteve të
Tiranës z Vladimir Myrtezai, në një shënim të tij si kritik, i referohet
heshtjes shurdhuese të krijimit në këtë kishëz, ku artisti me aftësinë e tij,
balancat e ambientit dhe nëpërmjet shkrimit milimetrik, të kompozojë një
vepër unikale. Kjo kishëz e Lindjes përbën një gjurmë dhe një vlerë për të ardhmen, të cilën
Kryepiskopi “ja trashëgon” popullit shqiptar.
Problemet në Dhiakoni.
Në një ambient të vështirë, ku
orthodhoksia ka pësuar fundosjen e plotë, Kryepiskopi Anastas duke
shfrytëzuar mendimin teologjik dhe eksperiencën shekullore hierapostolike,
punoi në tre nivele: a) Përdorim i gjuhës mëmë në adhurim, katekizëm dhe
predikim. b) Krijimi i klerit vendas. c)
Sigurimi i pavarësisë ekonomike. Më konkrretisht përmend: “ Shprehjet
adhurues bëhen në gjuhën shqipe. Në fshatrat me popullatë greke sigurisht që
bëhen greqisht, në famullitë sllave në sllavisht etj” Paralelisht, gjatë
dhiakonisë sime 25 vjeçare, qarkulluan në shqip, gazeta mujore, revista,
libra (160), që pasuruan shkrimin Orthodhoks.
Në lidhje me krijimin e klerit
vendas: Në fillim klerikët nga Greqia dhe Amerika qëndruan në krah të
Kryepiskopit Anastas, duke e ndihmuar gjatë periudhës së parë të veprës së
tij.
U organizuan Seminare që u shndërruan
më pas në Akademi Teologjike. “Nuk pranova asnjë kandidat për klerik, nëse
nuk kishte mbaruar Shkollën e Mesme dhe nëse nuk ishte i predispozuar të
ndiqte studimet”, thekson Hierarku dhe shtos se deri më sot janë arsimuar dhe
dorëzuar 160 klerikë ( nga të cilët mbi dhjetë kanë ndërruar jetë). Gjithashtu
janë dorëzuar episkopë me origjinë shqiptare, me studime të shkëlqyera
teologjike.
Autonomia ekonomike e Kishës
Autoqefale të Shqipërisë ishte vepra më e vështirë në të gjithë përpjekjen. “Duhet
të siguronim diçka stabël nga burime vendase. Në fillim u përqëndruam në
depozitime bankare. Më pas investuam në pasuri të paluajtshme. Në fund me
ndihmën e Zotit, me dhurata të ndryshme dhe me një kredi bankare, realizuam
ndërtimin e një hidrocentrale. Kjo do
të sigurojë përballimin e nevojave bazë të Kishës dhe vazhdimin e veprës së
saj arsimore dhe shoqërore. Nuk janë vetëm klerikët me familjet e tyre, por
dhe pothuajse 800 punonjës në 30 shkollat e të gjitha niveleve,në qëndrat shëndetësore
dhe në aktivitetet e ndryshme shoqërore”.
Vepra e dashurisë për shoqërinë.
Kryepiskopi Anastas flet në
përgjithësi për provën e madhe dhe përpjekjen për gjetjen e burimeve
ekonomike, në mënyrë që të ofrojë vepra dashurie në shoqërinë e dobët të
Shqipërisë. “Problemi ekonomik është i vështirë. Kisha është tepër e varfër.
Kishin bllokuar të gjithë pasurinë e saj. Mgjth atë gjatë kësaj periudhe kemi
ngritur 150 kisha të reja, rikonstrukturuam 160 të tjera dhe rindërtuam 60
objekte kulturore.
U desh, shpesh herë, që të bëjmë
rrugë, ujësjellsa, konvikte, klinika, shkolla të të gjithave nivele. Të
gjitha këto vepra përbëjnë shprehjen e dashurisë për Zotin nga njeriu. Lavdi
Zotit, shumë iu përgjigjën lutjeve tona për ndihma ekonomike, nga Greqia,
Amerika, Australia. Në disa raste ishin tepër mallëngjyese”.
Kryepiskopi Anastas duke përmbledhur
thotë: “Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqipërisë, jo vetëm u rikonstrukturua
plotësisht me të gjitha strukturat kishtare, por në të njejtën kohë
kontribuoi në mënyrë esenciale në ngritjen si dhe në zhvillimin shpirtëror
dhe shoqëror të Shqipërisë”.
Përktheu, përgatit Pelasgos Koritsas.
|
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ενισχύστε οικονομικά την προσπάθεια μας!
Ετικέτες
ενημέρωση
(2161)
ενημέρωση-informacion
(1428)
Αλβανία
(904)
ορθοδοξία
(422)
ιστορία-historia
(374)
Εθνική Ελληνική Μειονότητα
(366)
ελληνοαλβανικές σχέσεις
(311)
ορθόδοξη πίστη - besimi orthodhoks
(277)
Εθνική Ελληνική Μειονότητα - Minoriteti Etnik Grek
(253)
Β Ήπειρος
(239)
ορθοδοξία-orthodhoksia
(234)
ορθόδοξη πίστη
(222)
εθνικισμός
(195)
διωγμοί
(162)
τσάμηδες
(122)
shqip
(119)
Κορυτσά-Korçë
(118)
Κορυτσά Β Ήπειρος
(103)
informacion
(100)
Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος
(97)
ορθόδοξη ζωή
(96)
ορθόδοξη ζωή- jeta orthodhokse
(76)
διωγμοί - përndjekje
(61)
ορθόδοξο βίωμα
(59)
εθνικισμός-nacionalizmi
(56)
ορθόδοξη εκκλησία της Αλβανίας
(55)
Ελλάδα-Αλβανία
(48)
Ι.Μ Κορυτσάς - Mitropolia e Shenjtë Korçë
(45)
ανθελληνισμός
(44)
Ελληνικό Σχολείο Όμηρος
(43)
πολιτισμός - kulturë
(43)
besimi orthodhoks
(40)
Γενικό Προξενείο Ελλάδος Κορυτσά
(39)
Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας - Kisha Orthodhokse Autoqefale Shqiptare
(37)
ιστορία ορθοδοξίας
(36)
βίντεο
(34)
Shqipëria
(32)
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821
(32)
κομμουνισμός- komunizmi
(30)
πνευματικά
(27)
Μητρόπολη Κορυτσάς - MItropolia e Korçës
(24)
πολιτική-politikë
(23)
απόδημος ελληνισμός-helenizmi i diasporës
(22)
αλβανικά
(21)
εκπαίδευση
(21)
Αρχαία Ελλάδα
(20)
helenët-Έλληνες
(19)
κομμουνισμός
(19)
Greqia
(17)
Βλαχόφωνοι Έλληνες
(15)